- Lid geworden
- 14 sep 2004
- Berichten
- 4.312
- Waardering
- 788
- Lengte
- 1m87
- Massa
- 102kg
Beste Dbb'ers,
Ik heb vorige week iets meegemaakt wat me erg is blijven hangen. Dit verhaal wil ik zeker delen om enig tegenwicht te bieden aan de verhalen die één richting uitwijzen. Mijn neef en ik waren een oude auto aan het ophalen van een goede maat. Aangezien deze brakke wagen al twee maanden stil stond, kwamen we hem verlossen van het stilstaan in één van de achterstandswijken van ons zo dierbare stadje. Nu is achterstandswijk een groot woord, maar erg proper wonen is het hier niet. Het was op zaterdagavond rond de klok van elf toen we erachter kwamen dat de accu van dit barrel, zoals voorspelt, reeds was overleden.
Er zat niks anders op dan dit koekblik voort te duwen in de hoop dat we hem aan de praat konden krijgen met het verkregen vaartje. Al snel werd het een kwestie van een rondje om de kerk duwen, gezien onze missie maar niet wilde slagen. Je kunt je voorstellen hoe dit beeld er heeft uitgezien, drie jongens aan het kloten met een oude Opel in een buurt die vraagt om problemen. (Ik dik het aan, maar dit is mooi voor de flow van het verhaal)
Nu moet ik even kwijt gezien het feit dat ik veel heb meegemaakt in mijn stadje, dat je in deze buurten al voorbereid bent op gezeik. Ik betrap mij vaak op mijn gedrag in deze opzet, je bent in een omgeving waarin je bepaalde verwachtingen hebt. Deze verwachting neem je mee in je houding die je op dat moment aanneemt en het realistische scenario dat je voor handen hebt. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat een avondje klussen/stappen/hangen veranderd in een ware rassenoorlog. Ik ga niet met de vinger wijzen naar bepaalde etniciteiten, maar groepsgedrag is alom vertegenwoordigd in onze samenleving. Het is dan ook ongunstig met een groep een ''andere'' groep tegen te komen, gezien het feit dat dit vaak resulteert in een ruzie om niks. Let op: Je wordt vaak betrokken in ruzies die je zelf niet zoekt, daarom mijn eerdere verwijzing naar gezeik. Wij zitten niet te wachten op ruzie, maar in deze zieke samenleving is dit gewoon vaak realiteit.
Komt er met een vaart een klein wagentje met ''marokkanen'' aangereden die met een klap stopt op de plek waar wij oncharmant die auto hard aan het duwen zijn. Wat gaat er door je hoofd als automatische respons: Gezeik!
Dus ik sta reeds met een raar gevoel in mijn buik af te wachten wat voor goedkope actiefilm we deze avond gaan maken, terwijl ik mijn maten aankijk om polshoogte te nemen van hun emotionele staat.
Ik kijk naar het kleine wagentje dat is leeggestroomd tot een scala aan stereotyperingen van het begrip ''k*tmarokkaan'' als ik de verwarde blikken in de ogen van onze medelanders zie.
''Hee man'' zegt de grootste...''Hulp nodig''?
Kom man we zullen wel ff meeduwen...Je moet eerst in z'n twee dan duwen vervolgens de koppeling oplaten komen en gas geven zodra je hem voelt komen.
Na een kwartier samen duwen en rommelen hebben we dankzij deze topgozers ons stukje schroot op zijn eigen kracht door de stad weten te verplaatsen. Flink wat rijden en de accu was verrezen. Na het zien van het succes gaven we de hand en bedankten onze vrienden. Waarop zij antwoordden: Hee man, dat doen we toch voor elkaar! Zo gaan we met elkaar om, jatoch?
Zo gaan we inderdaad met elkaar om...Toch?
Hadden wij een groepje Marokkanen geholpen met het aanduwen van een auto?
Volgende keer in ieder geval zeker weten
Ik heb vorige week iets meegemaakt wat me erg is blijven hangen. Dit verhaal wil ik zeker delen om enig tegenwicht te bieden aan de verhalen die één richting uitwijzen. Mijn neef en ik waren een oude auto aan het ophalen van een goede maat. Aangezien deze brakke wagen al twee maanden stil stond, kwamen we hem verlossen van het stilstaan in één van de achterstandswijken van ons zo dierbare stadje. Nu is achterstandswijk een groot woord, maar erg proper wonen is het hier niet. Het was op zaterdagavond rond de klok van elf toen we erachter kwamen dat de accu van dit barrel, zoals voorspelt, reeds was overleden.
Er zat niks anders op dan dit koekblik voort te duwen in de hoop dat we hem aan de praat konden krijgen met het verkregen vaartje. Al snel werd het een kwestie van een rondje om de kerk duwen, gezien onze missie maar niet wilde slagen. Je kunt je voorstellen hoe dit beeld er heeft uitgezien, drie jongens aan het kloten met een oude Opel in een buurt die vraagt om problemen. (Ik dik het aan, maar dit is mooi voor de flow van het verhaal)
Nu moet ik even kwijt gezien het feit dat ik veel heb meegemaakt in mijn stadje, dat je in deze buurten al voorbereid bent op gezeik. Ik betrap mij vaak op mijn gedrag in deze opzet, je bent in een omgeving waarin je bepaalde verwachtingen hebt. Deze verwachting neem je mee in je houding die je op dat moment aanneemt en het realistische scenario dat je voor handen hebt. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat een avondje klussen/stappen/hangen veranderd in een ware rassenoorlog. Ik ga niet met de vinger wijzen naar bepaalde etniciteiten, maar groepsgedrag is alom vertegenwoordigd in onze samenleving. Het is dan ook ongunstig met een groep een ''andere'' groep tegen te komen, gezien het feit dat dit vaak resulteert in een ruzie om niks. Let op: Je wordt vaak betrokken in ruzies die je zelf niet zoekt, daarom mijn eerdere verwijzing naar gezeik. Wij zitten niet te wachten op ruzie, maar in deze zieke samenleving is dit gewoon vaak realiteit.
Komt er met een vaart een klein wagentje met ''marokkanen'' aangereden die met een klap stopt op de plek waar wij oncharmant die auto hard aan het duwen zijn. Wat gaat er door je hoofd als automatische respons: Gezeik!
Dus ik sta reeds met een raar gevoel in mijn buik af te wachten wat voor goedkope actiefilm we deze avond gaan maken, terwijl ik mijn maten aankijk om polshoogte te nemen van hun emotionele staat.
Ik kijk naar het kleine wagentje dat is leeggestroomd tot een scala aan stereotyperingen van het begrip ''k*tmarokkaan'' als ik de verwarde blikken in de ogen van onze medelanders zie.
''Hee man'' zegt de grootste...''Hulp nodig''?
Kom man we zullen wel ff meeduwen...Je moet eerst in z'n twee dan duwen vervolgens de koppeling oplaten komen en gas geven zodra je hem voelt komen.
Na een kwartier samen duwen en rommelen hebben we dankzij deze topgozers ons stukje schroot op zijn eigen kracht door de stad weten te verplaatsen. Flink wat rijden en de accu was verrezen. Na het zien van het succes gaven we de hand en bedankten onze vrienden. Waarop zij antwoordden: Hee man, dat doen we toch voor elkaar! Zo gaan we met elkaar om, jatoch?
Zo gaan we inderdaad met elkaar om...Toch?
Hadden wij een groepje Marokkanen geholpen met het aanduwen van een auto?
Volgende keer in ieder geval zeker weten