Nou beste mensen daar ben ik weer.
Een tijdje geleden was ik samen met een kameraad aan het losrijden (de dag voor een wedstrijd) en reden we door het knusse Heusden. We reden met z'n tweetjes, ik reed op de weg en Willem op het fietspad. Op het fietspad stond een caravan geparkeerd dus die moest Willem ontwijken. Tijdens het ontwijken kwam er een windvlaag en zo belande Willem bij mij in m,n fiets. We kwamen met z'n tweeen ten val en bij het neerkomen begon de ellende.
Opzich reden we niet hard en was de val dus ook niet hard maar ik kwam recht op m'n kopke terecht. Aangezien ik eigewijs ben draag ik nooit geen helm dus dat kwam slecht uit deze keer.
Nou ik lag daar op straat en kon niet al te veel meer, ik was niet buiten westen maar het scheelde niet veel. Meteen was er politie bij en ff later de brandweer. Helaas had ik daar niets aan want ik hoefde niet uit m'n fiets geknipt te worden. Een minuut of 10 later kwam de ambulance en werd ik ingepakt en opgeladen en met sirene naar het ziekenhuis van Heusden gebracht. Daar aangekomen werd ik verzorgt en er werd een scan gemaakt van mijn hersenen.
De uitslag van de scan was dat ik een bloeduitstorting tussen mijn hersenen en schedel had. Dit ligt ergens tussen een zware hersenschudding en een hersenbloeding in.
Het gevolg van dit alles was dat ik flinke hoofdpijn had ik was helemaal dizzy, het praten ging niet meer goed en ik kon dingen die verteld werden niet volgen. Ook moest ik flink overgeven, zweten en rillen van de kou. Er werd bloed geprikt en er werd een infuus aangelegt. Hierin zat naast de gewoone baxtervulling een middel tegen het braken en de misselijkheid en een pijnverdovend middel.
Aangezien dit niet echt fantastisch was moest ik in het ziekenhuis blijven en nog wel op het intensive-care ook. Op het intensive-care moest ik aan de hart bewaking waarop ze ook m'n hersenactiviteit konden zien. Mijn bloeddruk werd om het half uur gemeten en mijn hartslag werd geregistreerd. Op den duur was mijn hartslag 's nachts nog maar 33 dat vonden ze uitzonderlijk laag dus werd ik wakker gemaakt. Dit komt door een goeie conditie en een aangeboren lage rustpols. Maar het had er ook mee te maken dat door de klap m'n bloeddruk en hartslag omlaag gingen. Dit schijnt standaard te zijn bij dit soort verwondingen.
Ik werd 's nachts om het uur wakker gemaakt en dan werd alles gemeten.
Na een goede verzorging op de intensive-care mocht ik naar een gewone kamer dit betekende dat ik zowat heel de dag bezoek mocht ontvangen (van 2uur 's middags tot 8uur 's avonds). Het nadeel van de gewone afdeling is dat er super veel lawaai en beweging is. Zusters die lopen schreeuwen op gang en de hele tijd op en neer sloffen, schreeuwende patienten, jankende patienten, te harde tv's en ga zo nog maar ff door. De zusters waren ook belange na niet zo goed als op het intensive-care en ook niet zo vriendelijk (en nee ook niet zo mooi). De intensive-care zusters zijn zo'n beetje de special forces van het ziekenhuis, ze zijn gewoon overal beter in.
Naast al deze vervelende dingen had ik ook nog eens de pech dat ik bij een oudere kerel op de kamer lag die snurkte en scheten liet en hij moest om het uur in z'n fles pissen en dat hoorde je ook nog eens... o ja en hij smekte tijdens het eten en slurpte tijdens het drinken. Met andere woorden niet echt de ideale levenspartner voor wie dan ook.
Nou na een paar dagen had ik het daar dus wel gezien en had ik zoiets van... ik wil naar huis.'s Ochtens om half negen had ik een scan en moest ik wachten op de dokter die langs zou komen.
Normaal gezien had ik een dag eerder naar huis gekunt maar na een dag wachten (vanaf 9uur) zeiden de zusters doodleuk dat de dokter gebeld had dat hij een dag verlof had genomen. Op dat moment werd ik ff minder vrolijk omdat ik nog een nacht langs die oude smeerkees moest liggen en dat geschreeuw van die zusters en jankende patienten moest aanhoren. Helaas mocht m'n infuus er ook nog steeds niet af waardoor ik amper fatsoenlijk kon liggen of naar het toilet kon gaan of wat dan ook kon doen.
Gelukkig kwamen er 's avonds een aantal trainingsmaten m'n zusje e.d. en zijn we beneden in het restaurant iets gaan drinken. Rond negen uur moest iedeeen het gebouw verlaten en kon ik weer naar mijn kamer om me nog een nachtje aan alles en iedereen te irriteren.
Het enige geluk aan de dokter is dat hij niet een hele vakantie geboekt had anders had ik denk ik al die tijd moeten blijven.
De volgende dag mocht er eerst m'n infuus uit en om half 2 kwamen mijn ouders. Ik dacht eerst dat die zoutzak van een dokter nog een dag vakantie genomen zou hebben maar dat viel gelukkig mee.
Toen ik mijn ouders net uitgezwaaid had en ik weer net boven was kwam de dokter om te zeggen dat ik naar huis mocht.
Nou tijdens dat die dokter tegen me bezig was heb ik m'n gsm gepakt en m'n ouders gebeld dat ze weer konden omdraaien om mij op te halen. Gelukkig was ik toen van het ziekenhuis verlost. Het is geen slecht ziekenhuis maar ik heb gewoon een hekel aan ziekenhuizen. Het stinkt er en het is er muf en warm en het is niet goed als je erin ligt.
Nou nu lig ik weer terug thuis en moet ik nog ff rustig aan doen. Aan het eind van de week mag ik weer rustig op rollen fietsen en woensdag heb ik een scan en een afspraak bij mijn geliefde dokter.
Hopelijk en waarschijnlijk mag ik vanaf volgende week woensdag weer buiten fietsen en vanaf het daarop volgende weekend weer de competitie kunnen hervatten om de laatste anderhalve maand van m'n seizoen nog te knallen.
Opzich heb ik natuurlijk geluk gehad dat het allemaal wel weer goed komt. Maar ik heb ook wel pech gehad dat ik zo terecht gekomen ben. De kleren die ik tijdens de val droeg zijn nog helemaal in orde, er zit geen gaatje in. Er zit ook geen krasje op m,n fiets of slag in m,n wiel. Over heel m,n lichaam heb ik geen schrammetje of blauw plekje. Maarja volgende keer zal ik mijn eigewijsheid maar aan de kant schuiven en een helm opzetten.
Nou als je dit gelezen hebt weet je dus in detail wat er gebeurd is en hoe fantastisch mijn afgelopen dagen waren. Ik hou jullie wel op de hoogte.
Groetjes van Daan
Een tijdje geleden was ik samen met een kameraad aan het losrijden (de dag voor een wedstrijd) en reden we door het knusse Heusden. We reden met z'n tweetjes, ik reed op de weg en Willem op het fietspad. Op het fietspad stond een caravan geparkeerd dus die moest Willem ontwijken. Tijdens het ontwijken kwam er een windvlaag en zo belande Willem bij mij in m,n fiets. We kwamen met z'n tweeen ten val en bij het neerkomen begon de ellende.
Opzich reden we niet hard en was de val dus ook niet hard maar ik kwam recht op m'n kopke terecht. Aangezien ik eigewijs ben draag ik nooit geen helm dus dat kwam slecht uit deze keer.
Nou ik lag daar op straat en kon niet al te veel meer, ik was niet buiten westen maar het scheelde niet veel. Meteen was er politie bij en ff later de brandweer. Helaas had ik daar niets aan want ik hoefde niet uit m'n fiets geknipt te worden. Een minuut of 10 later kwam de ambulance en werd ik ingepakt en opgeladen en met sirene naar het ziekenhuis van Heusden gebracht. Daar aangekomen werd ik verzorgt en er werd een scan gemaakt van mijn hersenen.
De uitslag van de scan was dat ik een bloeduitstorting tussen mijn hersenen en schedel had. Dit ligt ergens tussen een zware hersenschudding en een hersenbloeding in.
Het gevolg van dit alles was dat ik flinke hoofdpijn had ik was helemaal dizzy, het praten ging niet meer goed en ik kon dingen die verteld werden niet volgen. Ook moest ik flink overgeven, zweten en rillen van de kou. Er werd bloed geprikt en er werd een infuus aangelegt. Hierin zat naast de gewoone baxtervulling een middel tegen het braken en de misselijkheid en een pijnverdovend middel.
Aangezien dit niet echt fantastisch was moest ik in het ziekenhuis blijven en nog wel op het intensive-care ook. Op het intensive-care moest ik aan de hart bewaking waarop ze ook m'n hersenactiviteit konden zien. Mijn bloeddruk werd om het half uur gemeten en mijn hartslag werd geregistreerd. Op den duur was mijn hartslag 's nachts nog maar 33 dat vonden ze uitzonderlijk laag dus werd ik wakker gemaakt. Dit komt door een goeie conditie en een aangeboren lage rustpols. Maar het had er ook mee te maken dat door de klap m'n bloeddruk en hartslag omlaag gingen. Dit schijnt standaard te zijn bij dit soort verwondingen.
Ik werd 's nachts om het uur wakker gemaakt en dan werd alles gemeten.
Na een goede verzorging op de intensive-care mocht ik naar een gewone kamer dit betekende dat ik zowat heel de dag bezoek mocht ontvangen (van 2uur 's middags tot 8uur 's avonds). Het nadeel van de gewone afdeling is dat er super veel lawaai en beweging is. Zusters die lopen schreeuwen op gang en de hele tijd op en neer sloffen, schreeuwende patienten, jankende patienten, te harde tv's en ga zo nog maar ff door. De zusters waren ook belange na niet zo goed als op het intensive-care en ook niet zo vriendelijk (en nee ook niet zo mooi). De intensive-care zusters zijn zo'n beetje de special forces van het ziekenhuis, ze zijn gewoon overal beter in.
Naast al deze vervelende dingen had ik ook nog eens de pech dat ik bij een oudere kerel op de kamer lag die snurkte en scheten liet en hij moest om het uur in z'n fles pissen en dat hoorde je ook nog eens... o ja en hij smekte tijdens het eten en slurpte tijdens het drinken. Met andere woorden niet echt de ideale levenspartner voor wie dan ook.
Nou na een paar dagen had ik het daar dus wel gezien en had ik zoiets van... ik wil naar huis.'s Ochtens om half negen had ik een scan en moest ik wachten op de dokter die langs zou komen.
Normaal gezien had ik een dag eerder naar huis gekunt maar na een dag wachten (vanaf 9uur) zeiden de zusters doodleuk dat de dokter gebeld had dat hij een dag verlof had genomen. Op dat moment werd ik ff minder vrolijk omdat ik nog een nacht langs die oude smeerkees moest liggen en dat geschreeuw van die zusters en jankende patienten moest aanhoren. Helaas mocht m'n infuus er ook nog steeds niet af waardoor ik amper fatsoenlijk kon liggen of naar het toilet kon gaan of wat dan ook kon doen.
Gelukkig kwamen er 's avonds een aantal trainingsmaten m'n zusje e.d. en zijn we beneden in het restaurant iets gaan drinken. Rond negen uur moest iedeeen het gebouw verlaten en kon ik weer naar mijn kamer om me nog een nachtje aan alles en iedereen te irriteren.
Het enige geluk aan de dokter is dat hij niet een hele vakantie geboekt had anders had ik denk ik al die tijd moeten blijven.
De volgende dag mocht er eerst m'n infuus uit en om half 2 kwamen mijn ouders. Ik dacht eerst dat die zoutzak van een dokter nog een dag vakantie genomen zou hebben maar dat viel gelukkig mee.
Toen ik mijn ouders net uitgezwaaid had en ik weer net boven was kwam de dokter om te zeggen dat ik naar huis mocht.
Nou tijdens dat die dokter tegen me bezig was heb ik m'n gsm gepakt en m'n ouders gebeld dat ze weer konden omdraaien om mij op te halen. Gelukkig was ik toen van het ziekenhuis verlost. Het is geen slecht ziekenhuis maar ik heb gewoon een hekel aan ziekenhuizen. Het stinkt er en het is er muf en warm en het is niet goed als je erin ligt.
Nou nu lig ik weer terug thuis en moet ik nog ff rustig aan doen. Aan het eind van de week mag ik weer rustig op rollen fietsen en woensdag heb ik een scan en een afspraak bij mijn geliefde dokter.
Hopelijk en waarschijnlijk mag ik vanaf volgende week woensdag weer buiten fietsen en vanaf het daarop volgende weekend weer de competitie kunnen hervatten om de laatste anderhalve maand van m'n seizoen nog te knallen.
Opzich heb ik natuurlijk geluk gehad dat het allemaal wel weer goed komt. Maar ik heb ook wel pech gehad dat ik zo terecht gekomen ben. De kleren die ik tijdens de val droeg zijn nog helemaal in orde, er zit geen gaatje in. Er zit ook geen krasje op m,n fiets of slag in m,n wiel. Over heel m,n lichaam heb ik geen schrammetje of blauw plekje. Maarja volgende keer zal ik mijn eigewijsheid maar aan de kant schuiven en een helm opzetten.
Nou als je dit gelezen hebt weet je dus in detail wat er gebeurd is en hoe fantastisch mijn afgelopen dagen waren. Ik hou jullie wel op de hoogte.
Groetjes van Daan