Ik denk als haar papa ontploft en ik daar ben, dat ik ze allesbehalve moet wegsleuren. Ze zal vanzelf wel komen schuilen achter mijn rug.
De situatie nu is stabiel bij haar thuis. Maar ze mag niet meer buiten en haar gsm en toegang tot internet zijn in beslag genomen. Toen ik haar laatste het "pifpoefpaf tis af"-smsj kreeg, geschreven onder druk van of zelfs door haar vader, heb ik niets meer van mij laten horen, dan wast genoeg voor mij. Momenteel weet ik niet of ik ze nog graag zie. Ik weet daarentegen wel dat ik die man gewoon iets kan aandoen.
Ik weet dat de situatie er zo aantoe gaat momenteel omdat ze nog een vriendin heeft kunnen bereiken en heeft kunnen zeggen wat er is gebeurd. Ik heb het via de vriendin van mijn lief. Zelf stuurt ze ook soms een mail als ze de kans schoon ziet, maar ik laat niets van mij meer horen... moet ff toegeven dat bij die laatste "ik maak het uit"-sms van haar ik me opeens opgelucht voelde, keb ook niet echt nood aan iets te laten horen aan haar of iets te horen van haar. Ik ben fysiek helemaal uitgeput door de situatie, ik denk alleen nog maar aan "wat voor een eikels lopen er nog op de wereld rond."
Ik hoop dat als die situatie wat is gaan liggen dat ik niet moet vaststellen dat er iets definitiefs gebroken is vanbinnenin mij voor haar... want ik had haar beloofd dat ik haar ging blijven steunen.