Als reactie op mijn sportschool..
Er gaat geen dag voorbij of die ene vraag duikt weer telkens op. Waar zijn de idealisten gebleven? De echte die-hards, de gevreesden, de monsters van de buurt, je weet wel. Je vond ze in elk fitnesscentra terug aan de inkom achter de toog. Een massa spierballen verscheen voor je, een man met stalen benen, met armen als kanonnen en een borstkast van gewapend beton. Waar zijn deze colossen gebleven? Ze lijken de dodo achterna zijn gegaan.. Neen, dat is te ver gezocht, en bovendien, dom zijn ze niet. Weet je, misschien zijn ze platgestoken, zoals een fietsband, ja dat zal het zijn. Vandaar dat mager zielig geval achter de toog in ons fitnesscentrum. Even mager lijkt het verstand te zijn wat sportkennis en fysiek betreft. De sportscholen hebben een nieuw systeem ingevoerd. De leerlingen moeten tegenwoordig de sportschooluitbaters bijscholen, zo slaat men heel wat moeilijke, ambetante, vermoeiende, overbodige verplichtingen en verantwoordelijkheden over. Zo bekijk je het maar. De methodes zijn veranderd, niet alleen dat. Zelfs de functie van een sportschool heeft een creatievere betekenis gekregen. Tegenwoordig luidt de algemene veronderstelling dat fitnesscentra ten dienste staan om jezelf te relaxen, om tot rust te komen... Even herlezen?? Fitnesscentra dienen om je te relaxen, om tot rust te komen.. Mensen die lekker op het gemakje een boekje lezen, terwijl ze sluimeren de ene pedaal na de andere heffen wanneer ze op de fiets zitten, of wat dacht je van die lekker actieve vermoeiende “Powerplate”, hoe noemden ze dat ook alweer? Sporten zonder trainen? Geweldig nietwaar? De nieuwe generatie als “fitnessfreak” blijft je verbazen. Laatst kwam er een man binnengewandeld. Hij begaf zich naar de fietsafdeling waar hij plaats nam op een van de fietsen. Hij had iets in zijn hand, het leek me een of ander sproeiapparaatje met reinigingsmiddel in, waarmee hij zorgvuldig de fiets mee begon af te sproeien. Hij had ook nog zo’n doekje bij de hand, waarmee hij het sproeisel langzaam maar zeker op de fiets droogboende. Hygiëne boven alles natuurlijk. Niets is irritanter dan geurtjes, zweet, bezwete kreunende mannen en stevige muziek.. De tijd toen m’n cd’tjes draaide, tenminste, bonkende bass-muziek om het ritme en de geest te stimuleren. Het enige wat ik nu hoor in fitnesscentra zijn een stel oude taarten, het boekjesgefladder van mensen die “Dag allemaal” of “Story” lezen. Nu speelt men tegenwoordig boysbandmuziek op de achtergrond, de oudjes mogen niet van hun “Powerplate” omvergeblazen worden natuurlijk... Zucht. Waar is de tijd waar je jezelf zag zitten op een bankje, wanneer je plots opkeek en je een ongeloofelijk luid gebrul te verduren kreeg in je linker oor? Mannen die lijken te verzuipen in het zweet, die als griekse goden naast je met massieve gewichten staan te zwieren. Hun oorverdovend gekeel wordt onderbroken. Er komt iemand aangelopen. Een magere uitgeputte man met kalend haar komt aangelopen; “Wees wat stiller!! Denk aan de stilte, denk aan de mensen!!” Waarna de in het zweet verdronken atleten elkaar aankijken. De stilte en misnoegdheid volgt. Hun monden en hun borstkasten worden gesnoerd. Daar gaan ze, de laatste der colossen..
Er gaat geen dag voorbij of die ene vraag duikt weer telkens op. Waar zijn de idealisten gebleven? De echte die-hards, de gevreesden, de monsters van de buurt, je weet wel. Je vond ze in elk fitnesscentra terug aan de inkom achter de toog. Een massa spierballen verscheen voor je, een man met stalen benen, met armen als kanonnen en een borstkast van gewapend beton. Waar zijn deze colossen gebleven? Ze lijken de dodo achterna zijn gegaan.. Neen, dat is te ver gezocht, en bovendien, dom zijn ze niet. Weet je, misschien zijn ze platgestoken, zoals een fietsband, ja dat zal het zijn. Vandaar dat mager zielig geval achter de toog in ons fitnesscentrum. Even mager lijkt het verstand te zijn wat sportkennis en fysiek betreft. De sportscholen hebben een nieuw systeem ingevoerd. De leerlingen moeten tegenwoordig de sportschooluitbaters bijscholen, zo slaat men heel wat moeilijke, ambetante, vermoeiende, overbodige verplichtingen en verantwoordelijkheden over. Zo bekijk je het maar. De methodes zijn veranderd, niet alleen dat. Zelfs de functie van een sportschool heeft een creatievere betekenis gekregen. Tegenwoordig luidt de algemene veronderstelling dat fitnesscentra ten dienste staan om jezelf te relaxen, om tot rust te komen... Even herlezen?? Fitnesscentra dienen om je te relaxen, om tot rust te komen.. Mensen die lekker op het gemakje een boekje lezen, terwijl ze sluimeren de ene pedaal na de andere heffen wanneer ze op de fiets zitten, of wat dacht je van die lekker actieve vermoeiende “Powerplate”, hoe noemden ze dat ook alweer? Sporten zonder trainen? Geweldig nietwaar? De nieuwe generatie als “fitnessfreak” blijft je verbazen. Laatst kwam er een man binnengewandeld. Hij begaf zich naar de fietsafdeling waar hij plaats nam op een van de fietsen. Hij had iets in zijn hand, het leek me een of ander sproeiapparaatje met reinigingsmiddel in, waarmee hij zorgvuldig de fiets mee begon af te sproeien. Hij had ook nog zo’n doekje bij de hand, waarmee hij het sproeisel langzaam maar zeker op de fiets droogboende. Hygiëne boven alles natuurlijk. Niets is irritanter dan geurtjes, zweet, bezwete kreunende mannen en stevige muziek.. De tijd toen m’n cd’tjes draaide, tenminste, bonkende bass-muziek om het ritme en de geest te stimuleren. Het enige wat ik nu hoor in fitnesscentra zijn een stel oude taarten, het boekjesgefladder van mensen die “Dag allemaal” of “Story” lezen. Nu speelt men tegenwoordig boysbandmuziek op de achtergrond, de oudjes mogen niet van hun “Powerplate” omvergeblazen worden natuurlijk... Zucht. Waar is de tijd waar je jezelf zag zitten op een bankje, wanneer je plots opkeek en je een ongeloofelijk luid gebrul te verduren kreeg in je linker oor? Mannen die lijken te verzuipen in het zweet, die als griekse goden naast je met massieve gewichten staan te zwieren. Hun oorverdovend gekeel wordt onderbroken. Er komt iemand aangelopen. Een magere uitgeputte man met kalend haar komt aangelopen; “Wees wat stiller!! Denk aan de stilte, denk aan de mensen!!” Waarna de in het zweet verdronken atleten elkaar aankijken. De stilte en misnoegdheid volgt. Hun monden en hun borstkasten worden gesnoerd. Daar gaan ze, de laatste der colossen..
