Gisteren met de Husky 701 nog even vast komen te zitten in de zeeklei.
Landinwaarts van Noordwijk ligt een braakliggend terrein, waarschijnlijk bestemd voor woningbouw. Behalve dat het onverhard terrein is, heeft het verder eigenlijk niets te bieden voor terreinrijders. Maar omdat er sowieso erg weinig off-road te rijden valt in de Bollenstreek, ik ken er precies 2 onverharde paden van ongeveer 1km waar dat met enig fatsoen kan, toch maar even langsgegaan tijdens mijn ritje in de buurt.
Een kerel op een omgebouwde softenduro, een soort hipster met baard en houthakkershemd, kwam me breed grijnzend en triomfantelijk om zich heen kijkend of hij wel goed gezien werd (er waren veel wandelaars), tegemoet. Wat hem in mijn ogen nog onsympathieker maakte, was dat hij daarbij demonstratief STOND op de voetsteuntjes. Ik vind dat altijd heel pijnlijk om aan te zien, eigenlijk nog meer abject dan knieën uitsteken zonder sliders (Tom Cruise!).
Op het terrein bleek een ware scene te zijn, maar het begon ondertussen te regenen en de andere offroadrijders maakten aanstalten om naar huis te gaan. Eentje reed nog even heel hard (rechtuit) over het omgeploegde terrein. Ik vond dat best gewaagd (knap wilde ik niet direct denken), met die, vergeleken met mijn Husky ongeschikte motor. Zelf reed ik superieur in mijn volledig waterdichte outfit stapvoets over het terrein, uiteraard zittend. Alvorens te knallen eerst even verkennen was het devies. De vorige maand nog hobbelige, harde ondergrond bleek nu zompig en omgewoeld te zijn, ik wilde ook goed bekijken of de ondiepe slootjes in de verte misschien nog doorwaadbaar waren.
Omdat ik afgeleid werd door die gast die zo hard heen en weer reed, lette ik even niet op en zat toen meteen helemaal vast in de diepe klei. Aangezien ik recent een hartinfarct heb gehad en geen kracht mag zetten, probeerde ik nog de aandacht van de anderen te trekken om me een handje te helpen. Maar die vluchtten net allemaal voor de harder wordende regen. Ik moest denken aan het verhaal van mijn broer, die op een ander bouwterrein wel eens was komen vast te zitten in drijfzand en daar pas uitkwam met de hulp van een kameraad die eerst gebeld moest worden.
"Gelukkig' heb ik jarenlang gewoond en natuurlijk ook enduro gereden in de moerassen van Zambia (Bangweulu swamps). Zonder na te hoeven denken startte ik weer in de tweede versnelling, stapte af en en liet me meelopend, in 1 vloeiende beweging, door de motor uit de klei trekken. Helaas waren alle potentiele toeschouwers verdwenen.