- Lid geworden
- 26 mei 2004
- Berichten
- 13.291
- Waardering
- 234
- Lengte
- 1m94
- Massa
- 118kg
Eindelijk was het dan zo ver. Gisteren naar de sportarts geweest voor m'n schouder. Na zo'n 9 maanden met een schouder rondlopen die pijn doet en waardoor je veel oefeningen niet kan doen, wil je toch weleens weten waarom het maar niet weg gaat, en hoe het eigenlijk komt.
Maar goed...ik daar naar binnen. Leek wel aardige kerel, beetje apart, maar wel aardig. Eerst vroeg tie wat dingetjes, wat voor sport ik deed, hoe vaak etc. Daarna ging hij even aan m'n arm lopen trekken enzo..je kent het wel, kijken wat pijn deed. Daar kon hij opzich weinig uit opmaken zei hij. Ik dus beetje teleurgesteld. Daarna zei hij: Hou je armen eens langs je zei, en beweeg ze dan naar boven, langszij. Net als "jumping jacks" zeg maar. Ik dat een paar keer doen. Daar haalde hij gelukkig wat meer wijsheid uit. Ik voelde het alsof het geen vloeiende beweging was, maar dat het meer in stapjes ging vanuit m'n schouder zeg maar. En dat was ook zo ongeveer wat er gebeurde vertelde hij mij. Als ik mijn armen omhoog heb, en ik laat ze naar beneden zakken, schiet mijn schouderblad terug in zijn begin positie. Dit hoort natuurlijk niet, want dan ondersteunt hij de arm niet meer goed in zijn beweging. Nou, dat is al veel meer dan dat de fysio mij kon vertellen. Maar goed, ik wilde weleens weten van: hoe komt dat dan, dat dat gebeurt?
Nou, daar had hij het volgende over te vertellen. Eerst wat achtergrond informatie over mijzelf (sorry als ik het wazig vertel, zelf weet ik er amper nog wat van, is aantal jaren geleden): Ik ben toen ik 5 was opgenomen in een ziekenhuis met een infectie die in mijn long was geslagen. Die infectie kregen de docters niet weggezogen uit de long. Ik heb toen ook nog eens een klaplong gehad. Die infectie ging dus niet weg uit de long. Na een lange tijd in het ziekenhuis te hebben gelegen, zou ik genezen zijn volgens hun. Tot dat ik toen ik 8 was weer opgenomen werd. Heb toen 3 maanden in het ziekenhuis moeten liggen. Weer hetzelfde probleem, maar nu nog wat erger. Weer klaplong gehad, weer infectie die niet weg te krijgen was. Als de infectie niet weg te krijgen zou zijn, had ik grote kans dat ik dus de pijp uit ging. Dokters gingen dus opereren, hebben daarbij m'n ribben doorgezaagd, opzij getrokken en vervolgens ruimte gemaakt naar de long toe. Dit keer werdt de infectie en troep dus niet weggehaald via drains oid, maar echt met serieuze operatie.
Goed, ligt dat verhaal ook weer hier.. Maar nu kunnen jullie wat beter begrijpen hoe dit afloopt Ik heb van deze operatie natuurlijk een groot litteken overgehouden, wat nog steeds zichtbaar is op m'n rug/zij. De sportarts zag dat ook. Die zei dit (ik had hem ook uitgelegd hoe dat litteken daar was gekomen): Als ik naar de baan kijk hoe het litteken loopt, en op welke plaats die zit...hebben ze met het opereren van jouw long door de spier heen moeten gaan die als het ware jouw schouderblad op zijn plek houdt. Omdat ze dit gedaan hebben, zullen die spieren dermate verzwakt zijn in dat gebied, dat het slechts een kwestie van tijd was voordat je last van je schouder kreeg. Die spier op die plek is in verhouding met de rest van je spieren veel dunner en zwakker, waardoor je problemen hebt gekregen.
Nou, sounds fair to me. Ik kan me daar wel in vinden dat dat zo is. Wat denken jullie? Verder heb ik een blaadje met oefeningen mee gekregen die ik 4 keer per week moet doen om die spier rond dat schouderblad te versterken. Oefeningen zijn voornamelijk Dumbbell Rows, Shrugs, opdrukken en dips. Begrijp niet helemaal waarrom hij mij die oefeningen geeft, maar goed. Als het over 3 maanden nog niets verbeterd is moest ik weer bellen voor een afspraak.
Verder heeft hij me meteen een foldertje van een sportdiëtist meegegeven. Volgens hem had ik een enorm overgewicht Ben 1.94 meter, 120 kg @ 20%. Weet zelf zeker dat dit te veel is, maar ik moet er altijd weer om lachen hoe die artsen overdrijven Ze zeggen het echt alsof ik eruit zie als een walrus die nog amper lopen kan. Maar goed, daar maar eens langs gaan, kan nooit kwaad Als je overgewicht hebt wordt het nog vergoed ook, dus das wel lekker.
Nou..al met al toch een stuk verder dan eerst. Weet nu tenminste wát de pijn veroorzaakt, en dan helpt toch psychologisch een heel stuk. Nu maar hopen dat het beter gaat
Maar goed...ik daar naar binnen. Leek wel aardige kerel, beetje apart, maar wel aardig. Eerst vroeg tie wat dingetjes, wat voor sport ik deed, hoe vaak etc. Daarna ging hij even aan m'n arm lopen trekken enzo..je kent het wel, kijken wat pijn deed. Daar kon hij opzich weinig uit opmaken zei hij. Ik dus beetje teleurgesteld. Daarna zei hij: Hou je armen eens langs je zei, en beweeg ze dan naar boven, langszij. Net als "jumping jacks" zeg maar. Ik dat een paar keer doen. Daar haalde hij gelukkig wat meer wijsheid uit. Ik voelde het alsof het geen vloeiende beweging was, maar dat het meer in stapjes ging vanuit m'n schouder zeg maar. En dat was ook zo ongeveer wat er gebeurde vertelde hij mij. Als ik mijn armen omhoog heb, en ik laat ze naar beneden zakken, schiet mijn schouderblad terug in zijn begin positie. Dit hoort natuurlijk niet, want dan ondersteunt hij de arm niet meer goed in zijn beweging. Nou, dat is al veel meer dan dat de fysio mij kon vertellen. Maar goed, ik wilde weleens weten van: hoe komt dat dan, dat dat gebeurt?
Nou, daar had hij het volgende over te vertellen. Eerst wat achtergrond informatie over mijzelf (sorry als ik het wazig vertel, zelf weet ik er amper nog wat van, is aantal jaren geleden): Ik ben toen ik 5 was opgenomen in een ziekenhuis met een infectie die in mijn long was geslagen. Die infectie kregen de docters niet weggezogen uit de long. Ik heb toen ook nog eens een klaplong gehad. Die infectie ging dus niet weg uit de long. Na een lange tijd in het ziekenhuis te hebben gelegen, zou ik genezen zijn volgens hun. Tot dat ik toen ik 8 was weer opgenomen werd. Heb toen 3 maanden in het ziekenhuis moeten liggen. Weer hetzelfde probleem, maar nu nog wat erger. Weer klaplong gehad, weer infectie die niet weg te krijgen was. Als de infectie niet weg te krijgen zou zijn, had ik grote kans dat ik dus de pijp uit ging. Dokters gingen dus opereren, hebben daarbij m'n ribben doorgezaagd, opzij getrokken en vervolgens ruimte gemaakt naar de long toe. Dit keer werdt de infectie en troep dus niet weggehaald via drains oid, maar echt met serieuze operatie.
Goed, ligt dat verhaal ook weer hier.. Maar nu kunnen jullie wat beter begrijpen hoe dit afloopt Ik heb van deze operatie natuurlijk een groot litteken overgehouden, wat nog steeds zichtbaar is op m'n rug/zij. De sportarts zag dat ook. Die zei dit (ik had hem ook uitgelegd hoe dat litteken daar was gekomen): Als ik naar de baan kijk hoe het litteken loopt, en op welke plaats die zit...hebben ze met het opereren van jouw long door de spier heen moeten gaan die als het ware jouw schouderblad op zijn plek houdt. Omdat ze dit gedaan hebben, zullen die spieren dermate verzwakt zijn in dat gebied, dat het slechts een kwestie van tijd was voordat je last van je schouder kreeg. Die spier op die plek is in verhouding met de rest van je spieren veel dunner en zwakker, waardoor je problemen hebt gekregen.
Nou, sounds fair to me. Ik kan me daar wel in vinden dat dat zo is. Wat denken jullie? Verder heb ik een blaadje met oefeningen mee gekregen die ik 4 keer per week moet doen om die spier rond dat schouderblad te versterken. Oefeningen zijn voornamelijk Dumbbell Rows, Shrugs, opdrukken en dips. Begrijp niet helemaal waarrom hij mij die oefeningen geeft, maar goed. Als het over 3 maanden nog niets verbeterd is moest ik weer bellen voor een afspraak.
Verder heeft hij me meteen een foldertje van een sportdiëtist meegegeven. Volgens hem had ik een enorm overgewicht Ben 1.94 meter, 120 kg @ 20%. Weet zelf zeker dat dit te veel is, maar ik moet er altijd weer om lachen hoe die artsen overdrijven Ze zeggen het echt alsof ik eruit zie als een walrus die nog amper lopen kan. Maar goed, daar maar eens langs gaan, kan nooit kwaad Als je overgewicht hebt wordt het nog vergoed ook, dus das wel lekker.
Nou..al met al toch een stuk verder dan eerst. Weet nu tenminste wát de pijn veroorzaakt, en dan helpt toch psychologisch een heel stuk. Nu maar hopen dat het beter gaat