XXL Nutrition

Sticky Wat heeft jouw dag verpest? (3 bezoekers)

Bezoekers in dit topic

Ik kan me niet voorstellen dat iemand dat lekker vindt. Sigaren… tering ik word al misselijk bij het idee.

Wat is daar precies lekker aan?
Werkt ontspannend , net als bij een whisky kunnen er allerlei onder tonen in zitten wat smaak betreft . Icm met een prima whiskey word het een hele smaak beleving ,gentle man's jack , een zachtere scotch of single malt rond het wel redelijk af wat smaak betreft . In mijn garage ruikt het standaard naar vanille met een licht tabak aroma
 
Ik kan me niet voorstellen dat iemand dat lekker vindt. Sigaren… tering ik word al misselijk bij het idee.

Wat is daar precies lekker aan?
dat is niet uit te leggen, ik rook ook niet veel (meer) maar een goede sigaar roken is zoveel meer dan een beetje Tabac in de fik steken
in een gezelschap is het interactie, gemoedelijkheid, in gang zetten van een gesprek, samen zijn, en dus socializen.
als je alleen bent is het geweldig na een mooie dag, het behalen van een goede deal of een mooi rustmoment om eens terug te kijken op wat je allemaal doet.
en cubans are great for this purpose :D
duur, dat wel maar next level op het gebied van een sigaartje roken.
 
dat is niet uit te leggen, ik rook ook niet veel (meer) maar een goede sigaar roken is zoveel meer dan een beetje Tabac in de fik steken
in een gezelschap is het interactie, gemoedelijkheid, in gang zetten van een gesprek, samen zijn, en dus socializen.
als je alleen bent is het geweldig na een mooie dag, het behalen van een goede deal of een mooi rustmoment om eens terug te kijken op wat je allemaal doet.
en cubans are great for this purpose :D
duur, dat wel maar next level op het gebied van een sigaartje roken.
Juist! fijn muziekje op , blok hout op de haard .fijn whiskeytje erbij .goeie stoel ook belangrijk !
 
dat is niet uit te leggen, ik rook ook niet veel (meer) maar een goede sigaar roken is zoveel meer dan een beetje Tabac in de fik steken
in een gezelschap is het interactie, gemoedelijkheid, in gang zetten van een gesprek, samen zijn, en dus socializen.
als je alleen bent is het geweldig na een mooie dag, het behalen van een goede deal of een mooi rustmoment om eens terug te kijken op wat je allemaal doet.
en cubans are great for this purpose :D
duur, dat wel maar next level op het gebied van een sigaartje roken.
Zelf vind ik het zeer fijn om een streepje latino muziek op te zetten, een bodempje rum en een lekker sigaar bij de hand te nemen.
En zo lekker genieten van de tuin op een zomerse dag.
 
Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.
 
Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.
Hoe is je eigen gezondheid?
 
Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.
Zou komende tijd meer focussen op jezelf en je eigen gezondheid vooral mentaal. Die praat die je nu al roept laat zien dat je bij je grens bent. Enjoy life, boek een vakantie en ga vooral leuke dingen doen, dit kan ook alleen ja.
 
Back
Naar boven