Ewerd
Novice
- Lid geworden
- 17 apr 2011
- Berichten
- 7
- Waardering
- 0
- Lengte
- 1m88
- Massa
- 105kg
- Vetpercentage
- 25%
Goedemorgen!
Na een drietal weekjes trainen en een weekje ongeregistreerd rondneuzen, hierbij de introductie.
Ewerd dus
Krachttraining en ik gaan al weer een tijdje terug.. Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik een twintiger was en deze sport met veel succes beoefende. En ja, lekker cliché, de afgelopen 10 jaren is er vanalles gebeurd en heeft het trainen zich zien afnemen tot een niveau dat ik in plaats van 8x 120 kilo kon 'benchen', acht keer op de weegschaal ging staan om inderdaad bevestigd te krijgen dat ik 120 kilo woog.
En nee, allerminst gespierd en ronduit bescheten. En ja, daar zijn foto's van.. Mijn leven is niet alleen compleet veranderd, maar zo ook mijn gewicht: 100 kilo. En ja, ook daar zijn foto's van
Ik ben weer gaan trainen, zoals gezegd! Het schema is redelijk standaard:
- Om de dag/ twee dagen
- Borst/ Biceps | Rug/ Triceps | Benen/ Schouders
- Drie setjes
- Compound oefeningen (squat, bench press, deadlift, military press, etc)
Techniek is voor mij heel belangrijk en ik probeer de oefeningen ook zo goed mogelijk uit te voeren.. Alleen ik ben veel te enthousiast.. En ik denk ook dat ik stiekem probeer verder te gaan waar ik gebleven was..
Op de sportschool is eigenlijk alles aanwezig, behalve... Een squat rek.. Weliswaar wel een Smith-machine (gelukkig!), maar dat is niet het zelfde.. Mijn geest dwaalt af.. De 'kick' dat je de stang lift, oog in oog met jezelf in de spiegel, en de stang door het gewicht doorbuigt en met ieder baby-stapje naar achteren op-en-neer buigt.. Een knikkende beweging als een teken van ontzag voor wat je gaat doen.. En zo ook jij zelf.. Een diepe (knie-)buiging en een (zachte) oerbrul na iedere herhaling. Niet overdreven, maar wel toepasselijk; dit is immers de taal van de immense inspanning bij de squat.
En waarom is daar ook die 'kick' ná de oefening.. Die uitputting, die wankele vent die een long tekort komt. Die vent die van binnen glimlacht bij de gedachte dat je dit gevoel zelf opzoekt. En knikt naar de spiegel, zijn blik wendt naar de overige schijven en hijgend mompelt: "Wie wil er nog meer meedoen?"
Zucht..
Ik train graag met een dumbbell hoor.. Ik doe een seated cable row tot ik niet meer kan of een french press tot ik in brand sta.. Maar niets kan op tegen 'kracht' van een squat..
En potverdorie.. Ik de beginner hè? Vorige week, kuiten trainen.. Veel te ver gegaan.. Ik ben dol op spierpijn, maar ik vind het ook fijn te kunnen lopen; en dat laatste was bijna niet mogelijk.. En nee, niets gescheurd, maar het lichaam gaf even een signaaltje af. Eentje die ik had moeten 'begrijpen'..
Afgelopen zaterdag was 'benendag'! En ik had als doel gesteld mijn drie setjes te squatten en vervolgens drop sets te gaan doen na de laatste tot ik niet meer zou kunnen (kennen jullie dat, moeite een herhaling te doen met 5 kilo aan iedere kant? ; geweldig is dat)
De laatste drie herhalingen van de derde set gingen moeilijk (100kg) en ik moest het uiterste geven en sprak toch eventjes die oertaal die bij die inspanning hoort.. Gelukt! Een vriendelijke spotter zou daarna steeds wat gewichten van de stang halen zodat ik door kon gaan.. Tien kilo'tjes schoven ietwat verdrietig van de stang en ik ging verder.. Na twee herhaling ging het echter mis.. Als door een mokerslag op mijn achterhoofd, begon ik mijn kloppend hart in mijn achterhoofd te voelen.. Instinctief ging de stang van Ewerd naar Smith en stond ik genageld aan de grond.
Dit was een 'sensatie' die ik niet eerder heb meegemaakt.. Vertwijfeld tussen ineenzakken en strompelen keek ik voor me uit en zag verschillende mensen assistentie bieden. En ik dacht: "Shit, nu kan ik mijn set niet afmaken.."
Ik ben eventjes gaan zitten en besloot niet meer verder te trainen. De dag is verder goed verlopen en ik heb goed geslapen. Geen last van mijn nek of iets dergelijks.. Ja, ik voelde mijn quadriceps; en dat was ook de bedoeling.. Eigenlijk had ik dus al besloten die dag weer te gaan trainen.. Maar toen ik bezig was met de vaatwasser (ja, leegruimen, niet om mee te trainen) en ik waarschijnlijk (wederom) niet goed (uit)ademde, kreeg ik exact hetzelfde gevoel weer.. Poeh :-O
Niet goed!
Ik ben koppig en van 'het gaat wel weer over' principe, maar ik heb toch besloten de huisarts even te bellen..
- Het verhaal -
"Wat zegt u? Swotten?"
"Nee, squat, eh, kniebuigingen bedoel ik"
Dan is het eventjes stil.. Dus ik ga het uitleggen, maar hoe naief kun je zijn om het voor te gaan doen in de huiskamer en dan te denken dat ze je kan zien?
"Ah, nu snap ik het", na enig verdere uitleg.
Ik heb mijn verhaal verder gedaan, en ze besluit na overleg me toch een consult aan te bieden.
En ik mag niet oordelen over de kwaliteit van de betreffende dokter, maar er was geen klik.. Hij lachte een beetje naar me. Misschien wel om hele andere redenen dan vriendelijkheid, maar goed
Bloeddruk was goed, mijn pupillen ook en het leek verder niet of er iets aan de hand was. Ik mocht mijn kleren aanhouden, dus alle prima verder. Ik mist eigenlijk de sportarts.. Iemand die de oefening begrijpt, die vragen stelt over mijn ademhaling, waar ik mijn stang had op dat moment, hoe lang ik al train; dat soort dingen..
Ik heb geprobeerd die informatie te geven, maar dan lachte hij weer naar me..
En nu? Ik voel me goed, geen spierpijn of rare andere dingetjes die niet goed voelen. Aldus, ik kijk het nog even aan en ga niks forceren. Wel ga ik proberen te trainen (iets anders) en voorzichtig kijken wat er gebeurt. Indien het niet weggaat, ga ik weer terug naar de huisarts..
Zo, er is nog meer te introduceren.. Voeding, supplementen, ervaringen, et cetera.. Maar eerst aan het werk!
Tot later
Groetjes,
Ewerd
PS. Ik denk dat bij de squat ik te veel heb geprobeerd (ondanks dat ik het redde) en ik grote fouten gemaakt heb met mijn ademhaling..
Na een drietal weekjes trainen en een weekje ongeregistreerd rondneuzen, hierbij de introductie.
Ewerd dus
Krachttraining en ik gaan al weer een tijdje terug.. Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik een twintiger was en deze sport met veel succes beoefende. En ja, lekker cliché, de afgelopen 10 jaren is er vanalles gebeurd en heeft het trainen zich zien afnemen tot een niveau dat ik in plaats van 8x 120 kilo kon 'benchen', acht keer op de weegschaal ging staan om inderdaad bevestigd te krijgen dat ik 120 kilo woog.
En nee, allerminst gespierd en ronduit bescheten. En ja, daar zijn foto's van.. Mijn leven is niet alleen compleet veranderd, maar zo ook mijn gewicht: 100 kilo. En ja, ook daar zijn foto's van
Ik ben weer gaan trainen, zoals gezegd! Het schema is redelijk standaard:
- Om de dag/ twee dagen
- Borst/ Biceps | Rug/ Triceps | Benen/ Schouders
- Drie setjes
- Compound oefeningen (squat, bench press, deadlift, military press, etc)
Techniek is voor mij heel belangrijk en ik probeer de oefeningen ook zo goed mogelijk uit te voeren.. Alleen ik ben veel te enthousiast.. En ik denk ook dat ik stiekem probeer verder te gaan waar ik gebleven was..
Op de sportschool is eigenlijk alles aanwezig, behalve... Een squat rek.. Weliswaar wel een Smith-machine (gelukkig!), maar dat is niet het zelfde.. Mijn geest dwaalt af.. De 'kick' dat je de stang lift, oog in oog met jezelf in de spiegel, en de stang door het gewicht doorbuigt en met ieder baby-stapje naar achteren op-en-neer buigt.. Een knikkende beweging als een teken van ontzag voor wat je gaat doen.. En zo ook jij zelf.. Een diepe (knie-)buiging en een (zachte) oerbrul na iedere herhaling. Niet overdreven, maar wel toepasselijk; dit is immers de taal van de immense inspanning bij de squat.
En waarom is daar ook die 'kick' ná de oefening.. Die uitputting, die wankele vent die een long tekort komt. Die vent die van binnen glimlacht bij de gedachte dat je dit gevoel zelf opzoekt. En knikt naar de spiegel, zijn blik wendt naar de overige schijven en hijgend mompelt: "Wie wil er nog meer meedoen?"
Zucht..
Ik train graag met een dumbbell hoor.. Ik doe een seated cable row tot ik niet meer kan of een french press tot ik in brand sta.. Maar niets kan op tegen 'kracht' van een squat..
En potverdorie.. Ik de beginner hè? Vorige week, kuiten trainen.. Veel te ver gegaan.. Ik ben dol op spierpijn, maar ik vind het ook fijn te kunnen lopen; en dat laatste was bijna niet mogelijk.. En nee, niets gescheurd, maar het lichaam gaf even een signaaltje af. Eentje die ik had moeten 'begrijpen'..
Afgelopen zaterdag was 'benendag'! En ik had als doel gesteld mijn drie setjes te squatten en vervolgens drop sets te gaan doen na de laatste tot ik niet meer zou kunnen (kennen jullie dat, moeite een herhaling te doen met 5 kilo aan iedere kant? ; geweldig is dat)
De laatste drie herhalingen van de derde set gingen moeilijk (100kg) en ik moest het uiterste geven en sprak toch eventjes die oertaal die bij die inspanning hoort.. Gelukt! Een vriendelijke spotter zou daarna steeds wat gewichten van de stang halen zodat ik door kon gaan.. Tien kilo'tjes schoven ietwat verdrietig van de stang en ik ging verder.. Na twee herhaling ging het echter mis.. Als door een mokerslag op mijn achterhoofd, begon ik mijn kloppend hart in mijn achterhoofd te voelen.. Instinctief ging de stang van Ewerd naar Smith en stond ik genageld aan de grond.
Dit was een 'sensatie' die ik niet eerder heb meegemaakt.. Vertwijfeld tussen ineenzakken en strompelen keek ik voor me uit en zag verschillende mensen assistentie bieden. En ik dacht: "Shit, nu kan ik mijn set niet afmaken.."
Ik ben eventjes gaan zitten en besloot niet meer verder te trainen. De dag is verder goed verlopen en ik heb goed geslapen. Geen last van mijn nek of iets dergelijks.. Ja, ik voelde mijn quadriceps; en dat was ook de bedoeling.. Eigenlijk had ik dus al besloten die dag weer te gaan trainen.. Maar toen ik bezig was met de vaatwasser (ja, leegruimen, niet om mee te trainen
) en ik waarschijnlijk (wederom) niet goed (uit)ademde, kreeg ik exact hetzelfde gevoel weer.. Poeh :-ONiet goed!
Ik ben koppig en van 'het gaat wel weer over' principe, maar ik heb toch besloten de huisarts even te bellen..
- Het verhaal -
"Wat zegt u? Swotten?"
"Nee, squat, eh, kniebuigingen bedoel ik"
Dan is het eventjes stil.. Dus ik ga het uitleggen, maar hoe naief kun je zijn om het voor te gaan doen in de huiskamer en dan te denken dat ze je kan zien?
"Ah, nu snap ik het", na enig verdere uitleg.
Ik heb mijn verhaal verder gedaan, en ze besluit na overleg me toch een consult aan te bieden.
En ik mag niet oordelen over de kwaliteit van de betreffende dokter, maar er was geen klik.. Hij lachte een beetje naar me. Misschien wel om hele andere redenen dan vriendelijkheid, maar goed
Bloeddruk was goed, mijn pupillen ook en het leek verder niet of er iets aan de hand was. Ik mocht mijn kleren aanhouden, dus alle prima verder. Ik mist eigenlijk de sportarts.. Iemand die de oefening begrijpt, die vragen stelt over mijn ademhaling, waar ik mijn stang had op dat moment, hoe lang ik al train; dat soort dingen..
Ik heb geprobeerd die informatie te geven, maar dan lachte hij weer naar me..
En nu? Ik voel me goed, geen spierpijn of rare andere dingetjes die niet goed voelen. Aldus, ik kijk het nog even aan en ga niks forceren. Wel ga ik proberen te trainen (iets anders) en voorzichtig kijken wat er gebeurt. Indien het niet weggaat, ga ik weer terug naar de huisarts..
Zo, er is nog meer te introduceren.. Voeding, supplementen, ervaringen, et cetera.. Maar eerst aan het werk!
Tot later
Groetjes,
Ewerd
PS. Ik denk dat bij de squat ik te veel heb geprobeerd (ondanks dat ik het redde) en ik grote fouten gemaakt heb met mijn ademhaling..
?
