- Lid geworden
- 25 sep 2003
- Berichten
- 13.457
- Waardering
- 840
- Lengte
- 1m86
- Massa
- 66kg
- Vetpercentage
- 19%
Ik hoop dat het is toegestaan om over een andere sport te posten dan over bodybuilding.
Het zal jullie erg weinig interesseren, maar ik moet toch mijn verhaal even kwijt. Een rampzalig basketbal seizoen, een totale tegenstelling aan vorig seizoen, was dit seizoen. Ik hoop maar dat volgend seizoen beter wordt. Het moet haast wel…
Het begon vorig seizoen allemaal zo mooi. We speelden met ons beperkte team, zo hoog als we maar konden spelen en we hadden geweldige wedstrijden. We verloren veel wedstrijden nip met verschillen onder de 6 punten en drie keer zelfs met 2 punten verschil. De frustratie zat er destijds goed in en we hebben met ons team de schuld bij de coach gelegd die wat dubieuze beslissingen maakte in de eindfase van wedstrijden waardoor we die wedstrijden hebben verloren. Ik blijf bij die mening en ook hij zelf heeft toegegeven fout te zitten destijds. Toch vind ik dat ik te ver ben gegaan. Ik ben iemand die niet bang is om zijn mond open te doen en ik kan dit nog weleens, geleid door mijn emoties, overdreven doen. Er op terugkijkend had ik genuanceerder moeten zijn in mijn uitspraken jegens mijn coach en had ik hem mogen bedanken voor het seizoen. Het vorige seizoen 2003/2004 zal ik nooit meer vergeten, grotendeels door persoonlijke successen. Ik ontwikkelde mijn spel in rap tempo en kon mij meten met de beste spelers uit de competitie, ook spelers die in het Nederlands Team zaten, maargoed, over die teleurstelling was ik al heen. Ik kampte eindelijk eens met weinig blessureleed (waar ik mijn hele leven al mee kamp, vooral de enkels) en ik dacht het eindelijk ontgroeid te zijn. Ik was een eerste jaars Kadet van 15 jaar en ik ben dit seizoen dus een 2e jaars. De vereniging heeft besloten dat het goed was voor mijn ontwikkeling om mij een leeftijdscategorie door te schuiven. Dit moest ook wel aangezien het gat qua niveau met de nieuwe spelers die doorstroomden vanuit een lagere leeftijdscategorie enorm groot was. Dat bleek ook wel, aangezien wij vorig seizoen in die leeftijdscategorie het hoogste speelden, en zij dit seizoen het laagste speelden.
Maargoed, dit seizoen. De coach van dit team begon heel enthousiast. We gingen in de zomer hardlopen en buiten trainen om ons voor te bereiden op het nieuwe seizoen. Zo gezegd zo gedaan, de opkomst was hoog en iedereen leek super enthousiast en was het ook! In de voorbereiding werd ik door deze coach op een plek gezet in het veld die mij totaal niet beviel op dat moment en ik vond dat ik mijn spel voor die positie nog niet genoeg ontwikkeld had. Tijdens de wedstrijden in de voorbereidingen bleek dit wel. Ik stond onzeker te basketballen wat resulteerde in balverlies op deze belangrijke positie (de zogenaamde Guard positie, voor de kenners).
Nadat ik had gezegd dat ik het niet leuk vond om op deze positie te spelen, leek het voor mij al gedaan dit seizoen. Dit was een coach die het niet goed vond, als een speler input gaf aan zijn team. Al snel bleek ook dat dit een coach was die niet erg sociaal was ingesteld. Wedstrijdbesprekingen werden per e-mail gedaan en aanwijzingen kwamen er niet tijdens trainingen en wedstrijden. Maargoed, iedereen leerde er mee leven en we gingen verder. We moesten eerst zien wat de wedstrijden ons zouden brengen, toch? Als er resultaat wordt geboekt op deze manier, is er geen reden tot klagen.
En zo begon de eerste wedstrijd. Ik was het totaal niet gewend om op de bank te zitten, aangezien ik vorig seizoen elke wedstrijd 40 minuten speelde. We hadden namelijk een sterke basis 5, en een zeer zwakke bank. Dat was toch wel een bittere pil, maar ik was bereid om voor mijn plekkie te strijden! Wat had ik immers nog bewezen op dit nieuwe niveau. De tweedejaars hadden uiteraard voorrang op zo’n jong pikkie als ik. Ik pakte zo’n 15 minuutjes in de eerste wedstrijd en scoorde 8 punten. Redelijk vond ik zelf. Ik stond niet slecht te spelen. Volgende wedstrijd. Een verschrikkelijke wedstrijd, maar we liepen uit en niet te zuinig ook. Ik kreeg amper minuten, maar ik speelde aanvallend ook slecht. Aan het einde moest ik er weer in om de zeer snel slinkende voorsprong te behouden, leek het wel. Wedstrijd gewonnen. Een schamele 2 puntjes voor mijzelf. En ik kwam al snel tot de conclusie: Dit ben ik niet gewend! Weinig minuten en weinig punten!.
Maargoed, vanaf dat moment besloot ik de schouders eronder te zetten en dat gebeurde dan ook. Keihard werken op de training en ik voelde me steeds lekkerder. M’n schot verbeterde zich zeer snel en werd een gevaarlijk punt, waar eerder penetratie mijn beste kwaliteit was. Maargoed, volgende wedstrijd: tegen onze grootste concurrent wel te verstaan. Bij rust 30 punten voor en uiteindelijk toch nog verloren met 3 punten. Balen! Ook nog een lichte enkelblessure, maar ik kwam terug. En hoe! We speelden een zware wedstrijd in Leidschendam en niemand speelde goed. Het was fysiek enorm zwaar, en iedereen leek lood in z’n schoenen te hebben.
Ik, hyperactief als ik altijd ben op het basketbalveld, besloot even lekker te gaan rennen en speelde mijn beste wedstrijd van het seizoen. Maar zelfs nu besloot de trainer me niet meer dan 20 minuten te geven. Hier knakte er al iets bij mij. Aan het einde van het seizoen moesten we de laatste en beslissende wedstrijd tegen de jongens waarvan we eerder, als enige, hadden verloren. Het werd een kansloze missie, voor het team en voor mij persoonlijk al helemaal. Een verschrikkelijke wedstrijd, de hele wedstrijd achter gestaan, maar aan het einde toch nog een run. Zouden we dan toch nog winnen met meer dan 3 punten om te promoveren naar de 1e klasse Rayon (één niveau onder het landelijke Eredivisie). Helaas, de zogenaamde ervaren jongens gooiden bal na bal weg en we verloren de wedstrijden uiteindelijk nog met 6 punten. Verdiend verloren, dat wel. Nadat er al wat vingers werden gewezen in de richting van de coach, dat hij zijn werk niet goed deed. Hij zou ons niet beter maken, en ik was het daar natuurlijk volmondig mee eens. Ik vond het ook niet terecht dat ik zo weinig minuten kreeg en ik ben er nog steeds van overtuigd dat dat zo was. Ik heb toen een flinke beslissing genomen. Ik heb een gesprek aangevraagd en heb gezegd dat ik naar het 2e team wilde vertrekken, omdat ik niet met hem kon werken. Toen ik eenmaal als eerste mijn kritiek had geuit, bleken er meer mensen met kritiek te zijn. De coach trok zijn conclusies en vertrok.
We kregen een nieuwe coach en het was maar afwachten wat het ging worden. Ik vond het allemaal wel best. Het motto gold weer, nieuwe ronden, nieuwe kansen. De nieuwe trainer bleek een geschenk uit de hemel. Een geweldige gozer, sociaal en wist veel van basketbal. Hij was ook jong, en kon goed met de spelersgroep communiceren. Daarnaast heb ik ook gelijk gezegd, dat ik toch wilde spelen in het tweede team. Bij de eerste wedstrijd van het 1e team bleek al dat er veranderingen gingen optreden. We speelden gelijk onze beste wedstrijd van het seizoen, maar persoonlijk ging het minder: het begin van een vormcrisis leek het wel, of was het toch iets anders? Misschien was het de druk, misschien voelde ik me verplicht als jonkie, om de bal af te geven op momenten dat ik hem er zelf in moest geven.
Een week later moest ik een wedstrijd spelen met het tweede team. Het werd een zware wedstrijd, tegen de latere kampioen. Ik kwam het veld in, ik voelde me fris ik voelde me goed! Maar ik twijfelde, zou alles wel goed gaan. Al gauw kreeg ik door dat dit een heel ander team was. In dit team kon ik basketballen, in dit team kon ik spelen, in dit team kon ik doen wat ik wilde en ik voelde me absoluut niet verplicht de bal af te geven op momenten dat ik dit ook niet hoefde te doen. Dat geweldige gevoel van vorig jaar kwam weer bovendrijven. Zelfverzekerdheid als ik met de bal in mijn handen stond, zeker wetend dat de bal erin zou gaan als ik hem schoot. De coach droeg hier ook zeker aan bij, die het vertrouwen aan mij gaf. Na wat heen en weer geren, kreeg ik de bal achter de driepuntslijn, iets waar ik sinds de coachwissel in het 1e enorm veel moeite mee had: driepunters schieten. Maargoed ik kreeg de bal en in een vloeiende beweging flapte de bal van mijn hand…SWISH! Feilloos raak. “Eindelijk!” dacht ik bij mezelf. Volgende aanval: precies hetzelfde tafereel. En ja hoor, weer precies hetzelfde resultaat. En zo liepen we binnen 1 minuut 6 punten in. Daarna kreeg ik ook nog 2 vrije worpen en scoorde ik 8 punten op rij. Ik voelde me echt fantastisch gewoon. Ik rende voor het team, dook over de vloer en speelde net als vorig seizoen, met de enorme passie die ik al tijden niet gehad voor het basketbal. Helaas sloeg het noodlot toe. Bij een gelijke stand in het 3e kwart ging ik loeihard door de door mij o-zo-gevreesde enkel. Ik moest echt naar de kant. Ik bleef lopen, want ik moest er weer in, net als vorig seizoen voelde ik me verplicht om mijn team te helpen, ik zat lekker in de wedstrijd en had 16punten gescoord n stond lekker te spelen. Ondanks de pijn besloot ik de coach over te halen om me er weer in te zetten. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond weer in het veld en ging er weer voor. Helaas mocht het niet baten, verloren met 10 punten. Ik vergat mijn persoonlijke succes, ik baalde er meer van dat we hadden verloren en besefte dat ik veel te veel met mezelf bezig was geweest de afgelopen tijd. Dit is waar ik naar op zoek was, het reageren op de teamprestatie en niet op de prestatie van mijzelf.
Ik liep helaas de twee weken die volgden mank, maar dat gaf niet zo veel. Ik had een enorm goed gevoel over gehouden aan de wedstrijd met het tweede team. Okey, we hadden verloren, maar ik kreeg de passie voor het spel weer terug aangezien er weer eens ballen invlogen.
Ik bleef bij het 1e spelen en bleef mezelf, vooral verdedigend enorm ontwikkelen. Aanvallend ging het daar nog steeds niet. In tegenstelling tot het tweede team. De tweede wedstrijd die we speelden ging ook weer super. Ironisch was wel, dat de coach van vorig seizoen (waar ik dus al die onenigheid mee had) de interim coach was. Ik speelde weer een goede wedstrijd. Wat kon ik hier van genieten zeg. DIT was wat ik kwam doen als ik ging basketballen. Ik voelde me super en het gevoel leek door te slaan naar het 1e team.
We speelden weer een wedstrijd tegen onze grootste concurrent en ik speelde zowaar goed in het 1e team, maar helaas. Het noodlot moest weer toeslaan: een gescheurde hamstring. Net nadat ik terug in vorm kwam, moest ik wedstrijden missen. 6 weken uitgeschakeld maarliefst. Toen ik terugkwam, kon ik weer opnieuw beginnen. Conditie opbouwen en het gevoel terugkrijgen. Helaas lukte dit niet helemaal als gehoopt, tot de laatste wedstrijd van het tweede team waar ik weer lekker aan het spelen was. We waren tweede geworden met dit tweede team, wat een enorm goede prestatie was van het team. We speelden bij vlagen zeer goed basketbal en dat was knap voor een team wat bestond uit een bij mekaar geschraapt zooitje basketballers die het allemaal niet zo serieus namen, maar er wel 100% voor gingen tijdens een wedstrijd! De inzet was altijd 100% en dat trok mij wel. Ik vind het ook enorm jammer dat de helft van dit team doorschuift naar een hogere leeftijdcategorie.
Zoals ik al eerder zei, had ik mijn vorm weer teruggevonden zo’n twee weken geleden. Op trainingen schoot ik alles raak, ballen die ik eerder standaard miste, gingen zowaar raak. Geluk? Ik dacht het niet. Ik voelde het gewoon, ik raakte in vorm. Maar zoals alles niet meezat dit seizoen, afgezien van de wedstrijden met het tweede team, zat het nu ook weer niet mee. We hebben namelijk nog één wedstrijd en dat is beslissingswedstrijd voor het kampioenschap, waartegen ik ook mijn hamstring scheurde.
Afgelopen training ga ik bij een actie, waarbij ik sterk omhoog ging heel hard door m’n enkel. En zo hard ben ik er nog nooit doorheen gegaan, ik wist het ook meteen al “Dit is niet goed” dacht ik bij mezelf. Ik met m’n moeder en de buurman die ons bracht met de auto naar de huisartsenpost. Gewoon goed koelen was het advies. Tsja, als jij het zegt doc. Ik lekker koelen 2 dagen lang, want daarna zou het niet meer nodig zijn. Toch was er iets vreemds aan de hand. Mijn hele godganse voet is namelijk nog steeds blauw, tot de tenen aan toe. En hij doet ook nog steeds niet onder voor een eikenboom qua dikte. Ik loop nog steeds zo mank als de kolere aangezien het nog steeds enorm pijnlijk is. Gewoon goed koelen m’n reet, ik weet wanneer er iets niet goed is en dat is nu het geval.
Maargoed, met deze blessure mis ik dus waarschijnlijk onze beslissingswedstrijd en het heeft ook nog eens mijn hele cuttingsschema in de war geschopt, want een endo als ik, kan niet cutten zonder cardio.
En toch komt er een stukje van het begin van de cirkel weer terug. Volgend seizoen wil ik voor de eerdergenoemde guard-plek gaan in het team. Nu heb ik mijn spel wel zodanig ontwikkeld om het goed te kunnen. Ervaring en spelinzicht is erg belangrijk voor een spelverdeler in mijn ogen. En dat heb ik opgedaan/geleerd het afgelopen seizoen.
Terugkijkend, kan ik hier.. zittend om 2.00 's nachts op 19 mei, spreken van een zeer teleurstellend seizoen. Ik kan alleen maar vooruitkijken en hopen dat volgend seizoen beter gaat en dat er wat passie terugkomt die ik voor het spelletje had en nog steeds heb. Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat het altijd belangrijk is om op jezelf te letten en om je zelf te willen verbeteren, maar zo gefixeerd zijn op je eigen spel dat je niet meer ziet wanneer je in het dienst van het team moet spelen en wanneer je zelf moet scoren is fout. Ik heb enorm veel ervaring opgedaan en daar ben ik blij om.
Het zal jullie erg weinig interesseren, maar ik moet toch mijn verhaal even kwijt. Een rampzalig basketbal seizoen, een totale tegenstelling aan vorig seizoen, was dit seizoen. Ik hoop maar dat volgend seizoen beter wordt. Het moet haast wel…
Het begon vorig seizoen allemaal zo mooi. We speelden met ons beperkte team, zo hoog als we maar konden spelen en we hadden geweldige wedstrijden. We verloren veel wedstrijden nip met verschillen onder de 6 punten en drie keer zelfs met 2 punten verschil. De frustratie zat er destijds goed in en we hebben met ons team de schuld bij de coach gelegd die wat dubieuze beslissingen maakte in de eindfase van wedstrijden waardoor we die wedstrijden hebben verloren. Ik blijf bij die mening en ook hij zelf heeft toegegeven fout te zitten destijds. Toch vind ik dat ik te ver ben gegaan. Ik ben iemand die niet bang is om zijn mond open te doen en ik kan dit nog weleens, geleid door mijn emoties, overdreven doen. Er op terugkijkend had ik genuanceerder moeten zijn in mijn uitspraken jegens mijn coach en had ik hem mogen bedanken voor het seizoen. Het vorige seizoen 2003/2004 zal ik nooit meer vergeten, grotendeels door persoonlijke successen. Ik ontwikkelde mijn spel in rap tempo en kon mij meten met de beste spelers uit de competitie, ook spelers die in het Nederlands Team zaten, maargoed, over die teleurstelling was ik al heen. Ik kampte eindelijk eens met weinig blessureleed (waar ik mijn hele leven al mee kamp, vooral de enkels) en ik dacht het eindelijk ontgroeid te zijn. Ik was een eerste jaars Kadet van 15 jaar en ik ben dit seizoen dus een 2e jaars. De vereniging heeft besloten dat het goed was voor mijn ontwikkeling om mij een leeftijdscategorie door te schuiven. Dit moest ook wel aangezien het gat qua niveau met de nieuwe spelers die doorstroomden vanuit een lagere leeftijdscategorie enorm groot was. Dat bleek ook wel, aangezien wij vorig seizoen in die leeftijdscategorie het hoogste speelden, en zij dit seizoen het laagste speelden.
Maargoed, dit seizoen. De coach van dit team begon heel enthousiast. We gingen in de zomer hardlopen en buiten trainen om ons voor te bereiden op het nieuwe seizoen. Zo gezegd zo gedaan, de opkomst was hoog en iedereen leek super enthousiast en was het ook! In de voorbereiding werd ik door deze coach op een plek gezet in het veld die mij totaal niet beviel op dat moment en ik vond dat ik mijn spel voor die positie nog niet genoeg ontwikkeld had. Tijdens de wedstrijden in de voorbereidingen bleek dit wel. Ik stond onzeker te basketballen wat resulteerde in balverlies op deze belangrijke positie (de zogenaamde Guard positie, voor de kenners).
Nadat ik had gezegd dat ik het niet leuk vond om op deze positie te spelen, leek het voor mij al gedaan dit seizoen. Dit was een coach die het niet goed vond, als een speler input gaf aan zijn team. Al snel bleek ook dat dit een coach was die niet erg sociaal was ingesteld. Wedstrijdbesprekingen werden per e-mail gedaan en aanwijzingen kwamen er niet tijdens trainingen en wedstrijden. Maargoed, iedereen leerde er mee leven en we gingen verder. We moesten eerst zien wat de wedstrijden ons zouden brengen, toch? Als er resultaat wordt geboekt op deze manier, is er geen reden tot klagen.
En zo begon de eerste wedstrijd. Ik was het totaal niet gewend om op de bank te zitten, aangezien ik vorig seizoen elke wedstrijd 40 minuten speelde. We hadden namelijk een sterke basis 5, en een zeer zwakke bank. Dat was toch wel een bittere pil, maar ik was bereid om voor mijn plekkie te strijden! Wat had ik immers nog bewezen op dit nieuwe niveau. De tweedejaars hadden uiteraard voorrang op zo’n jong pikkie als ik. Ik pakte zo’n 15 minuutjes in de eerste wedstrijd en scoorde 8 punten. Redelijk vond ik zelf. Ik stond niet slecht te spelen. Volgende wedstrijd. Een verschrikkelijke wedstrijd, maar we liepen uit en niet te zuinig ook. Ik kreeg amper minuten, maar ik speelde aanvallend ook slecht. Aan het einde moest ik er weer in om de zeer snel slinkende voorsprong te behouden, leek het wel. Wedstrijd gewonnen. Een schamele 2 puntjes voor mijzelf. En ik kwam al snel tot de conclusie: Dit ben ik niet gewend! Weinig minuten en weinig punten!.
Maargoed, vanaf dat moment besloot ik de schouders eronder te zetten en dat gebeurde dan ook. Keihard werken op de training en ik voelde me steeds lekkerder. M’n schot verbeterde zich zeer snel en werd een gevaarlijk punt, waar eerder penetratie mijn beste kwaliteit was. Maargoed, volgende wedstrijd: tegen onze grootste concurrent wel te verstaan. Bij rust 30 punten voor en uiteindelijk toch nog verloren met 3 punten. Balen! Ook nog een lichte enkelblessure, maar ik kwam terug. En hoe! We speelden een zware wedstrijd in Leidschendam en niemand speelde goed. Het was fysiek enorm zwaar, en iedereen leek lood in z’n schoenen te hebben.
Ik, hyperactief als ik altijd ben op het basketbalveld, besloot even lekker te gaan rennen en speelde mijn beste wedstrijd van het seizoen. Maar zelfs nu besloot de trainer me niet meer dan 20 minuten te geven. Hier knakte er al iets bij mij. Aan het einde van het seizoen moesten we de laatste en beslissende wedstrijd tegen de jongens waarvan we eerder, als enige, hadden verloren. Het werd een kansloze missie, voor het team en voor mij persoonlijk al helemaal. Een verschrikkelijke wedstrijd, de hele wedstrijd achter gestaan, maar aan het einde toch nog een run. Zouden we dan toch nog winnen met meer dan 3 punten om te promoveren naar de 1e klasse Rayon (één niveau onder het landelijke Eredivisie). Helaas, de zogenaamde ervaren jongens gooiden bal na bal weg en we verloren de wedstrijden uiteindelijk nog met 6 punten. Verdiend verloren, dat wel. Nadat er al wat vingers werden gewezen in de richting van de coach, dat hij zijn werk niet goed deed. Hij zou ons niet beter maken, en ik was het daar natuurlijk volmondig mee eens. Ik vond het ook niet terecht dat ik zo weinig minuten kreeg en ik ben er nog steeds van overtuigd dat dat zo was. Ik heb toen een flinke beslissing genomen. Ik heb een gesprek aangevraagd en heb gezegd dat ik naar het 2e team wilde vertrekken, omdat ik niet met hem kon werken. Toen ik eenmaal als eerste mijn kritiek had geuit, bleken er meer mensen met kritiek te zijn. De coach trok zijn conclusies en vertrok.
We kregen een nieuwe coach en het was maar afwachten wat het ging worden. Ik vond het allemaal wel best. Het motto gold weer, nieuwe ronden, nieuwe kansen. De nieuwe trainer bleek een geschenk uit de hemel. Een geweldige gozer, sociaal en wist veel van basketbal. Hij was ook jong, en kon goed met de spelersgroep communiceren. Daarnaast heb ik ook gelijk gezegd, dat ik toch wilde spelen in het tweede team. Bij de eerste wedstrijd van het 1e team bleek al dat er veranderingen gingen optreden. We speelden gelijk onze beste wedstrijd van het seizoen, maar persoonlijk ging het minder: het begin van een vormcrisis leek het wel, of was het toch iets anders? Misschien was het de druk, misschien voelde ik me verplicht als jonkie, om de bal af te geven op momenten dat ik hem er zelf in moest geven.
Een week later moest ik een wedstrijd spelen met het tweede team. Het werd een zware wedstrijd, tegen de latere kampioen. Ik kwam het veld in, ik voelde me fris ik voelde me goed! Maar ik twijfelde, zou alles wel goed gaan. Al gauw kreeg ik door dat dit een heel ander team was. In dit team kon ik basketballen, in dit team kon ik spelen, in dit team kon ik doen wat ik wilde en ik voelde me absoluut niet verplicht de bal af te geven op momenten dat ik dit ook niet hoefde te doen. Dat geweldige gevoel van vorig jaar kwam weer bovendrijven. Zelfverzekerdheid als ik met de bal in mijn handen stond, zeker wetend dat de bal erin zou gaan als ik hem schoot. De coach droeg hier ook zeker aan bij, die het vertrouwen aan mij gaf. Na wat heen en weer geren, kreeg ik de bal achter de driepuntslijn, iets waar ik sinds de coachwissel in het 1e enorm veel moeite mee had: driepunters schieten. Maargoed ik kreeg de bal en in een vloeiende beweging flapte de bal van mijn hand…SWISH! Feilloos raak. “Eindelijk!” dacht ik bij mezelf. Volgende aanval: precies hetzelfde tafereel. En ja hoor, weer precies hetzelfde resultaat. En zo liepen we binnen 1 minuut 6 punten in. Daarna kreeg ik ook nog 2 vrije worpen en scoorde ik 8 punten op rij. Ik voelde me echt fantastisch gewoon. Ik rende voor het team, dook over de vloer en speelde net als vorig seizoen, met de enorme passie die ik al tijden niet gehad voor het basketbal. Helaas sloeg het noodlot toe. Bij een gelijke stand in het 3e kwart ging ik loeihard door de door mij o-zo-gevreesde enkel. Ik moest echt naar de kant. Ik bleef lopen, want ik moest er weer in, net als vorig seizoen voelde ik me verplicht om mijn team te helpen, ik zat lekker in de wedstrijd en had 16punten gescoord n stond lekker te spelen. Ondanks de pijn besloot ik de coach over te halen om me er weer in te zetten. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond weer in het veld en ging er weer voor. Helaas mocht het niet baten, verloren met 10 punten. Ik vergat mijn persoonlijke succes, ik baalde er meer van dat we hadden verloren en besefte dat ik veel te veel met mezelf bezig was geweest de afgelopen tijd. Dit is waar ik naar op zoek was, het reageren op de teamprestatie en niet op de prestatie van mijzelf.
Ik liep helaas de twee weken die volgden mank, maar dat gaf niet zo veel. Ik had een enorm goed gevoel over gehouden aan de wedstrijd met het tweede team. Okey, we hadden verloren, maar ik kreeg de passie voor het spel weer terug aangezien er weer eens ballen invlogen.
Ik bleef bij het 1e spelen en bleef mezelf, vooral verdedigend enorm ontwikkelen. Aanvallend ging het daar nog steeds niet. In tegenstelling tot het tweede team. De tweede wedstrijd die we speelden ging ook weer super. Ironisch was wel, dat de coach van vorig seizoen (waar ik dus al die onenigheid mee had) de interim coach was. Ik speelde weer een goede wedstrijd. Wat kon ik hier van genieten zeg. DIT was wat ik kwam doen als ik ging basketballen. Ik voelde me super en het gevoel leek door te slaan naar het 1e team.
We speelden weer een wedstrijd tegen onze grootste concurrent en ik speelde zowaar goed in het 1e team, maar helaas. Het noodlot moest weer toeslaan: een gescheurde hamstring. Net nadat ik terug in vorm kwam, moest ik wedstrijden missen. 6 weken uitgeschakeld maarliefst. Toen ik terugkwam, kon ik weer opnieuw beginnen. Conditie opbouwen en het gevoel terugkrijgen. Helaas lukte dit niet helemaal als gehoopt, tot de laatste wedstrijd van het tweede team waar ik weer lekker aan het spelen was. We waren tweede geworden met dit tweede team, wat een enorm goede prestatie was van het team. We speelden bij vlagen zeer goed basketbal en dat was knap voor een team wat bestond uit een bij mekaar geschraapt zooitje basketballers die het allemaal niet zo serieus namen, maar er wel 100% voor gingen tijdens een wedstrijd! De inzet was altijd 100% en dat trok mij wel. Ik vind het ook enorm jammer dat de helft van dit team doorschuift naar een hogere leeftijdcategorie.
Zoals ik al eerder zei, had ik mijn vorm weer teruggevonden zo’n twee weken geleden. Op trainingen schoot ik alles raak, ballen die ik eerder standaard miste, gingen zowaar raak. Geluk? Ik dacht het niet. Ik voelde het gewoon, ik raakte in vorm. Maar zoals alles niet meezat dit seizoen, afgezien van de wedstrijden met het tweede team, zat het nu ook weer niet mee. We hebben namelijk nog één wedstrijd en dat is beslissingswedstrijd voor het kampioenschap, waartegen ik ook mijn hamstring scheurde.
Afgelopen training ga ik bij een actie, waarbij ik sterk omhoog ging heel hard door m’n enkel. En zo hard ben ik er nog nooit doorheen gegaan, ik wist het ook meteen al “Dit is niet goed” dacht ik bij mezelf. Ik met m’n moeder en de buurman die ons bracht met de auto naar de huisartsenpost. Gewoon goed koelen was het advies. Tsja, als jij het zegt doc. Ik lekker koelen 2 dagen lang, want daarna zou het niet meer nodig zijn. Toch was er iets vreemds aan de hand. Mijn hele godganse voet is namelijk nog steeds blauw, tot de tenen aan toe. En hij doet ook nog steeds niet onder voor een eikenboom qua dikte. Ik loop nog steeds zo mank als de kolere aangezien het nog steeds enorm pijnlijk is. Gewoon goed koelen m’n reet, ik weet wanneer er iets niet goed is en dat is nu het geval.
Maargoed, met deze blessure mis ik dus waarschijnlijk onze beslissingswedstrijd en het heeft ook nog eens mijn hele cuttingsschema in de war geschopt, want een endo als ik, kan niet cutten zonder cardio.
En toch komt er een stukje van het begin van de cirkel weer terug. Volgend seizoen wil ik voor de eerdergenoemde guard-plek gaan in het team. Nu heb ik mijn spel wel zodanig ontwikkeld om het goed te kunnen. Ervaring en spelinzicht is erg belangrijk voor een spelverdeler in mijn ogen. En dat heb ik opgedaan/geleerd het afgelopen seizoen.
Terugkijkend, kan ik hier.. zittend om 2.00 's nachts op 19 mei, spreken van een zeer teleurstellend seizoen. Ik kan alleen maar vooruitkijken en hopen dat volgend seizoen beter gaat en dat er wat passie terugkomt die ik voor het spelletje had en nog steeds heb. Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat het altijd belangrijk is om op jezelf te letten en om je zelf te willen verbeteren, maar zo gefixeerd zijn op je eigen spel dat je niet meer ziet wanneer je in het dienst van het team moet spelen en wanneer je zelf moet scoren is fout. Ik heb enorm veel ervaring opgedaan en daar ben ik blij om.
Laatst bewerkt:
