Rust vinden in het idee dat er nog iets is na het einde, of dat je lot niet in je eigen handen ligt? Of zie je er juist een waarde in anders dan een soort nihilisme of determinisme?
Wil je iets kunnen zeggen over de wereld buiten de simulatie? En wat is/zijn wij als observeerders? Is het een soort matrix veroorzaakt door mensen zelf? Of een experiment van aliens? Is het doelbewust of heeft iemand per ongeluk te lang een algoritme aan laten staan?
Vertel vertel dat is nou juist het interessante aan dit idee!
Ik geef wel dat ik de neurologische verklaring voor deja vu ook erg irritant vind. (en soortgelijk synchroniciteit) Ik wil liever denken dat daar nog iets mist, misschien quantum effecten. Bugs in de simulatie