MuscleMeat

Kanker! ..en toen?

Bezoekers in dit topic

Gingerbreadman

DBB Koekje
Elite Member
15 jaar lid
Lid sinds
18 mei 2008
Berichten
3.359
Waardering
735
Lengte
1m80
Massa
98kg
Vetpercentage
10%
Het is een k*t onderwerp, maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en hoe jullie persoonlijk om zijn gegaan met kanker gevallen om je heen.

Ik ben voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met een kanker geval binnen de familie. Helaas betreft het mijn bloed eigen moeder die een hersen tumor heeft.
Voor mij is het een waas waarin ik nu verkeer. Alles lijkt onwerkelijk en gaat half aan me voorbij.
Niet bedoelt om er een "sterkte" topic van maken, maar ik ben dus benieuwd naar de omgang van anderen mbt kanker.
 
  • Like
Waarderingen: Ano_72_1 en Enzyme
2 maal m'n vader
2 maal m'n broertje
1 maal m'n moeder (bleek later toch goedaardig)

Resultaat: Cognitieve gedragstherapie.
 
Uit mijn familie tot zover alleen mijn opa, die er wel van genezen is uiteindelijk.
Wel veel kennissen / bekenden verloren aan kanker.
 
mijn neef aan leukemie, ik was toen nog jong een jaar of 4 maar herinner mij nog wel een bezoek aan het ziekenhuis waar ik hem enkel vanachter glas mocht zien en met een telefoon met hem kon praten

mijnen bompa (opa) pancreaskanker, strijd heeft nog geen 3 maanden geduurd.

een tante van me borstkanker maar geopereerd en overleefd + geen terugkeer

kan er relatief goed mee omgaan, is een deel van het leven en het is een rotte ziekte maar als het gebeurd gebeurd het...
 
Tante overleden, opa overleden en wat verdere familie.
Moeder onder controle en ikzelf onder controle ivm melanomen(al twee preventief
moeten wegsnijden)
Ik let veel meer op de zon en zonnebank doe ik niet meer, je kunt overal wel op letten.

Ps: toch sterkte, je moeder is toch je alles weetje
 
Moeder is 2 weken geleden overleden op 48 jarige leeftijd, uitzaaing over heel het lichaam. Strijd van 4 maanden.Hardste tijd van mn nog maar korte leven en het is en blijft pijnlijk. Het enige wat je kunt doen is laten zien dat je echt van je moeder houdt en echt om haar geeft en er voor haar bent. Ik heb voor haar gezorgd(2maanden) thuis zodat ze niet in ziekenhuis zou sterven, en daar is ze me echt dank baar voor geweest. Het ergste is dat alles zo onwerkelijk lijkt. Mja ik werd elke week dan toch weer met de neus op de feiten geduwd.
 
  • Like
Waarderingen: StiffmeisterXL, stoneman158, wannabeestrong en 3 andere personen
Moeder is 2 weken geleden overleden op 48 jarige leeftijd, uitzaaing over heel het lichaam. Strijd van 4 maanden.Hardste tijd van mn nog maar korte leven en het is en blijft pijnlijk. Het enige wat je kunt doen is laten zien dat je echt van je moeder houdt en echt om haar geeft en er voor haar bent. Ik heb voor haar gezorgd(2maanden) thuis zodat ze niet in ziekenhuis zou sterven, en daar is ze me echt dank baar voor geweest. Het ergste is dat alles zo onwerkelijk lijkt. Mja ik werd elke week dan toch weer met de neus op de feiten geduwd.

gecondoleerd en respect voor je daden, zulke dingen drukken je ineens weer de echte belangrijke dingen naar t hoofd bij mij ipv je tentamenpunten
 
ja sinds dit alles gebeurd is heb ik ook een heel andere kijk op het leven , wat belangrijk is en wat niet. Ik wil echt genieten van het leven je weet nooit hoe snel het stopt
 
Degene die HET middel tegen kanker uitvind, wil ik mijn leven nog wel voor geven:)

Het is en blijft gewoon een ernstige ziekte waardoor veel mensen overlijden.
Mijn oma, schoonvader en tante zijn alle 3 aan kanker gestorven.

Het is gewoon heel moeilijk om ermee om te gaan en het verlies is nog 3 x zo groot;)
 
mijn moeder had borstkanker, ik had op de een of andere manier altijd het gevoel dat het goed kwam en dat is het ook gekomen. Mijn oom is wel overleden aan kanker en heeft er 3 jaar tegen moeten vechten, tis wle diep triest voor zijn directe naasten...
 
7 maanden geleden te horen gekregen dat m'n moeder longkanker had met oa uitzaaingen door d'r hele lichaam. Ze ligt nu in het ziekenhuis en is er niet al te best aan toe

Waarschijnlijk wordt ze in een hospice geplaatst de komende week om de laatste paar maandjes toch nog in een redelijk normale omgeving af te sluiten
 
  • Like
Waarderingen: wannabeestrong en Gingerbreadman
2 tantes en een oom. Nog een oom die genezen is van prostaatkanker.

1 van de tantes had borstkanker en was genezen. Daarna wordt je volgens mij na 7 jaar volledig genezen verklaard als het niet terugkomt. Een paar weken later (na die 7 jaar dus) kreeg ze kanker in haar botten en overleed vrij snel. Was een leuke tante en wat ik me vooral herinner is dat ze nog steeds rookte terwijl ze aan een zuurstofappaaraat hing. "Stoppen is nu toch te laat"

Andere tante en een oom hadden beiden longkanker (waren echtgenoten). Beiden nooit gerookt en overleden binnen 3 maanden van elkaar.

Geval het dichtste bij voor mijn gevoel is toch wel de moeder van mijn beste vriend die overleed toen wij 8 jaar waren. Dat was toch wel iets ingrijpends geweest en was mijn eerste ervaring met kanker. Ik vergeet nooit meer dat bed in die woonkamer met die zieke vrouw erin. Ze had een ziektebed van 1,5 jaar volgens mij voordat ze overleed.

---------- Toegevoegd om 23:36 ---------- De post hierboven werd geplaatst om 23:35 ----------

Edit:

Sterkte aan de TS en mensen die recent het leed van kanker bij een dierbaren hebben moeten ervaren.
 
Meerdere malen de afgelopen jaren mee geconfronteerd. Probeer er zo nuchter mogelijk mee om te gaan, sommige mensen redden het sommige niet. Geniet van de dagen die je hebt, want wie weet ben je zelf ooit patient.

En nog iets, de meeste kankerpatienten staan er niet op te springen dat je medelijden toont. Je doet hun er geen plezier mee en jezelf ook niet.

Iedere man krijgt trouwens te maken met prostaatkanker, echter het ene lichaam kan het verwerken het andere niet en dat heeft kwaadaardige tumoren tot gevolg. Regelmatige controle is niks mis mee ;) .
 
Laatst bewerkt:
Mijn oma, moeder van mijn moeder, longkanker en stierf daar aan op midden 50.
Ze rookte dan ook als een ketter. Caballero, ik en mijn zussen verstopte soms wel eens haar pakje peuken. Maar dat hielp natuurlijk niks maar ze werd dan wel heel link !

Waar ik me altijd nog schuldig om voel, nu minder als vroeger, kijk er anders op terug.
Ik had haar in een boze bui kankerwijf genoemd of iets in die geest, iig iets met kanker.

Omdat ik naar boven moest van haar, had iets gedaan wat niet mocht, weet niet meer precies wat. En dan was het hup, naar de slaap kamer als straf.
Was een jaar 7,8...

Wel zuur, toen ze ook echt van ons weg ging door die nare ziekte.

Zie haar nog zo staan onder aan de trap en ik schreeuwend naar benende. :(
Sorry lieve oma !

X
 
  • Like
Waarderingen: Gingerbreadman
7 maanden geleden te horen gekregen dat m'n moeder longkanker had met oa uitzaaingen door d'r hele lichaam. Ze ligt nu in het ziekenhuis en is er niet al te best aan toe

Waarschijnlijk wordt ze in een hospice geplaatst de komende week om de laatste paar maandjes toch nog in een redelijk normale omgeving af te sluiten
Heftig man, sterkte de komende periode :( Ikzelf ben m'n opa, 2 ooms, oma en neef verloren aan kanker, een slopende ziekte is het binnen een paar maanden na de vaststelling was het gebeurd. Weet nog hoe ik bij m'n oom op bezoek ging en hem pas 2 maanden daarna weer zag, ik schrok echt van hoe geel en levenloos die geworden was. Het komt veel voor in de familie dus ik hou m'n hart vast.
 
M'n grootouders langs mijn vaders kant zijn er beiden aan overleden en ook nog een paar tantes en zo, maar kon me toen niet echt veel schelen aangezien ik toch geen band had met die personen, maar hoop dat het nooit zover komt dat iemand van de mensen waar ik wel om geef het krijgt en ik er moet leren mee omgaan.
 
Een moeder van een kennis van mij had borstkanker. Die vrouw was al depressief dus met kanker al helemaal. Hebben de borst eraf gehaald om verdere dingen te voorkomen.

En een ex-collega laatst tegengekomen. Hij was ineens kaal.
Ik: "Ey man, sinds wanneer ben jij kaal?"
hij: "Sinds dat ik kanker heb gehad."
ik: "...... ok ......."
Dan sta je effe met je bek vol tanden. Zo'n antwoord verwacht je nooit. Maar gelukkig had hij z'n gevoel voor humor niet verloren. Hij had tevens zijn vrouw en kind van hoogstens 1 à 2 jaar bij zich. Dan bedenk je je maar dat het zo gedaan zou kunnen zijn en zo'n kind zonder vader opgroeit(door deze ziekte).
 
Terug
Naar boven