Fitness Seller

Revalideren van een schouderblessure (uit de kom): mijn hersteltocht (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Fiddler

Novice
Lid geworden
14 nov 2012
Berichten
6
Waardering
1
Lengte
1m88
Massa
90kg
Revalideren van een schouderblessure (uit de kom): mijn hersteltocht

Als je ernstig geblesseerd raakt is het eerste wat je doorgaans doet (na een bezoek aan de Eerste Hulp) informatie inwinnen omtrent je kwetsuur. Je wilt zo snel mogelijk weten hoe lang je uit de running bent, hoe te revalideren en misschien wel het belangrijkst: wanneer je weer terug bent op je oude niveau. Wat je echter veelal tegen komt op het internet zijn wanhopige vragen van nieuw geblesseerden, waar maar sporadisch antwoord op gegeven wordt. Ook op dit forum zijn dit soort berichten niet van de lucht. Vaak valt een dergelijke thread dood na verloop van tijd. Waarschijnlijk komt dit doordat de blessure genezen is (immers, waarom zou je nog aan je blessure denken als het verleden tijd is. Het is niet iets waar je graag aan herinnerd wordt of waar je met nostalgie aan terug denkt). Om deze reden zijn er maar weinig mensen die hun ervaringen over de lange termijn delen. Daarom heb ik besloten deze thread te starten. Ik ben al jaren vaste bezoeker van deze site, zonder dat ik een account had. Ik heb veel gehad aan de adviezen op het gebied van bodybuilding. Ik heb echter nog nooit gecontribueerd aan dit forum, maar wel heel veel geprofiteerd. Het was dus hoog tijd om iets terug te doen. Dit topic zal periodiek, structureel, geüpdate worden over een periode van 2 jaar.

Disclaimer:

Bij een blessure is het noodzakelijk meteen professionele hulp in te schakelen. Ik ben geen medisch expert en de tips en adviezen die hier te vinden zijn komen dan ook alleen voort uit mijn persoonlijke ervaring met mijn blessure. Bij tegenstellingen tussen wat ik hier vertel en wat de dokter je verteld bedenk dan het volgende: wie geloof je eerder, een anoniem iemand op het internet of iemand die bijna een decennium voor zijn vak gestudeerd heeft? Voorts is het natuurlijk zo dat ieder persoon anders is en de aard van de blessure kan dientengevolge verschillen. Houd hier rekening mee als je mijn relaas leest.

Profiel:

Leeftijd: 27 jaar
Gewicht: 89 kg
Lengte: 1.86m
Vetpercentage: laag

Sporten:

Fitness/bodybuilding: Al ruim 9 jaar fanatiek, 4 keer per week.
Karate: Groene band, train 2 keer per week.
Zaalvoetbal: Zesde klasse, 1 wedstrijd per week.
Rensport: Minimaal 9 kilometer per sessie, 2 keer per week.
Hiking: Tijdens vakanties, 1 of 2 keer per jaar.

Uiteenzetting levensstijl:

Ik ben altijd zeer veel bezig geweest met sport. Bodybuilding is daarbij mijn grootste passie. Ik ben zeer fanatiek. Vier keer per week ben ik in het krachthonk te vinden alwaar ik met een vaste trainingspartner sport. Ik let goed op mijn voedingspatroon en gebruik supplementen om te groeien (eiwitshakes, creatine etc.). De andere genoemde sporten zijn allen complementair aan bodybuilding (bijv. karate om mijn soepelheid en explosiviteit te verbeteren. Rennen om vet te verbranden etc.).


Journaal:

D-day (De dag van het voorval wordt vanaf dit moment D-day genoemd. Dit staat voor ‘Dislocation-day): 19 oktober 2012

Vrijdagavond, zaalvoetbal. Ik bied aan om op doel te staan. De reguliere keeper heeft namelijk zijn hand geblesseerd tijdens de keeperstraining. De wedstrijd begint, ondanks mijn totale onkunde, goed. We staan al snel met 4-1 voor. Dan slaat na 20 minuten het noodlot toe. Ik probeer de bal uit het doel te houden met mijn linkerhand. De tegenspeler dribbelt langs me en ik reik naar de val. Ik strek me ver uit en val met uitgestrekte arm met m’n volle gewicht op het linker schoudergewricht. Ik voel gelijk dat mijn schouder uit de kom is geklapt. M’n arm hangt er nutteloos bij en de pijn is ondraaglijk. M’n vrienden wijzen en lachen: “kijk z’n bot steekt uit!” (ik heb bizarre vrienden). Niemand weet wat te doen. De een zegt dat we de arm er weer in moeten trekken. De ander zegt dat we naar het ziekenhuis moeten voor een amputatie (wederom, mijn vrienden zijn gestoord). Ik sta er verloren tussen. Half in shock. De pijn wordt alleen overstemd door een gevoel dat ik al jaren niet meer had gehad; de integriteit van m’n lichaam is geschonden. Ik ben gebroken. Die realisatie doet meer zeer dan de schouder. Uiteindelijk bied een tegenspeler soelaas. Hij geeft me het volgende advies: ga op een tafel liggen, gezicht naar onderen, en laat je gewonde arm slap naar beneden hangen. Meteen schiet de schouder terug. Hij is 5 minuten uit de kom geweest. Ik krijg wat ijs mee uit de kantine en wordt door een paar vriendinnen naar het ziekenhuis gebracht. Er worden foto's genomen. De dokter komt erbij en bekijkt de foto's. Zien er goed uit, geen breuken. Hoe is de schouder gereloceerd? In principe is het beter dat de schouder terug gezet wordt door een medisch professional. Enfin, nu is het al geberd en het is aan de andere kant wel zo mooi dat de schouder er niet al te lang uit heeft gelegen. De dokter voelt aan het gewricht. De schouder is dik. Na het onderzoek zegt de dokter dat er waarschijnlijk niets gescheurd is. Geen zenuwen afgekneld en geen grote gescheurde bloedvaten. Volgens de arts betreft het een frontale luxatie. Prognose: een week immobiliseren. Ik vraag naar de kans op recidive. Het blijft zwakker dan normaal, zegt de dokter, maar er zijn gunstige factoren. Ben gespierd en heb getrainde schouders waardoor revalidatie sneller en gemakkelijker is. Tevens vind de dokter het positief dat ik een “sportschoolspirit” heb waardoor ik me sneller en gemakkelijker aan de revalidatieoefeningen zal houden. Ook ben ik vrij oud (27!) voor een eerste dislocatie. Ik krijg na deze informatie een mitella om. Ik moet over een week terug komen voor de evaluatie bij de orthopedisch chirurg. Ik mag pijnstillers slikken en ijzen tegen de pijn en zwelling.


Week 1: dag 0-7

Thuis aangekomen ga ik gelijk het internet op. Seven Hells, hoe lang gaat dit duren!? Ik wil weer sporten! Ik vind honderden websites met evenzoveel verhalen. Het betreffen vrijwel allemaal medische websites en fora met dezelfde vragen van sporters die mij ook door het hoofd spoken: hoe lang duurt het tot volledig herstel? Blijft het een zwakke plek? Hoe groot is de kans op terugkeer? Het valt op dat de negatieve verhalen overheersen. Ik wanhoopte al snel door alle horrorverhalen op het net. Alleen mensen met slechte ervaringen posten echter doorgaans op het internet over hun blessures. Gezonde mensen hebben immers niets te zoeken op degelijke sites. Door die realisatie ebt de weemoed langzaam weg. Ik kan maar beter met een zo positief mogelijke houding het revalidatieproces in gaan. Het advies dat overheerst op websites is dit: immobiliseer de arm voor een week (de website die kwalitatief het beste oogde en die kwam met steekhoudende argumenten, alsmede met een goed revalidatieschema en instructiefilmpjes, was de volgende: http://www.sportsinjuryclinic.net/s...-shoulder/rehabilitation-shoulder-dislocation). Ik neem me voor het advies van de dokter goed op te volgen en de arm te immobiliseren. Ik regel bij mijn schoonvader, die ook ooit een schouderblessure had, een mitella van hogere kwaliteit en maak me op voor een zware week. Dit is de eerste keer in mijn sportcarrière dat ik een hele week niet ga sporten.

Pijn: de eerste week doet de schouder erg zeer. Ook de rug is erg verkrampt door het dragen van de mitella. Ik slik nachts paracetamol of ibuprofen. Overdag verbijt ik de pijn. Ik ben een man!

Slapen: waardeloos. Je mag alleen op de rug slapen. Om dit te faciliteren heb ik aan weerszijden van m’n lichaam kussens neergelegd. Klote, want m’n vrouw (pas getrouwd!) ligt aan de andere kant van het bed, achter een provisorisch opgetrokken barrière. Het werkt wel. Ik rol niet om. ‘s Nachts word ik soms wakker wanneer de pijnstillers zijn uitgewerkt. Een nieuwe erin en weer pitten is het devies.

Invalide: naar het toilet? Jezelf aankleden? Douchen? Eten bereiden? Het is allemaal tijdrovend met je arm in een mitella. Ik gebruik mijn vrouw als lakei. Na een paar dagen zie ik een schittering in haar ogen. Op een dag zal deze rekening vereffend moeten worden. Protip: tijdens het douchen moet de mitella even af. Beweeg de arm niet teveel; het is allemaal erg verkrampt en een zeurend gevoel in het gewricht ligt altijd op de loer. Probeer overdag zoveel mogelijk de vingers en onderarm van de geblesseerde arm te bewegen. Dit helpt tegen stijfheid.

Dag 6: doktersbezoek. De mitella mag even af. Ik kan m’n arm goed bewegen. Het is enorm stijf en m’n schouder kraakt en knarst aan alle kanten, maar het gaat. De dokter zegt dat er waarschijnlijk niets gescheurd is. Ik moet nog twee weken de mitella om. De derde week moet ik dat wel af gaan bouwen. Ik krijg een oefening mee die ik vier keer per dag moet doen (Klik de URL voor het filmpje: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=l-Hw2DWGzPE&noredirect=1). Deze oefening moet ervoor zorgen dat m’n schouder niet bevriest en het moet tevens stijfheid tegengaan. Een bezoek aan de fysiotherapeut is niet nodig volgens de arts. Gewoon na de drie weken weer rustig opbouwen is het advies. Oefeningen? Kijk maar op het internet (!). De arts heeft het blijkbaar erg druk.


Week 2: dag 7-14

Op vrijdag, precies een week na D-day, voor het eerst mobilisatieoefeningen gedaan. Vier keer per dag haal ik voorzichtig mijn mitella af en werk mijn schouder los. De eerste twee dagen doe ik alleen cirkeloefeningen (uitgevoerd zoals in het filmpje in de URL in de vorige paragraaf). De pijn valt mee, al heb ik ‘s ochtends wel last van een stijve schouder. Op maandag besluit ik wat extra mobilisatieoefeningen toe te voegen aan mijn schema (Te vinden bij de oefeningen van Phase 1 van deze Oxford-fysiotherapie website: [Link niet meer beschikbaar][1].pdf). Met deze oefeningen voelt de schouder steeds beter aan. Een gevoel dat ik alleen maar kan omschrijven als “losheid” is echter bijna altijd aanwezig. Slapen gaat al beter en de pijn is ‘s nachts beduidend minder dan vorige week. Psychisch gaat het wel minder goed. Ik word gek van het stil zitten (ik werk wel, maar zit momenteel op kantoor dus daar beweeg ik nauwelijks). Daarom besluit ik om op dinsdag en donderdag naar de sportschool te gaan. Als ik op dinsdag binnen kom lachen m’n sportschoolvrienden me uit. Wat ik kom doen, vraagt men zich af. Iedereen heeft wel eens een blessure, Berry. Suck it up! Do your time. Ik kan het niet accepteren. Heb immers mijn benen nog. Ik kan in ieder geval die spieren trainen! De twee dagen op de sportschool zijn een hel. Iedereen wordt breder. Mijn spieren lijken weg te smelten. Dat dit een hersenspinsel is wijst de weegschaal uit. Toch is de gedachte niet minder hardnekkig. Na het sporten heb ik meer last van de schouder. Misschien toch onbedoeld kracht gezet.


Week 3: dag 14-21

Op zaterdag weer wat oefeningen toegevoegd aan mijn schemaatje. Ik word ‘s nachts niet meer wakker door pijn of stijfheid. Ik gebruik dan ook nu geen pijnstillers meer. Begin me echter wel zorgen te baren. Deze week moet ik het dragen van de mitella afbouwen. Maar goed ook, ik word gek van dat ding. M’n schouder voelt echter wel erg los aan. Misschien toch tijd om rustig te beginnen met trainen? Ik ben er niet gerust op. Na overleg met twee vrienden, die beiden fysiotherapeut zijn, toch maar op zoek naar een goede fysio die gespecialiseerd is op het gebied van het schoudergewricht. De dokter zei dan wel dat het niet nodig was, maar zij kent mijn sportieve levensstijl niet. Ik wil zo snel mogelijk weer het krachthonk in. Ik ben door de fysio-vrienden geadviseerd om een sportfysiotherapeut te zoeken. Ik krijg een website mee van een van hen waar snel en gemakkelijk op te zien is waar de dichtstbijzijnde sportfysiotherapeut praktijk houd (voor de URL: http://www.sportzorg.nl/sportzorg/zoek-een-sportzorg-aanbieder.html). Maandag toch maar weer even gekeken bij de sportschool. Even buik en benen trainen. Begin nu zelfs jaloers te worden op de beachboys die staan te kwetteren rond de lichtere barbells. Is zijn torso nu breder dan het mijne? Het moet de lichtval zijn... Dinsdag dan eindelik een mail gestuurd naar een sportfysiotherapeut. De beste man heeft Olympische sporters onder behandeling. Zal hij tijd voor mij hebben? Ik word na tien minuten door hem opgebeld. Natuurlijk heb ik tijd! Donderdagmorgen ingepland voor een eerste consult. Het is een last van mijn schouders (no pun intended). Met goede moed, maar toch ook wat zenuwachtig maak ik mijn opwachting bij de sportfysio. Na een inleidend gesprek komt hij ter zake. Ik heb ruim een uur met hem gepraat. Hier volgt een korte samenvatting van de punten:

- het schoudergewricht heeft tijd nodig te herstellen. Vooral de vier kleine peesjes onder de monnikskapspier zijn uitgerekt. Ook de Rotator Cuff is waarschijnlijk beschadigd. Tevens is het kraakbeen hoogstwaarschijnlijk beschadigd. Dit kunnen ze pas zeker weten met een MRI-scan. Als dit nodig blijkt kan ik deze scan laten maken in de praktijk van de orthopeed/kinesist die in hetzelfde pand huist. Dit hoeft echter alleen als mijn schouder niet naar wens hersteld. Niet alleen de genoemde pezen, maar tevens mijn hele lichaam hebben rust nodig. Een aantal redenen: zacht weefsel (e.g. kraakbeen en pezen ) hebben een slechte doorbloeding en daardoor een lange hersteltijd. Dit zijn nu juist het weefsel dat beschadigt raakt bij een dislocatie. Daar de schouder het ankerpunt is van enorm veel spieren (borstspieren en rugspieren tot aan je achtste rib aan toe!) beweeg je hem constant. Een beetje is niet erg, maar teveel is niet goed voor het herstel.
- voordat je weer terug gaat naar het trainen met zware gewrichten moet je de kleine spiertjes de tijd geven te helen en te sterken. Ten behoeve van dat doel laat de fysio me een aantal oefeningen zien met een zeer licht elastiek. De oefeningen zijn (vrijwel) statisch. Ook laat hij me een paar oefeningen zien die geheel statisch zijn. Ik moet drie keer per dag, naast het doen van mijn mobiliteitsoefeningen, de oefeningen volbrengen.
- volgens de fysio is mijn grootste valkuil het volgende: begin, hoe tegen je zin het ook is, niet te vroeg met trainen. Veel mensen gaan te snel terug naar het fitnessen. Op die manier lijkt het goed te gaan. Je grote schouderspieren herstellen snel en nemen de taak van de gewrichtsstabilisatie over van de kleinere pezen. Deze compensatie is echter vals. Hiervoor blijven de kleine peesjes zwak en is het risico op recidive groot.
- Verander je eetpatroon tijdens de periode dat je niet kan trainen. Je verbrand veel minder calorieën en je wilt natuurlijk niet dik worden.
- wil niet te snel van de mitella af. Vooral 's nachts kan het geen kwaad er een te dragen. ‘s Nachts beweeg je immers nogal eens. Het zou zuur zijn als daardoor je schouder weer uit de kom schoot.
- de fysio zegt dat mijn genezing in mijn eigen handen ligt. Eerst genezen; dan spiermassa opbouwen. Wie te snel wil heeft een grote kans op terugkeer en chronische schouderklachten (zoals chronische pijn). Met deze informatie in mijn hoofd loop ik naar mijn werk.


Week 4: dag 21-28

Vandaag alweer drie weken geleden sinds D-day. De nieuwe oefeningen zijn uitdagend, maar het voelt goed. Wordt wel krankzinnig van die mitella. Ook mijn vrouw begint het beu te worden. Cowgirl en Reverse Cowgirl verliezen ook na een tijdje alle charme als het je enige opties zijn...

Vanaf zaterdag eindelijk geen mitella meer om. De eerste dagen voelt het vreemd (nog steeds dat “losse” gevoel), maar in de loop van de week wordt dat steeds minder. Doe trouw mijn oefeningen. Bij het doen van de statische krachtoefeningen voelt het aan het begin van de week nog wat gevoelig. Dit wordt echter al snel minder. Qua mobiliteit gaat het goed. Ik kan mijn arm weer in vrijwel alle posities brengen, al voel ik wel dat ik nog maar weinig power in mijn schouder heb. Dat zal dus weer helemaal opgebouwd moeten worden. Ben deze week drie keer naar de sportschool geweest. Heb benen+buik getraind en veel cardio (fietsen). Heb ook heel voorzichtig een biceps oefening gepakt voor mijn geblesseerde arm. Het voelde goed aan. Totaal geen pijn. Vrijdag ben ik weer bij de sportfysio geweest. Hij heeft wat oefeningen met me gedaan. De revalidatie verloopt volgens hem voorspoedig. Ik heb een zwaarder elastiek mee gekregen en ik moet de intensiteit van de oefeningen iets opvoeren. Volgende week ga ik beginnen met kinetische krachtoefeningen (e.g. front-raises met elastiek). Ik ga ook weer rustig aan beginnen met rennen vanaf volgende week. Heb afgelopen zaterdag zwarte piet gespeeld tijdens de sinterklaasintocht in ons dorp. Heb rustig aan gedaan en de schouder voelde goed aan. Begin toch steeds meer hoop te krijgen dat het herstel vlug zal gaan. Over een week of twee mag ik van de fysio rustig aan weer met dumbbells trainen. Kan niet wachten tot het zover is. Ik slaap voorlopig ‘s nachts nog met mitella, al is het alleen om ervoor te zorgen dat ik in mijn slaap m'n arm niet in rare posities beweeg. Ik ga hier nog een week of twee mee door. Ik gebruik mijn geblesseerde arm nu steeds meer onbewust (bijvoorbeeld bij het aanpakken van iets). Dit is een goed teken volgens de fysio. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat ik me helemaal niet meer bewust ben van de blessure.

Week 5/6/7: dag 28-49

Door de weken heen merk ik langzaamaan progressie. Elke week krijg ik zwaardere kinetische oefeningen om de spieren in mijn schouder op te bouwen. In week 7 ben ik rustig aan weer begonnen met het trainen van de biceps en triceps van de geblesseerde arm. Ik heb nauwelijks aan spiermassa ingeboet, waarschijnlijk omdat ik intensief benen heb getraind. Alleen mijn geblesseerde arm is qua massa afgenomen, maar ik merk dat de kracht langzaam terug keert. De stijfheid is vrijwel weg en ik heb het idee dat de resterende gevoeligheid eerder ligt aan verzuring door het vele trainen met de elastieken (3 keer per dag een sessie van een half uur) dan door de blessure zelf. In week 8 ga ik met de sportfysio kijken of ik rustig aan kan gaan beginnen met het trainen van mijn schouder met dumbbells. Ook ga ik proberen weer een aantal borstoefeningen te pakken. Het is niet nodig gebleken een scan van de blessure te laten maken. Een operatie is ook niet nodig. Het is de bedoeling dat mijn lichaam zich op natuurlijke wijze hersteld.



---------- Post toegevoegd Fri 16 Nov 2012 om 19:20 ----------

Week 8/9/10:

To be continued


---------- Post toegevoegd Fri 16 Nov 2012 om 19:21 ----------

gereserveerd
 
Ikzelf bevind me momenteel 3 weken 2 a 3 dagen na mijn eigen "d-day"
dokters hebben een Ankro CT voorme voorgeschreven (vind geen info op internet maar w/e)
die ankro ct is een vloeistof die ze binnen 4 weken zullen in m'n schouders inspuiten en dan zullen ze zien hoe het zich verspreidt in mijn schouderspier en waar er dus nog teveel ruimte is of niet.

Ik ben een stuk jonger dan jij (18) en ze geven het 60-90% kans dat het nogmaals een luxatie wordt, gebeurt dit dan volgt er een operatie.

Indien die vloeistof van de ankro ct ook verteld dat het herstel te min is, ook operatie. Na de operatie als die zou volgen wordt het sowieso een jaar lang revalideren, no gym. Zonde van die 2 jaar dat ik hard getraind heb.

Tussen hier die ankro ct binnen 4 weken is er 60x kine voorgeschreven om m'n schouder te versterken, en de mitella mag overdag eindelijk af. Tijdens de eerste week heb ik wel nooit pijnstillende middelen moeten nemen het viel nog goed mee, maar zwijg me van de dag zelf -> mijn schouder luxeerde en het lag er 3 u uit tot een spoeddokter hem er in plaatste (eerst ambulance dan vervoer dan wachten wachten foto's wachten wachten reluxatie) dan week thuis, eerste controle na 7 dagen dan 14 dagen thuis elleboog & pols mobiel houden en na 3 weken dus het nieuws van die ankro & potentiële operatie.

Hoop dat de updates komen ben heel geïntresseerd.

Mvg Niels
 
Heb hem drie keer eruit gehad, is best wel janken maar pop hem er gewoon weer in door hem te laten hangen met me handpalm naar buiten en dan ff een duwtje met me linker hand.
Me vrouw vond het ook zo eng toen ze het een keer zag.

Ik ga gelijk verder trainen daarna, eerste hulp, mitella, op je rug slapen??? Nee dat heb ik niet nodig.
**** pas als ik echt stuk ga stop ik maar dit comes with the game, verder niet moeilijk over doen alleen de pijn als hij eruit ligt is wel echt vies, ik kan me pijn wel goed hebben maar als ie de kom ligt weet je echt niet wat je moet tot je weer gaat ademenen en bij je postieven in een hoekje staat en hem terug kunt poppen wat een heerlijk gevoel is.

Mensen om me heen gingen dood aan kanker, bij me beste vriend moesten er ribben uitgezaagd worden om hem te proberen te redden worden maar tevergeefs. Dat was volgens mij pas pijn.
Schouder uit de kom is kinderspel vergeleken met dat
 
Update toegevoegd
 
Nee, nog niet even vlot als de andere kant. Heb nog moeite met 2 posities. De uitwaardse rotatie met de elleboog in de zij gehouden is nog lastig (kan nog niet zover als bij mijn goede arm). Ook is het moeilijk de positie aan te nemen waarbij de arm naar buiten staat en de hand naar boven wijst, elleboog in een hoek van 90 graden (de positie die je bijvoorbeeld aan neemt bij het trainen op de peck-deck machine). Beide posities gaan wel, maar kosten nog wat moeite ivm stijfheid. Ook beweeg ik de arm langzamer dan mijn goede arm. Het feit dat ik hem überhaupt in alle posities kan bewegen stemt echter hoopvol. Ik heb niet het idee dat ik mobiliteit verloren heb.

Hoe gaat jouw herstel?
 
Vrij goed, ben nu ook bijna 5 weken verder en vollop bezig met kinesitherapie. Binnen 2 a 3 weken gaan ze een scan doen om te zien of m'n labrum & gewrichtskapsel ver verschoven is dan zal ik meer weten, evt operatie dan. Maar voor de rest kan ik hem ook wel bijna in elke positie brengen maar zeker niet vlot, ik kan alledaagse dingen wel gemakkelijk doen zonder last. Best wel k*tten, ik heb 10 u sport per week (sportschool) en daar moet ik altijd aan de kant zitten terwijl het echt nijpt om terug actief te gaan sporten, maar dat gevoel heb jij vast ook wel ;) (vooral achteruitgang van spiermassa is een dagelijks pijnpunt)
 
Ja, dat is voor mij ook het zuurst. Hoezo moet je een scan laten doen? Verloopt het herstel niet naar wens? Ze vertelden mij dat als alles goed gaat ik me niet niet verder te hoef laten scannen. Misschien heeft het met leeftijd te maken. Hoe oud ben je als ik vragen mag?
 
Ja, dat is voor mij ook het zuurst. Hoezo moet je een scan laten doen? Verloopt het herstel niet naar wens? Ze vertelden mij dat als alles goed gaat ik me niet niet verder te hoef laten scannen. Misschien heeft het met leeftijd te maken. Hoe oud ben je als ik vragen mag?

18, ik denk ook dat het daaraan ligt (nog niet helemaal volgroeid) en ik sport ook gemiddeld 40 u per week inclusief contactsporten dus ze namen het zekerste voor.
 
Aah, daar zal het wel mee te maken hebben. Nou succes ermee en ik houd je op de hoogte via deze thread.
 
Update toegevoegd.
 
Vandaag m'n anthro ct-scan gehad en het blijkt dat ik een instabiele schouder overhou, ik heb 3 keuzes -> laten zoals het is, maar bij 2de luxatie volgt er operatie
-> Kijkoperatie en anatomisch herstel van een jaar luxatie percentage komt nog op 20 %
-> snijoperatie (zwaarder) en herstel van 3 maand, kans op luxatie is zeer klein om dat het echt goed vast zal zitten door een stuk bot
ik neem waarschijnlijk optie 3 aangezien ik nog veel schokken zal moeten opvangen.

blijkbaar heb ik minder geluk dan jij ;).
 
Hey Fiddler

interessante verhaal en nice updates

mijn rechterschouder raakte uit de kom met raften :-( na een val bootje vol op mijn arm
na een klein uurtje weer terug gezet door de doktor.

afgelopen donderdag was ik bij de specialist die mij 6 weken rust voorschreef
lijkt me nogal lang maar ok, ik doe gewoon oefeningen elke dag die ik op de filmpjes zie tegen stijfheid

had jij nog een update? train je nu 100% of?

ik twijfel tussen een operatie of natuurlijke herstel want heb geen zin dat die nog een keer eruit vliegt

sport namelijk ook circa 9 maal per week - fitness voetbal thaibox

thnx
 
interesting read
 
afgelopen donderdag was ik bij de specialist die mij 6 weken rust voorschreef
lijkt me nogal lang maar ok, ik doe gewoon oefeningen elke dag die ik op de filmpjes zie tegen stijfheid

ik twijfel tussen een operatie of natuurlijke herstel want heb geen zin dat die nog een keer eruit vliegt

Waarom doe je dan op eigen initiatief oefeningen als de specialist je 6 weken rust voorschrijft? Laat je ten minste begeleiden door een fysio als je iets wil doen. Zo'n dingen zijn belangrijk als je het natuurlijk wil laten herstellen. Heb al verschillende mensen hun schouder weten verkloten door niet te luisteren naar gespecialiseerd advies en dingen te doen die ze op internet vinden.
 
6 weken rust is namelijk extreem lang

wat ik doe is enkel licht met mijn arm rondjes draaien tegen stijfheid, staat overigens in alle officiele documenten van ziekenhuizen als verplichte oefening tegen stijdheid te doen na de eerste week

als je 6 weken je arm in de mitella houdt dan krijg je hem waarschijnlijk nooit meer recht :-)
 
6 weken rust is namelijk extreem lang

wat ik doe is enkel licht met mijn arm rondjes draaien tegen stijfheid, staat overigens in alle officiele documenten van ziekenhuizen als verplichte oefening tegen stijdheid te doen na de eerste week

als je 6 weken je arm in de mitella houdt dan krijg je hem waarschijnlijk nooit meer recht :-)

Als uw schouder uit de kom is geweest heb je een probleem gehad aan het (voorste) schouderkapsel. Dat is waarschijnlijk de reden waarom je nu een gevoel van stijfheid hebt. Pendelen kan er nog mee door maar andere oefeningen waarbij je teveel het schouderkapsel belast zijn nadelig voor het herstel.

Zes weken is klassiek bij een schouderluxatie. De meeste mensen worden dan ook naar een therapeut gestuurd zodat ze weten wat ze wel en niet mogen doen. Met oefeningen op eigen initiatief doe je vaak meer verkeerd. Met de juiste oefeningen ga je het herstel net bevorderen dus niemand zegt dat je 6 weken je arm in die mitella moet houden.
 
Back
Naar boven