- Lid geworden
- 27 jan 2004
- Berichten
- 7.531
- Waardering
- 9
Roze olifantjes met insectachtige voorbinddildo’s? Vrienden wiens hoofd leek te smelten? Buitenaardse insecten die via je oor in je hersens kruipen? Vertel hier je verhaal! Post hier je badtrips!
De aftrap:
Ik heb redelijk wat trips gehad die niet helemaal goed gingen, maar meestal had ik wel een gevoel van controle. Ik heb echter maar 1 echte badtrip gehad.
Ik was 17 en werkte in Arnhem bij Ratelbands HapHoek (dat is dus al 11 jaar geleden, t gaat snel). Het was ergens in de schoolvakantie en die week waren net paddo’s legaal geworden. Nieuwsgierig als ik ben en met verveling altijd op de loer in het kleine dorpje waar ik woon, leek het mij een goed idee wat van dat spul te kopen. Bij de Sjamaan in het spijkerkwartier heb ik toen een portie gekocht. De vriendelijke verkoper legde mij uit dat het een portie was voor 2 personen en dat als ik dit voor het eerst deed het verstandig was een sitter erbij te hebben. Ik wist niet wat een sitter was, het interesseerde me ook niet, ik wilde drugs gebruiken en had geen trek in het advies van 1 of andere hippie in een smartshop. In de bus op weg naar huis bedacht ik me dat die paddo’s nooit echt heel erg intensief konden zijn ofzo, want anders was het niet gelegaliseerd toch? En trouwens, wat kon er misgaan? Dus met een combinatie van misplaatst zelfvertrouwen en een compleet gebrek aan kennis of gezond verstand heb ik toen alle paddo’s maar opgegeten.
Thuis aangekomen voelde ik er nog niks van en besloot dat dit het zoveelste gehypte slappe k*tproduct uit een smartshop was en dus ging ik maar bij mijn ouders op de bank zitten om t.v. te kijken.
Na een paar minuten voelde ik wat tintelingen langs mijn ruggegraat, en plotseling krijg ik me toch een lachstuip, een beetje vergelijkbaar met iemand die voor het eerst blowt. Ik kon simpelweg niet meer ophuen met lachen, de tranen rolde over mijn wangen. Op een gegeven moment vonden mijn ouders dat ik eens moest ophouden met lachen, omdat de film op t.v. toch echt niet zo leuk was. Toen besefte ik me dat ik me snel uit de voeten moest maken voordat ze echt iets door zouden krijgen (M’n pa is namelijk politie-agent en die hebben over het algemeen redelijk conservatieve ideeën over drugsgebruik). Ik ben toen lachend en al naar buiten gevlucht. Buiten hield het lachen op, maar mijn realiteitsbesef holde ook achteruit.
Het was toen ongeveer 7 uur ’s avonds en nog licht, ik heb mijn fietsje gepakt en ben door het dorp gaan fietsen. Paddo’s hebben een enorm vervreemdend effect (tenminste, bij mij wel), als je dat vantevoren weet dan kan je je daar op instellen en met een soort ‘go-with-the-flow’ mentaliteit een erg leuke trip hebben. Ik had nog nooit paddo’s gedaan, had geen flauw idee wat ik kon verwachten en ik had daarbij ook maar gelijk een portie voor 2 personen genomen.
Het resultaat was dat ik mijn gevoel voor tijd en oriëntatie compleet kwijt was en als op klap op de vuurpijl had ik een behoorlijk visuele trip. Ik zag bijvoorbeeld hoe de lantarenpalen langs de kant van de weg naar elkaar toe bogen en zo een boog vormden. Ik vond dat nogal verwarrend, als ik echter mijn ogen dichtdeed dan zag ik een soort hoge snelheids caleidoscoop. Ook dacht ik regelmatig dat ik mensen of dieren zag staan, als ik er dan naar toe fietste om polshoogte te nemen dan bleek het een prullenbak te zijn of een struik of iets dergelijks. En tot slot was ik verdwaald, het dorp waar ik in woon heeft ongeveer 10 straten, dus dat was toch best een prestatie. Ik kon mijn eigen huis niet meer vinden, er was helemaal niks wat ik herkende in het dorp waar ik al mij hele leven woon. (waarschijnlijk ben ik tijdens de trip gewoon een paar keer langs mn huis gereden). Ik vond het allemaal nogal indrukwekkend, de visuele effecten samen met het gevoel de weg niet meer te kunnen vinden zorgden voor een behoorlijk unheimisch gevoel die al snel omsloeg in stevige paranoia. Ook moest ik de volgende dag werken, en ik was er op dat moment van overtuigd dat ik mijn huis nooit meer zou vinden en dat ik nooit op mijn werk zou kunnen komen. Dat vond ik enorm bedreigend. Op een gegeven moment heb ik mijn huis gevonden (geen idee hoe), maar daar voelde ik me allerminst veilig omdat ik gewoon zeker wist dat m’n pa in de gaten had dat ik paddo’s had gegeten en ik er de volgende dag flink van langs zou krijgen (niet dus, maarja, lang leve de paranoia). Die paranoia en onzekerheid vertaalde zich vervolgens in allerlei irrationele angsten. Ik dacht op een gegeven moment dat de paddo’s mijn hersenen lieten verschimmelen. Ik zat op bed in mijn slaapkamer en zag nog steeds redelijk heftige visuele effecten, ik wist op dat moment zeker dat dat kwam omdat mijn hersenen in rap tempo verschimmelde en dat mijn zintuigen blijvend waren aangetast. Ik zag bijvoorbeeld hoe het licht van de slaapkamerlamp varieerde van geel naar donker-oranje en hoe de muren in mijn slaapkamer golvende bewegingen maakte. Ik dacht echt dat het met mijn geestelijke gezondheid gedaan was, ik zat huilend op mijn bedje. Maar zo tegen 5 uur ’s ochtends nam de trip af en kreeg ik er weer vertrouwen in.
En vervolgens stond ik om 10 uur ’s ochtends met een brak hoofd en stevig schaamtegevoel bij Ratelband’s haphoek frikadellen te bakken.
Ik heb ook nog wel een mooi verhaal over xtc en dooie kittens, dat was niet echt een badtrip maar wel een heel aparte gebeurtenis. Ik heb het hele verhaal ooit eens gemaild, eens kijken of ik die mail nog kan vinden…
De aftrap:
Ik heb redelijk wat trips gehad die niet helemaal goed gingen, maar meestal had ik wel een gevoel van controle. Ik heb echter maar 1 echte badtrip gehad.
Ik was 17 en werkte in Arnhem bij Ratelbands HapHoek (dat is dus al 11 jaar geleden, t gaat snel). Het was ergens in de schoolvakantie en die week waren net paddo’s legaal geworden. Nieuwsgierig als ik ben en met verveling altijd op de loer in het kleine dorpje waar ik woon, leek het mij een goed idee wat van dat spul te kopen. Bij de Sjamaan in het spijkerkwartier heb ik toen een portie gekocht. De vriendelijke verkoper legde mij uit dat het een portie was voor 2 personen en dat als ik dit voor het eerst deed het verstandig was een sitter erbij te hebben. Ik wist niet wat een sitter was, het interesseerde me ook niet, ik wilde drugs gebruiken en had geen trek in het advies van 1 of andere hippie in een smartshop. In de bus op weg naar huis bedacht ik me dat die paddo’s nooit echt heel erg intensief konden zijn ofzo, want anders was het niet gelegaliseerd toch? En trouwens, wat kon er misgaan? Dus met een combinatie van misplaatst zelfvertrouwen en een compleet gebrek aan kennis of gezond verstand heb ik toen alle paddo’s maar opgegeten.
Thuis aangekomen voelde ik er nog niks van en besloot dat dit het zoveelste gehypte slappe k*tproduct uit een smartshop was en dus ging ik maar bij mijn ouders op de bank zitten om t.v. te kijken.
Na een paar minuten voelde ik wat tintelingen langs mijn ruggegraat, en plotseling krijg ik me toch een lachstuip, een beetje vergelijkbaar met iemand die voor het eerst blowt. Ik kon simpelweg niet meer ophuen met lachen, de tranen rolde over mijn wangen. Op een gegeven moment vonden mijn ouders dat ik eens moest ophouden met lachen, omdat de film op t.v. toch echt niet zo leuk was. Toen besefte ik me dat ik me snel uit de voeten moest maken voordat ze echt iets door zouden krijgen (M’n pa is namelijk politie-agent en die hebben over het algemeen redelijk conservatieve ideeën over drugsgebruik). Ik ben toen lachend en al naar buiten gevlucht. Buiten hield het lachen op, maar mijn realiteitsbesef holde ook achteruit.
Het was toen ongeveer 7 uur ’s avonds en nog licht, ik heb mijn fietsje gepakt en ben door het dorp gaan fietsen. Paddo’s hebben een enorm vervreemdend effect (tenminste, bij mij wel), als je dat vantevoren weet dan kan je je daar op instellen en met een soort ‘go-with-the-flow’ mentaliteit een erg leuke trip hebben. Ik had nog nooit paddo’s gedaan, had geen flauw idee wat ik kon verwachten en ik had daarbij ook maar gelijk een portie voor 2 personen genomen.
Het resultaat was dat ik mijn gevoel voor tijd en oriëntatie compleet kwijt was en als op klap op de vuurpijl had ik een behoorlijk visuele trip. Ik zag bijvoorbeeld hoe de lantarenpalen langs de kant van de weg naar elkaar toe bogen en zo een boog vormden. Ik vond dat nogal verwarrend, als ik echter mijn ogen dichtdeed dan zag ik een soort hoge snelheids caleidoscoop. Ook dacht ik regelmatig dat ik mensen of dieren zag staan, als ik er dan naar toe fietste om polshoogte te nemen dan bleek het een prullenbak te zijn of een struik of iets dergelijks. En tot slot was ik verdwaald, het dorp waar ik in woon heeft ongeveer 10 straten, dus dat was toch best een prestatie. Ik kon mijn eigen huis niet meer vinden, er was helemaal niks wat ik herkende in het dorp waar ik al mij hele leven woon. (waarschijnlijk ben ik tijdens de trip gewoon een paar keer langs mn huis gereden). Ik vond het allemaal nogal indrukwekkend, de visuele effecten samen met het gevoel de weg niet meer te kunnen vinden zorgden voor een behoorlijk unheimisch gevoel die al snel omsloeg in stevige paranoia. Ook moest ik de volgende dag werken, en ik was er op dat moment van overtuigd dat ik mijn huis nooit meer zou vinden en dat ik nooit op mijn werk zou kunnen komen. Dat vond ik enorm bedreigend. Op een gegeven moment heb ik mijn huis gevonden (geen idee hoe), maar daar voelde ik me allerminst veilig omdat ik gewoon zeker wist dat m’n pa in de gaten had dat ik paddo’s had gegeten en ik er de volgende dag flink van langs zou krijgen (niet dus, maarja, lang leve de paranoia). Die paranoia en onzekerheid vertaalde zich vervolgens in allerlei irrationele angsten. Ik dacht op een gegeven moment dat de paddo’s mijn hersenen lieten verschimmelen. Ik zat op bed in mijn slaapkamer en zag nog steeds redelijk heftige visuele effecten, ik wist op dat moment zeker dat dat kwam omdat mijn hersenen in rap tempo verschimmelde en dat mijn zintuigen blijvend waren aangetast. Ik zag bijvoorbeeld hoe het licht van de slaapkamerlamp varieerde van geel naar donker-oranje en hoe de muren in mijn slaapkamer golvende bewegingen maakte. Ik dacht echt dat het met mijn geestelijke gezondheid gedaan was, ik zat huilend op mijn bedje. Maar zo tegen 5 uur ’s ochtends nam de trip af en kreeg ik er weer vertrouwen in.
En vervolgens stond ik om 10 uur ’s ochtends met een brak hoofd en stevig schaamtegevoel bij Ratelband’s haphoek frikadellen te bakken.
Ik heb ook nog wel een mooi verhaal over xtc en dooie kittens, dat was niet echt een badtrip maar wel een heel aparte gebeurtenis. Ik heb het hele verhaal ooit eens gemaild, eens kijken of ik die mail nog kan vinden…
