Sociale contacten - ontgoocheld

[Ano_54321]

Effe een ernstiger onderwerp aansnijden op deze 1ste januari van het nieuwe jaar... Ik ben hier anoniem dus dat maakt het gemakkelijk om open te zijn over ontgoochelingen waardoor ik me soms wat somber voel. Depressief voel ik me niet.

Ik richt me niet tot het jonge geweld op dit forum want die kunnen zich allicht moeilijk plaatsen in mijn verhaal. Ik richt me eerder tot de 30+ers hier op het forum

Voor wie wil verder lezen, hier een schets:

Ik ben een dertiger met een goede job en een fantastische vrouw. Financieel hebben we het goed, we moeten zoals iedereen verstandig omgaan met ons geld maar we komen elke maand rond, we zien elkaar echt heel graag en steunen elkaar door dik en dun. Op dit gebied voel ik me de gelukkigste man ter wereld.

Al een lange tijd (1-2 jaar) groeit het gevoel bij me dat ik in de sociale contacten die ik heb, veel energie moet steken om uiteindelijk weinig in de plaats te krijgen. Het is niet zo dat ik bewust een score bijhoudt en dat ik telkens iets terug verwacht wanneer ik iets voor iemand doe. Zeker niet. Maar het valt me op dat bij bijna alle relaties de balans doorslaat naar het negatieve en verlies hierdoor de zin/energie om aan die relaties te werken.

Er zijn bijvoorbeeld mensen in mijn familie en kennissenkring die het moeilijk hebben om hun leven op de rails te krijgen. Hun situatie is soms nogal chaotisch (financiële problemen, echtscheidingen, depressies, last van gierigheid, ...). Het valt me steeds zwaarder om met deze mensen om te gaan. De afgelopen jaren hebben we ontelbare etentjes, spelletjesavonden, feestjes, ... georganiseerd.

De problemen beginnen al bij het samenstellen van de groep die we willen uitnodigen. De ene ligt in conflict met de ander waardoor we al op voorhand moeten knutselen om een passende combinatie te vinden. We voorzien dan vervolgens wat drank en snacks en sommige personen lijken nooit tevreden. Hier of daar een opmerking over het aanbod dat niet goed genoeg is, terwijl het net die mensen zijn die zelf nooit iets organiseren.

Dan zijn er de koppels waarvan je op voorhand al vreest dat ze onderling alweer ruzie gaan maken omdat hun relatie niet goed zit. Het is dan altijd een goed idee blijkbaar om te ruziën 'op verplaatsing'. Ga dan gewoon uit elkaar als het niet meer gaat. Wanneer dat dan gebeurt vallen ze in een depressie, ook gezellig.

Er is dan ook nog het soort mensen die op alles jaloers lijkt te reageren en steeds over alles moet weten hoeveel het heeft gekost. Om vervolgens te zeggen dat ik gek ben om zoveel te betalen voor dit of dat.

Laat ik het hier maar bij houden, ik kan namelijk nog een lange tijd verder gaan. Sommige zaken zijn altijd al zo geweest (vb: gierige familie/kennissen) andere zaken zijn zo geëvolueerd (echtscheidingen, relationele problemen, depressies, afgunst/jaloezie, ...).

Deze sociale contacten die ik al jaren ken en waar ik vroeger mooie momenten mee heb beleefd, het zijn gewoon energievreters geworden. Mijn voornemen voor 2018 is om die energievreters te vermijden want het leidt gewoon tot de ene ontgoocheling na de andere, maar de realiteit is dat er eigenlijk bijna niemand meer zal overblijven. Eigenlijk best zielig.

Het is puur omwille van nostalgie dat ik de voorbije 1-2 jaar ben blijven proberen om het samen gezellig te hebben maar op een gegeven moment weegt het allemaal niet meer op. En dat breekpunt lijkt nu gekomen (heavy om dat zo te verwoorden maar voor dramatisch effect laat ik het staan). Misschien moet ik als voornemen maar eens grote kuis houden in mijn contacten.

Ik wou maar effe wat frustratie van me af schrijven. Bedankt om te lezen

Depressief voel ik me echt niet hoor, gewoon heel ontgoocheld. Misschien is het wel de normale gang van zaken als dertiger, dat veel contacten wegvallen.

 

[Galen]

Helemaal gelezen.

Ik herken mij er gelukkig niet in, want ik heb geen sociale contacten. Maar zo te lezen gedragen ze zich nogal kinderachtig.

 

[Ano_54321]

Helemaal gelezen.

Ik herken mij er gelukkig niet in, want ik heb geen sociale contacten. Maar zo te lezen gedragen ze zich nogal kinderachtig.

Misantroop-clubje oprichten?

 

[Pillz]

Je wordt gebruikt man.
Zo zie ik het.
Geef ze 1 vinger en ze pakken je hele hand.
Echte vrienden kan je altijd op 1 hand tellen.

Hoe kleiner je cirkel, hoe gelukkiger je (waarschijnlijk) wordt.

 

[040B]

Wellicht is dit die dip waar mensen het over hebben als ze off gaan?

Maar even serieus... relaties met mensen onderhouden is geven en nemen. Als je het gevoel krijgt dat het in de loop der jaren veranderd is, praat er dan een keer met die gene over. Kun je het samen niet oplossen, dan moet je misschien beter afscheid nemen.

 

[Scarface17]

Als je het gevoel krijgt dat het in de loop der jaren veranderd is, praat er dan een keer met die gene over. Kun je het samen niet oplossen, dan moet je misschien beter afscheid nemen.

Zo dacht ik er ook over. Als het echte vrienden zijn dan kan je ze dat gewoon vertellen en kan je er samen over praten. Als dat praten al teveel is voor je vrienden, of ze herkennen zich totaal niet in je verhaal en willen niets veranderen, dan weet je genoeg.

 

[Ano_54321]

Je wordt gebruikt man.
Zo zie ik het.
Geef ze 1 vinger en ze pakken je hele hand.
Echte vrienden kan je altijd op 1 hand tellen.

Hoe kleiner je cirkel, hoe gelukkiger je (waarschijnlijk) wordt.

Mijn vrouw vertelde me dat de afgelopen jaren ook vaak. Dat men van me profiteert maar ik probeerde het te verbloemen en overhaalde haar steeds om die mensen nog een kans te geven.

Wellicht is dit die dip waar mensen het over hebben als ze off gaan?

Maar even serieus... relaties met mensen onderhouden is geven en nemen. Als je het gevoel krijgt dat het in de loop der jaren veranderd is, praat er dan een keer met die gene over. Kun je het samen niet oplossen, dan moet je misschien beter afscheid nemen.

Of een bijwerking van finasteride dat ik gebruik?

 

[Natty87]

Heb ook als 30er weinig sociale contacten.
Mijn vrienden zijn op 1 hand te tellen en herken bij hen niet het geen wat je schetst.

Wel heb ik dit zeker in het verleden meegemaakt en denk dat dit deels ligt aan het soort vrienden maar ook deels aan jezelf en teveel willen pleasen en goed doen en maybe te hoge verwachtingen hebben van je vrienden. (Als het zelfde doen als jou etc en zij hier toch anders in staan)

Je kunt er zelf veranderingen in aan brengen door bijv minder mensen te pleasen en doen wat jij wilt.
En als het je teveel tegen staat en niet weet wat je eigenlijk echt aan de vrienden hebt overwegen deze te beëindigen.

Imo zijn echte vrienden op 1 hand te tellen.

 

[040B]

Finasteride zou je als natty sowieso niet moeten gebruiken imo.

 

[tymboo]

Ik heb inmiddels al een paar jaar de stelregel dat ik alleen nog maar ‘sociale’ dingen doe die ik zelf ook echt leuk vind. Dat betekent dus ook alleen sociale contacten onderhouden met mensen die ik leuk / aardig / interessant vind en dan valt er heel veel af.

Het houdt onder andere in dat ik niet meer naar ongemakkelijke verjaardagen van ooms, tantes, schoonzussen, aangetrouwde neven of vrienden van vriendinnen ga, dat ik niet naar een kerstdiner ga als de hele kouwe kant erbij is, dat ik niet naar ongemakkelijke aan werk gerelateerde feestjes ga, dat ik niet een lang weekend in centerparcs ga zitten als ik daar geen zin in heb, dat ik bvb ook vandaag niet meeging met ‘verplichte’ nieuwjaarswensen et cetera. Mijn vrouw heeft veel minder moeite met het opvoeren van dit soort sociale toneelstukjes en neemt dan dus de honneurs regelmatig waar.

Het betekent tegelijkertijd dat ik voor dat selecte groepje mensen waar ik wel veel om geef of die ik graag zie (gezin, enkele directe familieleden, paar goede vrienden en collega’s) extra veel aandacht heb en dat dat ook onvoorwaardelijk is. Ik hoef daar geen ongemakkelijke etentjes voor te bezoeken of vervelende verjaardagen, ik kan ze ook een jaar niet of nauwelijks spreken en vervolgens gewoon weer verder gaan we waren.

Het zal egoïstisch zijn in de ogen van sommigen maar het lucht enorm op. Iedereen in mijn omgeving weet het ook wel van mij en accepteert het geloof ik ook wel. Zo niet, jammer dan. Ik heb hiermee een hoop negativiteit uit mijn leven verwijderd.

 

[RFFNCK]

Heb op m'n 26e nu eigenlijk al zo goed als niks. Vaak laten vallen door vrienden en uit elkaar gegroeid en er ook tegenaan gelopen dat er vaak gewoon weinig terug komt.

Ook weinig behoefte aan veel sociale contacten tho, houd wel van alleen zijn. Bezoek ook eigenlijk alleen mijn ouders, verder niet echt andere familie.

Een fijne relatie is dan weer wel een grote plus, hoewel dat ook is weggevallen bij mij. Maar zoiets scheelt wel, dan heb je niet veel meer nodig imo.

Met fulltime werken en het trainen trouwens ook weinig tijd voor meer contacten. Steek ik dan liever in relatie.

 

[Galen]

Wat moet je ook met sociale contacten als je de DBB-familie hebt

 

[Ano_54321]

Bedankt voor de reacties alvast.

De timing lijkt misschien raar om dit op 1 januari te posten maar de voorbije weken hebben we vaak samen gezeten met familie en 'vrienden' waardoor de frustratie opnieuw wat groter is geworden. De situatie zoals tymboo ze schetst is wat ik ook wel wil: gedaan met mezelf te dwingen om sociale contacten te onderhouden. Gewoon tijd stoppen in contacten die het waard zijn. Mijn voornemen voor 2018

Natty87; ik denk dat je gelijk hebt. Ik heb al te vaak mensen proberen pleasen en maak de ontgoocheling dus nog groter voor mezelf.

 

[Hoody]

Kerstdiner is vaak ook ongemakkelijk voor je onderrug.

 

[Ano_54321]

Kerstdiner is vaak ook ongemakkelijk voor je onderrug.

Wel goed voor buikgainzzz

 

[marina1975]

Je hebt vrienden en vrienden... Als je begrijpt wat ik bedoel... Als er echt wat is dan leer je je echte vrienden pas kennen...
Veelal hou je maar een handvol over.... als je er al zoveel overhoudt. Maar dat zijn dan wel vrienden waar je echht op kan rekenen.

 

[Derksen]

Soms zijn mensen zich niet bewust van hoe iets overkomt en nemen wellicht te vaak voor lief dat de ander blijft doen zoals hij of zij vaak doet. Wanneer altijd dezelfde iets zal organiseren rondom verjaardagen dan sluipt er vanzelf in dat anderen daarvan uitgaan. Terwijl de persoon die dit doet het misschien wel leuk zou vinden als iemand anders eens iets zou organiseren.

Anderen nemen onvoldoende initiatief om iets af te spreken maar vinden het wel leuk om met mate uitgenodigd te worden. Weer anderen zijn graag op zichzelf. Hoe ouder je wordt hoe meer bepaalde levens worden geregisseerd door de diverse rollen die men heeft en/ of zich laten aanmeten. We hebben allen nou eenmaal 24uur per dag, waarvan er gemiddeld zo'n 18-20 vastliggen door slaap, werk, eten.

Probeer zoveel mogelijk iets te doen en geven wanneer je dat leuk vindt, niet omdat je er iets voor terug verwacht en/ of denkt dat zoiets hoort. Maak het bespreekbaar met de mensen waar je graag iets mee afspreekt en houd een vinger aan de pols. Merk je onvoldoende effect stop dan met het bespreken en accepteer zoals het is of heroverweeg jouw positie in de relatie. Je lijkt een attent persoon door jouw verhaal, maar ervaart wellicht onvoldoende waardering. Dat is niet goed of fout, het is zoals het is. Giet het in een vorm die voor jou meer in balans is.

 

[PartyPiet]

Klinkt alsof je dit boek nodig hebt:

bol.com | Life-Changing Magic of Not Giving a F**K, Sarah Knight & Sarah Knight | 9781784298463 |...

Kort samengevat: leren nee zeggen en stoppen met energie pompen in zaken waar je weinig of niets voor terug krijgt.

 

[PartyPiet]

Heb op m'n 26e nu eigenlijk al zo goed als niks. Vaak laten vallen door vrienden en uit elkaar gegroeid en er ook tegenaan gelopen dat er vaak gewoon weinig terug komt.

Ook weinig behoefte aan veel sociale contacten tho, houd wel van alleen zijn. Bezoek ook eigenlijk alleen mijn ouders, verder niet echt andere familie.

Een fijne relatie is dan weer wel een grote plus, hoewel dat ook is weggevallen bij mij. Maar zoiets scheelt wel, dan heb je niet veel meer nodig imo.

Met fulltime werken en het trainen trouwens ook weinig tijd voor meer contacten. Steek ik dan liever in relatie.

Je verhaal komt heel zielig over maar het is wel degene waar ik me het meeste mee identificeer. Na hier en daar wat gelezen te hebben tot de conclusie gekomen dat ik blijkbaar een 'introvert' ben aangezien ik, net zoals jij, het regelmatig prettig vind om alleen te zijn (al helpt phenibut aanzienlijk voor die paar sociale 'verplichtingen'). Trainen doe ik dan ook het liefste alleen. Voor mn gevoel ben ik anders ook alleen maar bezig met 'sociaal doen' en resulteert dat uiteraard in een waardeloze training. Ben zelf inmiddels 35, kansloze 'vrienden'uit mn leven verbannen en amper nog op stap (want daarna kater, niet trainen etc.). Daardoor nu wel mn leven redelijk op de rit met gezin, goede baan en vakantie wanneer ik wil. Toch heb ik ook regelmatig het gevoel van..waar doe ik het allemaal voor.

 

[Moraalridder]

Een keer trek je de conclusie