Ik ben een wegloper.
De samenhang en solidariteit in de samenleving is zodanig dat ik er niet over peins om in te grijpen bij een ruzie op straat. De kans is me iets te groot dat ik bij de ruzie betrokken raak en niemand het vervolgens voor mij opneemt.
En als mensen met mij ruzie zoeken dan doe ik alleen mee als fysiek niet weg kan lopen. Of als ze aan mijn meisje komen. Of als ze me boos maken. Maar verder niet.
Ik heb 3 keer daadwerkelijk gevochten. 2 keer op straat en 1 keer op school. 2 keer gewonnen en 1 keer verloren (als je de gezichtsschade vergeleek met die van mn sparringspartner
). De laatste keer dat ik heb gevochten was ik 23-24 oid. Alweer een tijdje geleden dus.
Weet je wat trouwens typisch is, dat ik alleen met autochtonen heb gevochten. Uiteraard heb ik ook mijn portie vervelende multiculturele aanvaringen gehad (ik kan me er 3 redelijk goed herrineren, het standaardwerk, hufters in de bioscoop, hufters die je duwen in de kroeg en hufters die naar je spugen op straat), maar die liepen altijd met een sisser af. En ik vermoed dat dat komt omdat ik de stront nogal dicht bij het hart heb zitten en heel snel heel emotioneel wordt (zeg maar gerust hysterisch boos). Je kent dat wel, zo'n kerel die met een vuurrode kop midden op straat hysterisch schuimbekkend staat te brullen dat ie je helemaal kapot gaat maken oid. Zo' man ben ik ook. Maar dan haken de meeste multiculti huftertjes vreemd genoeg af.
Wat mij sterkt in het vermoeden dat ieder mens, dus ook multicultiteringlijers, bij een reeële dreiging van fysiek geweld snel het hazepad kiezen.