Steve Michalik, story
- Topic starter Geoffke
- Startdatum
- Recente activiteit Recente activiteit:
- Reacties 29
- Weergaven 3.661
- Volgers 0
Bezoekers in dit topic
- Lid sinds
- 10 okt 2002
- Berichten
- 1.217
- Waardering
- 0
- Topic Starter Topic Starter
- #2
Michalik werd plat op zijn rug vastgesnoerd en naar de intensive care-afdeling gebracht. Hij zou een etmaal doodstil moeten blijven liggen om de cysten niet te laten barsten. Misschien zou de groei van de cysten, door gebrek aan steroïden, stoppen. Maar als ze voeding zouden krijgen uit andere middelen die hij zich de laatste dagen had geïnjecteerd, zou zijn wens om als gigant te sterven wel eens in vervulling kunnen gaan.
Michalik wist natuurlijk dat het de lever was. Hij wist alles over steroïden, had er een handboek over geschreven en in talkshows met artsen over hun werking gediscussieerd. Net als andere steroïdengoeroes uit Zuid-Californie was hij een autodidactische tovenaar die zijn eigen lichaam als laboratorium gebruikte. Al vanaf zijn elfde jaar las hij alles over biochemie, naarstig zoekend naar wat een lichaam groot maakt. Hij had zijn iele lijf als kind leren haten. Zijn vader, een despoot en zuiplap met enorme onderarmen, had hem met alles wat hij in handen kreeg afgetuigd. Ik was klein en zwak, mijn broer groot en imposant en mijn vader maakte er geen geheim van dat hij van hem hield en mij haatte, herinnert Michalik zich. Hij was een angstig kind zonder vrienden dat vluchtte in strips en Steve Reevesfilms en ervan droomde enorm en onkwetsbaar te zijn. Op zijn dertiende maakte hij wc’s schoon in een fitnesscentrum, alleen om maar in de buurt van de eerste generatie ijzeren reuzen te zijn. Toen hij 20 was, tijdens zijn diensttijd in Zuidoost-Azië, trainde hij dag in dag uit met betonblokken op een open plek zonder zich om de hitte van 49 graden of sluipschuttervuur te bekommeren. Hij vertelde de legerpsychiater dat hij niet gedood kon worden omdat hij was voorbestemd om Mister America te worden. Op zijn 34ste, toen hij niet wist waar hij al zijn trofeeën moest laten, kroop hij nog elke nacht om twee uur uit zijn bed om zijn achtste maal van de dag te eten. Omdat hij nog niet groot genoeg naar zijn zin was. Altijd kwam hij die paar centimeter tekort zonder welke hij op het strand zijn hemd niet uit durfde te doen, uit angst dat iedereen hem uit zou lachen. Er waren natuurlijk steroiden in het spel gekomen. Die waren al te krijgen sinds Hitler er midden jaren dertig zijn SS-korps van voorzag om hun bloeddorst te stimuleren. Het Oostblok gebruikte ze in de jaren vijftig om van haar schooljeugd bio-technische atleten te maken en eind jaren zestig kwamen de anabole middelen naar de stranden van Californië. Wat anabole steroïden -de synthetische variant van het manlijke testosteronhormoon- doen, was genoeglijk bekend. Ze komen de bloedbaan binnen als chemische boodschappers en hechten zich aan spiercellen. Daar geven ze hun boodschap door.. groeien en belastbaarheid vergroten. Steroïden kwijten zich van hun eerste opgave door versterking van proteïnesynthese. Bij voldoende doses maken ze het lichaam tot een soort reactor dat alles, inclusief vet, in massa en energie omzet. Een chemische bodybuilder kan in een halfjaar 20 kilo spieren extra krijgen omdat het merendeel van de 6000 tot 10.000 kalorieën, die hij per dag tot zich neemt, door het lichaam wordt opgenomen en niet uitgescheiden. Voor de vervulling van de tweede taak -de belastbaarheid vergroten- wordt de synthese gestimuleerd van een molecuul genaamd creatine fosfaat, oftewel CF. CF is in feite een waterige vloeistof voor de spieren, die ze in staat stelt meer dan een paar seconden te presteren. Hoe meer CF je in je tank hebt, des te meer kracht genereer je. Tijdens zijn loopbaan als bodybuilder had Michalik onmogelijk grote hoeveelheden CF, uit de steroidenpot Anadrol geslikt. Als zijn maten twee tabletten van 50 milligram per dag namen, nam hij er vier. Zes weken later, als zijn lichaam aan die dosis begon te wennen, verhoogde hij die tot acht. Precies zo deed hij het met Dianabol ook zo'n heftig oraal steroïde. Was vroeger één enkele pil van 5 milligram voldoende geweest, al snel slikte hij er tien of twaalf per dag naast de Anadrol. Natuurlijk wist hij wat hij zich aandeed. Hij wist dat Anadrol net als alle orale steroïden, dodelijk is voor de lever. Maar vergeleken met andere troep die hij tot zich nam, was het een soort babyvoeding. Op de zwarte markt voor bodybuilders kochten Michalik en een maten schedels van dode apen. Ze braken ze met de blote hand open en dronken de hete vloeistof uit de hypothalamusklier, namen enorme spuiten met een Frans spul, spoten dat direct in de nek in de hoop een mogelijkheid te vinden om de schildklier te treffen. Als ze onder het ijzer gingen, namen ze Ritalin. “De eerste keer dat ik trainde voor de Mister America in 1972 ben ik nog aan een vergiftiging van al dat spul ontsnapt, zegt Michalik. Misschien omdat ik
het kort en in zware doses gebruikte. Het bleef beperkt tot één injectie per week in mijn kont, toegebracht een dokter in Roslyn. Wat er in die spuit zat, ben ik nooit te weten gekomen, maar Jezus wat werd ik er gek van. Ik, een zachtaardige kerkganger, trok opeens mensen in van hun stoelen en dreigde ze te vermoorden alleen maar omdat er geen tafel vrij was, totaal gestoord. En toen kwam, de grote wedstrijd. Ik won, bleef verder van de troep en werd weer een gewoon mens. Ik zwoer mijn vrouw, die zoveel met me had doorgemaakt, het spul nooit meer te zullen gebruiken. Een paar jaar later ontdekte hij dat ze een affaire had. Ik had al die jaren nodig gehad om me man te voelen en los te komen van al die dingen die mijn vader me had aangedaan en nu trok zij verdomme het hart uit mijn lijf” Michalik ging weer de sportschool in. Zoals hij altijd al zijn problemen had opgelost, en begon weer met de troep. Hij kwam in contact met iemand die we dokter X zullen noemen. Hij voorzag al een jaar of twintig bodybuilders van steroïden, als ze hem als tegenprestatie coïtusuele diensten bewezen. Michalik voelde daar niets voor, maar hij leverde de dokter jonge jongens die wel bij hem, de kampioen, rondhingen. De dokter gaf hem een stapel recepten. Het interesseerde Michalik niet of hij steroïdenverslaafd werd of niet. “Het enige wat ik wilde, was mijn lichaam laten groeien. Ik zat weer op mijn normale gewicht en niemand wist nog wie ik was." Drie maanden later was hij totaal verslaafd aan steroïden en andere spullen. Hij kon deur niet uit zonder wat pillen of een shot genomen te hebben. “Ik wist dat ik verslaafd was, en haatte mezelf daarom. Maar wat ik nog veel meer haatte was om niet meer bij dokterX te komen, hij had echt de beste spullen --Primobolan, Parabolan-- spullen die je nergens anders krijgen kon, de spullen waren zo sterk dat je het direct in je aderen voelde en uren later nog op je lippen brandde. Mijn hoofd begon ervan te bonken en het bloed schoot mijn neus uit. Maar die stopte hij vol met watten en dan ging ik weer. Michaliks leven draaide alleen om die spuiten.
Michalik wist natuurlijk dat het de lever was. Hij wist alles over steroïden, had er een handboek over geschreven en in talkshows met artsen over hun werking gediscussieerd. Net als andere steroïdengoeroes uit Zuid-Californie was hij een autodidactische tovenaar die zijn eigen lichaam als laboratorium gebruikte. Al vanaf zijn elfde jaar las hij alles over biochemie, naarstig zoekend naar wat een lichaam groot maakt. Hij had zijn iele lijf als kind leren haten. Zijn vader, een despoot en zuiplap met enorme onderarmen, had hem met alles wat hij in handen kreeg afgetuigd. Ik was klein en zwak, mijn broer groot en imposant en mijn vader maakte er geen geheim van dat hij van hem hield en mij haatte, herinnert Michalik zich. Hij was een angstig kind zonder vrienden dat vluchtte in strips en Steve Reevesfilms en ervan droomde enorm en onkwetsbaar te zijn. Op zijn dertiende maakte hij wc’s schoon in een fitnesscentrum, alleen om maar in de buurt van de eerste generatie ijzeren reuzen te zijn. Toen hij 20 was, tijdens zijn diensttijd in Zuidoost-Azië, trainde hij dag in dag uit met betonblokken op een open plek zonder zich om de hitte van 49 graden of sluipschuttervuur te bekommeren. Hij vertelde de legerpsychiater dat hij niet gedood kon worden omdat hij was voorbestemd om Mister America te worden. Op zijn 34ste, toen hij niet wist waar hij al zijn trofeeën moest laten, kroop hij nog elke nacht om twee uur uit zijn bed om zijn achtste maal van de dag te eten. Omdat hij nog niet groot genoeg naar zijn zin was. Altijd kwam hij die paar centimeter tekort zonder welke hij op het strand zijn hemd niet uit durfde te doen, uit angst dat iedereen hem uit zou lachen. Er waren natuurlijk steroiden in het spel gekomen. Die waren al te krijgen sinds Hitler er midden jaren dertig zijn SS-korps van voorzag om hun bloeddorst te stimuleren. Het Oostblok gebruikte ze in de jaren vijftig om van haar schooljeugd bio-technische atleten te maken en eind jaren zestig kwamen de anabole middelen naar de stranden van Californië. Wat anabole steroïden -de synthetische variant van het manlijke testosteronhormoon- doen, was genoeglijk bekend. Ze komen de bloedbaan binnen als chemische boodschappers en hechten zich aan spiercellen. Daar geven ze hun boodschap door.. groeien en belastbaarheid vergroten. Steroïden kwijten zich van hun eerste opgave door versterking van proteïnesynthese. Bij voldoende doses maken ze het lichaam tot een soort reactor dat alles, inclusief vet, in massa en energie omzet. Een chemische bodybuilder kan in een halfjaar 20 kilo spieren extra krijgen omdat het merendeel van de 6000 tot 10.000 kalorieën, die hij per dag tot zich neemt, door het lichaam wordt opgenomen en niet uitgescheiden. Voor de vervulling van de tweede taak -de belastbaarheid vergroten- wordt de synthese gestimuleerd van een molecuul genaamd creatine fosfaat, oftewel CF. CF is in feite een waterige vloeistof voor de spieren, die ze in staat stelt meer dan een paar seconden te presteren. Hoe meer CF je in je tank hebt, des te meer kracht genereer je. Tijdens zijn loopbaan als bodybuilder had Michalik onmogelijk grote hoeveelheden CF, uit de steroidenpot Anadrol geslikt. Als zijn maten twee tabletten van 50 milligram per dag namen, nam hij er vier. Zes weken later, als zijn lichaam aan die dosis begon te wennen, verhoogde hij die tot acht. Precies zo deed hij het met Dianabol ook zo'n heftig oraal steroïde. Was vroeger één enkele pil van 5 milligram voldoende geweest, al snel slikte hij er tien of twaalf per dag naast de Anadrol. Natuurlijk wist hij wat hij zich aandeed. Hij wist dat Anadrol net als alle orale steroïden, dodelijk is voor de lever. Maar vergeleken met andere troep die hij tot zich nam, was het een soort babyvoeding. Op de zwarte markt voor bodybuilders kochten Michalik en een maten schedels van dode apen. Ze braken ze met de blote hand open en dronken de hete vloeistof uit de hypothalamusklier, namen enorme spuiten met een Frans spul, spoten dat direct in de nek in de hoop een mogelijkheid te vinden om de schildklier te treffen. Als ze onder het ijzer gingen, namen ze Ritalin. “De eerste keer dat ik trainde voor de Mister America in 1972 ben ik nog aan een vergiftiging van al dat spul ontsnapt, zegt Michalik. Misschien omdat ik
het kort en in zware doses gebruikte. Het bleef beperkt tot één injectie per week in mijn kont, toegebracht een dokter in Roslyn. Wat er in die spuit zat, ben ik nooit te weten gekomen, maar Jezus wat werd ik er gek van. Ik, een zachtaardige kerkganger, trok opeens mensen in van hun stoelen en dreigde ze te vermoorden alleen maar omdat er geen tafel vrij was, totaal gestoord. En toen kwam, de grote wedstrijd. Ik won, bleef verder van de troep en werd weer een gewoon mens. Ik zwoer mijn vrouw, die zoveel met me had doorgemaakt, het spul nooit meer te zullen gebruiken. Een paar jaar later ontdekte hij dat ze een affaire had. Ik had al die jaren nodig gehad om me man te voelen en los te komen van al die dingen die mijn vader me had aangedaan en nu trok zij verdomme het hart uit mijn lijf” Michalik ging weer de sportschool in. Zoals hij altijd al zijn problemen had opgelost, en begon weer met de troep. Hij kwam in contact met iemand die we dokter X zullen noemen. Hij voorzag al een jaar of twintig bodybuilders van steroïden, als ze hem als tegenprestatie coïtusuele diensten bewezen. Michalik voelde daar niets voor, maar hij leverde de dokter jonge jongens die wel bij hem, de kampioen, rondhingen. De dokter gaf hem een stapel recepten. Het interesseerde Michalik niet of hij steroïdenverslaafd werd of niet. “Het enige wat ik wilde, was mijn lichaam laten groeien. Ik zat weer op mijn normale gewicht en niemand wist nog wie ik was." Drie maanden later was hij totaal verslaafd aan steroïden en andere spullen. Hij kon deur niet uit zonder wat pillen of een shot genomen te hebben. “Ik wist dat ik verslaafd was, en haatte mezelf daarom. Maar wat ik nog veel meer haatte was om niet meer bij dokterX te komen, hij had echt de beste spullen --Primobolan, Parabolan-- spullen die je nergens anders krijgen kon, de spullen waren zo sterk dat je het direct in je aderen voelde en uren later nog op je lippen brandde. Mijn hoofd begon ervan te bonken en het bloed schoot mijn neus uit. Maar die stopte hij vol met watten en dan ging ik weer. Michaliks leven draaide alleen om die spuiten.
- Lid sinds
- 10 okt 2002
- Berichten
- 1.217
- Waardering
- 0
- Topic Starter Topic Starter
- #3
n de herfst van 75 vloog hij naar Londen voor de Mister Universe Show. Hij was al zo ziek van de steroïden en de acht maaltijden per dag dat hij nauwelijks de trap naar het podium opkwam. “Ik had een cholesterolpeil van boven de 400, mijn bloeddruk was 240 om 110, maar ik was een perfect ogend lijk. Zoiets als ik had nog nooit iemand op het podium gezien. Ik was enorm en absoluut symmetrisch. Het publiek ging uit zijn dak en alle juryleden waren gek van me. Maar niets, zelfs niet de titel, betekende iets voor me. Dat kwam door die troep. Het enige gevoel dat ik nog had, was haat. Michalik ging naar buis, gooide zijn trofee in een hoek en begon als een waanzinnige te trainen voor de Mister Olympia Show, het allerbelangrijkste bodybuildingevenement. Hij trainde als een waanzinnige, slikte en spoot, joeg de minnaar van zijn vrouw de stad uit en maakte haar uit een soort wraak zwanger, “zodat er twee Steve Michaliks op de wereld zouden zijn om haar in de hand te houden." Na zijn vrouw tien jaar trouw te zijn geweest, begon hij nu iedere vrouw te nken die hij te pakken kreeg. Dat had hij te maken met zijn dagelijkse dosis Halotestin, een steroïde, waarvan de belangrijkste bijwerking een voortdurende en verraderlijke erectie is. Hij sloeg ook grote hoeveelheden Clomid en HCG naar binnen, twee vruchtbaarheidsmedicamenten voor vrouwen, die bij mannen de testosteron-produktie stimuleren. “Resultaat: ik was onverzadigbaar en gedroeg me ook zo. Ik had vijf vriendinnen in verschillende steden op Long Island en op een dag was ik zo geil dat ik ze allemaal achter elkaar naaide. Opeens zag ik in waarom er in deze business zoveel buitensporige coïtus is en waarom top bodybuilders altijd twee of drie mokkels op hun hotelkamer hebben of duizenden dollars per weekend verdienen op privé homoparty's. Een van mijn vrienden uit de business, een voormalige Mister Amerika, werd tijdens tournees zo geil hij de cokeautomaten in zijn hotel doete. Door zijn titel van Mister Universe, was Steve hot bij elke
show. Hij werd als enige in staat geacht om Arnold Schwarzenegger als Mister Olympia te onttronen en die titel een jaar of vijf, zes te behouden. Hij had zich zelfs al voorbereid om Arnold in de Hollywood-showbusiness te volgen door spraaklessen en toneellessen te nemen. En toen, in zijn auto op weg naar het vliegveld voor de Mister Olympia Show in november, kwam hij in aanraking met iets nog heviger dan steroiden. Een zwaarbeladen oplegger belandde op zijn rijbaan en ramde over de motorkap van zijn Mustang heen. Michalik werd achttien meter meegesleurd en toen ze hem na twee uur uit de brokstukken van zijn auto hadden gezaagd, had hij vier verbrijzelde tussenwervelschijven en een gescheurde ischiaszenuw en was vanaf zijn middel verlamd. Na een pak röntgenfoto's kreeg hij van de chirurg het slechte nieuws te horen: hij zou nooit meer kunnen lopen. Maar er was ook goed nieuws: na een paar operaties zou de pijn veel minder zijn. Hij zei tegen de man dat hij op moest donderen. Maandenlang lag hij in tractie, weigerde medicijnen en ging door zich met zijn vrije arm te injecteren met testosteron dat hij in een tas bij zich had ten tijde van het ongeluk. Die tas hadden ze op het nachtkastje naast zijn bed gezet. “Voor het eerst in mijn leven hielpen de steroïden mij. Ze versnelden het herstel en zorgden ervoor dat alles aan mij zo groot bleef dat de zusters erom vochten wie mij mocht wassen. Langzaam begon ik mijn rechterbeen weer te voelen. En toen de arts zei dat ik naar huis mocht als ik weer kon staan, lukte het me snel me op één been staande te houden." Thuis stagneerde het herstel. Hij lag een jaar in bed, zwaar depressief, en werd door steroïden en chocoladekoekjes pafferig en opgeblazen. Hij werd vergeten, zelfs door zijn trainingsmaten. Alleen zijn kleine adoptiebroertje van acht, dat hem adoreerde, bleef hem bezoeken en zijn spieren masseren. En met diens hulp reed hij op een avond, nadat hij een programma over bodybuilding op TV had gezien, naar een club van een vriend om weer te gaan trainen. Michaliks bovenlichaam reageerde snel - spieren hebben een bewonderenswaardig geheugen - maar zijn benen lagen er nog steeds slap bij. Vanaf deze avond liet hij zich elke dag naar de sportschool brengen. Het was 1978.De artsen hadden hem gezegd dat het wel tien jaar zou duren voor de functie van de zenuw in zijn rug zou zijn hersteld. Maar na een paar maanden lag hij al te krimpen van de pijn in zijn benen. Hij was overgelukkig, verhoogde de doses van alles wat hij nam en na een halfjaar redde hij het om 300 en 350 kilo met zijn benen te drukken. En daarbij hadden zijn bovenbenen de omvang van die van een beer.
Nog een jaar later betrad hij als onaangekondigde gast het toneel van een Grand Prix in Florida. Steve was de toegift. Het publiek was geestdriftig over het wonder Michalik die met zijn bovenbenen van 85 centimeter en zijn taille van 69 centimeter een herboren en perfect lichaam liet zien. Ook Schwarzenegger die er voor ABC-televisie als commentator was, was onder de indruk. Ik geloof gewoon niet wat ik zie," zei hij. Dat is Steve Michalik, de fantoom-bodybuilder. Daarbij had Michalik het moeten laten. Hij leefde, liep weer en had een cult-status bereikt. De status van fantoom-bodybuilder die Anold voor hem had gecreëerd, had hij uitstekend te gelde kunnen maken in de reclame. Een goudmijn zo het zijn geweest en hij zou stil kunnen zijn gaan leven. Maar zoals vele andere steroïde-gevallen moest hij zijn geluk tarten. Er waren nieuwe killerdrugs uit Zuid-Californië gekomen -Hexalon, Bolasteron, Dehydralon- uiterst giftige substanties die de lever een fatale opdonder geven maar bijna zichtbaar harde, rijpe spieren doen groeien. Michalik sloeg weer toe. Na de show in Florida ging hij meedoen aan een Grand Prix-tournee. Dat betekende elke maand ergens het toneel op en niet, zoals vroeger, maar vijf keer per jaar, waardoor je het lichaam tussendoor even kon laten bijkomen. Vijf jaar bleef hij dat doen temidden van een steeds waanzinniger opererend concurrentie. “Je kon ze groen zien worden van al de troep in hun lichamen.
show. Hij werd als enige in staat geacht om Arnold Schwarzenegger als Mister Olympia te onttronen en die titel een jaar of vijf, zes te behouden. Hij had zich zelfs al voorbereid om Arnold in de Hollywood-showbusiness te volgen door spraaklessen en toneellessen te nemen. En toen, in zijn auto op weg naar het vliegveld voor de Mister Olympia Show in november, kwam hij in aanraking met iets nog heviger dan steroiden. Een zwaarbeladen oplegger belandde op zijn rijbaan en ramde over de motorkap van zijn Mustang heen. Michalik werd achttien meter meegesleurd en toen ze hem na twee uur uit de brokstukken van zijn auto hadden gezaagd, had hij vier verbrijzelde tussenwervelschijven en een gescheurde ischiaszenuw en was vanaf zijn middel verlamd. Na een pak röntgenfoto's kreeg hij van de chirurg het slechte nieuws te horen: hij zou nooit meer kunnen lopen. Maar er was ook goed nieuws: na een paar operaties zou de pijn veel minder zijn. Hij zei tegen de man dat hij op moest donderen. Maandenlang lag hij in tractie, weigerde medicijnen en ging door zich met zijn vrije arm te injecteren met testosteron dat hij in een tas bij zich had ten tijde van het ongeluk. Die tas hadden ze op het nachtkastje naast zijn bed gezet. “Voor het eerst in mijn leven hielpen de steroïden mij. Ze versnelden het herstel en zorgden ervoor dat alles aan mij zo groot bleef dat de zusters erom vochten wie mij mocht wassen. Langzaam begon ik mijn rechterbeen weer te voelen. En toen de arts zei dat ik naar huis mocht als ik weer kon staan, lukte het me snel me op één been staande te houden." Thuis stagneerde het herstel. Hij lag een jaar in bed, zwaar depressief, en werd door steroïden en chocoladekoekjes pafferig en opgeblazen. Hij werd vergeten, zelfs door zijn trainingsmaten. Alleen zijn kleine adoptiebroertje van acht, dat hem adoreerde, bleef hem bezoeken en zijn spieren masseren. En met diens hulp reed hij op een avond, nadat hij een programma over bodybuilding op TV had gezien, naar een club van een vriend om weer te gaan trainen. Michaliks bovenlichaam reageerde snel - spieren hebben een bewonderenswaardig geheugen - maar zijn benen lagen er nog steeds slap bij. Vanaf deze avond liet hij zich elke dag naar de sportschool brengen. Het was 1978.De artsen hadden hem gezegd dat het wel tien jaar zou duren voor de functie van de zenuw in zijn rug zou zijn hersteld. Maar na een paar maanden lag hij al te krimpen van de pijn in zijn benen. Hij was overgelukkig, verhoogde de doses van alles wat hij nam en na een halfjaar redde hij het om 300 en 350 kilo met zijn benen te drukken. En daarbij hadden zijn bovenbenen de omvang van die van een beer.
Nog een jaar later betrad hij als onaangekondigde gast het toneel van een Grand Prix in Florida. Steve was de toegift. Het publiek was geestdriftig over het wonder Michalik die met zijn bovenbenen van 85 centimeter en zijn taille van 69 centimeter een herboren en perfect lichaam liet zien. Ook Schwarzenegger die er voor ABC-televisie als commentator was, was onder de indruk. Ik geloof gewoon niet wat ik zie," zei hij. Dat is Steve Michalik, de fantoom-bodybuilder. Daarbij had Michalik het moeten laten. Hij leefde, liep weer en had een cult-status bereikt. De status van fantoom-bodybuilder die Anold voor hem had gecreëerd, had hij uitstekend te gelde kunnen maken in de reclame. Een goudmijn zo het zijn geweest en hij zou stil kunnen zijn gaan leven. Maar zoals vele andere steroïde-gevallen moest hij zijn geluk tarten. Er waren nieuwe killerdrugs uit Zuid-Californië gekomen -Hexalon, Bolasteron, Dehydralon- uiterst giftige substanties die de lever een fatale opdonder geven maar bijna zichtbaar harde, rijpe spieren doen groeien. Michalik sloeg weer toe. Na de show in Florida ging hij meedoen aan een Grand Prix-tournee. Dat betekende elke maand ergens het toneel op en niet, zoals vroeger, maar vijf keer per jaar, waardoor je het lichaam tussendoor even kon laten bijkomen. Vijf jaar bleef hij dat doen temidden van een steeds waanzinniger opererend concurrentie. “Je kon ze groen zien worden van al de troep in hun lichamen.
- Lid sinds
- 10 okt 2002
- Berichten
- 1.217
- Waardering
- 0
- Topic Starter Topic Starter
- #4
Sommigen vielen af door hartritme-stoornissen of een hartaanval. Ook ik gaf al mijn geld uit aan drugs. Je maakt elkaar gek. Dit waren de slechtste jaren van mijn leven. Mijn hersenen leken opgelost en ik werd een gigantische, levensgevaarlijke oermens. De enige reden waarom ik niet constant in de gevangenis zat, was dat driekwart van de agenten bij mij op de sportschool kwamen en hun steroiden bij mij kochten. In zijn woonplaats New York werden hij en zijn sportschool roemrucht. Het ontbrak er nog maar aan dat op de school een bordje hing: “Steroiden te koop”Die omstreden faam had wel tot gevolg dat de schooI binnen het jaar uit kon breiden. Maar ondanks het vele geld dat Steve verdiende, zorgden zijn fenomenale drugsrekeningen voor zijn bankroet. Hij zat altijd zonder geld en bij de Grand Prix ging het ook bergafwaarts met hem. “In het begin werd ik derde of vierde in de shows. In ‘83 nog maar elfde of twaalfde." Michalik stortte emotioneel en lichamelijk in. Zijn lichaam capituleerderde voor al de giftige stoffen. In 1983 had overal bloedingen: zijn tandvlees, zijn nieren, zijn dikke darm, zijn kaakholtes. Hij kreeg stekende en onbarmhartige hoofdpijnen zodat hij ook nog eens verslaafd raakte aan Percodan en Demerol. En, wat vanuit zijn gezichtspunt het ergste was, zijn spieren werden plots slap.Zijn laatste twee jaren als reizende bodybuilder waren een nachtmerrie. Tijdens een show in Toronto storte hij in, zijn hele lichaamschokkend van de krampen. Hij werd aan zijn benen van het toneel getrokken. In 1985, toen zijn cholesterolpeil tot 500 klom, probeerde hij vertwijfeld voorgoed van de steroiden af te komen. Zijn testosteronspiegel daalde, het aantal van zijn spermatozomen viel terug naar nul en al het oestrogeen, dat zich in al die jaren in zijn lichaam had opgehoopt, veranderde zijn gespierde borstpartij in deegachtige t**ten. Na de opties te hebben afgewogen -een saai, ontmand leven zonder, of de grote knal van een macho-dood met steroiden- koos Michalik voor het laatste. Hij pakte een tas, greep zijn gewichtengordel nam het vliegtuig naar Los Angeles en bleef negen maanden lang in de Valley waar al de chemische hengsten trainen. In de herfst van ‘86 keerde hij terug naar New York, kon nauwelijks op zijn benen blijven staan maar zag er imposant en goudgebruind uit. Hij had de hele tijd naar de Night of the Champions, die zijn zwanenzang zou zijn toegewerkt. Het was een soort oscar-uitreiking voor bodybuilders. Iedereen zou er zijn. Alle sterren, alle experts en hij wilde zijn eigen legende worden door bij zijn laatste optreden op de klanken van Elton Johns Funeral for a friend uit zijn doodskist op te rijzen. De bekroning zou natuurlijk zijn dat hij op het toneel dood zou vallen maar daar durfde hij niet op te hopen. Het belangrijkste was dat hij onder het donderend applaus van 2500 bezoekers van het podium afliep, om zo de voorspelling van zijn vader, dat hij het nooit tot iets zou brengen, te logenstraffen.En toen, twee weken voor de show, was er die fel brandende pijn in zijn lever en was alles voorbij. Toen hij bijkwam op de intensive care-afdeling was Michalik ontroostbaar. Niet alleen was hij nog in leven maar zijn prachtige lichaam zag hij langzaam ineenschrompelen. Zijn spieren, van de dagelijkse steroiden en twee kilo kip beroofd, verdwenen en werden als afvalstoffen door zijn bloed afgevoerd. In de drie weken die volgden verloor hij 45 kilo. Hij piste zijn gewicht praktisch van 116 naar 0 kilo omlaag.Zoals te voorzien lieten zijn nieren het afweten, uiteindelijk voor tachtig procent. Zijn zwarte haar werd grijs, zijn huid hing in slappe plooien omlaag. Zijn vader kwam op bezoek en zei met zijn gebruikelijke tact dat hij eruit zag als een man van vijfentachtig.”Ik was kwetsbaar, werd alleen nog door mijn vrouw op de been gehouden. Als dank daarvoor verkocht ik mijn sportschool en gaf de hele opbrengst aan haar. Ik wilde er zelf niets van hebben. Ik wilde alleen nog in bed liggen en me ellendig voelen. Ik was depressief." In het voorjaar van '88 was hij zover hersteld dat hij korte tijd uit
bed mocht. Plots kreeg hij de drang om voor zijn zonden te boeten en belde iedere promotor die hij kende op om te vragen of hij het toneel op mocht om laten zien wat er van iemand wordt die steroiden gebruikt. Een paar stemden toe en lieten hem spreken, een zak botten in een zwart hemd. Hij kreeg het publiek binnen tien minuten in een grafstemming. Maar hoezeer zijn goede daden zijn geweten ontlastten, zijn lijf hielpen ze niet. Elke cel van zijn lichaam was nog vergiftigd door het afval van al de drugs. De cysten op zijn lever, verschrompeld tot het formaat van golfballen maar ook niet kleiner, verzwakten hem en zorgden dat hij als een vogeltje at. Zijn hormoonhuishouding was totaal van streek en hij had al in geen twee jaar meer een begin van een erectie gehad. " Mijn enige trots, mijn lichaam, had ik totaal ren gronde gericht."
Toen hielp het toeval. Een Australische rugbyspeler hoorde van Michaliks ellende en belde hem op over een nieuw effectief ontgiftingsprogramma. Het was zwaar -eerst een uur hardlopen en dan vijf uur aan één stuk in een sauna van 80 graden, minstens drie weken aaneen- maar zou absoluut het gif uit zijn vetcellen persen waar het anders zou uitkristalliseren en zijn leven lang blijven zitten.Michalik probeerde het. De eerste dag kon hij nauwelijks een blokje joggen maar in de sauna kwam plotseling alles eruit. Een smerige groene smurrie sijpelde uit zijn ogen en neusgaten. Na één week kon hij al twee mijl lopen, na twee weken kwam het zwart in zijn haar terug. En toen hij op de laatste dag van de kuur uit sauna kwam, was zijn huid strak en rozig als van een teenager. Een lever- en nierentest wezen het ongelooflijke uit: hij was weer gezond. Alles kwam terug. Mijn gevoel voor humor, mijn levenslust, en verdomd, mijn coïtusuele lust ook. Er was heel wat in te halen. Maar het allerfijnste was wat er niet meer was. Het leek alsof tegelijk met die groene troep, die hele biochemische haat eruit had gezweet Ik wilde weer met mensen samen zijn, vooral met mijn zoon Steve. Michalik ging naar zijn vrouw en zei dat hij weer met bodybuilding wilde beginnen. Dat was zijn leven, zijn kunst, daar kon hij niet mee stoppen Maar dit keer zwoer hij bij God dat hij clean zou blijven. Ze zei dat ze alle ellende niet nog eens wilde doormaken: de ongecontroleerde woede uitvallen, de maaltijden om twee uur ’s nachts. de medische ravage. Ze scheidden als goede vrienden. En Michalik keerde naar de sportschool terug. Als een monnik .
Original story by, Paul Solotaroff Index
Bodypage june 2001
bed mocht. Plots kreeg hij de drang om voor zijn zonden te boeten en belde iedere promotor die hij kende op om te vragen of hij het toneel op mocht om laten zien wat er van iemand wordt die steroiden gebruikt. Een paar stemden toe en lieten hem spreken, een zak botten in een zwart hemd. Hij kreeg het publiek binnen tien minuten in een grafstemming. Maar hoezeer zijn goede daden zijn geweten ontlastten, zijn lijf hielpen ze niet. Elke cel van zijn lichaam was nog vergiftigd door het afval van al de drugs. De cysten op zijn lever, verschrompeld tot het formaat van golfballen maar ook niet kleiner, verzwakten hem en zorgden dat hij als een vogeltje at. Zijn hormoonhuishouding was totaal van streek en hij had al in geen twee jaar meer een begin van een erectie gehad. " Mijn enige trots, mijn lichaam, had ik totaal ren gronde gericht."
Toen hielp het toeval. Een Australische rugbyspeler hoorde van Michaliks ellende en belde hem op over een nieuw effectief ontgiftingsprogramma. Het was zwaar -eerst een uur hardlopen en dan vijf uur aan één stuk in een sauna van 80 graden, minstens drie weken aaneen- maar zou absoluut het gif uit zijn vetcellen persen waar het anders zou uitkristalliseren en zijn leven lang blijven zitten.Michalik probeerde het. De eerste dag kon hij nauwelijks een blokje joggen maar in de sauna kwam plotseling alles eruit. Een smerige groene smurrie sijpelde uit zijn ogen en neusgaten. Na één week kon hij al twee mijl lopen, na twee weken kwam het zwart in zijn haar terug. En toen hij op de laatste dag van de kuur uit sauna kwam, was zijn huid strak en rozig als van een teenager. Een lever- en nierentest wezen het ongelooflijke uit: hij was weer gezond. Alles kwam terug. Mijn gevoel voor humor, mijn levenslust, en verdomd, mijn coïtusuele lust ook. Er was heel wat in te halen. Maar het allerfijnste was wat er niet meer was. Het leek alsof tegelijk met die groene troep, die hele biochemische haat eruit had gezweet Ik wilde weer met mensen samen zijn, vooral met mijn zoon Steve. Michalik ging naar zijn vrouw en zei dat hij weer met bodybuilding wilde beginnen. Dat was zijn leven, zijn kunst, daar kon hij niet mee stoppen Maar dit keer zwoer hij bij God dat hij clean zou blijven. Ze zei dat ze alle ellende niet nog eens wilde doormaken: de ongecontroleerde woede uitvallen, de maaltijden om twee uur ’s nachts. de medische ravage. Ze scheidden als goede vrienden. En Michalik keerde naar de sportschool terug. Als een monnik .
Original story by, Paul Solotaroff Index
Bodypage june 2001
- Lid sinds
- 3 nov 2002
- Berichten
- 1.580
- Waardering
- 0
heeft ie geen website ofzo
..
en mr olymp[ia is die toch niet geweesT?
kan er namelijk niets over vinden
..
en mr olymp[ia is die toch niet geweesT?
kan er namelijk niets over vinden
- Lid sinds
- 10 okt 2002
- Berichten
- 1.217
- Waardering
- 0
- Topic Starter Topic Starter
- #8
'k denk het wel dat hij in de jaren 70 Mr. olympia geweest is.
Er hangt een foto van hem in mijn sportzaal...
- Lid sinds
- 10 okt 2002
- Berichten
- 1.217
- Waardering
- 0
- Topic Starter Topic Starter
- #9
Originally posted by joep27
indrukwekkend verhaal...
zou ie nog clean zijn?
Hij is nu bijna 60 Zou ie clean zijn? Wat voor een vraag is dat?
- Lid sinds
- 10 okt 2002
- Berichten
- 1.217
- Waardering
- 0
- Topic Starter Topic Starter
- #10
- Lid sinds
- 9 okt 2002
- Berichten
- 1.531
- Waardering
- 12
- Lengte
- 1m78
- Massa
- 102kg
- Vetpercentage
- 18%
Hier de site van John Defendis, kijk in de trainingssectie en lees de artikelen over zijn training met Steve Michalik. Erg leuk en heel bizar...
Hoezo overtraining?
http://members.tripod.com/~bodydungeon
Hoezo overtraining?
http://members.tripod.com/~bodydungeon
- Lid sinds
- 7 okt 2002
- Berichten
- 55.009
- Waardering
- 3.208
Had het idd ook al paar keer gelezen, perfect voorbeeld van hoe het gebruik van as kan escaleren
- Lid sinds
- 7 okt 2002
- Berichten
- 55.009
- Waardering
- 3.208
Volgens mij heeft ie een levertransplantatie gehad, maar ben niet zeker.
En idd in huidige termen niet super groot, voor zijn tijd echter wel, toen de groeihormonen insuline etc nog niet in waren.
En idd in huidige termen niet super groot, voor zijn tijd echter wel, toen de groeihormonen insuline etc nog niet in waren.
- Lid sinds
- 19 mei 2002
- Berichten
- 33.744
- Waardering
- 3
Ja zo zie je maar weer eens wat een groei er wordt bereikt met die groeihormonen.
Ook denk ik dat het met evolutie te maken heeft, als je de mensen van nu bekijkt zijn die alweer een aantal centimeters groter dan in de jaren 70.
Ook denk ik dat het met evolutie te maken heeft, als je de mensen van nu bekijkt zijn die alweer een aantal centimeters groter dan in de jaren 70.
