Fitness Seller

Sticky Wat heeft jouw dag verpest? (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.
Niet in een hoek kruipen en gaan lopen janken/verdrinken in zelfmedelijden. Aan jezelf werken en doorgaan met het leven.

Er zijn duizenden vrouwen die haar kunnen vervangen al denk je daar nu anders over.
 
in de ene hand die sigaar en in de andere hand?
 
Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.

Aan jezelf gaan werken man, zoek professionele hulp om mee te praten.
 
Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.
Gewoon zo snel mogelijk een psycholoog opzoeken en gaan voor verwerking.
 
Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.
Mijn pa liep er precies hetzelfde bij toen hij ging scheiden van m'n moeder. Hebben we ook daadwerkelijk bij de crisisdienst af mogen zetten omdat ie allemaal raar ging doen op een gegeven moment. Daar heeft ie geweldige professionele hulp gekregen in de vorm van therapie en van een psycholoog. Toen ging het relatief snel beter met hem en nu die hele scheiding achter de rug is zijn ze beide gelukkiger dan ze ooit geweest zijn de laatste jaren.

Zoek hulp kerel :)
 
Ik weet niet of het een goed idee is om mijn probleem hier even uit de doeken te doen maar aangezien ik door mijn verhuis uit Vlaanderen 17 jaar geleden alle contact met mijn jeugdvrienden ben verloren en geen echte nieuwe vriendenkring heb ontwikkeld is hier misschien nog de beste optie om dat advies te krijgen.

So here it goes


Ik was 21 jaar gehuwd met mijn vrouw. Ik leerde haar kennen toen ik 17 was. Op ons 23ste huwden we. We waren elkaars eerste echte liefde. 3a maart, na haar reeds 6 jaar durende depressie en burnout out, besloot ze om me te verlaten. Ze was ontgoocheld in haar leven en ze zocht een schuldige en een oorzaak waar ze wel controle over had en dat bleek ons huwelijk te zijn. Ze besloot om me te verlaten. We hebben een dochter van bijna 14 samen.
Sinds 1 mei woont ze niet meer met mij onder 1 dak. Ze heeft sinds eind juli haar eigen appartement. Onze dochter blijft een week bij mij, een week bij haar.
Ik ben een gebroken man.
Compleet vernield. Ik zag het niet aankomen en klaagde vaak, niet beseffende dat ze er door zat en eigenlijk mijn steun en niet mijn geklaag nodig had.
Haar psychiatrisch gestoorde zus ( ze is echt zot...ze hoort stemmen, ziet demonen en duivels...dus e ht gek) vertelde haar leugens....


Nu hoop ik dag en nacht dat mijn vrouw zich zal bedenken maar ik heb vrees voor valse hoop en wat dit met me zal doen als ik binnen een jaar of zo besef dat het hopeloos is.
De liefde voor haar is zoals je die ziet in films...ik heb dat geluk... of ongeluk. Haar familie is al 27 jaar mijn familie. Ook die ben ik dus plots kwijt...

De eerste weken na haar vetrek maakte ik er bijna een eind aan
Maar ik besefte dat ik dat mijn dochter niet kon aandoen en ook..ik bleef en blijf hopen dat het nog goed komt.

Echter is ze nog steeds zeer afstandelijk en koud. We zijn nu al bijna 8 maanen uit elkaar, bijna 6 maanden wonen node niet meer onder 1 dak en sinds drie maand heeft ze haar eigen appartement. Ik probeer haar niet te bombarderen met berichten maar soms faal ik.
Soms zien we.elkaar eens als ik Onze dochter afzet of als ik haar iets kom afgeven en als ik dan een grapje maak dan lacht ze er wel mee...maar me zeggen: ok laten de nog een laatste keer proberen...dat heeft er nog niet gezegd. Ik heb schrik dat hoe langer Onze scheiding duurt hoe meer ze zal beseffen dat ze me niet nodig heeft om gelukkig te zijn


Ik kan me geen toekomst zonder haar inbeelden. Ik vind haar de mooiste, de liefste vrouw op aarde met het grootste hart.


Ik weet niet goed dat ik moet doen. Ik probeer nu terug te sporten, een geduldig en rustig iemand te worden en lijk er ook in te slagen maar langs de andere kant hoeft het niet meer voor me als ze nooit meer terugkeert.
Moest ik een glazen bol hebben en zien dat ik op mijn 80ste zou sterven en ze nooit bij me is teruggekeerd. Dan zou ik er nu een eind aan maken. Voorlopig ben ik hier nog dankzij m'n dochter en hoop. Maar geen idee hoe lang dit nog voldoende zal zijn.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Mss heeft er iemand wel een magische zin die me kan helpen deze hel te overleven. Misschien ligt het aan de vodka.
Stoppen met vodka drinken , drank vertroebeld enorm . Verder wens ik je sterkte
 
Hulp zoeken en de tijd nemen om alles te verwerken
JE ZIT IN EEN TRAUMA!! :o
dat ga je alleen niet redden in deze toestand
Je gaat er beter en sterker uitkomen!!
(Ben allert voor blessures)
 
Jij hebt een vrij spartaanse smaak, dat is waar.
Ik heb tenminste smaak, dat is waar, dankjewel!

Overigens is "Spartaanse" met een hoofdletter taalkundig correct, maar is Laconisch mooier en Lakonisch nog beter.
 
Ik heb tenminste smaak, dat is waar, dankjewel!

Overigens is "Spartaanse" met een hoofdletter taalkundig correct, maar is Laconisch mooier en Lakonisch nog beter.
Ik hanteer wat Steve goedkeurt.
 
Wat goed, fout, mooi en beter is overlaten aan woke corporatisme, je bent even zielloos als een D66er!
Beter je ziel nu al verkopen dan wanneer de CBDC is ingevoerd, dan is die niets meer waard.
 
Beter je ziel nu al verkopen dan wanneer de CBDC is ingevoerd, dan is die niets meer waard.
Wat je niet hebt kan je niet verkopen, al lijken D66ers short te gaan op wat ze tekort komen en bereid geleende zielen van anderen te verpatsen.

Opeens snap je het nieuwe pensioenstelsel.

Nu hoop ik dat ik goed begrepen heb wat short gaan is, anders slaat de grap nergens op.
 
Back
Naar boven