Aangezien ik soms toch het gevoel heb dat ik niet zoveel weet als dat ik denk van het hele trainen en eten. En iedereen altijd zegt er later achter te komen dat ook daadwerkelijk te hebben. Vroeg ik me af wat jullie onwetendheid was qua training en voeding in de eerste aantal jaren? Wanneer begon je echte progress te maken na wat voor aanpassingen? Wat waren je grootste fouten?
Vaak zie je dat je aan het begin wel goed groeit. Maar dan vanaf een (later) bepaald punt toch ineens dikke progressie boekt doordat je echt geleerd hebt hoe je het goed moet doen.
Misschien is dit een goed topic om beginners vanaf het begin nog beter te laten beginnen
.
Toen ik net begon met trainen dacht ik, dat vooruitgang alleen maar gestimuleerd werd door jezelf binnen een training volledig 'kapot' te trainen.
Ik bekeek het trainingsproces te veel vanuit een individuele trainingssessie en dacht dat het een ABSOLUTE noodzaak was om iedere training (op wat voor manier ook) zwaarder te gaan.
Als ik dan een keer een paar trainingen had waarop dit niet lukte, dacht ik dat ik compleet gefaald had en raakte gefrustreerd en gedemotiveerd.
Ik ging aan alles twijfelen, verviel in permanent schema wisselen en deed eigenlijk al datgene waardoor je juist progressie belemmert.
Toen leerde ik de belangrijke les dat trainings-resultaat het product is van een
lange reeks consistente trainingen en dat
geduld hierbij essentieel is.
Ook leerde ik begrijpen dat het een heel normaal iets is, dat je niet
altijd beter/harder/sneller kunt.
Van de 10 trainingen die je doet zijn er gemiddeld zo'n:
- 1 a 2 sessies waarin alles lijkt te lukken
- 1- 2 sessies waarin je zwaar onder de maat presteert
- 6-8 'normale' trainingen, niet supergoed, niet superslecht, maar op z'n minst acceptabel.
Dit alles wordt bepaald door fluctuaties in het bioritme en presterend vermogen van het lichaam.
Toen ik dit begrepen had, liet ik me hier niet meer door frustreren.
Uiteindelijk kon ik dit ook accepteren en zelfs waarderen, waardoor trainen veel meer ontspannen werd.
Daarna kwamen resultaten eigenlijk als vanzelf.
Wat daarbij ook van onschatbaar belang is: Trainen moet leuk zijn en je moet geloof/vertrouwen hebben in wat je doet.
Vooropgesteld dat je trainingsmethode niet zwaar kl*te is, blijkt dit beter te werken dan schema's volgen die misschien meer optimaal zijn en sneller resultaat brengen/beloven, maar waar je geen zak aan vindt waardoor je ze niet vol houdt.
Oh ja, ik leed in het begin ook nog wel eens aan "paralysis by analysis" en "Majoring in Minors".
Kort gezegd, ik maakte het allemaal veel ingewikkelder dan nodig was, waardoor ik ook mentaal vast liep.
Nu is het motto: Train met Vlag en Wimpel, maar houdt het Simpel!
Wat ik ook heb moeten afleren is het zoeken naar hét perfécte schema.
Zo'n schema bestaat niet en als dit al wel zo is, dan bestaat het slechts tijdelijk.
De kunst is om de trainingsrichtlijnen en vuistregels te 'ontdekken' die in ieder goed schema werken, zoals dat je ten aller tijden het beste schema voor jou op een bepaald moment in tijd kunt samen stellen.
