- Lid sinds
- 22 apr 2012
- Berichten
- 57
- Waardering
- 12
- Lengte
- 1m88
Eight below…
Ik weet niet eens of titel van dit schrijven helemaal goed is, er had ook “passie” boven kunnen staan.
Eight below is een film die ik laatst zag en me aan ’t denken zette, iets dat wel vaker gebeurt bij, zo op of rond kerst.
In deze fantastische film moet een poolexpeditie de honden achterlaten in ’t basiskamp omdat men halsoverkop weg moet ivm. naderend slecht weer. Dit met zeer veel tegenzin bij de hoofdpersoon uit deze film. Hij verzet zich hevig maar moet zijn meerderen gelijk geven..
Maanden verstrijken en tussentijds ziet de kijker hoe de honden stand houden door zich te voeden met oa. een aangespoelde walvis. Ook zien we de vertwijfeling bij de hoofdpersoon, zijn verdriet en de groei van ’t plan om “zijn” hondjes op te halen. Wat de regisseur briljant in beeld brengt is de vertwijfeling in de ogen van de honden, hun verdriet en gemis. De spanning groeit in de film; gaan de hondjes het halen, gaat de hoofdpersoon ze ophalen?? De onverzettelijkheid van de hoofdpersoon resulteert natuurlijk uiteindelijk in het ophalen van de honden maar hoe zijn ze eraan toe, leven ze allemaal nog? Niet allemaal maar 80% van de honden overleeft ’t en gaat mee terug naar de bewoonde wereld, echt ontroerend..
Wat heeft deze film nu met onze sporten te maken? Ik zou zeggen;veel! Ik betrapte mezelf tijdens de film dat ik meerdere keren dacht;”vent, ga die honden halen”! Ik denk dat iedereen zichzelf wel een beetje een held vindt maar ik weet 100% zeker dat ik de honden zou halen, al moet ik lopen, naar de hel en terug. Ik heb de sport altijd zo benadert, eigenlijk alles in ’t leven. En zie dat ook bij andere atleten die ’t goed doen, ze hebben passie in en voor hetgeen ze doen.
We kennen de uitspraak van Arnold nog wel; “ik wilde zo graag winnen dat ’t pijn deed”. Het gevecht van Lance Armstrong, niet tegen de klok maar tegen kanker. Of zwemmer Maarten van der Weijden, eerst het gevecht tegen kanker en daarna Olympisch goud! Ikzelf heb voor mijn laatste kans op een wereldtitel gezegd dat als ik 50% kans op de titel had en 50% kans had om te sterven, ik direct de ring in gestapt was. Of, en dan hou ik ermee op, de blinde bodybuilder die laatst zijn klasse won op de Arnold Classic in Madrid. Dan lopen bij mij de tranen over mijn wangen, dat is passie!
Als u dit leest is ’t jaar alweer op gang maar de woorden hierboven zijn woorden die in een ieders handboek moeten staan. Ik ben er van overtuigd dat alles mogelijk is, als je ’t maar wilt, als je ’t maar doet.
Gracas a Deus, JK.
Ik weet niet eens of titel van dit schrijven helemaal goed is, er had ook “passie” boven kunnen staan.
Eight below is een film die ik laatst zag en me aan ’t denken zette, iets dat wel vaker gebeurt bij, zo op of rond kerst.
In deze fantastische film moet een poolexpeditie de honden achterlaten in ’t basiskamp omdat men halsoverkop weg moet ivm. naderend slecht weer. Dit met zeer veel tegenzin bij de hoofdpersoon uit deze film. Hij verzet zich hevig maar moet zijn meerderen gelijk geven..
Maanden verstrijken en tussentijds ziet de kijker hoe de honden stand houden door zich te voeden met oa. een aangespoelde walvis. Ook zien we de vertwijfeling bij de hoofdpersoon, zijn verdriet en de groei van ’t plan om “zijn” hondjes op te halen. Wat de regisseur briljant in beeld brengt is de vertwijfeling in de ogen van de honden, hun verdriet en gemis. De spanning groeit in de film; gaan de hondjes het halen, gaat de hoofdpersoon ze ophalen?? De onverzettelijkheid van de hoofdpersoon resulteert natuurlijk uiteindelijk in het ophalen van de honden maar hoe zijn ze eraan toe, leven ze allemaal nog? Niet allemaal maar 80% van de honden overleeft ’t en gaat mee terug naar de bewoonde wereld, echt ontroerend..
Wat heeft deze film nu met onze sporten te maken? Ik zou zeggen;veel! Ik betrapte mezelf tijdens de film dat ik meerdere keren dacht;”vent, ga die honden halen”! Ik denk dat iedereen zichzelf wel een beetje een held vindt maar ik weet 100% zeker dat ik de honden zou halen, al moet ik lopen, naar de hel en terug. Ik heb de sport altijd zo benadert, eigenlijk alles in ’t leven. En zie dat ook bij andere atleten die ’t goed doen, ze hebben passie in en voor hetgeen ze doen.
We kennen de uitspraak van Arnold nog wel; “ik wilde zo graag winnen dat ’t pijn deed”. Het gevecht van Lance Armstrong, niet tegen de klok maar tegen kanker. Of zwemmer Maarten van der Weijden, eerst het gevecht tegen kanker en daarna Olympisch goud! Ikzelf heb voor mijn laatste kans op een wereldtitel gezegd dat als ik 50% kans op de titel had en 50% kans had om te sterven, ik direct de ring in gestapt was. Of, en dan hou ik ermee op, de blinde bodybuilder die laatst zijn klasse won op de Arnold Classic in Madrid. Dan lopen bij mij de tranen over mijn wangen, dat is passie!
Als u dit leest is ’t jaar alweer op gang maar de woorden hierboven zijn woorden die in een ieders handboek moeten staan. Ik ben er van overtuigd dat alles mogelijk is, als je ’t maar wilt, als je ’t maar doet.
Gracas a Deus, JK.