MuscleMeat

Column Topic (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Vasten is als het ware vakantie nemen

Geert De Kerpel is hoofdredacteur christelijk opinieweekblad Tertio.

Terwijl tienduizenden Vlamingen afkicken van een alcoholloze maand, zijn op Aswoensdag ettelijke medeburgers begonnen aan de veertig Dagen Zonder Vlees. En blijkbaar hebben die campagnes wel degelijk een reële impact. Dat mogen we toch afleiden uit de alarmsignalen die de voorbije dagen te horen waren bij de horeca. De voorzitster van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen zag al het doembeeld opduiken van voor ieder voedingsmiddel en elk drankje een actie. Straks gaan we volgens haar nog dromen van dagen waarop we wel helemaal onze zin mogen doen. Dagen zonder betutteling, noemt ze die.

Opmerkelijk toch hoe in onze sterk geseculariseerde, zeg maar gerust ontchristelijkte, contreien nieuwe vormen van het aloude vasten ontstaan en meer en meer aanslaan. Voor Bart Eeckhout (DM 1/3) is hier “weer het traditionele christelijke mechanisme van schuld en boete” aan het werk. Volgens hem kopen we op die manier een (collectief) schuldgevoel af en poetsen we onze ziel brandschoon. Zij het nu zonder vrees voor de straffe gods. Waarmee we het, blijkbaar onuitroeibaar, vooroordeel over de ware betekenis van het aloude christelijke vasten hier weer voor de voeten geworpen krijgen.

Bergrede van Jezus
Want wat zegt de Bijbel er zelf over? Laat ons de verzen ter zake erbij halen. Die vinden we, onder meer, in het evangelie van Matteüs. Ze staan midden in de zogenaamde Bergrede van Jezus van Nazareth, die na de bekende zaligsprekingen praktische leefregels geeft. Hij roept zijn leerlingen erin op barmhartig te zijn zoals God dat bij uitstek volgens hem is. En hij vraagt er goede werken te doen en te vasten. Dat laatste koppelt hij aan het geven van aalmoezen én het bidden tot God. De drie horen onlosmakelijk samen.

Christenen vasten dus niet om af te slanken, ook al kan dat een fijn neveneffect zijn, en al helemaal niet om hun lichaam voor wat dan ook te straffen. Het Bijbelse vasten zoals Jezus van Nazareth die niet mis te verstaan heeft verkondigd, is volledig gericht op het bereiken van een diepere gemeenschap met God en van daaruit met de medemens.

Het ouderwetse woord 'versterving' drukt dat haarfijn juist uit: lasten en genoegens, materieel en spiritueel, proberen los te laten, om meer open te kunnen staan voor het fundamentelere. Het is heel bewust proberen in te gaan tegen het bombardement aan overdaad en 'overprikkeling' dat onophoudelijk op ons afkomt, vanaf ons ontwaken tot we weer gaan slapen en ons afleidt van het essentiële.

Openbreken uit onszelf
Christelijk vasten is proberen meer vrij te worden door net niet op bepaalde verlangens in te gaan. Het is als het ware vakantie nemen, naar het Latijnse 'vacare': vrij zijn van, om vrij te komen voor. Het is anders gezegd: openbreken uit onszelf. Daarom ook dat Jezus zo aandringt dat het volledig anoniem gebeurt. Niet de minste eigenroem erover is op zijn plaats. “Als jullie vasten, was jullie gezicht en wrijf het hoofd in met olie, zodat niemand ziet dat jullie aan het vasten zijn, alleen je Vader, die in het verborgene is. En jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal jullie ervoor belonen" (Mt 6,16-18).

Wanneer vissers hun netten herstellen, spreken ze van 'boeten'. Een prachtig beeld dat mooi samenvat waar het in het christelijke vasten om te doen is: de gaten herstellen, in ons persoonlijke weefsel en niet minder in het maatschappelijke. Het een kan trouwens niet zonder het andere. Christenen geloven dat het evenmin kan zonder de Andere.
Vasten is proberen meer vrij te worden door niet op verlangens in te gaan.

En dat doe je op de manier die voorgeschreven wordt.
Zodat goddevader je ervoor beloont.

:roflol:
 

‘De elite leeft in een bubbel van zelfverzonnen dogmatische deskundigheid’
'Zij hebben nooit leren denken én nooit met hun handen leren werken'

Ivar Staal is een gymnasiumleerling die in een stuk voor de Volkskrant zijn angst uitspreekt dat hij in de nabije toekomst lid zal worden van een verguisde elite. Hij wil weten wat hij kan doen om de kloof te overbruggen met de mensen met wie hij ooit op de basisschool zat. De Volkskrant is niet geïnteresseerd in deze reactie, waar Ivar expliciet om vraagt, daarom een reactie via TPO, waar deze discussie sowieso beter past.


Beste Ivar,

Ik las je stuk en ik herkende me in je verhaal. Ik ben jouw ouders. Ik woon in die twee-onder-een-kapwoning van bruine stenen. Ik rij in een Japanse stationwagon en heb in het verleden wel eens op D66 gestemd. Ik ben de elite, waar jij ontluikend lid van bent. Jij vraagt je af waarom je de woede van een deel van de samenleving over je heen krijgt. Mijn antwoord daarop is dat die woede helemaal niet op jou gericht is en ook niet op mij.

Uit jouw verhaal wordt duidelijk dat jij blootgesteld bent aan een breed palet van de samenleving via je basisschool en via je werk bij de supermarkt. Opnieuw dringt een parallel zich op. Ik heb van mijn 15de tot mijn 19de zo’n twintig uur per week in een cafetaria gewerkt. Daar werden aan de bar tot ver na middernacht politieke discussies gevoerd door borderline alcoholisten, werklozen, arbeiders, middenstanders en af en toe een integrerende allochtoon, om dat woord maar gewoon te gebruiken (O no, he didn’t!).


Postmoderne sociologiedocent

In die snackbar heb ik geleerd dat het gebruik van een meer correcte term voor ‘allochtonen’ hun problemen niet oplost, maar vooral dat mensen met weinig formele opleiding vaak een ruwe, intuïtieve, maar zeer correcte visie op het leven hebben. Die visie is niet gevormd in de schoolbanken, maar in de realiteit van alle dag. In die echte wereld zijn er echte daden waarvoor je echte verantwoordelijkheid moet nemen, omdat ze echte consequenties hebben. Als je de snacks overdag niet bijvult, kom je tijdens het spitsuur in de problemen, als je je werk niet goed doet, krijg je een uitbrander van de baas en als iemand zegt dat hij iets doet en hij doet het niet, dan is hij onbetrouwbaar. Mensen met praktische beroepen leren belangrijke levenslessen door schade en schande.

De elite die onderwerp van spot en woede is bestaat vooral uit mensen die nooit een praktisch beroep hebben gehad en zich desondanks laten voorstaan op hun deskundigheid. Maar wat weet je nou van de echte wereld als je geld heen en weer schuift op een zo hoog abstractieniveau dat je niet meer ziet dat dit echte consequenties heeft in de echte wereld? Wat weet je nou als je postmoderne sociologiedocent je heeft wijsgemaakt dat alle waarheid en werkelijkheid subjectief is? Daar frituren de kroketten zichzelf echt niet van gaar in precies 3 minuten op precies 180 graden.


De juiste deugmeninkjes

De elite leeft in een bubbel van zelfverzonnen dogmatische deskundigheid die geen enkele aansluiting vindt bij de werkelijkheid. Ik heb het dan over de dogma’s dat iedereen een bijdrage kan en wil leveren, dat iedereen zich kan en wil aanpassen of dat alle mensen met een kleurtje onderdrukt zijn en dus geholpen moeten worden. Dit voedt de scepsis over ‘deskundigheid’ omdat deze slechts gebaseerd is op de juiste diploma’s, de juiste terminologie en de juiste deugmeninkjes.

De grootste schande is nog wel dat een groot deel van die verguisde elite bij wijze van spreken met hakken over de sloot een hbo-diploma in de wacht heeft gesleept bij InHolland tijdens de hoogtijdagen van de diplomafraude. Zij hebben nooit leren denken én nooit met hun handen leren werken. Zij zijn zelf de grootste belediging voor het fenomeen deskundigheid. En het grootste probleem is dat ze daar een enorme blinde vlek voor hebben.

Jesses en Alexanders
Dit zijn de mensen die tegen je zeggen: “Als ik mijn best had gedaan, had ik ook gymnasium kunnen doen”. Dit zijn de Jesses die via het VMBO doorstromen naar een studie politicologie, die ze vervolgens niet afmaken, maar die wel denken dat ze hierdoor over academisch denk- en werkniveau beschikken. Dit zijn de Alexanders die elf jaar over een studie kunstgeschiedenis konden doen, omdat er geen echte consequenties bestonden in hun kunstwereld. Door schade en schande wijs geworden, neemt de praktische burger deze mensen en hun zogenaamde deskundigheid totaal niet meer serieus.

‘De elite denkt authenticiteit te kunnen imiteren met wanstaltig acteerwerk of door consultants van Obama in te vliegen’
Deskundigheid is verder helemaal niet dood. Ik ben chirurg en mijn patiënten nemen mijn deskundigheid vrijwel zonder uitzondering buitengewoon serieus omdat dat zij snappen dat dit een echte deskundigheid is die ik door jaren hard werken heb vergaard. Het gaat echt slecht met mijn patiënten als ik het niet goed doe en dan zijn ze echt boos, echt verdrietig of echt dood en daar heb ik vervolgens echte vervelende emoties over. Dat leidt dus tot echte deskundigheid en dat voelen mensen, omdat het authentiek oftewel ‘écht’ is. De elite denkt die authenticiteit te kunnen imiteren met wanstaltig acteerwerk of door consultants van Obama in te vliegen.

Mooie en correcte woorden
Het contact dat jij hebt met de werkelijkheid via je basisschool en je bijbaan doet je concluderen dat de kloof tussen jou en een deel van de samenleving misschien wel onoverbrugbaar is. Een prijzenswaardige conclusie, want dat is iets wat de zittende elite nooit heeft willen overwegen. Die vindt mooie en vooral correcte woorden veel belangrijker dan echte analyses en harde conclusies. Dat is wat hen terecht wordt verweten en wat jou niet verweten kan worden. Mijn advies is dus: doe een echte studie, faal, leer ervan en vergaar zo echte deskundigheid, dan zal je authentieke expertise uitstralen en zal niemand je verwijten lid te zijn van die verderfelijke elite.

Een laatste woord over je perceptie van de grote boze PVV-stemmer. Wilders’ plannen zijn inderdaad volstrekt onuitvoerbaar en onhaalbaar. Wat de Jesses en Alexanders niet zien, is dat burgers al decennia moeten luisteren naar ‘deskundige’ politici met plannen die onuitvoerbaar en onhaalbaar zijn, die vervolgens faliekant mislukken en waar niemand verantwoordelijkheid voor neemt.

Deughaat-blogs
De meeste PVV-stemmers willen helemaal geen totaalverbod op de islam of Koran, maar een samenleving die even kritisch is op islamisme als op racisme. Deze mensen willen een samenleving die zowel van de uitkeringstrekker als van de gesubsidieerd kunstenaar verwacht dat ze een tegenprestatie leveren voor het gratis geld dat ze krijgen. Deze mensen willen dat vrijheid van meningsuiting geldt voor tokkies met minder gepolijst taalgebruik en voor Wilders, net als dat nu geldt voor haatimams en deughaat-blogs als JOOP.nl.

Dat lijkt mij helemaal niet zo onredelijk en de realistische burger snapt inmiddels dat dit alleen kan worden afgedwongen met die botte, blonde bijl. Wilders is helaas de echte consequentie in de echte wereld voor de dingen die faux-deskundigen de afgelopen jaren echt zelf hebben gedaan, maar waarvoor ze weigeren echte verantwoordelijkheid te nemen. Het woord ‘nep’ of ‘fake’ begint zich inmiddels enorm op te dringen.


'De elite leeft in een bubbel van zelfverzonnen dogmatische deskundigheid' | ThePostOnline


[Link niet meer beschikbaar]
Neurochirurg en verwoed lezer, die steeds vaker ook probeert iets op te schrijven
 
Echt 100% wat ik erover dacht. Hou toch nog een beetje van Bart Eeckhout.

Even wachten had veel angstzaaierij kunnen vermijden. De Wever verkoos het anders te doen. Dat is geen toeval
Bart Eeckhout is opiniërend hoofdredacteur van De Morgen.

Een Fransman is aangehouden na een dolle rit door Antwerpse winkelstraten. Niemand raakte gewond. In de kofferbak van de onderschepte wagen is onder meer een riotgun aangetroffen. Die diende allicht niet om te gaan vissen. Groter onheil is dus voorkomen, dankzij de kundige interventie van de politiediensten, met medewerking van de op straat aanwezige militairen. Dat is goed nieuws: de veiligheidssystemen hebben gewerkt.

Over welk onheil precies vermeden is, bestaat onduidelijkheid. Een eerste onderzoek legde geen verbanden met terrorisme bloot. Mogelijk komen die later nog boven water. Toch lijkt het op dit moment aannemelijker dat de verdachte uit het zware drugsbanditisme komt. Maakt dat wat uit? Toch wel. Een dag na de nieuwe jihadi-aanslag in Londen is de associatie tussen een gevaarlijke dollemansrit en terreur snel gelegd. Dat mensen na zo'n incident een kramp van angst voelen, is dus logisch.


T-woord
Relevanter is de vraag hoe je als politicus met die angstgevoelens omgaat. Vergroot je ze uit, of probeer je met rustig leiderschap de kalmte te bewaren? Antwerps burgemeester Bart De Wever (N-VA) heeft ervoor gekozen om snel te communiceren. Vóór enige klaarheid over de feiten kon worden gegeven, en tegen het advies van het federaal parket in. Zo heeft de burgemeester het frame van 'terrorisme' op de nog onheldere feiten geschroefd. Daarvoor heeft hij het t-woord niet eens zelf hoeven uit te spreken: de puntjes zouden anderen wel voor hem verbinden.

Even wachten had veel speculatie en angstzaaierij kunnen vermijden. Meneer De Wever verkoos het anders te doen. Dat is geen toeval. Hier lag een kans voor snelle politieke winst. Dit gelukkig goed afgelopen incident moest bewijzen dat De Wevers lokale, gespierde politieaanpak de juiste is. En tegelijk moest CD&V, nog altijd coalitiepartner maar almaar meer politieke vijand, in het verweer geduwd worden, omdat zij geen fan is van het behoud van militairen op straat.

Non-debat
De persconferentie van meneer De Wever had dezelfde onderliggende boodschap als die van een scorende voetballer die zijn vinger op de mond legt: ik heb gelijk, iedereen moet zwijgen.

Wie op de herdenkingsdag van de Brusselse aanslagen het politieke non-debat over de noodtoestand heropent en een dag later een nieuw frontje opent, neemt een zware verantwoordelijkheid. Moet werkelijk alles politieke strijd zijn? Gaat de uitschakeling van kritische tegenstemmen altijd voor op besturen en dus op een samenleving laten vooruitgaan?

Misschien is in Antwerpen geen aanslag verijdeld. Misschien wel. Zeker is wel dat de recuperatie van een tijdige en nodige arrestatie van een bewapende gangster belangrijke vragen oproept over hoe we in de nabije toekomst aan politiek doen in dit land.
 
Hij mag vaker schrijven :)
Frederik De Backer schrijft elke donderdag over de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren.

De geur van bedorven americain vulde de hele wagon. Hij wist niet zeker of de geur kwam van het vuilnisbakje in de zijwand, of van het gore wijf dat schuin tegenover hem zat. Ze zag eruit alsof ze net uit een kartonnen doos op een Brussels voetpad kwam gekropen en rook alsof ze met zeven was. Zijn koninkrijk voor een stuk zeep.

In de verte was iemand een conducteur aan het uitschelden. Wellicht niet eens onterecht. Zo’n machtswellusteling die al zijn zelfrespect uit zijn kepie haalt. Die ’s ochtends nog voor het pissen zijn fluitje al om zijn nek heeft hangen en ’s avonds zijn kinderen naar bed stuurt met drie minuten vertraging. Maar dan wel exáct drie.

Het tafelblad was getooid met viltstift en een vuile woordenschat. Arme Lindsay. Ze wist vast zelf niet eens dat ze e kutwuv was. Of het telefoonnummer dat ernaast stond het hare was, was niet meteen duidelijk. Ook de swastika hulde zich in raadsels.

Iemand had op de ruit gespuwd.

Hij liet zijn ogen doorheen de coupé dwalen. De samenleving had weer haar beste vertegenwoordigers op de trein van half elf gezet. Het geheel leende zich uitstekend voor een prachtig stilleven in braakseltinten.

Aan de linkerkant van de wagon zat een vent die eruitzag alsof men ooit onder zijn bed een emmer gevuld met de oren en tanden van zijn slachtoffers zou aantreffen. Hij hield zijn blik strak gericht op de puber voor zich. Die gaf het begrip geluidsoverlast een geheel nieuwe dimensie middels de vreselijkste slappe bollenkeetbagger die ooit aan een johnny en zijn laptop was ontsproten. Hem zouden ze vannacht weleens kunnen terugvinden met een schaar in zijn nek. En oren vol americain. Als grapje.

Het wijf rochelde. Ze veegde haar mond af met haar mouw. Halfslachtig. Er hing nog wat aan haar wrat.

Hij keek naar zijn gsm. De trein stond al zeker veertig minuten stil. Ergens kwam nu een Pool thuis met een camionette vol koperdraad. Niet erg. Hij moest toch nergens zijn.
 
Voor het eerst in jaren is in Vlaanderen de kwaliteit van de kinderopvang op grote schaal onderzocht. De conclusie na bezoeken aan vierhonderd crèches en onthaalouders: “Begeleiders laten kansen liggen om kinderen uit te dagen en hun ontwikkeling te bevorderen.”
Kunnen we eens ophouden met 'zo jong mogelijk het maximale uit kinderen halen'? Dank u.
 
Greet heeft ook maar één plaatje om af te spelen, he.
 
Feministisch icoon Camille Paglia: vrouwelijke neurose, GeenStijl en de billen van Katja Schuurman
'De commentaren op websites vertellen ons de waarheid, dat het elders mis is'


De Amerikaanse feministe en professor in de Geesteswetenschappen en Mediastudies Camille Paglia (New York, 1947) is de meest onbevreesde en beruchte feministe in de Verenigde Staten. ‘Een dissidente feministe’, noemt ze zichzelf. ‘Mijn carrière verliep eigenlijk dramatisch’. Pas in de jaren negentig van de vorige eeuw kreeg ze voet aan de grond (‘I arrived at the scene’), toen haar controversiële boek ‘Sexual Personae’ verscheen en haar pleidooi voor sterke vrouwen dankzij sterke mannen eindelijk gehoor vond. Het was haar prikkelende essay over popster Madonna dat haar onmiddellijk berucht maakte. Voor die tijd werd ze constant (‘viciously’) aangevallen door ‘establishment feministen’ die afwijzend stonden tegenover Paglia’s liefde voor de Rolling Stones, modetijdschriften en populaire cultuur – want ‘seksistisch’.

‘Mensen pijnigen is noodzakelijk, anders wordt er niet nagedacht’
‘Die plaag van politieke correctheid is weer helemaal terug’, zegt ze in haar onlangs verschenen collectie van essays, artikelen en lezingen ’Free Women, Free Men’, ‘stukken die nog altijd resoneren omdat ze niet gebaseerd zijn op één theorie maar op breed wetenschappelijk onderzoek en werkelijke observatie’, zegt ze in haar voorwoord. ‘Free Women, Free Men‘ leest vooral als een hartstochtelijk eerbetoon aan de wetenschap, aan het vrije woord (‘the freedom to hate must be as much protected as the freedom to love’), en aan het gezond verstand.

Vragen stellen aan iemand als Paglia is nog niet zo eenvoudig. Zodra ze jouw aandacht heeft begint ze als een intellectueel artiest driftig te jongleren met haar enthousiasme, haar enorme kennis en hartstochtelijke ergernis (“Oh please, that’s ridiculous! Take a hike!”). Wijselijk e-mailde ik haar in de week voor het interview een paar vragen: over het Nederlandse medialandschap, over hoe je nog feministe kunt zijn in deze tijd – en zij stuurde mij daarop een Noorse vertaling van haar essay over kunst. ‘Ik lees helaas geen Noors, schreef ik terug.’ ‘Oh, ik ook niet hoor’, antwoordde ze, ‘maar die illustraties erbij van de 19e eeuwse schilderijen van Gustave Moreau, isn’t that just beautiful?’ Niks geen zakelijkheid of reserve, wist ik toen. Dit is een vrouw die compromisloos alles wil delen waar ze in gelooft.

U schrijft in een van uw essays in het nieuwe boek dat het uw ‘missie is om altijd zo pijnlijk mogelijk te zijn in elke situatie’. Is dit zodat de boodschap beter over komt?

“Ik schreef dit beging jaren negentig, toen ik succesvol werd in feministische kringen. Daarmee wilde ik zeggen dat omdat in tijden van politieke correctheid elke vorm van ideologie bevriest in de tijd, mensen heel zelfvoldaan worden, zowel ter linker- als ter rechterzijde van het politieke spectrum. Dat zie je ook bij mensen die heel erg religieus zijn – geloof verhardt zich in dogma’s. Ik ben zelf een atheïst maar ik ben heel erg geïnteresseerd in religie, als onderdeel van onze cultuur.


‘We hebben nu te maken met repressief Stalinisme, dat gaat te ver’
“Maar in de lange geschiedenis van religie gebeurde het herhaaldelijk dat doctrine heel geritualiseerd raakte, onnadenkend, formalistisch. Het gevolg was dan steeds een hervormingsgolf, zoals in het protestantisme, waarin er een terugkeer was naar de emotie en de passie. Hetzelfde gebeurt in onze Westerse samenleving. De authentieke, werkelijke revolutie van de zestiger jaren ging weer over in zelfvoldaanheid, okay? Het leek even weer de goede kant op te gaan in de jaren negentig, toen ik heel bekend werd. Mensen pijnigen is in dat licht gewoon noodzakelijk, anders wordt er niet nagedacht, is mijn ervaring.”

U beschrijft deze afwisseling van periodes van revolutie en politieke correctheid als een cyclus. Nu zitten we weer in zo’n zelfvoldane tijd. Maar is er een verschil tussen de politieke correctheid nú en de politieke correctheid van de jaren ’80 die rond de komst van Madonna – zoals u schrijft in uw berucht essay over haar – tijdelijk verdween? Waait ook deze fase weer over met wat passie en emotie?

‘Madonna was een echte feministe, nu is ze gewoon zichzelf’
“Eerst over Madonna, zij onthulde op een geweldige manier in de jaren tachtig de puriteinse, verstikkende ideologie van Amerikaans feminisme. Ze leerde vrouwen hoe ze sexy en vrouwelijk konden zijn en tegelijkertijd helemaal in control. Ze was een echte feministe, maar nu is ze blijkbaar weer gewoon helemaal zichzelf, okay? Ze klaagt over mannen – die haar zouden hebben belemmerd in haar carrière – en ze doet zich veel minder intelligent voor dat ze is. Ikzelf ben totaal gecommitteerd aan het feminisme. Ik heb kritiek op het establishment, het orthodoxe feminisme op de universiteiten en de media. Ik kwam en ben niet overgewaaid, als je dat bedoelt. Het is nu hetzelfde als toen in die zin dat mijn klachten nu ook weer dezelfde zijn. Maar ik zie hoe het liberalisme in de Verenigde Staten momenteel grotesk, mechanisch en autoritair is geworden. Kritiek op de overheid, wat in de jaren ’50 en ’60 toen ik op school zat gewoon was, is nu weg, okay? Individuen worden teruggebracht tot de groep, tot slachtoffers en anderen wordt het recht ontzegd om hun ideologie in twijfel te trekken. Het is repressief Stalinisme, dat gaat te ver. Veel verder dan de verstikkende politieke correctheid van de jaren tachtig.”

Vanochtend nog had ik een aanvaring met een Nederlandse zangeres die zichzelf feministe noemt, zij vond dat vieze mannen geen vieze, seksistische, nare dingen over vrouwen mogen schrijven. Ze vergeleek het met vuilnis dat bij je op het balkon wordt gegooid. Wat moet ik van deze feministische focus op gekwetstheid maken?

“Kijk, mijn vijanden zijn van die witte, ‘upper middle class’ vrouwelijke journalisten in New York – vaak degenen die voor de camera’s staan, op tv komen. Ze klagen constant over mannen, over van alles, ze zitten vol met van die anti-mannen retoriek, okay? Tegelijkertijd kleden ze zich sexy, okay? Er schuilt gewoon een enorme irrationaliteit in de manier waarop feminisme zich verhoudt tot seks. Ze ontkennen dat hun kledingkeuze enige erotische bedoeling bevat. Ze ontkennen dat kleding een vorm van communicatie is, dat ze het in feite gebruiken – en ik juich dit toe! – om zowel aandacht van vrouwen als van mannen te trekken. Er zijn van die vrouwen in Rusland die naakt de straat op gaan, waarvan je dus zou verwachten dat ze revolutionair tegenover prostitutie zouden staan, maar nee, ze klagen over prostitutie, over uitbuiting enzovoort. Dat slaat nergens op. Het is allemaal neurose.

‘Vrouwen weigeren voorbereid te zijn op de seksuele interesse die ze wekken’
“Vrouwen willen het both ways. Ze realiseren zich niet dat het leven in de stad gevaarlijk is, dat het hele leven gevaarlijk is, dus waar ik altijd over klaag is dat die burgerlijke vrouwen het contact met de realiteit kwijt zijn geraakt. Werkende vrouwen in de middenklasse zijn het altijd met me eens. Die hebben ook luidere stemmen, zijn veel assertiever, in hun lichaamstaal. Deze witte, hoogopgeleide, bevoorrechte vrouwen willen mooi zijn in hun hoge hakken, maar ze weigeren voorbereid te zijn op de seksuele interesse die ze bewust wekken. Ze zijn niet eerlijk tegen zichzelf. Ze zeggen niet: ‘ja, ik gebruik mijn seksualiteit om aandacht te krijgen van mensen, ja ook om status te krijgen in de wereld, ze geven het niet toe! En waag het niet iets te zeggen, zeker als man. Het is absolute waanzin en stupiditeit.”

Als vrouwen dit zouden erkennen, zou het ze bevrijden?

“Vrouwen moeten leren zelf na te denken. Het is nu zo dat als er ook maar iets tegen zit dat vrouwen naar een commissie kunnen rennen, naar waar dan ook. Ik geloof in de macht van het individu, en niet in de geven van macht aan autoriteiten, dat laatste is nu aan de hand. Dus ze rennen naar officiële instanties, binnen bedrijven en universiteiten om te klagen, te eisen dat er een interventie komt – in een privé-aangelegenheid, okay? Seks bijvoorbeeld is een privé-aangelegenheid. Mijn generatie wilde de autoriteiten buiten seks houden. Dit betekende dat het individu de verantwoordelijkheid heeft, dat die bepaalt waar grenzen liggen. Jij bepaalt op elke moment hoe mensen jou behandelen. Maar nu: (*doet hoog stemmetje na*) “Oh ik voel me zo vreselijk, ik weet niet wat ik moet doen, oh nee, ik heb die opmerking of aanraking van die jongen maanden of weken voor mezelf gehouden, wat nu?” Dat is je eigen schuld, zeg ik dan. Je moet als vrouw vaardigheden leren om zelf te zeggen: tot hier. En niet zeggen, ik houd mijn mond ‘want mijn baantje of sociale omgeving’.

‘Vrouwen moeten zelf beslissen hoeveel ze tolereren in het leven’
“Het spijt me, maar iedereen test altijd iedereen uit, op elk gegeven moment in je leven. Je moet leren inzien dat jouw beslissingen belangrijker zijn dan carrière vooruitgang, okay? Het idee dat je moet accepteren wat een baas tegen je zegt, omdat je anders ontslagen wordt, is belachelijk. Vrouwen gedragen zich als baby’s! Vrouwen moeten beslissen hoeveel ze tolereren in hun leven. Je kunt niet verwachten dat je altijd maar beschermd wordt en een kind kunt blijven. Met al die regelzuchtige instellingen, die bureaucratie, vol met van die pseudo-ouderlijke figuren – het is infantiel. Dát is wat er gebeurd is met feminisme.”

Dit klinkt bekend. In Nederland heeft een columniste van een landelijke krant, Rosanne Hertzberger, een petitie onder vrouwen gehouden en die als lijst gepubliceerd met de oproep om ‘een einde te maken aan het seksisme en de virtuele verkrachting’ van rechtse webblogs zoals GeenStijl en Dumpert. De klacht was ook dat het seksisme -als je het zo kan noemen – vooral in de commentaren onder de artikelen, ‘uit de hand liep’. Dit zijn commentaren die over vrouwen gaan, over hoe dom ze zijn, over hun uiterlijk, over wat die mannen met ze zouden ‘doen’. Ook werden vrouwen er beoordeeld met punten. Wat is uw mening hierover?

“Ik heb er naar gekeken nadat je me deze informatie stuurde. Het gaat hier over twee issues, allereerst over de commentaren bij de artikelen. Wat die jongens en mannen daar zeggen is wat onderdrukt wordt, en datgene wat in dominante cultuur wordt onderdrukt, gezuiverd en gecensureerd, neemt een andere wending – temidden van de overweldigende massa. Freuds theorie over de verschillende onderdelen van iemands persoonlijkheid is hier aan de orde. Je hebt ‘ego’, ‘superego’ en de ‘id’. Je ego is je persoonlijkheid, dat wat iedereen ziet, je dagelijkse zelf – in je werk, binnen je familie. Je superego is het deel dat boven je ego uit torent, Freud noemt dat je geïnternaliseerde stem, de morele code van je ouders. Dat is de stem die tegen je zegt: je mag dit niet, je mag dat niet. Het superego ontstaat tijdens je kindertijd en op den duur internaliseer je die stem. Maar de ‘id’ – het onderbewuste – dat is het deel wat we alleen kennen van onze dromen, waar immorele en amorele dingen gebeuren. Al je onderdrukte fantasieën en wensen, okay? Het is als de kelder van een huis, waar allerlei duistere dingen gebeuren. Waar ik altijd steeds op hamer, is dat comedy precies dat uitdrukt. De dingen die ontkend worden, die taboe zijn. Daar wordt de ‘id’ uitgedrukt.

‘De commentaren van lezers op websites vertellen ons de waarheid’
“Het commentaar gedeelte op websites als GeenStijl (‘Kiensteal’) is onthullend, die vertellen ons de waarheid, want daar hoor je de anonieme stem, daar zeggen mannen wat niet gezegd mag worden in de samenleving als geheel. Iedereen die de menselijke psychologie en het menselijke leven werkelijk wil begrijpen, die moet kijken naar de commentaargedeelten van websites, okay? Die vertellen ons de waarheid!

Steeds als een onderdrukkende, puriteinse stem bepaalt dat wij fatsoenlijk en ‘goed’ moeten zijn – omdat mensen volgens hun nou eenmaal fatsoenlijk en goed zijn, wat niet waar is – dan krijg je de contradicties en wat niet toegestaan is. Als mensen beledigd zijn of aanstoot nemen aan pornografie of bloot of ‘de dingen die over vrouwen worden gezegd’ dan is dat een indicatie dat er elders iets mis is. Bovendien, seks is dierlijk, het is dierlijke instinct van mensen. Het ontstijgt taal en regels.”

Ook onze vrouwelijke Minister van Onderwijs, Jet Bussemaker, riep naar aanleiding van de petitie in een tv-programma op om ‘vrouwen met respect te behandelen’…

Oh my goodness, die minister, dat is de stem van een Victoriaanse, uit die periode toen je burgerlijke mensen had die zeiden: vrouwen moeten rein, beleefd, netjes zijn, een soort spirituele wezens. In het huishouden vooral. Zo van, een nette vrouw staat boven seks, okay? Seks was voor de prostituees die de mannen ’s nachts bezochten, terwijl hun vrouwen niet buiten kwamen, dat idee. Shakespeare werd gecensureerd in die tijd, er stonden te veel onkuise dingen in vond men. Zo kon je dus een werk van Shakespeare in je bibliotheek hebben staan waar geen beledigingen aan het adres van je vrouw en dochters zou staan. Dát is wat fatsoenlijkheid betekend. Het betekent alles zuiveren van wat ons herinnert aan seks.”

Maar de vrouwen nu zitten niet netjes thuis – er is een dubbele standaard lijkt het. De vrouwen die boos zijn eisen niet alleen dat mannen zich respectvol gedragen, tegelijkertijd – en die plaatjes heb ik u gestuurd – trekken vrouwen als Katja Schuurman (en haar ex-man ook) in reactie op GeenStijl hun broek naar beneden op social media om hun billen te laten zien. Wat vindt u daar van?

‘Vrouwen als Katja Schuurman demonstreren dat ze niet helder kunnen nadenken over zichzelf of seks’
“Hahahahaha. Dat is gestoord. Dat is letterlijk gestoord. Die vrouwen maken zichzelf belachelijk. Luister goed, vrouwen demonstreren met hun blote kont dat ze niet helder kunnen nadenken over zichzelf of seks in het algemeen. Iedere vrouw die zich zo gedraagt laat zien dat haar intellect geen coherent idee over seks heeft.”

Maar deze vrouwen zeggen: ‘op social media uit de kleren gaan is mijn eigen keuze, als de mannen van die websites hardop op ‘gewelddadige manier’ over mij fantaseren is dat niet zo’.

“Ze demonstreren hiermee hun burgerlijke privileges. Die vrouwen uit hogere klassen, opgeleid en met goede banen, verklaren dat ze volkomen vrij zijn om te doen wat ze willen, om de werkelijkheid te interpreteren zoals zíj dat willen met een vastomlijnd idee van wat ‘wat liefde moet zijn’. Ondertussen is mannelijke seksualiteit inherent anders dan vrouwelijke, een verschil dat zijn wortels heeft in de biologie, een feit dat uitgewist is in het discours over gender en seksualiteit, okay? Je hebt al die professoren ‘vrouwenstudies en genderstudies’ en programma’s en wat al niet meer, over de hele wereld – ze hebben geen idee wat ze aan het doen zijn en geen idee waar ze het over hebben, omdat ze geen biologie hebben gestudeerd – dat hebben ze vijftig jaar geleden uit hun curriculum gewist. Zo ben ik ook uit de vrouwenbeweging gegooid. Ik was een hele dissidente feministe, niemand wilde naar mij luisteren. Ik bleef maar zeggen: hormonen zijn verschillend bij man en vrouw, mannen hebben tien keer zoveel mannelijk hormoon als vrouwen. En nu – nu we zijn aanbeland bij die hele transgendertoestand hebben de deskundigen ineens hormonen ontdekt, ja logisch, okay? Als je zoals bij Chastity Bono (nu Chaz Bono, red.), de dochter van Cher, mannelijke hormonen injecteert dan verander je – fysiek en mentaal.”

‘Plotseling erkennen ze dus in de gender wetenschap dat hormonen een rol spelen in de transitie, ja logisch’
Maar dat wil ze toch?

“Ja, maar plotseling erkennen ze dus in de genderwetenschap dat hormonen een rol spelen in de transitie maar ze erkennen die nog altijd niet in de discussie over verschillen tussen man en vrouw, die zouden ‘cultureel bepaald’ zijn. Overigens veroordeel ik het uit de hand gelopen voorschrijven van hormoonremmers voor kinderen. Ik zie deze praktijk als een criminele inbreuk op mensenrechten.

“Mijn boek ‘Sexual Personae’, dat erg controversieel was in de jaren negentig – en nog steeds, gaat over het balans krijgen in die twee zaken. Balans in de kwesties van biologie én cultuur. Die combinatie bekijkt niemand, er wordt geen onderzoek gedaan. Terwijl als je gewoon kijkt naar de geschiedenis van de wereld – en het maakt niet uit hoe ver culturen van elkaar verwijderd zijn door tijd en plaats – steeds weer keren culturen terug naar die scheiding tussen mannen en vrouwen. Ja, cultuur is heel belangrijk, maar mensen worden gedreven door die hormonen, het zorgt voor het feit dat veel culturen hetzelfde zijn. Het is stupiditeit en naïviteit om te zeggen dat gender een sociaal construct is. Temidden van die leugens worden mannen gecensureerd en verplicht om hun natuurlijke neigingen te onderdrukken.

“Natuurlijk moeten we een beschaafde samenleving zijn, en natuurlijk kunnen we verkrachting niet tolereren, dat is een schandaal. Maar met mijn boek ‘Free Women Free Men’ zeg ik dat feminisme in de moderne wereld het punt van gelijkheid met mannen heeft bereikt. Vrouwen hebben dezelfde kansen als mannen. Je zou zeggen dat mannen nu ook mogen zeggen wat zij denken, hoe grof ook, omdat de vrouwen nu sterk genoeg zijn. Dat ze zeggen: ‘we kunnen het aan’. Nee dus. Terwijl alleen een sterke samenleving verkrachting voorkomt, niet het ontkennen van de natuur, of het censureren van woorden.

“Het idee dat we mannen moeten controleren en ze moeten veranderen in vrouwen is wat er van feminisme is geworden. Hoe meer vrouwen dat doen, hoe minder ze die mannen willen. Vrouwen willen die mannen helemaal niet, okay? We willen sterke mannen. Als er een natuurlijke ramp gebeurt dan wel, dan zijn ze nodig, zeker met al die vrouwen in hun veilige kantoorbanen.”

Is dat wat ze naar de commentaargedeeltes van websites drijft?

‘De commentaar afdeling is een free speech zone, een arena van openbaring’
“Ja. They go to the well, ze zoeken elkaar op. Ze verzoenen zich onderling met hun historische rol als man. Op kantoor moeten ze zich steeds hetzelfde gedragen. Wat ik zeg is dat we die mannelijkheid, die grove taal, niet hebben uitgebannen, maar dat het ondergronds is gegaan. Terwijl het goed zou zijn als mannen hun taal het behouden. Mannelijke verbeelding mag ook vrij zijn. De commentaarafdeling is eenfree speech zone, okay? Het is een arena van openbaring. Als vrouwen beledigd zijn door wat ze daar horen is het vanwege wat er op kantoor gebeurd. Waar taal zo burgerlijk en dwingend is, zeker als het vergelijkt met de de taal van boeren, vroeger, de zogenaamde ‘barn yard language’, zelfs vrouwen spraken toen zo. Vitaliteit en seks gingen samen.”

Nu laten mannen die zich overdag op kantoor dus keurig gedragen op hun zolderkamers opmerkingen achter op websites, maar zelfs daar worden ze van misdaden beschuldigd, namelijk ‘virtuele verkrachting’. Wat vindt u daar van?

“Virtuele verkrachting? Ja, dat is het andere issue. Waar hébben we het over?! Seks gaat over een dierlijke behoefte, het bevindt zich onder het niveau van taal, zoals ik net heb uitgelegd, okay? Ik moet nu ineens denken aan de nieuwe ‘verbal consent rule’ (‘de mondelinge toestemmingsplicht’) op Amerikaanse universiteiten: totale stupiditeit. Jonge mensen die tegen elkaar moeten zeggen “ja ik wil” voordat ze seks met elkaar hebben. Het is idioot. Seks is lichamelijk, gaat voorbij aan taal, zoals Freud al zei over de ‘id’. Seks is een non-verbale transactie. Dat is het probleem met die burgerlijke vrouwen, die onder het mom van feminisme alles willen reduceren tot woorden. Dat is dit ook.”

In hun gekozen woorden.

‘Het feministisch discours is een zichzelf kannibaliserende ideologie geworden’
“Ja. We hebben nu feminisme dat een beweging van vrijheid en empowerment zou moeten zijn, maar nu een instrument van repressie is geworden. Ik identificeer me altijd heel sterk met mensen als Charles Baudelaire , Oscar Wilde, van die figuren uit de vorige eeuw die heel erg anti-bourgeosie waren. Die minister van justitie van jullie is gewoon een bourgeois stem, die niks te maken heeft met de bevrijding van vrouwen. Het is repressie, shutting down the mind. Terwijl, je geest moet volledig vrij zijn – meningsuiting moet volledig vrij zijn. Vrouwen zouden grote literaire werken moeten lezen. ‘Pscycho’ van Alfred Hitchcock bijvoorbeeld, Dostojevski, Simone de Beauvoir, Albert Camus, om iets te begrijpen van de mens. In plaats van: ‘We moeten mannen reformeren’, houd toch op. Feminists discourse of sex and gender, okay, is hopeloos onzorgvuldig en naief geworden, okay, het is een zichzelf kannibaliserende en reproducerende ideologie zonder referentie naar belangrijk onderzoek de menselijke natuur en andere culturen.

Er zijn een hoop neurotische vrouwen die zich hebben vastgeklampt aan dat feministisch discours, neem Emma Sulkowicz, een 21-jarige studente aan Colombia University die bijna een jaar lang rondliep op de campus met een matras onder haar arm omdat ze haar vermeende verkrachter voor het gerecht wilde – ze zou in haar eigen bed zijn verkracht door een medestudent. Ze kreeg een award van de ‘National Organisation of Women’ omdat ze een ‘held’ is. Het was ziek en neurotisch gedrag. Die vrouw loog en elke poging om te achterhalen wat er gebeurd was werd door haar zelf gedwarsboomd, haar verhaal was onnauwkeurig. Maar neurotisch gedrag wordt blijkbaar gevierd. Het is madness. Het enige wat er mee bereikt wordt is dat het mannen nog meer vervreemd van vrouwen. Psychologie, en de capaciteit om de menselijke psyche te analyseren is verdwenen. Freud zou ‘seksist’ zijn. We zitten weer in de jaren vijftig!”

U noemt het commentaar gedeelte een ‘arena van openbaring’, maar wat als mannen ‘verkrachtingsfantasieën’ opschrijven in een roman, bijvoorbeeld een mannelijke, blanke, jonge, rechtse politicus? Wij hebben zo’n politicus, Thierry Baudet, die bovendien zegt dat vrouwen geen interesses hebben behalve voor ‘familie dingen’. Wat is de beste reactie?

‘We zitten weer in de jaren vijftig!”
“Feministen zouden geïnteresseerd moeten zijn in wat hij te zeggen heeft als politicus, en waarom hij schrijft wat hij schrijft en zegt wat hij zegt. Je mag iemand onaardig vinden, maar het zegt niets over zijn talenten als politicus.”

Ik las in uw boek dat je ‘alleen voor iets kunt zijn als je ook ergens tegen bent’, zoals Picasso artistiek protesteerde tegen de verstikkende Victoriaanse tijd. Waar kan ik tegen vechten als vrouw, zonder zo’n neurotische feminist te zijn?

“Ik werd een warrior – hoewel ik natuurlijk een wat vreemde persoonlijkheid ben – jij kunt ook een warrior zijn, het kan best. Maar de grote strijd ligt bij mannen, om vrij te zijn. Waarom zijn er geen grote vrouwelijke artiesten? Geen enkele vrouw heeft echt een eigen stijl. Echt artstistieke prestaties, zoals van Picasso, of Minchelangelo komen voort uit de inherente drijfveer van mannen, die tegen het onverdraaglijke van het leven vechten – datgene wat de artiest recht wil zetten. Mannen lijden onder de macht van vrouwen, een macht die vrouwen van zichzelf niet snappen. Mannen moeten alsmaar strijden om hun identiteit, en terwijl Simone de Beauvoir zei ‘je moet een vrouw worden’ denk ik: dat is niet waar, je moet gewoon iémand worden.”

- [Link niet meer beschikbaar]
 
Breek moslimkartel van de PvdA
20 JUL 2017 Nausicaa Marbe
Zijn we net bekomen van de zelfverrijking van ’diversiteitsadviseur’ Fatima Elatik (PvdA), is er een nieuwe rel rond een gemeente-moslima. In Amsterdam is topambtenaar Saadia a. T. geschorst, na verdenking van vriendjespolitiek, belangenverstrengeling en fraude. Ze zou een ex-geliefde forse opdrachten hebben toegeschoven. De zaak is ernstig, het OM zit erop.


Foto: Telegraaf
Een soap! Niet alleen spekte dit PvdA-bestuurslid haar eigen bedgenoot. Zij heeft ook Fatima Elatiks echtgenoot Mounir Dadi aangenomen voor het Meldpunt Radicalisering van de gemeente. Het hechte trio viert gezamenlijk vakantie. Ach, goede collega’s onder elkaar, kun je denken. Wat nepotisme en fraude betreft, geven andere partijen ook thuis. Niet typisch PvdA, niet typisch een moslimdingetje.


Tóch is hier sprake van etnisch en religieus cliëntelisme. Altijd hetzelfde liedje. Vier jaar geleden al meldde Geen Stijl de schimmige vriendjespolitiek rond PvdA-moslims en a. T.. Wat blijkt: hun praktijken zijn die van de maffiose famiglia waarbinnen leden elkaar voortrekken en de hand boven het hoofd houden. Zo schoof a. T. werk toe naar jongeren-imam Elforkani, dé dubbele pet zelve. Als bestuurder van het door Koeweit aangestuurde moslimbroedersnest Blauwe Moskee was hij ook woordvoerder van het Contactorgaan Moslims en Overheid en runde hij een eigen adviesbureau over integratie en deradicalisering. De PvdA-connecties van partijlid Elforkani zaten diep. Hij was kind aan huis bij verschillende islamitische PvdA-bestuurders in Amsterdam en ook bij Mohammed Azahaf, projectleider polarisatie van Fatima Elatik en bekend van zijn juichende uitlatingen op internetfora over Osama Bin Laden, de moord op Theo van Gogh en de dodenlijst van zijn moordenaar.

Geplaagd Amsterdam. De rebelse, dappere Theo is ritueel geslacht en de PvdA-huichelaars uit islamitische kongsi’s die hij zo goed doorhad en fileerde, zitten aan de knoppen van de macht en schuiven elkaar baantjes toe.

Noem dat bij naam: islamitisch en Marokkaans cliëntelisme binnen de PvdA. Anders zou de gemeente geen secondant van de moslimbroeders vertrouwen als deradicaliseringsadviseur. Was er sprake van fatsoenlijk bestuur, dan stond Elforkani alleen op de screeningslijst van de AIVD en niet in de rolodex van PvdA-toppers. En Fatima’s vriendin Saadia, godbetert de ’rechterhand van de burgemeester’ genoemd, had zich verre van Elforkani gehouden. Evengoed zou Elatik het niet in haar hoofd hebben gehaald dat ongeleide haatprojectiel Azahaf aan te stellen. Was Elatik een integere politica geweest, dan had ze zo’n hetzemoslim geen ambtenaar gemaakt.

Maar het algemeen belang is kennelijk niet de prioriteit van deze PvdA-moslims. Hun islamitische agenda wel. Wie zag ik laatst instemmend op de foto met de onbenullige politieagente die een hoofddoek opzette? PvdA-raadslid Sofyan Mbarki, woordvoerder Jeugd, Veiligheid, Burgerschap en Diversiteit in Amsterdam. In plaats van de scheiding van kerk en staat te verdedigen, propageerde hij de islamisering van de politie. Niemand die hem ter verantwoording roept bij de PvdA. Dat de ontsporing van hun troetelmoslims daar geen prioriteit is, blijkt ook uit de benoeming van PvdA’er Halim el Madkouri als gemeenteraadslid van Culemborg (2015) in een tijd waarin het OM onderzoek naar hem deed vanwege fraude, zelfverrijking en verduistering van subsidies voor advieswerk.

Voorspelbaar: daar waar de overheid in etnische of religieuze netwerken met subsidies strooit, ontstaat heibel. Drie jaar geleden onderzocht de overheid fraude- en corruptiezaken bij tenminste vijf grote anti-radicaliseringsprojecten. Weggegooid geld doordat schimmige moslimnetwerken belangrijk werk toevertrouwd werd zonder daarbij verantwoording en transparantie te eisen. Logisch dat het salafisme hier welig kan tieren.

De bakken geld die tegen radicalisering en diversiteit aan gesmeten worden lijken een moderne aflaat: de onmachtige, capitulerende overheid koopt haar progressieve schuldgevoel af met werkverschaffing voor moslims die kennelijk nergens anders aan de bak willen of kunnen.

Dan nog iets: waarom vangen adviesbureaus tienduizenden, zo niet tonnen voor broddelwerk? De politieagent levert topzwaar werk met gevaar voor eigen leven voor nog geen 2000 euro per maand. Leraren werken tegen een hongerloon. Personeel in de zorg wordt ontslagen en door puissant rijke graaibestuurders weer freelance aangenomen tegen mensonterende tarieven. Veel integere mensen werken hard, voor een habbekrats. Maar naar multicultureel lullende lapzwanzen met hun bureautjes en ’expertise’, die soms niet verder reikt dan het dragen van een hoofddoek, blijven de euro’s rollen. Volgens zogenaamd marktconforme tarieven.

Welnu: die markt is ziek. Kap met die verspilling. Reduceer die adviseursvergoedingen tot fatsoenlijke bedragen. Maak die onaantrekkelijk voor profiteurs die zichzelf en ingehuurde vriendjes willen verrijken. Wees niet bang dat ’goede’ mensen afdruipen. Goede mensen kunnen ook in dienst van de gemeente, tegen een normaal salaris, worden opgeleid. En zorg ervoor dat er geen vrijstaten ontstaan waarin de moskeeconnecties van de Elatikken en de a. T.’s dezer wereld voorrang krijgen. Ververs de aanwas, vermijd de beroepsmoslim. Maak je integratiedeskundigen daadwerkelijk divers, indien je als overheid nog een greintje zelfrespect hebt. Breek dat frauduleuze moslimkartel binnen de PvdA.
 
'In hele wijken heeft West-Europa reeds zelfmoord gepleegd' | ThePostOnline

Volgens politicoloog en voormalige Nederbelg Cas Mudde bestaat de Nederlandse cultuur niet en heeft die nooit bestaan (de Volkskrant, 25 juli). Dat schrijft hij in een reactie op een column van Nederbelg Derk Jan Eppink (de Volkskrant, 19 juli), die daarin Douglas Murray met zijn meesterwerk The Strange Death of Europe prijst. Essentie: als gevolg van de massale influx van met name islamitische asielzoekers en migranten en de levensmoeë politiek-culturele elites gaat West-Europa richting ‘voltooid leven’.

Hun stukken laten de heersende apocalyptische scheiding der geesten zien: enerzijds de ivoren toren-academicus Mudde die blind is voor de praktijk in het veld, en anderzijds de veelzijdige analist Eppink die wél oog heeft voor de weerbarstige realiteit. Zo komt Eppink met cijfers van het enorme aantal verkrachtingen in Zweden. Ook haalt hij een prognose aan van de enorme bevolkingsgroei in Afrika tegen 2050, die hij combineert met de intentie om naar het Westen te migreren. Mudde komt met een analyse van wat hij ‘populisme’ en ‘rechts-populistische partijen’ noemt. Hij goochelt met termen als ‘xenofoob nationalisme’, ‘islamofobe denkers’, ‘neoconservatief’, ‘westerse racisten’, ‘radicaal-rechtse adviseurs’, ‘alt-rightkringen’. Als zelfverklaarde gewezen ‘liberale skinhead’ is Mudde een kei in het indelen in hokjes en het kleven van etiketten.

Steden als belegerde burchten
Mudde verwijt Eppink ‘wat met cijfers te goochelen’, maar zelf noemt hij slechts één cijfer: “(…) een werkelijke massa-immigratie van Afrikanen hoeft geen probleem te zijn voor West-Europa, mits de landen zich hierop voorbereiden. Duitsland laat dat zien met de bijna een miljoen vluchtelingen die het in de afgelopen twee jaar heeft opgenomen.’ Wat betekent die ‘mits de landen zich hierop voorbereiden’ in de praktijk? Dat tijdens oudjaar alle Duitse steden belegerde burchten worden om massa-aanrandingen en -berovingen te voorkomen? Uit een rapport van de federale politie in Duitsland blijkt dat migranten in de eerste zes maanden van 2016 142.500 criminele feiten pleegden (alleen de gevallen waarbij de dader kon worden opgepakt), een toename met 40% ten opzichte van 2015. Een Duitse toprechter slaakt een noodkreet: het systeem zal in elkaar storten doordat massaal veel asielzoekers beslissingen aanvechten.

Het aantal asielzoekers dat een uitkering nodig heeft, werd in september 2015 door het Duitse federale arbeidsbureau ingeschat op 90 procent. Recente cijfers van het landelijk agentschap voor arbeid in Duitsland laten zien dat ondanks de bloeiende economie steeds meer kinderen en jongeren in armoede leven (volgens datzelfde agentschap is dat onder andere door de komst van asielzoekers). Wiskundige en antropoloog Dr. Jan van de Beek concludeerde na uitgebreide berekeningen dat de ‘massa-immigratie moet worden gestopt om de verzorgingsstaat betaalbaar te houden’. Van de Beek: ‘Uit mijn onderzoek blijkt dat niet-westerse asielzoekers heel vaak in de bijstand zitten en economisch nauwelijks bijdragen. Mijn stelling is: de verzorgingsstaat wordt door de massa-immigratie onhoudbaar. (…) Gebeurt er niets structureels, dan stort de verzorgingsstaat onherroepelijk in.’ Kan Mudde aantonen dat Van de Beeks berekeningen niet kloppen?

Salafisme is in opmars
Ook op cultureel vlak komt Mudde met vage politiek correcte praatjes: ‘Onderzoek in verschillende West-Europese landen toont aan dat, al zijn er problemen met specifieke minderheden, de overgrote meerderheid van de immigranten en hun afstammelingen min of meer goed geïntegreerd is.’ Dat er geen noemenswaardige problemen zijn met Chinezen, ongelovige Iraniërs, hindoes, boeddhisten en Brazilianen, weet iedereen. Maar Prof. Dr. Ruud Koopmans concludeerde na onderzoek dat islamitisch fundamentalisme in West-Europa wijdverspreid is. Recente onderzoeken met dat soort zorgwekkende resultaten zijn legio: 73% van de Turken in Duitsland vindt dat boeken en films die beledigend zijn voor religie moeten worden verboden ([Link niet meer beschikbaar], PDF). De islamisering van Duitsland is volop bezig.

Heeft Mudde dan niets geleerd van de eerdere migratiestromen vanuit moslimlanden naar West-Europa? Is hij niet op de hoogte van de wijken in West-Europese steden zoals Malmö, Stockholm, Blackburn, Berlijn, Keulen, Den Haag, Brussel, Londen en Parijs waar een ‘gangsterislam’ (Timon Dias) de toon zet? Waar sharia-principes hun intrede doen en de politie zich niet of alleen in groep en zwaarbewapend durft te vertonen? Wanneer journalisten zich undercover in ‘gematigde’ moskeeën begeven, blijkt er vaak islamitische haat jegens vrouwen, homoseksuelen en niet-moslims te worden gepredikt. In België worden tienduizenden moslimjongeren angst aangejaagd door imams en islamleraren. Het zogenaamde ‘salafisme’ (de zuivere islamitische leer) is in opmars en de jihad-dreiging houdt onverminderd aan.

Massa-immigratie en pampering moet stoppen
De voorbeelden waaruit blijkt dat de islam hier niet thuishoort en dat, uitzonderingen daargelaten, al te veel moslims niet integreren, zijn legio. Een Duitse politieagente met Griekse wortels schrijft een ontluisterend boek en slaat alarm over het toenemende geweld door jonge moslimmannen. Cas Mudde tweet daarover: ‘Oh kijk, Duitsland heeft ook een Hirshi (sic) Ali, “exotische vrouw” die vooroordelen mag uiten op basis van “expertise”’. Wat denk Mudde wanneer hij dankzij de ‘expertise’ van de moedige ‘exotische vrouwen’ Nadia Remadna en Aziza Sayah verneemt dat er in Frankrijk anno 2017 moslimwijken zijn waar de openbare ruimte wordt gedomineerd door moslimmannen en er geen vrouw meer te zien is (tenzij zwaar gesluierd en onder begeleiding van een moslimman)? Als Mudde een serieuze, duurzame oplossing heeft om dat soort wijken weer westers en vrij te maken, mag hij ze met de wereld delen. Zo niet dan moet hij toegeven dat West-Europa in heel wat gebieden reeds zelfmoord heeft gepleegd.

Om zulke islamiserende wijken niet te laten groeien en niet in aantal te doen toenemen, moet de oikofobe cocktail van massa-immigratie vanuit moslimlanden en islamgepamper worden gestopt. Het tegendeel gebeurt echter: in de asielzoekerscentra van vandaag bevinden zich de Molenbeken van morgen. Heeft Cas Mudde geen weet van de clangevechten in asielcentra; van de niet-islamitische minderheden en andersgeaarden die er worden geïntimideerd, bedreigd, weggepest; van de [Link niet meer beschikbaar] die worden verkracht en geprostitueerd? Gelooft Mudde echt, net zoals de Belgische staatssecretaris asiel en migratie Theo Francken, dat het gros van die islamitische asielzoekers en migranten 1400 jaar islam achter zich zullen laten door wat cursusjes à la ‘Omgaan met vrouwen’? Luister wat een ervaringsdeskundige uit Noorwegen daarover te zeggen heeft: ‘As soon as they get their residency, they say goodbye to what they were taught.’

Verandering IS Nederlandse cultuur
Dat de Nederlandse cultuur op bepaalde punten is veranderd en verandert, is geen argument om, wat Cas Mudde doet, te besluiten dat de Nederlandse cultuur niet bestaat. Sterker nog: het potentieel om binnen bepaalde marges op bepaalde punten te veranderen, is een essentieel onderdeel van de Nederlandse cultuur. Andere culturen bezitten dat potentieel minder of nauwelijks, denk maar aan de Arabische zogenaamde ‘lente’ waar vele dwazen een enorme drang naar (westerse) vrijheid in zagen. Mogelijke veranderingen en diverse schakeringen nemen niet weg dat culturen wel degelijk een essentie bezitten. Hoe die te ontdekken? Neem de wagen, Cas Mudde (of beter: de fiets!), en rij de Nederlandse grens over in een richting naar keuze. Hoe verder weg u rijdt, hoe beter u begrijpt wat de Nederlandse cultuur is.

Met zijn postmodern cultuurontkennend discours heeft Cas Mudde alleszins laten zien dat de Nederlandse cultuur, net als andere culturen in het Westen, helaas de potentie heeft om zichzelf op te heffen. In die zin is Muddes reactie op Derk Jan Eppink een bewijs van Eppinks gelijk.
 
Journaliste Claudia Zimmermann: ‘Als het aan Duitse omroepen ligt is mijn carrière voorbij’
'Als ik collega's tegenkom zeggen ze: ‘Ik vind het goed wat je gezegd hebt maar ik mag niet met je praten'


In een radio-uitzending van omroep L1 (Limburg 1) was medio januari 2016 de Duits-Nederlandse journaliste Claudia Zimmermann te gast. Al 24 jaar werkzaam bij de Duitse TV-omroep WDR in Aken en woonachtig in Maastricht, werd haar gevraagd naar de berichtgeving rond de vluchtelingencrisis en de nieuwjaarsnacht in Keulen. Ze zei in die uitzending dat zij en haar collega’s “aangewezen zijn om pro-regering te berichten”. Dat ze een “regeringsstem” hebben en niet een “oppositiestem”. Haar werkgever WDR reageerde in een persbericht ‘geschokt’ en verontwaardigd en ontkende in alle toonaarden de ‘valse berichten’ van Zimmermann.

Journalisten zouden volgens de WDR “volgens de hoogste journalistieke maatstaven werken, onafhankelijk en evenwichtig” zijn. Zimmermann moest bij de hoofdredactie komen en werd onder druk gezet om te erkennen dat ze zich vergist had in haar uitspraken. Zimmermann keerde terug op haar schreden, zoals in het WDR-persbericht te lezen was, maar haar eigen woorden waren het niet, zegt ze nu tegen ThePostOnline: “Ik was zo stom om geen advocaat mee te nemen”.

Sinds die radio-uitzending willen ze haar werk niet meer, hoewel WDR dit onlangs nog ontkende tegenover het Duitse media-portaal MEEDIA: “Het is aantoonbaar niet waar dat mevrouw Zimmermann sindsdien geen opdrachten meer heeft ontvangen van WDR”.
Zimmermann: “Ik heb in april 2016 nog twee ’30 seconde filmpjes’ gemaakt – één over kunst, één over een boom – en de rest wilden ze niet hebben. Ik wist gewoon, het is voorbij.”

‘In rep en roer waren ze, ik werd onder druk gezet, heel intimiderend was het’
In een interview met Zimmerman is ze – anderhalf jaar later – openhartig en realistisch over de gebeurtenissen. Haar baan is ze kwijt: “Als het aan de omroepen ligt is mijn journalistieke carrière in Duitsland voorbij.”
Met de WDR onderhandelt Zimmermann nu over het einde van haar lange dienstverband. “Ze willen het buitengerechtelijk afhandelen, maar als de WDR op 1 augustus nog steeds geen afkoopsom hebben, dan gaan we alsnog naar de rechter”.

Wat is er precies gebeurd na dat radio optreden bij ‘L1’?
“Het was een reuze theater, ik moest het bureau van de WDR in – en weer eruit. In rep in roer waren ze. Ik heb toen heel veel fouten gemaakt omdat ik met de situatie niet vertrouwd was. Ik had dus geen advocaat meegenomen en ik heb de verklaring (van het persbericht, red.) die ze me gaven niet weersproken, daarin stond dat ik onzin (‘totalen Quatsch‘) gepraat had en tendentieus had bericht.

“Ik werd gewoon onder druk gezet, het was heel intimiderend. Terwijl, ik had in dat Nederlandse praatprogramma slechts geprobeerd uit te leggen wat de Duitse ‘Rundfunkrad‘ is. Dat die helemaal niet onafhankelijk zijn, eerder een spreekbuis van de regering. Ik heb op een vraag daarover zelfs nog ontkennend geantwoord dat we directe aanwijzingen zouden krijgen – dat we dingen niet mochten zeggen, dat was ook niet zo – kritische thema’s werden gewoon niet ingekocht, dat wel. WDR pakte het achteraf zo op met de tekst dat ze ‘helemaal geen aanwijzingen geven’. Nee, dat had ik ook helemaal niet beweerd. Het probleem ziet veel dieper.”

Hoe is je carrière verlopen?
“Ik heb in München journalistiek gestudeerd en mijn eerste baan daarna was als persvoorlichter bij Lufthansa, tot de geboorte van mijn zoon en later mijn dochter, die ik kreeg met een Duitser – daarna was ik vijftien jaar lang samen met een Marokkaanse man. In 1992 ben ik aangenomen bij de studio van de WDR in Aken en ben ik in de grensstreek van Nederland gaan wonen, terug naar mijn oude roots. Ik was een zogenaamde ‘vaste-vrije medewerkster’, zoals dat heet. Je krijgt dan bescherming, vakantiedagen, ziektegeld, recht op een aantal dagen werk, en als die niet worden ingevuld een afkoopsom. Daarover ben ik nu in discussie.”

‘Ik was ooggetuige van mishandeling maar mijn collega’s zeiden: ‘dat doen we absoluut niet want dat is voer voor Pegida’

Je bent afgelopen week naar de media gestapt in Duitsland, naar aanleiding van een vorige week gepubliceerde studie van media-onderzoeker Michael Haller (over dit onderzoek publiceerde TPO eerder dit) naar de rol van de media tijdens de vluchtelingencrisis – van september 2015 tot april 2016. Michael Haller ging daarvoor een samenwerking aan met de Universiteit van Leipzig en de Hamburg Media School en evalueerde duizenden krantenartikelen. De belangrijkste conclusie: de media berichten over het algemeen steeds vanuit het perspectief van de regering Merkel. Had je die aanleiding nodig?
“Ik ken Michael Haller toevallig van vroeger. Ik heb hem nadat ik hoorde over de publicatie gemaild en ik heb hem verteld dat dit voor honderd procent is zoals ik het in mijn werk altijd ervaren heb – en waarom ik ook mijn mond heb opengedaan toen op de radio. Dat ik niet alleen positieve – wat ik graag deed – maar ook kritische stukken over vluchtelingen wilde maken. Bijvoorbeeld over jonge vluchtelingen die in Aken meisjes lastigvielen.”

Hoe kwam je aan die informatie?
“Ik was zelf ooggetuige geweest. Een paar meisjes werden in een winkelstraat lastiggevallen door jongens, eentje werd aan haar lange blonde haren getrokken. Toen ze er wat van zeiden werden ze voor ‘Hitler’ uitgescholden. Toen heb ik tegen een van die meisjes gezegd: doe aangifte bij de politie want dat kan zo niet. ‘Dat doe ik niet’, zei dat meisje toen, ‘daar doen ze niets, want dit gebeurt mij bijna elke dag’. Ik heb dat toen als thema aangeboden bij WDR maar mijn collega’s zeiden: ‘Dat doen we absoluut niet want dat is voer voor Pegida’. Dat was een redactrice van de WDR. En zo waren er nog een paar situaties. En op de gang waar de collega’s elkaar spraken was het van ‘mijn god wat gebeurt er allemaal’, maar in de reportages kwam dat nooit naar voren.”

Waar ging dat dan over op de gang? Wat kon er wel op de gang besproken worden wat niet in reportages en verhalen terecht kwam?
“Over vluchtelingen. Een collega die terugkwam met een positieve reportage over een vluchtelingenkamp in de Eisel zei dan tegen ons: ‘Mijn god het is toch niet te geloven dat we zoveel vluchtelingen hebben nu. Dat kan toch niet?’ Maar dat kwam niet in de reportage, alleen de ‘Willkommenskultur‘ van Angela Merkel moest er in.”

‘Er wordt te weinig kritisch bericht over de overheid. Dit is niet omdat de journalisten slecht zijn, het systeem werkt van boven naar beneden’

Hoe werd er bijvoorbeeld bericht over de nieuwjaarsnacht in Keulen?
“Daar werd bij de WDR niet kritisch over bericht.”

Waren er toen wel feiten bekend, voor zover je dat (achteraf) kunt beoordelen?
“Er waren geruchten, maar daar werd in de redactie achter gesloten deuren over gepraat. Niet met de verslaggevers. De geruchten werden niet uitgezocht. Of er werd gezegd: die vrouwen in Keulen hebben hun verhalen verzonnen, het klopt niet, want er komen steeds meer vrouwen die aangerand zijn. De sfeer onder elkaar was: het kán niet kloppen.”

Voor een journalist is dat een hele vreemde houding…
“Jazeker, dat is heel raar. Journalistiek in Duitsland ís raar. Er wordt veel te weinig kritisch bericht over de overheid. Dit is niet omdat de journalisten slecht zijn. Het systeem werkt van boven naar beneden. En zo kon het gebeuren dat de studioleiding in Aken mijn collega’s na mijn radio optreden een aanwijzing gaven dat niemand van hen met mij contact mocht opnemen. En daar heeft in principe iedereen zich aan gehouden.

“Als ik een collega toevallig op straat tegenkom dat krijg ik te horen: ‘Ik vind het goed wat je hebt gezegd maar ik mag echt niet met jou praten.’ Het lijkt wel alsof ik er nu achter kom wie mijn echte vrienden zijn. Ik kon altijd met iedereen goed overweg, mijn werk deed ik goed, en nu word ik gemeden als de pest. Met vijf mensen heb ik nog contact, stiekem.”

Wat is jouw algemene beeld van de Duitse media?
“De redacteuren gaan bijvoorbeeld in gesloten groepjes naar seminars, bepaalde verslaggevers worden op pad gestuurd naar Keulen, die dan weer nauw samenwerken met hoofdredacties. Daarom heb je ook zo weinig kritische berichten. En de journalistiek, dit heb ik ook met Michael Haller besproken…commentaar wordt met nieuwsberichten verwisseld. Ik zie dat ook met Trump nu. Ook al ben je geen Trump fan, een journalist hoort gewoon te berichten, zo neutraal mogelijk, en de bevolking maakt zich een beeld. En de AfD wordt doodgezwegen. Het is gewoon een ‘Meinungsmache‘ (meningsvorming).”

‘Nederlandse journalisten die anders berichten laten zich niet wegjagen’
“Sinds 2016 is het alleen maar erger geworden. In Nederlandse talkshows gaat het er veel vrijer aan toe. Een Duitse vriendin van mij was laatst helemaal verbaasd toen ze op bezoek was en zag dat er bij Jinek nog openlijk gepraat wordt over van alles. De Nederlandse journalistiek is mijlenver verwijderd van de Duitse journalistiek, in positieve zin.”

In Nederland hebben we onze eigen problemen.
“Maar ja, de Nederlandse journalisten die anders berichten dan de meesten laten zich niet wegjagen. Ze zijn er tenminste wél.”

Je hebt net een boek geschreven, Terroristen der Finanzmärkte, over criminele online brokers die vanuit het buitenland opereren en in Europa veel (vooral oudere) slachtoffers maken. Het boek verschijnt op 31 juli in het Duits, hoe is het onderzoek daarnaar verlopen? Ben je op enige wijze belemmerd door de gebeurtenissen bij de WDR?
“Ik krijg hele oppervlakkige antwoorden op mijn e-mails aan de ‘Deutsche Bundespresseamt‘. Maar dat is vanwege het onderwerp. Hoe kan dit in Duitsland, denk ik eigenlijk voortdurend. Hoe kunnen ze zich dit veroorloven? Het bevalt hun niet dat ik er onderzoek naar doe. Die online brokers, heb ik ontdekt, zijn allemaal invloedrijke mensen in Israël, en ze willen geen kwalijke berichtgeving daarover, gezien de geschiedenis. Dat, en het feit dat de regering er nul interesse in heeft te berichten dat Europa gewoonweg niet functioneert.”

Dus niet alleen over de vluchtelingen maar ook over de EU moet positief worden bericht door journalisten, zeg je?
“Ja. Zelfs volgens de experts van de ESMA (de Europese Autoriteit voor Effecten en Markten) in Parijs, is de oplichterij van online brokers die vanuit het buitenland voor miljarden schade aanrichten, het grootste financiële schandaal aller tijden. Ik sprak Europarlementariërs die het niet geloven dat dit gebeurt in Europa. Voor de grote bedrijven werkt de financiële markt in Europa fantastisch, maar niet voor de burgers. Terwijl het supermakkelijk op te lossen is: als brokers – aandelenverhandelaars – privé-investeerders als klant willen, dan kan dat alleen in het land waar ze geregistreerd staan. In Amerika en andere landen is het toezicht wel goed. In Europa wordt de burger niet beschermd.

“En verder ben ik bezig met een verhaal over de vele inbraken in gemeentehuizen in kleine dorpjes in Duitsland. Altijd las ik in de krant in de laatste zin: ‘Overigens hebben de inbrekers paspoorten meegenomen’. Ik belde een keer een collega: ‘Hoezo zet je dat in de laatste zin? Dat is toch het allerbelangrijkste?’ ‘Ik mocht het niet’, zei ze. Ik ben toen onderzoek gaan doen naar berichten over inbraken in gemeentehuizen en ontdekte overal van dat soort ‘Nebensatzen‘ (kleine zinnetjes) onderaan de nieuwsberichten. Ik ben gemeenten gaan aanschrijven met de vraag hoeveel paspoorten er precies gestolen waren. Nooit antwoord op gekregen. Niemand bericht hier over, het is waanzin.”

‘De democratie functioneert niet meer, Merkel heeft het kapot gemaakt’

Waarom zei je pas in januari 2016 ineens wat je zei?
“Het lot wilde dat ik dat zei, denk ik. Het was heel raar, normaal weet ik precies wat ik wil zeggen, dit floepte er gewoon uit. Nu die criminele online brokers op mijn pad zijn gekomen en ik daar een boek over heb kunnen maken, denk ik: het is ook goed geweest.”

Liefde voor de waarheidsvinding?
“Mijn huidige partner zei in mijn WDR tijd vaker tegen me: je bent niet gelukkig, wat doe je? Ik werd al zo lang kwaad over wat de WDR allemaal niet goed deed en hoewel ik geen twintig meer ben en wel weet dat de wereld niet rechtvaardig in elkaar zit, maakte mij dat extreem kwaad, daarom kwam het er ineens uit, denk ik. Een goede vriendin van mij bij WDR zegt nu: de druk is enorm, het is door jou nu voor iedereen zichtbaar wat er kan gebeuren als je je mond open doet.”

Gebeurt dit overal?
“Dat kun je natuurlijk niet bewijzen. Sinds jaren, en vooral wat de vluchtelingen betreft, tekent hetzelfde beeld over de berichtgeving zich wel overal af. En hoe moet dit verbeteren? Democratie betekent dat ik kan kiezen, maar in Duitsland heb ik geen alternatief. Angela Merkel (CDU, red.) maakt al haar vijanden kapot, alles om haar heen is zwak, het zijn allemaal ja-knikkers. Ik spreek jonge mensen die niet gaan stemmen, ik zie niets aan verkiezingsstrijd. Martin Schulz (SPD, red.) wordt het niet, die heeft teveel schandalen, maakt geen serieuze kans – en de AfD is een zooitje. De democratie functioneert niet, Merkel heeft het kapot gemaakt. In Frankrijk had je Macron en Le Pen, dat was nog iets om te kiezen. En dan de Duitsers zelf, ze durven ook helemaal niets, ze geven niet hun mening, door het naziverleden waarschijnlijk, ze zijn bang iets verkeerds te doen.”

Waardoor ze dus het risico lopen iets verkeerds te doen.
“Ja, en dat is heel gevaarlijk.”


The Post Online heeft de WDR schriftelijk verzocht om een reactie op de bovenstaande, volledige uitlatingen van Zimmermann. Hun antwoord was dat ze ‘zich al publiekelijk hebben uitgelaten naar aanleiding van artikel over Zimmermann in MEEDIA’, namelijk ‘dat het aantoonbaar niet waar is dat mevrouw Zimmermann geen opdrachten meer heeft ontvangen van WDR’ en dat ze ‘daaraan niets toe te voegen hebben’.


Hier het geluidsfragment uit het Limburgse radioprogramma ‘L1’ van 17 januari 2016:

Worden jullie geacht om op een bepaalde manier over migranten/ vluchtelingen te berichten?
Ja. Wij zijn publieke omroep en dat betekent dat wij op een meer positieve manier proberen het probleem aan te gaan.
SqVDmga.gif
 
Back
Naar boven