Sinds de mens op deze aardkloot rondstruint, is ze behoorlijk geëvolueerd. Van het klimmen in bomen tot het vliegen tussen de wolken, het is overduidelijk dat wij de intelligentste diersoort zijn. We leven langer, kunnen ons binnen 24 uur naar het einde der aarde begeven, maar wat heeft dit alles ons opgeleverd?
De opkomst van de computers, game-consoles en andere binnenhuisvermakerijen zorgen voor vertier, maar hebben we nog wel vertier? Kinderen zitten dagenlang naar een lichtgevend kastje te kijken, te chatten met leeftijdsgenootjes (of oudere pedofielen die zich zo voordoen) en als het begint te vervelen gaan ze over op playstation, X-box of televisie. Buiten spelen is, sinds de playstation, een vies woord geworden. Genoeg te doen zou je zeggen, maar kinderen worden ook steeds sneller en vaker depressief. Onze technologische vooruitgang zorgt voor minder persoonlijk contact. Een voor de mens noodzakelijke primaire behoefte.
Deze generatie chatters/gamers leven in nare omstandigheden. Beide ouders werken, dus aandacht krijgt men niet voldoende. Om deze tekortkoming op te vullen, proppen we deze chatters vol met allerlei versnaperingen, die in overvloed in de kast worden klaargelegd. Omdat dit lekkere eten veelal niet voldoende is om de tijd te vullen, gooit men er nog een pc, een gameconsole en andere technologische hoogstandjes in (lees: gsm) om kindlief tevreden te houden. En dat alles zonder dat het kind ook maar 1 vinger uit hoeft te steken. Zulke leefomstandigheden wens je zelfs je ergste vijand nog niet toe.
Het Chatboy (om er maar een naampje aan te geven) krijgt dus alles wat zijn hartje begeert, behalve aandacht. En als er iets is wat ie niet heeft, moet het binnen luttele seconden aangeschaft zijn, dit om de aandachttekorten te compenseren. Krijgt het Chatboy niet wat hij/zij wil, dan zal hij zorgen dat hij het krijgt, koste wat kost! Jammeren, drammen, zeuren, janken, slaan, schoppen, dreigen, het hele arsenaal aan gebrekkig sociaal gedrag wordt in de strijd gegooid ten einde het beoogde doel te bereiken. Pa en ma weten dondersgoed dat ze hun Chatboy tekort doen en zullen uiteindelijk door de knieën gaan, niet wetende dat de gevolgen van dit gedrag desastreus zijn.
Na jaren van lekker chippies en snickers eten en niet bewegen (behalve met de vingers op de knoppen van het gamepad, waar Chatboy een ware kunst van heeft weten te maken) komt Chatboy op een leeftijd dat ie beseft dat beweging toch eigenlijk wel gewenst is. Na behendig op het internet te surfen, een inmiddels koud kunstje, komt hij op een fitness of bodybuild site en ziet dat dat eigenlijk ook wel leuk is. Zo’n gespierde kerel zal toch zeker veel chickies moeten kunnen scoren op msn! Dus hup, naar de sportschool.
De eerste weken is het wennen en zweten, want o wat heeft zo’n lichaam toch te lijden onder het nooit bewegen. Maar dan komt er schot in de zaak en Chatboy ziet warempel dat zijn lichaam vorm begint te krijgen. Het ziet er dan nog niet zo uit als de andere en wat oudere jongens, die al jaren trainen en goed op hun voeding letten, maar toch mag er niet geklaagd worden. Chatboy komt erachter dat groot en sterk worden niet iets is wat in 1 nacht gebeurd, zoals hij zag in Spiderman 1. Die filmmakers zijn toch ook echte fantasten weet hij zich te bedenken.
Chatboy is lui en wil eigenlijk niet al teveel moeite doen om er uit te zien zoals hij zich voorgesteld had. Hij krijgt immers altijd alles zonder er maar iets voor te hoeven doen, dus waarom nu niet? De beslissing is snel gemaakt en nog sneller dan de beslissing die is gemaakt worden de benodigde spullen aangeschaft en is Chatboy op weg naar zijn doel: “big and beautifull”. Op dutchbodybuilding wordt het hem nog afgeraden door te gaan en om eerst een basis op te bouwen, maar wie zijn zij om Chatboy te vertellen wat hij wel of niet moet doen. Zelfs zijn ouders leggen hem nooit een strobreed in de weg. Orale toediening, want een spuit is te eng en kost weer moeite. Informatie inwinnen op internet is voor n00b’s.
Na een paar maanden een leuk fysiek te hebben opgebouwd heeft de sportschool zijn functie gedaan. Die zijn we niet meer nodig. Het lichaam van staal moet nu zijn functie gaan uitoefenen: “chickies scoren”. Een vakantie is snel geboekt en god wat heeft chatboy het naar z’n zin. Aandacht genoeg en keuze te over. Maar het gekke is dat het hem eigenlijk niet zoveel doet. Hij ziet al die mooie vrouwen, maar het lijkt alsof zijn brein het wel verwerkt, maar niet doorstuurt naar zijn lid. Hij zal toch zeker geen homo zijn? Hoe kan het dat al die aandacht van al dat vrouwelijk schoon hem niet deert? En waarom is plassen het enige wat zijn lid nog kan? Het zal wel aan het weer liggen, het is trouwens ook verdomde heet.
Eenmaal thuis aangekomen vind chatboy het welletjes. Die duizenden euro’s die hij in zijn lichaam heeft gestoken heeft hem niets opgeleverd. Ja een paar extra chickies in zijn chatlijst en een leuke foto, maar verder niets. Lekker gamen, tv kijken en chatten is toch vele malen relaxter. Het kost trouwens ook lang niet zoveel geld en moeite, alhoewel GTA San Andreas is toch wel moeilijker dan verwacht…
De liefde en waardering die hij mist zal wel een keer komen, al was het van een apothekersassistente die hem maandelijks zijn portie insuline gaf of de mac donalds die zijn komst meer waardeert dan de sportschoolhouder.
Ach, was ik maar Chatboy, dan was de wereld een stuk eenvoudiger…
De opkomst van de computers, game-consoles en andere binnenhuisvermakerijen zorgen voor vertier, maar hebben we nog wel vertier? Kinderen zitten dagenlang naar een lichtgevend kastje te kijken, te chatten met leeftijdsgenootjes (of oudere pedofielen die zich zo voordoen) en als het begint te vervelen gaan ze over op playstation, X-box of televisie. Buiten spelen is, sinds de playstation, een vies woord geworden. Genoeg te doen zou je zeggen, maar kinderen worden ook steeds sneller en vaker depressief. Onze technologische vooruitgang zorgt voor minder persoonlijk contact. Een voor de mens noodzakelijke primaire behoefte.
Deze generatie chatters/gamers leven in nare omstandigheden. Beide ouders werken, dus aandacht krijgt men niet voldoende. Om deze tekortkoming op te vullen, proppen we deze chatters vol met allerlei versnaperingen, die in overvloed in de kast worden klaargelegd. Omdat dit lekkere eten veelal niet voldoende is om de tijd te vullen, gooit men er nog een pc, een gameconsole en andere technologische hoogstandjes in (lees: gsm) om kindlief tevreden te houden. En dat alles zonder dat het kind ook maar 1 vinger uit hoeft te steken. Zulke leefomstandigheden wens je zelfs je ergste vijand nog niet toe.
Het Chatboy (om er maar een naampje aan te geven) krijgt dus alles wat zijn hartje begeert, behalve aandacht. En als er iets is wat ie niet heeft, moet het binnen luttele seconden aangeschaft zijn, dit om de aandachttekorten te compenseren. Krijgt het Chatboy niet wat hij/zij wil, dan zal hij zorgen dat hij het krijgt, koste wat kost! Jammeren, drammen, zeuren, janken, slaan, schoppen, dreigen, het hele arsenaal aan gebrekkig sociaal gedrag wordt in de strijd gegooid ten einde het beoogde doel te bereiken. Pa en ma weten dondersgoed dat ze hun Chatboy tekort doen en zullen uiteindelijk door de knieën gaan, niet wetende dat de gevolgen van dit gedrag desastreus zijn.
Na jaren van lekker chippies en snickers eten en niet bewegen (behalve met de vingers op de knoppen van het gamepad, waar Chatboy een ware kunst van heeft weten te maken) komt Chatboy op een leeftijd dat ie beseft dat beweging toch eigenlijk wel gewenst is. Na behendig op het internet te surfen, een inmiddels koud kunstje, komt hij op een fitness of bodybuild site en ziet dat dat eigenlijk ook wel leuk is. Zo’n gespierde kerel zal toch zeker veel chickies moeten kunnen scoren op msn! Dus hup, naar de sportschool.
De eerste weken is het wennen en zweten, want o wat heeft zo’n lichaam toch te lijden onder het nooit bewegen. Maar dan komt er schot in de zaak en Chatboy ziet warempel dat zijn lichaam vorm begint te krijgen. Het ziet er dan nog niet zo uit als de andere en wat oudere jongens, die al jaren trainen en goed op hun voeding letten, maar toch mag er niet geklaagd worden. Chatboy komt erachter dat groot en sterk worden niet iets is wat in 1 nacht gebeurd, zoals hij zag in Spiderman 1. Die filmmakers zijn toch ook echte fantasten weet hij zich te bedenken.
Chatboy is lui en wil eigenlijk niet al teveel moeite doen om er uit te zien zoals hij zich voorgesteld had. Hij krijgt immers altijd alles zonder er maar iets voor te hoeven doen, dus waarom nu niet? De beslissing is snel gemaakt en nog sneller dan de beslissing die is gemaakt worden de benodigde spullen aangeschaft en is Chatboy op weg naar zijn doel: “big and beautifull”. Op dutchbodybuilding wordt het hem nog afgeraden door te gaan en om eerst een basis op te bouwen, maar wie zijn zij om Chatboy te vertellen wat hij wel of niet moet doen. Zelfs zijn ouders leggen hem nooit een strobreed in de weg. Orale toediening, want een spuit is te eng en kost weer moeite. Informatie inwinnen op internet is voor n00b’s.
Na een paar maanden een leuk fysiek te hebben opgebouwd heeft de sportschool zijn functie gedaan. Die zijn we niet meer nodig. Het lichaam van staal moet nu zijn functie gaan uitoefenen: “chickies scoren”. Een vakantie is snel geboekt en god wat heeft chatboy het naar z’n zin. Aandacht genoeg en keuze te over. Maar het gekke is dat het hem eigenlijk niet zoveel doet. Hij ziet al die mooie vrouwen, maar het lijkt alsof zijn brein het wel verwerkt, maar niet doorstuurt naar zijn lid. Hij zal toch zeker geen homo zijn? Hoe kan het dat al die aandacht van al dat vrouwelijk schoon hem niet deert? En waarom is plassen het enige wat zijn lid nog kan? Het zal wel aan het weer liggen, het is trouwens ook verdomde heet.
Eenmaal thuis aangekomen vind chatboy het welletjes. Die duizenden euro’s die hij in zijn lichaam heeft gestoken heeft hem niets opgeleverd. Ja een paar extra chickies in zijn chatlijst en een leuke foto, maar verder niets. Lekker gamen, tv kijken en chatten is toch vele malen relaxter. Het kost trouwens ook lang niet zoveel geld en moeite, alhoewel GTA San Andreas is toch wel moeilijker dan verwacht…
De liefde en waardering die hij mist zal wel een keer komen, al was het van een apothekersassistente die hem maandelijks zijn portie insuline gaf of de mac donalds die zijn komst meer waardeert dan de sportschoolhouder.
Ach, was ik maar Chatboy, dan was de wereld een stuk eenvoudiger…
