Ik dacht nochtans dat een vrij groot deel van de aminozuren (de meeste) pas in de dunne darm wordt opgenomen. Als dit waar is en je haalt tot 8u of meer na je maaltijd nog aminozuren uit je voeding dan is dat toch een belangrijk punt om rekening mee te houden denk ik en niet echt nuttig om elke 2-3u te eten in de bulk.
Zoals voornoemde Phillips studie duidelijk aantoont is er al een negatieve nutrientenbalans na drie uur. Daar is tevens de hele hypothese van spier-eiwit accretie met training op gebaseerd : een rythmisch patroon van synthese en afbraak, waarbij de 48 uur durende toename aan synthese van training leidt tot stijging van synthese punten, en verminderen van afbraak punten, wat de uiteindelijke accumulatie van eiwit in de spier teweeg brengt (en de reden waarom nog nooit iemand spiermassa bijkreeg door in zen zetel eiwitjes te eten)
Ik ben niet echt anti-wetenschap. Ik bedoel meer dat je nu een aantal processen in isolatie bekijkt maar dat de materie zo complex is dat het volgens mij moeilijk is om hieruit met zekerheid gevolgtrekkingen te gaan halen met betrekking tot het uiteindelijke doel: meer spiermassa. En dat wanneer je het uiteindelijke resultaat bekijkt deze processen misschien door andere processen worden opgeheven waardoor het niet echt uitmaakt of je nu wel of niet vaak eet. Je kijkt naar een aantal intermediaire processen maar niet echt naar het eindpunt: heb je aan het einde van de rit (over een periode van meerdere dagen) nu wel of niet meer spier als je meerdere maaltijden met eiwitten eet? En is die hoeveelheid dan wel significant en de moeite waard? Ik vind het altijd zo'n gedoe om veel maaltijden te eten, zeker als het maar zou gaan om een paar gram spier over een week.
Ik denk wat je vooral hier zegt is dat de materie iets te complex is voor jou. We bekijken hier niet "een aantal" of "intermediaire" processen, we bekijken hier de invloed van voeding op beschikbare nutrienten, en van beschikbare nutrienten op de key signal integrators voor synthese en afbraak, mTORC1 en AMPK. Die processen zijn overigens al tamelijk nauwkeurig in kaart gebracht, toch zeker de grote lijnen.
Dit is een beetje het syndroom dat eigen is aan veel "systemen" en "diëten" en "formules" die naar gepopulariseerd worden door een aantal guru's. Veel mensen gaan er dogmatisch van afhangen en gewoon alles negeren die het ideaalbeeld tegenspreekt. Dat is ook de reden waarom tot voor enkele maanden ik IF in het geheel wat afdeed als onzin, wat dan weer mijn fout was. Want na de research te doen blijkt het inderdaad een licht efficientere manier voor vetverlies te zijn, zonder noemenswaardig verschil op spierverlies. Neemt niet weg dat diezelfde research aantoont dat het wat massa winst betreft een stap achteruit is. En dat is het verschil tussen een hype en nieuwe informatie : een hype consumeert, en doet je geloven dat het oude informatie vervangt, terwijl nieuwe informatie makkelijk te incorporeren is met de oude om tot een efficient geheel te leiden.
Je zal misschien een langere periode zonder nutrienten zitten op IF ivm meerdere maaltijden, maar eens dat je eet ga je veel calorieën eten waarna de vetreserves weer zullen aangevuld worden. Je calorie-opname is groter in een korter tijdsbestek dus je zal in die periode meer vet aanmaken dan wanneer je je maaltijden verspreid over de hele dag.
Zeker, wat je voor een deel je energiereserve verzorgt, helaas zijn daarnaast ook nog glucose en aminozuren nodig in dat tijdsbestek, en aminozuren worden helaas enkel opgeslagen met spier-eiwitsynthese, waarna de overschot geoxideerd wordt, en je dus toch weer de spier moet aanspreken in die periode.
Op IF zal je een langere periode zonder nutrienten zitten waarbij een relatief grotere hoeveelheid eiwitten afbreekt (en daarna weer een grotere hoeveelheid wordt opgebouwd).
Dat is nu net wat ik probeer duidelijk te maken, er is een grens aan de spiereiwitsynthese, die wetenschappelijke studies quantificeren (studies vernoemd in eerdere posts overigens, het helpt wel als mensen de hele discussie lezen vooraleer ze commentaar geven) de opname op 6-7g/h, waarna de overschot terminaal geoxideerd wordt. De hoeveelheid synthese binnen een bepaald tijdsbestek is dus gelimiteerd. We drijven die licht omhoog omwille van het verbruik in het optimale window, wat dan weer zorgt voor het feit dat we wat dieet betreft op het einde niet minder spier overhouden, maar als het doel accumulatie is, dan ga je daar jezelf sterk gaan limiteren wegens het pertinent weigeren van calorien, eiwitten en dus synthese te beperken in de tijd.
Bij verspreide maaltijden is de spierafbraak/opbouw meer verspreid maar is de totale afbraak dan echt groter? Mijn logica zegt dat zowel qua vetverlies als spierbehoud het netto-effect ongeveer hetzelfde is.
Door constante toevoer van nutrienten is de afbraak nagenoeg nihil eigenlijk. Dat is net het mooie wat accumulatie betreft, je moet geen tekorten dekken en je gaat 24h lang je synthese ondersteunen.
Bestaat er echt een studie IF versus meerdere maaltijden waarbij ceteris paribus wordt gekeken naar het uiteindelijke doel (vetverlies/spierbehoud) over een voldoende termijn? Ik denk dat we dan alleen (bijna) zekerheid hebben.
Nee, zoals ik al zei, IF duikt vooral op als hype, wat niet echt de interesse van wetenschappers wekt. Net omdat mensen er met dit soort gusto tegenaan gaan om het te verdedigen tegen wetenschappelijk bewijs, zal dat ook niet snel gebeuren. Er is beperkt onderzoek, maar dan vooral in de zin van de invloed van ramadanvasten op athleten. Al dat onderzoek is al zwaar uitgeput in de discussie om IF, dus weinig nieuwe informatie. Zelfs wanneer IF zal bekeken worden in wetenschappelijke context, lijkt het mij weinig waarschijnlijk dat dat in zo'n context zal gebeuren. Waarschijnlijk zal dat dan met obese mensen zijn en zonder training (kwestie van de variabelen te elimineren) en zal het resultaat zijn dat IF voor gigantisch meer spierverlies zorgt (wat natuurlijk ook geen waar is in een context van een hoog eiwit dieet en resistance training, maar ja, zo gaat dat meestal met onderzoek). het onderzoek waar je over spreekt, om het echt valide te maken, zou bijzonder kostelijk zijn omwille van de nood voor een voldoende grote testgroep om type II errors te vermijden en de nood aan biopsiën (waardoor hert moeilijk is aan subjecten te geraken zonder ze veel te moeten betalen).