Revalideren van een schouderblessure (uit de kom): mijn hersteltocht
Als je ernstig geblesseerd raakt is het eerste wat je doorgaans doet (na een bezoek aan de Eerste Hulp) informatie inwinnen omtrent je kwetsuur. Je wilt zo snel mogelijk weten hoe lang je uit de running bent, hoe te revalideren en misschien wel het belangrijkst: wanneer je weer terug bent op je oude niveau. Wat je echter veelal tegen komt op het internet zijn wanhopige vragen van nieuw geblesseerden, waar maar sporadisch antwoord op gegeven wordt. Ook op dit forum zijn dit soort berichten niet van de lucht. Vaak valt een dergelijke thread dood na verloop van tijd. Waarschijnlijk komt dit doordat de blessure genezen is (immers, waarom zou je nog aan je blessure denken als het verleden tijd is. Het is niet iets waar je graag aan herinnerd wordt of waar je met nostalgie aan terug denkt). Om deze reden zijn er maar weinig mensen die hun ervaringen over de lange termijn delen. Daarom heb ik besloten deze thread te starten. Ik ben al jaren vaste bezoeker van deze site, zonder dat ik een account had. Ik heb veel gehad aan de adviezen op het gebied van bodybuilding. Ik heb echter nog nooit gecontribueerd aan dit forum, maar wel heel veel geprofiteerd. Het was dus hoog tijd om iets terug te doen. Dit topic zal periodiek, structureel, geüpdate worden over een periode van 2 jaar.
Disclaimer:
Bij een blessure is het noodzakelijk meteen professionele hulp in te schakelen. Ik ben geen medisch expert en de tips en adviezen die hier te vinden zijn komen dan ook alleen voort uit mijn persoonlijke ervaring met mijn blessure. Bij tegenstellingen tussen wat ik hier vertel en wat de dokter je verteld bedenk dan het volgende: wie geloof je eerder, een anoniem iemand op het internet of iemand die bijna een decennium voor zijn vak gestudeerd heeft? Voorts is het natuurlijk zo dat ieder persoon anders is en de aard van de blessure kan dientengevolge verschillen. Houd hier rekening mee als je mijn relaas leest.
Profiel:
Leeftijd: 27 jaar
Gewicht: 89 kg
Lengte: 1.86m
Vetpercentage: laag
Sporten:
Fitness/bodybuilding: Al ruim 9 jaar fanatiek, 4 keer per week.
Karate: Groene band, train 2 keer per week.
Zaalvoetbal: Zesde klasse, 1 wedstrijd per week.
Rensport: Minimaal 9 kilometer per sessie, 2 keer per week.
Hiking: Tijdens vakanties, 1 of 2 keer per jaar.
Uiteenzetting levensstijl:
Ik ben altijd zeer veel bezig geweest met sport. Bodybuilding is daarbij mijn grootste passie. Ik ben zeer fanatiek. Vier keer per week ben ik in het krachthonk te vinden alwaar ik met een vaste trainingspartner sport. Ik let goed op mijn voedingspatroon en gebruik supplementen om te groeien (eiwitshakes, creatine etc.). De andere genoemde sporten zijn allen complementair aan bodybuilding (bijv. karate om mijn soepelheid en explosiviteit te verbeteren. Rennen om vet te verbranden etc.).
Journaal:
D-day (De dag van het voorval wordt vanaf dit moment D-day genoemd. Dit staat voor ‘Dislocation-day): 19 oktober 2012
Vrijdagavond, zaalvoetbal. Ik bied aan om op doel te staan. De reguliere keeper heeft namelijk zijn hand geblesseerd tijdens de keeperstraining. De wedstrijd begint, ondanks mijn totale onkunde, goed. We staan al snel met 4-1 voor. Dan slaat na 20 minuten het noodlot toe. Ik probeer de bal uit het doel te houden met mijn linkerhand. De tegenspeler dribbelt langs me en ik reik naar de val. Ik strek me ver uit en val met uitgestrekte arm met m’n volle gewicht op het linker schoudergewricht. Ik voel gelijk dat mijn schouder uit de kom is geklapt. M’n arm hangt er nutteloos bij en de pijn is ondraaglijk. M’n vrienden wijzen en lachen: “kijk z’n bot steekt uit!” (ik heb bizarre vrienden). Niemand weet wat te doen. De een zegt dat we de arm er weer in moeten trekken. De ander zegt dat we naar het ziekenhuis moeten voor een amputatie (wederom, mijn vrienden zijn gestoord). Ik sta er verloren tussen. Half in shock. De pijn wordt alleen overstemd door een gevoel dat ik al jaren niet meer had gehad; de integriteit van m’n lichaam is geschonden. Ik ben gebroken. Die realisatie doet meer zeer dan de schouder. Uiteindelijk bied een tegenspeler soelaas. Hij geeft me het volgende advies: ga op een tafel liggen, gezicht naar onderen, en laat je gewonde arm slap naar beneden hangen. Meteen schiet de schouder terug. Hij is 5 minuten uit de kom geweest. Ik krijg wat ijs mee uit de kantine en wordt door een paar vriendinnen naar het ziekenhuis gebracht. Er worden foto's genomen. De dokter komt erbij en bekijkt de foto's. Zien er goed uit, geen breuken. Hoe is de schouder gereloceerd? In principe is het beter dat de schouder terug gezet wordt door een medisch professional. Enfin, nu is het al geberd en het is aan de andere kant wel zo mooi dat de schouder er niet al te lang uit heeft gelegen. De dokter voelt aan het gewricht. De schouder is dik. Na het onderzoek zegt de dokter dat er waarschijnlijk niets gescheurd is. Geen zenuwen afgekneld en geen grote gescheurde bloedvaten. Volgens de arts betreft het een frontale luxatie. Prognose: een week immobiliseren. Ik vraag naar de kans op recidive. Het blijft zwakker dan normaal, zegt de dokter, maar er zijn gunstige factoren. Ben gespierd en heb getrainde schouders waardoor revalidatie sneller en gemakkelijker is. Tevens vind de dokter het positief dat ik een “sportschoolspirit” heb waardoor ik me sneller en gemakkelijker aan de revalidatieoefeningen zal houden. Ook ben ik vrij oud (27!) voor een eerste dislocatie. Ik krijg na deze informatie een mitella om. Ik moet over een week terug komen voor de evaluatie bij de orthopedisch chirurg. Ik mag pijnstillers slikken en ijzen tegen de pijn en zwelling.
Week 1: dag 0-7
Thuis aangekomen ga ik gelijk het internet op. Seven Hells, hoe lang gaat dit duren!? Ik wil weer sporten! Ik vind honderden websites met evenzoveel verhalen. Het betreffen vrijwel allemaal medische websites en fora met dezelfde vragen van sporters die mij ook door het hoofd spoken: hoe lang duurt het tot volledig herstel? Blijft het een zwakke plek? Hoe groot is de kans op terugkeer? Het valt op dat de negatieve verhalen overheersen. Ik wanhoopte al snel door alle horrorverhalen op het net. Alleen mensen met slechte ervaringen posten echter doorgaans op het internet over hun blessures. Gezonde mensen hebben immers niets te zoeken op degelijke sites. Door die realisatie ebt de weemoed langzaam weg. Ik kan maar beter met een zo positief mogelijke houding het revalidatieproces in gaan. Het advies dat overheerst op websites is dit: immobiliseer de arm voor een week (de website die kwalitatief het beste oogde en die kwam met steekhoudende argumenten, alsmede met een goed revalidatieschema en instructiefilmpjes, was de volgende: http://www.sportsinjuryclinic.net/s...-shoulder/rehabilitation-shoulder-dislocation). Ik neem me voor het advies van de dokter goed op te volgen en de arm te immobiliseren. Ik regel bij mijn schoonvader, die ook ooit een schouderblessure had, een mitella van hogere kwaliteit en maak me op voor een zware week. Dit is de eerste keer in mijn sportcarrière dat ik een hele week niet ga sporten.
Pijn: de eerste week doet de schouder erg zeer. Ook de rug is erg verkrampt door het dragen van de mitella. Ik slik nachts paracetamol of ibuprofen. Overdag verbijt ik de pijn. Ik ben een man!
Slapen: waardeloos. Je mag alleen op de rug slapen. Om dit te faciliteren heb ik aan weerszijden van m’n lichaam kussens neergelegd. Klote, want m’n vrouw (pas getrouwd!) ligt aan de andere kant van het bed, achter een provisorisch opgetrokken barrière. Het werkt wel. Ik rol niet om. ‘s Nachts word ik soms wakker wanneer de pijnstillers zijn uitgewerkt. Een nieuwe erin en weer pitten is het devies.
Invalide: naar het toilet? Jezelf aankleden? Douchen? Eten bereiden? Het is allemaal tijdrovend met je arm in een mitella. Ik gebruik mijn vrouw als lakei. Na een paar dagen zie ik een schittering in haar ogen. Op een dag zal deze rekening vereffend moeten worden. Protip: tijdens het douchen moet de mitella even af. Beweeg de arm niet teveel; het is allemaal erg verkrampt en een zeurend gevoel in het gewricht ligt altijd op de loer. Probeer overdag zoveel mogelijk de vingers en onderarm van de geblesseerde arm te bewegen. Dit helpt tegen stijfheid.
Dag 6: doktersbezoek. De mitella mag even af. Ik kan m’n arm goed bewegen. Het is enorm stijf en m’n schouder kraakt en knarst aan alle kanten, maar het gaat. De dokter zegt dat er waarschijnlijk niets gescheurd is. Ik moet nog twee weken de mitella om. De derde week moet ik dat wel af gaan bouwen. Ik krijg een oefening mee die ik vier keer per dag moet doen (Klik de URL voor het filmpje: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=l-Hw2DWGzPE&noredirect=1). Deze oefening moet ervoor zorgen dat m’n schouder niet bevriest en het moet tevens stijfheid tegengaan. Een bezoek aan de fysiotherapeut is niet nodig volgens de arts. Gewoon na de drie weken weer rustig opbouwen is het advies. Oefeningen? Kijk maar op het internet (!). De arts heeft het blijkbaar erg druk.
Week 2: dag 7-14
Op vrijdag, precies een week na D-day, voor het eerst mobilisatieoefeningen gedaan. Vier keer per dag haal ik voorzichtig mijn mitella af en werk mijn schouder los. De eerste twee dagen doe ik alleen cirkeloefeningen (uitgevoerd zoals in het filmpje in de URL in de vorige paragraaf). De pijn valt mee, al heb ik ‘s ochtends wel last van een stijve schouder. Op maandag besluit ik wat extra mobilisatieoefeningen toe te voegen aan mijn schema (Te vinden bij de oefeningen van Phase 1 van deze Oxford-fysiotherapie website: [Link niet meer beschikbaar][1].pdf). Met deze oefeningen voelt de schouder steeds beter aan. Een gevoel dat ik alleen maar kan omschrijven als “losheid” is echter bijna altijd aanwezig. Slapen gaat al beter en de pijn is ‘s nachts beduidend minder dan vorige week. Psychisch gaat het wel minder goed. Ik word gek van het stil zitten (ik werk wel, maar zit momenteel op kantoor dus daar beweeg ik nauwelijks). Daarom besluit ik om op dinsdag en donderdag naar de sportschool te gaan. Als ik op dinsdag binnen kom lachen m’n sportschoolvrienden me uit. Wat ik kom doen, vraagt men zich af. Iedereen heeft wel eens een blessure, Berry. Suck it up! Do your time. Ik kan het niet accepteren. Heb immers mijn benen nog. Ik kan in ieder geval die spieren trainen! De twee dagen op de sportschool zijn een hel. Iedereen wordt breder. Mijn spieren lijken weg te smelten. Dat dit een hersenspinsel is wijst de weegschaal uit. Toch is de gedachte niet minder hardnekkig. Na het sporten heb ik meer last van de schouder. Misschien toch onbedoeld kracht gezet.
Week 3: dag 14-21
Op zaterdag weer wat oefeningen toegevoegd aan mijn schemaatje. Ik word ‘s nachts niet meer wakker door pijn of stijfheid. Ik gebruik dan ook nu geen pijnstillers meer. Begin me echter wel zorgen te baren. Deze week moet ik het dragen van de mitella afbouwen. Maar goed ook, ik word gek van dat ding. M’n schouder voelt echter wel erg los aan. Misschien toch tijd om rustig te beginnen met trainen? Ik ben er niet gerust op. Na overleg met twee vrienden, die beiden fysiotherapeut zijn, toch maar op zoek naar een goede fysio die gespecialiseerd is op het gebied van het schoudergewricht. De dokter zei dan wel dat het niet nodig was, maar zij kent mijn sportieve levensstijl niet. Ik wil zo snel mogelijk weer het krachthonk in. Ik ben door de fysio-vrienden geadviseerd om een sportfysiotherapeut te zoeken. Ik krijg een website mee van een van hen waar snel en gemakkelijk op te zien is waar de dichtstbijzijnde sportfysiotherapeut praktijk houd (voor de URL: http://www.sportzorg.nl/sportzorg/zoek-een-sportzorg-aanbieder.html). Maandag toch maar weer even gekeken bij de sportschool. Even buik en benen trainen. Begin nu zelfs jaloers te worden op de beachboys die staan te kwetteren rond de lichtere barbells. Is zijn torso nu breder dan het mijne? Het moet de lichtval zijn... Dinsdag dan eindelik een mail gestuurd naar een sportfysiotherapeut. De beste man heeft Olympische sporters onder behandeling. Zal hij tijd voor mij hebben? Ik word na tien minuten door hem opgebeld. Natuurlijk heb ik tijd! Donderdagmorgen ingepland voor een eerste consult. Het is een last van mijn schouders (no pun intended). Met goede moed, maar toch ook wat zenuwachtig maak ik mijn opwachting bij de sportfysio. Na een inleidend gesprek komt hij ter zake. Ik heb ruim een uur met hem gepraat. Hier volgt een korte samenvatting van de punten:
- het schoudergewricht heeft tijd nodig te herstellen. Vooral de vier kleine peesjes onder de monnikskapspier zijn uitgerekt. Ook de Rotator Cuff is waarschijnlijk beschadigd. Tevens is het kraakbeen hoogstwaarschijnlijk beschadigd. Dit kunnen ze pas zeker weten met een MRI-scan. Als dit nodig blijkt kan ik deze scan laten maken in de praktijk van de orthopeed/kinesist die in hetzelfde pand huist. Dit hoeft echter alleen als mijn schouder niet naar wens hersteld. Niet alleen de genoemde pezen, maar tevens mijn hele lichaam hebben rust nodig. Een aantal redenen: zacht weefsel (e.g. kraakbeen en pezen ) hebben een slechte doorbloeding en daardoor een lange hersteltijd. Dit zijn nu juist het weefsel dat beschadigt raakt bij een dislocatie. Daar de schouder het ankerpunt is van enorm veel spieren (borstspieren en rugspieren tot aan je achtste rib aan toe!) beweeg je hem constant. Een beetje is niet erg, maar teveel is niet goed voor het herstel.
- voordat je weer terug gaat naar het trainen met zware gewrichten moet je de kleine spiertjes de tijd geven te helen en te sterken. Ten behoeve van dat doel laat de fysio me een aantal oefeningen zien met een zeer licht elastiek. De oefeningen zijn (vrijwel) statisch. Ook laat hij me een paar oefeningen zien die geheel statisch zijn. Ik moet drie keer per dag, naast het doen van mijn mobiliteitsoefeningen, de oefeningen volbrengen.
- volgens de fysio is mijn grootste valkuil het volgende: begin, hoe tegen je zin het ook is, niet te vroeg met trainen. Veel mensen gaan te snel terug naar het fitnessen. Op die manier lijkt het goed te gaan. Je grote schouderspieren herstellen snel en nemen de taak van de gewrichtsstabilisatie over van de kleinere pezen. Deze compensatie is echter vals. Hiervoor blijven de kleine peesjes zwak en is het risico op recidive groot.
- Verander je eetpatroon tijdens de periode dat je niet kan trainen. Je verbrand veel minder calorieën en je wilt natuurlijk niet dik worden.
- wil niet te snel van de mitella af. Vooral 's nachts kan het geen kwaad er een te dragen. ‘s Nachts beweeg je immers nogal eens. Het zou zuur zijn als daardoor je schouder weer uit de kom schoot.
- de fysio zegt dat mijn genezing in mijn eigen handen ligt. Eerst genezen; dan spiermassa opbouwen. Wie te snel wil heeft een grote kans op terugkeer en chronische schouderklachten (zoals chronische pijn). Met deze informatie in mijn hoofd loop ik naar mijn werk.
Week 4: dag 21-28
Vandaag alweer drie weken geleden sinds D-day. De nieuwe oefeningen zijn uitdagend, maar het voelt goed. Wordt wel krankzinnig van die mitella. Ook mijn vrouw begint het beu te worden. Cowgirl en Reverse Cowgirl verliezen ook na een tijdje alle charme als het je enige opties zijn...
Vanaf zaterdag eindelijk geen mitella meer om. De eerste dagen voelt het vreemd (nog steeds dat “losse” gevoel), maar in de loop van de week wordt dat steeds minder. Doe trouw mijn oefeningen. Bij het doen van de statische krachtoefeningen voelt het aan het begin van de week nog wat gevoelig. Dit wordt echter al snel minder. Qua mobiliteit gaat het goed. Ik kan mijn arm weer in vrijwel alle posities brengen, al voel ik wel dat ik nog maar weinig power in mijn schouder heb. Dat zal dus weer helemaal opgebouwd moeten worden. Ben deze week drie keer naar de sportschool geweest. Heb benen+buik getraind en veel cardio (fietsen). Heb ook heel voorzichtig een biceps oefening gepakt voor mijn geblesseerde arm. Het voelde goed aan. Totaal geen pijn. Vrijdag ben ik weer bij de sportfysio geweest. Hij heeft wat oefeningen met me gedaan. De revalidatie verloopt volgens hem voorspoedig. Ik heb een zwaarder elastiek mee gekregen en ik moet de intensiteit van de oefeningen iets opvoeren. Volgende week ga ik beginnen met kinetische krachtoefeningen (e.g. front-raises met elastiek). Ik ga ook weer rustig aan beginnen met rennen vanaf volgende week. Heb afgelopen zaterdag zwarte piet gespeeld tijdens de sinterklaasintocht in ons dorp. Heb rustig aan gedaan en de schouder voelde goed aan. Begin toch steeds meer hoop te krijgen dat het herstel vlug zal gaan. Over een week of twee mag ik van de fysio rustig aan weer met dumbbells trainen. Kan niet wachten tot het zover is. Ik slaap voorlopig ‘s nachts nog met mitella, al is het alleen om ervoor te zorgen dat ik in mijn slaap m'n arm niet in rare posities beweeg. Ik ga hier nog een week of twee mee door. Ik gebruik mijn geblesseerde arm nu steeds meer onbewust (bijvoorbeeld bij het aanpakken van iets). Dit is een goed teken volgens de fysio. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat ik me helemaal niet meer bewust ben van de blessure.
Week 5/6/7: dag 28-49
Door de weken heen merk ik langzaamaan progressie. Elke week krijg ik zwaardere kinetische oefeningen om de spieren in mijn schouder op te bouwen. In week 7 ben ik rustig aan weer begonnen met het trainen van de biceps en triceps van de geblesseerde arm. Ik heb nauwelijks aan spiermassa ingeboet, waarschijnlijk omdat ik intensief benen heb getraind. Alleen mijn geblesseerde arm is qua massa afgenomen, maar ik merk dat de kracht langzaam terug keert. De stijfheid is vrijwel weg en ik heb het idee dat de resterende gevoeligheid eerder ligt aan verzuring door het vele trainen met de elastieken (3 keer per dag een sessie van een half uur) dan door de blessure zelf. In week 8 ga ik met de sportfysio kijken of ik rustig aan kan gaan beginnen met het trainen van mijn schouder met dumbbells. Ook ga ik proberen weer een aantal borstoefeningen te pakken. Het is niet nodig gebleken een scan van de blessure te laten maken. Een operatie is ook niet nodig. Het is de bedoeling dat mijn lichaam zich op natuurlijke wijze hersteld.
---------- Post toegevoegd Fri 16 Nov 2012 om 19:20 ----------
Week 8/9/10:
To be continued
---------- Post toegevoegd Fri 16 Nov 2012 om 19:21 ----------
gereserveerd
Als je ernstig geblesseerd raakt is het eerste wat je doorgaans doet (na een bezoek aan de Eerste Hulp) informatie inwinnen omtrent je kwetsuur. Je wilt zo snel mogelijk weten hoe lang je uit de running bent, hoe te revalideren en misschien wel het belangrijkst: wanneer je weer terug bent op je oude niveau. Wat je echter veelal tegen komt op het internet zijn wanhopige vragen van nieuw geblesseerden, waar maar sporadisch antwoord op gegeven wordt. Ook op dit forum zijn dit soort berichten niet van de lucht. Vaak valt een dergelijke thread dood na verloop van tijd. Waarschijnlijk komt dit doordat de blessure genezen is (immers, waarom zou je nog aan je blessure denken als het verleden tijd is. Het is niet iets waar je graag aan herinnerd wordt of waar je met nostalgie aan terug denkt). Om deze reden zijn er maar weinig mensen die hun ervaringen over de lange termijn delen. Daarom heb ik besloten deze thread te starten. Ik ben al jaren vaste bezoeker van deze site, zonder dat ik een account had. Ik heb veel gehad aan de adviezen op het gebied van bodybuilding. Ik heb echter nog nooit gecontribueerd aan dit forum, maar wel heel veel geprofiteerd. Het was dus hoog tijd om iets terug te doen. Dit topic zal periodiek, structureel, geüpdate worden over een periode van 2 jaar.
Disclaimer:
Bij een blessure is het noodzakelijk meteen professionele hulp in te schakelen. Ik ben geen medisch expert en de tips en adviezen die hier te vinden zijn komen dan ook alleen voort uit mijn persoonlijke ervaring met mijn blessure. Bij tegenstellingen tussen wat ik hier vertel en wat de dokter je verteld bedenk dan het volgende: wie geloof je eerder, een anoniem iemand op het internet of iemand die bijna een decennium voor zijn vak gestudeerd heeft? Voorts is het natuurlijk zo dat ieder persoon anders is en de aard van de blessure kan dientengevolge verschillen. Houd hier rekening mee als je mijn relaas leest.
Profiel:
Leeftijd: 27 jaar
Gewicht: 89 kg
Lengte: 1.86m
Vetpercentage: laag
Sporten:
Fitness/bodybuilding: Al ruim 9 jaar fanatiek, 4 keer per week.
Karate: Groene band, train 2 keer per week.
Zaalvoetbal: Zesde klasse, 1 wedstrijd per week.
Rensport: Minimaal 9 kilometer per sessie, 2 keer per week.
Hiking: Tijdens vakanties, 1 of 2 keer per jaar.
Uiteenzetting levensstijl:
Ik ben altijd zeer veel bezig geweest met sport. Bodybuilding is daarbij mijn grootste passie. Ik ben zeer fanatiek. Vier keer per week ben ik in het krachthonk te vinden alwaar ik met een vaste trainingspartner sport. Ik let goed op mijn voedingspatroon en gebruik supplementen om te groeien (eiwitshakes, creatine etc.). De andere genoemde sporten zijn allen complementair aan bodybuilding (bijv. karate om mijn soepelheid en explosiviteit te verbeteren. Rennen om vet te verbranden etc.).
Journaal:
D-day (De dag van het voorval wordt vanaf dit moment D-day genoemd. Dit staat voor ‘Dislocation-day): 19 oktober 2012
Vrijdagavond, zaalvoetbal. Ik bied aan om op doel te staan. De reguliere keeper heeft namelijk zijn hand geblesseerd tijdens de keeperstraining. De wedstrijd begint, ondanks mijn totale onkunde, goed. We staan al snel met 4-1 voor. Dan slaat na 20 minuten het noodlot toe. Ik probeer de bal uit het doel te houden met mijn linkerhand. De tegenspeler dribbelt langs me en ik reik naar de val. Ik strek me ver uit en val met uitgestrekte arm met m’n volle gewicht op het linker schoudergewricht. Ik voel gelijk dat mijn schouder uit de kom is geklapt. M’n arm hangt er nutteloos bij en de pijn is ondraaglijk. M’n vrienden wijzen en lachen: “kijk z’n bot steekt uit!” (ik heb bizarre vrienden). Niemand weet wat te doen. De een zegt dat we de arm er weer in moeten trekken. De ander zegt dat we naar het ziekenhuis moeten voor een amputatie (wederom, mijn vrienden zijn gestoord). Ik sta er verloren tussen. Half in shock. De pijn wordt alleen overstemd door een gevoel dat ik al jaren niet meer had gehad; de integriteit van m’n lichaam is geschonden. Ik ben gebroken. Die realisatie doet meer zeer dan de schouder. Uiteindelijk bied een tegenspeler soelaas. Hij geeft me het volgende advies: ga op een tafel liggen, gezicht naar onderen, en laat je gewonde arm slap naar beneden hangen. Meteen schiet de schouder terug. Hij is 5 minuten uit de kom geweest. Ik krijg wat ijs mee uit de kantine en wordt door een paar vriendinnen naar het ziekenhuis gebracht. Er worden foto's genomen. De dokter komt erbij en bekijkt de foto's. Zien er goed uit, geen breuken. Hoe is de schouder gereloceerd? In principe is het beter dat de schouder terug gezet wordt door een medisch professional. Enfin, nu is het al geberd en het is aan de andere kant wel zo mooi dat de schouder er niet al te lang uit heeft gelegen. De dokter voelt aan het gewricht. De schouder is dik. Na het onderzoek zegt de dokter dat er waarschijnlijk niets gescheurd is. Geen zenuwen afgekneld en geen grote gescheurde bloedvaten. Volgens de arts betreft het een frontale luxatie. Prognose: een week immobiliseren. Ik vraag naar de kans op recidive. Het blijft zwakker dan normaal, zegt de dokter, maar er zijn gunstige factoren. Ben gespierd en heb getrainde schouders waardoor revalidatie sneller en gemakkelijker is. Tevens vind de dokter het positief dat ik een “sportschoolspirit” heb waardoor ik me sneller en gemakkelijker aan de revalidatieoefeningen zal houden. Ook ben ik vrij oud (27!) voor een eerste dislocatie. Ik krijg na deze informatie een mitella om. Ik moet over een week terug komen voor de evaluatie bij de orthopedisch chirurg. Ik mag pijnstillers slikken en ijzen tegen de pijn en zwelling.
Week 1: dag 0-7
Thuis aangekomen ga ik gelijk het internet op. Seven Hells, hoe lang gaat dit duren!? Ik wil weer sporten! Ik vind honderden websites met evenzoveel verhalen. Het betreffen vrijwel allemaal medische websites en fora met dezelfde vragen van sporters die mij ook door het hoofd spoken: hoe lang duurt het tot volledig herstel? Blijft het een zwakke plek? Hoe groot is de kans op terugkeer? Het valt op dat de negatieve verhalen overheersen. Ik wanhoopte al snel door alle horrorverhalen op het net. Alleen mensen met slechte ervaringen posten echter doorgaans op het internet over hun blessures. Gezonde mensen hebben immers niets te zoeken op degelijke sites. Door die realisatie ebt de weemoed langzaam weg. Ik kan maar beter met een zo positief mogelijke houding het revalidatieproces in gaan. Het advies dat overheerst op websites is dit: immobiliseer de arm voor een week (de website die kwalitatief het beste oogde en die kwam met steekhoudende argumenten, alsmede met een goed revalidatieschema en instructiefilmpjes, was de volgende: http://www.sportsinjuryclinic.net/s...-shoulder/rehabilitation-shoulder-dislocation). Ik neem me voor het advies van de dokter goed op te volgen en de arm te immobiliseren. Ik regel bij mijn schoonvader, die ook ooit een schouderblessure had, een mitella van hogere kwaliteit en maak me op voor een zware week. Dit is de eerste keer in mijn sportcarrière dat ik een hele week niet ga sporten.
Pijn: de eerste week doet de schouder erg zeer. Ook de rug is erg verkrampt door het dragen van de mitella. Ik slik nachts paracetamol of ibuprofen. Overdag verbijt ik de pijn. Ik ben een man!
Slapen: waardeloos. Je mag alleen op de rug slapen. Om dit te faciliteren heb ik aan weerszijden van m’n lichaam kussens neergelegd. Klote, want m’n vrouw (pas getrouwd!) ligt aan de andere kant van het bed, achter een provisorisch opgetrokken barrière. Het werkt wel. Ik rol niet om. ‘s Nachts word ik soms wakker wanneer de pijnstillers zijn uitgewerkt. Een nieuwe erin en weer pitten is het devies.
Invalide: naar het toilet? Jezelf aankleden? Douchen? Eten bereiden? Het is allemaal tijdrovend met je arm in een mitella. Ik gebruik mijn vrouw als lakei. Na een paar dagen zie ik een schittering in haar ogen. Op een dag zal deze rekening vereffend moeten worden. Protip: tijdens het douchen moet de mitella even af. Beweeg de arm niet teveel; het is allemaal erg verkrampt en een zeurend gevoel in het gewricht ligt altijd op de loer. Probeer overdag zoveel mogelijk de vingers en onderarm van de geblesseerde arm te bewegen. Dit helpt tegen stijfheid.
Dag 6: doktersbezoek. De mitella mag even af. Ik kan m’n arm goed bewegen. Het is enorm stijf en m’n schouder kraakt en knarst aan alle kanten, maar het gaat. De dokter zegt dat er waarschijnlijk niets gescheurd is. Ik moet nog twee weken de mitella om. De derde week moet ik dat wel af gaan bouwen. Ik krijg een oefening mee die ik vier keer per dag moet doen (Klik de URL voor het filmpje: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=l-Hw2DWGzPE&noredirect=1). Deze oefening moet ervoor zorgen dat m’n schouder niet bevriest en het moet tevens stijfheid tegengaan. Een bezoek aan de fysiotherapeut is niet nodig volgens de arts. Gewoon na de drie weken weer rustig opbouwen is het advies. Oefeningen? Kijk maar op het internet (!). De arts heeft het blijkbaar erg druk.
Week 2: dag 7-14
Op vrijdag, precies een week na D-day, voor het eerst mobilisatieoefeningen gedaan. Vier keer per dag haal ik voorzichtig mijn mitella af en werk mijn schouder los. De eerste twee dagen doe ik alleen cirkeloefeningen (uitgevoerd zoals in het filmpje in de URL in de vorige paragraaf). De pijn valt mee, al heb ik ‘s ochtends wel last van een stijve schouder. Op maandag besluit ik wat extra mobilisatieoefeningen toe te voegen aan mijn schema (Te vinden bij de oefeningen van Phase 1 van deze Oxford-fysiotherapie website: [Link niet meer beschikbaar][1].pdf). Met deze oefeningen voelt de schouder steeds beter aan. Een gevoel dat ik alleen maar kan omschrijven als “losheid” is echter bijna altijd aanwezig. Slapen gaat al beter en de pijn is ‘s nachts beduidend minder dan vorige week. Psychisch gaat het wel minder goed. Ik word gek van het stil zitten (ik werk wel, maar zit momenteel op kantoor dus daar beweeg ik nauwelijks). Daarom besluit ik om op dinsdag en donderdag naar de sportschool te gaan. Als ik op dinsdag binnen kom lachen m’n sportschoolvrienden me uit. Wat ik kom doen, vraagt men zich af. Iedereen heeft wel eens een blessure, Berry. Suck it up! Do your time. Ik kan het niet accepteren. Heb immers mijn benen nog. Ik kan in ieder geval die spieren trainen! De twee dagen op de sportschool zijn een hel. Iedereen wordt breder. Mijn spieren lijken weg te smelten. Dat dit een hersenspinsel is wijst de weegschaal uit. Toch is de gedachte niet minder hardnekkig. Na het sporten heb ik meer last van de schouder. Misschien toch onbedoeld kracht gezet.
Week 3: dag 14-21
Op zaterdag weer wat oefeningen toegevoegd aan mijn schemaatje. Ik word ‘s nachts niet meer wakker door pijn of stijfheid. Ik gebruik dan ook nu geen pijnstillers meer. Begin me echter wel zorgen te baren. Deze week moet ik het dragen van de mitella afbouwen. Maar goed ook, ik word gek van dat ding. M’n schouder voelt echter wel erg los aan. Misschien toch tijd om rustig te beginnen met trainen? Ik ben er niet gerust op. Na overleg met twee vrienden, die beiden fysiotherapeut zijn, toch maar op zoek naar een goede fysio die gespecialiseerd is op het gebied van het schoudergewricht. De dokter zei dan wel dat het niet nodig was, maar zij kent mijn sportieve levensstijl niet. Ik wil zo snel mogelijk weer het krachthonk in. Ik ben door de fysio-vrienden geadviseerd om een sportfysiotherapeut te zoeken. Ik krijg een website mee van een van hen waar snel en gemakkelijk op te zien is waar de dichtstbijzijnde sportfysiotherapeut praktijk houd (voor de URL: http://www.sportzorg.nl/sportzorg/zoek-een-sportzorg-aanbieder.html). Maandag toch maar weer even gekeken bij de sportschool. Even buik en benen trainen. Begin nu zelfs jaloers te worden op de beachboys die staan te kwetteren rond de lichtere barbells. Is zijn torso nu breder dan het mijne? Het moet de lichtval zijn... Dinsdag dan eindelik een mail gestuurd naar een sportfysiotherapeut. De beste man heeft Olympische sporters onder behandeling. Zal hij tijd voor mij hebben? Ik word na tien minuten door hem opgebeld. Natuurlijk heb ik tijd! Donderdagmorgen ingepland voor een eerste consult. Het is een last van mijn schouders (no pun intended). Met goede moed, maar toch ook wat zenuwachtig maak ik mijn opwachting bij de sportfysio. Na een inleidend gesprek komt hij ter zake. Ik heb ruim een uur met hem gepraat. Hier volgt een korte samenvatting van de punten:
- het schoudergewricht heeft tijd nodig te herstellen. Vooral de vier kleine peesjes onder de monnikskapspier zijn uitgerekt. Ook de Rotator Cuff is waarschijnlijk beschadigd. Tevens is het kraakbeen hoogstwaarschijnlijk beschadigd. Dit kunnen ze pas zeker weten met een MRI-scan. Als dit nodig blijkt kan ik deze scan laten maken in de praktijk van de orthopeed/kinesist die in hetzelfde pand huist. Dit hoeft echter alleen als mijn schouder niet naar wens hersteld. Niet alleen de genoemde pezen, maar tevens mijn hele lichaam hebben rust nodig. Een aantal redenen: zacht weefsel (e.g. kraakbeen en pezen ) hebben een slechte doorbloeding en daardoor een lange hersteltijd. Dit zijn nu juist het weefsel dat beschadigt raakt bij een dislocatie. Daar de schouder het ankerpunt is van enorm veel spieren (borstspieren en rugspieren tot aan je achtste rib aan toe!) beweeg je hem constant. Een beetje is niet erg, maar teveel is niet goed voor het herstel.
- voordat je weer terug gaat naar het trainen met zware gewrichten moet je de kleine spiertjes de tijd geven te helen en te sterken. Ten behoeve van dat doel laat de fysio me een aantal oefeningen zien met een zeer licht elastiek. De oefeningen zijn (vrijwel) statisch. Ook laat hij me een paar oefeningen zien die geheel statisch zijn. Ik moet drie keer per dag, naast het doen van mijn mobiliteitsoefeningen, de oefeningen volbrengen.
- volgens de fysio is mijn grootste valkuil het volgende: begin, hoe tegen je zin het ook is, niet te vroeg met trainen. Veel mensen gaan te snel terug naar het fitnessen. Op die manier lijkt het goed te gaan. Je grote schouderspieren herstellen snel en nemen de taak van de gewrichtsstabilisatie over van de kleinere pezen. Deze compensatie is echter vals. Hiervoor blijven de kleine peesjes zwak en is het risico op recidive groot.
- Verander je eetpatroon tijdens de periode dat je niet kan trainen. Je verbrand veel minder calorieën en je wilt natuurlijk niet dik worden.
- wil niet te snel van de mitella af. Vooral 's nachts kan het geen kwaad er een te dragen. ‘s Nachts beweeg je immers nogal eens. Het zou zuur zijn als daardoor je schouder weer uit de kom schoot.
- de fysio zegt dat mijn genezing in mijn eigen handen ligt. Eerst genezen; dan spiermassa opbouwen. Wie te snel wil heeft een grote kans op terugkeer en chronische schouderklachten (zoals chronische pijn). Met deze informatie in mijn hoofd loop ik naar mijn werk.
Week 4: dag 21-28
Vandaag alweer drie weken geleden sinds D-day. De nieuwe oefeningen zijn uitdagend, maar het voelt goed. Wordt wel krankzinnig van die mitella. Ook mijn vrouw begint het beu te worden. Cowgirl en Reverse Cowgirl verliezen ook na een tijdje alle charme als het je enige opties zijn...
Vanaf zaterdag eindelijk geen mitella meer om. De eerste dagen voelt het vreemd (nog steeds dat “losse” gevoel), maar in de loop van de week wordt dat steeds minder. Doe trouw mijn oefeningen. Bij het doen van de statische krachtoefeningen voelt het aan het begin van de week nog wat gevoelig. Dit wordt echter al snel minder. Qua mobiliteit gaat het goed. Ik kan mijn arm weer in vrijwel alle posities brengen, al voel ik wel dat ik nog maar weinig power in mijn schouder heb. Dat zal dus weer helemaal opgebouwd moeten worden. Ben deze week drie keer naar de sportschool geweest. Heb benen+buik getraind en veel cardio (fietsen). Heb ook heel voorzichtig een biceps oefening gepakt voor mijn geblesseerde arm. Het voelde goed aan. Totaal geen pijn. Vrijdag ben ik weer bij de sportfysio geweest. Hij heeft wat oefeningen met me gedaan. De revalidatie verloopt volgens hem voorspoedig. Ik heb een zwaarder elastiek mee gekregen en ik moet de intensiteit van de oefeningen iets opvoeren. Volgende week ga ik beginnen met kinetische krachtoefeningen (e.g. front-raises met elastiek). Ik ga ook weer rustig aan beginnen met rennen vanaf volgende week. Heb afgelopen zaterdag zwarte piet gespeeld tijdens de sinterklaasintocht in ons dorp. Heb rustig aan gedaan en de schouder voelde goed aan. Begin toch steeds meer hoop te krijgen dat het herstel vlug zal gaan. Over een week of twee mag ik van de fysio rustig aan weer met dumbbells trainen. Kan niet wachten tot het zover is. Ik slaap voorlopig ‘s nachts nog met mitella, al is het alleen om ervoor te zorgen dat ik in mijn slaap m'n arm niet in rare posities beweeg. Ik ga hier nog een week of twee mee door. Ik gebruik mijn geblesseerde arm nu steeds meer onbewust (bijvoorbeeld bij het aanpakken van iets). Dit is een goed teken volgens de fysio. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat ik me helemaal niet meer bewust ben van de blessure.
Week 5/6/7: dag 28-49
Door de weken heen merk ik langzaamaan progressie. Elke week krijg ik zwaardere kinetische oefeningen om de spieren in mijn schouder op te bouwen. In week 7 ben ik rustig aan weer begonnen met het trainen van de biceps en triceps van de geblesseerde arm. Ik heb nauwelijks aan spiermassa ingeboet, waarschijnlijk omdat ik intensief benen heb getraind. Alleen mijn geblesseerde arm is qua massa afgenomen, maar ik merk dat de kracht langzaam terug keert. De stijfheid is vrijwel weg en ik heb het idee dat de resterende gevoeligheid eerder ligt aan verzuring door het vele trainen met de elastieken (3 keer per dag een sessie van een half uur) dan door de blessure zelf. In week 8 ga ik met de sportfysio kijken of ik rustig aan kan gaan beginnen met het trainen van mijn schouder met dumbbells. Ook ga ik proberen weer een aantal borstoefeningen te pakken. Het is niet nodig gebleken een scan van de blessure te laten maken. Een operatie is ook niet nodig. Het is de bedoeling dat mijn lichaam zich op natuurlijke wijze hersteld.
---------- Post toegevoegd Fri 16 Nov 2012 om 19:20 ----------
Week 8/9/10:
To be continued
---------- Post toegevoegd Fri 16 Nov 2012 om 19:21 ----------
gereserveerd