- Lid geworden
- 9 okt 2002
- Topics
- 54
- Berichten
- 1.531
- Karma
- 12
- Lengte
- 1m78
- Massa
- 102kg
- Vetpercentage
- 18%
Stats
- Lid geworden
- 9 okt 2002
- Berichten
- 1.531
- Karma
- 12
- Locatie
- Nederland
- Website
- Bezoek site
- Lengte
- 1m78
- Massa
- 102kg
- Vetpercentage
- 18%
- Geslacht
- Man
- Beroep
- Webdesigner en -ontwikkelaar
(Let wel, ik probeer hier een discussie op gang te brengen betreffende een maatschappelijk groter wordende probleem: overgewicht)
Mensen met overgewicht hebben over het algemeen altijd wel een excuus voor hun overgewicht. Het licht nooit aan de persoon in kwestie maar altijd aan faktoren van buitenaf of lichamelijke aandoeningen.
Het ligt altijd aan:
- lichamelijke kwaaltjes
- jeugdaandoeningen
- kleine blessures
- zogenaamde ziektes
- zware botten
- lichaamsbouw
- anderen
- zwak hart of andere organen waardoor niet gesport kan worden.
maar nooit aan:
- mac Donalds
- cafetaria
- vraatzucht
- vette hap
- gemakzucht van de pizza-, shoarma-, maaltijdbezorgers
- magnetronfood
- mayo bij elke maaltijd
- te weinig beweging
- luiheid
- gemakzucht
- zichzelf
Nu heb je 2 groepen: De mensen die zichzelf daadwerkelijk te dik vinden en hier ook iets aan doen, hoe moeilijk het voor sommigen ook is. Ze sporten zich een ongeluk, dieten tot ze er ziek van worden en elk pondje is weer een overwinning. (respect!)
En je hebt de mensen die zeggen dat ze er niet zo mee zitten. En om een daad bij het woord te voegen bestellen ze 2 grote shoarma's met extra knoflooksaus, gebakken aardappelschijfjes en 2 frikadellen speciaal. Ploffen vervolgens op de bank en halen elk excuus aan om maar niet de kleinste inspanning te hoeven verrichten.
Wat ik van de 2e groep niet snap of kan bevatten is het volgende: Als zo'n persoon in de spiegel kijkt (naakt welteverstaan) dan moet er toch enige onvrede zijn over zijn/haar uiterlijk? Of zijn deze mensen nu zo naief dat ze het niet willen zien?
Ik zeg ook: er zijn uitzonderingen genoeg, mensen die daadwerkelijk ziek zijn of door schuld van buitenaf (ouders, medicijnen, zwangerschap, etc.) Over deze mensen zal je van mij geen slecht woord horen. Het gaat me hier puur om de mensen die elk excuus aanhalen om hun overgewicht te verantwoorden, maar deze excuses niet met bewijzen kunnen onderbouwen.
En waarom wordt er door de maatschappij (vrienden/familie) niet ingegrepen op het moment dat het uit de hand begint te lopen? Rust er een taboe op? En als je aanleg hebt om snel vet aan te zetten, waarom houd iemand daar dan geen rekening mee qua voeding?
Graag jullie mening en of reaktie.
Mijn beweegreden: Mijn nichtje is 10 of 11 jaar jong, weegt 90 kilo en zit op een speciale school omdat ze (nu al) psychische klachten heeft en niet goed kan leren. De ouders schotelen haar elke middagpauze een bord vol kroketten/frikadellen voor met een halve pot mayonaise. Er is al regelmatig wat van gezegd, maar het enige respons is een kwade blik en een sissend: bemoei je met je eigen gezin!!!!
Mensen met overgewicht hebben over het algemeen altijd wel een excuus voor hun overgewicht. Het licht nooit aan de persoon in kwestie maar altijd aan faktoren van buitenaf of lichamelijke aandoeningen.
Het ligt altijd aan:
- lichamelijke kwaaltjes
- jeugdaandoeningen
- kleine blessures
- zogenaamde ziektes
- zware botten
- lichaamsbouw
- anderen
- zwak hart of andere organen waardoor niet gesport kan worden.
maar nooit aan:
- mac Donalds
- cafetaria
- vraatzucht
- vette hap
- gemakzucht van de pizza-, shoarma-, maaltijdbezorgers
- magnetronfood
- mayo bij elke maaltijd
- te weinig beweging
- luiheid
- gemakzucht
- zichzelf
Nu heb je 2 groepen: De mensen die zichzelf daadwerkelijk te dik vinden en hier ook iets aan doen, hoe moeilijk het voor sommigen ook is. Ze sporten zich een ongeluk, dieten tot ze er ziek van worden en elk pondje is weer een overwinning. (respect!)
En je hebt de mensen die zeggen dat ze er niet zo mee zitten. En om een daad bij het woord te voegen bestellen ze 2 grote shoarma's met extra knoflooksaus, gebakken aardappelschijfjes en 2 frikadellen speciaal. Ploffen vervolgens op de bank en halen elk excuus aan om maar niet de kleinste inspanning te hoeven verrichten.
Wat ik van de 2e groep niet snap of kan bevatten is het volgende: Als zo'n persoon in de spiegel kijkt (naakt welteverstaan) dan moet er toch enige onvrede zijn over zijn/haar uiterlijk? Of zijn deze mensen nu zo naief dat ze het niet willen zien?
Ik zeg ook: er zijn uitzonderingen genoeg, mensen die daadwerkelijk ziek zijn of door schuld van buitenaf (ouders, medicijnen, zwangerschap, etc.) Over deze mensen zal je van mij geen slecht woord horen. Het gaat me hier puur om de mensen die elk excuus aanhalen om hun overgewicht te verantwoorden, maar deze excuses niet met bewijzen kunnen onderbouwen.
En waarom wordt er door de maatschappij (vrienden/familie) niet ingegrepen op het moment dat het uit de hand begint te lopen? Rust er een taboe op? En als je aanleg hebt om snel vet aan te zetten, waarom houd iemand daar dan geen rekening mee qua voeding?
Graag jullie mening en of reaktie.
Mijn beweegreden: Mijn nichtje is 10 of 11 jaar jong, weegt 90 kilo en zit op een speciale school omdat ze (nu al) psychische klachten heeft en niet goed kan leren. De ouders schotelen haar elke middagpauze een bord vol kroketten/frikadellen voor met een halve pot mayonaise. Er is al regelmatig wat van gezegd, maar het enige respons is een kwade blik en een sissend: bemoei je met je eigen gezin!!!!