- Lid geworden
- 27 jan 2004
- Berichten
- 7.531
- Waardering
- 9
Dit heb ik gisteren op BFF geplaatst. Misschien ook wel leuk voor hier.
Op dbb hebben sommige jongens hun levensverhaal gepost. Dat was leuk en/of dramatisch om te lezen. Daarom dacht ik: kom, laten we dat ook eens doen op BFF. Ik begin maar.
Dus hier komt ie:
het levensverhaal van de Lauw tot Lauwensteyn bis Lauwenarsch a.k.a pimpalicious fly master Lauw.
En let op! Mijn levensverhaal bevat ook nog een……SCHOKKENDE BEKENTENIS………(tromgeroffel).
3 2 1, actie:
ik ben ter wereld gekomen op 24 februari 1978. Ik was 1 week te laat, dat te laat komen is een eigenschap die nooit meer over is gegaan. Het eerste wat mijn moeder vroeg toen ze mij zag was: is da wel goe? wijzend op mijn scrotum die zo groot was dat ie tot aan mijn knietjes reikte. Volgens de arts is het vrij normaal dat de scrotum van pasgeboren jongetjes vergroot is. Hoewel de familiejuwelen tegenwoordig helaas weer normale proporties hebben is het iets waar ik nog steeds trots op ben. Als ik een paar biertjes op heb dan vertel ik dit verhaal dan ook aan iedereen die het horen wil, en als ze het niet horen willen vertel ik het ook.
Als kind was ik absoluut slecht in sport. Ik kon bijvoorbeeld niet springen, ik kwam eenvoudig weg niet van de grond af. Op de basisschool werd ik dan ook altijd als laatste gekozen met de gymles. Dat deed me niet echt veel want van enige competitiedrang had ik geen last, en afgezien van sport lag ik voor de rest wel goed in de klas, ik had gelukkig vriendjes genoeg.
Ik heb denk dat ik mijn fascinatie voor kracht en vechtsport te danken heb aan the A-team en He-man. Dat waren 2 kinderseries die in de jaren 80 erg populair waren zoals de meeste van jullie nog wel weten.
Niets op de wereld leek mij zo geweldig om als B.A Baraccus of als He-man de wereld te ontdoen van het kwaad. En die machtige spieren, dat wilde ik ook!
Wat ik trouwens nog even kwijt wil, de He-man actiefiguren uit de jaren 80 hadden geweldige benen. Tegenwoordig worden er ook weer He-man poppen gemaakt, zonder benen! Het lijkt Arnold Schwarzenegger wel! En nee, dit is geen verdraaid beeld door jeugdsentiment. Het is een feit, vroegah was He-man beter. Maargoed verder met het verhaal.
Op mijn 10de verjaardag kreeg ik mijn allereerste dumbbell. Het ding woog een intimiderende 2kg en was van blauw plastic. Ik trainde 2 keer in de week. Dat wil zeggen als the A-team of He-man weer op t.v. was geweest dan had ik voldoende inspiratie opgedaan en stond ik vervolgens 5 minuten te pielen met mijn dumbeltje. Niet echt hardcore dus, maar ja ik was ook pas 10.
Op mijn 9de of 10de ben ik op judo gegaan. Enige competitiedrang was nog steeds niet aanwezig, en het sportieve talent was ook ver te zoeken. Desondanks vond ik het altijd wel erg leuk, en ondanks mijn bedroevende motoriek heb ik het toch nog tot oranje band met groene slip geschopt (Anton Geesink is er niks bij).
Op mijn 12de gebeurde er iets vreemds. Ik merkte opeens dat ik jongens eruit rende die ik eerder nooit bij kon houden met de gymles. En opeens was ik met een spel als trefbal wel in staat om met goed fatsoen een bal te ontwijken terwijl ik daarvoor meer een soort schietschijf was. De motorieke ontwikkeling was eindelijk op gang gekomen!
De tijd op de basisschool was een erg leuke tijd, maar op mijn 13de kwam daar een eind aan en mocht ik fijn naar de Mavo. Volgens de cito toets kon ik naar het V.W.O., alleen mijn leraar adviseerde mijn ouders om me toch naar de Mavo te laten gaan omdat ik op de basisschool nog nooit enige vorm van inzet, inspanning of interesse had vertoond. De kans dat ik zou slagen op het V.W.O. was dus erg klein, wat een mensenkennis had die leraar.
Het eerste jaar op de Mavo was een verschrikking. Ik was vrij klein voor mijn leeftijd, erg mager en ik deed niet erg mijn best om er hip bij te lopen. Ik was eigenlijk gewoon een gigantische nerd. En dat heb ik geweten ook, mijn god wat werd ik gepest. De hele klas had het op mij voorzien, aangevoerd door 1 gozer die veruit het grootst en sterkst van de klas was. Dat jaar was het ergste jaar uit mijn leven. Niet alleen begon de pubertijd er stevig in te hakken, ook was ik nog eens het pispaaltje van de klas.
Thuis durfde ik het in eerste instantie door schaamte niet te vertellen, maar naar bijna een jaar van dagelijkse treiterijen en mishandelingen kwam het hoge woord er toch uit. M’n pa zuchte eens diep en zei, kom eens mee dit hoeft je moeder niet te horen. Op mijn slaapkamer zei m’n pa, ik kan naar school toegaan om een praatje te houden met je klassenleraar, ik kan zelfs die knul aanpakken die jouw zo pest. Maar dat betekend wel dat ik jouw probleem oplos. Het is beter als je zelf je probleem oplost. Als ze je weer pesten loop je direct naar de grootste en stoerste pestkop die erbij staat en die sla je zo hard mogelijk op z’n bek. De kans is groot dat hij terugslaat en dat je dus een portie klappen oploopt. Dat maakt niet uit, het gaat erom dat iedereen ziet dat er met jouw niet te spotten valt! Telkens als ze je pesten wil ik dat je er direct op los slaat! En als je problemen krijgt met je klassenleraar of de directeur dan help ik je wel. M’n vader besloot zijn peptalk met de woorden, vertel maar niet aan je moeder wat ik je zojuist gezegd heb.
De volgende dag was het weer hetzelfde liedje, ik kwam het schoolplein opgefietst en direct vloog er een sigarettenpeuk mijn kant op. Direct smeet ik mijn fiets aan de kant en liep vastberaden richting de dader, en ja hoor uiteraard wat het de aanvoerder van de pesterijen, de grootste en sterkste gozer uit de klas. Wat was ik bang zeg, ik dacht werkelijk ik in mijn broek zou pissen. Hij stond me lachend aan te kijken, WHAP! Ik gaf ‘m zo een hengst op z’n grijnzende tronie. Ik wachtte geduldig op de regen van vuisten die spoedig op mij neer zou dalen, maar er gebeurde helemaal niets. De pestkop stond me bewegingsloos aan te staren met ogen als schoteltjes, de klap was niet hard aangekomen maar de boodschap wel. Met mij viel niet (meer) te spotten! Trillend op mijn benen maar zo blij als een hond met 7 lullen liep ik weg.
Het nieuws verspreide zich uiteraard als een lopend vuurtje over het schoolplein, opeens was ik een ruige bink. En de pesterijen waren helemaal afgelopen. En ook nog een belangrijke levensles geleerd, geweld lost WEL problemen op. Vanaf die dag was mijn tijd op de Mavo een heel stuk aangenamer.
En vanaf die dag was de drang om groter en sterker te worden nog heviger, want ik was er wel achter dat een indrukwekkende fysiek niet alleen snel respect afdwingt (ik stond er nog niet bij stil dat het niet altijd de beste vorm van respect is) ik begon ook in de gaten te krijgen dat meisjes een goed ontwikkeld lichaam een stuk interessanter vinden als een kippenborstje.
Van mijn 13de tot mijn 16de heb ik op volleybal gezeten. Ik vond dat hele volleybal geen reet aan maar we speelden in een gemixt team met een stel erg leuke meisjes, vandaar.
Op mijn 16de mocht ik na lang zeuren op karate (shotokan). We hadden een erg leuke groep, en een erg goede leraar. Tot mijn grote verbazing was ik ook nog wel redelijk goed. Althans ik vond mezelf redelijk goed. Ik was altijd gewend geweest dat ik zo’n beetje de slechtste van de groep was met eigenlijk iedere denkbare sport. Maar nu won ik ineens wedstrijdjes, en toen mijn leraar zei dat ik een erg snelle leerling was die de technieken snel oppikte begon mijn ego langzaam maar zeker de onaardse proporties aan te nemen die het nu heeft. Toen ik eenmaal de zoete smaak van winnen had geproefd werd mijn competitie drang flink aangewakkerd. Eerder liet het me allemaal koud want ik kon toch met niks winnen dus waarom zou ik me druk maken? Maar nu ik merkte dat ik kon winnen wilde ik meer.
Ik had besloten dat mijn fysieke verschijning en spierkracht het zwakke punt was in mijn doel om van iedereen te kunnen winnen. Ik was op 16de t/m 18de flink de hoogte ingeschoten alleen de spiergroei bleef behoorlijk achter, ik was 193m bij een verpletterende 75 kg.
Ik besloot dus maar lid te worden van een sportschool. Ik snapte er helemaal niets van en kocht dus maar een flinke stapel M & F en Flex magazines. Ik dacht bij mezelf als die pro’s met de schema’s in die blaadjes zo groot zijn geworden dan moet het mij toch makkelijk lukken om zelfs maar half zo breed te worden. Uiteraard stond niet in die blaadjes dat al die pro’s beschikken over veel betere genen, en ook nog eens herstel bevorderende middelen gebruiken.
Van mijn 18de tot 20ste stond ik trouw 4 keer per week eindeloze setjes en oefeningen te doen voor het bovenlichaam, het belang van sterke benen was mij totaal vreemd. Ook het belang van goede voeding ontging me totaal. In die 2 jaar heb ik werkelijk geen enkel resultaat gehaald, wat achteraf gezien ook niet zo vreemd is. Op mijn 20ste ging ik op mezelf wonen. Dat betekende dat ik dus moest leren koken voor mezelf. Gelukkig had ik van pa en ma een prachtig oventje gekregen waar precies een pizza inpaste. Dankzij een strikt dieet van bier en pizza ging ik in 1,5 jaar tijd van een schrale 80 kg naar een niet zo schrale 115 kg. In het begin dacht ik nog dat ik eindelijk begon te groeien (hoewel ik nog steeds hetzelfde trainde en mijn voeding nog slechter was geworden). En ik groeide ook als kool, alleen waren het niet mijn spieren. Toen ik daarbovenop nog een schouderblessure kreeg (door slechte techniek) en ik merkte dat een lichaamsgewicht van 115kg werkelijk desastreus was voor mijn conditie werd het tijd voor verandering. Ik besloot op kickboxen te gaan.
Ik herinner me mijn eerste kickbox les nog goed. Ik stond wild te zweten, mijn handen trilden, ik hijgde als een oud molenpaard, ik hoorde mijn eigen bloed ruisen en mijn blikveld was wazig door tunnelvisie, totdat ik de trainer hoorde zeggen: zo, nu we de warming up gehad hebben beginnen we met het echte werk! WTF? Ik had nauwelijks de warming up overleefd!? Ik keek op de klok, er was pas een kwartier voorbij!? Ik moest nog 45 minuten!!! Ik was er op dat moment van overtuigd dat ze een ambulance zouden moeten bellen om me af te voeren.
Gelukkig werd mijn conditie iedere training beter, en nog belangrijker: de kilo’s vlogen eraf. Hoewel ik niet meer naar de sportschool ging trainde ik thuis nog wel met een setje dumbels. Ik klote maar wat aan, en daar waren de resultaten ook naar. Ondertussen had ik al wel van anabolen gehoord, en ik had ook gehoord dat 1 van de jongens van het kickboksen anabolen verkocht. Die gozer was erg breed en super ripped, en ik dacht bij mezelf: dat komt vast allemaal door de anabolen, dat wil ik ook! Na de training vroeg ik hem of hij mij ook wat wilde verkopen, dat vond ie uiteraard geen probleem. Na kort zijn “advies” te hebben aangehoord besloot ik dat het een kuurtje dianabol ging worden, want dan hoefde ik tenminste niet te injecteren.
Na mijn zuurverdiende centjes bij hem ingeleverd te hebben kreeg ik keurig 300 tabs Russische d-bol (ik geloof akpuxuh). Opgewonden als een kind in een snoepwinkel begon ik de volgende dag aan mijn kuur. Ik geloof dat ik werkelijk om het uur in de spiegel keek om te zien of m’n biceps al gegroeid waren. Uiteraard was dat niet het geval want mijn training deugde niet en mijn voeding deugde nog minder, dus na 6 weken waren de resultaten minimaal. De gozer die me de dianabol had verkocht hield bij hoog en laag vol dat hij me niet had opgelicht (wat ik nu ook wel geloof). Ik was op z’n zachts gezegd vertwijfeld, als zelfs anabolen mijn spierballen niet konden laten groeien……
Voor als jullie het nog niet in de gaten hadden: dit is dus mijn Schokkende Bekentenis. Ik heb een d-bol kuur gedaan zonder me eerst te verdiepen in goede training, goede voeding en de risico’s van a.s. Dat is ook de reden waarom altijd weer reageer op de zoveelste d-bol only thread, misschien dat iemand leert van mijn domme fouten.
Maargoed, ik had de moed nog niet helemaal verloren dus ik besloot het kickboxen even te laten voor wat het was en me eens volledig te richten op de krachtraining om eens te kijken of er toch niet een manier was om mijn spieren sterker en groter te laten worden.
Ik had ook inmiddels het internet ontdekt. Hoewel er veel kritiek is op ergogenics was dat wel de eerste site die me een duwtje in de goede richting gaf: misschien deugde mijn manier van trainen van geen kant. En ook dankzij ergogenics ontdekte ik een board dat direct mijn nieuwsgierigheid opwekte: het smurfenblauwe BFF board. Na me aangemeld te hebben (dat was geloof ik begin 2002) ging er een wereld voor me open. Er stond zoveel info op die exact mijn vragen beantwoorden, als mijn vraag niet beantwoord kon worden opende ik gewoon een nieuwe thread. Dankzij de info op het BFF board leerde ik het belang van goede voeding, de nut van squaten, etc. en de resultaten waren er ook naar: eindelijk ontdekte ik een manier van trainen die WEL voor resultaten zorgde.
Het is nu 2004. Hoewel ik nog lang mijn doelen niet heb bereikt, ben ik al wel erg blij met wat ik de afgelopen 2 jaar bereikt heb. Op een BB podium heb ik überhaupt nog niks te zoeken, en een powerliftwedstrijd zit er voor mij ook niet in, maar ik heb nu eindelijk armen waaraan je kan zien dat er zowel triceps als biceps op zitten i.p.v. alleen maar bot. En dat heb ik voor een groot gedeelte te danken aan het BFF board.
Dus aan ErEf, Perry en iedereen die een nuttige bijdrage heeft geleverd aan dit board: buig even voorover, haal diep adem en ontspan dan krijg je van mij een welverdiend bosje veren in je kont.
Op dbb hebben sommige jongens hun levensverhaal gepost. Dat was leuk en/of dramatisch om te lezen. Daarom dacht ik: kom, laten we dat ook eens doen op BFF. Ik begin maar.
Dus hier komt ie:
het levensverhaal van de Lauw tot Lauwensteyn bis Lauwenarsch a.k.a pimpalicious fly master Lauw.
En let op! Mijn levensverhaal bevat ook nog een……SCHOKKENDE BEKENTENIS………(tromgeroffel).
3 2 1, actie:
ik ben ter wereld gekomen op 24 februari 1978. Ik was 1 week te laat, dat te laat komen is een eigenschap die nooit meer over is gegaan. Het eerste wat mijn moeder vroeg toen ze mij zag was: is da wel goe? wijzend op mijn scrotum die zo groot was dat ie tot aan mijn knietjes reikte. Volgens de arts is het vrij normaal dat de scrotum van pasgeboren jongetjes vergroot is. Hoewel de familiejuwelen tegenwoordig helaas weer normale proporties hebben is het iets waar ik nog steeds trots op ben. Als ik een paar biertjes op heb dan vertel ik dit verhaal dan ook aan iedereen die het horen wil, en als ze het niet horen willen vertel ik het ook.
Als kind was ik absoluut slecht in sport. Ik kon bijvoorbeeld niet springen, ik kwam eenvoudig weg niet van de grond af. Op de basisschool werd ik dan ook altijd als laatste gekozen met de gymles. Dat deed me niet echt veel want van enige competitiedrang had ik geen last, en afgezien van sport lag ik voor de rest wel goed in de klas, ik had gelukkig vriendjes genoeg.
Ik heb denk dat ik mijn fascinatie voor kracht en vechtsport te danken heb aan the A-team en He-man. Dat waren 2 kinderseries die in de jaren 80 erg populair waren zoals de meeste van jullie nog wel weten.
Niets op de wereld leek mij zo geweldig om als B.A Baraccus of als He-man de wereld te ontdoen van het kwaad. En die machtige spieren, dat wilde ik ook!
Wat ik trouwens nog even kwijt wil, de He-man actiefiguren uit de jaren 80 hadden geweldige benen. Tegenwoordig worden er ook weer He-man poppen gemaakt, zonder benen! Het lijkt Arnold Schwarzenegger wel! En nee, dit is geen verdraaid beeld door jeugdsentiment. Het is een feit, vroegah was He-man beter. Maargoed verder met het verhaal.
Op mijn 10de verjaardag kreeg ik mijn allereerste dumbbell. Het ding woog een intimiderende 2kg en was van blauw plastic. Ik trainde 2 keer in de week. Dat wil zeggen als the A-team of He-man weer op t.v. was geweest dan had ik voldoende inspiratie opgedaan en stond ik vervolgens 5 minuten te pielen met mijn dumbeltje. Niet echt hardcore dus, maar ja ik was ook pas 10.
Op mijn 9de of 10de ben ik op judo gegaan. Enige competitiedrang was nog steeds niet aanwezig, en het sportieve talent was ook ver te zoeken. Desondanks vond ik het altijd wel erg leuk, en ondanks mijn bedroevende motoriek heb ik het toch nog tot oranje band met groene slip geschopt (Anton Geesink is er niks bij).
Op mijn 12de gebeurde er iets vreemds. Ik merkte opeens dat ik jongens eruit rende die ik eerder nooit bij kon houden met de gymles. En opeens was ik met een spel als trefbal wel in staat om met goed fatsoen een bal te ontwijken terwijl ik daarvoor meer een soort schietschijf was. De motorieke ontwikkeling was eindelijk op gang gekomen!
De tijd op de basisschool was een erg leuke tijd, maar op mijn 13de kwam daar een eind aan en mocht ik fijn naar de Mavo. Volgens de cito toets kon ik naar het V.W.O., alleen mijn leraar adviseerde mijn ouders om me toch naar de Mavo te laten gaan omdat ik op de basisschool nog nooit enige vorm van inzet, inspanning of interesse had vertoond. De kans dat ik zou slagen op het V.W.O. was dus erg klein, wat een mensenkennis had die leraar.
Het eerste jaar op de Mavo was een verschrikking. Ik was vrij klein voor mijn leeftijd, erg mager en ik deed niet erg mijn best om er hip bij te lopen. Ik was eigenlijk gewoon een gigantische nerd. En dat heb ik geweten ook, mijn god wat werd ik gepest. De hele klas had het op mij voorzien, aangevoerd door 1 gozer die veruit het grootst en sterkst van de klas was. Dat jaar was het ergste jaar uit mijn leven. Niet alleen begon de pubertijd er stevig in te hakken, ook was ik nog eens het pispaaltje van de klas.
Thuis durfde ik het in eerste instantie door schaamte niet te vertellen, maar naar bijna een jaar van dagelijkse treiterijen en mishandelingen kwam het hoge woord er toch uit. M’n pa zuchte eens diep en zei, kom eens mee dit hoeft je moeder niet te horen. Op mijn slaapkamer zei m’n pa, ik kan naar school toegaan om een praatje te houden met je klassenleraar, ik kan zelfs die knul aanpakken die jouw zo pest. Maar dat betekend wel dat ik jouw probleem oplos. Het is beter als je zelf je probleem oplost. Als ze je weer pesten loop je direct naar de grootste en stoerste pestkop die erbij staat en die sla je zo hard mogelijk op z’n bek. De kans is groot dat hij terugslaat en dat je dus een portie klappen oploopt. Dat maakt niet uit, het gaat erom dat iedereen ziet dat er met jouw niet te spotten valt! Telkens als ze je pesten wil ik dat je er direct op los slaat! En als je problemen krijgt met je klassenleraar of de directeur dan help ik je wel. M’n vader besloot zijn peptalk met de woorden, vertel maar niet aan je moeder wat ik je zojuist gezegd heb.
De volgende dag was het weer hetzelfde liedje, ik kwam het schoolplein opgefietst en direct vloog er een sigarettenpeuk mijn kant op. Direct smeet ik mijn fiets aan de kant en liep vastberaden richting de dader, en ja hoor uiteraard wat het de aanvoerder van de pesterijen, de grootste en sterkste gozer uit de klas. Wat was ik bang zeg, ik dacht werkelijk ik in mijn broek zou pissen. Hij stond me lachend aan te kijken, WHAP! Ik gaf ‘m zo een hengst op z’n grijnzende tronie. Ik wachtte geduldig op de regen van vuisten die spoedig op mij neer zou dalen, maar er gebeurde helemaal niets. De pestkop stond me bewegingsloos aan te staren met ogen als schoteltjes, de klap was niet hard aangekomen maar de boodschap wel. Met mij viel niet (meer) te spotten! Trillend op mijn benen maar zo blij als een hond met 7 lullen liep ik weg.
Het nieuws verspreide zich uiteraard als een lopend vuurtje over het schoolplein, opeens was ik een ruige bink. En de pesterijen waren helemaal afgelopen. En ook nog een belangrijke levensles geleerd, geweld lost WEL problemen op. Vanaf die dag was mijn tijd op de Mavo een heel stuk aangenamer.
En vanaf die dag was de drang om groter en sterker te worden nog heviger, want ik was er wel achter dat een indrukwekkende fysiek niet alleen snel respect afdwingt (ik stond er nog niet bij stil dat het niet altijd de beste vorm van respect is) ik begon ook in de gaten te krijgen dat meisjes een goed ontwikkeld lichaam een stuk interessanter vinden als een kippenborstje.
Van mijn 13de tot mijn 16de heb ik op volleybal gezeten. Ik vond dat hele volleybal geen reet aan maar we speelden in een gemixt team met een stel erg leuke meisjes, vandaar.
Op mijn 16de mocht ik na lang zeuren op karate (shotokan). We hadden een erg leuke groep, en een erg goede leraar. Tot mijn grote verbazing was ik ook nog wel redelijk goed. Althans ik vond mezelf redelijk goed. Ik was altijd gewend geweest dat ik zo’n beetje de slechtste van de groep was met eigenlijk iedere denkbare sport. Maar nu won ik ineens wedstrijdjes, en toen mijn leraar zei dat ik een erg snelle leerling was die de technieken snel oppikte begon mijn ego langzaam maar zeker de onaardse proporties aan te nemen die het nu heeft. Toen ik eenmaal de zoete smaak van winnen had geproefd werd mijn competitie drang flink aangewakkerd. Eerder liet het me allemaal koud want ik kon toch met niks winnen dus waarom zou ik me druk maken? Maar nu ik merkte dat ik kon winnen wilde ik meer.
Ik had besloten dat mijn fysieke verschijning en spierkracht het zwakke punt was in mijn doel om van iedereen te kunnen winnen. Ik was op 16de t/m 18de flink de hoogte ingeschoten alleen de spiergroei bleef behoorlijk achter, ik was 193m bij een verpletterende 75 kg.
Ik besloot dus maar lid te worden van een sportschool. Ik snapte er helemaal niets van en kocht dus maar een flinke stapel M & F en Flex magazines. Ik dacht bij mezelf als die pro’s met de schema’s in die blaadjes zo groot zijn geworden dan moet het mij toch makkelijk lukken om zelfs maar half zo breed te worden. Uiteraard stond niet in die blaadjes dat al die pro’s beschikken over veel betere genen, en ook nog eens herstel bevorderende middelen gebruiken.
Van mijn 18de tot 20ste stond ik trouw 4 keer per week eindeloze setjes en oefeningen te doen voor het bovenlichaam, het belang van sterke benen was mij totaal vreemd. Ook het belang van goede voeding ontging me totaal. In die 2 jaar heb ik werkelijk geen enkel resultaat gehaald, wat achteraf gezien ook niet zo vreemd is. Op mijn 20ste ging ik op mezelf wonen. Dat betekende dat ik dus moest leren koken voor mezelf. Gelukkig had ik van pa en ma een prachtig oventje gekregen waar precies een pizza inpaste. Dankzij een strikt dieet van bier en pizza ging ik in 1,5 jaar tijd van een schrale 80 kg naar een niet zo schrale 115 kg. In het begin dacht ik nog dat ik eindelijk begon te groeien (hoewel ik nog steeds hetzelfde trainde en mijn voeding nog slechter was geworden). En ik groeide ook als kool, alleen waren het niet mijn spieren. Toen ik daarbovenop nog een schouderblessure kreeg (door slechte techniek) en ik merkte dat een lichaamsgewicht van 115kg werkelijk desastreus was voor mijn conditie werd het tijd voor verandering. Ik besloot op kickboxen te gaan.
Ik herinner me mijn eerste kickbox les nog goed. Ik stond wild te zweten, mijn handen trilden, ik hijgde als een oud molenpaard, ik hoorde mijn eigen bloed ruisen en mijn blikveld was wazig door tunnelvisie, totdat ik de trainer hoorde zeggen: zo, nu we de warming up gehad hebben beginnen we met het echte werk! WTF? Ik had nauwelijks de warming up overleefd!? Ik keek op de klok, er was pas een kwartier voorbij!? Ik moest nog 45 minuten!!! Ik was er op dat moment van overtuigd dat ze een ambulance zouden moeten bellen om me af te voeren.
Gelukkig werd mijn conditie iedere training beter, en nog belangrijker: de kilo’s vlogen eraf. Hoewel ik niet meer naar de sportschool ging trainde ik thuis nog wel met een setje dumbels. Ik klote maar wat aan, en daar waren de resultaten ook naar. Ondertussen had ik al wel van anabolen gehoord, en ik had ook gehoord dat 1 van de jongens van het kickboksen anabolen verkocht. Die gozer was erg breed en super ripped, en ik dacht bij mezelf: dat komt vast allemaal door de anabolen, dat wil ik ook! Na de training vroeg ik hem of hij mij ook wat wilde verkopen, dat vond ie uiteraard geen probleem. Na kort zijn “advies” te hebben aangehoord besloot ik dat het een kuurtje dianabol ging worden, want dan hoefde ik tenminste niet te injecteren.
Na mijn zuurverdiende centjes bij hem ingeleverd te hebben kreeg ik keurig 300 tabs Russische d-bol (ik geloof akpuxuh). Opgewonden als een kind in een snoepwinkel begon ik de volgende dag aan mijn kuur. Ik geloof dat ik werkelijk om het uur in de spiegel keek om te zien of m’n biceps al gegroeid waren. Uiteraard was dat niet het geval want mijn training deugde niet en mijn voeding deugde nog minder, dus na 6 weken waren de resultaten minimaal. De gozer die me de dianabol had verkocht hield bij hoog en laag vol dat hij me niet had opgelicht (wat ik nu ook wel geloof). Ik was op z’n zachts gezegd vertwijfeld, als zelfs anabolen mijn spierballen niet konden laten groeien……
Voor als jullie het nog niet in de gaten hadden: dit is dus mijn Schokkende Bekentenis. Ik heb een d-bol kuur gedaan zonder me eerst te verdiepen in goede training, goede voeding en de risico’s van a.s. Dat is ook de reden waarom altijd weer reageer op de zoveelste d-bol only thread, misschien dat iemand leert van mijn domme fouten.
Maargoed, ik had de moed nog niet helemaal verloren dus ik besloot het kickboxen even te laten voor wat het was en me eens volledig te richten op de krachtraining om eens te kijken of er toch niet een manier was om mijn spieren sterker en groter te laten worden.
Ik had ook inmiddels het internet ontdekt. Hoewel er veel kritiek is op ergogenics was dat wel de eerste site die me een duwtje in de goede richting gaf: misschien deugde mijn manier van trainen van geen kant. En ook dankzij ergogenics ontdekte ik een board dat direct mijn nieuwsgierigheid opwekte: het smurfenblauwe BFF board. Na me aangemeld te hebben (dat was geloof ik begin 2002) ging er een wereld voor me open. Er stond zoveel info op die exact mijn vragen beantwoorden, als mijn vraag niet beantwoord kon worden opende ik gewoon een nieuwe thread. Dankzij de info op het BFF board leerde ik het belang van goede voeding, de nut van squaten, etc. en de resultaten waren er ook naar: eindelijk ontdekte ik een manier van trainen die WEL voor resultaten zorgde.
Het is nu 2004. Hoewel ik nog lang mijn doelen niet heb bereikt, ben ik al wel erg blij met wat ik de afgelopen 2 jaar bereikt heb. Op een BB podium heb ik überhaupt nog niks te zoeken, en een powerliftwedstrijd zit er voor mij ook niet in, maar ik heb nu eindelijk armen waaraan je kan zien dat er zowel triceps als biceps op zitten i.p.v. alleen maar bot. En dat heb ik voor een groot gedeelte te danken aan het BFF board.
Dus aan ErEf, Perry en iedereen die een nuttige bijdrage heeft geleverd aan dit board: buig even voorover, haal diep adem en ontspan dan krijg je van mij een welverdiend bosje veren in je kont.
Laatst bewerkt:
