Ik weet nog dat Özcan Akyol dat lulverhaal ophing dat-ie “in de gevangenis de literatuur had ontdekt”. Eerst las hij alle boeken van Appie Baantjer. Toen dat plankje in de gevangenisbibliotheek leeg was, begon-ie aan het werk van Louis-Ferdinand Céline. En daarna viel opeens het kwartje: hij wilde niet langer als crimineel door het leven, maar als Schrijver.
De waarheid was dat hij een brave burgerman uit Deventer was met een diploma van de School voor Journalistiek op zak, een matige pen en de bereidheid om over de rug van zijn vader een verhaal te verzinnen dat moest doorgaan voor een grotendeels autobiografische roman. Want hij had na een knokpartij in een kroeg inderdaad één nachtje moeten ontnuchteren in de politiecel.
https://www.briefjevanjan.nl/tag/ozcan-akyol/