- Lid geworden
- 23 dec 2012
- Berichten
- 15.371
- Waardering
- 7.576
- Lengte
- 1m64
- Massa
- 74kg
Dus afgelopen week voor het eerst met de bowling powerlift schoentjes met lullig klittenbandje naar de ongezellige sportschool met te harde muziek en onaardige mensen. Ik ging eens even professioneel squatten. Toen kwam er een stelletje jonge jongens aan(waarvan je vermoed dat die over 2 jaar een vriendin krijgen en stoppen met trainen), die aan me vroegen of ze mochten pull-uppen aan de stang bovenaan het squatrek (nog nooit gezien dat daar een stang hing)(maar hij was wel mooi dun die stang, ik begreep waarom ze die wilden gebruiken), terwijl ik een squatset deed. Nou, ik had kunnen weigeren, maar spineless chicken als ik ben, vond ik dat niet sociaal, dus 'natuurlijk geen probleem'. Dan ben je me een partij opgefokt aan het squatten kan ik je zeggen. Het ging voor geen meter. Dus toen de bowlingschoenen een tijdje aan de wilgen gehangen.
Voor korte tijd, want afgelopen weekend was mijn oude trainingsmaatje uit Zwitserland, de oude crossfitter, weer in Nederland en we gingen weer ouderwets in mijn ongezellige sportschool met te harde muziek en onaardige mensen samen trainen. Ze vroeg of haar zusje ook mee mocht. Ik was weer de lulligste niet (spineless chicken) en wilde sociaal doen, dus zei 'natuurlijk geen probleem'. Nu is het zusje van mijn oude trainingsmaatje een ander verhaal. Waar mijn oude trainingsmaatje weinig praat en rustig doorgaat, is haar zusje wat theatraal en jankerig. Omdat ik zelf ook nogal druk ben, is dat geen optimale combinatie. Dus ik verwachtte al een zure sessie. Dus ik de bowlingschoenen met lullig klittenbandje weer uit de kast. Ik zou die crossfitters wel eens een mooie squat laten zien. Ik had mijn oude trainingsmaatje gevraagd of ze me de overhead squat (superdooper k*t oefening, want je hebt de neiging de knieën naar voren te steken, maar dat mag niet) en de frontsquat kon leren (doet pijn aan je keel). En bovendien nog de goodmorning, a.k.a. de 'nekhernia' en de sumo-deadlift (die ik makkelijker vond dan de reguliere deadlift, want die bar hoef je niet zo ver omhoog te trekken. En ik voelde hem beter in mijn kont)(dus die ga ik vaker doen)(wel even je bowling schoentjes uitdoen, want de crossfitter doet de deadlift op sokken)(sorry voor alle haakjes). Daarna gingen de zusjes een WOD doen. Voor crossfit-maagden; dat is een 'workout of the day', het is meer een soort HIIT, waarschijnlijk heel erg effectief, maar heel irritant. Ik mocht best meedoen hoor, zei het zusje, maar ik kon de 'hang clean' niet, ik kon de 'jerk'-nog wattes niet. En hoewel ik wel probeerde de hang clean met een huppeltje te doen, want dat doen crossfitters; ik kreeg al snel een 'die kan je toch niet' om de oren.
Toen het zusje begon aan de WOD, begon ze na twee sets al te piepen dat het te zwaar was. Ze ging op de grond zitten met haar handen over haar knieën. Ik maakte nog een grapje, maar die viel niet in goede aarde. Ze zei niets meer tegen me. Dat was het moment dat ik besloot voor mezelf te gaan trainen. Ik was deels woedend, deels verdrietig. Want ik voelde me buitengesloten en ik wilde graag gewoon alleen met mijn oude trainingsmaatje trainen. En de ongezellige sportschool, mijn 'happy place', was nu een 'sad place'. En mijn happy place is heilig voor me. Het is mijn stemmingsstabilisator, mijn kalmeringstablet, mijn alles. En nu voelde ik me buitengesloten. Als een klein kind. Jij mag niet meedoen, want je kan het toch niet. Ik had zo gehoopt dat mijn oude trainingsmaatje me wilde spotten met de bench press, om me door het psychologisch plafond te trekken (nadat ik een tijd geleden de stang niet meer in het rekje kreeg), waar ik al weken mee zit. In plaats daarvan hadden zij een therapie sessie.
"was gezellig, doen we nog een keer"
"ja is goed!"
In gedacht de grootste middelvinger opgestoken die er bestaat en met piepende bandjes (fiets) weggereden. En ik haat crossfit.
Gisteren heb ik mezelf geladen. Ik ga verdomme door dat psychologische plafond van de bench press. Omdat ik hem 1 keer niet in het rekje krijg, ga ik verdomme toch niet blijven hangen op een laag gewicht. Dus ik ging. Eerst de decline gedaan, daar ben ik goed in en kan je meer gewicht duwen. Daarna de flat bench. Schijfjes eraan. Nog even leunen tegen het rekje. Om je heen kijken. Gaan zitten. Even op mijn hartslagmeter kijken. 120. Hij kan weer. En gaan. En ik was er doorheen. Zonder hulp.
Vraagje: doen jullie wel eens een overhead squat of een decline bench press?
Stay strong, people. You may see me struggle, but you will never see me quit.
Ik heb maar 1 zin van gans die text onthouden.