Ericr zei:
Vergelijking met voeding gaat niet op, dat is geen verzekering zoals je bij de zorg hebt. Verzekeringsmaatschappijen verzekeren in principe ook met voorwaarden en met een private sector zal iemand die al een aandoening heeft wel eens in de problemen kunnen komen.
Wat is het verschil met de publieke sector dan? Zijn de verzekeringsmaatschappijen nu verplicht je aan te nemen? Volgens mij niet toch?
Ericr zei:
Hoe het in Hong Kong werkt weet ik niet, maar ik weet wel dat Hong Kong een grote groep mensen kent die onder de armoedegrens leeft. Hebben die dan ook recht op zorg ? Of zijn die premies voor hun lager ?
Sorry dit is mijn fout, ik was in de war met Singapore. My bad, ik zal even uitleggen hoe het in singapore werkt:
De gezondheidszorg in Singapore is gebaseerd op drie principes:
Men betaalt op het moment dat men consumeert, om overmatig gebruik van de gezondheidszorg te voorkomen.
Iedereen is in beginsel zelf verantwoordelijk voor de eigen gezondheid en voor het betalen van de eigen ziektekosten.
Er wordt door de overheid een bepaald minimum aan gezondheidszorg gegarandeerd.
Sinds 1984 draagt iedere werknemer verplicht zes tot acht procent van zijn loon af aan een persoonsgebonden medische spaarrekening ('Medisave' genoemd). Het bedrag op deze spaarrekening kan men aanwenden voor het betalen van medische kosten voor zichzelf of voor gezinsleden. In plaats van een verplichte verzekering is er dus sprake van verplicht sparen.
In aanvulling op Medisave werd in 1990 'Medishield' opgericht. Dit is een goedkope (vrijwillige) verzekering voor mensen tot 75 jaar om de kosten te dekken van langdurige ziekte of buitengewoon hoge ziektekosten die het bedrag op de Medisave rekening niet kan dekken. De premies voor Medishield worden betaald uit de Medisave-rekening. Medishield betaalt uiteindelijk tachtig procent van het bedrag boven het eigen risico uit, waarbij men maximaal $ 12.500,- per jaar kan claimen en $ 44.000,- gedurende het hele leven.
Wanneer de kosten hoger uitvallen en men onverhoopt niet genoeg geld op de Medisave-rekening heeft, is er in Singapore tot slot ook een vangnet, genaamd 'Medifund', waar men kan vragen om bijstand. De goedkoopste vormen van medische zorg worden bovendien door de overheid gesubsidieerd om deze zoveel mogelijk voor iedereen betaalbaar te maken.
Het grote voordeel van het systeem in Singapore is dat er geen sprake is van een omslagstelsel. Iedereen spaart voor zichzelf en er wordt (in principe) ook verwacht dat iedereen voor zichzelf betaalt. Dat geeft een financiële prikkel om spaarzaam te zijn en onnodig gebruik van medische voorzieningen te vermijden. Daarmee is het voornaamste probleem in de Nederlandse (en Amerikaanse) gezondheidszorg grotendeels opgelost. Namelijk, dat de vraag naar zorg volledig inelastisch is omdat gezondheidszorg 'gratis' lijkt (de verzekeraar of de overheid betaalt). Daarnaast is er in Singapore sprake van een grote mate van keuzevrijheid in het aanbod van zorg, met verschillende kwaliteit- en prijsklassen. Het particuliere aanbod van zorg is in Singapore verder amper gereguleerd. Er is geen prijsregulering en hoewel de Singapore Medical Association wel bepaalde richtlijnen stelt ten aanzien van de tarieven is niemand gebonden om de aanbevolen tarieven te volgen. Daardoor functioneert de gezondheidszorg grotendeels overeenkomstig de processen in de vrije markt.
Het spaarsysteem zoals dat in Singapore is het systeem dat vrije marktwerking zoveel mogelijk benadert, maar het bevat tevens een verzekeringsvorm die in een vrije verzekeringsmarkt waarschijnlijk zal domineren.
... uiteraard van
www.meervrijheid.nl, maar goed waarom overtiepen als copy/paste bestaat
EricR zei:
Onderwijs moet je nooit uit handen geven, anders bepaalt degene die betaalt wat jij mag leren.
Nogmaals private sector is altijd uit op winst, dus worden in het vervolg alleen nog de winstgevende zaken doorgevoerd en de rest niet. Iets wat je ook zal merken in de cultuurbestedingen, ook zal misschien niet iedereen daar rouwig om zijn.
Het zou zo moeten zijn dat degene die betaal mag beslissen wat hij leert, hij betaalt er immers voor. Wie ben jij (of de overheid, of wie/wat dan ook) om te zeggen wat ik het beste kan leren, of MAG leren?
In private sector is inderdaad uit op winst en die zal zij alleen maar halen als zij haar klanten tevreden houdt. Dingen die niet worden uitgevoerd omdat ze niet winstgevend zijn,
zijn dus niet winstgevend omdat de klanten het niet willen. De private sector zal dus opzoek moeten naar alternatieven of andere methodes om die klanten toch te houden/tevreden te stellen zodat zij meeer winst gaan behalen.
In een private sector zal bijna niemand uit de boot vallen zoals dat ook met voedsel het geval is, er zal altijd iets zijn dat iedereen kan betalen, vooral door de concurtentie die ontstaat en nooit kan bestaan als de overheid alles in handen heeft.