Fitness Seller

Let's gooooo (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Dani1305

Cool Novice
15 jaar lid
Lid geworden
4 okt 2006
Berichten
173
Waardering
21
Hi,

Normaal gesproken begin je een log met een intro, wie ben je, waar sta je en natuurlijk waar ga je naartoe werken.

Ik ben voornemens om dit log als extra steun en motivatie te gebruiken, het van me af schrijven, werken aan een "comeback" qua fysiek.
In ieder geval hopen dat "muscle memory" echt bestaat 🤣

Maar wellicht zijn er mensen die uit het lezen hiervan zelf motivatie krijgen om 'de draad weer op te pikken" .... ongeacht wat voor curveballs het leven ook naar je heeft toegeworpen.
Let's goooooooooo

Vraag uiteraard wat je wil, maar qua voorstellen en wat de situatie is zal ik uiteraard nog doen in de komende dagen.

Woensdag 17 augustus 2022
In de middag kreeg ik het idee om weer te gaan sporten. Dit na alles wat er gebeurd is in het afgelopen jaar op medisch vlak, en eigenlijk alles wat daarvoor ook al meespeelde in mijn leven waardoor de gym verwaarloosd was. Zo ook mijn fysiek.
Eerste training, trui aan, regular hemd eronder, korte broek. Ga ik dit echt doen?
Ik ben binnen. Niks veranderd, gelukkig. Paar bekenden gezien, nice, voelt goed om hier weer binnen te stappen.
Oordopjes in, let's go.
Paar oefeningen borst, triceps en ach voor het lekkere paar dumbbell curls erbij gedaan. Curls for the girls, right?
Niet te gek gedaan, niet te zwaar, afgesloten met kleine 20 min helling lopen, zomaar 4,5 km p/uur maar het luie zweet gutste en gutste eruit.
Dit was lekker, benieuwd of ik hier morgen de prijs van ga betalen... pijn, wondvocht, who knows.
Heerlijk geslapen iig.

Donderdag 18 augustus 2022
Verrassend genoeg geen last van m'n buik of iets, merk geen vocht, het voelt allemaal zelfs wat geslonken en strak aan. Nahhhh that can't be 🤔
Na het werk twijfelde ik even, moet ik nu gelijk weer gaan, vrijdag en zaterdag kan ik ook nog.... is het wel verstandig...
Fuck it, 18:45 inmiddels maar shorts aan, hemd aan, shirt aan. Handdoek, water, oordopjes, check.
Het is rustig bij de dumbbells, tijd om schouders te doen en kijken welke oefeningen ik kan doen voor rug. Deadlifts of barbell rows durf ik echt nog niet aan. Het idee alleen al is beangstigend.
Side raises, lekker. Front raises, goddelijk. Bend over lateral raises, fuck, dit doet zeer. Dit gaat niet. Ik baal, andere muziek (Corpse ❤️), andere oefening en door.
Machine voor de "normale" shoulder raises, top, totaal geen druk op m'n buik.
Qua rug vielen de normale oefeningen als lat pulldown en lat rows goed te doen. Niet te gek gedaan qua gewicht, al voelde het aan alsof ik bepaalde dingen makkelijk op dubbel gewicht nog zou kunnen. Niet doen, laat het uit je hoofd amigo.

Weer ruim kwartiertje helling lopen gedaan erna, voelt lekker om de workout zo af te sluiten.

Zou dit dan het organische omslagpunt zijn? Heb ik mijn motivatie weer gevonden?

Eerst deze spierpijn overleven, maar volgende stap is voeding terug op orde te brengen.
Goals bepalen, meetpunt 1 is in ieder geval over 3 maanden als ik mijn controle afspraak bij de arts heb.
De weegschaal gaf 118 kilo aan op 11 augustus 2022.

Wordt vervolgd
 
Zoals beloofd, de introductie en wellicht wat antwoorden op mogelijke vraagtekens na de openingspost.

Moet zeggen, heb m'n eigen berichtengeschiedenis is bekeken, daar valt ook wel enigzins uit te halen in welke hoek van de gym ik me bevond 😇 2014 laatste post, 2 jaar voordat mijn zoontje geboren was en ikzelf 26 jaar was.
Snap back to reality 🤤


Inmiddels ben ik dus 34 jaar oud, single dad life. Co-ouderschap noemen ze het geloof ik 😉

Eigenlijk vanaf mijn 16e tot iets voor mijn 30e was ik fanatiek. Ben geloof ik na ongeveer 7 jaar naturel te hebben getraind begonnen met kuren.
Ben nooit heel droog geweest, maar 96-98kg met 10/12% op 1,78m was niet verkeerd.


Kuren kunnen we ook nog een lang verhaal over houden, goed, slecht, blabla. Het was op dat moment mijn levensstijl en ondanks geen podium ambities heb ik toen voor mezelf keuzes gemaakt over wel of geen aas gebruiken.
Kan ik het iemand aanraden? Nee.
Heb ik er spijt van? Absoluut niet.


Na het vaderschap werd het allemaal uiteraard wat minder, kuren was daarvoor al een lange cruise.
De tijd na de geboorte van zoonlief was heftig, en wil niet mijn hele privé leven online gooien etc maar het verliezen van je vader 2 dagen na de geboorte hakt erin.
Dit was in maart 2016.


Privé liep het allemaal wat anders dan rozengeur en maneschijn waardoor mijn ex en ik sinds oktober 2019 uit elkaar zijn.

Omdat het maanden na de scheiding toch niet lekker met me ging, en wetende dat ik vanuit mijn tienerjaren al hormoongezeik had toch eens de huisarts opgezocht.

Ik heb (flinke) gyno gehad vanaf mijn 12e, ben uiteindelijk vrij snel geopereerd nadat ik 18 was. Menig vrouw zou jaloers zijn geweest op mijn cupmaat.
Verhaal voor een andere keer 🤤


Want na wat gesprekken met de dokter, het futloze, het vermoeid zijn, de pijntjes, minder zin in sex al werkte het nog wel kwamen we uit op;
"Ja, je hebt ook nogal wat voor je kiezen gehad" etc.... "stress doet veel"
Dat geloof ik ook wel, maar heb toen toch verzocht om mijn bloedwaarden te checken op testosteron en bijbehorende dingen.


Enfin, kuren deed ik inmiddels al ruim 3 jaar niet meer, sporten stond overigens ook in de ijskast, en ja het leven was even niet leuk...
Uitslag laag, weet het niet precies meer maar ik zat paar tiende onder de minimale waarde.
Doorgestuurd naar internist.


Ook ik maak uiteraard gebruik van google, dus kende inmiddels de horror verhalen al van artsen die niet openstaan voor TRT, zeker niet omdat ik op dat moment volgens mij 32 jaar oud was.

Ik weet het niet meer in detail, maar na een aantal onderzoeken zonder resultaat, antwoorden of oplossingen bij de "gewone" internist werd ik doorgestuurd naar een endocrinoloog/internist.

In die specifieke periode was ik stilletjesaan wel klaar met de onderzoeken die, in mijn ogen, nergens toe leidde op dat moment.
Met de kennis van vandaag en terugkijkend op wat de eerste arts deed was puur uitsluiten van dingen.


Enfin, na alle horrorverhalen, nog geen steek verder te zijn voor mijn gevoel stapte ik bij de endo binnen.
In totaal nog 3x bloedwaarden laten prikken.
Eerste onder de schaal, 2e was iets hoger maar viel nog net onder de schaal uit.
"Ja, stijging etc, etc"
Dom als dat ik ben, maar wel eerlijk, zei ik dat als zij me niet zou helpen, ik waarschijnlijk zelf voor dokter zou gaan spelen.


Maar ergens kreeg ik een gevoel dat ik wist wat ik waarschijnlijk al die jaren al "mankeerde" maar het jong zijn (zeg 18-24 en naturel, fit leven) en vanaf mijn 24e tot rond mijn 28/29e gekuurd te hebben....
Ja, verklaar me voor gek, maar ik denk dat het verdoezeld heeft wat de internist als "eindresultaat" eraan heeft gehangen.


Ja hoor, derde uitslag lag 0,2 boven de minimale waarde....
Maar godzijdank zei ze, "ik heb je verhaal vorige keer echt wel serieus genomen en ik weet zeker dat als ik je niet via de medische weg help je het tegen alle adviezen in toch zelf gaat doen...
Nee hoor, zelfs met deze minimale waarde en bijbehorende bloeduitslagen is het duidelijk dat je hypogonadisme hebt"
Sindsdien smeer ik androgel.
Lifechanger. Het vuurtje is weer aan.


En nee, ik ben niet zo slim geweest om mijn bloed te laten meten voordat ik ging kuren.
Als ik van 1 ding spijt heb in het leven, is het dat.


Het valt niet uit te sluiten dat ik het met kuren om zeep heb geholpen, maar het valt net zo min uit te sluiten dat ik dit eigenlijk al mijn hele leven had.

Enfin, dat was mijn TRT verhaal...

Next stop: het ziekenhuis, augustus 2021.....
 
Alles komt goed, gas d'r op. Gaan met die :banana:
 
Ik ben in, leuk om te gaan volgen hoe je je motivatie terug vindt! Zet hem op 💪
 
De spierpijn is absurd hahahaha
Love it, thnx allen
 
Laatst bewerkt:
9:15 tijd om naar de gym te gaan.... maar op het gemakje want damn... bijzonder slecht geslapen.
Aanhechting borst schouders.... lekkerrrrr man 🤤 met m'n arm moeten slingeren om m'n reet af te kunnen vegen, pure nostalgie.
Nou huphup, put your big girl undies aan en gaan met je gezeur.
Doel vandaag is benen.
Vraag me nog niet hoe en wat....
En anders zal het uitlopen op een langere cardio sessie

Hoo-ha 💪🏻
 
Waarom kijk ik nou niet even van te voren of het wellicht nog vakantie-openingstijden zijn
 

Bijlagen

  • 20220820_094640.jpg
    20220820_094640.jpg
    161 KB · Weergaven: 97
Als vervanging voor de dichte gym.... besloot ik te gaan zwemmen.
Baantje of 6 gedaan voordat ik bedacht, goh misschien moet ik een doel stellen.
Baantje 7, 8 en 9 waren vooral gevuld met;

- "Zou 50 keer haalbaar zijn?"
- "Damn wat is mijn conditie slecht...."
- "40 doen?"

Inmidds ga ik voor de 10e keer en denk nou, even adempauze, hartslag even wat omlaag en dan nog 30 baantjes, dat moet haalbaar zijn.

De telling begint opnieuw.... 1..... 2.....
Ben aan het wheezen als een gek, terwijl de gepensioneerden baan na baan me voorbij komen.
"Ik ook altijd met m'n goede ideeën....."
Nou maak je die 30 af ook.

Man naast me vraagt wat later, "hoeveel ga je er doen?"
Al piepend en krakend zeg ik dit was 17..... van de 30.....
"Nou dat klinkt niet alsof het er 30 gaan worden vriend"

Dus deed ik er in totaal 40.
Plus warming up maakt 50 baantjes in totaal, volgens mij 75 minuten in het water geweest 💪🏻

Hoo-haaaaaa, douchen, eten, rusten.
 

Bijlagen

  • 20220820_114546.jpg
    20220820_114546.jpg
    284 KB · Weergaven: 71
Laatst bewerkt:
Story time!

Augustus 2021;

Het complete verhaal is ver-schrik-ke-lijk lang, maar zal het proberen beknopt te houden 😄
Opsommend ben ik in totaal 10x onder narcose geweest en heb meer dan 60 dagen in het ziekenhuis gelegen. 2 lange opnames, paar keer slechts een paar dagen.... dit tussen augustus '21 en begin maart '22.
Denk dat er makkelijk 500 tabletten oxycodon doorheen zijn gegaan 😄

Ok, nu heb ik al jaren makkelijk buikpijn. Paar keer gedacht dat m'n blinde darm eruit moest, al klopte de pijn klachten niet 100% met een blinde darm maar hey, ik ben geen dokter. Blinde darm was het iig niet.

Maar half augustus op de SEH terecht gekomen en toen bleek ik diverticulitis te hebben.
Ben toen paar dagen opgenomen geweest, vloeibaar dieet, sloot aan antibiotica en geloof dat ik 4 dagen later naar huis mocht.

Maar binnen paar dagen ging het totaal de andere kant op. Buikpijn was absurd....
Huisarts belde de ambulance en holy shit wat is fentanyl een heerlijk spul....
Goed, scan gemaakt en ik had een abces in mijn darmen. Ik werd opgenomen en de arts besloot om het 24u aan te kijken alvorens te opereren.
Dan zou het abces aangeprikt worden en worden leeggezogen. Zou de minst heftige ingreep zijn

Maar die nacht om 3:15 voelde ik het abces klappen. Pijn was absurd. Oxycodon had ik al op, kreeg een spuit dipidolor erbij en dan zou het binnen 15 minuten beter moeten gaan.
Pijnstilling deed niks. Binnen no-time lag ik onder de scan en ik meen dat ik om 4:30 op de operatietafel lag.

Abces was inderdaad geklapt....

Wat dan volgt is natuurlijk een heftige operatie, heel de buikholte moet gespoeld worden, alle stukken van het abces weghalen etc....
Enfin, ik werd wakker met een mooie hechting.

En met een maagsonde.... holy fuck, wat heeft dat een trauma opgeleverd. Ik wil er niet eens meer aan terugdenken maar kan een boek schrijven.
Vooral toen ik per ongeluk ineens die slang vast had toen ik omdraaide om te gaan slapen.... wetende dat 'ie terug erin moet.
Verschrikkelijk, echt de rillingen lopen nu weer over m'n lijf....

De dagen erna knapte ik langzaam op, bleef met vlagen toch wat koortsig maar goed, antibiotica die stroomt en ik meen na een dag of 10 na de operatie leek ik bijna naar huis te kunnen.
Zaterdagavond zei ik tegen mijn zoontje, papa mag morgen weer naar huis als het goed is.

Bezoek was geloof ik net een uurtje weg toen ik de meest heftige intense koorts kreeg die ik ooit heb meegemaakt. Qua angst en ijlen dan iig.
Temp was 40,8 als ik het me goed herinner.... moest bloed afgenomen worden, maar ben niet makkelijk te prikken dus iemand van de IC kwam bloed bij me afnemen.
Ik ben nog nooit zo bang voor iemand geweest, de koorts maakte me compleet psycho. Wie is die vrouw, ik ken haar niet, wat komt ze doen, waar zijn m'n "eigen" zusters?!
Ik dacht dat ik de ochtend niet zou halen, eerlijk waar.

Toen de koorts gezakt was werd ik weer onder de scan gelegd. Van alles daarna weet ik niks meer, maar de scan was tegen half 2 in de nacht van zaterdag op zondag.

Zondag bleek wat er aan de hand was, althans toen de chirurg aan mijn bed kwam wist ik al dat het niet goed zat.
Ja hoor.... er was een nieuw, nog groter abces gevormd....
Maandagmorgen sta je op de planning om geopereerd te worden.
Zal niet liegen, maar dat heeft mentaal wel even zeer gedaan. Weer opengemaakt worden, wellicht weer die slang in m'n neus, weer 6 oxycodon per dag nodig moeten hebben om ook nog maar iets te kunnen bewegen zonder pijn.

Nou, maandagmorgen weer opengemaakt. Abces is verwijderd, so far so good.
De hechting was inmiddels vervangen door een stuk of 25 nietjes.

Al vrij snel werden de onderste krammetjes eruit gehaald en moest via dat "gat" wat was ontstaan de wond meermaals daags gespoeld worden.
Dit zou een proces van weken worden, waarbij de thuiszorg tweemaal daags kwam nadat ik eindelijk mijn ontslag kreeg.
Heb toen 4 a 5 weken in het ziekenhuis gelegen.
Thuiszorg is hier maandenlang langsgekomen, al bouwde dat wel af naar 1x per dag etc, afhankelijk van hoe de controle bij de wondverpleegkundige was verlopen.
Het zag er behoorlijk heftig uit en dat gat onderin m'n buik zou vanzelf dicht moeten groeien...

Maar dit was helaas pas deel 1..... maar voor nu even genoeg...

Benieuwd of iemand dit werkelijk allemaal leest 😅 ach zoals ik al zei, het werkt enigzins therapeutisch om het eens uit te schrijven nu het achter me ligt.
Althans, mag het hopen 😄😄 *knock on wood*

Kan ook wel wat foto's plaatsen mocht dat interessant zijn... let me know
En nee zal het niet te heftig maken uiteraard 😄
 
Maagsonde vond ik een hel. Werd er doodziek van ipv dat ik ervan aansterkte....
Aardige klap geven dit soort ervaringen...
 
Maagsonde vond ik een hel. Werd er doodziek van ipv dat ik ervan aansterkte....
Aardige klap geven dit soort ervaringen...
Nou de eerste keer plaatsen ze onder narcose... maar het irriteerde verschrikkelijk, hoestreflex maar m'n buik kon hoesten absoluuuuut niet verdragen en ik was na de operatie al paar uur niet misselijk.
Ze hadden me gewaarschuwd, de misselijkheid kon nog komen, of juist beginnen zodra die slang eruit was.
Ik nam de gok maar verloor.

Ik had wat vla op en mocht in de avond wel wat broccoli proberen tijdens het avondeten (me gusta broccoli)

Holy shit, degene met wie ik op zaal lag mogen van geluk spreken dat ik de wc heb gehaald. Bewegen kon ik nauwelijks laat staan rennen naar de wc omdat je spontaan moet overgeven.

Een straal..... van het plafond tot de vloer, allessssss zat onder.... groen, met stukjes.... het had regelrecht een scene uit the exorcist kunnen zijn....
Zusters waren er inmiddels, en ik voelde me zo schuldig dat iemand dit moest gaan opruimen midden in de nacht... het zag er echt zo extreem uit.
Volgens mij heeft het een naam, maar tsunami volstaat ook 😶
"Geeft niks hoor vent"

Maar goed, toen moest die maagsonde er dus voor de eerste keer terug ingeplaatst worden, maar dan helaas bij kennis.
Wat een marteling.

Geloof dat ik de avond daarna 'm dus per ongeluk eruit haalde net voordat ik wou gaan slapen. Vraag me niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen maar ik zat ineens heel beteuteld te kijken naar het einde van die slang....

Dus het trauma van nog geen 24u geleden mocht nog even dunnetjes herhaald worden.
Het helpt wel, maar wat een beulenwerk is dat....

Oh, inmiddels eet ik weer graag broccoli, maar dat heeft even geduurd hoor....
 
Woensdag 24 augustus 2022;
Na een paar dagen van intense spierpijn en daddy-duties was het vandaag weer tijd om naar de gym te gaan.


De motivatie is er gelukkig nog steeds, het voelt weer heel natuurlijk om vrijwel direct uit het werk naar de gym te gaan.

Maar het hunmetje voelt momenteel niet zo lekker aan om eerlijk te zijn. Gisteren mezelf ertoe gedwongen om een paar "before" foto's te maken, maar dat hakte er mentaal wel even in...

Qua dingen doen of juist vermijden heb ik eigenlijk geen last van, laatst ook met zoonlief naar het strand geweest en gezwommen... Er zijn vast wat ogen op me gericht geweest maar fck dat.

Maar het zien van die foto's en werkelijk geconfronteerd worden met hoe het eruit ziet ipv hoe je jezelf erbij voelt... poe, heftig, ngl.
Als in, het is moeilijk om te zien en accepteren dat dit (momenteel) mijn lichaam is.


Goed, daarvoor zijn we dus hier, om daar wat aan te gaan doen.

Gymtime!
Bij binnenkomst was het praktisch uitgestorven, maar goed denk dat menig sportschool met 30 graden leeg is.... op de die-hards na 😉
Maar goed, rustig en koel dus.


Paar oefeningen borst met dumbbells gedaan, en rekening houdend met een gesloten sportschool op zaterdag werd het borst, triceps, schouders.
Het ging allemaal maar stroefjes...
Probeerde om bepaalde oefeningen alweer met teveel gewicht te doen. Paar keer dat iets m'n buik raakte wat best intense pijn oplevert.... dumbbells vanaf knie liften bij db press bijv....


Nee, was qua kracht geen lekkere training.
Afgesloten met half uur cardio, helling lopen lijkt "m'n ding" te gaan worden. Het zweet jekkert er echt druppelend uit 😄


Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het consistent blijven gaan is momenteel belangrijker dan weer 100+ kg te kunnen benchen.
Ofzoiets 😉


Zal ik de foto's maar posten? Geeft wellicht een beter beeld bij de verhalen 😅
 
Na operatie nummer 1....
 

Bijlagen

  • 20210913_091424.jpg
    20210913_091424.jpg
    129,1 KB · Weergaven: 57
  • 20210918_095532.jpg
    20210918_095532.jpg
    141,3 KB · Weergaven: 54
Na operatie nummer 2... plus "genezing" maar als je goed kijkt zie je op iedere foto mijn buik groeien...
Want deel 2 van mijn ziekenhuis verhaal gaat niet meer over abcessen... maar over de hersteloperatie van het "enorme" littekenbreuk wat is ontstaan na de 2e operatie
De laatste 2 foto's liegen er niet om....
 

Bijlagen

  • 20211027_075102.jpg
    20211027_075102.jpg
    134,6 KB · Weergaven: 58
  • 20211027_075041.jpg
    20211027_075041.jpg
    121 KB · Weergaven: 56
  • 20211027_075033.jpg
    20211027_075033.jpg
    123,7 KB · Weergaven: 54
  • 20211013_075957.jpg
    20211013_075957.jpg
    168,4 KB · Weergaven: 52
  • 20211007_083911.jpg
    20211007_083911.jpg
    152,3 KB · Weergaven: 49
  • 20211007_083443.jpg
    20211007_083443.jpg
    171,4 KB · Weergaven: 53
  • 20210923_115328.jpg
    20210923_115328.jpg
    131,2 KB · Weergaven: 49
  • 20211107_075927.jpg
    20211107_075927.jpg
    138,4 KB · Weergaven: 45
  • 16373066635092805409050997299423.jpg
    16373066635092805409050997299423.jpg
    74,5 KB · Weergaven: 43
  • 16373067411667727070056749093365-1.jpg
    16373067411667727070056749093365-1.jpg
    92,4 KB · Weergaven: 42
  • 16374839688318631338982918180456.jpg
    16374839688318631338982918180456.jpg
    69,2 KB · Weergaven: 41
  • 20211201_084355.jpg
    20211201_084355.jpg
    108 KB · Weergaven: 48
  • 20211201_084407.jpg
    20211201_084407.jpg
    119,9 KB · Weergaven: 52
  • 20211201_084418.jpg
    20211201_084418.jpg
    115,5 KB · Weergaven: 56
Hoo-ha, ook vandaag weer netjes m'n workout gedaan. Klein power nappie van 20 minuten gedaan en hop rug en paar setjes biceps.
In tegenstelling tot gisteren de gewichten weer een stuk lager ingezet, daarmee 2 setjes van minstens 15 herhalingen te doen, daarna nog 2 of 3 setjes hoger in gewicht en 8 tot 12 herhalingen.
Complete bro science dus 😄
Maar goed, op dit punt maak ik me over die specifieke details nog geen zorgen 😄😋
Dit is geen sprint, maar een marathon.....
Anyway, kracht verliep een stuk soepeler dan gisteren qua energie. Pijn wel aanwezig, maar dragelijk.

Daarna weer ...... jep, je raadt het al, een half uur helling gelopen, beetje interval toegevoegd; van 4,5 km p/uur en 5% helling ophogen naar naar 6,5 km p/uur en 8% helling, dat per liedje afwisselen.
Ergens zit nu iemand vast te hoesten en te proesten van het lachen, "noem je DAT cardio en interval?!"

Morgen gaan we voor benen, hoo-ha. Heel het weekend om te bekomen van die eerste spierpijn 😋

Kan zaterdagochtend ook nog wel gaan zwemmen trouwens.... stilstaan is achteruit gaan toch? 😄
 
Ergens zit nu iemand vast te hoesten en te proesten van het lachen, "noem je DAT cardio en interval?!"
Hier niet hoor 😀 want:
A. Het is meer dan ik heb gedaan vandaag, en
B. Je bent net begonnen toch. Er is room voor improvement, maar waar je vandaan komt al een hele vooruitgang!

Dus gewoon zo lekker doorgaan zou ik zeggen!
 
Hier niet hoor 😀 want:
A. Het is meer dan ik heb gedaan vandaag, en
B. Je bent net begonnen toch. Er is room voor improvement, maar waar je vandaan komt al een hele vooruitgang!

Dus gewoon zo lekker doorgaan zou ik zeggen!
Thanks 😘
 
Story time!
Goed, inmiddels is het december 2021.
Meen dat de thuiszorg inmiddels niet meer nodig was, al had de wond nog met regelmaat verband nodig, dat kan ik makkelijk zelf. Hoef het niet eens vast te maken, de breukband houdt het prima op z'n plek.

Eigenlijk zou het inmiddels zover moeten zijn dat ik zonder breukband en verband door het leven zou gaan, maar zoals mijn vorige post al aangaf.... ik heb een littekenbreuk ontwikkeld na de 2e operatie.
De pijn, misselijkheid, zonder breukband kon ik geen uur volhouden.

Had in die periode nog steeds regelmatig controle afspraken bij de chirurg en die gaf aan dat het inderdaad een littekenbreuk is.
Mijn buikwand is niet goed genezen, wat opzich niet merkwaardig is na 2x opengemaakt te zijn op korte tijd, plus ik ben geen lichtgewicht en dat bevorderd het herstel ook zeker niet.
Heb me toch echt strict aan de leefregels gehouden, eerste 6 weken nagenoeg 24/7 plat, ik mocht geen traplopen; ja 1x om naar bed te gaan in de avond, en 1x in de ochtend om eruit te komen.
Niet tillen, niet bukken, zijwaarts opstaan, de hele onhandige reutemeteut.
.
Ben toen ergens begin januari op de SEH terecht gekomen vanwege de pijn die ik had,
Normaal gesproken is een littekenbreuk relatief klein, geeft wat ongemak, soms een kleine uitpuilend bultje maar zolang er niks klem in komt te zitten is het zelfs afwegen of het überhaupt geopereerd moet worden.
Nou ik had zo'n pijn en wist toen de omvang van de breuk niet, dus ik was bang dat mijn darmen bekneld zaten.
Weer onder de scan gelegd 😅
Nou, ik hoefde me absoluut geen zorgen te maken dat er iets bekneld zou raken, de breuk was "enorm"

Toen raakte ik een beetje verstrengeld in de verschillende adviezen van de chirurgen die me toen eerder geopereerd hadden.
2 van de 3 raadde het af om mijn buik zo snel alweer open te maken, chirurg nummer 3 heb ik toen niet gesproken maar daar was ineens chirurg nummer 4 en die durfde opereren wel aan. Zijn specialisme was dan ook littekenbreuk correcties. "Zeg het maar, zal ik je op de lijst zetten?"
Het voelde een beetje als vreemdgaan. De chirurgen die, feitelijk, mijn leven hebben gered raden het af, maar mijn leven stond stil en "humpie" groeide met de week.
"Ja, zet mij maar op de lijst"

Vanaf dat moment zou het nog ongeveer 12 weken duren tot ik geopeerd zou worden.
Eigenlijk wist ik toen al, dat ik dat niet ging halen in het tempo waarmee humpie groeide. Mijn huid stond continue onder spanning, het litteken scheurde open, de gaten vielen erin... weliswaar oppervlakkig maar holy shit wat zag dat er heftig uit. Slapen was nagenoeg onmogelijk, iedere beweging ging door merg en been, met of zonder oxycodon.

Maar na nog een keer op de SEH beland te zijn, kwam ineens chirurg nummer 4 als een duuveltje uit een doosje op de SEH tevoorschijn en zag dat dit zo niet langer kon.... ik moest toen volgens mij nog zeker 10 weken tot de verwachtte datum om te opereren.
De dagen bestonden vanaf dat moment in oxycodon, op gezette tijdstippen, de pijn was ondraaglijk geworden.
Godzijdank werd ik al vrij snel gebeld door Opname, iemand was uitgevallen, ik hoefde alleen maar ja te zeggen en als ik het me goed herinner was het al over een paar dagen. Hell yes, hoe eerder ik plat lig op de OK, hoe beter.

Dat ik na de 3e keer narcose het nog 7x voor m'n kiezen zou krijgen..... nee, dat had niemand zien aankomen.

De dag was aangebroken, geloof dat ik 30 januari ben geopereerd en badabiem badaboom, het matje zat erin. Weliswaar een flinke, maar gewoon zoals zoveel mensen dit in hun lijf hebben zitten na een liesbreuk of buikwandbreuk.

Heel het lelijke stuk huid was weggehaald en op dat moment had ik nog steeds een navel.
Resultaat was echt prachtig, ik moest wel 2 daagjes extra blijven omdat m'n ontstekingswaarde wat te hoog was, maar geloof dat ik op dag 4 naar huis mocht met antibiotica.
Ik heb die dag zovaak voor de spiegel gestaan, in shock van hoe netjes het er weer uitzag. Weliswaar bloated maar geen kapotte, uitgescheurde huid meer, het oude litteken was vervangen door een prachtig exemplaar.

Het was echter van korte duur. Aan de buitenkant zag je er niks aan, het gloeide niet, thuiszorg was ook weer ingeschakeld die zagen er ook niks aan.
Maar dag 3 na thuiskomst kreeg ik pijn, maar aan de zijkant van m'n buik, niet in de buurt van het litteken.
Oxycodon maakte het dragelijk, goh ja misschien toch wat meer postoperatieve pijn dan ik had verwacht omdat ik me op dag 3 en 4 na de operatie zo goed voelde.

Dag 4 na thuiskomst was het moment dat ik, achteraf gezien, Russisch roulette heb gespeeld met m'n leven.
Dag 5 had ik controle afspraak bij de chirurg. Mijn moeder kwam me rond 8u ophalen en die heeft me gevonden op de trap. Was volgens mij op dat moment wel bij kennis toen ze de voordeur opendeed en mij zag liggen.

Waarom ik geen 112 heb gebeld die nacht weet ik niet.

Ben met de ambulance afgevoerd, kreeg weer fentanyl (werkelijk het enige leuke aan dit alles 😅😅😅) aangevuld met veel dipidolor spuiten op de SEH.
Alsnog voelde het alsof ik dood ging nadat de fentanyl was uitgewerkt.
Weer scan gemaakt.

Foute boel. Details weet ik niet meer maar ben volgens mij binnen paar uur daarna geopereerd.
Afstoting van het materiaal of een onsteking op het materiaal.
En blijkbaar was het heftig, heel heftig.
Als dat m'n bloed had geraakt die nacht, dan had mijn moeder me waarschijnlijk dood op de trap gevonden.

Matje is eruit gegaan, maar mijn weefsel was zo naar de tering dat ze m'n buik na de operatie moesten openlaten.
Ik was er volgens mij al wel voor gewaarschuwd maar als je dat voor het eerst ziet na de OK.... Gelukkig zat die breukband erover.

Negatieve druk therapie. Google het maar eens, ik had er nog nooit van gehoord maar dat is me een partij heftig. Om de 3 a 4 dagen daarna moest ik terug naar de OK voor "verbandwissels"
Nou, het is gewoon een stuk zwart foam wat in de buik zit, luchtdicht is ingetaped en met een vacuümpomp continue bij elkaar wordt gehouden.
Het schijnt ook op de afdeling zelf wel vervangen te kunnen worden (bijv. bij een beenwond) maar omdat ik van binnen zo overhoop lag werd dit iedere keer door 2 chirurgen bekeken en beoordeeld.

Want ja, hoe nu verder.....

Volgende keer hopelijk the grand finale, maar voor nu ben ik even uitgetypt.....
Emotioneel best een rollercoaster dit, ngl.

Volgen jullie het nog? 😅 qua views schrik ik er eigenlijk wel van, dacht eigenlijk dat iedereen met z'n neus in de anabolen sectie zit 😄
 
Back
Naar boven