stroboscopic
Dutch Bodybuilder
- Lid geworden
- 30 mrt 2012
- Berichten
- 305
- Waardering
- 16
- Lengte
- 1m75
- Massa
- 75kg
- Vetpercentage
- 8%
Onze collega reconstrueert nachtje Poolse cel: "Geboeid aan een zwerver
Onze AD.nl-verslaggever Bert van der Linden werd donderdagnacht in Krakau met drie biertjes op aangehouden door de Poolse politie en in de cel gegooid. Een reconstructie van een bizarre nacht en ochtend in handen van de Poolse politie. "Het was mensonterend."
"Het was mensonterend", zegt Van der Linden (52), die donderdagnacht werd opgepakt door de politie toen hij terugfietste naar zijn hotel nabij het stadion van Wisla Krakow. "Eerst moest ik me helemaal uitkleden en daarna moest ook de onderbroek nog omlaag. In de ochtend werd ik geboeid afgevoerd naar het politiebureau. En dat allemaal voor drie biertjes die ik die avond had gedronken."
Verscherpte wetgeving
De journalist, die gisteren om 13 uur werd vrijgelaten, werd het slachtoffer van de verscherpte alcoholwetgeving in Polen. Het alcoholgehalte in het bloed mag niet hoger zijn dan 0,2 promille, ongeveer één glas bier. Dit geldt voor alle vervoersmiddelen: auto, vrachtwagen, motor, bromfiets, scooter, tractor en ook de fiets. Bij Van der Linden werd een gemiddeld promillage geconstateerd van 0,29 promille.
Rijden onder invloed in Polen wordt bestraft met een geldboete, (tijdelijke) ontzegging van de rijbevoegdheid, gevangenisstraf of een combinatie van deze straffen. "Eigenlijk moet ik nog blij zijn, begrijp ik", zegt Van der Linden. "Voor hetzelfde geld had ik een paar dagen de cel ingemoeten."
Het relaas:
Donderdag 17.30: 's Middags training Nederlands elftal. Niet veel bijzonders, alleen de reserves treden aan. De basisspelers mogen zich uitleven in de gym in het hotel. Geen persconferentie met coach of spelers na afloop, dus snel klaar.
19.15: Terug in het hotel, op een steenworp afstand van het Reymana-stadion waar Oranje traint. De dag zit er op. Meteen Italië tegen Kroatië aangezet op televisie. Koffie erbij.
20.45: Dan Spanje tegen de Ierland, ook kijken natuurlijk. Ik trek een eerste biertje open, van het Poolse merk Tyskie.
22.00: De Spanjaarden scoren er lustig op los tegen de arme Ieren. Ik trek een tweede bier open.
22.30: Wedstrijd afgelopen. Ik chat nog even met mijn vriendinneke. De maag knort, nog niet aan eten toegekomen.
22.50: Ik stap op de fiets en rij naar de binnenstad, ritje van amper 10 minuten, over straten met veel kuilen, scheuren en plassen.
23.20: Veel restaurants hebben de keuken al gesloten, er zit niks anders op dan een broodje kebab.
23.35: Broodje weggespoeld met een biertje in een nabijgelegen jazzcafé.
Vrijdag 00.05: Op de fiets terug naar het hotel.
De aanhouding
00.15: Ik ben al in de straat van het hotel als een politiewagen naast me komt rijden en me sommeert te stoppen. Wat is loos, denk ik. Ik wacht het maar af.
00.17: Een van de agenten van de Poolse policja spreekt een beetje Engels. Hij vraagt of ik gedronken heb. Ja, zeg ik, een paar biertjes. Niks aan de hand toch, denk ik, dan nog niet wetende van de strenge wetgeving in Polen.
00.20: De agenten overleggen in de auto. Ik versta er niks van. Ik moet mijn paspoort laten zien.
00.25: Weer overleg in de auto. Ik moet blazen. Blazen? Ja, blazen! Moeten fietsers blazen? Ik ben van het mooie Krakau gaan houden de afgelopen anderhalve week, maar nu denk ik even: wat is dit voor een land.
00.30: Blazen dus. "Seven seconds strong", beveelt de agent. Hij geeft me een in een plastic folie verpakt pijpje dat ik open moet maken. Okay dan, de uitkomst moet toch geen probleem opleveren. 0,32 promille laat hij me zien.
00.32: Weer overleg in de auto tussen beide agenten. Ik moet nog een keer blazen. Bijna twee glazen bier, zou je zeggen, dus oké. Maar niet dus. Nu laat de meter 0,29 promille zien. De limiet is hier 0,20 zegt de agent.
00.35: Weer gaan de agenten de wagen in. Dat zal wel los lopen, denk ik. Weer fout. Er wordt druk getelefoneerd in de politie-auto.
00.37: En nu?, vraag ik. De agent stapt uit en legt in zijn beste Engels uit dat ik meemoet naar het politiebureau. Moet dat echt, vraag ik. Ja, u bent in overtreding. Zo is de Poolse wet.
00.38: Ik had vooraf wel iets van geluiden opgevangen over het strenge alcoholbeleid in Polen, maar zo erg had ik het niet ingeschat.
00.40: We moeten eerst wachten op een bestelbus van de politie die mijn huurfiets komt ophalen. Dan gaan we pas naar het politiebureau.
Op het politiebureau
00.50: Op het bureau twee kilometer verderop word ik op een stoel gezet aan een verder lege tafel. Ik moet eerst nog een keer blazen, in een groter apparaat waar ratelend een briefje uit komt rollen. 0,24% promille deze keer. Beraad tussen de nors kijkende Poolse agenten. Ik versta er geen fluit van. Ik moet nog een keer, en nog een keer blazen. Uiteindelijk komt men uit op een gemiddelde van 0,29 promille.
01.30: Ik moet weer plaatsnemen aan de tafel. Beide agenten die me aanhielden gaan nu voor me zitten. De papieren in orde maken. En of ik een advocaat wil, of er nog iemand gebeld moet worden om over mijn situatie in te lichten
02.30: Een uur lang schrijven beide dienders allerlei papieren vol. Af en toe wordt me wat gevraagd. Hoe mijn ouders heten met hun voornaam, bijvoorbeeld. En of ik zelf nog iets wil zeggen. Ja: Ik wil hier zo snel mogelijk weg en naar mijn bed in het hotel. Morgen weer een dag, met 's middags een interview met Klaas-Jan Huntelaar. Helaas, dat kan niet. En het feit dat ik journalist ben, maakt ook weinig indruk. Wet is wet. Wel komt er een vermelding bij dat ik morgen graag zo vroeg mogelijk de zaak afgehandeld wil hebben. Niemand kan iets beloven, maar het staat er.
02.45: Een kwartier lang zijn beide agenten in de weer geweest met het aan elkaar nieten van papieren en strookjes. Het digitale tijdperk is nog niet doorgedrongen tot de Poolse politie.
Naar de dokter
03.00: Ik moet mee naar de dokter. Of ik wel gezond ben. Dat moet volgens de Poolse wet.
03.10: Achterin de politieauto. We zijn tien minuten onderweg naar een gebouw waar een dokter wacht. Een oudere vrouw met grijze haren en een blonde van middelbare leeftijd luisteren naar mijn hart en meten mijn bloeddruk. Alles is oké.
03.15: Op naar de plek waar ik kan slapen. Weer een kwartier in de auto.
In de cel
03.30: Voor we naar binnen gaan mag ik even roken. Ik praat met de agent die het Engelse beheerst en begin over de situatie in Nederland of België. Daar neem je juist de fiets in plaats van de auto als je wilt drinken, zeg ik. Fietsers worden daar zelden of nooit gecontroleerd op alcohol. Ze knikken, en lijken dat best te begrijpen. Maar nu zijn we in Polen en dan geldt de Poolse wet, zeggen ze. Daar kunnen we niks aan veranderen.
03.40: We zijn binnen. Een beul van een vent in politie-uniform blaft me het een en ander in het Pools toe. Ik begrijp er niks van. De agent die wat Engels spreekt helpt. Alle spullen uit je kleren halen en op tafel leggen. Daar gaan ze: mijn iPhone, paspoort, briefgeld, losse munten, aanstekers, bank- en andere pasjes. Klaar! Niet dus! Ook mijn polsbandjes moeten af en de veters moeten uit mijn schoenen. Oké, gedaan.
03.42: En nu kleren uit, hoor ik tot mijn verbazing. Ik aarzel even, maar de Poolse beul gebaart van: en snel! Ik trek mijn colbert uit, mijn t-shirt, mijn spijkerbroek, schoenen en sokken uit en sta in mijn onderbroek. Het zal toch niet... De beul maakt een armgebaar, naar beneden daarmee. Ik kijk naar de agent die iets van Engels sprak. Tot je knieën omlaag en dan weer omhoog, zegt hij. Beschaamd voer ik de opdracht uit, ik voel met tot op het bot vernederd.
03.44: Ik mag mijn kleren weer aantrekken, maar verder kan ik nog niet. Ik moet lijdzaam toezien hoe de beul elk dingetje uit mijn zakken binnenste buiten keert en vervolgens op een formulier noteert wat het is. Daar gaan zeker 15 minuten overheen. Vervolgens gaan alle stukken in een papieren zak die wordt dichtgeniet. Samen met een fleece-jack gaat deze weer in een groene zak, die zorgvuldig met een vers geknipt touwtje wordt dichtgemaakt.
03.47: Ik moet opstaan. Tijd om te gaan slapen. Een andere agent gebiedt me in Pools om een paar schone maar versleten lakens te pakken. Als ik de sloop vergeet, snauwt hij iets in het Pools en wijst. Nu nog de dekens. Ook zelf pakken en dragen. We lopen bijna 100 meter door allerlei gangen, die steeds meer op een gevangenis gaan lijken.
03.58: Met een harde plof slaat een stalen deur achter me dicht. Pff, wat overkomt me. Is dit echt? Ik sta in een betonnen ruimte, met tralies voor de ramen en een zware metalen deur, van vijf meter diep en net iets breder dan twee meter breed. Aan de ene kant van de lange zijde staan twee bedden met een versleten ligmatje erop, aan de andere kant twee kleine tafels met stoelen. De muren zijn gekleurd in stemmig groen en lichtgroen. Ik installeer mijn bedje, hopelijk kan ik slapen.
04.10: Net als dat dreigt te lukken word ik uit mijn slaap gehaald. Ik krijg een celgenoot. Een jonge Pool, type stukadoor.
Wakker
06.59: Met een harde klap schrik ik wakker, na nog geen drie uurtjes slaap. Waar ben ik? Een bewaker gebaart nors dat we naar buiten moeten komen. We mogen even naar het toilet. Bij terugkomst houdt ie een brandende aansteker voor, we mogen even roken. Dat is nog eens aardig!
07.05: Wat nu? Ik weet het niet. Mijn celgenoot gaat na het roken weer slapen. Ik rook drie sigaretten aan één stuk door en besluit daarna ook maar weer te gaan liggen.
08.15: Met een harde bons worden we gewekt. Ontbijt! Vier droge sneden wit brood, een klont harde boter en kwak van iets dat op jam lijkt, krijgen we aangereikt. In een soort Burgerking-verpakking maar dan zonder tekst of kleur.
08.30: En weer moeten we wachten. Hoe lang? Geen idee. Ik ga nog maar wat liggen.
10.15: Weer gebons op de deur. Ik moet meekomen. Mijn celgenoot mag nog even blijven. We halen de groene zak op met al mijn spullen. Ik moet tekenen voor ontvangst. Ik hoop dat alles nog erin zit. We gaan naar het politiebureau.
In de handboeien
10.30: Voor we in de politiewagen stappen krijg ik handboeien om. Om mijn rechterhand, de andere handboei gaat om de linkerhand van een zwerver. Samen worden we naar buiten gevoerd.
Weer op het politiebureau
10.45: De boeien mogen weer af. Ik word naar een kamer gedirigeerd. We moeten wachten. Tegen 12.00 uur komt er een tolk die vertaalt.
11.00: Deze bureauman van de politie praat Engels en is best aardig, zo'n beetje de eerste aardige politieman die ik zie. Hij biedt met wat te roken aan en laat foto's van zijn kinderen, vrouw en woonplaats zien. Ik heb mijn iPhone weer en check berichten. Sms van mijn immer sarcastische vriendin omdat ik nog niks van me heb laten horen: "Hey slaapkop, gisteren laat geworden. Of heb je een fijne stand-in gevonden." Ik sms terug: "Nachtje in politiecel, pfff, met drie bier op de fiets aangehouden, bel je later."
11.57: De tolk is gearriveerd. In snel tempo komen zeker tientallen papieren voorbij. Het komt er uiteindelijk op neer of ik wil schikken. Zoniet, dan moet ik nog langer blijven en komt mijn zaak voor de rechter. Ik kies voor schikken, want ik wil weg. Ik heb twee keuzes: of een boete van 625 euro en één jaar rijontzegging voor de fiets in Polen, of 500 euro boete en twee jaar rijontzegging voor de fiets in Polen. Ik kies voor het laatste, want zo vaak denk ik de komende tijd niet in Polen te komen.
12.45: In sneltreinvaart zet ik zo'n 30 handtekeningen onder allerlei documenten. Klaar! Nee dus, eerst betalen! Een bankautomaat hebben ze niet op Poolse politiebureaus, dus ga ik onder begeleiding van twee agenten in burger naar de dichtstbijzijnde automaat.
13.10: Krijg ontvangstbewijs voor de betaling van de boete. Nog even tekenen daarvoor en ook voor de fiets, en ik mag na ruim 13 uur onder Poolse politiecuratele gaan.
13.17: Vrij!
13.20: Als een speer terug naar mijn hotel, snel omkleden en spullen pakken. Interview met Klaas-Jan Huntelaar wacht. Ik kan niet op de fiets, omdat ik tenslotte een rijverbod heb dat meteen ingaat. Dus neem ik de taxi naar het hotel.
14.07: Aankomst bij hotel Kossak waar we de spelers van Oranje kunnen spreken. Nog even roken buiten en bijkomen. Wat een dag.
http://www.hln.be/hln/nl/8356/EK-20...htje-Poolse-cel-Geboeid-aan-een-zwerver.dhtml
wat een drama voor 3 biertjes hahaha
Onze AD.nl-verslaggever Bert van der Linden werd donderdagnacht in Krakau met drie biertjes op aangehouden door de Poolse politie en in de cel gegooid. Een reconstructie van een bizarre nacht en ochtend in handen van de Poolse politie. "Het was mensonterend."
"Het was mensonterend", zegt Van der Linden (52), die donderdagnacht werd opgepakt door de politie toen hij terugfietste naar zijn hotel nabij het stadion van Wisla Krakow. "Eerst moest ik me helemaal uitkleden en daarna moest ook de onderbroek nog omlaag. In de ochtend werd ik geboeid afgevoerd naar het politiebureau. En dat allemaal voor drie biertjes die ik die avond had gedronken."
Verscherpte wetgeving
De journalist, die gisteren om 13 uur werd vrijgelaten, werd het slachtoffer van de verscherpte alcoholwetgeving in Polen. Het alcoholgehalte in het bloed mag niet hoger zijn dan 0,2 promille, ongeveer één glas bier. Dit geldt voor alle vervoersmiddelen: auto, vrachtwagen, motor, bromfiets, scooter, tractor en ook de fiets. Bij Van der Linden werd een gemiddeld promillage geconstateerd van 0,29 promille.
Rijden onder invloed in Polen wordt bestraft met een geldboete, (tijdelijke) ontzegging van de rijbevoegdheid, gevangenisstraf of een combinatie van deze straffen. "Eigenlijk moet ik nog blij zijn, begrijp ik", zegt Van der Linden. "Voor hetzelfde geld had ik een paar dagen de cel ingemoeten."
Het relaas:
Donderdag 17.30: 's Middags training Nederlands elftal. Niet veel bijzonders, alleen de reserves treden aan. De basisspelers mogen zich uitleven in de gym in het hotel. Geen persconferentie met coach of spelers na afloop, dus snel klaar.
19.15: Terug in het hotel, op een steenworp afstand van het Reymana-stadion waar Oranje traint. De dag zit er op. Meteen Italië tegen Kroatië aangezet op televisie. Koffie erbij.
20.45: Dan Spanje tegen de Ierland, ook kijken natuurlijk. Ik trek een eerste biertje open, van het Poolse merk Tyskie.
22.00: De Spanjaarden scoren er lustig op los tegen de arme Ieren. Ik trek een tweede bier open.
22.30: Wedstrijd afgelopen. Ik chat nog even met mijn vriendinneke. De maag knort, nog niet aan eten toegekomen.
22.50: Ik stap op de fiets en rij naar de binnenstad, ritje van amper 10 minuten, over straten met veel kuilen, scheuren en plassen.
23.20: Veel restaurants hebben de keuken al gesloten, er zit niks anders op dan een broodje kebab.
23.35: Broodje weggespoeld met een biertje in een nabijgelegen jazzcafé.
Vrijdag 00.05: Op de fiets terug naar het hotel.
De aanhouding
00.15: Ik ben al in de straat van het hotel als een politiewagen naast me komt rijden en me sommeert te stoppen. Wat is loos, denk ik. Ik wacht het maar af.
00.17: Een van de agenten van de Poolse policja spreekt een beetje Engels. Hij vraagt of ik gedronken heb. Ja, zeg ik, een paar biertjes. Niks aan de hand toch, denk ik, dan nog niet wetende van de strenge wetgeving in Polen.
00.20: De agenten overleggen in de auto. Ik versta er niks van. Ik moet mijn paspoort laten zien.
00.25: Weer overleg in de auto. Ik moet blazen. Blazen? Ja, blazen! Moeten fietsers blazen? Ik ben van het mooie Krakau gaan houden de afgelopen anderhalve week, maar nu denk ik even: wat is dit voor een land.
00.30: Blazen dus. "Seven seconds strong", beveelt de agent. Hij geeft me een in een plastic folie verpakt pijpje dat ik open moet maken. Okay dan, de uitkomst moet toch geen probleem opleveren. 0,32 promille laat hij me zien.
00.32: Weer overleg in de auto tussen beide agenten. Ik moet nog een keer blazen. Bijna twee glazen bier, zou je zeggen, dus oké. Maar niet dus. Nu laat de meter 0,29 promille zien. De limiet is hier 0,20 zegt de agent.
00.35: Weer gaan de agenten de wagen in. Dat zal wel los lopen, denk ik. Weer fout. Er wordt druk getelefoneerd in de politie-auto.
00.37: En nu?, vraag ik. De agent stapt uit en legt in zijn beste Engels uit dat ik meemoet naar het politiebureau. Moet dat echt, vraag ik. Ja, u bent in overtreding. Zo is de Poolse wet.
00.38: Ik had vooraf wel iets van geluiden opgevangen over het strenge alcoholbeleid in Polen, maar zo erg had ik het niet ingeschat.
00.40: We moeten eerst wachten op een bestelbus van de politie die mijn huurfiets komt ophalen. Dan gaan we pas naar het politiebureau.
Op het politiebureau
00.50: Op het bureau twee kilometer verderop word ik op een stoel gezet aan een verder lege tafel. Ik moet eerst nog een keer blazen, in een groter apparaat waar ratelend een briefje uit komt rollen. 0,24% promille deze keer. Beraad tussen de nors kijkende Poolse agenten. Ik versta er geen fluit van. Ik moet nog een keer, en nog een keer blazen. Uiteindelijk komt men uit op een gemiddelde van 0,29 promille.
01.30: Ik moet weer plaatsnemen aan de tafel. Beide agenten die me aanhielden gaan nu voor me zitten. De papieren in orde maken. En of ik een advocaat wil, of er nog iemand gebeld moet worden om over mijn situatie in te lichten
02.30: Een uur lang schrijven beide dienders allerlei papieren vol. Af en toe wordt me wat gevraagd. Hoe mijn ouders heten met hun voornaam, bijvoorbeeld. En of ik zelf nog iets wil zeggen. Ja: Ik wil hier zo snel mogelijk weg en naar mijn bed in het hotel. Morgen weer een dag, met 's middags een interview met Klaas-Jan Huntelaar. Helaas, dat kan niet. En het feit dat ik journalist ben, maakt ook weinig indruk. Wet is wet. Wel komt er een vermelding bij dat ik morgen graag zo vroeg mogelijk de zaak afgehandeld wil hebben. Niemand kan iets beloven, maar het staat er.
02.45: Een kwartier lang zijn beide agenten in de weer geweest met het aan elkaar nieten van papieren en strookjes. Het digitale tijdperk is nog niet doorgedrongen tot de Poolse politie.
Naar de dokter
03.00: Ik moet mee naar de dokter. Of ik wel gezond ben. Dat moet volgens de Poolse wet.
03.10: Achterin de politieauto. We zijn tien minuten onderweg naar een gebouw waar een dokter wacht. Een oudere vrouw met grijze haren en een blonde van middelbare leeftijd luisteren naar mijn hart en meten mijn bloeddruk. Alles is oké.
03.15: Op naar de plek waar ik kan slapen. Weer een kwartier in de auto.
In de cel
03.30: Voor we naar binnen gaan mag ik even roken. Ik praat met de agent die het Engelse beheerst en begin over de situatie in Nederland of België. Daar neem je juist de fiets in plaats van de auto als je wilt drinken, zeg ik. Fietsers worden daar zelden of nooit gecontroleerd op alcohol. Ze knikken, en lijken dat best te begrijpen. Maar nu zijn we in Polen en dan geldt de Poolse wet, zeggen ze. Daar kunnen we niks aan veranderen.
03.40: We zijn binnen. Een beul van een vent in politie-uniform blaft me het een en ander in het Pools toe. Ik begrijp er niks van. De agent die wat Engels spreekt helpt. Alle spullen uit je kleren halen en op tafel leggen. Daar gaan ze: mijn iPhone, paspoort, briefgeld, losse munten, aanstekers, bank- en andere pasjes. Klaar! Niet dus! Ook mijn polsbandjes moeten af en de veters moeten uit mijn schoenen. Oké, gedaan.
03.42: En nu kleren uit, hoor ik tot mijn verbazing. Ik aarzel even, maar de Poolse beul gebaart van: en snel! Ik trek mijn colbert uit, mijn t-shirt, mijn spijkerbroek, schoenen en sokken uit en sta in mijn onderbroek. Het zal toch niet... De beul maakt een armgebaar, naar beneden daarmee. Ik kijk naar de agent die iets van Engels sprak. Tot je knieën omlaag en dan weer omhoog, zegt hij. Beschaamd voer ik de opdracht uit, ik voel met tot op het bot vernederd.
03.44: Ik mag mijn kleren weer aantrekken, maar verder kan ik nog niet. Ik moet lijdzaam toezien hoe de beul elk dingetje uit mijn zakken binnenste buiten keert en vervolgens op een formulier noteert wat het is. Daar gaan zeker 15 minuten overheen. Vervolgens gaan alle stukken in een papieren zak die wordt dichtgeniet. Samen met een fleece-jack gaat deze weer in een groene zak, die zorgvuldig met een vers geknipt touwtje wordt dichtgemaakt.
03.47: Ik moet opstaan. Tijd om te gaan slapen. Een andere agent gebiedt me in Pools om een paar schone maar versleten lakens te pakken. Als ik de sloop vergeet, snauwt hij iets in het Pools en wijst. Nu nog de dekens. Ook zelf pakken en dragen. We lopen bijna 100 meter door allerlei gangen, die steeds meer op een gevangenis gaan lijken.
03.58: Met een harde plof slaat een stalen deur achter me dicht. Pff, wat overkomt me. Is dit echt? Ik sta in een betonnen ruimte, met tralies voor de ramen en een zware metalen deur, van vijf meter diep en net iets breder dan twee meter breed. Aan de ene kant van de lange zijde staan twee bedden met een versleten ligmatje erop, aan de andere kant twee kleine tafels met stoelen. De muren zijn gekleurd in stemmig groen en lichtgroen. Ik installeer mijn bedje, hopelijk kan ik slapen.
04.10: Net als dat dreigt te lukken word ik uit mijn slaap gehaald. Ik krijg een celgenoot. Een jonge Pool, type stukadoor.
Wakker
06.59: Met een harde klap schrik ik wakker, na nog geen drie uurtjes slaap. Waar ben ik? Een bewaker gebaart nors dat we naar buiten moeten komen. We mogen even naar het toilet. Bij terugkomst houdt ie een brandende aansteker voor, we mogen even roken. Dat is nog eens aardig!
07.05: Wat nu? Ik weet het niet. Mijn celgenoot gaat na het roken weer slapen. Ik rook drie sigaretten aan één stuk door en besluit daarna ook maar weer te gaan liggen.
08.15: Met een harde bons worden we gewekt. Ontbijt! Vier droge sneden wit brood, een klont harde boter en kwak van iets dat op jam lijkt, krijgen we aangereikt. In een soort Burgerking-verpakking maar dan zonder tekst of kleur.
08.30: En weer moeten we wachten. Hoe lang? Geen idee. Ik ga nog maar wat liggen.
10.15: Weer gebons op de deur. Ik moet meekomen. Mijn celgenoot mag nog even blijven. We halen de groene zak op met al mijn spullen. Ik moet tekenen voor ontvangst. Ik hoop dat alles nog erin zit. We gaan naar het politiebureau.
In de handboeien
10.30: Voor we in de politiewagen stappen krijg ik handboeien om. Om mijn rechterhand, de andere handboei gaat om de linkerhand van een zwerver. Samen worden we naar buiten gevoerd.
Weer op het politiebureau
10.45: De boeien mogen weer af. Ik word naar een kamer gedirigeerd. We moeten wachten. Tegen 12.00 uur komt er een tolk die vertaalt.
11.00: Deze bureauman van de politie praat Engels en is best aardig, zo'n beetje de eerste aardige politieman die ik zie. Hij biedt met wat te roken aan en laat foto's van zijn kinderen, vrouw en woonplaats zien. Ik heb mijn iPhone weer en check berichten. Sms van mijn immer sarcastische vriendin omdat ik nog niks van me heb laten horen: "Hey slaapkop, gisteren laat geworden. Of heb je een fijne stand-in gevonden." Ik sms terug: "Nachtje in politiecel, pfff, met drie bier op de fiets aangehouden, bel je later."
11.57: De tolk is gearriveerd. In snel tempo komen zeker tientallen papieren voorbij. Het komt er uiteindelijk op neer of ik wil schikken. Zoniet, dan moet ik nog langer blijven en komt mijn zaak voor de rechter. Ik kies voor schikken, want ik wil weg. Ik heb twee keuzes: of een boete van 625 euro en één jaar rijontzegging voor de fiets in Polen, of 500 euro boete en twee jaar rijontzegging voor de fiets in Polen. Ik kies voor het laatste, want zo vaak denk ik de komende tijd niet in Polen te komen.
12.45: In sneltreinvaart zet ik zo'n 30 handtekeningen onder allerlei documenten. Klaar! Nee dus, eerst betalen! Een bankautomaat hebben ze niet op Poolse politiebureaus, dus ga ik onder begeleiding van twee agenten in burger naar de dichtstbijzijnde automaat.
13.10: Krijg ontvangstbewijs voor de betaling van de boete. Nog even tekenen daarvoor en ook voor de fiets, en ik mag na ruim 13 uur onder Poolse politiecuratele gaan.
13.17: Vrij!
13.20: Als een speer terug naar mijn hotel, snel omkleden en spullen pakken. Interview met Klaas-Jan Huntelaar wacht. Ik kan niet op de fiets, omdat ik tenslotte een rijverbod heb dat meteen ingaat. Dus neem ik de taxi naar het hotel.
14.07: Aankomst bij hotel Kossak waar we de spelers van Oranje kunnen spreken. Nog even roken buiten en bijkomen. Wat een dag.
http://www.hln.be/hln/nl/8356/EK-20...htje-Poolse-cel-Geboeid-aan-een-zwerver.dhtml
wat een drama voor 3 biertjes hahaha
