AndroidHealthClinic

Column Topic (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Gameboy

Competitive Bodybuilder
Lid geworden
16 mei 2014
Berichten
1.652
Waardering
95
Lengte
1m93
Massa
103kg
Ik begin met een column waar ik me wel en niet in kan vinden. Allereerst een column van iemand waar ik bijna nooit met eens ben, Francisco van Jole. De man die met Joop.nl een tegengeluid wilde laten horen op Geenstijl (Proest). Hier weer voorbeeld van een staaltje luchtfietserij, waarbij hij zoals bekend weer eens schermt met de feiten.
Politiek correct Iedereen wil weer van alles verbieden Er is een hoop ellende dus is het ook weer tijd om volop te pleiten voor nieuwe verboden. Zo gaat dat in Nederland. Het eerste wat me altijd opvalt als ik terugkom van vakantie in het buitenland is dat het hele land vol staat met verkeersborden die duidelijk maken wat je niet mag. Verbieden, we zijn er dol op. Dinsdag werd straatintimidatie.nl gelanceerd om te pleiten voor een verbod op - inderdaad - straatintimidatie. Tegen vrouwen. Een van de initiatiefnemers, de actrice Gaya Branderhorst, gaf een toelichting bij Knevel en Van den Brink. Ze vertelde, net als op de website staat, dat straatintimidatie niet alleen vrouwen overkomt, "maar bijvoorbeeld ook homo's, transgenders of Joodse mensen." Waarop Knevel of Van den Brink - ik kan die twee maar niet uit elkaar houden - wilde weten of de daders 'Marokkanen' waren. Ja, dat waren het maar dat kwam ook omdat ze in Amsterdam-Oost woont waar nu eenmaal meer Marokkaanse Nederlanders vandaan komen. Een beetje zoals je op de Veluwe vaker wordt aangereden door christenen dan in Rotterdam-West. Zonder dat dat iets zegt over christenen, Rotterdam-West of de Veluwe als het gaat om ongelukken. Wat ook weer niet wil zeggen dat christenen niet vaker straatracers zijn dan anderen. Maar dergelijke wijsheid is in Nederland al jaren taboe. Politiek correct als ik ben had ik me natuurlijk al direct afgevraagd waarom moslima's in het rijtje ontbraken. Worden die nooit geïntimideerd op straat of hoe zit dat? Of mag je die wel intimideren omdat het valt onder 'religiekritiek'? De initiatiefnemers vinden dat 'hoer' roepen strafbaar moet worden maar dat lijkt me in de meeste gevallen toch al vallen onder belediging. En dat is strafbaar. Al hebben de afgelopen jaren nogal wat beroepsbeledigers laten weten dat die strafbepaling onterecht is. Ze pleitten voor het recht op beledigen. Het lijkt me geen goed idee. Niet omdat ik de beledigers wil straffen maar omdat ik vind dat de staat er ook is om mensen tegen elkaar te beschermen in plaats van ze het zelf maar te laten uitzoeken. Alleen moet je met die bescherming altijd oppassen. Zo startte het OM een onderzoek naar een 'smakeloze' fotocartoon die op Geenstijl verscheen waarin aanstalten werd gemaakt om de Haagse burgemeester Van Aartsen te onthoofden à la journalist Foley. De fotofuck was kritiek op de burgervader omdat hij volgens de redactie niet hard genoeg optreedt tegen IS-sympathisanten. Geenstijl, nooit vies van het martelaarschap, waste zoals gebruikelijk meteen de handen in de enorme bak onschuld die daar permanent op de redactie staat. In de Volkskrant nam columnist Sitalsing het voor de site op en legde de link met de 'vrijdenkersruimte' van PVV en VVD die toenmalig oppositieleider Mark Rutte opende. Ik ben er indertijd nog wel eens langs geweest om een 'smakeloze' cartoon over Wilders aan te bieden die we op Joop, onder druk van doodsbedreigingen tegen tal van personen die er niets mee te maken hadden, moesten verwijderen. De VVD wilde de cartoon niet aan de collectie toevoegen en daarmee werd de facto het einde van de ruimte ingeluid. Ik vind het belachelijk dat justitie de cartoon onderzoekt maar beetje cynisch is natuurlijk wel dat Geenstijl een exponent is van de beweging die critici en andersdenkenden met regelmaat de mond snoert. Dat gebeurt niet met justitie maar met intimidatie. Digitaleintimidatie.nl zeg maar. Ze zijn trots op het legertje horken dat ze daartoe tot hun beschikking hebben. Iemand als Herman van Veen, die het waagde Wilders te bekritiseren, kan er over mee praten. Geenstijl heeft als het gaat om vrijheid een berg boter op het hoofd waar je de Olympische kampioenschappen slalom op kunt organiseren. En dan is er nog CDA-leider Buma die het 'verheerlijken' van geweld, bijvoorbeeld door enthousiast te twitteren over terreurdaden, wil verbieden. Dat lijkt me een gevaarlijke maatregel. Deze week nog verheugde de conservatieve en vaak erg grappige burgemeester van Londen, Boris Johnson, zich op de dood van de moordenaar van Foley. Moet hij daar een boete voor krijgen? Of de Israël-fanatici die zich vrolijk maakten over de bommen op Gaza? De gevangenis in? Of de geweldsjunkies die IS als een prima club zien? Ja, op die laatste doelde hij natuurlijk. Weinig mensen die daar medelijden mee zouden hebben. Ik ook niet. Maar het mooie van onze wetten is dat ze voor iedereen gelden. Be careful what you wish for. In de parkeergarage waar ik mijn auto neerzet mag je niet harder dan 10 kilometer per uur rijden. Een heel enkele keer houdt iemand zich daar niet aan. Een paar gebruikers stoorden zich daar zo aan dat ze maatregelen eisten. Ze kregen hun zin. Nu liggen er heel vervelende verkeersdrempels. In plaats van dat je incidenteel ergens last van hebt, hebben nu alle gebruikers er iedere dag last van. Zo is het ook met de wet. Denk goed na voordat je die inschakelt want in het badwater dat je kwijt wilt, drijft al snel je eigen kindje. Vrouwen moet je niet nafluiten, tegenstanders moet je niet intimideren en onthoofdingsfilmpjes moet je niet willen bekijken. Je kunt je daar ook aan houden zonder dat er een wet voor bestaat. Ik weet, het is allemaal erg politiek correct om dat te vinden. Maar daar is dan ook minder mis mee dan de tegenstanders ervan je willen doen geloven.
Nu een zeer korte column waar ik me aardig in kan vinden. Geschreven door Arnold Karskens, de oorlogsverslaggever. Staat vermeld op de thepostonline.
Een blanke politieagent schiet een zwarte overvaller dood in Ferguson, Missouri, en de wereld roept racisme. In 1994 was ik in Rwanda waar Hutu’s bijna een miljoen Tutsi’s afslachtten. Niemand sprak het R-woord uit. Zo’n 90 procent van alle moorden op zwarten in de Verenigde Staten wordt gepleegd door andere zwarten. Dat zijn er zo’n vijfduizend per jaar. Daarvoor gaat niemand de straat op. Ik vind: Erger dan racisme is het woord bevooroordeeld gebruiken.
Tenslotte een oude column van de man van het vrije woord Theo van Gogh. Zoals we van hem kenden met de giftige pen geschreven. Ik las hem altijd heel graag.
Een opa van mijn vaders kant heette Wibaut. Zijn bijnaam luidde 'de Machtige' en dat kwam omdat ie — als kerkvader van de SDAP — wethouder was in Amsterdam en aldus vele goede werken verrichtte. Ik sta nog wel eens naar hem te kijken, vooral als er een duif op zijn kop zit te schijten; een standbeeld op de Wibautstraat tegenover het voormalige belastingkantoor waarlangs de proletaren van 1997 automatisch het gaspedaal indrukken om met grote snelheid te passeren. Zo komt het dat de sociaal-democratische beginselen ook de familie Van Gogh tot in lengte van jaren in hun klauw hadden. Mijn familie bezat tot ver na de oorlog ten minste driehonderd doekjes en zeshonderd tekeningen van de schilder Vincent. Uit een verkeerd begrepen gemeenschapsideaal — 'het werk moet voor iedereen toegankelijk zijn' — werd de collectie voor een appel en een ei in zijn geheel aan het Rijk verkocht, op voorwaarde dat er een Museum zou worden gebouwd. Tegenwoordig wordt diezelfde collectie geschat op tussen vijf en zes miljard gulden; van de rente had ik een aardig filmpje kunnen draaien. 'Had je er niet één voor je kinderen kunnen bewaren?' vraag ik weleens ontzet aan mijn vader, die vervolgens weer omstandig uitlegt 'dat er nu veel mensen plezier aan hebben'. Je moet er maar op komen. Ik mag mij dus met recht één der laatste authentieke slachtoffers van de sociaal-democratie noemen, maar mijn verzoeken om een uitkering bij de Wiardi Beckmanstichting zijn altijd onbeantwoord gebleven. En nu mijn peno-pauze met rasse schreden nadert en ik dankzij een gemiddelde werkdag van zestien uur, een vooruitstrevende publicitaire begeleiding van mijn persoontje en dito inkomsten, de eer heb jaarlijks een vermogen af te dragen aan de Staat der Nederlanden, mijmer ik weleens over de vrijheid die mij ten deel zou zijn gevallen als mijn verwanten niet zo onverstandig waren geweest. Geld maakt zeer gelukkig. Het socialisme is het meest afzichtelijke geloof van de eeuw, bedoeld voor jaloerse mensen die hun afgunst in terreur omzetten. De SP was in haar jonge jaren geïnspireerd op het gedachtengoed van Mao, een vriend van de progressieve mensheid wiens schrikbewind naar catastrofale omvang alleen te vergelijken valt met dat van Hitler. Als ik lid was geweest van de SP uit die jaren, zou ik op 4 Mei nog altijd onder tafel kruipen van schaamte. Ik zie weinig verschil tussen de idealisten van de NSB en die van uw clubje. Dat ik me voor de SP ben gaan interesseren, komt door Jan Marijnissen; een charismatische persoonlijkheid die in de PvdA veel effectiever oppositie had kunnen voeren tegen Kok dan bij de sekte die hem nu zijn welverdiende salaris afpakt. Marijnissen wil graag recht in de leer blijven; zijn naam zal daarom helaas nooit méér worden dan een amusante voetnoot in de geschiedenis. Van nature ben ik geneigd de oppositie te steunen, zeker als Paars met prietpraatjes over 'dualisme' het debat in de volksvertegenwoordiging knevelt. Mocht de SP ooit aan de macht komen — wat God verhoede — dan zal ondergetekende als één der eersten worden opgehangen, als 'volksvijandig element' ongetwijfeld. Een hele eer. Toch geef ik Marijnissen na, dat ik er vaak over denk op hem te stemmen; iemand zal toch de regering moeten bestrijden? Gezien haar abjecte denkbeelden zou de SP verboden moeten worden. Gelukkig geldt vrijheid van meningsuiting ook voor gelovigen die bezweken zijn voor de totalitaire verleiding; zij strekt aldus ons allen tot voorbeeld.
Bron: http://www.sp.nl/nieuws/tribune/9707/gast.stm
 
Ik wou je eigenlijk rapporteren voor van jole, maar je theo column maakt veel goed.
 
Ik wou je eigenlijk rapporteren voor van jole, maar je theo column maakt veel goed.

:roflol::roflol::roflol:

---------- Toegevoegd om 15:50 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 15:48 ----------

Posten die columns! Dit moet wel een succesvol topic worden hahaha
 
Weinig mensen die een column lezen. Posten mensen.
 
Ik zag Sybrand Buma (CDA) op de televisie en moest met medelijden denken aan Karl Marx en zijn revolutietheorie. Buma pleitte gisteren in het jihaddebat voor 'het strafbaar stellen van het verheerlijken van terreur'. Anders gezegd: Buma wil de vrijheid van meningsuiting al 'beperken als er gevaar dreigt'. Antwoord geven op de vraag wat 'verheerlijken van terreur' nou precies is, en 'dreigend gevaar', kon Buma niet.

Marxisten - zijn die er nog? - zou Buma dus het cachot in willen sturen. Die willen immers een revolutie van de ­onderklasse, van het proletariaat, die willen het kapitalisme omverwerpen. Daar zou geweld bij te pas kunnen komen. Buma zou lieden die dat marxisme omarmen, de mond willen snoeren en preventief willen oppakken. Ik dacht aan mijn lieve oude vrienden.

Terecht kreeg Buma het verwijt van Alexander Pechtold (D66) dat Buma een gedachtepolitie wilde. Mensen denken misschien wel na over een gewelddadige overname, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze die ook gaan doen. Je moet mensen niet straffen voor hun gedachten.

Wat is het toch dat die christenen zo tegen de vrijheid van meningsuiting zijn? Het ligt besloten in de weerbarstige verhouding tussen christelijke politiek en onze democratie. Wie de Bijbel als richtsnoer neemt, kan eigenlijk niet goed verkroppen dat Gods woord af en toe wordt weggestemd. God verdraagt geen totale democratie. Daarbij heeft de christelijke politicus ook altijd moeite met wat God nou politiek heeft bedoeld. Een volkomen vrijheid van meningsuiting toont de gaten in de politieke Bijbelse opvattingen. En dat zint ze niet.

Hetzelfde geldt voor jihadi's. Die willen ook geen democratie. Dat zou het woord van Allah maar relativeren. Christelijke politici en jihadi's zijn er dus bij gebaat als ze het speelveld van de ruimdenkendheid verkleinen. Terreur wordt altijd bedreven door de vijand. Je eigen moraal is altijd goed. God is on your side. Wat Buma stelt, is een mooi voorbeeld van populisme. Wie is niet tegen terreur, en wie wil niet zo veilig mogelijk wonen en werken?

Buma wil dan wel een hap nemen uit de vrijheid van meningsuiting, maar het is die vrijheid van meningsuiting waardoor hij kan zeggen wat hij wil. Het CDA wil constant zaken in een keurslijf proppen. Ze genieten van zo veel mogelijk verbodsbepalingen. Christelijke partijen zouden het goed kunnen vinden met jihadi's. Dat is zorgelijk.

http://www.parool.nl/parool/nl/508/...llen-net-als-christenen-geen-democratie.dhtml

---------- Toegevoegd om 18:42 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 18:22 ----------

Lol. Voormalig crimineel kneus Steve Brown die nog steeds niet serieus is te nemen als columnist:

AMSTERDAM-NOIR- De walgelijke goedkope ‘Soap -acteur Fransje Timmermans’ mag de komende jaren de glazen opruimen en de asbakken legen in het ‘EU-Café Juncker’.
Fransje:”Alles is beter dan op het zinkende ”PvdA-Schip’ te blijven”. De voordracht van ministerTimmermans (Buitenlandse Corrupte Zaken) als Graai-eurocommissaris is een gok bij de Dronkenlap Juncker gebleken. Dat erkent de’ PvdA Playboy Diederik Samsom’ nu er vragen zijn gerezen over de zwaarte van de ‘EU-Graai-portefeuille’ van de sociaaldemocraat arbeiders verrader. Top-Fraudeur-Koenders’ volgt ‘Top-Huil Acteur Timmermans op’.
Er is veel onduidelijkheid over de graai portefeuille die de ‘Huilebalk Timmermans’ in Brussel krijgt, nadat hij deze week door het kabinet officieel is voorgedragen als Nederlandse Eurocommissaris-Gangster. De bewindsman Top PvdA Huil acteur zou eerste vicevoorzitter moeten worden van commissievoorzitter de Dronkenlap Juncker en zich daarnaast bezig houden met de strategische roof de arme scheel agenda. De vorige Europese Commissie telde zeven farce ‘Super-Graai vicevoorzitters’. Eerdere pogingen om een soort supercommissaris in te stellen, werden door Europese regeringsleiders getorpedeerd.


Onzeker:EU-Commissaris-Gangsters jatten rond de half miljoen euro voor vier maanden Graai-werk en dat wil Dijssebloem en Timmermans ook.
Een hooggeplaatste en extreem corrupte sociaaldemocraat arbeiders verrader bevestigd dat onzeker is of de nieuwe functie van Timmermans een ’topbaan’ wordt. „Het is een Gok met een Slok op”, aldus de PvdA’er, die vertrouwen houdt in de goede duistere afloop. In de Lieg en Bedrieg coalitie wordt daarover wisselend gedacht. „Timmermans zou niet vertrekken als hij erop achteruit gaat, want daar is hij gewoon te crimineel voor ”, aldus een partijgenoot. Een ‘liberal-crimineel’ vergelijkt de post met die van een minister zonder portefeuille. „Je gaat voor een zware financiële baan en komt terug met een administratieve functie, maar wel met een uitkering van tegen de half miljoen euro belastingvrij en dat zal onze ‘Huil -Fransje’ ook wel aanspreken als arbeider.”
Angela Merkel gooit ‘Onbenul Dijsselbloem’ na 1ste termijn al weer de straat op. Kandidaat Super EU-Commissaris Lagarde van Angela Merkel verdachte in miljoenen fraudezaak.
nazi-merkel.jpg
Het kabinet hield lang vast aan de kandidatuur van de PvdA ‘Onbenul minister Dijsselbloem’ (Financiën voor de Rijken) als beoogd graai-eurocommissaris. Hij heeft n.b. ook nog steeds nuchter voor de EU-Elite tegen beter weten in geroepen dat de ‘Jan met de Crisis’ voorbij is in de EU en “Banana-Fraude-Nederland, waarmee hij zich volslagen belachelijk maakt. Hij zou een zware financieel-economische post moeten krijgen, Begrotingszaken. Pas in augustus besefte Den Haag dat de PvdA’er kansloos was, ondanks dat hij zowel de reet van Angela Merkel en Juncker uit en ter na had gelikt. Waarna te elfder uren Timmermans naar voren werd geschoven als beloning dat hij de’ SBS-Tokkie’s’ zo weergaloos in de maling had genomen met zijn ‘Huil- MH17 act’.
De eerste signalen dat er een kink in de dronken kabel was, kwamen in juni. Dijsselbloem had de dronkenlap en loopjongen van Angela Merkel commissievoorzitter Juncker begin dit jaar geschoffeerd(= de waarheid) door hem een ’verstokte roker en drinker’ te noemen. Hoewel de PvdA’er eind juni publiekelijk excuses maakte, bleef de Luxemburger wantrouwend. „Je wilt niet steeds over je schouder hoeven kijken”, vat een diplomatieke bron de stemming samen over de kontenlikker en gluiperd Dijsselbloem.
Toch bleef de Elite Nederland rekenen op Dijsselbloem. Als wisselgeld gold dat hij nog in de race was om vaste voorzitter van de eurogroep te worden, meende het domme kabinet.
Nederland werd dan ook compleet verrast toen de Duitse bondskanselier Merkel zich vorige week uitsprak voor de extreme corrupte Spaanse minister De Guindos als eurogroepvoorzitter. Ondertussen had Frankrijk de commissarispost van Begrotingszaken al geclaimd.

https://stevenbrownsblog.wordpress....mmermans-gok-met-een-slok-op-van-het-kabinet/
 
De eerstvolgende die zegt dat 'als je hard genoeg werkt, je alles kan bereiken', krijgt een toek op zijn bakkes.
Annelies Verhoeven is coördinator jeugdwerking van het buurthuis Chambéry, Etterbeek (Deelwerking D'Broej). "Ik zie hele dagen lang de ellende die ons systeem de mensen aandoet", schrijft ze.

Ja, ook ik begin de symptomen te vertonen van deze verziekte maatschappij. Die waar we leren om eerst mensen in vraag te stellen wanneer ze hulp vragen. Te dubbelchecken of het geen profiteurs zijn.
Die waar we het leren normaal vinden dat steeds minder mensen meer werk moeten doen, omdat anders een andere groep niet genoeg winst kan maken.

Die waar we leren dat we de mensen in miserie langs de verkeerde kant van de grens dus zeker niet kunnen helpen. We zullen wel vliegtuigen kopen om te zorgen dat die miserie ginder blijft. En dat maakt mij potverdomme kwaad! Want dát is de veelbesproken rekening die we naar de volgende generatie doorschuiven.

Ik zie hele dagen lang de ellende die ons systeem de mensen aandoet. Ik stel mijzelf en mijn job constant in vraag. Ik organiseer uitwisselingen met collega's om na te denken over hoe we nog meer kunnen betekenen voor onze jongeren. Ik pieker mij zot over hoe we tijd en middelen efficiënter kunnen inzetten (na de uren uiteraard). Hoe we mensen terug ín de boot kunnen trekken. Hoe ik mijn persoonlijk leven georganiseerd krijg als ik na een werkdag ook nog die en die en die jongere of ouder moet zien. Ik blijf maar dweilen met een kraan die steeds verder wordt opengezet.

En dan smijt een jongen zich voor een trein. Een anonieme twintiger. Geboren in het verkeerde gezin. Opgegroeid in instellingen met te weinig middelen en personeel. Zonder ruimte voor puberaal experimenteren of tijd voor fouten.

Als zeventienjarige werd hij op eigen benen geduwd, want zo is het systeem - "we kunnen niet eeuwig blijven helpen, ooit moeten ze het leren". Emotioneel alleenstaande broer van twee. Overgeleverd aan vluchtige contacten met wisselende hulpverleners. Zij die steeds minder tijd krijgen om meer 'dossiers' te behandelen en die aangemoedigd worden in een klopjacht op profiteurs. Zonder mogelijkheid om op adem te komen, om te zoeken langs welke weg dat leven nu precies zou kunnen gaan. Met een grote, hechte vriendenkring. Maar die niet kon repareren wat ons systeem heeft stukgemaakt.

Als overleven de enige strategie is die je kent, is je kwetsbaar durven opstellen en hulp vragen geen optie. En dan wordt zo'n jongen twintig en springt hij onder een trein. Niemand die zich kan inbeelden wat hij dacht of voelde.

"Sorry", mompelde ik tegen zijn kist. Want ik voel me medeverantwoordelijk. Omdat ik veel te weinig mijn mond open doe in het maatschappelijk debat. Ik voel me beschaamd, dat ik niet elke dag luidkeels roep: "Nee, beste regering, jullie maken de foute beslissingen. Ik ben hier niet mee akkoord." Omdat ik het zo oneerlijk vind, dat de luttele seconden die bepalen dat je in een 'verkeerd' gezin wordt geboren, in onze wereld ook bepalen hoe de rest van je leven zal verlopen. Het definieert de kansen die je zal krijgen of niet.

Morele crisis
Het frustreert me dat ik elke dag jongeren zie die onder een trein zouden kunnen springen. Als ik in hun situatie had gezeten, had ik dat misschien al gedaan. Maar alsof dat nog niet genoeg is, gaan we er ook nog eens collectief op spuwen. Dat ze hun best niet doen. Dat ze maar harder moeten proberen, de juiste taal moeten gebruiken, zich moeten aanpassen, hun school afmaken, ...(en ga zo nog maar even door).

Het is trouwens niet alleen hun eigen fout dat ze zich in die positie bevinden, ze zijn zelf een last voor diegenen die wel in een goeie situatie zitten. Zo'n uitspraken zijn tegenwoordig als stopwoordjes. Ze worden te pas en te onpas in discussies gebruikt zonder er nog bij stil te staan. We denken niet meer na over de betekenis van die woorden voor mensen wiens put zo diep is dat ze er alleen niet meer uit kunnen.
Ik ween nu mijn ogen uit mijn kop. Eerlijk gezegd, meer dan gepermitteerd voor iemand die ik niet heel goed kende lang geleden. Meer uit colère. Ik ben verdorie pissed off! Gaan we dit blijven pikken? Meegaan op dit discours? Of negeren?

Het is crisis, dat geef ik graag toe. Niet op financieel gebied. Het is een morele crisis die ons in een egoïstische greep houdt. Die onze empathie stukmaakt en in klassen doet denken. Die ons opdeelt in wij tegen zij waardoor 'wij ons echt niet verantwoordelijk voelen voor hen, hoor'. En die het vervolgens compleet normaal vinden dat iedereen zijn plan maar moet trekken.

Wanneer kunnen we eindelijk een eerlijk gesprek aangaan over wat er nodig is om steun te bieden aan diegenen die door het leven al het hardst getroffen zijn? Bekijken hoe we dat samen het best oplossen: kwalitatief en op lange termijn. Wanneer kunnen we een sfeer creëren die toelaat om hulp te vragen als je het allemaal even niet meer weet. Is het echt zo naïef van mij om te vinden dat iedereen gelijk kan zijn, maar wij zelf diegene zijn die die gelijkheid tegenhouden? Of komt dat net akelig dicht bij een correcte maatschappij-analyse?

Vandaag ben ik kwaad en teleurgesteld en twijfelend en triest en alles daartussenin. Door mijzelf, door de organisatie waarvoor ik werk, door onze regeringen, door onze maatschappij en ook alles daartussenin. Elke dag het onrecht zien en beseffen dat je niet voldoende kan helpen, dat weegt. Dat is waarschijnlijk eigen aan mijn job.

Ondraaglijk
Maar elke dag zien dat zij die echt het systeem kunnen veranderen, die daarvoor verkozen en betaald zijn, hier gewoon onverschillig voor zijn, dat is bijna ondraaglijk.

Geen nood, binnen enkele dagen is het weer over. Dan ga ik er weer voor 200 procent tegenaan. Misschien zap ik morgen weer gewoon weg als ik onze regering hoor praten over besparingen in het onderwijs. Misschien kan ik mijn gezicht weer professioneel in de plooi leggen wanneer jongeren een GAS-boete krijgen omdat ze samen op een bank zitten. Misschien lukt het mij om net als honderden andere pendelaars door het Brusselse centraal station te wandelen en oprecht te doen alsof ik de daklozen niet zie.

Vandaag heb ik op z'n minst één keer geroepen. Dat lucht op. Is er ergens iemand die wil meebrullen?
http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/O...bereiken-krijgt-een-toek-op-zijn-bakkes.dhtml
Gert B.
Een kwarteeuw socialisme zonder verantwoordelijkheid heeft zijn prijs.
10/09/14 11u27
Hoi Friedje :roflol:
 
In navolging van het NPO programmatje van Pauw en dat islam meneer liever niet wilt dat er bier wordt gedronken. Kijk t filmpje http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2014/09/big_brother_wegmetons.html#comments

Zo. Beste man met muts, in dat nieuwe programma Typisch Nederlands Big Brother WegMetOns van Jeroen Pauw zometeen straks op NPO1. Dus jij hebt er moeite mee dat er alcohol op tafel komt. Tut-tut-tut. Weet jij waar ik moeite mee heb? Ik heb er moeite mee dat jij zo'n mal mutsje draagt. Ik heb er moeite mee dat jij zo'n middeleeuwse baard hebt. Ik heb er moeite mee dat jij in een jurk loopt. Ik heb er moeite mee dat jij je vijf keer per dag aanstelt voor je imaginaire vriendje. Ik heb er moeite mee dat jij schapen onverdoofd de keel doorsnijdt. Ik heb er moeite mee dat jij de genitalin van wilsonbekwame kindertjes verminkt. Ik heb er moeite mee dat jij vrouwen opsluit in huis en hoofddoek. Ik heb er moeite mee dat jij dat malle boek met die soera's bovengeschikt acht aan onze grondwet. Ik heb er moeite mee dat jij die idiote ideologie niet gewoon achter je eigen voordeur kunt houden, maar aan iedereen drammerig opdringt. Gast. Wij dronken hier al bier toen die Mohammed-knakker van jou nog geboren moest worden. 4000 jaar voor die andere gek trouwens, kom, hoe heet-ie... Jezus. Toen kwamen de rare Romeinen, en die vonden dat we wijn moesten drinken. Die Romeinen hebben we er ook uitgeflikkerd, dankzij toverdrank. Dus een beetje dimmen met je "moeite", vriend. Dit land is ons land. En iedereen die minder minder minder alsdan 20 scoort in DEZE TEST van Opa Han van der Horst (Joop.nl) wordt door Zwarte Piet in de zak gestopt en op de tjoeke tjoeke stoomboot gezet.
 
Is je kind in de hoek zetten wel zo'n onschuldig opvoedmiddel?
Je kind in de hoek of op een stoutstoeltje zetten, oftewel een time-out, veroorzaakt in de hersenen van kinderen dezelfde pijnreactie als een fysieke afstraffing, blijkt uit onderzoek. Gesoleerd zijn van anderen ervaart je kind als verschrikkelijk.

Laten we er niet omheen draaien: de time-out is op korte termijn effectief. Het gedrag van je kind zal meteen veranderen. En nu geeft de wetenschap ook een antwoord waarom: gesoleerd zijn van anderen veroorzaakt schijnbaar een gevoel van grote pijn.

Volgens Daniel J. Siegel, hoogleraar psychiatrie en co-auteur van het boek 'No-drama Discipline', is een time-out op de lange termijn echter allesbehalve effectief. Kinderen leren er weinig van en juist op de momenten dat zij ons als ouders het hardst nodig hebben, als ze in grote emotionele stress zitten, laten we ze alleen om het zelf uit te zoeken. Volgens Siegel is het brein van kinderen nog plastisch, en de manier waarop een kind leert daarom erg belangrijk. Volgens Siegel is het belangrijk om door middel van contact maken en communicatie je kind in een staat te brengen dat het ook kn leren. Dat doe je door verbinding te maken met je kind, niet door het te isoleren.

Ook Laura Markham, schrijfster van opvoedboeken en de website ahaparenting.com, maakt grote bezwaren tegen de time-out als opvoedmiddel. Ok, het is iets beter dan slaan of schreeuwen, maar het leert kinderen de verkeerde les, zegt zij. Sterker nog: kinderen gaan zich er alleen maar slechter van gedragen. Volgens Markham focust een time-out het kind slechts op zichzelf, niet op de band met jou als ouder. Het geeft het kind het gevoel dat alleen zijn aardige kanten ok zijn, maar hij afgewezen wordt op momenten dat het minder goed gaat. En, zegt Markham, in plaats van samen te werken om een oplossing te verzinnen, zorgt het ervoor dat we ons tegenover elkaar opstellen en de boel alleen maar verder escaleert.

Maar wat dan wel? Je kind wordt vreselijk boos, krijgt een driftbui, is onredelijk aan het gillen of stopt niet met huilen. Markham en Siegel stellen een time-in voor: in plaats van ons als ouders af te zonderen van onze kinderen die het duidelijk even moeilijk hebben, neem je je kind bij je. Liefst nog voordat je kind helemaal over de rooie gaat. Is je kind nog in staat tot knuffelen of even een boekje lezen om te kalmeren? Doe dat dan. Staat je kinds thermometer echter flink in het rood, dan heeft praten of kalmeren niet zo veel zin meer. Je kind zal het in al die emotie niet meer kunnen horen. Blijf in de buurt. Je hoeft niet toe te geven aan wat de driftbui heeft veroorzaakt, maar je bent wel emotioneel en fysiek beschikbaar voor je kind.

Maar beloon je je kind dan niet voor 'slecht' gedrag, zul je misschien denken. Nee, sterker nog: je kind zal juist minder reden hebben om de strijd met je aan te gaan. Allereerst bevestig je de relatie die je met je kind hebt. Je zegt met je rustige, fysieke aanwezigheid: ik ben er voor je. Daarnaast leef je voor hoe je door je kalmte je kind kunt helpen zijn emoties te reguleren. Dat zal niet van de ene op de andere dag gaan, maar je kind zal het zich steeds beter eigen maken. Daarnaast creert het een grote mate van vertrouwen. Je kind zal minder reden hebben om door roeien en ruiten te gaan, als hij ziet dat jij rustig en aanwezig blijft. In plaats van recht tegenover elkaar, ga je naast je kind staan.

"Door een time-out missen ouders de kans om hun kind echt iets te leren", zegt Daniel J. Siegel. Kinderen worden er alleen maar bozer van, terwijl je met een time-in juist een belangrijk leermoment creert: "Als je duidelijke grenzen aangeeft terwijl je de nadruk legt op samenwerking, communicatie en respect, dan geeft dat kinderen de kans om te oefenen om actieve, empathische mensen te zijn, die goed beslissingen kunnen nemen. Dit soort zelfreflectie creer je binnen de relatie, niet in isolatie. En dat maakt het ouderschap op de langere termijn effectiever en veel bevredigender."
http://www.demorgen.be/opinie/is-je...en-wel-zo-n-onschuldig-opvoedmiddel-a2079765/

HAH!

Refereert naar een stuk waarbij twee mindfulness-adepten met hun eigen site, shitloads boeken en lezingen tegen betaling een effect uit onvindbaar 'onderzoek' opblazen. Heb smakelijk gelachen met een paar artikels van die Laura Markham. Ze probeert time-outs onderuit te halen met beweringen die op geen enkele manier onderbouwd worden en die je systematisch kan counteren. Het lijkt me eerder wat reclame voor hun nieuw boek...

Ben er wel mee akkoord dat je in de eerste plaats sensitief moet omgaan met je kind en probeert te voorkomen dat de bom barst. Dat je uitzoekt wat er verkeerd zit en zo problemen oplost nog voor ze zich voordoen. Ze vergeten wel eventjes hoe een kind in elkaar zit als het effectief over de rooie gaat... "Gewoon in de buurt blijven en emotioneel beschikbaar zijn." :roflol:

Vroeg of laat zal je moeten reageren op dat gedrag, want het zal je aandacht op alle mogelijke manieren zoeken. Daardoor bekrachtig je dat gedrag; negatieve aandacht is ook aandacht. Een basiswet bij kinderen.

Laat ze eens onderzoeken wat voor neurologisch effect het heeft op kinderen dat ze niet het speeltje krijgen dat ze heel hard willen in de winkel. Kan me inbeelden dat dat bij hyperemotionele wezens als kinderen k dezelfde kleurtjes geeft op een brain scan als fysieke straffen of schreeuwen. De grote vraag is of time-out hetzelfde negatief effect heeft op lange termijn zoals die minder pedagogische methoden. Daar gaan ze heel opvallend aan voorbij in hun uiteenzetting.

Time-outs zijn hl efficint als je ze juist toepast. Ik zie bijna dagelijks jongeren die zichzelf moeilijk kunnen hanteren en dan maar de boel kort en klein slaan of iemand in elkaar meppen bij de minste frustratie. Door hen op niveau van hun capaciteiten inspraak te geven in time-outs (wanneer ga je in time-out, in welke ruimte, hoe lang, bepaal je zelf wanneer je terug in de groep kan, is er een herstelbeweging...?) slagen 'zware gevallen' er bij ons in om zichzelf te gedragen. Het gaat er om hoe de time-out in elkaar zit en of je het als instrument gebruikt om de jongere iets te leren ipv zuiver straffen.

Tegenwoordig gebruikt men time-outs imo gewoon te snel terwijl het eigenlijk een 'noodrem' zou moeten zijn, aangepast aan het niveau van je kind.

Mijn ervaring is natuurlijk geen tegengewicht voor een boek van een MD en een PhD die vanuit hun zetel even gaan vertellen hoe opvoeding eruit moet zien op basis van n doorgetrokken neurologisch effect uit onderzoek dat nergens te vinden is. De enige referenties gaan telkens terug op hun eigen boeken en sites.

Fucking kwakzalvers.


edit; Lol, het stuk is verdwenen van de opinie-voorpagina. Misschien hebben ze plots ook door dat het nergens op gebaseerd is :roflol:
 
Laatst bewerkt:
Leon de Winter had wel een goede over Theo van Gogh vandaag in de Telegraaf
 
Goede column van Hafid Bouazza

[Afbeelding niet meer beschikbaar]

Waarom deugen Marokkanen niet? Anders gezegd: waarom willen Marokkanen in Nederland niet deugen? Marokkaanse volkswijsheid wijt dit aan de aard van de Marokkanen zelf. ‘El-marokkaan fimmaa kaan’, hetgeen zoveel wil zeggen als: ‘Waar de Marokkaan maar is (hij blijft hetzelfde.)’
Volkswijsheid is gekeuvel tijdens het houtsprokkelen en kindergetroost voor vragen die ouders niet beantwoorden kunnen – voor de rest heb je er weinig aan om te overleven. Uit deze spreuk spreekt desondanks een zelfdeprecatie die Marokkanen niet aan de dag lijken te leggen wanneer het gaat om het Marokkanenprobleem. Zelfs de Marokkaanse ontkenners van het Marokkanenproblemen geven geen blijk van zo’n zelfkritiek. Het is de schuld van de omgeving, van de sociaal-economische omstandigheden, uitsluiting, gebrek aan s-s-s-stag- nee, niet stagnatie, ik wil zeggen stageplekken.

‘Liefde voor je kroost zou moeten prevaleren boven de haat voor een land dat je niet slecht heeft behandeld’


Het is opvallend – niet? – dat de kinderen van immigranten (en hiermee bedoel ik de gastarbeiders), die uit oorden komen waarin de omgeving je identiteit en bewegingsvrijheid bepaalt, die voortstammen uit heuvelige gebieden waar economie afhangt van een olijfboom of een cactusvrucht, waarin ‘sociaal-economisch’ niks meer inhoudt dan de prijs van je olijfgaard en de grootte van je familie en de waarde van je dochter als bruid, nu zouden klagen over een andere vorm van sociaal-economische omstandigheden, waar deze gereduceerd worden tot hun abstracte normen en waarden (het gebruik maken van je economisch potentieel) en waar de ‘stageplek’ (een compleet nieuw fenomeen, glanzend in futuristisch kunstlicht ) iets anders is dan het lemen bordeel waar de man, na drie sigaretten en zeven kilometer, een min of meer genotvolle ervaring kon opdoen om zijn aanstaande vrouw een genotloze zwangerschap te schoppen.
Waar is het fout gegaan?

Voorafgaande is de privilege geweest van onze vaders. De Marokkanen die hier niet geboren zijn, maar wel opgegroeid, hebben nooit een cactusstekel in hun arm gehad na een gebroken val in het ravijn, bij wijze van spreken. Ze kregen wel een inenting tegen de (water)pokken en andere kinderziekten die te voorkomen bleken. Voor hun eigen bestwil.
Voor de rest werden de kinderen op geen enkele manier anders behandeld, op school en plein. Inclusief pesterijen.
Waar is het fout gegaan? We weten dat in de jaren ’80 van de vorige eeuw (wat kruipt de tijd), tijdens één van de vele economische crises, de gastarbeiders, onze vaders, ontslagen werden, maar zij waren niet de enigen die ontslagen werden. Ik zal niet ontkennen dat voor vele vaders dit een dreun was. Ik ben ervan overtuigd dat de grootste klap niet was dat zij door ‘Hollanders’ in de steek werden gelaten, noch dat hun ‘eer’ vermorzeld werd, noch dat hun ‘autoriteit’ over hun kinderen taande (ze konden ze nog steeds slaan), maar dat ze gebroken werden door het besef dat ze, ondanks hun voornemen om ooit terug te keren naar het vaderland, dat voornemen allang achter zich hadden gelaten en dat er een deur achter ze was dichtgeslagen.
Marokkaans gastarbeidersgezin

Had Nederland ze in de steek gelaten? Nee. Zij waren onderdeel van de economie geworden. Toch voelden ze zich door Nederland in de steek gelaten. Waarom? Omdat ze van Nederland waren gaan houden. En dan voelt zoiets aan als een afwijzing, geheel ten onrechte. Omdat dat het bewijs is dat je onderdeel bent geworden van de (economische) maatschappij.
(Het is niet voor niks dat in deze jaren de Moslimbroederschap met zijn missiewerk begon in Nederland en heel Europa, maar dat is een onderwerp voor een ander stuk.)
Niemand maakt mij wijs dat de werkeloosheid van een man binnen een traditionele familie andere effecten heeft op een Marokkaans arbeidersgezin dan op een Nederlands arbeidersgezin. De omgang ermee kan verschillen, uiteraard.
Sociaal, niet economisch

Ironisch genoeg had deze sociale ontwikkeling een heilzame ontwikkeling kunnen hebben. En ik zeg met opzet ‘sociaal’ en niet ‘economisch’, want waarlijk economisch had het massale, etnisch blinde ontslag geen drastische gevolgen: kinderbijslag bleef, gezinshereniging bleef, importhuwelijken namen toe met meer gefingeerde erecties (schijnhuwelijken) dan die van de toegenomen moskeebouw, Onderwijs In Eigen Taal En Cultuur was de rigueur, religieuze evenementen geurden ons tegemoet, Ramadan werd een gesubsidieerde vastenmaand, islamitische vrouwenlokken werden bedekt en ga zo maar door.
Nederland werd de ergernis die we nu kennen.
Wat is er dus misgegaan? Vanwaar de frustratie die de gastarbeiders hadden moeten voelen, maar die zij, daar ben ik van overtuigd, zagen voor wat zij was: gezalfd veranderingsbesef, ook wel verdriet genoemd?
Verdorde veren

Het is opvallend dat wanneer de huidge Marokkaanse generatie (hiergeboren) spreekt over hun (groot)ouders dat zij, de generatie, constant, maar ik bedoel constant, tot walgens toe, spreekt over de gastarbeiders die ‘kei-, en keihard’ hebben gewerkt. En alsof dat niet genoeg is, voegen de sprekers eraan toe: ‘Om dit land op te bouwen!’

‘Er is niks op de wereld dat mij zo met afgrijzen vervult als het pronken met de verdorde veren van dode voorouders’

Sta mij toe op dit moment een uitspraak toe te voegen die Johannes van Dam zaliger deed toen wij op een terras gezeten een schoonmaker het trottoir zagen vegen: “Kijk, hij is ons land aan het opbouwen.”
Geen kwaad woord over schoonmakers (zo bedoelde Johannes van Dam het ook niet).
Er is hier wat anders aan de hand. Mensen werken, gastarbeiders hebben (hetzelfde) werk gedaan als vele inheemse Nederlanders, zij hebben andere ervaringen dan wij, maar hen boven andere arbeiders te plaatsen is onrechtvaardigheid. Het doet Nederlanders noch gastarbeiders recht. Ik begrijp de behoefte aan mythevorming, maar een mythe vorm je niet door op het lijk van een overledene te trappen. Je krijgt toch geen antwoord en er blijft weinig over van het skelet dat je wilt mythologiseren.
Er is niks op de wereld dat mij zo met afgrijzen vervult als het pronken met de verdorde veren van dode voorouders. Enkel een eigen verrichting kan tot trots leiden.
Haat voor een land

Dat er nog levende gastarbeiders zijn die niet over hun kwetsuur heen zijn, begrijp ik wel, want anders zouden ze hun weg naar het RIAGG niet kunnen vinden, in gezelschap van kroost om voor ze te tolken. Ik heb er echter geen goed woord voor over. Liefde voor je kroost zou moeten prevaleren boven de haat voor een land dat je niet slecht heeft behandeld: psychische problemen kennen geen topografische afbakeningen. Wel culturele benaderingen, maar Nederland heeft deze allang onderkend.

‘De enige reden dat Marokkanen niet deugen is omdat ze in Nederland de mogelijkheidhebben om niet te deugen’

En wat de (klein)kinderen betreft – hiermee komen we terug op de premisse van dit stuk – : een of andere politicus van een partij waarvan ik de naam ben vergeten en die beweert appeltaarten te kunnen bakken, heeft gezegd dat Marokkaanse criminelen vernederd zouden moeten worden voor hun eigen gemeenschap. ‘An-naar wa la ‘l-‘aar, ‘liever hellebrande dan schande.’ Dat is een oud Arabisch spreekwoord.
Kijk, dat is dus een houtsprokkelaar of vader die, antwoordloos, zijn kind toewauwelt.
Mogelijkheid om niet te deugen

Dit gaat niet werken. Dat moge duidelijk zijn. Want geen Nederlandse politicus, geen enkele politicus in Nederland, weet wat vernedering is voor Marokkanen, of deze nu deugen of niet. De enige reden dat Marokkanen niet deugen is omdat ze in Nederland de mogelijkheid hebben om niet te deugen.
Het zijn gewoon verwende blagen.
En alle ‘sociaal-economische’, ‘psychologische’, ‘politieke’ redenen die jullie, Marokkanen, aanvoeren voor jullie onmogelijk gestampvoet, zijn natuurlijk zottenkap. En alle voornoemde redenen die jullie aanvoeren in wat voor mediale vorm ook, zijn zwans. Een truukje onder de knie krijgen – dat wil zeggen het voeren van een debat met geleende termen – bevrijdt niet verder dan de volgende val. Met al die schavingen krijg je geen sterke knieën.

‘Het galmt in Nederland, zowel zin als onzin, maar van Marokkanen horen we geen zinnige galm’

Waar het om gaat is dat er op zich niks mis mee is om termen over te nemen. Maar de bewering dat de overgenomen termen staan voor ondervonden bewustzijn en tot ingekomen inzichten is natuurlijk je reinste zelfbegoocheling. Het gaat hier om de gevonden stem van de stomme, die nooit fysiek noch verbaal stom was, maar wel sociaal sprakeloos.
Er is een groot verschil tussen retoriek en sociale bewogenheid.
Dat jullie kunnen spreken, wil echter niet zeggen dat jullie gelijk hebben. En spreken is wat anders dan schreeuwen en schreeuwen is wat anders dan gelijk hebben en gelijk hebben is wat anders dan luidruchtigheid. Voor het gelijk is er een minieme hoeveelheid oprechtheid nodig (ik durf niet eens om een veertje waarheid te vragen).
Het galmt in Nederland, zowel zin als onzin, maar van Marokkanen horen we geen zinnige galm. Niet omdat een galm op zich zinnig moet zijn, maar we horen enkel Marokkaantjes die hebben ontdekt dat hun stemmen sociaal en politiek weeergalmen kunnen.
Kunnen we nu beginnen?

Bron: http://politiek.thepostonline.nl/2014/10/18/het-marokkanenprobleem/
 
Jeugdhulp versus oudershulp
Marcel De Beukeleer is algemeen secretaris van Ouders-Netwerk Vlaanderen vzw.

Naar aanleiding van het gezinsdrama in Lennik, waarbij een moeder ervan verdacht wordt haar drie kinderen door brandstichting om het leven te hebben gebracht, zegt kinderarts Johan Marchand dat de alarmbellen voor gezinsdrama's niet werken en dat kinderen veel sneller uit huis geplaatst moeten worden als er gevaar dreigt (DM, 13/02). Er waren al verschillende interventies door de politie en er werden vijf pv's aan het parket overgemaakt. Volgens het kabinet van Welzijn was de jeugdhulp al geactiveerd. Niettegenstaande er een sociaal onderzoek is gebeurd en het CLB en een thuisbegeleidingsdienst ingeschakeld werden, is het drama toch kunnen gebeuren.

Dat doet ons denken aan de zaak-Savanna, die in 2004 de Nederlandse Jeugdzorg op zijn kop zette. De driejarige peuter stierf door verwaarlozing en ondervoeding, terwijl het Bureau voor Jeugdzorg en meer specifiek de gezinsvoogd er met de neus op zaten. De gezinsvoogd werd vervolgd - en vrijgesproken - voor moord door schuldig verzuim.

Sindsdien leggen de Nederlandse bureaus Jeugdzorg meer verantwoordelijkheidszin aan de dag en is een gezinsvoogd ook persoonlijk aansprakelijk. Door de grotere aandacht voor de ouders zijn er veel minder uithuisplaatsingen in Nederland, ook al dacht men aanvankelijk dat die door de grotere aansprakelijkheid van de Jeugdzorg juist zouden toenemen.
Dat in België jeugdhulpverleners zich voor een rechter zouden moeten verantwoorden, is ondenkbaar. Zij hoeven zich niets van (de gedragingen van) ouders aan te trekken. Hun taak bestaat erin de kinderen te beschermen, zo nodig tegen de ouders. Wanneer ouders in de fout gaat tegen (hun) kinderen is dat volgens de Belgische wetgeving niet de verantwoordelijkheid van de Jeugdzorg, maar alleen van de ouders. Enkel het kindperspectief is belangrijk. Het ouderperspectief is hen niet bekend, zelfs niet aangeleerd.

Dokter Marchand pleit nu voor een nog snellere detectie en uithuisplaatsing. Eens de kinderen uit huis geplaatst, staan de ouders in de kou. Er moet juist meer aandacht gegeven worden aan de ouders, best door ervaren ouderbegeleiders. Wat niet wil zeggen dat een uithuisplaatsing niet kan samengaan met ouderbegleeiding. Echter, in Vlaanderen doet geen enkele instantie aan ouderbegeleiding. Nochtans weten we dat wanneer men de ouders helpt, men de kinderen ook helpt. Dit adagium blijkt enkel van toepassing in de ontwikkelingssamenwerking in de derde wereld, maar niet in Vlaanderen.

Het wordt dus hoog tijd dat er naast een decreet Integrale Jeugdhulp er ook een decreet Ouderhulp komt. Dit decreet zou een goede uitbreiding van het decreet Opvoedingsondersteuning kunnen zijn. Voor de moeder uit Lennik had een intensieve begeleiding van een ouderbuddy wellicht het verschil gemaakt, om de simpele reden dat ouderbegeleiders veel sneller het vertrouwen van ouders krijgen. In tegenstelling tot jeugdhulpverleners gebruiken zij niet de uithuisplaatsing als stok achter de deur. Dat laatste zorgt er immers voor dat ouders uit schrik bijna altijd hun medewerking aan de jeugdzorg verlenen, met alle vertagingen en onduidelijkheden tot gevolg. En daar heeft dokter Marchand wel een punt.
bron: De Morgen
Man man man, wat een simplistisch stuk... Duidelijk de opinie van iemand die altijd één kant van het verhaal hoort en er geen idee van heeft hoe jeugdzorg werkt. Ronduit idioot om een oordeel te gaan vormen aan de hand van zo'n beperkte hoeveelheid informatie over een zaak.

Een uithuisplaatsing is - buiten ontzetting uit de ouderlijke macht - de allerlaatste maatregel die een jeugdrechter zal uitspreken. Er wordt in de eerste plaats uitgezocht door jeugdzorg wat een gezin nodig heeft om goed te functioneren en daarbij worden kind(eren) én ouders gehoord. Marchand heeft imo gelijk als hij zegt dat men veel te lang wacht vooraleer een dossier doorgegeven wordt aan een jeugdrechter en overgegaan wordt tot plaatsing. Als er geen vrijwillige hulpvraag is, moet er een duidelijke, reële dreiging zijn voor het kind voor er ingegrepen kan worden. Meestal kom je dat pas veel te laat te weten als ouders weigeren mee te werken.

Een thuisbegeleidingsdienst komt een keer per week aan huis voor een gesprek van 1 à 2 uur. Als je bijvoorbeeld met ouders te maken hebt die telkens braafjes 'ja' knikken en om de paar weken een gesprek uitstellen 'omdat ze ziek zijn', duurt het makkelijk een hele tijd voor duidelijk wordt dat die vrijwilligheid niet werkt.

Jeugdzorg hoeft imo helemaal niet aansprakelijk te zijn voor de daden van ouders, want dat soort hulpverlening is gebaseerd op vrijwilligheid. Ouders zijn verantwoordelijk voor hun daden, de opvoeding van hun kind en voor het al dan niet inschakelen van hulpverlening. Als ouders instemmen met jeugdhulpverlening omdat ze vrezen voor een uithuisplaatsing, dan is dat enkel en alleen omdat ze wéten dat daar reden toe is. Hulpverleners zijn wél aansprakelijk als ze signalen zien, maar niet melden. Opnieuw; bij een gezin dat hulpverlening als de vijand ziet, wordt alles zo goed mogelijk weggemoffeld en zal je niet veel merken.

Bij een plaatsing wordt trouwens ook een (geleidelijke) terugkeer naar huis als prioriteit gezien. Je kind wordt niet gestolen, het wordt beschermd voor het fysieke en/of psychische gevaar dat die ouders zijn op dat moment. Als dat niet meer het geval is, zal er niemand je kind nog 'afnemen'. Daarom ook de halfjaarlijkse zitting bij de jeugdrechter; elke zes maand wordt er geëvalueerd of de situatie veilig genoeg is voor een terugkeer. Dat je op dat moment als ouders minder in de pap te brokken hebt dan de hulpverleners is gewoon zo logisch dat het grappig wordt.

Jammer dat het beroepsgeheim bestaat. Moest hij een handjevol dergelijke dossiers lezen en een paar van die kinderen spreken, zou hij wel genuanceerder zijn. Aan zijn populistische praat te zien gaat het hem hier vooral om de bekendheid van zijn vereniging wsl. 'In Vlaanderen doet geen enkele instantie aan ouderbegeleiding' :roflol:

Zo, dat zijn we ook weer kwijt op dbb :)
 
Man man man, wat een simplistisch stuk... Duidelijk de opinie van iemand die altijd één kant van het verhaal hoort en er geen idee van heeft hoe jeugdzorg werkt. Ronduit idioot om een oordeel te gaan vormen aan de hand van zo'n beperkte hoeveelheid informatie over een zaak.

Een uithuisplaatsing is - buiten ontzetting uit de ouderlijke macht - de allerlaatste maatregel die een jeugdrechter zal uitspreken. Er wordt in de eerste plaats uitgezocht door jeugdzorg wat een gezin nodig heeft om goed te functioneren en daarbij worden kind(eren) én ouders gehoord. Marchand heeft imo gelijk als hij zegt dat men veel te lang wacht vooraleer een dossier doorgegeven wordt aan een jeugdrechter en overgegaan wordt tot plaatsing. Als er geen vrijwillige hulpvraag is, moet er een duidelijke, reële dreiging zijn voor het kind voor er ingegrepen kan worden. Meestal kom je dat pas veel te laat te weten als ouders weigeren mee te werken.

Een thuisbegeleidingsdienst komt een keer per week aan huis voor een gesprek van 1 à 2 uur. Als je bijvoorbeeld met ouders te maken hebt die telkens braafjes 'ja' knikken en om de paar weken een gesprek uitstellen 'omdat ze ziek zijn', duurt het makkelijk een hele tijd voor duidelijk wordt dat die vrijwilligheid niet werkt.

Jeugdzorg hoeft imo helemaal niet aansprakelijk te zijn voor de daden van ouders, want dat soort hulpverlening is gebaseerd op vrijwilligheid. Ouders zijn verantwoordelijk voor hun daden, de opvoeding van hun kind en voor het al dan niet inschakelen van hulpverlening. Als ouders instemmen met jeugdhulpverlening omdat ze vrezen voor een uithuisplaatsing, dan is dat enkel en alleen omdat ze wéten dat daar reden toe is. Hulpverleners zijn wél aansprakelijk als ze signalen zien, maar niet melden. Opnieuw; bij een gezin dat hulpverlening als de vijand ziet, wordt alles zo goed mogelijk weggemoffeld en zal je niet veel merken.

Bij een plaatsing wordt trouwens ook een (geleidelijke) terugkeer naar huis als prioriteit gezien. Je kind wordt niet gestolen, het wordt beschermd voor het fysieke en/of psychische gevaar dat die ouders zijn op dat moment. Als dat niet meer het geval is, zal er niemand je kind nog 'afnemen'. Daarom ook de halfjaarlijkse zitting bij de jeugdrechter; elke zes maand wordt er geëvalueerd of de situatie veilig genoeg is voor een terugkeer. Dat je op dat moment als ouders minder in de pap te brokken hebt dan de hulpverleners is gewoon zo logisch dat het grappig wordt.

Jammer dat het beroepsgeheim bestaat. Moest hij een handjevol dergelijke dossiers lezen en een paar van die kinderen spreken, zou hij wel genuanceerder zijn. Aan zijn populistische praat te zien gaat het hem hier vooral om de bekendheid van zijn vereniging wsl. 'In Vlaanderen doet geen enkele instantie aan ouderbegeleiding' :roflol:

Zo, dat zijn we ook weer kwijt op dbb :)

In NL heb je sinds 1jan de voorwaardelijk gesloten machtiging, wat een goede zet is.
 
In NL heb je sinds 1jan de voorwaardelijk gesloten machtiging, wat een goede zet is.
Moest het even opzoeken, want volg Nederland onvoldoende op dat vlak.

Gaat vooral om jongeren die onder een jeugdrechter staan en hun voorwaarden schenden? Niet om ouders die medewerking weigeren terwijl het kind mogelijk in gevaar is? Of zie ik dat verkeerd? Vind je het bovendien lastig dat ik zoveel vragen stel? Wat is je schoenmaat eigenlijk? Ben je ook blij met die maat of had je liever kleinere of grotere voeten gehad?
 
Dat ongelofelijk ergerlijke kutzinnetje "Ik ben geen racist, maar..."

[...]
Als ik nog maar de geringste uiting van racisme of xenofobie hoor, dan steiger ik. En niet alleen dat. De persoon die zo'n uitlatingen uitkraamt heeft bij mij meteen helemaal afgedaan. Ik vind het vieze mensjes, met enge gedachtes. Ze mogen succesvol, charmant en grappig zijn, alles wordt quasi ogenblikkelijk naar de achtergrond geduwd. Ik vind ze meteen ook een stuk minder intelligent en ik wil er liefst zo ver mogelijk van verwijderd blijven.

Ik heb het dan niet zozeer over grapjes, omdat ik denk dat iedereen daar wel zijn deel krijgt. Nationaliteiten, geslachten, minderheden, elk om de beurt en daardoor minder schadelijk. Niet meteen de meest verfijnde vorm van humor, maar niet discriminerend in de slachtoffers. Beter een grapje dan doodgezwegen worden.

Waar ik het lastig mee heb, is de sluipende, (klein)burgerlijke vunzigheid om te wantrouwen en etiketjes te kleven. De tendens om te veroordelen zonder zekerheid te hebben. En de weigering om daar een naam aan te geven.

Ik ben ook niet in staat om dat te nuanceren.

De rabiate pintjes-xenofobie van veel Vlaams Belangers is daarbij al even bedenkelijk als wat in de villawijken van Brasschaat tot Sint-Martens-Latem gepreveld wordt, lachend bij een glas goede wijn.

En telkens weer hoor je dan dingen als 'Er zitten ook goeie tussen...' of dat ongelofelijk ergerlijke kutzinnetje 'Ik ben geen racist, maar...' Welnu, ik heb nieuws voor u, u bent het wel. Zo simpel is het. U laveert misschien handig rond filosofische en/of wettelijke omschrijvingen, maar het blijven meestal enge uitspraken, die getuigen van weinig respect tegenover andere rassen.

Als dan zo'n Pegida-creep komt vertellen dat hij voor zijn betoging geen mensen op de been krijgt 'omdat de Belg nu eenmaal niet makkelijk te mobiliseren is', dan bevestigt dat (eens te meer) mijn vermoeden dat racisme iets voor domme mensen is. De Belg is wel te mobiliseren, alleen niet voor (alle) stupide dingen. Nog maar een geluk ook.
[...]

demorgen.be
hahah, 100%
 
Waarvoor is de Belg wel te mobiliseren?
 
  • Like
Waarderingen: mat
Back
Naar boven