- Lid geworden
- 25 apr 2006
- Berichten
- 9.579
- Waardering
- 133
- Lengte
- 1m95
- Massa
- 138kg
Metallica vindt balans tussen oud en nieuw in Ahoy
Uitgegeven: 31 maart 2009 08:38
Laatst gewijzigd: 31 maart 2009 09:02
ROTTERDAM - De Amerikaanse metalband Metallica heeft in de loop der jaren een aardige catalogus opgebouwd, waarin helaas één groot manko zit: de oudere trashmetal nummers liggen muzikaal gezien zo ver van later werk af dat het bijna niet in één liveshow te verenigen is.
Met de release van het nieuwste album lijkt de band hiervoor eindelijk een brug gevonden te hebben. Death Magnetic is een redelijk geslaagde kruisbestuiving tussen de opgefokte en droge riffs van vroeger en de grootse productionele uitwerking van het hitalbum ‘Metallica’.
Het kostte het viertal echter wel drie tussenliggende albums om tot dit geluid te komen: de wisselend tot slecht ontvangen platen Load, Reload en St. Anger. En die worden voor het gemak dus maar bijna helemaal uit de setlist gehaald.
Hiermee lijkt de band na jaren eindelijk een goede mix van oud en nieuw materiaal gevonden te hebben, waarmee alle fans na afloop tevreden naar huis kunnen.
Lauw
In Rotterdam vraagt zanger-gitarist James Hetfield al na het tweede nummer of het publiek Death Magnetic kent. De reactie van de zaal daarop is uitermate lauw en vanuit sommige hoeken klinkt zelfs gefluit. Wanneer Hetfield laconiek reageert met “gelukkig mixen onze nieuwe nummers goed met de oude” ontploft de zaal echter bijna van enthousiasme en wordt beloond met No Remorse, afkomstig van debuutplaat Kill ‘Em All.
Na deze oude kraker volgt het nummer ‘The Thing That Should Not Be’, gevolgd door de gouwe ouwe monsterhit ‘One’. Dit patroon wordt het hele optreden lang volgehouden. Een selectie van het beste van vooral ‘Ride The Lightning’ en ‘Metallica’ wordt afgewisseld met nieuw werk van Death Magnetic.
Visueel
De nummers van Death Magnetic komen live beter uit de verf dan op plaat. Het lijkt alsof de liedjes zijn geschreven met een arena-setting in het achterhoofd, wat het vooral visueel tamelijk overweldigende optreden versterkt.
Het materiaal dat de heren meegenomen en in Ahoy gepropt hebben liegt er niet om en zou bij een groteske stadionshow niet misstaan. De aanwezige licht- en laserset zijn dusdanig buiten proportie dat het bij vlagen lijkt alsof er een 100 watt lamp in een gangkast hangt.
Bij iedere andere band zou dit overdreven en te veel zijn, maar bij Metallica past het. De band staat bekend om zijn waardering voor de achterban en de hele show lijkt er dan ook op gericht om de fans een zo memorabel mogelijke ervaring te geven.
Coördinatie
Het rechthoekige podium staat midden in de zaal en aan elke lange zijde staan 4 microfoons, zodat de bewegingsvrijheid voor de bandleden optimaal is. De coördinatie is zo uitgekiend dat Hetfield en stergitarist Kirk Hammett vrijwel altijd ieder aan een andere kant staan en dit per liedje een paar keer roteren.
Ook de verhoging van drummer Lars Ulrich wordt netjes om de zoveel nummers een kwartslag gedraaid, zodat de hele zaal zijn drumkunsten van alle kanten te zien krijgt.
Vuur
Uiteraard worden ook weer de nodige pyrotechniekkunsten vertoond en schieten de vlammen bij krakers ‘Enter Sandman’ en ‘Fight Fire With Fire’ als vanouds metershoog de lucht in. Het laatste nummer van de show is het inmiddels wat voorspelbare Seek & Destroy, sinds jaar en dag een favoriete afsluiter van de metalgrootheden.
De bandleden blijven na afloop van de set nog zeker een kwartier op het podium staan om plectrums en drumstokken uit te delen en hun fans te bedanken. En wederom wordt geen hoekje van de zaal overgeslagen.
Kijk hier voor meer foto's van het optreden.
Uitgegeven: 31 maart 2009 08:38
Laatst gewijzigd: 31 maart 2009 09:02
ROTTERDAM - De Amerikaanse metalband Metallica heeft in de loop der jaren een aardige catalogus opgebouwd, waarin helaas één groot manko zit: de oudere trashmetal nummers liggen muzikaal gezien zo ver van later werk af dat het bijna niet in één liveshow te verenigen is.
Met de release van het nieuwste album lijkt de band hiervoor eindelijk een brug gevonden te hebben. Death Magnetic is een redelijk geslaagde kruisbestuiving tussen de opgefokte en droge riffs van vroeger en de grootse productionele uitwerking van het hitalbum ‘Metallica’.
Het kostte het viertal echter wel drie tussenliggende albums om tot dit geluid te komen: de wisselend tot slecht ontvangen platen Load, Reload en St. Anger. En die worden voor het gemak dus maar bijna helemaal uit de setlist gehaald.
Hiermee lijkt de band na jaren eindelijk een goede mix van oud en nieuw materiaal gevonden te hebben, waarmee alle fans na afloop tevreden naar huis kunnen.
Lauw
In Rotterdam vraagt zanger-gitarist James Hetfield al na het tweede nummer of het publiek Death Magnetic kent. De reactie van de zaal daarop is uitermate lauw en vanuit sommige hoeken klinkt zelfs gefluit. Wanneer Hetfield laconiek reageert met “gelukkig mixen onze nieuwe nummers goed met de oude” ontploft de zaal echter bijna van enthousiasme en wordt beloond met No Remorse, afkomstig van debuutplaat Kill ‘Em All.
Na deze oude kraker volgt het nummer ‘The Thing That Should Not Be’, gevolgd door de gouwe ouwe monsterhit ‘One’. Dit patroon wordt het hele optreden lang volgehouden. Een selectie van het beste van vooral ‘Ride The Lightning’ en ‘Metallica’ wordt afgewisseld met nieuw werk van Death Magnetic.
Visueel
De nummers van Death Magnetic komen live beter uit de verf dan op plaat. Het lijkt alsof de liedjes zijn geschreven met een arena-setting in het achterhoofd, wat het vooral visueel tamelijk overweldigende optreden versterkt.
Het materiaal dat de heren meegenomen en in Ahoy gepropt hebben liegt er niet om en zou bij een groteske stadionshow niet misstaan. De aanwezige licht- en laserset zijn dusdanig buiten proportie dat het bij vlagen lijkt alsof er een 100 watt lamp in een gangkast hangt.
Bij iedere andere band zou dit overdreven en te veel zijn, maar bij Metallica past het. De band staat bekend om zijn waardering voor de achterban en de hele show lijkt er dan ook op gericht om de fans een zo memorabel mogelijke ervaring te geven.
Coördinatie
Het rechthoekige podium staat midden in de zaal en aan elke lange zijde staan 4 microfoons, zodat de bewegingsvrijheid voor de bandleden optimaal is. De coördinatie is zo uitgekiend dat Hetfield en stergitarist Kirk Hammett vrijwel altijd ieder aan een andere kant staan en dit per liedje een paar keer roteren.
Ook de verhoging van drummer Lars Ulrich wordt netjes om de zoveel nummers een kwartslag gedraaid, zodat de hele zaal zijn drumkunsten van alle kanten te zien krijgt.
Vuur
Uiteraard worden ook weer de nodige pyrotechniekkunsten vertoond en schieten de vlammen bij krakers ‘Enter Sandman’ en ‘Fight Fire With Fire’ als vanouds metershoog de lucht in. Het laatste nummer van de show is het inmiddels wat voorspelbare Seek & Destroy, sinds jaar en dag een favoriete afsluiter van de metalgrootheden.
De bandleden blijven na afloop van de set nog zeker een kwartier op het podium staan om plectrums en drumstokken uit te delen en hun fans te bedanken. En wederom wordt geen hoekje van de zaal overgeslagen.
Kijk hier voor meer foto's van het optreden.
