JoepHijwegen
Cool Novice
- Lid geworden
- 19 jun 2016
- Berichten
- 32
- Waardering
- 9
- Lengte
- 1m87
- Massa
- 85kg
- Vetpercentage
- 10%
Mijn introductie tot bodybuilding, en hoe het me verandert heeft van een depressieve obese (110kg, 30% bf) chaoot met zelfdestructieve neigingen naar een veel gebalanceerder, rustiger en meer liefhebbend persoon (nu 85kg, 9-10%) heb ik al uitgebreid uit de doeken gedaan op mijn blog, maar ik heb besloten het hier ook nogmaals te plaatsen, zodat jullie ook weten waar ik vandaan kom.
Vandaag is het ongeveer anderhalf jaar geleden dat ik voor het eerst een sportschool binnen liep. Nog hijgend van de twee trappen die naar de centrale ruimte leidde, stapte ik op een loopband, selecteerde ik een snelheid, en ramde ik na 30 optimistische seconde alweer duizelig en bezorgd op de stopknop. Ik nam wat rust, probeerde een paar machines, slingerde zonder enige controle met een paar gewichten, werd uitgelachen door drie zumba-moeders met sarcastische opmerkingen op de machines naast me, en liep weer naar huis.
Misschien verwachten jullie nu dat dit verhaal zal gaan over het negeren van haters, en hoe vreselijk veroordelend mensen kunnen zijn. Of dat ik het ga hebben over discipline, en dat ik jullie ga vertellen dat je met genoeg doorzettingsvermogen alles kan bereiken wat je wilt. Dat deze dikke, onhandige jongen die ooit een 3 kreeg voor Lichamelijke Opvoeding en te horen kreeg dat hij ‘de meest motoriek gestoorde persoon die ik ooit gezien heb’ was van zijn docente, ondanks zijn klungeligheid, slechte conditie en complete gebrek aan zelf-discipline toch succes kon boeken door hard te werken en zich nooit uit het veld te laten slaan. Dit is niet het geval.
Want terwijl hij hijgend en puffend van de loopband afkwam, veroordeelde hij de vrouwen die elegant over de loopband leken te zweven. Hij zag de mannen die grote gewichten met veel controle bewogen als opgeblazen karikaturen, en zag hun harde werk aan voor ijdelheid en hun concentratie voor stompzinnigheid. Hij dacht dat hij slimmer, gevoeliger en echter was dan hen.
Deze jongen, wiens modderige gelaat en ingevallen ogen precies afspiegelde hoe lui, arrogant en ongebalanceerd hij was, had nooit 25 kilo af kunnen vallen. Hij had nooit kunnen stoppen met compulsief, dag na dag, teveel drinken en blowen. Hij had nooit kunnen stoppen met liegen, tegen zichzelf en tegen anderen. En hij had nooit gelukkig kunnen zijn. Niet kunnen leven in het moment. Hij had niet, in elke situatie, altijd zijn hart kunnen volgen en zijn gevoelens kunnen uitspreken, hoe kwetsbaar het zijn positie ook zou maken. Want dat was precies wat hij was. Een jongen. Wettelijk volwassen, maar verder compleet infantiel, een zwakke schaduw van een man.
Deze jongen had nooit kunnen veranderen, en dat is waarom hij dood moest. Ik heb niet mezelf verandert, ik ben mezelf geworden.
Veel mensen zullen mij na mijn transformatie misschien zien als ‘dezelfde Joep, maar dan gespierder, dun en gelukkiger’.
We gaan er vaak bij verandering vanuit dat we vanuit het huidige perspectief steeds beter worden. We denken dat we vaker kunnen gaan sporten, gezonder kunnen gaan eten en beter met andere mensen om kunnen gaan terwijl we fundamenteel dezelfde persoon kunnen blijven.
Dit is gedeeltelijk waar: iedereen heeft een bepaalde ‘blueprint’, hoe lastig te begrijpen of vast te stellen ook, die hen gewoon ‘zichzelf’ maakt. We durven ons huidige perspectief vaak niet los te laten, omdat we denken dat we dit blueprint dan misschien kwijt raken. Zelfs als we niet met dat concept of filosofie in het algemeen bezig zijn gaan we uit van Descartes’ ‘Ik denk dus ik ben’, en definiëren we onze persoonlijkheid met ons logisch denkvermogen. We zijn bang ‘onszelf te verliezen’, en klampen wanhopig vast aan ons huidige denkpatroon, aan onze huidige verwachtingen, en aan een concept van onze persoonlijkheid wat we zelf gecreëerd hebben.
Dit is precies wat echte, blijvende verandering die ons niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal verrijkt en verbeterd zo moeilijk maakt. De jongen in de inleiding, de Joep die ik toen was, de Joep die ik over jaren lang teveel nadenken en te weinig doen gecreëerd had, was overtuigd dat hij een luie, depressieve goedzak was. Hij zag zijn luiheid, neerslachtigheid en afhankelijkheid van anderen als absolute onderdelen van zijn persoonlijkheid. Dat was wie hij was, en hij was er trots op. Maar trots is niet hetzelfde als eigenwaarde, op dezelfde manier dat arrogantie niet hetzelfde is als zelfverzekerheid en tevredenheid niet hetzelfde als geluk is. Trots, arrogantie en tevredenheid zijn manieren manieren van het bewustzijn om het gemis in je leven te verdragen. Ze zijn geen onderdeel van je ‘blueprint’, maar gecreëerd omdat je jouw grip op deze bent kwijtgeraakt. Ze zijn vormen van weerstand, jouw angst om te veranderen, ook al zorgt die verandering er juist voor dat je dichterbij jezelf komt.
Toen ik begon met mijn verandering werd me vaak verteld dat ik ‘mezelf moest blijven’, en dat is het slechtste advies. Als ik vastgeklampt had aan wie ik toen dacht dat ik was had ik nooit zo ver kunnen komen. Om succes te boeken met sport, voeding en meditatie moet je jezelf los kunnen laten, maar gelukkig zijn dit ook de beste middelen om dat te leren. Gedachte-patronen doorbreken door ze te analyseren is als vuur met vuur bestrijden, zowel figuurlijk als letterlijk: als je een ander vuur start wat maar groot genoeg is zuigt het weliswaar de zuurstof weg, maar je hebt enkel een nieuw probleem gecreëerd, of jezelf nog verder van je echte persoonlijkheid afgeleerd. Maar door met ons lichaam te sturen kunnen we dichter tot onszelf komen. Door dieper te ademen nemen we de wereld meer tot ons. Door meer gewicht te verplaatsen worden we sterker, lichamelijk en geestelijk. Wanneer we teveel op ons nemen en blind voor onze zwaktes door het leven gaan uit zich dat niet alleen maar in onverklaarbare angst en slapeloosheid, maar zien we bij sport direct dat we fysiek minder kunnen dragen, waardoor we weten wanneer we beter voor onszelf moeten zorgen.
Door bewust te worden van het fysieke creëer je een lichaam in de puurste zin van het woord: niet enkel een omhulsel, maar een geheel wat volledig in verbinding staat en compleet reflecteert wie jij bent; jouw verbindingsstuk met de rest van de wereld
Toen ik bijna anderhalf jaar geleden teleurgesteld en stomdronken terugkwam van een feestje, en de volgende ochtend met een kartonnen beker hotwings in mijn armen een fitness- en motivatiefilmpje zag van Elliot Hulse, wilde ik gaan sporten en diëten, maar ik had nog niet de juiste redenen. Op dat moment zag ik het studentenleven, waarvan ik van iedereen had gehoord dat het de beste tijd van mijn leven zou zijn, simpelweg als een grote orgie waar ik niet mee mocht doen. Ik geloofde wel dat ik door sporten me beter zou gaan voelen, maar ik dacht dat dit vooral kwam doordat een beter (gespierder en slanker) lichaam me de acceptatie en respect zou geven waarvan ik dacht dat ik het al verdiende. Ik zag mijn lichaam als een obstakel wat mensen er van weerhield me te zien hoe ik was. Ik was er heilig van overtuigd dat ik een goed functionerend, zelfverzekerd en vriendelijk persoon was. Dat ik me ondanks dat vrijwel altijd slecht en nergens welkom voelde, kwam naar mijn idee door andere mensen, die gewoon niet in konden zien op welke manieren ik bijzonder was.
Dat beeld veranderde erg snel zodra ik begon met sporten. Veel mensen denken bij krachttraining misschien aan arrogantie, aan grote mannen die dronken van het testosteron denken dat de wereld van hen is, maar voor mij gaf het me een enorm gevoel van bescheidenheid. Henry Rollins (zanger van Black Flag, auteur, comedian en fitness-enthousiast), brengt het mooi ter woorden:
"The Iron never lies to you. You can walk outside and listen to all kinds of talk, get told that you're a god or a total bastard. The Iron will always kick you the real deal. The Iron is the great reference point, the all-knowing perspective giver. Always there like a beacon in the pitch black. I have found the Iron to be my greatest friend. It never freaks out on me, never runs. Friends may come and go. But two hundred pounds is always two hundred pounds"- Henry Rollins, The Iron
Net als voor Rollins, die van een van zijn docenten op school (een ruwe veteraan die zag dat hij het moeilijk met zichzelf had) leerde zijn eerste gewichten te tillen, gaf krachttraining mij voor het eerst een eerlijk referentie-punt en daarmee mijn eerste echte zelfvertrouwen. Toen ik voor het eerst vooruitgang had geboekt en ik voor het eerst echt sterker was geworden, was dit de eerste keer in mijn leven dat ik echt wist dat ik beter was geworden. Er was niet de mogelijkheid dat dit een construct van mijn brein was, mijn vooruitgang was feitelijk. Deze echte, pure zelfverzekerdheid, dit referentiepunt, gaf mij voor het eerst de mogelijkheid ook te kijken naar de rest van mijn leven.
Ik ontdekte binnen de eerste maand trainen als eerst in hoeverre ik mijn lichaam wel niet had vernietigd, en hoe obscuur slecht mijn levensstijl wel niet was. Binnen de tweede en derde maand realiseerde ik me in hoeverre ik financieel en organisatorisch een ramp was, en hoe erg ik tegen mezelf had gelogen over alle zinloze aankopen en consumptiegoederen waarvan ik oprecht geloofde dat ze mijn leven beter zouden maken. Na vier maande begon ik het verschil tussen echte zelfverzekerdheid en een destructief narcisme steeds bewuster in te zien; het verschil tussen vrede hebben met (en trots zijn op) jezelf en het wanhopig vastklampen aan een geconstrueerd beeld van jezelf wat constant door anderen bevestigd moet worden.
Na vijf maanden voelde ik me steeds gelukkiger, maar had ik er wel moeite mee om dit ook in sociale situaties vast te houden. Het was dan ook rond deze tijd dat ik besloot te stoppen met drinken (wat ik drie maanden heb volgehouden en veel van heb geleerd, hierover binnenkort meer!), omdat ik er bewust van werd hoezeer dit jezelf voorliegen makkelijker maakt. Ik wilde elke vorm van kunstmatig comfort en zelfverzekerdheid in de ban doen om zo echt te leren om oprecht te genieten van de interactie en aanwezigheid van anderen, te voeden van alle natuurlijke energie die bij een feestje of bijeenkomst loskomt in plaats van het simpelweg verdragen en plezier maken door genotsmiddelen. Ik ontdekte steeds meer verschillende gebieden waarop persoonlijke verandering nodig of wenselijk was, en ik ging naast veel sporten en goed eten ook steeds meer lezen en echt in gesprek met anderen.
Nu, nog veel later, zie ik steeds meer dat je bij elke stap vooruit nog meer fouten in je eigen karakter ontdekt, maar dat dit totaal niet eng meer is. Zodra je realiseert dat verandering mogelijk is dit in het begin diep verontrustend. De reden dat mensen hun problemen ontwijken en meestal onbewust anderen de schuld geven (van autoriteitsfiguren in familie en studie tot mode-trends, thuisbezorgd en 'de maatschappij') is vooral dat eigen schuld erkennen je ongelooflijke verantwoordelijkheid geeft. Ondanks de zware implicaties is het idee dat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk en een leven lang moet blijven groeien voor mij ondertussen prachtig geworden en ik vind het een verrijking mijn ontdekkingen met anderen te delen.
Vandaag is het ongeveer anderhalf jaar geleden dat ik voor het eerst een sportschool binnen liep. Nog hijgend van de twee trappen die naar de centrale ruimte leidde, stapte ik op een loopband, selecteerde ik een snelheid, en ramde ik na 30 optimistische seconde alweer duizelig en bezorgd op de stopknop. Ik nam wat rust, probeerde een paar machines, slingerde zonder enige controle met een paar gewichten, werd uitgelachen door drie zumba-moeders met sarcastische opmerkingen op de machines naast me, en liep weer naar huis.
Misschien verwachten jullie nu dat dit verhaal zal gaan over het negeren van haters, en hoe vreselijk veroordelend mensen kunnen zijn. Of dat ik het ga hebben over discipline, en dat ik jullie ga vertellen dat je met genoeg doorzettingsvermogen alles kan bereiken wat je wilt. Dat deze dikke, onhandige jongen die ooit een 3 kreeg voor Lichamelijke Opvoeding en te horen kreeg dat hij ‘de meest motoriek gestoorde persoon die ik ooit gezien heb’ was van zijn docente, ondanks zijn klungeligheid, slechte conditie en complete gebrek aan zelf-discipline toch succes kon boeken door hard te werken en zich nooit uit het veld te laten slaan. Dit is niet het geval.
Want terwijl hij hijgend en puffend van de loopband afkwam, veroordeelde hij de vrouwen die elegant over de loopband leken te zweven. Hij zag de mannen die grote gewichten met veel controle bewogen als opgeblazen karikaturen, en zag hun harde werk aan voor ijdelheid en hun concentratie voor stompzinnigheid. Hij dacht dat hij slimmer, gevoeliger en echter was dan hen.
Deze jongen, wiens modderige gelaat en ingevallen ogen precies afspiegelde hoe lui, arrogant en ongebalanceerd hij was, had nooit 25 kilo af kunnen vallen. Hij had nooit kunnen stoppen met compulsief, dag na dag, teveel drinken en blowen. Hij had nooit kunnen stoppen met liegen, tegen zichzelf en tegen anderen. En hij had nooit gelukkig kunnen zijn. Niet kunnen leven in het moment. Hij had niet, in elke situatie, altijd zijn hart kunnen volgen en zijn gevoelens kunnen uitspreken, hoe kwetsbaar het zijn positie ook zou maken. Want dat was precies wat hij was. Een jongen. Wettelijk volwassen, maar verder compleet infantiel, een zwakke schaduw van een man.
Deze jongen had nooit kunnen veranderen, en dat is waarom hij dood moest. Ik heb niet mezelf verandert, ik ben mezelf geworden.
Veel mensen zullen mij na mijn transformatie misschien zien als ‘dezelfde Joep, maar dan gespierder, dun en gelukkiger’.
We gaan er vaak bij verandering vanuit dat we vanuit het huidige perspectief steeds beter worden. We denken dat we vaker kunnen gaan sporten, gezonder kunnen gaan eten en beter met andere mensen om kunnen gaan terwijl we fundamenteel dezelfde persoon kunnen blijven.
Dit is gedeeltelijk waar: iedereen heeft een bepaalde ‘blueprint’, hoe lastig te begrijpen of vast te stellen ook, die hen gewoon ‘zichzelf’ maakt. We durven ons huidige perspectief vaak niet los te laten, omdat we denken dat we dit blueprint dan misschien kwijt raken. Zelfs als we niet met dat concept of filosofie in het algemeen bezig zijn gaan we uit van Descartes’ ‘Ik denk dus ik ben’, en definiëren we onze persoonlijkheid met ons logisch denkvermogen. We zijn bang ‘onszelf te verliezen’, en klampen wanhopig vast aan ons huidige denkpatroon, aan onze huidige verwachtingen, en aan een concept van onze persoonlijkheid wat we zelf gecreëerd hebben.
Dit is precies wat echte, blijvende verandering die ons niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal verrijkt en verbeterd zo moeilijk maakt. De jongen in de inleiding, de Joep die ik toen was, de Joep die ik over jaren lang teveel nadenken en te weinig doen gecreëerd had, was overtuigd dat hij een luie, depressieve goedzak was. Hij zag zijn luiheid, neerslachtigheid en afhankelijkheid van anderen als absolute onderdelen van zijn persoonlijkheid. Dat was wie hij was, en hij was er trots op. Maar trots is niet hetzelfde als eigenwaarde, op dezelfde manier dat arrogantie niet hetzelfde is als zelfverzekerheid en tevredenheid niet hetzelfde als geluk is. Trots, arrogantie en tevredenheid zijn manieren manieren van het bewustzijn om het gemis in je leven te verdragen. Ze zijn geen onderdeel van je ‘blueprint’, maar gecreëerd omdat je jouw grip op deze bent kwijtgeraakt. Ze zijn vormen van weerstand, jouw angst om te veranderen, ook al zorgt die verandering er juist voor dat je dichterbij jezelf komt.
Toen ik begon met mijn verandering werd me vaak verteld dat ik ‘mezelf moest blijven’, en dat is het slechtste advies. Als ik vastgeklampt had aan wie ik toen dacht dat ik was had ik nooit zo ver kunnen komen. Om succes te boeken met sport, voeding en meditatie moet je jezelf los kunnen laten, maar gelukkig zijn dit ook de beste middelen om dat te leren. Gedachte-patronen doorbreken door ze te analyseren is als vuur met vuur bestrijden, zowel figuurlijk als letterlijk: als je een ander vuur start wat maar groot genoeg is zuigt het weliswaar de zuurstof weg, maar je hebt enkel een nieuw probleem gecreëerd, of jezelf nog verder van je echte persoonlijkheid afgeleerd. Maar door met ons lichaam te sturen kunnen we dichter tot onszelf komen. Door dieper te ademen nemen we de wereld meer tot ons. Door meer gewicht te verplaatsen worden we sterker, lichamelijk en geestelijk. Wanneer we teveel op ons nemen en blind voor onze zwaktes door het leven gaan uit zich dat niet alleen maar in onverklaarbare angst en slapeloosheid, maar zien we bij sport direct dat we fysiek minder kunnen dragen, waardoor we weten wanneer we beter voor onszelf moeten zorgen.
Door bewust te worden van het fysieke creëer je een lichaam in de puurste zin van het woord: niet enkel een omhulsel, maar een geheel wat volledig in verbinding staat en compleet reflecteert wie jij bent; jouw verbindingsstuk met de rest van de wereld
Toen ik bijna anderhalf jaar geleden teleurgesteld en stomdronken terugkwam van een feestje, en de volgende ochtend met een kartonnen beker hotwings in mijn armen een fitness- en motivatiefilmpje zag van Elliot Hulse, wilde ik gaan sporten en diëten, maar ik had nog niet de juiste redenen. Op dat moment zag ik het studentenleven, waarvan ik van iedereen had gehoord dat het de beste tijd van mijn leven zou zijn, simpelweg als een grote orgie waar ik niet mee mocht doen. Ik geloofde wel dat ik door sporten me beter zou gaan voelen, maar ik dacht dat dit vooral kwam doordat een beter (gespierder en slanker) lichaam me de acceptatie en respect zou geven waarvan ik dacht dat ik het al verdiende. Ik zag mijn lichaam als een obstakel wat mensen er van weerhield me te zien hoe ik was. Ik was er heilig van overtuigd dat ik een goed functionerend, zelfverzekerd en vriendelijk persoon was. Dat ik me ondanks dat vrijwel altijd slecht en nergens welkom voelde, kwam naar mijn idee door andere mensen, die gewoon niet in konden zien op welke manieren ik bijzonder was.
Dat beeld veranderde erg snel zodra ik begon met sporten. Veel mensen denken bij krachttraining misschien aan arrogantie, aan grote mannen die dronken van het testosteron denken dat de wereld van hen is, maar voor mij gaf het me een enorm gevoel van bescheidenheid. Henry Rollins (zanger van Black Flag, auteur, comedian en fitness-enthousiast), brengt het mooi ter woorden:
"The Iron never lies to you. You can walk outside and listen to all kinds of talk, get told that you're a god or a total bastard. The Iron will always kick you the real deal. The Iron is the great reference point, the all-knowing perspective giver. Always there like a beacon in the pitch black. I have found the Iron to be my greatest friend. It never freaks out on me, never runs. Friends may come and go. But two hundred pounds is always two hundred pounds"- Henry Rollins, The Iron
Net als voor Rollins, die van een van zijn docenten op school (een ruwe veteraan die zag dat hij het moeilijk met zichzelf had) leerde zijn eerste gewichten te tillen, gaf krachttraining mij voor het eerst een eerlijk referentie-punt en daarmee mijn eerste echte zelfvertrouwen. Toen ik voor het eerst vooruitgang had geboekt en ik voor het eerst echt sterker was geworden, was dit de eerste keer in mijn leven dat ik echt wist dat ik beter was geworden. Er was niet de mogelijkheid dat dit een construct van mijn brein was, mijn vooruitgang was feitelijk. Deze echte, pure zelfverzekerdheid, dit referentiepunt, gaf mij voor het eerst de mogelijkheid ook te kijken naar de rest van mijn leven.
Ik ontdekte binnen de eerste maand trainen als eerst in hoeverre ik mijn lichaam wel niet had vernietigd, en hoe obscuur slecht mijn levensstijl wel niet was. Binnen de tweede en derde maand realiseerde ik me in hoeverre ik financieel en organisatorisch een ramp was, en hoe erg ik tegen mezelf had gelogen over alle zinloze aankopen en consumptiegoederen waarvan ik oprecht geloofde dat ze mijn leven beter zouden maken. Na vier maande begon ik het verschil tussen echte zelfverzekerdheid en een destructief narcisme steeds bewuster in te zien; het verschil tussen vrede hebben met (en trots zijn op) jezelf en het wanhopig vastklampen aan een geconstrueerd beeld van jezelf wat constant door anderen bevestigd moet worden.
Na vijf maanden voelde ik me steeds gelukkiger, maar had ik er wel moeite mee om dit ook in sociale situaties vast te houden. Het was dan ook rond deze tijd dat ik besloot te stoppen met drinken (wat ik drie maanden heb volgehouden en veel van heb geleerd, hierover binnenkort meer!), omdat ik er bewust van werd hoezeer dit jezelf voorliegen makkelijker maakt. Ik wilde elke vorm van kunstmatig comfort en zelfverzekerdheid in de ban doen om zo echt te leren om oprecht te genieten van de interactie en aanwezigheid van anderen, te voeden van alle natuurlijke energie die bij een feestje of bijeenkomst loskomt in plaats van het simpelweg verdragen en plezier maken door genotsmiddelen. Ik ontdekte steeds meer verschillende gebieden waarop persoonlijke verandering nodig of wenselijk was, en ik ging naast veel sporten en goed eten ook steeds meer lezen en echt in gesprek met anderen.
Nu, nog veel later, zie ik steeds meer dat je bij elke stap vooruit nog meer fouten in je eigen karakter ontdekt, maar dat dit totaal niet eng meer is. Zodra je realiseert dat verandering mogelijk is dit in het begin diep verontrustend. De reden dat mensen hun problemen ontwijken en meestal onbewust anderen de schuld geven (van autoriteitsfiguren in familie en studie tot mode-trends, thuisbezorgd en 'de maatschappij') is vooral dat eigen schuld erkennen je ongelooflijke verantwoordelijkheid geeft. Ondanks de zware implicaties is het idee dat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk en een leven lang moet blijven groeien voor mij ondertussen prachtig geworden en ik vind het een verrijking mijn ontdekkingen met anderen te delen.
