- Lid geworden
- 16 nov 2006
- Berichten
- 11.662
- Waardering
- 2.927
- Lengte
- 1m86
- Massa
- 102kg
Frank Mir werd toen hij opkwam in het MMA, in de beginjaren van 21e eeuw, gezien als een groot talent in de (weliswaar toen niet heel diepe) heavyweight divisie. Twee weken geleden zagen we hem verliezen van Daniel Cormier, zelf een hot prospect. Een prima moment om terug te kijken op zijn carrière tot op heden en wat er nog in zit voor hem.
Het begin
Francisco Santos Mir, III groeide als Cubaans - Amerikaanse jongen op in Las Vegas. Zijn eerste aanraking met vechtsporten kwam op aansporen van zijn vader, die hem aanmoedigde om te gaan worstelen. Hoewel hij een stroeve start kende won hij in zijn senior year de state championship. Daarnaast heeft hij een achtergrond en Kenpo Karate en uiteraard zijn bread & butter, Braziliaans Jiu Jitsu. ZIjn MMA carriere kwam op gang toen hij toevallig Joe Silva ontmoette in een martial arts school. Hij zag wel brood in Mir en spoorde hem aan om zich te laten zien in een aantal gevechten. Deze eerste gevechten won hij en zijn uitnodiging voor de UFC was een feit. Tot zover het Wikipedia gedeelte van dit artikel.
Mir zijn MMA carrière is verder duidelijk in twee delen te onderscheiden. Er was de periode vóór zijn motorongeluk en dat daarna. Vóór het ongeluk was zijn talent dus al opgemerkt door UFC matchmaker Joe Silva.
De UFC - Voor het ongeluk
Na twee overwinningen in het B-circuit mocht hij het opnemen tegen Roberto Traven, ook een BJJ topper destijds. Mir was duidelijk de betere en submitte hem binnen iets meer dan een minuut. De volgende was Pete Williams; je kent hem wel als de man die als eerste Mark Coleman, destijds gevreesd en onverslaanbaar geacht, KO trapte. Submissions waren echter nooit zijn ding en Mir submitte hem wederom binnen een minuut.
Mir won zijn eerste partij in de UFC makkelijk
Zijn weg naar boven leek onherroepelijk ingezet. Op dit moment leek het de UFC een goed idee om hem tegenover Ian Freeman te zetten. Freeman werd gezien als gevaarlijke vechter maar niet een van het kaliber Mir. Mir dacht Freeman snel te submitten gezien het feit dat Freeman voornamelijk een standup vechter was. Echter zou hier een van de zwaktes van Mir naar voren komen; als een gevecht niet gaat zoals hij wil heeft hij meestal geen plan B of C. Daarnaast vindt hij het nogal moeilijk om te gaan met top en/of side control van de tegenstander. Een aantal leglocks van Mir mislukte en Freeman bracht zoveel schade aan vervolgens in side control dat het gevecht gestopt werd; de eerste (TKO) loss voor Mir was een feit.
Hij kwam terug echter: na dit gevecht won hij achtereenvolgens van Tank Abbott (toen nog semi-gevaarlijk), twee keer op niet indrukwekkende wijze van Wes Sims (kaliber B, toen ook al) en wat wel indrukwekkend was, was het gevecht waarmee hij voor het eerst UFC heavyweight champion werd; hij brak Tim Sylvia zijn arm binnen minder dan een minuut in de eerste ronde.
Champ!
Toen ging het mis
Het leek dus goed te gaan voor Mir. Hij was net kampioen in de UFC en nog piepjong, 25 jaar oud. We schrijven het jaar 2004. Toen ging het mis echter, op 17 september. Mir crashte met zijn motor en brak zijn bijbeen op twee plaatsen. Ook scheurde hij alle ligamenten in zijn knie af.
Initieel leek het relatief gezien mee te vallen echter; zijn MMA carrière hoefde hij nog niet als verloren te beschouwen. Ondertussen werd een interim belt in het leven geroepen, welke Andrei Arlovski won van Sylvia. Mir zou het tegen Andrei op gaan nemen in oktober 2005 maar zijn herstel duurde helaas te lang; hij was zijn belt kwijt door te lange inactiviteit.
UFC - Na het ongeluk
Dat "het ongeluk" een permanente verandering voor Mir betekende werd duidelijk na zijn eerste gevecht ná het ongeluk. Hij mocht het op gaan nemen tegen Marcio Cruz, geen pushover maar zeker wel een warmup fight voor Mir, zo werd toen geredeneerd.
Mir kwam echter van een koude kermis thuis. Hoewel hij er beter getraind dan ooit uitzag, strookte dit niet met zijn daadwerkelijke lichamelijke conditie. Cruz kreeg hem makkelijk naar de grond en ging aan het werk met ellebogen op de grond. Mir werd makkelijk verslagen en vele twijfels rezen ; had hij het nog wel in zich?!
Zijn comeback kwam te vroeg, zo bleek
Zijn volgende gevecht tegen Dan Christison (een oninspirerende overwinning) deed niets om dat beeld te doen veranderen en zijn gevecht dááropvolgend, een klinkende TKO verliespartij tegen Brandon Vera, al helemaal niet. Mir leek definitief "done".
De kans
Toch kwam daar de kans. Een van de andere kenmerken in Mir zijn carriere is het zelfvertrouwen dat hij heeft en geloof in eigen kunnen; daaraan geen gebrek. Toen Antoni Hardonk in 2007 tegen Mir ging aantreden, werd dat eigenlijk meer als 'welkomstgevecht' voor Hardonk gezien. Mir pakte zijn kans echter en won weer binnen net iets meer dan een minuut op submission.
De echte kans op eerherstel kwam echter pas in zijn volgende gevecht. Het was 2008 en Brock Lesnar was de next big thing. Hij werd gehyped als onverslaanbaar monster en Mir was zijn stepping stone en zijn eerste echte test tegelijkertijd. De zaken pakten echter anders uit; na een snelle takedown van Brock tapte Mir hem met een kneebar.
Weer de titel...en toch ook weer niet
Mir ging zelfs nog even iets verder en veroverde in december van datzelfde jaar weer een titel van Antonio Rodrigo Nogueira op TKO uberhaupt; de interim heavyweight title. Aangezien Brock de heavyweight title eerder van Randy COuture had veroverd zouden de twee weer tegenover elkaar komen te staan.
Een jaar na hun eerste ontmoeting was het zover; dit keer werd een van Mir zijn gaten in zijn game hem echter fataal; relatief onderontwikkelde worstelen en takedown defense. Brock Lesnar ging voor de takedown en hoewel Mir hem wel een keer goed wist te raken met een harde knie in de standup, was de fysieke kracht en top control van Brock teveel: Mir raakte zijn belt weer kwijt.
Grote, sterke worstelaars bleven en blijven een probleem
Toch weer een title run?
Mir zijn zelfvertrouwen sleepte hem echter weer door deze periode en hij maakte indruk met een snelle overwinning op Cheick Kongo. Net als tegen Big Nog liet hij weer verbeterde standup zien en hij leek nog steeds te groeien als MMA vechter. Hierna moest hij het echter weer tegen een grote worstelaar opnemen in Shane Carwin en ook zijn fysieke kracht en worstel (clinch) game was teveel: Mir verloor weer op KO.
Op dat moment werd het vrij duidelijk dat Mir nooit meer de belt in zijn handen zou krijgen; op een relatief geavanceerde leeftijd nog een aantal grote gaten in zijn MMA game dichten; dat lag niet in de lijn der verwachting. Toch deed Mir echter goede zaken vanaf zijn loss tegen Carwin; hij won van legende Mirko Cro Cop, versloeg de taaie Roy Nelson vrij eenvoudig en won voor de tweede keer van Big Nog: deze keer door submission.
Echter de absolute top zou hij niet meer bereiken; vorig jaar kreeg hij de kans op de titel weer tegen de destijds champ, Junior Dos Santos. Oorspronkelijke uitdager Alistair Overeem was out door een blessure; Mir wilde graag zijn plaats innemen. Het verschil in standup skills was echter te groot en Mir werd overklast.
Meest recentelijk verloor hij wederom een partij tegen een up and comer in Daniel Cormier. Je zou gezien zijn verleden denken dat hij nog wel eens voor de title zou kunnen gaan, gezien het feit dat hij eerder op belangrijke momenten verloor maar op de een of andere manier toch altijd weer terug in de picture kwam. De tijd staat echter niet stil en haalt iedereen in, zeker in een zware sport als MMA.
En nu?
Als we Frank Mir mogen samenvatten zien we een vechter die nooit echt de absolute top is geweest, maar wel vrijwel het maximale uit zijn carrière heeft gehaald. Zijn motorongeluk, relatief mindere worstelgame en gebrek aan plan B of C als een gevecht niet zijn kant op gaat, hebben hem verhinderd een absoluut icoon in de sport te worden, een positie die velen hem bij zijn debuut in de UFC toedichtten. Aan de andere kant is hij meerdere malen Heavyweight champion geweest, heeft hij delen van zijn MMA game (standup onder andere) zienderogen verbeterd op latere leeftijd ook nog en is hij door een niet aflatend vertrouwen in zichzelf van een bijna fataal motorongeluk teruggekomen.
Deze zal hij waarschijnlijk nooit meer in handen krijgen; wat nu dan wel verder?
Rest de vraag; wat nu? Zijn verliespartij tegen Daniel Cormier liet zien dat hij waarschijnlijk niet meer de titel in handen zal krijgen. Waar ligt zijn toekomst dan wel? Super-gatekeeper? Alleen nog super fights? Of wat te denken van een rematch tegen Brock Lesnar. Ook al heeft deze laatste zich teruggetrokken uit de MMA sport, onder de juiste omstandigheden is alles mogelijk. Mir heeft sowieso al zelf aangegeven dat hij als commentator verder wil na zijn actieve carrière. Misschien is dat moment wel dichterbij dan we denken. Wat denken jullie? Wat is de volgende stap voor Mir en wat is zijn plek in de MMA geschiedenis tot nu toe?
Tekst en foto's: Danny Smits
Het begin
Francisco Santos Mir, III groeide als Cubaans - Amerikaanse jongen op in Las Vegas. Zijn eerste aanraking met vechtsporten kwam op aansporen van zijn vader, die hem aanmoedigde om te gaan worstelen. Hoewel hij een stroeve start kende won hij in zijn senior year de state championship. Daarnaast heeft hij een achtergrond en Kenpo Karate en uiteraard zijn bread & butter, Braziliaans Jiu Jitsu. ZIjn MMA carriere kwam op gang toen hij toevallig Joe Silva ontmoette in een martial arts school. Hij zag wel brood in Mir en spoorde hem aan om zich te laten zien in een aantal gevechten. Deze eerste gevechten won hij en zijn uitnodiging voor de UFC was een feit. Tot zover het Wikipedia gedeelte van dit artikel.
Mir zijn MMA carrière is verder duidelijk in twee delen te onderscheiden. Er was de periode vóór zijn motorongeluk en dat daarna. Vóór het ongeluk was zijn talent dus al opgemerkt door UFC matchmaker Joe Silva.
De UFC - Voor het ongeluk
Na twee overwinningen in het B-circuit mocht hij het opnemen tegen Roberto Traven, ook een BJJ topper destijds. Mir was duidelijk de betere en submitte hem binnen iets meer dan een minuut. De volgende was Pete Williams; je kent hem wel als de man die als eerste Mark Coleman, destijds gevreesd en onverslaanbaar geacht, KO trapte. Submissions waren echter nooit zijn ding en Mir submitte hem wederom binnen een minuut.
Mir won zijn eerste partij in de UFC makkelijk
Zijn weg naar boven leek onherroepelijk ingezet. Op dit moment leek het de UFC een goed idee om hem tegenover Ian Freeman te zetten. Freeman werd gezien als gevaarlijke vechter maar niet een van het kaliber Mir. Mir dacht Freeman snel te submitten gezien het feit dat Freeman voornamelijk een standup vechter was. Echter zou hier een van de zwaktes van Mir naar voren komen; als een gevecht niet gaat zoals hij wil heeft hij meestal geen plan B of C. Daarnaast vindt hij het nogal moeilijk om te gaan met top en/of side control van de tegenstander. Een aantal leglocks van Mir mislukte en Freeman bracht zoveel schade aan vervolgens in side control dat het gevecht gestopt werd; de eerste (TKO) loss voor Mir was een feit.
Hij kwam terug echter: na dit gevecht won hij achtereenvolgens van Tank Abbott (toen nog semi-gevaarlijk), twee keer op niet indrukwekkende wijze van Wes Sims (kaliber B, toen ook al) en wat wel indrukwekkend was, was het gevecht waarmee hij voor het eerst UFC heavyweight champion werd; hij brak Tim Sylvia zijn arm binnen minder dan een minuut in de eerste ronde.
Champ!
Toen ging het mis
Het leek dus goed te gaan voor Mir. Hij was net kampioen in de UFC en nog piepjong, 25 jaar oud. We schrijven het jaar 2004. Toen ging het mis echter, op 17 september. Mir crashte met zijn motor en brak zijn bijbeen op twee plaatsen. Ook scheurde hij alle ligamenten in zijn knie af.
Initieel leek het relatief gezien mee te vallen echter; zijn MMA carrière hoefde hij nog niet als verloren te beschouwen. Ondertussen werd een interim belt in het leven geroepen, welke Andrei Arlovski won van Sylvia. Mir zou het tegen Andrei op gaan nemen in oktober 2005 maar zijn herstel duurde helaas te lang; hij was zijn belt kwijt door te lange inactiviteit.
UFC - Na het ongeluk
Dat "het ongeluk" een permanente verandering voor Mir betekende werd duidelijk na zijn eerste gevecht ná het ongeluk. Hij mocht het op gaan nemen tegen Marcio Cruz, geen pushover maar zeker wel een warmup fight voor Mir, zo werd toen geredeneerd.
Mir kwam echter van een koude kermis thuis. Hoewel hij er beter getraind dan ooit uitzag, strookte dit niet met zijn daadwerkelijke lichamelijke conditie. Cruz kreeg hem makkelijk naar de grond en ging aan het werk met ellebogen op de grond. Mir werd makkelijk verslagen en vele twijfels rezen ; had hij het nog wel in zich?!
Zijn comeback kwam te vroeg, zo bleek
Zijn volgende gevecht tegen Dan Christison (een oninspirerende overwinning) deed niets om dat beeld te doen veranderen en zijn gevecht dááropvolgend, een klinkende TKO verliespartij tegen Brandon Vera, al helemaal niet. Mir leek definitief "done".
De kans
Toch kwam daar de kans. Een van de andere kenmerken in Mir zijn carriere is het zelfvertrouwen dat hij heeft en geloof in eigen kunnen; daaraan geen gebrek. Toen Antoni Hardonk in 2007 tegen Mir ging aantreden, werd dat eigenlijk meer als 'welkomstgevecht' voor Hardonk gezien. Mir pakte zijn kans echter en won weer binnen net iets meer dan een minuut op submission.
De echte kans op eerherstel kwam echter pas in zijn volgende gevecht. Het was 2008 en Brock Lesnar was de next big thing. Hij werd gehyped als onverslaanbaar monster en Mir was zijn stepping stone en zijn eerste echte test tegelijkertijd. De zaken pakten echter anders uit; na een snelle takedown van Brock tapte Mir hem met een kneebar.
Weer de titel...en toch ook weer niet
Mir ging zelfs nog even iets verder en veroverde in december van datzelfde jaar weer een titel van Antonio Rodrigo Nogueira op TKO uberhaupt; de interim heavyweight title. Aangezien Brock de heavyweight title eerder van Randy COuture had veroverd zouden de twee weer tegenover elkaar komen te staan.
Een jaar na hun eerste ontmoeting was het zover; dit keer werd een van Mir zijn gaten in zijn game hem echter fataal; relatief onderontwikkelde worstelen en takedown defense. Brock Lesnar ging voor de takedown en hoewel Mir hem wel een keer goed wist te raken met een harde knie in de standup, was de fysieke kracht en top control van Brock teveel: Mir raakte zijn belt weer kwijt.
Grote, sterke worstelaars bleven en blijven een probleem
Toch weer een title run?
Mir zijn zelfvertrouwen sleepte hem echter weer door deze periode en hij maakte indruk met een snelle overwinning op Cheick Kongo. Net als tegen Big Nog liet hij weer verbeterde standup zien en hij leek nog steeds te groeien als MMA vechter. Hierna moest hij het echter weer tegen een grote worstelaar opnemen in Shane Carwin en ook zijn fysieke kracht en worstel (clinch) game was teveel: Mir verloor weer op KO.
Op dat moment werd het vrij duidelijk dat Mir nooit meer de belt in zijn handen zou krijgen; op een relatief geavanceerde leeftijd nog een aantal grote gaten in zijn MMA game dichten; dat lag niet in de lijn der verwachting. Toch deed Mir echter goede zaken vanaf zijn loss tegen Carwin; hij won van legende Mirko Cro Cop, versloeg de taaie Roy Nelson vrij eenvoudig en won voor de tweede keer van Big Nog: deze keer door submission.
Echter de absolute top zou hij niet meer bereiken; vorig jaar kreeg hij de kans op de titel weer tegen de destijds champ, Junior Dos Santos. Oorspronkelijke uitdager Alistair Overeem was out door een blessure; Mir wilde graag zijn plaats innemen. Het verschil in standup skills was echter te groot en Mir werd overklast.
Meest recentelijk verloor hij wederom een partij tegen een up and comer in Daniel Cormier. Je zou gezien zijn verleden denken dat hij nog wel eens voor de title zou kunnen gaan, gezien het feit dat hij eerder op belangrijke momenten verloor maar op de een of andere manier toch altijd weer terug in de picture kwam. De tijd staat echter niet stil en haalt iedereen in, zeker in een zware sport als MMA.
En nu?
Als we Frank Mir mogen samenvatten zien we een vechter die nooit echt de absolute top is geweest, maar wel vrijwel het maximale uit zijn carrière heeft gehaald. Zijn motorongeluk, relatief mindere worstelgame en gebrek aan plan B of C als een gevecht niet zijn kant op gaat, hebben hem verhinderd een absoluut icoon in de sport te worden, een positie die velen hem bij zijn debuut in de UFC toedichtten. Aan de andere kant is hij meerdere malen Heavyweight champion geweest, heeft hij delen van zijn MMA game (standup onder andere) zienderogen verbeterd op latere leeftijd ook nog en is hij door een niet aflatend vertrouwen in zichzelf van een bijna fataal motorongeluk teruggekomen.
Deze zal hij waarschijnlijk nooit meer in handen krijgen; wat nu dan wel verder?
Rest de vraag; wat nu? Zijn verliespartij tegen Daniel Cormier liet zien dat hij waarschijnlijk niet meer de titel in handen zal krijgen. Waar ligt zijn toekomst dan wel? Super-gatekeeper? Alleen nog super fights? Of wat te denken van een rematch tegen Brock Lesnar. Ook al heeft deze laatste zich teruggetrokken uit de MMA sport, onder de juiste omstandigheden is alles mogelijk. Mir heeft sowieso al zelf aangegeven dat hij als commentator verder wil na zijn actieve carrière. Misschien is dat moment wel dichterbij dan we denken. Wat denken jullie? Wat is de volgende stap voor Mir en wat is zijn plek in de MMA geschiedenis tot nu toe?
Tekst en foto's: Danny Smits
Laatst bewerkt:
ik vind dat ze een soort ranking zouden moeten maken en niet nr. 2 = geen title shot... stukken eerlijker, dus als upcomming man moet je eerst langs types als kongo/mitrione, dan staat je roy nelson te wachten, dan krijg je jds/overeem en als je die 3 fights wint, dan pas title shot
