Joop Kasteel
Cool Novice
- Lid geworden
- 22 apr 2012
- Berichten
- 57
- Waardering
- 12
- Lengte
- 1m88
Ik hoop dat ’t regent…
Lekker negatief JK…Maar zo bedoel ik ’t niet natuurlijk, eerder ’t tegenovergestelde! Toch zijn die eerste woorden van de tekst ook weer een beetje verantwoordelijk voor ’t vormen van mijn karakter, toch de basis van succes…
In 1980 leerde ik boezemvriend Andrew “Gijs” Houtveen kennen, ook zijn familie. Naast broer Armando, een fantastische loper in die tijd, ook de familie Houtveen. Pa Houtveen was in die tijd ook trainer en 1 van de eerste dingen die ik hoorde/leerde waren de woorden van wereldtopper Haico Scharn, ook een loper die de eerste regels van dit schrijven heeft “uitgevonden”. Hij zei altijd “ik hoop dat ’t regent, want dan blijft mijn tegenstander thuis”! En zo is/was ’t ook, veel mensen zijn toch mooi weer atleten. Ik heb die regels die dag goed in mijn oren geknoopt en heb er echt veel profijt van gehad; het maakt je sterk en trots om af te zien.
Jaren later, even een visje halen na de looptraining in ’t bos. U kent ’t wel, een gezellige aangelegenheid waar mensen lekker keuvelend over alles en nog wat op hun visje wachten. Aangekomen bij de visboer, een goede vriend, viel ’t me op dat de mensen wel erg overdreven naar me keken. Ik raakte zelfs licht geïrriteerd! Ok, het was frips, ik had een sportbroekje aan, net over de knieën en er kwam wat stoom van me af maar voor de rest niet echt “bekijkenswaardig”. Looptraining = kort voor de wedstrijd dus het zou niet lang duren of ik zou iemand “vriendelijk” verzoeken voor zich te kijken, ook al was ’t de viskraam van een vriend. Gelukkig zag vriend visboer mijn blik en verzocht me hardop even in ’t spiegeltje te kijken, net naast de bak waar de kibbeling gebakken werd. Ik leek Zwarte Piet wel!! Wat was er nu gebeurt??! Ik was tijdens de sprinttraining in ’t bos op mijn muil gevallen, midden in de modder! Handen zwart, kleren een beetje maar mijn gezicht vol!! Wat zullen die mensen gedacht hebben!!? Koud buiten, grote kerel, korte broek, damp slaat ervan af en een pikzwarte kop!! Ik schoot in de lach maar schaamde me toch want ik had al wat “vriendelijke signalen” afgegeven en legde snel aan de mensen uit waarom ik er zo mal uitzag. Een vrouw dacht dat ik aan de drugs was, dat was de enige manier waar ze die damp mee kon verklaren.
Niet aan de drugs maar wel hard gewerkt. Harinkje smaakte heerlijk..
Do it…JK.
Lekker negatief JK…Maar zo bedoel ik ’t niet natuurlijk, eerder ’t tegenovergestelde! Toch zijn die eerste woorden van de tekst ook weer een beetje verantwoordelijk voor ’t vormen van mijn karakter, toch de basis van succes…
In 1980 leerde ik boezemvriend Andrew “Gijs” Houtveen kennen, ook zijn familie. Naast broer Armando, een fantastische loper in die tijd, ook de familie Houtveen. Pa Houtveen was in die tijd ook trainer en 1 van de eerste dingen die ik hoorde/leerde waren de woorden van wereldtopper Haico Scharn, ook een loper die de eerste regels van dit schrijven heeft “uitgevonden”. Hij zei altijd “ik hoop dat ’t regent, want dan blijft mijn tegenstander thuis”! En zo is/was ’t ook, veel mensen zijn toch mooi weer atleten. Ik heb die regels die dag goed in mijn oren geknoopt en heb er echt veel profijt van gehad; het maakt je sterk en trots om af te zien.
Jaren later, even een visje halen na de looptraining in ’t bos. U kent ’t wel, een gezellige aangelegenheid waar mensen lekker keuvelend over alles en nog wat op hun visje wachten. Aangekomen bij de visboer, een goede vriend, viel ’t me op dat de mensen wel erg overdreven naar me keken. Ik raakte zelfs licht geïrriteerd! Ok, het was frips, ik had een sportbroekje aan, net over de knieën en er kwam wat stoom van me af maar voor de rest niet echt “bekijkenswaardig”. Looptraining = kort voor de wedstrijd dus het zou niet lang duren of ik zou iemand “vriendelijk” verzoeken voor zich te kijken, ook al was ’t de viskraam van een vriend. Gelukkig zag vriend visboer mijn blik en verzocht me hardop even in ’t spiegeltje te kijken, net naast de bak waar de kibbeling gebakken werd. Ik leek Zwarte Piet wel!! Wat was er nu gebeurt??! Ik was tijdens de sprinttraining in ’t bos op mijn muil gevallen, midden in de modder! Handen zwart, kleren een beetje maar mijn gezicht vol!! Wat zullen die mensen gedacht hebben!!? Koud buiten, grote kerel, korte broek, damp slaat ervan af en een pikzwarte kop!! Ik schoot in de lach maar schaamde me toch want ik had al wat “vriendelijke signalen” afgegeven en legde snel aan de mensen uit waarom ik er zo mal uitzag. Een vrouw dacht dat ik aan de drugs was, dat was de enige manier waar ze die damp mee kon verklaren.
Niet aan de drugs maar wel hard gewerkt. Harinkje smaakte heerlijk..
Do it…JK.