MuscleMeat

Waarom nog veel volume en/of hoge intensiteit na 20 jaar trainen? (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Onslow

Gelsenkirchen
Elite Member
Challenge x5
15 jaar lid
Lid geworden
16 mrt 2005
Berichten
13.029
Waardering
7.138
Waarom zou je met 20 jaar trainingservaring, (oftewel er valt weinig meer te bereiken betreft spieropbouw) nog heel veel volume draaien of veel zware sets maken?
Om spiermassa na al die jaren te behouden is er niet veel volume en intensiteit nodig.

Ruim een jaar geleden een aantal blessures gehad vanwege het altijd de grenzen op zoeken en voor pr's gaan. Zo'n 6 maanden bijna niks kunnen doen en 6 maanden zwaar aangepast wel af en toe wat gedaan.

Nu ik weer een half jaar blessure vrij ben en min of meer de zware sets en volume weer zou kunnen maken vraag ik mezelf of waarom ik het weer zou doen. Er is naast in de buurt te komen van oude pr's eigenlijk niet veel meer te winnen naast de kans op blessures vergroten. Mijn fysiek is door de jaren nooit echt verandert, het werd wat minder in het blessure jaar maar is in de laatste 6 maanden alweer snel terug op peil.

Ik ben blij dat ik weer pijnvrij kan trainen en wil dat graag zo houden, gezondheid begint wat belangrijker te worden.
Ik train soms nog wel in de buurt van de max, maar progressief elke week gewicht erbij verhogen met de vraag of je het wel of niet gaat falen, sets die ik vroeger maanden achter elkaar deed zie ik momenteel niet zo meer zitten.

Mijn fysiek is door de jaren nooit echt verandert, het werd wat minder in het blessure jaar maar is in de laatste 6 maanden alweer snel terug op peil.

Ik hoor graag ervaringen van andere sporters met veel ervaring, train je nog steeds hetzelfde als 10 jaar terug of met welke reden heb je dit aangepast?
 
Waarom zou je met 20 jaar trainingservaring, (oftewel er valt weinig meer te bereiken betreft spieropbouw) nog heel veel volume draaien of veel zware sets maken?
Om spiermassa na al die jaren te behouden is er niet veel volume en intensiteit nodig.

Mee eens. 2x per week bij een submaximale intensiteit en laag volume is doorgaans ruim voldoende.
Tenzij je het leuk vind om vaker te trainen. (zie ook onder mijn advies w.b.t. frequentie)
Ruim een jaar geleden een aantal blessures gehad vanwege het altijd de grenzen op zoeken en voor pr's gaan. Zo'n 6 maanden bijna niks kunnen doen en 6 maanden zwaar aangepast wel af en toe wat gedaan.

Zorg ervoor dat je dit zoveel mogelijk gaat voorkomen.
Niet alleen wordt je gevoeliger voor blessures naarmate je ouder wordt, ook duurt het onevenredig veel langer voordat je weer hersteld bent.
Ego aan de aan de kant, zoveel heb je op een bepaald moment niet meer te bewijzen.

Nu ik weer een half jaar blessure vrij ben en min of meer de zware sets en volume weer zou kunnen maken vraag ik mezelf of waarom ik het weer zou doen. Er is naast in de buurt te komen van oude pr's eigenlijk niet veel meer te winnen naast de kans op blessures vergroten. Mijn fysiek is door de jaren nooit echt verandert, het werd wat minder in het blessure jaar maar is in de laatste 6 maanden alweer snel terug op peil.
Niet doen dus, zoek de 'progessie' in het behouden wat je hebt en probeer hetzelfde maar met een steeds groter gevoel van ontspannenheid en gemak te doen. Is ook een vorm van vooruitgang en een minder risicovolle.
Je zou daar zelfs een RPE verlaging bij kunnen toepassen als progressie-indicator, maar dit is en blijft vooral ook een gevoelskwestie.

Ik ben blij dat ik weer pijnvrij kan trainen en wil dat graag zo houden, gezondheid begint wat belangrijker te worden.
Vooral deze zinnen getuigen van voortschrijdende wijsheid vind ik. Ook ik heb die les door schade en schande moeten leren.
Ik maak er gewoon een soort 'uitje' van, koffie vooraf, muziekje op rustig aan neem de tijd die ik nodig heb (gluur tussendoor even in het G. Hanenhok :)), geen haast, komt goed en vandaag niet dan maar morgen weer.

Ik train soms nog wel in de buurt van de max, maar progressief elke week gewicht erbij verhogen met de vraag of je het wel of niet gaat falen, sets die ik vroeger maanden achter elkaar deed zie ik momenteel niet zo meer zitten.
Probeer je te focussen op plezier en een zeker comfort in je trainingen, dat duurt uiteindelijk het langst.


Mijn fysiek is door de jaren nooit echt verandert, het werd wat minder in het blessure jaar maar is in de laatste 6 maanden alweer snel terug op peil.

Ik hoor graag ervaringen van andere sporters met veel ervaring, train je nog steeds hetzelfde als 10 jaar terug of met welke reden heb je dit aangepast?

Op een gegeven moment moet je realistisch zijn en aanvaarden dat het is wat het is en nooit meer méér zal worden.

Wat mij vooral steeds beter is gaan bevallen is vaker, maar korter en minder zwaar gaan trainen.
Dat wil zeggen meer nadruk op frequentie en minder op volume en intensiteit.
Dit ligt ook helemaal in lijn met de graduele vermindering van herstelcapaciteit, vermogen maximale neuromusculaire inspanningen te leveren en dit voor langere tijd achter elkaar te doen.

Ik train standaard 5 a 6 dagen in de week op die manier en bevalt me al jaren prima.
Dit lijkt ook een gunstige invloed te hebben op mijn interne biochemie, d.i. hormonaal welbevinden.
 
Ik ga de laatste jaren ook vooral voor de goede gesprekken naar de sportschool. Ik snap niet hoe andere mensen die al meer dan 20 jaar trainen nog altijd zwaar kunnen trainen. Ik kreeg een aantal jaar geleden overal last van zodra ik wat in de buurt van een record kwam.
 
harpep beschrijft het zoals altijd weer uitstekend, belangrijk is een beetje lol er in houden, onderhouden gaat vrij gemakkelijk.
voor mezelf wil ik toch altijd nog wel wat doelen stellen, het lukt echter niet meer zo goed om alle ballen hoog te houden op de main lifts, dus stel ik mezelf maar wat ''deel doelen''
ben b.v nu bezig met een 15 weeks schema om tot een totaal van 1000 pounds te komen (s-b-d) , dat houd me lekker bezig, en het vorige doel was een 80 kg ohp, daar ben ik dan bijna door gestorven :D, maar ik had m wel.

ver weg blijven van max gewichten, 90 % van mijn trainingen zit ergens rond de 70-80% van mijn max, en dan in de 2-5 rep range.
er is niks zo demotiverend als een blessure.
 
Ik ga de laatste jaren ook vooral voor de goede gesprekken naar de sportschool. Ik snap niet hoe andere mensen die al meer dan 20 jaar trainen nog altijd zwaar kunnen trainen. Ik kreeg een aantal jaar geleden overal last van zodra ik wat in de buurt van een record kwam.
dus jij bent die vreemde oude vent die een gesprek wil aanknopen terwijl hij nog niet is aangekleed?
 
Mee eens. 2x per week bij een submaximale intensiteit en laag volume is doorgaans ruim voldoende.
Tenzij je het leuk vind om vaker te trainen. (zie ook onder mijn advies w.b.t. frequentie)


Zorg ervoor dat je dit zoveel mogelijk gaat voorkomen.
Niet alleen wordt je gevoeliger voor blessures naarmate je ouder wordt, ook duurt het onevenredig veel langer voordat je weer hersteld bent.
Ego aan de aan de kant, zoveel heb je op een bepaald moment niet meer te bewijzen.


Niet doen dus, zoek de 'progessie' in het behouden wat je hebt en probeer hetzelfde maar met een steeds groter gevoel van ontspannenheid en gemak te doen. Is ook een vorm van vooruitgang en een minder risicovolle.
Je zou daar zelfs een RPE verlaging bij kunnen toepassen als progressie-indicator, maar dit is en blijft vooral ook een gevoelskwestie.


Vooral deze zinnen getuigen van voortschrijdende wijsheid vind ik. Ook ik heb die les door schade en schande moeten leren.
Ik maak er gewoon een soort 'uitje' van, koffie vooraf, muziekje op rustig aan neem de tijd die ik nodig heb (gluur tussendoor even in het G. Hanenhok :)), geen haast, komt goed en vandaag niet dan maar morgen weer.


Probeer je te focussen op plezier en een zeker comfort in je trainingen, dat duurt uiteindelijk het langst.




Op een gegeven moment moet je realistisch zijn en aanvaarden dat het is wat het is en nooit meer méér zal worden.

Wat mij vooral steeds beter is gaan bevallen is vaker, maar korter en minder zwaar gaan trainen.
Dat wil zeggen meer nadruk op frequentie en minder op volume en intensiteit.
Dit ligt ook helemaal in lijn met de graduele vermindering van herstelcapaciteit, vermogen maximale neuromusculaire inspanningen te leveren en dit voor langere tijd achter elkaar te doen.

Ik train standaard 5 a 6 dagen in de week op die manier en bevalt me al jaren prima.
Dit lijkt ook een gunstige invloed te hebben op mijn interne biochemie, d.i. hormonaal welbevinden.

Bedankt voor de uitgebreide reactie. Stiekem hoopte ik dat er nog allerlei gains mogelijk waren en gewoon door moest zetten ;)

Nee, zeker met ervaring is het breken van pr's precies het vinden van de sweet spot tussen volume en intensiteit, letterlijk de grens opzoeken wat het lichaam aankan.
Juist daarin schuilt het gevaar van te ver gaan, want op een gegeven moment wordt wat je aankan iets minder dus is het niet meer zo nauwkeurig te bepalen. Door ervaring weet je steeds beter maar je lichaam te luisteren, maar eenmaal heel dicht in de buurt van een pr ga je gewoon weer te veel risico nemen omdat je té gemotiveerd bent.
In mijn schema's stapelen de pijntjes zich op terwijl ik wel sterker wordt, dus is het soms echt inschatten geblazen of ik nog X aantal weken kan volhouden want dan is die pr bereikt.
Ik heb ook weleens pijnloze schema's met pr afgerond maar kwamen de blessures juist de weken daarna nadat ik rustig aan deed, zal toch verband hebben met het niet genoeg hersteld zijn, al dan niet bewust.

De motivatie ligt nu meer in het letten op voeding, het lichaam met minder zwaar gewicht toch goed belasten en liever 4 sets met RPE 7 dan de opbouw en eindigen met een RPE 10.
Ik merk dat ik soms nog een extra setje doe omdat het gewoon lekker aanvoelt, daar was in zware progressie schema's geen ruimte voor en sprake van.
Sets zwaar laten aanvoelen op 80-90% van wat je zou kunnen is nu de motivatie. Letterlijk spelen met de gewichten en mind muscle, waar voorheen het doel was zo zuinig mogelijk het aantal reps te halen op een zo zwaar mogelijk gewicht.
 
Veel lichter en veel meer reps gaan doen? Misschien gaat er een wereld van nieuwe progressie voor je open..
 
Sets zwaar laten aanvoelen op 80-90% van wat je zou kunnen is nu de motivatie. Letterlijk spelen met de gewichten en mind muscle, waar voorheen het doel was zo zuinig mogelijk het aantal reps te halen op een zo zwaar mogelijk gewicht.
Die gains... misschien zit er nog wel wat in. En waarschijnlijk zul je soms toch moeten wisselen in reps en sets en misschien zelfs wel met oefeningen om je spieren te stimuleren. En soms moet je een beetje experimenteren wat goed of beter voelt. Ik doe het liefst zo min mogelijk, het heeft mij een half mensenleven gekost om er achter te komen dat 2 setjes van 25hh mijn schouder laten groeien. Van de ohp heb ik wel corestabilety overgehouden. :D
 
dus jij bent die vreemde oude vent die een gesprek wil aanknopen terwijl hij nog niet is aangekleed?
Nee ik ben diegene die je aanspreekt als je net wil beginnen met de oefening. Ik zal nooit anderen jaloers maken met mijn volkomen volmaakte lichaam.
 
Ik tik de twintig trainingsjaren nog net niet aan maar ik kom wel in de buurt.

In essentie is de vraag eigenlijk of je het trainen op deze manier, met veel volume en vrij hoge intensiteit, an sich nog wel leuk vindt. (Definieer trouwens veel volume en zware sets, want dit zijn nogal subjectieve begrippen. Ik hoop verder dat we het er allemaal over eens zijn dat als jouw doelen zijn om progressie te maken, je helemaal niet altijd heel zwaar en op heel hoog volume hoeft te trainen.)
Je lijkt je er min of meer bij neergelegd te hebben dat je geen significante vooruitgang meer gaat boeken en dus kun je jezelf dan terecht de vraag stellen of het allemaal nog wel de moeite waard is.

Dat is een vraag die alleen jij kunt beantwoorden. Persoonlijk haal ik niet alleen voldoening uit het zetten van PR's maar ook uit zaken die harpep noemt (bvb 'voelt het makkelijker aan dan de vorige keer'). Een RPE-achtige manier van trainen kan daarbij fijn werken.
Ook vind ik het erg prettig om zelfs na al die jaren nog steeds met technische verbeteringen bezig te zijn.
Verder vind ik het gewoon belangrijk voor mijzelf en mijn zelfvertrouwen om een grote, sterke vent te zijn en wil ik dat graag zo houden. Maar vooral vind ik het trainen zelf heel erg leuk, de sfeer die er om heen hangt, wat het doet voor mij als persoon en voor mijn mentale staat, de knop die ik om kan zetten tijdens zo'n training, het gevoel om onder een bepaald gewicht te staan; ik krijg daar een kick van. Het is eigenlijk elke trainingsdag weer een uitdaging en het houdt ook de rest van het leven makkelijker op de rails: het zorgt ervoor dat ik behoorlijk goed eet, voldoende slaap, stress reguleer, etc. Voor mezelf weet ik bijvoorbeeld dat als ik de trainingen minder serieus neem, ik zowat automatisch ook ga 'slacken' op die andere onderdelen.

Dat zijn allemaal erg waardevolle zaken die voor jou mee kunnen tellen in de vraag 'vind ik het nog wel leuk om op deze manier te trainen'?

Overigens wil ik er nog aan toevoegen dat ik meen dat men in mijn tak van sport, powerlifting, tot op zekere hoogte ontzettend lang een bepaalde progressie kan blijven maken. Daarvoor is een aantal factoren nodig, o.a. doorzettingsvermogen, geluk en zoveel mogelijk vrijwaring van blessures. Maar het idee en het gevoel dat 'er nog meer in zit' of dat ik nog niet alles er uit heb gehaald is óók iets wat mij persoonlijk nog steeds drijft.
 
Rond mijn 20ste een jaar of 7 getraind, nu weer vanaf mijn 55ste dacht ik. Ik vind zwaar trainen leuk en heb groen licht gekregen van mijn cardioloog om zelfs single reps max te doen.

Dat ga ik toch maar niet proberen, maar wil wel iets van 10x110 met bankdrukken en >70kg bij dumbbell rows doen (minstens 6 reps). Die 10x110 kon ik al ruim 40 jaar geleden, dumbbell rows heb ik nooit zwaarder dan 60kg gedaan. Ben net met de rows begonnen, bij de eerste poging 10x48 zonder veel moeite. Volgende rugtraining 5kg erbij is het plan.
 
Laatst bewerkt:
Ik tik de twintig trainingsjaren nog net niet aan maar ik kom wel in de buurt.

In essentie is de vraag eigenlijk of je het trainen op deze manier, met veel volume en vrij hoge intensiteit, an sich nog wel leuk vindt. (Definieer trouwens veel volume en zware sets, want dit zijn nogal subjectieve begrippen. Ik hoop verder dat we het er allemaal over eens zijn dat als jouw doelen zijn om progressie te maken, je helemaal niet altijd heel zwaar en op heel hoog volume hoeft te trainen.)
Je lijkt je er min of meer bij neergelegd te hebben dat je geen significante vooruitgang meer gaat boeken en dus kun je jezelf dan terecht de vraag stellen of het allemaal nog wel de moeite waard is.

Dat is een vraag die alleen jij kunt beantwoorden. Persoonlijk haal ik niet alleen voldoening uit het zetten van PR's maar ook uit zaken die harpep noemt (bvb 'voelt het makkelijker aan dan de vorige keer'). Een RPE-achtige manier van trainen kan daarbij fijn werken.
Ook vind ik het erg prettig om zelfs na al die jaren nog steeds met technische verbeteringen bezig te zijn.
Verder vind ik het gewoon belangrijk voor mijzelf en mijn zelfvertrouwen om een grote, sterke vent te zijn en wil ik dat graag zo houden. Maar vooral vind ik het trainen zelf heel erg leuk, de sfeer die er om heen hangt, wat het doet voor mij als persoon en voor mijn mentale staat, de knop die ik om kan zetten tijdens zo'n training, het gevoel om onder een bepaald gewicht te staan; ik krijg daar een kick van. Het is eigenlijk elke trainingsdag weer een uitdaging en het houdt ook de rest van het leven makkelijker op de rails: het zorgt ervoor dat ik behoorlijk goed eet, voldoende slaap, stress reguleer, etc. Voor mezelf weet ik bijvoorbeeld dat als ik de trainingen minder serieus neem, ik zowat automatisch ook ga 'slacken' op die andere onderdelen.

Dat zijn allemaal erg waardevolle zaken die voor jou mee kunnen tellen in de vraag 'vind ik het nog wel leuk om op deze manier te trainen'?

Overigens wil ik er nog aan toevoegen dat ik meen dat men in mijn tak van sport, powerlifting, tot op zekere hoogte ontzettend lang een bepaalde progressie kan blijven maken. Daarvoor is een aantal factoren nodig, o.a. doorzettingsvermogen, geluk en zoveel mogelijk vrijwaring van blessures. Maar het idee en het gevoel dat 'er nog meer in zit' of dat ik nog niet alles er uit heb gehaald is óók iets wat mij persoonlijk nog steeds drijft.

Trainen is nog zeker leuk en het liefst blijf ik nog zwaar gaan. Het klinkt stom, maar ik kan onwijs genieten van een pr of wat je zegt een set die erg makkelijk ging, mijn beste lifts herinner ik mij ook nog gewoon zoals een voetballer zich een belangrijke goal zou herinneren. Kan er ook nog maanden op teren en zou ook zelfs weer hetzelfde voelen om opnieuw bepaalde lifts te maken al is het geen echte pr.

Het is alleen de weg er naar toe, en de momenten als een schema niet werkt door pijntjes of verkeerde inschatting dat je een half jaar voor nop hebt gelift wat ik er niet leuk aan vind.
Wat ook speelt is dat ik een jaar eruit ben geweest met allerlei vage klachten dat ik nu een soort van "dankbaar" ben dat ik weer alles kan doen zonder klachten dat ik het eigenlijk niet meer goed aandurf/vertrouwen mis om weer zwaar te gaan. Het was niet even een duidelijke blessure en gaat wel weer over, maar alles kwam tegelijk waardoor ik dacht dat ik volledig versleten was door het jarenlange zware trainen of Reuma had en het idee had nooit meer een fit lichaam te kunnen krijgen.
Als hypochonder de hele dag op google te speuren wat het kon zijn en fysio's die ook niet echt een antwoord hadden. Hele dag met je lichaam bezig en voelen of er wel of geen ontstekingen waren. Foto's en echo's van knieën, ellebogen en schouders gehad. Uiteraard niks te vinden, kan niet uitsluiten dat ik alles tussen de oren opwekte.
Als ik het risico op die periode nogmaals door te maken kan verminderen door anders te gaan trainen dan kan ik dat beter doen, hoe jammer het ook is niet meer zwaar te liften.
 
Goeie discussie. Ik ben laat begonnen met KT, heb gemerkt dat er na een jaar of 7 niet veel progressie meer kwam. Wel een flinke hernia die na 7 mnd nog steeds niet helemaal hersteld is. Herstel is zwz een dingetje op leeftijd :)
 
intensiteit en volume ongeveer hetzelfde, mn lichaam heeft ietsje meer rustdagen nodig maar mag geen naam hebben. Train zelden nog max zwaar, gaat de boel alleen maar kapot van.
 
Het is alleen de weg er naar toe, en de momenten als een schema niet werkt door pijntjes of verkeerde inschatting dat je een half jaar voor nop hebt gelift wat ik er niet leuk aan vind.
Wat ook speelt is dat ik een jaar eruit ben geweest met allerlei vage klachten dat ik nu een soort van "dankbaar" ben dat ik weer alles kan doen zonder klachten dat ik het eigenlijk niet meer goed aandurf/vertrouwen mis om weer zwaar te gaan. Het was niet even een duidelijke blessure en gaat wel weer over, maar alles kwam tegelijk waardoor ik dacht dat ik volledig versleten was door het jarenlange zware trainen of Reuma had en het idee had nooit meer een fit lichaam te kunnen krijgen.
Als hypochonder de hele dag op google te speuren wat het kon zijn en fysio's die ook niet echt een antwoord hadden. Hele dag met je lichaam bezig en voelen of er wel of geen ontstekingen waren. Foto's en echo's van knieën, ellebogen en schouders gehad. Uiteraard niks te vinden, kan niet uitsluiten dat ik alles tussen de oren opwekte.
Als ik het risico op die periode nogmaals door te maken kan verminderen door anders te gaan trainen dan kan ik dat beter doen, hoe jammer het ook is niet meer zwaar te liften.

Nog even en ik tik 40 jaar trainen aan, ik kan dus wel zeggen dat ik al een trainingsleven achter de rug heb.
Wat tymboo noemde is zeker ook voor mij herkenbaar, in de zin van dat trainen altijd een rode draad in mijn leven is geweest.
Een soort baken van houvast, welke er met name in slechte tijden voor heeft gezorgd dat ik mijn leven op de rails kon houden.
En natuurlijk ook de grote, sterke vent-functie, iets dat zeker naarmate je ouder wordt zeer waardevol is.

Dat gevoel wat jij omschrijft, kort gezegd dat je dacht dat je volledig versleten was, herken ik ook maar al te goed.
Meerdere keren op zo'n punt geweest en daardoor zelfs overwogen er helemaal maar mee te stoppen, omdat ik dacht dat ik te oud werd.
De conclusie achteraf was dat ik niet te oud ben, maar gewoon te snel, te veel, te vaak te zwaar ging voor mijn "leeftijd".
In termen van trainingsfysiologie: De totaalsom van inspanning en stress overschreed voortdurend mijn herstelcapaciteit.
Dit betaalde zich uit in allerlei vage pijntjes, onrust (zowel psychisch als fysiek) en dat gevoel dat alles tegelijk kwam qua blessures.

De oplossing voor mij was -in beeldspraak- gewoon minder hard die trap op willen rennen.
Niet met 2 treden tegelijk omhoog, maar 1 trede per keer. (gradueel gedoseerde progressie)
Niet moeilijk doen om wat langer op een bepaalde trede te blijven staan als je je nog niet klaar voelt voor de volgende stap (consolideren)
Je ego opzij zetten als alle signalen er op duiden dat je beter eerste even een stapje terug doet. (deload/reload)
Op die manier maak je het "onderweg zijn" meer een bewust doel op zich en staar je je niet te snel blind op dat fictieve eindpunt.

Ik denk dat jij prima in staat bent om dit te begrijpen en vertalen naar je trainingen...
 
In termen van trainingsfysiologie: De totaalsom van inspanning en stress overschreed voortdurend mijn herstelcapaciteit.
Je weet het altijd goed onder woorden te brengen harpep !
En met toenemende leeftijd moet je trainingsstress meebuigen met de afnemende herstelcapaciteit. Wat voor mij wel aardig werkt is het programma van 4x KT/week uitsmeren over een aantal dagen groter dan 7 door naar gevoel soms een extra rustdag in te lassen met alleen wat cardio activiteit.
 
Switchen naar onconventionele lifts, dan kun je weer volop PR's zetten en jezelf verbeteren :D
Mijn beste zercher squat met kettlebells aan elastieken aan de bar? :P
 
Back
Naar boven