AndroidHealthClinic

SPADE VI's Last Journal (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

SPADE VI

Ripped Bodybuilder
Elite Member
10 jaar lid
Lid geworden
26 okt 2008
Berichten
4.363
Waardering
392
Lengte
1m71
Massa
83kg
yo, bij deze beslis ik om alles wat nu volgt samen te proppen in dit meer overzichtelijke topic waar ik dus alle updates in de beginpost zal zetten.

Zoals vermeld ben sinds eergisteren uit de kliniek teruggekomen en heb daar reeds de situatie uitgelegd gekregen wat mogelijk is. Genezing op zich is echter helemaal uitgesloten. De kanker of gezwellen situeren zich nu:
In m'n linkerbekken (waar er nog een nieuw gezwel bij is)
In m'n linkeronderarm
In m'n linkerkaakbeen (kaak)
In m'n linkerkant van m'n torso
en aan m'n linkersleutelbeen
borstkas en sleutelbeen waren de nieuwe gevallen.
Nu is het plan om bestralingen te gaan doen en dan had ik de keuze 'wachten tot er iets nieuws komt of meteen daarna foto's laten nemen en bespreken voor een nieuwe medicatie aanpak. maar de kans dat die werkt is vrij klein. Dus is heb gezegd van "ok we zullen eerst bestralen en dan meteen foto en meds nemen".

In geval van echte onmogelijk heb ik dan ook gevraagd of de optie Euthanasie mogelijk is indien ik echt nodeloos kom te lijden en er geen uitwegen meer zijn. En die optie is een mogelijkheid mits meerdere aanvragen, want je vraagt tenslotte het einde van je leven aan.

Daarna vroeg ik even of ik met de artsen alleen kon praten. Dus eenmaal alleen met de artsen vroeg ik de vraag van "mag ik tijdens de bestralingen dan geslachtsgemeenschap hebben?" Waarop de arts lachend zei "ja dat wel". Ik zei dan opgewekt "goed, dan is alles besproken:)"

Nu zal ik volgende week ergens dan beginnen met de bestralingen om de pijn tegen te gaan en hopelijk doet het er wat aan eh..En intussen leef ik m'n leven hoe ik wil en ga hoeren nken wanneer ik wil. Is niet echt zuiver maar so what, wie weet is het binnenkort gedaan dus al die morele klootzakken daarbuiten kunnen echt wel m'n rug op and suck my balls.

als er een update is post ik hem meteen in het begin natuurlijk bij deze hoop tekst. Bij deze wil ik nogmaals excuseren voor het aanmaken van een wederom nieuw topic maar bij die laatste van "de zesde ****ing....werd het nogal onoverzichtelijk en werd men verward van is het nou de zesde of zevende keer"? en het is zoals de titel zegt m'n laatste topic dat wil aanmaken omtrent dit gezeik. Theeft geen zin dat ik dutchbodybuilding half loop te vervuilen met m'n k**kertopics he.

Mijn verhaal en Updates:

Ikzelf ben dus zoals ik al eens vermeld heb, patiënt sinds 2007. Hoe is dat allemaal begonnen?

25/06/2007:
ik rook m'n laatste sigaret en spuw een beetje bloed, vreemd dacht ik. Verder niets. Later die nacht blijk ik niet te kunnen slapen en heb ik ongelofelijke pijnen in m'n hartregio. Ik sta op en ondervind dat ik niet meer kan ademen, enkel als ik mijn arm negentig graden plooi en achter m'n rug duw. In deze bizarre pose spoedden we naar het ziekenhuis "spoed". Eerst zien ze daar niets en willen ze me terug huiswaarts sturen. Op aandringen van m'n moeder onderwerpen ze me aan een tweede test en een echo. Daar zien ze echter wel iets. Iets in m'n linkerhartkamer. Er wordt beslist direct te opereren want anders loopt het niet goed met me af en haal ik de volgende week niet

--Een lange en zware hartoperatie doet zich voor en men stuit op iets onverwacht. Men moet stoppen met opereren en ik word in slaap gehouden daar er een interne bloeding is ontstaan en deze maar twee mogelijkheden biedt: ofwel stopt ze en ik leef, ofwel blijft ze duren en sterf ik. Het lot is me goed gezind, ik blijf leven en zie op de intensive care dat ik toch afgestudeerd ben in het middelbaar onderwijs. Ondanks alle kabels in en aan m'n lijf, kan er toch een glimlach af. Ook zie ik bekende gezichten uit de familie en sterkt het vermogen weer aan.

27/07/2007
Bijna een maand gaat voorbij en ik herstel goed van de hartoperatie. De arts moet echter eens met me praten. Hij vertelt me de ware reden achter het stoppen van de operatie, het is niet alleen de bloeding maar naart schijnt was het gezwel in mijn linkerhartkamer niet het enige maar vond men ook een gezwel ter grootte van een plastic drinkbekertje, (je weet wel, die witte wegwerp) vergroeid met mijn linkerlong. Ik weet even niet wat denken. Zit dat ding daar nou nog steeds, hmm, wat nu? De arts stelt voor dat ik me naar Leuven laat overplaatsen en daar voor een second opinie ga.

Leuven: De combat basis tegen deze levensvernietigende nachtmerrie genaamd Kanker

In Leuven aangekomen, krijg ik een kamer en worden de nodige tests gedaan. Ik ontmoet de arts voor een confronterend gesprek en begrijp werkelijk dat ik wederom dood kan gaan als alles niet in een goed traject verloopt. Ik moet een zaadstaal inleveren en een erg zwaar en slopend chemoproces begint. Ik word geconfronteerd met gewichtsverlies en haaruitval, ik voel me niet meer goed en heb nauwelijks zin in gelijk wat. Kotsen en om de zoveel seconden spuwen horen erbij tijdens mijn vijfdaags verblijf in het ziekenhuis voor de chemo. Het effect is erg pijnlijk en naast het gewichtsverlies en haaruitval en misselijkheid, kamp ik met de drang naar niets, helemaal niets, ik wil gewoon liggen en niets voelen.

Tijdens de chemosessies die over de voorbije maanden plaatsnemen, leer ik de gewoonte van even naar de centrale hal te gaan in de uren dat ik nog goed ben en sla ik de gelukkige koppeltjes gade...Zelf begin ik te vrezen dat ik zelf nooit m'n wederhelft ga ontmoeten.

Oktober, 2007:
Het resultaat is binnen, de kern van de tumor is vernietigd, maar de rand en de schil blijken onverwoestbaar, een operatie om de gehele linkerlong eruit te halen is onvermijdelijk. Alweer maak ik me klaar voor een strijd van alweer een zware aard. De avond ervoor placeer ik weer een gebedje en sterk ik mijn vertrouwen op de artsen en mijn wil om te leven.

16/10/2007: De operatie is gepasseerd, ik word wakker op IC, maar kan bijna niet ademen. Wakker worden met maar één long is niet evident en 't voelde voor mij aan als wakker worden maar zoals een vis op het droge,snakkend naar adem. 2 weken passeren en ik voel me al wat beter worden.

----De volgende 8 maanden recupereer ik goed en ontdek ik de pracht van veel mooie muziek. Ik probeer ook terug mezelf in het dagelijks leven terug te gooien. Ook ga ik nog eens langs bij m'n jeugdbeweging waar ik aangesloten zat tijdens hun car/fietsen wash. Iedereen is druk in de weer en ik merk plots een erg doordrukkende aanwezigheid van drie meisjes op die van het aanpalende dorp naar onze jeugdbeweging zijn gekomen. Eén iemand van de drie valt me op in het bijzonder en ik merk op hoe ik lichte kriebels krijg. Ik besluit er geen gehoor aan te geven en fiets terug met m'n neef naar huis. Toch kan ik het niet laten nog eenmaal achterom te kijken en te denken "Verdorie zeg, wat een mooie meid". Een paar weken passeren en ik ga eens langs bij een medeleider die in onze groep zit. Hij stelt voor om anders mee te gaan op buitenlands kamp en ik wil Spanje echter allang nog eens zien, dus ik stem volop in en vraag of ik nog in aanmerking kom om mee te gaan. Alles komt in orde, de zomer breekt aan and off we go !!

Ik heb m'n weg terug naar m'n jeugdbeweging gevonden en ga mee op buitenlands kamp richting Spanje. Hier zie ik echter dat ene meisje weer en word ik tegen m'n wil zwaar verliefd, maar ik durf er niet aan toegeven want ik weet hoe vrouwen me zien. Als een monster, een gedrocht. Toch blijft het groeien en groeien en meteen na het kamp krijg ik last als ik niet meer in haar buurt ben. Ik besluit alle moed bijeen te rapen en desondanks ik schrik heb om te praten tegen meisjes raap ik m'n ballen bijeen en begin ik sturen om te vragen om iets te doen. We spreken uiteindelijk af maar de gevoelens blijken niet wederzijds te zijn als ik er uiteindelijk voor uitkom (later zou ik via een kennis vernemen dat ze nooit gevoelens voor me zou kunnen krijgen), toegegeven, het kwam voor haar ook als totaal onverwacht en ik weet dat ik het beter niet had mogen doen. Maar ik kon niet met die hartpijn blijven lopen, maar dat het erger ging worden wist ik ook niet...ik weet niet waarom ik het steeds zo snel wil doen, noem het een foutieve instelling langs mijn kant (Een aanslepende depressie met moodswings voor de rest van m'n leven, en nooit meer hetzelfde zijn staat me te wachten) -----

September 2008:
De afwijzing valt me zwaar, eten en gewoon goed nadenken lukt niet meer zo goed maar ik vind lichtelijke steun in het feit dat ik kan motorrijden en wonderbaarlijk kan fitnessen met één long. De maanden vliegen voorbij, maar ik kan het niet laten aan dat meisje te denken en stort me de drank in en slaaploze nachten en constante twijfel en ongeloof in mezelf komen aan de lopende eeuwig durende band. Hoe komt het dat ik zo vaak aan haar dacht en er niet over kon geraken, simpel, als je iemand tweemaal in de week voor een paar uur moet aanzien, dan lukt dat gewoonweg niet. Zeker niet als je gevoelens zo sterk waren. Ik had er alle respect voor dat zij het zo niet kon zien en dat ze geen gevoelens voor me had/kon krijgen en besefte ook dat het haar fout niet is, dat ze daar natuurlijk helemaal niet aan kon doen. Maar toch, ik voelde me oh zo verloren en teneergeslagen.
Vier maand later: Vreemde tekens doen zich voor, alsof het lot me wil duidelijk maken het niet op te geven en dat zij werkelijk de persoon is. Ik besluit alles te negeren omdat ik denk dat het normaal is dat je zaken gaat beginnen zien maar sommige tekens kon ik echter niet negeren zoals de vrachtwagen die ik tot driemaal toe voor m'n neus kreeg geduwd en waarvan de letters afgegaan waren of bedekt waren met een zandlaag zodat alleen haar naam er stond. Verscheidene andere nogal drukkende tekens deden zich voor over de verlopende tijd. Ik voelde me er alleen slechter bij worden en besloot op de tanden te bijten.

08/2009: Uiteindelijk moest het ervan komen met al die onrustigheid, stress, alcohol en slapeloosheid. Het herval is dan uiteindelijk gekomen. Er wordt een metastase in de rechterlong ontdekt, m'n enige long is nu ook niet meer ongeschonden. De vrees werd een beetje werklijkheid en wederom spookte de angst door m'n hoofd, ik ga alleen moeten sterven, zonder ooit liefgehad te hebben. En wie ik liefhad, zag het zo niet. Ik voelde me werkelijk op het randje af verwaarloosbaar.

09/2009: Ik melde me aan in het ziekenhuis en stel me op in een ziekenhuiskamer; diezelfde avond en vroege morgen denk ik alleen maar alweer aan "haar". Als ik dan toch misschien kans heb de pijp uit te gaan, dan kan het maar beter denkend aan iets/iemand mooi zijn. Met haar in m'n gedachten word ik naar het OK gereden en krijg ik het masker opgezet. Ik denk nog snel "Als het fout loopt, zou dit dan sterven in een illusie zijn?". De operatie aan de rechterlong is gebeurd zonder complicaties, alles check, en ik mag, na de nodige tijd in het ziekenhuis, naar huis.

12/2009: "Het" slaat alweer toe, maar nu in de rechterlob van m'n schildklier, hiermee wordt ook het spijtige einde ingeluid van m'n fitnesshobby en m'n stressuitlaat. Verslagen ben ik opnieuw...

03/2010: Diagnose botletsel (uitzaaiing in het bot) is vastgesteld.

05/2010: Een nieuwe uitzaaiing wordt ontdekt in m'n linkeronderarm. Ik verlies een beetje moed en ben nog steeds van slag door m'n oneindige liefde voor dat ene meisje. Ik word niet goed van de weg die m'n lot moet afleggen en besluit na drank, bidden, pscychologen en schrijven een drastische stap te zetten naar het vergeten van dat meisje. De wereld van prostitutie. Misschien dat betekenisloze coïtus de pijn en het verlangen om bij haar te zijn zou wegnemen. De toekomst zou alweer gaan uitwijzen dat ik ernaast zat.

02/08/2010: Een nieuwe uitzaaiing wordt ontdekt (wekedelen letsel van de linkerparotis, DD: metastase)

18/08/2010: Simulaties laten tekenen en morgen aanvang bestralingen en geïnf. naar afspraak euthanasie arts in case of...

21/08/2010: De pijn is tergend en continue aanwezig, tumor in de kaak lijkt groter geworden door bestraling. Nog vier stralingen te gaan eten wordt moeilijker, linkerkaak raakt gevoelloos en gehoor raakt aangetast (met name constant getuut bij hogere klanken dan normaal spraakvolume)

22/08/2010: Naar spoed gereden om 7u in de ochtend, pijn te ondraaglijk, medicatie misselijkmakend, niet meer kunnen bijten of duidelijk praten. Twee spuiten gekregen met Primperan en Voltaren.

05/09/2010: We zijn nu een tijdje verder, de misselijkheid is volledig uit het systeem of toch bijna helemaal. Enkel de frequente pijn in de mond en het opmerken van verslechtering in m'n manier van gaan (bewegen, stappen) door pijnscheutjes. Ook vrij confronterende tijden die nu zijn en gaan komen met binnenkort een afspraak bij palliatief support en al een beetje nadenken over uitvaart wat vrij slopend is.


17/09/2010: Heb sinds een week constante pijnen, krijg nu pijnbestrijdingsmedicatie die ik systematisch moet innemen en ben net terug van anderhalfuur durend gesprek met de euthanasie begeleiding (palliatief support team). Vrij verhelderend gesprek maar ook confronterend (niet in de aard dat ik lig te bleiten, maar meer in de trant van "ow, dus dat gaat er gebeuren"....Heb nu de papieren mee naar huis, ik ga het nu even laten bezinken en even nadenken. Volgende maand ga ik er weer heen...EN KHEB WEER EEN UITZAAIING IN M'N ENIGE STUK LONG...dus da's wel zwaar klote. Ben wel gestart met experimentele medicatie die de groei normaal een beetje hoort te stoppen...maar ik heb er niet veel hoop in. Als de tumor die nieuw is in m'n long te groot wordt krijg ik ademhalingsproblemen en kan ik uiteindelijk een verstikkingsdood sterven.

15/12/2010: Vorige week donderdag scans laten nemen en begon er echt voor te vrezen dat het nu al gedaan zou zijn,,,,maar!! het is allemaal binnen stabiel perken dus deze man is superblij en gaat er zeker nog een paar maand bij zwieren

15 en 16/03/2011: Heb CT scan gehad, en alles bleek dus nog steeds stabiel...that's twice now - ik ben happy en dat is alweer drie maand erbij als het goed is - ook wil ik graag melden dat ik denk dat m'n gevoelens voor dat meisje eindelijk getemperd zijn en misschien dan toch eindelijk weg kunnen gaan, de wereld lacht me werkelijk toe! (Later zou blijken dat ik ernaast zat en dat ik wel degelijk niet zou kunnen ontsnappen aan m'n gevoelens voor haar en dat dit tot de dood zou zijn)

08/06/2011: Alle uitzaaiingen zijn stabiel gebleven, buiten die in m'n long. Dat zijn er ipv één nu drie en die ene duidelijk van een paar millimeter is nu anderhalve centimer groot. Ik kan het niet helpen me toch een beetje naar de zak te voelen. Dat en de snijdende eenzaamheid en doelloosheid, en de angst dat ik "m'n ware" niet meer ga vinden, pfff misschien is mijn grootste angst toch gedoemd om uit te komen, maar ik fixeer me er niet op, ook al is dat moeilijk om dat niet te doen, ik moet genieten van het leven en niet aan vrouwen denken. Maar zoals de film into the wild ons leert, geluk bestaat niet uit menselijke relaties alleen. Dus de moed blijft hoog en de natuur nog altijd prachtig. Al blijkt dit een zinloze truuk om m'n zwarte witte boek van het leven toch iets van kleur te geven. Tevergeefs.

23/06/2011: Vandaag leef ik vier jaar langer dan voozien. Er zijn anderen die niet zoveel geluk hebben. Ik gedenk hen vandaag, al kan ik het niet helpen te denken "was het mij ook maar zo vergaan", daar ik nu wel een beetje in de put zit.


25/06/2011: M'n arm zal gebroken zijn voor de rest van m'n leven, daar die niet meer kan genezen door de bestralingen in het verleden op die zone. Dus motorrijden zal voor eeuwig een vergane droom blijven, en ook de normale auto is nu waarschijnlijk forever off-limits. Ik kan het niet laten me toch weer een beetje meer verslagen te voelen. Ook op emotionele en mentale toestand merk ik weer een sterke daling van positiviteit. Ook blijk ik weer te beseffen waarvan ik wegloop en mezelf maar wat blaasjes wijsmaak. De gevoelens voor het meisje van kamp Spanje zijn ook weer terug, weer sterker dan ooit en ik besef nu dat het me werkelijk zal achtervolgen en kwellen tot ik de dood moet tegenkomen. Pffff, **** my life...In één keer kan het allemaal terugkomen. Zomaar, van de ene dag op de andere. Het mag dan nog zolang geleden zijn of nog zo diep zitten. Er is altijd wel iets of iemand die het terug naar boven doet komen. Wat je ook doet of wat je ook denkt, niets baat en gedoemd ben je. Voor de rest van je dagen.

06/07/2011: Vandaag jarig en morgen start ik (donderdag dus) met de behandeling. De beslissing ligt geheel aan mezelf, zelf doe ik het liever niet, maar het zou handig zijn voor anderen na mij en om te zien of het kan pakken op deze uiterst zeldzame, zeldzame, zeer zeldzame vorm. Dus heb ik besloten even m'n sores en negativiteit aan de kant te zetten en de wetenschap een kans te geven op onderzoek.

26-27/07/2011: Ik bevind mezelf op kamp en constateer dat ik me enorm moet forceren om in de buurt van het meisje te vertoeven maar het gaat beter dan het vorige kamp. Ik ben God dan ook ernom dankbaar dat de tijden dat de hele leidingsgroep bij elkaar zit dan ook van korte duur is. Zelf kon ik al wat meer troost zoeken in het feit dat ze het volgende jaar toch uit de jeugdbeweging zou verwdwijnen en ik misschien eindelijk de formule "uit het oog, uit het hart" kan toepassen. Maar daar ging ik me nog lelijk in vergissen. Deze nacht krijg ik het echter benauwd. Wegens het koude weer buiten moet ik me van het tent-terrein verplaatsen naar de binnenslaapplaatsen. Het is 02u15 en de laatsten onder de leiding gaan richting bed, zo ook ik na nog een klein beetje gepieker...Echter krijg ik het zeer benauwd als ik neerlig, zo krap dat ik niet ademen kan en er werkelijk naar snak. Ook rechtzitten blijkt weinig nut te hebben. Ik laat me vallen uit het bed en kruip op handen en knieën naar het toilet. Daar sleur ik mezelf boven de pot en begin te braken. Ik merk dat ik werkelijk bijna weg kan vallen maar het gebeurd niet. Eenmaal terug naar m'n kamer gekropen, zet ik me voorzichtig tegen de muur op m'n bed. Ik weeg de voor en nadelen van m'n huidige leven af en besluit uiteindelijk geen hulp in te roepen en te kiezen om te bezwijken aan m'n gestik. Om 7u gaat dan toch de deur open en m'n neef vind me snakkend naar adem tegen de muur. Koorts wordt genomen en ik vertrek richting huis wegens te ziek.

31/07/2011: Eerste behandeling is nu een tijdje geleden, effecten waren misselijkheid en zwakte voor een tijdspanne van ongeveer 8 dagen. Dat hoort normaal gezien niet zolang te zijn, maar het kan ook liggen aan het feit dat ik teveel aan m'n vorige chemo van jaren terugdacht en daardoor automatisch misselijker was en aldus meer braakneigingen had. Of het gepakt heeft weet ik nog niet. Ik weet alleen dat er vaker last is in de kaakregio en ik meer mank aan het rechterbeen.

07/08/2011: HELAAS, hier, op het onverwachtse, komt ver een einde aan de weg die ik het leven noem. Ik ben uitbehandeld en heb geen opties meer over. Het lijkt erop dat de ziekte me dan toch uiteindelijk gecornered heeft en me dan toch zal overwinnen. Zelf blijf ik echter nog steeds strijdlustig en zal ik zien wat ik nog kan doen om nog kwaliteitsvolle dagen te beleven. Niet dat het er toe doet, maar toch...

18/08/2011: tweede nacht op rij dat ik buiten adem wakker word en moet overgeven. Ademen valt me zwaar. Ik ga nu richting kliniek, want zo kan het niet verder.

Een week verblijf ik in het ziekenhuis. Eerste dagen zijn vrij kritiek, men schat m'n levensverwachting niet hoger in dan 3 dagen of 3 weken als ik blijf bloed hoesten en kortademig blijf. Het geluk en doorzetting staat echter weer aan mijn kant en ik overleef de longinfectie. Ik keer in halve toestand naar huis maar naarmate de dagen verstrijken lukt het me weer volledig zonder zuurstof te kunnen. Thuis krijg ik een zuurstoftank en hospitaalbed voor het gemak.

15/09/2011: Ik voel me weer redelijk normaal maar de uitzaaiing is alweer z'n werk aan het doen en ik voel ditmaal ook m'n rechterarm weer meer pijn doen en ook de kaakregio blijft niet gespaard. Pijnstilling verdubbeld en hopen op gunstig resultaat. Tevens denk ik nog steeds aan het meisje waar ik al zolang zot van loop en word ik weer zoals bijna elke paar maanden met de feiten op de neus gedrukt door nachtmerries met het rijmpje omtrent haar:
"De meest prachtige, oprechte liefde kan je niet verklaren
Dat komt recht uit je hart
Daar zal je echter van haar houden
In alle eeuwigheid en alle smart"


Het leven houdt een lachje met me...En stilaan denk ik terug aan het ontsnappen in de prostitutie voor dat beetje acceptatie en het gevoel gewild te zijn, ook al betreft het echter een betaalde illusie.

4/10/2011: De stap richting de prostituees is weer gemaakt. Maar je zou voor minder. Ik doe het omdat ik wat affectie wil voelen, hetzij gespeeld en ik te laf ben om op een meisje af te stappen. Ik voel me wederom een klein beetje verachtelijk en schuldig, want ik weet bij wie m'n hart en gedachten liggen. Zelfs nu, na al die jaren en besef, ben ik er nog steeds niet over en kan God maar dankbaar zijn dat ik zolang uit haar buurt heb kunnen blijven en ergens....ergens ben ik blij dat een zekere dood het eindelijk zal doen stoppen. Tklinkt drastisch maar het is de realiteit. Zelf heb ik weer wat geschreven en maak ik vorderingen in het vormen van mijn levensverhaal maar serieus blijkt het nog steeds niet te worden, al moet ik het echter zo opvatten want de tijd begint werkelijk te korten. Heb gisteren ook met een maat gepraat over als mijn overlijden zal gebeurd zijn, en ... ik er niet meer ben. Zelf ben ik echter de laatste tijden weer enorm neerslachtig omdat ik besef in wat voor duister hol ik eigenlijk ben gevallen en wederom mijn grootste angst (alleen sterven) me in het gezicht staat uit te lachen...maar goed, ik blijf hopen op "better day's" en moet met opgeheven hoofd verder doen.

2/11/2011: Zware, zware tijden die toch echter ook een lichtpuntje kenden deze maand. Dankzij m'n neef heb ik m'n twee grootste idolen in de muziekwereld kunnen ontmoeten. Dat is natuurlijk een ervaring die me nooit meer wordt afgenomen. Maar de medaille kent, hoe kan het ook anders, alweer een zware keerzijde. De pijnen worden sterker, de kaak begint aan een permanente beurtrol in pijn toe te delen en m'n rechterarm begint ook van zich te laten horen. Ook mentaal verbetert het er niet op. Gevoelens, zware keuzes en wanhoop overspoelen dit jonge leven alweer en langzaam begint de vraag ver te komen. "Is this the end?"

27/12/2011: hm, we zijn dichter aan het komen bij het einde dan we al ooit waren. Hoe is het nu fysiek gesteld? Het gezwel in mijn kaak is consern no.1, het is namelijk doorgevreten door mijn kaakwand naar m'n kiezen toe en zal misschien nog groter worden wat eten onmogelijk maakt. Verdermeer hoest ik meer en is mijn bekkenbot werkelijk onstabiel aan het worden wat een breuk kan veroorzaken. Ook dat is slecht nieuws want beide van m'n armen zijn niet sterk genoeg om me te slepen als m'n benen onbruikbaar zouden worden. De gezwellen in mijn enige stukje long blijven ook maar groeien tot het finale stuk...we're walking on thin ice.
 
Laatst bewerkt:
Ze zeggen wel eens dat je elke dag moet leven alsof het je laatste kan zijn. Voor jou is dat werkelijkheid, **** man heftig.
 
Don't count the days, make the days count! :)

Als ik het goed begrijp is er geen kans meer op genezing?
 
kerel wel k*t voor je op zon jonge leeftijd alle sterkte gewenst en hoop dat je beter word

er is meer in het leven dan nken man, je doet net alsof nken echt alles is, er zijn veel mooiere dingen op ut wereld die je kan doen

god bless u
 
kerel wel k*t voor je op zon jonge leeftijd alle sterkte gewenst en hoop dat je beter word

er is meer in het leven dan nken man, je doet net alsof nken echt alles is, er zijn veel mooiere dingen op ut wereld die je kan doen

god bless u

en zo is het maar net.. Lijkt het je niet leuk/mooi (als het mogelijk is) om nog bepaalde plaatsen/plekken op deze wereld te zien? Er is zo ontzettend veel moois namelijk!

In ieder geval enorm veel sterkte bro.. Keep your head up!
 
wat een klote nieuws zeg gap. ik heb er geen woorden voor. ondanks dat er geen kans meer is op genezing, hoop ik op een klein wonder;). sterkte man en leef je leven zoals jij hem wilt leven en **** the world!!
 
Ik dacht dat het beter ging met je ? (is al even geleden, dat ik een post zag van jou, daarmee). Moest bijna een traantje laten (true story). Ik zeg veel beterschap, maar dat zit er blijkbaar niet zo erg meer in ... Geef niet op ! Mijn opa lag vorige maand in het ziekenhuis, iedereen dacht het gedaan met hem was, maar na 1 maand leek het alsof ie weer 20 jaar is (maar dat zal wel van de EPO komen :p).

Live your life !
 
kerel wel k*t voor je op zon jonge leeftijd alle sterkte gewenst en hoop dat je beter word

er is meer in het leven dan nken man, je doet net alsof nken echt alles is, er zijn veel mooiere dingen op ut wereld die je kan doen

god bless u

Dat weet ik ook wel man, maar ieder z'n opvatting op alles en nog wat natuurlijk. Zelf weet ik echter niet hoelang ikzelf nog heb. Maar je moet begrijpen, ik kan niet meer motorrijden, niet meer trainen, niet meer drinken, niet meer roken, geen vechtsport, niet meer intensief fietsen, niet meer zwemmen, etc etc....Alle kleine dingen in het leven vallen steeds weg. Al wat ik nog kan zijn autorijden en nken, zaken waar ik enorm van geniet en die de stress voor me wegnemen. Ik neuk gewoon graag en met verschillende vrouwen. Ik weet het niet maar als ik dit doe voel ik me gewoon duizend maal beter en kan al het andere gewoon gestolen worden. Tuurlijk zijn er reizen te doen maar dat kost enorm veel geld en zonder auto kan ik niet ver gaan. Ik doe liever m'n geld op aan een leuk vrouwelijk gezelschap omdat dat juist de stressremmer is, ik voel me er goed bij en dat is het enige dat telt.

en zo is het maar net.. Lijkt het je niet leuk/mooi (als het mogelijk is) om nog bepaalde plaatsen/plekken op deze wereld te zien? Er is zo ontzettend veel moois namelijk!

In ieder geval enorm veel sterkte bro.. Keep your head up!

Ik weet dat er veel moois is, maar dat kost allemaal teveel en fysiek ben ik niet meer al te best, al wat ik nu kan doen is gewoon op tijd rusten en de zaakjes doen waar ik nog plezier uithaal zoals met de volle volume stereo in m'n auto rondtoeren en vrouwtjes van plezier bangen. Tklinkt maar bah om zo je (eventueel) laatste periodes door te leven, maar voor mij is dat best cava. Ik ga binnenkort nog eens een reisje doen, naar Lourdes. Ik vind het daar mooi en ik ben een gelovig man. dus perfect...Graag had ik ook wel nog kroatië en bora bora gedaan, maar dat gaat nu eenmaal niet. Als ik binnen een jaar nog leef dan kan erover gepraat worden maar nu, kijk ik dichter bij huis en doe ik de zaken die ik wil.
 
Ik dacht dat het beter ging met je ? (is al even geleden, dat ik een post zag van jou, daarmee). Moest bijna een traantje laten (true story). Ik zeg veel beterschap, maar dat zit er blijkbaar niet zo erg meer in ... Geef niet op ! Mijn opa lag vorige maand in het ziekenhuis, iedereen dacht het gedaan met hem was, maar na 1 maand leek het alsof ie weer 20 jaar is (maar dat zal wel van de EPO komen :p).

Live your life !

ah thanks man, maar momenteel vecht ik nog en harder dan ooit tevoren. Plus zie je het nog altijd niet echt aan me dat ik ziek ben. Bleek was ik al van tevoren maar desondanks zit ik nog altijd goed in m'n vel, enkel al die zaken die ik boven opnoemde zijn moeilijk te doen voor me eh. Succes nog met je opa
 
Heel erg heftig kerel, hoop dat het niet echt je last journal is. Ook al ziet het er wel erg somber uit als ik die opsomming van jou zo zie.
 
kerel wel k*t voor je op zon jonge leeftijd alle sterkte gewenst en hoop dat je beter word

er is meer in het leven dan nken man, je doet net alsof nken echt alles is, er zijn veel mooiere dingen op ut wereld die je kan doen

god bless u
Dit
Dikke lening nemenom eens rond te gaan reizen? Mocht het ergste gebeuren dan is er no harm done, in het bese geval leef je nog en maakt het terugbetalen van het geld niet zoveel uit imo

Ga skydiven in Zuid afrika, diepzee duiken en koraal duiken in Australie

Wil je echt deze aardbol verlaten voordat je hier een dag op het strand hebt doorgebracht helemaal dronken met een heerlijk wijf?!!
[Afbeelding niet meer beschikbaar]



Edit: Nevermind las net waarom hierboven, doe je ding dan gozer

http://www.youtube.com/watch?v=koVHN6eO4Xg
 
Heftig zeg. Ik geef je wel volkomen gelijk met de hoeren :)
 
Geen woorden voor deze shit :( Laat de dagen tellen zoals iemand voor mij al schreef.
 
je weet, spade, dat ik al lang je gevecht volg, ga dat blijven doen zolang je hier iets schrijft, kerel!
En als je nog steeds plezier beleeft aan de coïtus met die vrouwen, moet je dat zeker doen, zijn zulke momenten die je opkrikken, zoals je zelf zegt, er zijn nu al zoveel andere dingen die ik nu niet meer kan!
 
Genieten van elke dag kerel!

Volgens mij raak je er met jou karakter (zover ik kan opmaken uit je posts nu en in het verleden) wel door en overwin je die shit man, je moet erin blijven geloven
 
Wat een ongelooflijk naar bericht. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik hoop alleen dat je veel tijd krijgt om er nog een mooi feest van te maken. En wie weet, Spade, ga jij een wonder meemaken. Blijf positief!

BTW: Als jij nu met een prostituee naar bed wilt, doe dat vooral! Ik vind dat in jouw geval totaal niet onzuiver.
 
Heftig man :(

Sterkte! Maak er nog wat leuks van nu het nog kan he :)
 
Erg man wens je echt het allerbeste en hoop op een wonder voor je.
Had zoiets wel verwacht las in je andere topic(s) ook over meerdere plekken kanker en uitzaaingen.

Geniet van je leven en neuk zoveel hoeren als je wilt, maar dat doe je toch wel :D:P
 
Ik wens je heel erg veel sterkte, maak er het beste van! :thumb: Hoop dat je genoeg steun om je heen hebt, en om dingen te doen die je altijd al hebt willen doen voor zover dat lichamelijk mogelijk is.

Hang in there!
 
Back
Naar boven