Hello forummers!
Zoals sommigen van jullie weten, ben ik vrijdag j.l. (9 juli) een arthroscopie, ofwel een kijkoperatie aan mijn linkerknie ondergaan.
Om het een en ander met jullie te kunnen delen, zal ik deze log de komende dagen vorm gaan geven. (ik heb er immers even genoeg tijd voor
)
Dit om degenen die tegen eenzelfde operatie aankijken wellicht wat duidelijkheid te kunnen verschaffen, of gewoon 'ter algemeene leering ende vermaack' voor geinteresseerden.
Ik heb filmopnames en foto's gemaakt van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, zodat een weinig visueel materiaal ook voor handen is, dit zal ik tzt oploaden op een geschikte server.
maar goed, let's cut the crap:
vrijdag was het dus zover. M'n pa bracht me naar het ziekenhuis, opname was om 10.00 uur. Ik had om 8.00 uur voor het laatst kunnen eten; het geweldige ontbijt van een kop lichte thee en een beschuit. YEAH! Mooi op tijd werd ik opgehaald door een verpleegkundige en wees deze mijn bed. Ik diende mij in een 'ziekenhuisschort' (laten we het even zo noemen) te hijsen en in bed te gaan liggen. Heel onwennig, ik ben gewend om aan de andere kant te staan! Na een half uurtje - zo schat ik - kwam er een kort intake gesprek, met de protocollaire verificatie van informatieverstrekking en controle van gegevens. Aangezien ik snoeihard ga trippen van ubiprofen, is in overleg met de anasthesist besloten geen diclofenac (ook een zn. NSAID) te gebruiken voor pijnstilling. Het dormicon tabletje wilde ik niet, aangezien ik de operatie voor begin tot eind wilde meemaken. Op het gebied van preoperatieve pijnstilling bleef er dus weinig anders over dan 2 paracetamolletjes.... Een shot fragmin (een anticoagulantia (anti stollingsmiddel)) in het rechterbeen en ik was klaar om de verdoving te krijgen. Lelijk prikje overigens die fragmin... Na eventjes te moeten wachten (kwam spoedoperatie tussen) was het tijd om naar de recoveryroom te worden gereden. Daar wordt de verdoving nl. ingebracht. Maar eerst een waaknaaldje in mn arm (een infuuscanule) en een klemmetje op mn duim om de rikketik in de gaten te houden.
Helaas heb ik van de verdoving geen opnames. Ik zal daarom zo duidelijk mogelijk vertellen wat deze inhoudt:
het ging in mijn geval om een zogenaamde 'blockverdoving'. Hierbij verdoven ze twee zenuwstrengen in het te opereren been. Er wordt gebruik gemaakt van een flexibele, enigszins stompe naald, waar een klein stroompje op gezet ken worden. De naald is stomp omdat daarmee voorkomen wordt dat de zenuw beschadigd wordt, als deze bereikt is. En daarbij komen we direct op het elektrische stroompje door de naald. Deze is om te verifieren of de goede zenuw 'gevonden' is. Er worden twee injecties gedaan, een in je bil en een in je lies, direct naast 'the valuable goods'. De injectie in mn bil was iets vervelend, omdat ze niet direct goed zaten, die in mn lies stelde niks voor. Terwijl ik juist daar een beetje tegen op zag. Enfin. de beide heren (anasthesist + assistent) hebben de verdoving er uiteindelijk prima ingekregen en na 20 minuten inwerken was het tijd voor de daadwerkelijke operatie!
Sallaint detail: bij het verplaatsen op het OKbed, werd m'n linkerbeen overgetild door een broeder, hetgeen een waanzinnig vaag gevoel gaf. Je ziet je been bewegen, maar voelt het niet.... Het zweet brak me een beetje uit, ook omdat ik me zo zachtjes aan toch echt flink flauw begon te voelen wegens mijn energietekort.
In de operatiekamer kom je in de malle molen terecht. Een prachtige geoliede machine. Been in klem zetten, been bloedleeg maken; er wordt een opblaasbaar manchet vlak boven je knie aangebracht, met een kunststof zwachtel wordt van je voet naar boven al het bloed uit te been gedrukt, de manchet wordt opgeblazen om te voorkomen dat er bloed terug kan stromen et voila: een bloed leeg been, zodat de chirurg niet belemmert wordt in zijn zicht. Ontsmetten, opzetten van sterieldoek, zodat er een steriel gedeelte wordt gecreerd en hoppa, de scoop d'r in. De monitor stond links van me, zodat ik fantastsich mooi meer kon kijken. Prachtig! Ik ben m'n hele leven al gefascineerd door operatie programma's en nu zat ik er zelf in!
Een operatieassistent merkte op dat ik flink klam aanvoelde en heeft een infuusje aangesloten met een glucoseoplossing, dit bracht snel verlichting!
De operatie wees uit dat mn voorste kruisbanden iets waren opgerekt en er bevonden zich twee beschadigingen aan de achterzijde van de meniscus (zoals een eerdere MRI al had uitgewezen). Een van deze beschadigingen diende te worden verwijderd, de andere hebben ze niks aan gedaan, omdat het gebied eromheen nog heel gaaf uitzag. De operatie an sich is in een mum van tijd geklaard. Mijn chirurg was een bijzonder aardig man, die mijn vragen vol geduld beantwoordde en me constant uitlegde waar hij mee bezig was, nadat ik hem hierom had gevraagd. Het maken van opnames in de OK werd een beetje met verbazing ontvangen, maar na een tijdje vonden ze het allemaal wel mooi en hebben ze zelf een aantal foto's van me gemaakt
chirurg en assistentie nemen een kijkje in mijn knie:
[Afbeelding niet meer beschikbaar]
nog een kiekje, met chirurg, assistente en ikzelf
[Afbeelding niet meer beschikbaar]
ik en de monitor:
http://www.yousendit.com/transfer.php?action=download&ufid=24155F756F487242
Na de operatie is het een kwestie van: wachten tot de verdoving is uitgewerkt, hetgeen zoals ik verwachtte flink lang op zich liet wachten, paracetamol happen en EINDELIJK ETEN!!! paar koppen koffie, 6 boterhammen (waarvan ze er 4 ergens vandaan moesten zoeken, de meeste patienten zijn na 2 tevreden of misselijk..), een kom soep en een bak chocoladevla begon mn maag weer wat minder geluid te maken.
Een fijne nabloeding maakte het opnieuw verbinden van mn been noodzakelijk. Hehe, flink leeggelopen...
tegen 6 uur was ik weer in staat om mn been gestrekt van het bed te tillen en kon ik mn vriendin bellen om me op te halen.
Ironisch: zonder pijn wandelend het ziekenhuis in, in een rolstoel, met een gevoelige knie d'r weer uit. Langleve de medische wetenschap!
Die dag zelf ik heb behoorlijk veel pijn gehad, ik leefde nog steeds alleen op paracetamol pijnstilling, hetgeen pas werkt als ik flink wat van neem. (4 x daags 1000 mg begint ergens op te lijken). Dit was verreweg het pijnlijkst van het hele gebeuren! Damn... de volgende dag was de pijn gelukkig gedicimeerd en werd ik getrakteerd op een tweede nabloeding. Toen dit na 2 uur nog niet gestopt was, ben ik naar de SEH van het ziekenhuis gegaan en daar bleek het dus om een leeglopend hematoom (bloeduitstorting) te gaan. Niks ernstigs dus. De pijn was er na zelf helemaal weg! Ik schat de al het bloed zorgde voor een flinke druk verhoging binnen de knie.
Gisteren (dinsdag) heb ik bij de fysiotherapeut voor het eerst zonder krukken een paar stappen gezet. OH MY GOD! dit is zo onwennig. Mijn linkerbeen heeft gewoon cm's verloren en mn rechterkuit heeft er zowaar een cm bij door het vele gebruik!
Ik moet zo'n 4 - 5 x per dag 'trainen' met het been, op geleide van klachten. Tijdens de eerste paar trainingen ontdeed mn knie zich wederom enkele malen van een hoeveelheid oud, donker en klodderig bloed, raar maar waar een lekker gevoel.
komend weekend moeten de krukken aan de kant kunnen, I'll keep you posted!
zo dit was het voorlopig wel even. Foto's e.d. komen zsm!
grtz. B
Zoals sommigen van jullie weten, ben ik vrijdag j.l. (9 juli) een arthroscopie, ofwel een kijkoperatie aan mijn linkerknie ondergaan.
Om het een en ander met jullie te kunnen delen, zal ik deze log de komende dagen vorm gaan geven. (ik heb er immers even genoeg tijd voor
)Dit om degenen die tegen eenzelfde operatie aankijken wellicht wat duidelijkheid te kunnen verschaffen, of gewoon 'ter algemeene leering ende vermaack' voor geinteresseerden.
Ik heb filmopnames en foto's gemaakt van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, zodat een weinig visueel materiaal ook voor handen is, dit zal ik tzt oploaden op een geschikte server.
maar goed, let's cut the crap:
vrijdag was het dus zover. M'n pa bracht me naar het ziekenhuis, opname was om 10.00 uur. Ik had om 8.00 uur voor het laatst kunnen eten; het geweldige ontbijt van een kop lichte thee en een beschuit. YEAH! Mooi op tijd werd ik opgehaald door een verpleegkundige en wees deze mijn bed. Ik diende mij in een 'ziekenhuisschort' (laten we het even zo noemen) te hijsen en in bed te gaan liggen. Heel onwennig, ik ben gewend om aan de andere kant te staan! Na een half uurtje - zo schat ik - kwam er een kort intake gesprek, met de protocollaire verificatie van informatieverstrekking en controle van gegevens. Aangezien ik snoeihard ga trippen van ubiprofen, is in overleg met de anasthesist besloten geen diclofenac (ook een zn. NSAID) te gebruiken voor pijnstilling. Het dormicon tabletje wilde ik niet, aangezien ik de operatie voor begin tot eind wilde meemaken. Op het gebied van preoperatieve pijnstilling bleef er dus weinig anders over dan 2 paracetamolletjes.... Een shot fragmin (een anticoagulantia (anti stollingsmiddel)) in het rechterbeen en ik was klaar om de verdoving te krijgen. Lelijk prikje overigens die fragmin... Na eventjes te moeten wachten (kwam spoedoperatie tussen) was het tijd om naar de recoveryroom te worden gereden. Daar wordt de verdoving nl. ingebracht. Maar eerst een waaknaaldje in mn arm (een infuuscanule) en een klemmetje op mn duim om de rikketik in de gaten te houden.
Helaas heb ik van de verdoving geen opnames. Ik zal daarom zo duidelijk mogelijk vertellen wat deze inhoudt:
het ging in mijn geval om een zogenaamde 'blockverdoving'. Hierbij verdoven ze twee zenuwstrengen in het te opereren been. Er wordt gebruik gemaakt van een flexibele, enigszins stompe naald, waar een klein stroompje op gezet ken worden. De naald is stomp omdat daarmee voorkomen wordt dat de zenuw beschadigd wordt, als deze bereikt is. En daarbij komen we direct op het elektrische stroompje door de naald. Deze is om te verifieren of de goede zenuw 'gevonden' is. Er worden twee injecties gedaan, een in je bil en een in je lies, direct naast 'the valuable goods'. De injectie in mn bil was iets vervelend, omdat ze niet direct goed zaten, die in mn lies stelde niks voor. Terwijl ik juist daar een beetje tegen op zag. Enfin. de beide heren (anasthesist + assistent) hebben de verdoving er uiteindelijk prima ingekregen en na 20 minuten inwerken was het tijd voor de daadwerkelijke operatie!
Sallaint detail: bij het verplaatsen op het OKbed, werd m'n linkerbeen overgetild door een broeder, hetgeen een waanzinnig vaag gevoel gaf. Je ziet je been bewegen, maar voelt het niet.... Het zweet brak me een beetje uit, ook omdat ik me zo zachtjes aan toch echt flink flauw begon te voelen wegens mijn energietekort.
In de operatiekamer kom je in de malle molen terecht. Een prachtige geoliede machine. Been in klem zetten, been bloedleeg maken; er wordt een opblaasbaar manchet vlak boven je knie aangebracht, met een kunststof zwachtel wordt van je voet naar boven al het bloed uit te been gedrukt, de manchet wordt opgeblazen om te voorkomen dat er bloed terug kan stromen et voila: een bloed leeg been, zodat de chirurg niet belemmert wordt in zijn zicht. Ontsmetten, opzetten van sterieldoek, zodat er een steriel gedeelte wordt gecreerd en hoppa, de scoop d'r in. De monitor stond links van me, zodat ik fantastsich mooi meer kon kijken. Prachtig! Ik ben m'n hele leven al gefascineerd door operatie programma's en nu zat ik er zelf in!
Een operatieassistent merkte op dat ik flink klam aanvoelde en heeft een infuusje aangesloten met een glucoseoplossing, dit bracht snel verlichting!
De operatie wees uit dat mn voorste kruisbanden iets waren opgerekt en er bevonden zich twee beschadigingen aan de achterzijde van de meniscus (zoals een eerdere MRI al had uitgewezen). Een van deze beschadigingen diende te worden verwijderd, de andere hebben ze niks aan gedaan, omdat het gebied eromheen nog heel gaaf uitzag. De operatie an sich is in een mum van tijd geklaard. Mijn chirurg was een bijzonder aardig man, die mijn vragen vol geduld beantwoordde en me constant uitlegde waar hij mee bezig was, nadat ik hem hierom had gevraagd. Het maken van opnames in de OK werd een beetje met verbazing ontvangen, maar na een tijdje vonden ze het allemaal wel mooi en hebben ze zelf een aantal foto's van me gemaakt
chirurg en assistentie nemen een kijkje in mijn knie:
[Afbeelding niet meer beschikbaar]
nog een kiekje, met chirurg, assistente en ikzelf
[Afbeelding niet meer beschikbaar]
ik en de monitor:
http://www.yousendit.com/transfer.php?action=download&ufid=24155F756F487242
Na de operatie is het een kwestie van: wachten tot de verdoving is uitgewerkt, hetgeen zoals ik verwachtte flink lang op zich liet wachten, paracetamol happen en EINDELIJK ETEN!!!
paar koppen koffie, 6 boterhammen (waarvan ze er 4 ergens vandaan moesten zoeken, de meeste patienten zijn na 2 tevreden of misselijk..), een kom soep en een bak chocoladevla begon mn maag weer wat minder geluid te maken.Een fijne nabloeding maakte het opnieuw verbinden van mn been noodzakelijk. Hehe, flink leeggelopen...
tegen 6 uur was ik weer in staat om mn been gestrekt van het bed te tillen en kon ik mn vriendin bellen om me op te halen.
Ironisch: zonder pijn wandelend het ziekenhuis in, in een rolstoel, met een gevoelige knie d'r weer uit. Langleve de medische wetenschap!
Die dag zelf ik heb behoorlijk veel pijn gehad, ik leefde nog steeds alleen op paracetamol pijnstilling, hetgeen pas werkt als ik flink wat van neem. (4 x daags 1000 mg begint ergens op te lijken). Dit was verreweg het pijnlijkst van het hele gebeuren! Damn... de volgende dag was de pijn gelukkig gedicimeerd en werd ik getrakteerd op een tweede nabloeding. Toen dit na 2 uur nog niet gestopt was, ben ik naar de SEH van het ziekenhuis gegaan en daar bleek het dus om een leeglopend hematoom (bloeduitstorting) te gaan. Niks ernstigs dus. De pijn was er na zelf helemaal weg! Ik schat de al het bloed zorgde voor een flinke druk verhoging binnen de knie.
Gisteren (dinsdag) heb ik bij de fysiotherapeut voor het eerst zonder krukken een paar stappen gezet. OH MY GOD! dit is zo onwennig. Mijn linkerbeen heeft gewoon cm's verloren en mn rechterkuit heeft er zowaar een cm bij door het vele gebruik!
Ik moet zo'n 4 - 5 x per dag 'trainen' met het been, op geleide van klachten. Tijdens de eerste paar trainingen ontdeed mn knie zich wederom enkele malen van een hoeveelheid oud, donker en klodderig bloed, raar maar waar een lekker gevoel.
komend weekend moeten de krukken aan de kant kunnen, I'll keep you posted!
zo dit was het voorlopig wel even. Foto's e.d. komen zsm!
grtz. B
