- Lid sinds
- 11 okt 2002
- Berichten
- 6.844
- Waardering
- 25
H7 How sweet it is…. NOT! - Hoe zoet is het allemaal… niet!
Bron: MR Eades & M Dan Eades: The Protein Power Lifeplan
Onze oerouders deelden met ons een voorkeur voor zoetigheid. Er zijn verslagen bekend van hoe moderne jagerverzamelaarsvolkeren omgaan met een vondst van wilde honing: ze richten een honingfestijn aan en eten ervan tot ze zowat dronken worden van de suikers. Zoiets dergelijks moet 50.000 jaar geleden ook gebeurd zijn.
Het verschil met ons dagelijks leven is niet dat we meer of minder van zoetigheid houden, maar dat we er nu volop toegang toe hebben. Het gevolg is dat we alsmaar meer zoetigheid zijn gaan consumeren.
Aan het begin van de twintigste eeuw consumeerde de gemiddelde Amerikaan amper een kilo suiker per jaar. Aan het begin van de 21e eeuw is dat al ruim 70 kg suiker per jaar geworden voor elke man, vrouw en kind.
Dat is een opmerkelijke stijging en gaat niet alleen op voor suiker maar ook voor alle andere zoetstoffen zoals honing, fructose, glucose maisstroop en het goedkopere en zoetere hoog-fructose maisstroop die nu in zowat alle softdrinks aanwezig is evenals de gezoete sappen (nectar) en voorverpakte zoetigheid zoals ijs, koekjes, gebak, voedingsrepen en zoete ontbijtgranen.
Jongeren consumeren het meeste suiker en zoete siropen en dat gaat vooral op voor jonge mannen tussen 15 en 24 jaar die zelfs evenveel calorieën uit zoetigheid halen als alle andere voedingsstoffen als vlees, melk, fruit of groenten bij elkaar.
Hierdoor raakt het hele insulinesysteem overwerkt en op deze manier zullen we worden geconfronteerd met een epidemie van enorme omvang. In feite is dat nu al duidelijk: kindervetzucht (obesitas) is in de laatste 10 jaar verdubbeld en type II diabetes (ooit ouderdomssuiker genoemd) begint nu al op te treden bij 8 en 10 jaar oude kinderen. Hoe zal het deze generatie vergaan wanneer ze volwassen worden?
Rampzalige gezondheidsproblemen zijn niet alleen het gevolg van een toegenomen suikerconsumptie, maar ook die van geraffineerde zetmeelprodukten in het algemeen omdat zetmeel immers ook een vorm van suiker is in vermomming.
Zetmeel bestaat uit een reeks lange suikermoleculen, die door ons spijsverteringsstelsel weer worden afgebroken naar enkelvoudige suikers zoals glucose.
Zo eindigen alle koolhydraten of het nu gaat om suiker, brood, aardappelen, maïs, bagels, rijst of pasta.
Sommige voedingsmiddelen leiden tot een snellere stijging van de bloedsuikerspiegel dan andere.
Dit wordt uitgedrukt in de glycemische index, wat een interessante maar niet echt heel nuttige tabel is.
Het probleem is namelijk dat mensen zelden of nooit 1 enkel voedingsmiddel eten, maar meestel 2 of meer voedingsmiddelen met elkaar combineren, wat dan weer een ander effect heeft op de bloedsuikerspiegel (bovendien is er ook verschil in de respons op meer of minder bewerkt voedsel bijv rauw versus gekookt en bijv gekookte aardappelen tov aardappelpuree) .
Behalve meer suiker, is men ook veel meer fructose gaan eten omdat de voedingsmiddelen industrie de laatste tijd is overgestapt van sucrose naar fructose omdat dat goedkoper en zoeter blijkt te zijn. Dit is erg belangrijk omdat fructose een belangrijke rol blijkt te spelen in de produktie van vet en ook hecht fructose zich gemakkelijker aan lichaamseiwitten , waarna ze die onherstelbaar beschadigt en doet verouderen. Dat kan leiden tot uiteenlopende ziekten en verschijnselen als nierziekte en staar (cataracts) evenals rimpelvorming.
Sommige mensen hebben gesuggereerd dat fructose goed zou zijn voor diabetici omdat het geen insuline piek veroorzaakt.
Helaas is aangetoond dat fructose desondanks op andere wijze insuline-resistentie veroorzaakt (en bij proefdieren is het zelfs de geijkte methode om insuline resistentie op te wekken).
We bevelen daarom aan om fructose zoveel mogelijk te vermijden, met uitzondering van fruit, waar het van nature in kleine hoeveelheden voorkomt en ook alle andere soorten suiker zoveel mogelijk te vermijden.
Kunstmatige zoetstoffen veroorzaken geen hogere bloedsuikerspiegel of een grote insulinepiek maar dat maatk ze nog niet tot ideale vervangers voor suikers.
De intense zoetheid ervan zorgt er voor dat u blijvend een voorkeur behoudt voor zoete dingen en aldus de behoefte blijft voelen meer zoetigheid te eten. We zijn grote tegenstanders van het gebruik van aspartaam omdat onderzoek aantoont dat het de bloedhersenbarrière passeert en invloed heeft op geheugen, slaap en stemming en nog zo meer nadelige effecten.
Als u echt beslist zoetigheid wilt gebruiken die ligt boven wat we aanbevelen met echte zoetstoffen dan bevelen we ‘hedonisten’ en ‘dilettanten’ het gebruik van sucralose aan (in Canada en de VS bekend onder de merknaam Splenda).
Het beste zou zijn om gewoon alle kunstmatige zoetstoffen te vermijden omdat onze fysiologie niet is berekend op zoveel zoetigheid en dat geldt ook voor onze smaakpapillen, die we weer de kans moeten geven om de natuurlijke zoetheid van voedingsmiddelen te waarderen, zoals in rijp fruit, groene bonen, suikererwtjes en amandelen.
en opnieuw een gedetailleerdere aanvulling
fructose
Fructose op zichzelf veroorzaakt geen verhoging van de insuline respons.
Maar: fructose wordt in de lever omgezet in glycerol (ruggegraat van triglyceride/vet) wat weer leidt tot een toename van VLDL cholesterol.
Veel fructose in de voeding bevordert ook de peroxydatie van vetten.
Grote hoeveelheden frutctose beïnvloeden de wijze waarop glucose wordt verwerkt door het lichaam en kan tot hyperinsulinemie/insuline resistentie leiden.
Eenvoudige suikers zoals fructose en glucose binden aan lichaamseiwitten en initialiseren een chemische reactie die (in het Engels) 'fructation' of 'glycation' wordt genoemd, wat een permanente beschadiging van het eiwit inhoudt, wat erg lijkt op het caramelliseren van van zuiveleiwitten en -vetten met suikers.
Dit gebeurt met zulke grote voorspelbaarheid dat men zelfs bloedonderzoek kan doen en daarin kan vaststellen in hoeverre de bloedeiwitten geglyceerd zijn en daaruit kan bepalen wat het gemiddelde bloedsuiker gehalte geweest is over de afgelopen 2-3 maanden(de levensduur van een bloedcel is 120 dagen).[de afkorting voor deze test is HbA1C en is onlangs bij mij uitgevoerd]
Op de een of andere manier heeft fructose een veel sterkere voorkeur tot het aanhechten aan lichaamseiwitten dan glucose, vooral wanneer er veel ijzer in lichaamsweefsels of de bloedbaan aanwezig is.
kunstmatige zoetstoffen
saccharine, ontdekt in 1879 is 300x zoeter dan suiker en stabiel bij het koken. Het zou blaaskanker bij knaagdieren bevorderen maar dat is bij mensen nog niet aangetoond. Echter: saccharine leidt tot insuline pieken wat niet handig is voor mensen die dat niet willen. Saccharine hoort dus niet in het voedingsplan thuis of anders heel spaarzaam gebruiken
Acesulfaam K(alium) lijkt op saccaharine en zorgt eveneens voor een insuline respons: dus niet of heel weinig gebruiken
Cyclamaat, ontdekt in 1937. Is stabiel bij verhitting en 30x zoeter dan suiker. Ook hier gezondheidsvragen maar geen bewijzen. Dit stofje is toen wel verboden in de VS
aspartaam heeft geen bittere nasmaak, wel evenveel kcal als suiker maar 200x zoeter. Kan niet verhit worden. Helaas: het is een dipeptide dat in de componenten methanol en formaldehyde wordt afgebroken. Dat is niet zo’n ramp, dit stofje wordt in grotere hoeveelheden in fruit en groenten gevonden.
Echter, het passeert de bloedhersenbarrière en men denkt dat het ernstig excitotoxisch is, dwz hersencellen kan beschadigen net zoals dat met vetsin/MSG (monosodiumglutamaat) het geval is. Haar chemische structuur zorgt ervoor dat het past in een receptor die NMDA (N-methyl-d-aspartaat) heet en zenuwcellen zodanig kan stimuleren dat die afsterven.
De situatie zou verergerd worden bij lage concentraties magnesium in de cellen. Een te laag Mg-gehalte is typisch voor mensen met ziekten die in verband staan met te veel insuline: diabetes, obesitas en hoge bloeddruk, juist die mensen die als vanzelf grijpen naar kunstmatige zoetstoffen.
Men denkt dat aspartaam symptomen kan opleveren zoals: stemmingswisselingen, slaapstoornissen, hoofdpijn, duizeligheid, kortetermijn geheugenverlies, wazig denken en onmogelijkheid om zich te concentreren. Bovendien denkt men dat zelfs sprake kan zijn van permanente schade aan de hersenen. Tot nog toe is het echter nog niet verboden. We hopen echter dat u het zoveel mogelijk vermijdt. Beter is het om honing, stevia of zelfs gewone suiker in kleine hoeveelheden te gebruiken of anders een andere kunstmatige zoetstof te gebruiken.
Sucralose is vrij nieuw, maar wordt alweer 15 jaar in Canada gebruikt. Het wordt onder de merknaam Splenda verkocht. Sucralose is 600x zoeter dan suiker en lijkt precies op suiker, op 2 molekulen na: twee hydroxylgroepen zijn vervangen door chloride.
Het lichaam kan het daardoor niet meer herkennen en er is ook geen sprake van een insulinepiek. Het is bovendien bestand tegen verhitting, heeft geen bittere nasmaak en nul calorieën.
Te mooi om waar te zijn? We raden u aan voorzichtig te zijn… het is in ieder geval een van de weinige zoetstoffen die we zelf [de Eades] ook in geringe mate gebruiken wanneer we een beetje extra zoet willen gebruiken.
Het is nog steeds niet heel gemakkelijk te verkrijgen.. maar dat zal snel veranderen.
Stevia is een natuurlijk produkt, gewonnen uit het blad van een Zuidamerikaanse plant Stevia rebaudiana. Het heeft een ietwat bittere nasmaak net zoals cyclamaat en acesulfaam K.
Doordat het zo bitter is kan het net als de andere zoetstoffen ook een insulinepiek veroorzaken.
Suikeralcoholen als xylitol, sorbitol en maltitol hebben dezelfde zoete smaak als suiker maar kunnen de darmwand niet passeren en daardoor geen insulinepiek veroorzaken. In kleine doses is er geen probleem, maar grotere hoeveelheden kunnen leiden tot wat ze noemen: osmotische diarree. [zit vooral in kauwgom]
Groetjes
Espi
Bron: MR Eades & M Dan Eades: The Protein Power Lifeplan
Onze oerouders deelden met ons een voorkeur voor zoetigheid. Er zijn verslagen bekend van hoe moderne jagerverzamelaarsvolkeren omgaan met een vondst van wilde honing: ze richten een honingfestijn aan en eten ervan tot ze zowat dronken worden van de suikers. Zoiets dergelijks moet 50.000 jaar geleden ook gebeurd zijn.
Het verschil met ons dagelijks leven is niet dat we meer of minder van zoetigheid houden, maar dat we er nu volop toegang toe hebben. Het gevolg is dat we alsmaar meer zoetigheid zijn gaan consumeren.
Aan het begin van de twintigste eeuw consumeerde de gemiddelde Amerikaan amper een kilo suiker per jaar. Aan het begin van de 21e eeuw is dat al ruim 70 kg suiker per jaar geworden voor elke man, vrouw en kind.
Dat is een opmerkelijke stijging en gaat niet alleen op voor suiker maar ook voor alle andere zoetstoffen zoals honing, fructose, glucose maisstroop en het goedkopere en zoetere hoog-fructose maisstroop die nu in zowat alle softdrinks aanwezig is evenals de gezoete sappen (nectar) en voorverpakte zoetigheid zoals ijs, koekjes, gebak, voedingsrepen en zoete ontbijtgranen.
Jongeren consumeren het meeste suiker en zoete siropen en dat gaat vooral op voor jonge mannen tussen 15 en 24 jaar die zelfs evenveel calorieën uit zoetigheid halen als alle andere voedingsstoffen als vlees, melk, fruit of groenten bij elkaar.
Hierdoor raakt het hele insulinesysteem overwerkt en op deze manier zullen we worden geconfronteerd met een epidemie van enorme omvang. In feite is dat nu al duidelijk: kindervetzucht (obesitas) is in de laatste 10 jaar verdubbeld en type II diabetes (ooit ouderdomssuiker genoemd) begint nu al op te treden bij 8 en 10 jaar oude kinderen. Hoe zal het deze generatie vergaan wanneer ze volwassen worden?
Rampzalige gezondheidsproblemen zijn niet alleen het gevolg van een toegenomen suikerconsumptie, maar ook die van geraffineerde zetmeelprodukten in het algemeen omdat zetmeel immers ook een vorm van suiker is in vermomming.
Zetmeel bestaat uit een reeks lange suikermoleculen, die door ons spijsverteringsstelsel weer worden afgebroken naar enkelvoudige suikers zoals glucose.
Zo eindigen alle koolhydraten of het nu gaat om suiker, brood, aardappelen, maïs, bagels, rijst of pasta.
Sommige voedingsmiddelen leiden tot een snellere stijging van de bloedsuikerspiegel dan andere.
Dit wordt uitgedrukt in de glycemische index, wat een interessante maar niet echt heel nuttige tabel is.
Het probleem is namelijk dat mensen zelden of nooit 1 enkel voedingsmiddel eten, maar meestel 2 of meer voedingsmiddelen met elkaar combineren, wat dan weer een ander effect heeft op de bloedsuikerspiegel (bovendien is er ook verschil in de respons op meer of minder bewerkt voedsel bijv rauw versus gekookt en bijv gekookte aardappelen tov aardappelpuree) .
Behalve meer suiker, is men ook veel meer fructose gaan eten omdat de voedingsmiddelen industrie de laatste tijd is overgestapt van sucrose naar fructose omdat dat goedkoper en zoeter blijkt te zijn. Dit is erg belangrijk omdat fructose een belangrijke rol blijkt te spelen in de produktie van vet en ook hecht fructose zich gemakkelijker aan lichaamseiwitten , waarna ze die onherstelbaar beschadigt en doet verouderen. Dat kan leiden tot uiteenlopende ziekten en verschijnselen als nierziekte en staar (cataracts) evenals rimpelvorming.
Sommige mensen hebben gesuggereerd dat fructose goed zou zijn voor diabetici omdat het geen insuline piek veroorzaakt.
Helaas is aangetoond dat fructose desondanks op andere wijze insuline-resistentie veroorzaakt (en bij proefdieren is het zelfs de geijkte methode om insuline resistentie op te wekken).
We bevelen daarom aan om fructose zoveel mogelijk te vermijden, met uitzondering van fruit, waar het van nature in kleine hoeveelheden voorkomt en ook alle andere soorten suiker zoveel mogelijk te vermijden.
Kunstmatige zoetstoffen veroorzaken geen hogere bloedsuikerspiegel of een grote insulinepiek maar dat maatk ze nog niet tot ideale vervangers voor suikers.
De intense zoetheid ervan zorgt er voor dat u blijvend een voorkeur behoudt voor zoete dingen en aldus de behoefte blijft voelen meer zoetigheid te eten. We zijn grote tegenstanders van het gebruik van aspartaam omdat onderzoek aantoont dat het de bloedhersenbarrière passeert en invloed heeft op geheugen, slaap en stemming en nog zo meer nadelige effecten.
Als u echt beslist zoetigheid wilt gebruiken die ligt boven wat we aanbevelen met echte zoetstoffen dan bevelen we ‘hedonisten’ en ‘dilettanten’ het gebruik van sucralose aan (in Canada en de VS bekend onder de merknaam Splenda).
Het beste zou zijn om gewoon alle kunstmatige zoetstoffen te vermijden omdat onze fysiologie niet is berekend op zoveel zoetigheid en dat geldt ook voor onze smaakpapillen, die we weer de kans moeten geven om de natuurlijke zoetheid van voedingsmiddelen te waarderen, zoals in rijp fruit, groene bonen, suikererwtjes en amandelen.
en opnieuw een gedetailleerdere aanvulling
fructose
Fructose op zichzelf veroorzaakt geen verhoging van de insuline respons.
Maar: fructose wordt in de lever omgezet in glycerol (ruggegraat van triglyceride/vet) wat weer leidt tot een toename van VLDL cholesterol.
Veel fructose in de voeding bevordert ook de peroxydatie van vetten.
Grote hoeveelheden frutctose beïnvloeden de wijze waarop glucose wordt verwerkt door het lichaam en kan tot hyperinsulinemie/insuline resistentie leiden.
Eenvoudige suikers zoals fructose en glucose binden aan lichaamseiwitten en initialiseren een chemische reactie die (in het Engels) 'fructation' of 'glycation' wordt genoemd, wat een permanente beschadiging van het eiwit inhoudt, wat erg lijkt op het caramelliseren van van zuiveleiwitten en -vetten met suikers.
Dit gebeurt met zulke grote voorspelbaarheid dat men zelfs bloedonderzoek kan doen en daarin kan vaststellen in hoeverre de bloedeiwitten geglyceerd zijn en daaruit kan bepalen wat het gemiddelde bloedsuiker gehalte geweest is over de afgelopen 2-3 maanden(de levensduur van een bloedcel is 120 dagen).[de afkorting voor deze test is HbA1C en is onlangs bij mij uitgevoerd]
Op de een of andere manier heeft fructose een veel sterkere voorkeur tot het aanhechten aan lichaamseiwitten dan glucose, vooral wanneer er veel ijzer in lichaamsweefsels of de bloedbaan aanwezig is.
kunstmatige zoetstoffen
saccharine, ontdekt in 1879 is 300x zoeter dan suiker en stabiel bij het koken. Het zou blaaskanker bij knaagdieren bevorderen maar dat is bij mensen nog niet aangetoond. Echter: saccharine leidt tot insuline pieken wat niet handig is voor mensen die dat niet willen. Saccharine hoort dus niet in het voedingsplan thuis of anders heel spaarzaam gebruiken
Acesulfaam K(alium) lijkt op saccaharine en zorgt eveneens voor een insuline respons: dus niet of heel weinig gebruiken
Cyclamaat, ontdekt in 1937. Is stabiel bij verhitting en 30x zoeter dan suiker. Ook hier gezondheidsvragen maar geen bewijzen. Dit stofje is toen wel verboden in de VS
aspartaam heeft geen bittere nasmaak, wel evenveel kcal als suiker maar 200x zoeter. Kan niet verhit worden. Helaas: het is een dipeptide dat in de componenten methanol en formaldehyde wordt afgebroken. Dat is niet zo’n ramp, dit stofje wordt in grotere hoeveelheden in fruit en groenten gevonden.
Echter, het passeert de bloedhersenbarrière en men denkt dat het ernstig excitotoxisch is, dwz hersencellen kan beschadigen net zoals dat met vetsin/MSG (monosodiumglutamaat) het geval is. Haar chemische structuur zorgt ervoor dat het past in een receptor die NMDA (N-methyl-d-aspartaat) heet en zenuwcellen zodanig kan stimuleren dat die afsterven.
De situatie zou verergerd worden bij lage concentraties magnesium in de cellen. Een te laag Mg-gehalte is typisch voor mensen met ziekten die in verband staan met te veel insuline: diabetes, obesitas en hoge bloeddruk, juist die mensen die als vanzelf grijpen naar kunstmatige zoetstoffen.
Men denkt dat aspartaam symptomen kan opleveren zoals: stemmingswisselingen, slaapstoornissen, hoofdpijn, duizeligheid, kortetermijn geheugenverlies, wazig denken en onmogelijkheid om zich te concentreren. Bovendien denkt men dat zelfs sprake kan zijn van permanente schade aan de hersenen. Tot nog toe is het echter nog niet verboden. We hopen echter dat u het zoveel mogelijk vermijdt. Beter is het om honing, stevia of zelfs gewone suiker in kleine hoeveelheden te gebruiken of anders een andere kunstmatige zoetstof te gebruiken.
Sucralose is vrij nieuw, maar wordt alweer 15 jaar in Canada gebruikt. Het wordt onder de merknaam Splenda verkocht. Sucralose is 600x zoeter dan suiker en lijkt precies op suiker, op 2 molekulen na: twee hydroxylgroepen zijn vervangen door chloride.
Het lichaam kan het daardoor niet meer herkennen en er is ook geen sprake van een insulinepiek. Het is bovendien bestand tegen verhitting, heeft geen bittere nasmaak en nul calorieën.
Te mooi om waar te zijn? We raden u aan voorzichtig te zijn… het is in ieder geval een van de weinige zoetstoffen die we zelf [de Eades] ook in geringe mate gebruiken wanneer we een beetje extra zoet willen gebruiken.
Het is nog steeds niet heel gemakkelijk te verkrijgen.. maar dat zal snel veranderen.
Stevia is een natuurlijk produkt, gewonnen uit het blad van een Zuidamerikaanse plant Stevia rebaudiana. Het heeft een ietwat bittere nasmaak net zoals cyclamaat en acesulfaam K.
Doordat het zo bitter is kan het net als de andere zoetstoffen ook een insulinepiek veroorzaken.
Suikeralcoholen als xylitol, sorbitol en maltitol hebben dezelfde zoete smaak als suiker maar kunnen de darmwand niet passeren en daardoor geen insulinepiek veroorzaken. In kleine doses is er geen probleem, maar grotere hoeveelheden kunnen leiden tot wat ze noemen: osmotische diarree. [zit vooral in kauwgom]
Groetjes
Espi
Laatst bewerkt:
) over de geschiedenis van de ontdekking van sucralose en ik plak er ook maar het stuk over Stevia aan vast.