10.09.2007 14.59u - “Ik zeg wel eens tegen Marokkaanse vaders: wat doe je hier nog als je niet van Nederland houdt, als je je kinderen vergiftigt met anti-Nederlandse sentimenten.” Dat zegt Ahmed Marcouch - voorzitter van het Amsterdamse stadsdeel (district) Slotervaart - in een interview met HP/De Tijd. “Onderhuids leeft er een intens wij-zij-gevoel onder veel Marokkanen. Dat gevoel wordt ook gecultiveerd, thuis, door de vaders en de ooms. Als je die Marokkanen vraagt of ze met vakantie naar Marokko gaan, dan antwoorden ze: we gaan niet op vakantie naar Marokko, nee, we gaan naar huis.”
Schooluitval, hoge werkloosheid, een verontrustend aandeel in de criminaliteit… In Nederland spreken ze intussen onomwonden over “het Marokkanendrama”. Ahmed Marcouch wijt dat drama aan verregaande naïviteit, vrijblijvendheid en onverschilligheid. Zijn remedie? “Grenzen stellen, duidelijkheid geven, consequent zijn, dus bijvoorbeeld strafbare feiten niet tolereren of gedogen maar meteen en flink straffen.”
Bijvoorbeeld: “Marokkanen die stelselmatig in de fout gaan naar Marokko sturen”…
Marcouch hekelt de mentaliteit en de omstandigheden waarin Marokkaanse jongeren vaak moeten opgroeien. Vaak wonen ze “met z’n achten of tienen in een flatje van zestig vierkante meter”, terwijl “alle spaarcentjes in een gigantisch huis in Marokko worden gestopt”. Dat stelt al die verhalen over ‘kansarmoede’ natuurlijk in een ander daglicht.
Volgens Marcouch leeft een hele generatie Marokkanen nog met hun hoofd in het thuisland. “Onderschat het niet. Ze zijn hier geboren en getogen, maar hebben echt weinig emotie met dit land. Waarom? Omdat hun vaders en ooms hun wijsmaken dat je Marokkaan bent en Marokkaan blijft. Wat er ook gebeurt.”
“Er worden in Nederland (maar ook bij ons) over dit onderwerp (nog altijd) te veel zoete discussies gehouden”, zegt Ahmed Marcouch. “Te vaak vinden er avonden (en debatjes) plaats met alleen maar gelijkgezinden. Maar een avond met gelijkgezinden is een verloren avond.”
Marcouch vindt dat Marokkanen zich vooral “trotse Nederlanders” moeten gaan voelen. “Laten we om te beginnen nou eens uitspreken dat we in een geweldig land wonen, een vrij land waar je kunt geloven wat je wilt, een rijk land, met ongekende kansen. En die liefde voor Nederland moeten niet alleen allochtonen uitspreken, maar ook autochtonen. ‘Proud to be Dutch!’ Zoiets, ja. Daar zou een geweldig signaal van uitgaan.”
Een rake analyse, maar daar schuilt nu net het probleem.
De linkerzijde, die nog altijd de touwtjes in handen heeft in de media, zwelgt in de zelfhaat. ‘Weg met ons’ is hun lijfspreuk. Maar, hoe wil je dat allochtonen van Nederland of Vlaanderen zouden houden, als we dat zelf niet doen of mogen doen?