MuscleMeat

Huisje, boompje, beestje: wordt er nog wel ECHT geleefd? (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Het grootste probleem is voor velen: GELD
 
Ten eerste hoeft je baas niet te bepalen hoe jouw leven eruit ziet. Naast die x aantal uur dat je voor een baas werkt, blijft er nog altijd genoeg tijd over om zelf in te delen. Verder verplicht niemand je om voor een baas te gaan werken.

Ik hoor vaak opmerkingen van 'als... dan...'. Veel mensen vergeten dat ze ook nog een eigen wil hebben. Als je niet tevreden bent met je leven zoals het er nu uitziet, wordt het waarschijnlijk tijd om het anders in te gaan delen.
 
Ten eerste hoeft je baas niet te bepalen hoe jouw leven eruit ziet. Naast die x aantal uur dat je voor een baas werkt, blijft er nog altijd genoeg tijd over om zelf in te delen. Verder verplicht niemand je om voor een baas te gaan werken.

Ik hoor vaak opmerkingen van 'als... dan...'. Veel mensen vergeten dat ze ook nog een eigen wil hebben. Als je niet tevreden bent met je leven zoals het er nu uitziet, wordt het waarschijnlijk tijd om het anders in te gaan delen.


Je bent nog jong. Dromen mag dan nog. Zodra je op jezelf woont praten wij weer verder;)
 
oke voor de mensen die van avonturieren houden en huisje-boompje-beestje leven k*t vinden, noem eens wat voorbeelden van jullie avonturen die je dagelijks gaat ondernemen?
ik hoor hier namelijk alleen het woordje uitgaan/stappen vallen. Dus als je elk weekend nog naar de kroeg gaat mag je jezelf nog onder de avonturiers scheiden en ga je niet meer naar de kroeg dan ben je saai?
of is er nog veel meer?! vertel me het
 
ik vind een tijd naar het buitenland wel een avontuur. :)
 
Je bent nog jong. Dromen mag dan nog. Zodra je op jezelf woont praten wij weer verder;)

Iedereen mag dromen. Het gaat hier nu meer om: waarom proberen zo weinig mensen hun dromen waar te maken? Als je er alles aan hebt gedaan, maar het lukt niet: toch respect dat je het geprobeerd hebt. Dat is echt leven! Maar de grote meerderheid van de mensen probeert het al niet eens!

Je krijgt dan verhalen als:
A. "ik wilde vroeger F1-coureur worden!"
B. "hoe jong ben je begonnen met karten?"
A. "nah... dat heb ik nooit gedaan."
B. "heb je gelijk een race-licentie gehaald?"
A. "neuh..."
B. "Je hebt er dus geen ene flikker aan gedaan om je droom waar te maken?"
A. "ehhh... eigenlijk niet, nee. Maar dat was de schuld van [vul willekeurig excuus in]!"

:rolleyes: Heb dit soort gesprekken al zo vaak gehoord en meegemaakt.
 
oke voor de mensen die van avonturieren houden en huisje-boompje-beestje leven k*t vinden, noem eens wat voorbeelden van jullie avonturen die je dagelijks gaat ondernemen?
ik hoor hier namelijk alleen het woordje uitgaan/stappen vallen. Dus als je elk weekend nog naar de kroeg gaat mag je jezelf nog onder de avonturiers scheiden en ga je niet meer naar de kroeg dan ben je saai?
of is er nog veel meer?! vertel me het

Yeah, there is many more.
Uitgaan is maar een voorbeeld. Zelf ben ik behoorlijk sportief, naast KT doe ik zwemmen, hardlopen, vechtsport en survivalrun. Ik houd ervan om regelmatig gekke dingen te doen, bijvoorbeeld gewoon een keer gaan paardrijden, een sTe wand beklimmen, gaan dansen, kennismaken met een sport die je nog nooit gedaan hebt, gewoon om eens wat geks te doen.

Verder heb ik doelen in het leven om naar toe te werken. Het gaat daarbij niet altijd perse om het eindresultaat: it's the hunt, not the kill, that's the thrill.

Ik had genoeg vrienden die er net zo over dachten. Maar nu hebben ze hun avontuurlijk bestaan, of hoe je het dan ook noemen wilt, verruild voor huisje, boompje, beestje. Als iets waar je je aan moet onderwerpen, waar je niet aan ontkomt, 'je moet een keer volwassen worden' hoor je dan. Maar intussen leven ze in een sleur die ze eigenlijk niet willen.
Zo sprak ik een aantal weken terug een oude vriend die waarbij dat het geval was. Dat weekend was zijn vriendin weg, dus ik stelde voor om weer eens een keertje te gaan stappen. Hij begon gewoon te stralen omdat het iets was wat hij graag deed en al zolang niet gedaan had.
 
Ik kijk met AFSCHUW naar vrienden die met een mitella om in huis lopen en daarmee de deur opendoen met een kind erin.
Ik word niet goed als ik hoor dat 'het kinderzitje los zit en gerepareerd moet worden'.

Misschien is het zo dat jij geen enkele ruimte laat voor mensen die daar echt niet de zin van zien. Ik heb gezien en zie nog steeds hoeveel paren uit elkaar groeien omdat met de komst van het kind haar leven danwel compleet is maar het zijne is afgekalfd. Dát bedoel ik. Als je een kindermens bent, zit je als vader gebakken, ben je de hemel dankbaar. Maar als je denkt dat je je ruimte nog hebt met zo'n gezinnetje dan heb je het mis. Veel emnsen accepteren dat door te zeggen: 'Ik heb geen ruimte meer, die heb ik afgestaan aan m'n kind en dat is fijn'.

Maar ik weiger dezelfde sleur ingetrokken te worden die Richard beschrijft.
Dat mag je ook respecteren want er valt voor sommige mensen niets om jaloers op te zijn.

Correct, je verhaal klopt volledig. Maar de mens en zeker de maatschappij bestaat uit zekerheid. De types die ervoor kiezen volledig losbandig te leven zoals jij beschrijft zijn van die hippies van 30 jaar geleden die hedentendage op middelbare leeftijd ofwel verslaafd zijn of godsdienst of nog beter 'levensbeschouwing' docent zijn aan een middelbare school. Waar ze hun illusie van vrijheid blijheid rondsputteren aan jongeren die er in trappen en het hemels hip vinden of toch niet luisteren.

Wachtend tot de school uit is en je naar huis kunt gaan naar je flatje waar je versleten kat en het jointje op je wachten.

Je moet eenmaal tot bepaalde hoogte aanpassen, omdat zekerheid op z'n minst bestaat uit backup. Wie vrij wil leven kan diep vallen, wie dat niet wil moet zorgen dat hij het zich kan permitteren en de kapitalistische maatschappij omarmen om uiteindelijk te hebben waar het om draait als je van beide walletjes wil eten, geld.

Natuurlijk wil je niet verstrikken in het web van je vrouw en kinderen en een geisoleerde sociale omgeving, maar raak je dat niet alleen als je vrouw niet bij je past en je aan kinderen niet toe was omdat je jezelf niet kent? Of omdat je alleen dát deel kent wat innerlijk om vrijheid schreeuwt omdat het de maatschappij nooit heeft willen aanvaarden uit angst zijn medemens in de arm te moeten nemen en daardoor maar individualistisch blijft?

Wat wil je dán? 20 uur werken en 's avonds de helft van je knaken verdrinken of verblowen en zo net je vrijgezellenflatje kunnen betalen, of in anabolen steken natuurlijk. Met narrigheid en de (vrij/bl)ijheidsvlag zonder kijken langs de afgrond af.

Leven alsof je 20 bent tot de dag dat je 50 word, je vriendin je laat zitten voor een jongere knul met een progressievere positie richting de andere kant, er een kind mee maakt en jou achter laat? Waarna je het opnieuw probeert, maar het kan niet meer want je bent oud en kaal en grijs en je lichaam vertoond de gevolgen van je leven als nar.

Je gaat bij de biljartclub maar je wordt niet geaccepteerd want de mannen praten over hun zoons en dochters op het atheneum en gymnasium of al reeds afgestudeerd aan een hogeschool. Over de mooie dingen die ze hadden als jongere en hoe ze het toch maar allemaal stabiel hebben geregeld ondanks dat ze van tijd tot tijd toch flink uit de band gingen. Over hun verbondenheid door de jaren heen. Na een paar weken kun je niet meer meebabbelen want je kent dat niet, dit samenzijn is je vreemd.

Je klaagt alleen over hoe de ouderdom je vrijheid en daarmee je leven grijs heeft gekleurd en verteld verhalen over vroeger. Steeds tegen iemand anders wat niemand wil ze meer dan eens horen.

Dan raak je aan de Prozac en je mag niet meer bij de club komen want ze vinden je een zeurkous met een hoog 'eigen schuld gehalte'. Je therapeut lacht je uit want hij gaat vanavond naar de bowlingclub en drinkt een pint met z'n maten terwijl jij zoekt naar die laatste 'big bang great escape' en een crack dealer bezoekt omdat je van gekkigheid en eenzaamheid niet weet wat je moet doen.

Op je 20e is het ik wil worden ik wil worden ik wil worden hoe ik wil.
Op je 30e is het ik wil blijven ik wil blijven ik wil blijven wat ik ben.
Op je 40e is het ik wil weer zijn ik wil weer zijn ik wil weer zijn wie ik was.

Maar het kan niet meer omdat de wereld verder draait en je klokje tikt. Wat was je dan? Hip. Wat bleef je dan? Onorthodox. Wat ben je dan? Alleen.

Ben je dan zo'n dommerik die dat niet doorheeft en dus ook geen behoefte heeft aan dieper contact en denkt dat hij alles heeft? Neuh, waarschijnlijk niet want dan had je nu niet bewust voor het vrije leven gekozen en er over rondgepropageerd, dan was je er wel ingerold omdat je niet beter kon.

Dus zul je dan niet net als nu niet en net als ooit niet accepteren hoe het is. Alleen heb je dan wel wilde verhalen die je kan vertellen. Tegen wie? De grijze kat op de vensterbank? Of de zoveelste jongere die denkt dat je de dorpsgek bent, zaterdagavond in het café. Met een schuin oog bekeken door de mannen van de biljartclub.

Wat heb je dan? Integriteit? Of wrok?

Vóór je op de kast vliegt wil ik even schetsen dat het niet met iederéén zo afloopt, veelal omdat velen op een bepaald punt toch wel íets van verantwoordelijkheid gaan beseffen. Een enkeling blijft wel lekker zo leven, omdat hij de mazzel heeft op eenzelfde soort hippie vrouw te vallen en niet teveel over zijn dak krijgt wat zijn leventje verstoort, dat is de ene geluksvogel per tien pechvogels.

Mijn verhaaltje schetst wél de duistere zijde met evenveel vuur en enthousiasme zoals jij de zonzijde schetst. Karma daarvoor, het was leuk om te typen. Ik identificeer me met geen van beide, maar ik orakel er wel graag over. Wat overigens geenzins bemoeienis is.
 
Laatst bewerkt:
Yeah, there is many more.
Uitgaan is maar een voorbeeld. Zelf ben ik behoorlijk sportief, naast KT doe ik zwemmen, hardlopen, vechtsport en survivalrun. Ik houd ervan om regelmatig gekke dingen te doen, bijvoorbeeld gewoon een keer gaan paardrijden, een sTe wand beklimmen, gaan dansen, kennismaken met een sport die je nog nooit gedaan hebt, gewoon om eens wat geks te doen.

Verder heb ik doelen in het leven om naar toe te werken. Het gaat daarbij niet altijd perse om het eindresultaat: it's the hunt, not the kill, that's the thrill.

Ik had genoeg vrienden die er net zo over dachten. Maar nu hebben ze hun avontuurlijk bestaan, of hoe je het dan ook noemen wilt, verruild voor huisje, boompje, beestje. Als iets waar je je aan moet onderwerpen, waar je niet aan ontkomt, 'je moet een keer volwassen worden' hoor je dan. Maar intussen leven ze in een sleur die ze eigenlijk niet willen.
Zo sprak ik een aantal weken terug een oude vriend die waarbij dat het geval was. Dat weekend was zijn vriendin weg, dus ik stelde voor om weer eens een keertje te gaan stappen. Hij begon gewoon te stralen omdat het iets was wat hij graag deed en al zolang niet gedaan had.

Dan heb ik het wel erg te doen met je vrienden. Ik denk dat er wel veel mensen zijn ja die opeens voor hun zelf dingen niet meer "mogen" terwijl ze het zelf wel willen. Ik denk ook meestal dat mensen met een hogere baan zo denken, die types zie je zo veel.
Voor mij zijn er geen regels aan verbonden hoe te leven. Ik heb gewoon meestal geen zin om dingen te gaan ondernemen, al kan ik ook mijn gekke buien hebben. zo ben ik laatst even een maandje gokverslaafd geweest, was de helft van de dagen in het casino te vinden. Kom je daar elke dag dezelfde mensen tegen best grappig.
 
wat hebben de meeste mannen toch vervelende vrouwen. mijn meisje gaat altijd mee op stap (vaak naar erotische feesten) en das altijd dikke pret.
en vrouw krijgen en ineens gaan bank hangen is wel zielig mijn inziens
 
wat hebben de meeste mannen toch vervelende vrouwen. mijn meisje gaat altijd mee op stap (vaak naar erotische feesten) en das altijd dikke pret.
en vrouw krijgen en ineens gaan bank hangen is wel zielig mijn inziens

Tja, zo gaat dat in het begin. Dán mag je nog alles. Maar dat gaat vanzelf over :D :P
 
Correct, je verhaal klopt volledig. Maar de mens en zeker de maatschappij bestaat uit zekerheid. De types die ervoor kiezen volledig losbandig te leven zoals jij beschrijft zijn van die hippies van 30 jaar geleden die hedentendage op middelbare leeftijd ofwel verslaafd zijn of godsdienst of nog beter 'levensbeschouwing' docent zijn aan een middelbare school. Waar ze hun illusie van vrijheid blijheid rondsputteren aan jongeren die er in trappen en het hemels hip vinden of toch niet luisteren.

Wachtend tot de school uit is en je naar huis kunt gaan naar je flatje waar je versleten kat en het jointje op je wachten.

Je moet eenmaal tot bepaalde hoogte aanpassen, omdat zekerheid op z'n minst bestaat uit backup. Wie vrij wil leven kan diep vallen, wie dat niet wil moet zorgen dat hij het zich kan permitteren en de kapitalistische maatschappij omarmen om uiteindelijk te hebben waar het om draait als je van beide walletjes wil eten, geld.

Natuurlijk wil je niet verstrikken in het web van je vrouw en kinderen en een geisoleerde sociale omgeving, maar raak je dat niet alleen als je vrouw niet bij je past en je aan kinderen niet toe was omdat je jezelf niet kent? Of omdat je alleen dát deel kent wat innerlijk om vrijheid schreeuwt omdat het de maatschappij nooit heeft willen aanvaarden uit angst zijn medemens in de arm te moeten nemen en daardoor maar individualistisch blijft?

Wat wil je dán? 20 uur werken en 's avonds de helft van je knaken verdrinken of verblowen en zo net je vrijgezellenflatje kunnen betalen, of in anabolen steken natuurlijk. Met narrigheid en de (vrij/bl)ijheidsvlag zonder kijken langs de afgrond af.

Leven alsof je 20 bent tot de dag dat je 50 word, je vriendin je laat zitten voor een jongere knul met een progressievere positie richting de andere kant, er een kind mee maakt en jou achter laat? Waarna je het opnieuw probeert, maar het kan niet meer want je bent oud en kaal en grijs en je lichaam vertoond de gevolgen van je leven als nar.

Je gaat bij de biljartclub maar je wordt niet geaccepteerd want de mannen praten over hun zoons en dochters op het atheneum en gymnasium of al reeds afgestudeerd aan een hogeschool. Over de mooie dingen die ze hadden als jongere en hoe ze het toch maar allemaal stabiel hebben geregeld ondanks dat ze van tijd tot tijd toch flink uit de band gingen. Over hun verbondenheid door de jaren heen. Na een paar weken kun je niet meer meebabbelen want je kent dat niet, dit samenzijn is je vreemd.

Je klaagt alleen over hoe de ouderdom je vrijheid en daarmee je leven grijs heeft gekleurd en verteld verhalen over vroeger. Steeds tegen iemand anders wat niemand wil ze meer dan eens horen.

Dan raak je aan de Prozac en je mag niet meer bij de club komen want ze vinden je een zeurkous met een hoog 'eigen schuld gehalte'. Je therapeut lacht je uit want hij gaat vanavond naar de bowlingclub en drinkt een pint met z'n maten terwijl jij zoekt naar die laatste 'big bang great escape' en een crack dealer bezoekt omdat je van gekkigheid en eenzaamheid niet weet wat je moet doen.

Op je 20e is het ik wil worden ik wil worden ik wil worden hoe ik wil.
Op je 30e is het ik wil blijven ik wil blijven ik wil blijven wat ik ben.
Op je 40e is het ik wil weer zijn ik wil weer zijn ik wil weer zijn wie ik was.

Maar het kan niet meer omdat de wereld verder draait en je klokje tikt. Wat was je dan? Hip. Wat bleef je dan? Onorthodox. Wat ben je dan? Alleen.

Ben je dan zo'n dommerik die dat niet doorheeft en dus ook geen behoefte heeft aan dieper contact en denkt dat hij alles heeft? Neuh, waarschijnlijk niet want dan had je nu niet bewust voor het vrije leven gekozen en er over rondgepropageerd, dan was je er wel ingerold omdat je niet beter kon.

Dus zul je dan niet net als nu niet en net als ooit niet accepteren hoe het is. Alleen heb je dan wel wilde verhalen die je kan vertellen. Tegen wie? De grijze kat op de vensterbank? Of de zoveelste jongere die denkt dat je de dorpsgek bent, zaterdagavond in het café. Met een schuin oog bekeken door de mannen van de biljartclub.

Wat heb je dan? Integriteit? Of wrok?

Vóór je op de kast vliegt wil ik even schetsen dat het niet met iederéén zo afloopt, veelal omdat velen op een bepaald punt toch wel íets van verantwoordelijkheid gaan beseffen. Een enkeling blijft wel lekker zo leven, omdat hij de mazzel heeft op eenzelfde soort hippie vrouw te vallen en niet teveel over zijn dak krijgt wat zijn leventje verstoort, dat is de ene geluksvogel per tien pechvogels.

Mijn verhaaltje schetst wél de duistere zijde met evenveel vuur en enthousiasme zoals jij de zonzijde schetst. Karma daarvoor, het was leuk om te typen. Ik identificeer me met geen van beide, maar ik orakel er wel graag over. Wat overigens geenzins bemoeienis is.

Whahaha goede post bro!
 
Yeah, there is many more.
Uitgaan is maar een voorbeeld. Zelf ben ik behoorlijk sportief, naast KT doe ik zwemmen, hardlopen, vechtsport en survivalrun. Ik houd ervan om regelmatig gekke dingen te doen, bijvoorbeeld gewoon een keer gaan paardrijden, een sTe wand beklimmen, gaan dansen, kennismaken met een sport die je nog nooit gedaan hebt, gewoon om eens wat geks te doen.

Verder heb ik doelen in het leven om naar toe te werken. Het gaat daarbij niet altijd perse om het eindresultaat: it's the hunt, not the kill, that's the thrill.

Ik had genoeg vrienden die er net zo over dachten. Maar nu hebben ze hun avontuurlijk bestaan, of hoe je het dan ook noemen wilt, verruild voor huisje, boompje, beestje. Als iets waar je je aan moet onderwerpen, waar je niet aan ontkomt, 'je moet een keer volwassen worden' hoor je dan. Maar intussen leven ze in een sleur die ze eigenlijk niet willen.
Zo sprak ik een aantal weken terug een oude vriend die waarbij dat het geval was. Dat weekend was zijn vriendin weg, dus ik stelde voor om weer eens een keertje te gaan stappen. Hij begon gewoon te stralen omdat het iets was wat hij graag deed en al zolang niet gedaan had.

Hehe op je 50ste wil je niet meer paardrijden hoor.
En die klimwand zal je na een aantal keer ook gaan vervelen. Als dit jou wilde leven is, dan kies ik toch voor dat van mij:D

Enige wat ik voorlopig heb opgegeven imo is het motorrijden. In 1e instantie omdat ik het geld goed kon gebruiken voor het inrichten van mijn huis.
Nu omdat ik een kleine heb, en niet wil dat hij vaderloos opgroeid.
Verder doe ik hetzelfde als wat ik vroeger deed, alleen overleg ik nu meer, omdat ik gewoon rekening hou met mijnn partner. Iets wat niet meer dan logisch is als je een partner hebt.
Tevens wil ik ook niet dat mijn kinderen een ouwe lul als vader hebben. Ik wil gewoon met hun dingen kunnen gaan doen nu ik nog fit ben.
 
Tja, zo gaat dat in het begin. Dán mag je nog alles. Maar dat gaat vanzelf over :D :P

gaat al bijna een jaar goed zo.

btw in vorige relatie van 4,5 jaar was t idem. ligt denk ik ook aan mannen. sommigen zitten dermate onder de plak dat t gewoon slaven zijn.;)
 
Hehe op je 50ste wil je niet meer paardrijden hoor.
En die klimwand zal je na een aantal keer ook gaan vervelen. Als dit jou wilde leven is, dan kies ik toch voor dat van mij:D

Enige wat ik voorlopig heb opgegeven imo is het motorrijden. In 1e instantie omdat ik het geld goed kon gebruiken voor het inrichten van mijn huis.
Nu omdat ik een kleine heb, en niet wil dat hij vaderloos opgroeid.
Verder doe ik hetzelfde als wat ik vroeger deed, alleen overleg ik nu meer, omdat ik gewoon rekening hou met mijnn partner. Iets wat niet meer dan logisch is als je een partner hebt.
Tevens wil ik ook niet dat mijn kinderen een ouwe lul als vader hebben.
Ik wil gewoon met hun dingen kunnen gaan doen nu ik nog fit ben.

En zo is dat. Gewoon een beetje vertrouwen in mensen en de zaakjes een beetje indelen, zo is ieder tevreden en gaat alles z'n gang. Bovendien schep je zo misschien wel extra veel plezier in je hobbies.

Ik zie dat die ouwe freggel net weg is op vakantie, dat heb ik weer, mijn gepreek wordt weer niet gelezen. Vorige week ook al toen moest 'ie ineens naar de stad. Nu naar Griekenland.

Steeds een beetje meer 'weg'. Volgend jaar doe ik nog eens een heavy post, misschien pleegt 'ie dan zelfmoord ??? :D
 
En zo is dat. Gewoon een beetje vertrouwen in mensen en de zaakjes een beetje indelen, zo is ieder tevreden en gaat alles z'n gang. Bovendien schep je zo misschien wel extra veel plezier in je hobbies.

Ik zie dat die ouwe freggel net weg is op vakantie, dat heb ik weer, mijn gepreek wordt weer niet gelezen. Vorige week ook al toen moest 'ie ineens naar de stad. Nu naar Griekenland.

Steeds een beetje meer 'weg'. Volgend jaar doe ik nog eens een heavy post, misschien pleegt 'ie dan zelfmoord ??? :D

:roflol:

En op het afscheidsbriefje staat alleen maar: Het komt allemaal door die klooteend!!
 
Zie D.'s reply :D

Ik doe grotendeels waar ik zin in heb. Daar heb ik gewoon de tijd voor.
Anderen, de mensen over wie we praten, die hebben dat niet.
Zitten strak in een kantoortijd-ritme, mogen bij Gods gratie 's avonds nog wat sporten en de baas bepaalt wanneer je mag schijten en op vakantie gaat.

De rest van de tijd vullen ze óf op met vrouwke en kinders in een avonturenpark, stil voor zich uit starend naar dat lekkere kipje wat met een kerel van hun leeftijd een leuke dag heeft of vullen ze de leegte van hun bestaan met het kopen van belachelijk dure audio en videospullen om nog enigzins een vergoeding voor hun maatschappelijke cel te krijgen.

Was jij niet ook die kerel die klaagde over zijn werk en de branche waarin hij werkte? Die gast die van tijd tot tijd sollicitatie na sollicitatie schreef en zijn frustratie spuide over het feit dat hij de bewaking was ingegaan? Die knakker die zich graag met andermans leven bemoeide om te vertellen dat hij het beter wist door al z'n fouten? Beetje tegenstrijdig dan he, dit.

Dat wou ik nog even markeren, verder ga ik je posts niet meer aanhalen want da's flauw, je leest het wel als je terug bent.

Wie wil er nou 70 of ouder worden en als een halve gare knaak thuis zitten? Is toch ook geen leven? Dan trek ik liever de stekker eruit.

Dat zeg jij wel mooi maar dat zeg je nú. Dat wil ik nog wel eens meemaken kerel. Laten we contact houden, dan kom ik je over zo'n ruime 40 jaar opzoeken en neem ik een touw en een haak voor je mee.

Saw gezien? Ik toevallig wel, gisteren nog. Leuk van toepassing ook, 'als de dood nabij is waardeert men het leven wel'. ;)
 
Was jij niet ook die kerel die klaagde over zijn werk en de branche waarin hij werkte? Die gast die van tijd tot tijd sollicitatie na sollicitatie schreef en zijn frustratie spuide over het feit dat hij de bewaking was ingegaan? Die knakker die zich graag met andermans leven bemoeide om te vertellen dat hij het beter wist door al z'n fouten? Beetje tegenstrijdig dan he, dit.

Dat wou ik nog even markeren, verder ga ik je posts niet meer aanhalen want da's flauw, je leest het wel als je terug bent.



Dat zeg jij wel mooi maar dat zeg je nú. Dat wil ik nog wel eens meemaken kerel. Laten we contact houden, dan kom ik je over zo'n ruime 40 jaar opzoeken en neem ik een touw en een haak voor je mee.

Saw gezien? Ik toevallig wel, gisteren nog. Leuk van toepassing ook, 'als de dood nabij is waardeert men het leven wel'. ;)

Wat ga je met dat touw en die haak doen? Gaan we samen vissen ofzo?
 
Wat ga je met dat touw en die haak doen? Gaan we samen vissen ofzo?

Nee bro, daar ga jij je mee ophangen. Omdat je 'een gare knaak' bent geworden. Doe je dat niet, dan teken je een contract dat je hele vermogen mij toebehoort en anders knoop ík dat touw voor je. Reken maar dat je het dan alsnog doet :D
 
Was jij niet ook die kerel die klaagde over zijn werk en de branche waarin hij werkte? Die gast die van tijd tot tijd sollicitatie na sollicitatie schreef en zijn frustratie spuide over het feit dat hij de bewaking was ingegaan? Die knakker die zich graag met andermans leven bemoeide om te vertellen dat hij het beter wist door al z'n fouten? Beetje tegenstrijdig dan he, dit.
Dit is dan juist een teken dat hij het goed doet. Alles proberen, blijven veranderen. Net zo lang tot het naar je zin is. Geen genoegen nemen met middelmaat, maar blijven streven. Hij zou zichzelf pas tegenspreken als hij GEEN sollicitatiedrift meer had.
 
Back
Naar boven