- Lid geworden
- 24 mrt 2010
- Berichten
- 2
- Waardering
- 1
- Lengte
- 1m80
- Massa
- 76kg
- Vetpercentage
- 6%
Sinds enige tijd bezoek ik dit forum voor allerhande informatie. Ik heb volgens mij nog nooit gereageerd of gepost. Maar ik zag een ander bericht over schouderherstel en bedacht me dat ik mijn ervaringen wel kan delen. Dus als je een verdraaide knie hebt (gehad), is het misschien de moeite waard dit te lezen.
Toen ik een jaar of 17 was heb ik mijn knie verdraaid tijdens een karate training. Ik ben direct naar de EHBO gegaan en heb een foto laten maken, daar was geen breuk of scheur op te zien. De huisarts gaf mij vervolgens een aantal oefeningen mee die ik moest doen: been gestrekt houden terwijl je zit, eventueel met een gewichtje eraan. Na een week had ik nergens meer last van en ben ik weer naar de karate training gegaan.
In de jaren hierna, ben nu 28, heb ik enkele keren mijn knie verdraaid, de huisarts gaf mij telkens hetzelfde advies: been strekken met een gewichtje eraan. Op een zeker moment merkte een sportkameraad op dat ik raar liep na het trainen. Hierop heb ik bij de huisarts een verwijsbriefje aangevraagd voor een consult bij de St. Maartenskliniek. Daar werd een MRI scan gemaakt en bleek het volgende:
De tuberositas, waar je kniepees op je scheenbeen vastzit, was ver naar buiten geplaatst, dit is aangeboren.
Mijn kruisband was afgescheurd en weg, is een keer tijdens een verdraaiing gebeurd en doordat het niet direct is behandeld verdwijnt dat peesje dan.
De oplossing was een tuberositas transpositie, en eventueel een herstel van de kruisband, dat zou tijdens de operatie blijken. Tijdens de operatie bleek inderdaad dat de transpositie alleen niet voldoende was. Dus werd in mijn bovenbeen een stukje pees verwijderd en dan als nieuwe kruisband geplaatst.
Vervolgens moest ik een lang weekend in het ziekenhuis blijven liggen om te controleren op ontstekingen en dergelijke. Na de operatie was het wel zaak om het been te blijven bewegen zodat het nieuwe peesje niet zou "verkleven". Ik mocht echter niet lopen of kracht zetten met mijn bovenbeenspieren omdat die dan de schroeven uit het scheenbeen konden trekken, in theorie.
Helaas ging na een week de wond niet dicht en moest de wond uitgespoeld worden, dat duurde maar een half uurtje en na een dag kon ik weer naar huis.
Dat naar huis gaan was wel met gips, van mijn enkel tot de lies, dat open kon, zodat ik het 's nachts uit kon doen. Dat gips moest 6 weken blijven zitten en ik mocht geen kracht zetten, enkel bewegen. Het was wel loopgips, dus ik mocht wandelen (met krukken).
Van mijn fysio kreeg ik een aantal oefeningen. De oefeningen omhelsden op een stoel zitten en dan het been eerst in 90 graden zien te krijgen, daarna moest het steeds verder. Dit alles werd wekelijks door een sportfysio gecontroleerd die tevens arts is en verbonden is aan de St. Maartenskliniek. Op die manier was er in ieder geval contact tussen chirurg en nazorg wat ik erg op prijs stelde.
Die zes weken waren een hel, niets was mogelijk, vanwege dat grote gips liep ik permanent met een gestrekt been. Autorijden kon niet, op de bijrijdersstoel zitten ook niet. Gelukkig werk ik thuis, dus dat scheelt, maar mocht je een baan hebben, kan je de eerste 2 maanden na de operatie dus afschrijven.
Toen het gips er eindelijk af was en goedgekeurd na een röntgenfoto, mocht ik "echte" oefeningen gaan doen. Dat behelsde opnieuw leren lopen, rennen, springen, fietsen. De eerste vier weken had ik 2 keer per week fysio en daarna nog twee maanden normale fysio terwijl ik nog 1 à 2 keer zelf ging sporten.
De oefeningen van de fysio waren voornamelijk squats en lunges en dat vaak op een bal of halve bal zodat de coördinatie en kleine spieren en pezen zouden herstellen. Het gewicht werd langzaam opgevoerd, maar bij de fysio bleef het gewicht beperkt tot hooguit 10 à 20 kilo. Na die 2 maanden was het fysio-traject af en kon ik in principe weer alles doen.
Blij als ik was ging ik weer sporten, onder andere Krav Maga. Hoewel de krachttraining prima ging, merkte ik bij Krav dat ik niet alle oefeningen goed kon doen. De instructeur was tevens fysiotherapeut en Crosfit trainer. Met hem ben ik vervolgens nog 3 maanden gaan trainen. Deze maanden zijn eigenlijk het beste geweest qua herstel. De oefeningen die ik deed waren bijna allemaal met kettlebells, dus farmers walk, squat, lunges en eenvoudigere dingen als hink-stap-sprong en andere soorten sprongen en hinkelen.
Deze trainingen gecombineerd met twee keer per week Krav Maga en nog twee keer per week crossfit was uiteindelijk dé methode om te herstellen, voor mij dan.
Al met al heeft de operatie en herstel ruim een jaar geduurd, van december 2010 tot januari 2012. Maar nu is mijn knie wel sterker dan ooit ervoor. Qua blijvende klachten, zijn er drie littekens, waarvan één nogal lomp en als ik een tijdje niet rek/strek is mijn knie wat stijf. Daarbij zitten er nog drie schroeven in mijn scheenbeen die er misschien nog een keer uitgaan. Daarover ben ik nog in dubio.
Hoewel het een operatie van niks is, zou de vorige operatie ook een fluitje van een cent zijn. De waarschuwingen over ontstekingen en andere dingen hoorde ik wel aan, maar daar stond ik niet bij stil. Totdat er een tweede operatie nodig was. Daarbij zou na het verwijderen van de schroeven ook een rustperiode en eventueel fysio nodig zijn. Ook daarvoor geldt, de vorige keer zouden twee maanden voldoende zijn, maar dat bleek bijna een jaar te zijn.
Voor iedereen die met (veelvuldig) knieverdraaiingen te maken heeft raad ik aan om allereerst een goede sportfysio te zoeken. Als ik die na mijn eerste verdraaiing had ingeschakeld was het daar misschien bij gebleven. Daarbij had ik achteraf veel eerder mijn huisarts moeten passeren en advies van een orthopeed moeten inwinnen. In mijn geval heb ik met een huisarts te maken die zichzelf beter vindt dan hij is en alles zelf probeert op te lossen.
Al met al zijn er wel nu enkele sporten die ik (bewust) niet meer beoefen: zaalvoetbal, squash een karate. Mijn knie zit er helemaal goed in, maar een sport doen waarbij knie blessures op de loer liggen is voor mij geen optie. Als er nu nog iets scheurt of breekt in die knie op een andere plaats wordt het echt een zooitje.
Hopelijk hebben mensen hier iets aan.
Toen ik een jaar of 17 was heb ik mijn knie verdraaid tijdens een karate training. Ik ben direct naar de EHBO gegaan en heb een foto laten maken, daar was geen breuk of scheur op te zien. De huisarts gaf mij vervolgens een aantal oefeningen mee die ik moest doen: been gestrekt houden terwijl je zit, eventueel met een gewichtje eraan. Na een week had ik nergens meer last van en ben ik weer naar de karate training gegaan.
In de jaren hierna, ben nu 28, heb ik enkele keren mijn knie verdraaid, de huisarts gaf mij telkens hetzelfde advies: been strekken met een gewichtje eraan. Op een zeker moment merkte een sportkameraad op dat ik raar liep na het trainen. Hierop heb ik bij de huisarts een verwijsbriefje aangevraagd voor een consult bij de St. Maartenskliniek. Daar werd een MRI scan gemaakt en bleek het volgende:
De tuberositas, waar je kniepees op je scheenbeen vastzit, was ver naar buiten geplaatst, dit is aangeboren.
Mijn kruisband was afgescheurd en weg, is een keer tijdens een verdraaiing gebeurd en doordat het niet direct is behandeld verdwijnt dat peesje dan.
De oplossing was een tuberositas transpositie, en eventueel een herstel van de kruisband, dat zou tijdens de operatie blijken. Tijdens de operatie bleek inderdaad dat de transpositie alleen niet voldoende was. Dus werd in mijn bovenbeen een stukje pees verwijderd en dan als nieuwe kruisband geplaatst.
Vervolgens moest ik een lang weekend in het ziekenhuis blijven liggen om te controleren op ontstekingen en dergelijke. Na de operatie was het wel zaak om het been te blijven bewegen zodat het nieuwe peesje niet zou "verkleven". Ik mocht echter niet lopen of kracht zetten met mijn bovenbeenspieren omdat die dan de schroeven uit het scheenbeen konden trekken, in theorie.
Helaas ging na een week de wond niet dicht en moest de wond uitgespoeld worden, dat duurde maar een half uurtje en na een dag kon ik weer naar huis.
Dat naar huis gaan was wel met gips, van mijn enkel tot de lies, dat open kon, zodat ik het 's nachts uit kon doen. Dat gips moest 6 weken blijven zitten en ik mocht geen kracht zetten, enkel bewegen. Het was wel loopgips, dus ik mocht wandelen (met krukken).
Van mijn fysio kreeg ik een aantal oefeningen. De oefeningen omhelsden op een stoel zitten en dan het been eerst in 90 graden zien te krijgen, daarna moest het steeds verder. Dit alles werd wekelijks door een sportfysio gecontroleerd die tevens arts is en verbonden is aan de St. Maartenskliniek. Op die manier was er in ieder geval contact tussen chirurg en nazorg wat ik erg op prijs stelde.
Die zes weken waren een hel, niets was mogelijk, vanwege dat grote gips liep ik permanent met een gestrekt been. Autorijden kon niet, op de bijrijdersstoel zitten ook niet. Gelukkig werk ik thuis, dus dat scheelt, maar mocht je een baan hebben, kan je de eerste 2 maanden na de operatie dus afschrijven.
Toen het gips er eindelijk af was en goedgekeurd na een röntgenfoto, mocht ik "echte" oefeningen gaan doen. Dat behelsde opnieuw leren lopen, rennen, springen, fietsen. De eerste vier weken had ik 2 keer per week fysio en daarna nog twee maanden normale fysio terwijl ik nog 1 à 2 keer zelf ging sporten.
De oefeningen van de fysio waren voornamelijk squats en lunges en dat vaak op een bal of halve bal zodat de coördinatie en kleine spieren en pezen zouden herstellen. Het gewicht werd langzaam opgevoerd, maar bij de fysio bleef het gewicht beperkt tot hooguit 10 à 20 kilo. Na die 2 maanden was het fysio-traject af en kon ik in principe weer alles doen.
Blij als ik was ging ik weer sporten, onder andere Krav Maga. Hoewel de krachttraining prima ging, merkte ik bij Krav dat ik niet alle oefeningen goed kon doen. De instructeur was tevens fysiotherapeut en Crosfit trainer. Met hem ben ik vervolgens nog 3 maanden gaan trainen. Deze maanden zijn eigenlijk het beste geweest qua herstel. De oefeningen die ik deed waren bijna allemaal met kettlebells, dus farmers walk, squat, lunges en eenvoudigere dingen als hink-stap-sprong en andere soorten sprongen en hinkelen.
Deze trainingen gecombineerd met twee keer per week Krav Maga en nog twee keer per week crossfit was uiteindelijk dé methode om te herstellen, voor mij dan.
Al met al heeft de operatie en herstel ruim een jaar geduurd, van december 2010 tot januari 2012. Maar nu is mijn knie wel sterker dan ooit ervoor. Qua blijvende klachten, zijn er drie littekens, waarvan één nogal lomp en als ik een tijdje niet rek/strek is mijn knie wat stijf. Daarbij zitten er nog drie schroeven in mijn scheenbeen die er misschien nog een keer uitgaan. Daarover ben ik nog in dubio.
Hoewel het een operatie van niks is, zou de vorige operatie ook een fluitje van een cent zijn. De waarschuwingen over ontstekingen en andere dingen hoorde ik wel aan, maar daar stond ik niet bij stil. Totdat er een tweede operatie nodig was. Daarbij zou na het verwijderen van de schroeven ook een rustperiode en eventueel fysio nodig zijn. Ook daarvoor geldt, de vorige keer zouden twee maanden voldoende zijn, maar dat bleek bijna een jaar te zijn.
Voor iedereen die met (veelvuldig) knieverdraaiingen te maken heeft raad ik aan om allereerst een goede sportfysio te zoeken. Als ik die na mijn eerste verdraaiing had ingeschakeld was het daar misschien bij gebleven. Daarbij had ik achteraf veel eerder mijn huisarts moeten passeren en advies van een orthopeed moeten inwinnen. In mijn geval heb ik met een huisarts te maken die zichzelf beter vindt dan hij is en alles zelf probeert op te lossen.
Al met al zijn er wel nu enkele sporten die ik (bewust) niet meer beoefen: zaalvoetbal, squash een karate. Mijn knie zit er helemaal goed in, maar een sport doen waarbij knie blessures op de loer liggen is voor mij geen optie. Als er nu nog iets scheurt of breekt in die knie op een andere plaats wordt het echt een zooitje.
Hopelijk hebben mensen hier iets aan.
