- Lid geworden
- 16 mei 2006
- Berichten
- 59.513
- Waardering
- 22.605
Vrijdag is het zeventig jaar geleden dat tienduizenden geallieerde soldaten in de vroege ochtend uit hun landingsvaartuig stapten, om op de stranden van het Franse Normandië te vechten om Europa te bevrijden van de Duitse bezetter.
ANP
70 jaar D-day in Normandië Fotoserie
In 1944 zuchtte West-Europa al vier jaar onder het juk van Nazi-Duitsland. Er was toen sprake van relatieve rust; de Tweede Wereldoorlog werd sinds de verovering van Frankrijk vooral in andere delen van de wereld uitgevochten.
De hardste strijd woedde in Oost-Europa, waar de legers van Adolf Hitler na verliezen bij Stalingrad en Koersk (Oekraïne) langzaam maar zeker werden teruggedrongen. De Sovjet-Unie krabbelde op, nadat de Duitse oorlogsmachine het Rode Leger sinds de invasie van Rusland (1941) op de hielen had gezeten. Nu waren de rollen omgedraaid.
De Amerikanen en Britten lieten zich eveneens niet onbetuigd, maar boekten minder vooruitgang dan de Sovjets. Nadat het Afrikakorps van de Duitse generaal Erwin Rommel in Afrika was verslagen, landden de geallieerden in het zuiden van Italië.
Vooral de Britse premier Winston Churchill wilde via Zuid-Europa Nazi-Duitsland op de knieën dwingen, maar de Amerikanen, die de meeste troepen en materieel leverden, wilden ook een invasie in West-Europa. Sovjet-dictator Jozef Stalin drong al langer aan op dit idee. Hij hoopte dat door de opening van een groot westfront de Duitsers van twee kanten konden worden bestreden.
Bij de Britten en Amerikanen leefde bovendien de angst dat het Rode Leger eigenhandig Duitsland zou verslaan, waardoor Europa grotendeels onder Sovjet-controle zou vallen.
Calais
Na lang beraad stond het besluit vast: Er kwam een invasie in West-Europa. De operatie die de codenaam Operatie Overlord kreeg, was in handen van de Amerikaanse generaal Dwight Eisenhower en zijn Britse ranggenoot Bernard Montgomery.
Aanvankelijk werd gedacht aan een oversteek van het Nauw van Calais, waar de afstand tussen Engeland en Frankrijk het kortst is. Het achterland van Calais is door enkele kanalen en rivieren echter ongunstig voor een snelle opmars. Het oog viel hierdoor op de brede stranden van Normandië. Het nadeel dat de geallieerden dan niet direct beschikten over een grote zeehaven, werd ondervangen met de aanleg van kunstmatige ‘Mulberry’-havens. Deze werden gevormd met enorme drijvende betonnen bakken.
Misleiding
De geallieerden zetten echter wel alles op alles om de Duitsers te laten denken dat de invasie in Calais zou plaatsvinden. Ze richtten zelfs een fictief leger op. Met opblaasbare tanks en voertuigen die in de regio van Dover stonden opgesteld, werden de Duitsers in de waan gelaten dat Calais het doel was.
Ondertussen waren de voorbereidingen voor de invasie in Normandië begin 1944 in volle gang. Ruim een miljoen Amerikaanse en Canadese troepen verbleven in het zuiden van Engeland. Op Engelse stranden werd geoefend en de geallieerde luchtmacht trof de noodzakelijke voorbereidingen met aanvallen boven Frans grondgebied. De geallieerden genoten toen al een luchtoverwicht boven West-Europa.
Atlantikwall
Duitsland was een stuk minder goed voorbereid, maar had wel de beschikking over de Atlantikwall. Deze weliswaar onvoltooide reeks bunkers, mijnenvelden, tankversperringen en anti-scheepsobstakels moest een geallieerde aanval kunnen weren. De beste verdedigingswerken stonden echter in Calais, en niet in Normandië. Duitslands beste troepen vochten bovendien aan het Oostfront.
Helemaal onvoorbereid op een invasie in Normandië waren de Duitsers ook weer niet. Diverse divisies werden achter de hand gehouden om in te zetten zodra duidelijk werd waar de invasie plaatsvond.
De aanval
In de avond van 5 juni vlogen transporttoestellen en zweefvliegtuigen vol luchtlandingstroepen van Engeland naar Normandië. Het was hun taak om die nacht snel bruggen en belangrijke wegen in het achterland van de landingsstranden onder controle te krijgen, om zo een Duitse tegenaanval te bemoeilijken.
Veel ‘airborne’-troepen kwamen echter onbedoeld verspreid over Normandië terecht. Dit verwarde de Duitsers dusdanig dat gerichte tegenaanvallen uitbleven.
Terwijl voor de luchtlandingstroepen D-Day al was begonnen, voer een armada aan geallieerde schepen naar de Normandische kust. Daar openden de marineschepen om 5.45 uur het vuur op de Atlantikwall. Drie kwartier later gingen de eerste troepen aan land. De Amerikanen namen twee stroken strand voor hun rekening, met de codenaam Omaha –beach en Utah-beach. Britse, Canadese en Franse soldaten landden op Gold, Juno en Sword-beach.
Omaha-beach
De ontvangst verschilde per strand. Waar de Amerikanen op Utah-beach met relatief weinig tegenstand aan land kwamen, kregen hun landgenoten op Omaha-beach de volle laag. Dit strand was het sterkst verdedigd van alle landingsstranden. Bovendien verliepen de landingen op Omaha allesbehalve volgens plan. De tegenstand was sterker dan verwacht, en veel Amerikanen uit de eerste aanvalsgolven sneuvelden op het strand.
Pas aan het einde van de dag wisten kleine groepjes soldaten door de Duitse verdedigingslinie te breken. Uiteindelijk lieten ongeveer drieduizend Amerikanen het leven op Omaha beach, met afstand het hoogste aantal van alle landingsstranden.
De voortgang van de Britse, Canadese en Franse troepen verliep redelijk, al werden ook op die stranden lang niet alle doelen voor de eerste dag behaald. Vooral de Britse en Franse troepen die landden op Sword-beach stuitten op veel tegenstand. Ze kregen te maken met de enige serieuze Duitse tegenaanval van D-Day, die de geallieerden er van weerhield om de nabijgelegen Franse stad Caen te bereiken.
Geen direct succes
Uiteindelijk maakten omstreeks 160.000 geallieerde troepen op D-Day de oversteek van Engeland naar Frankrijk. Daarbij vielen zeker 12.000 slachtoffers, waaronder 4.400 doden. De Duitse verliezen waren met ongeveer duizend doden aanzienlijk lager.
In de avond van 6 juni was het nog te vroeg om D-Day succesvol te noemen. Het doel om de steden Carentan, Bayeux, St. Lô en Caen op de eerste dag te veroveren op de Duitsers was geenszins behaald en het duurde tot 12 juni voor de vijf landingsstranden met elkaar waren verbonden tot één breed front. Een lange strijd om de controle over het noordwesten van Frankrijk volgde.
Het uiteindelijke succes van de invasie in Normandië volgde halverwege augustus, toen met een tangbeweging (de zak van Faláise) tienduizenden Duitse troepen en hun materieel konden worden overmeesterd. De weg naar Parijs en de bevrijding van Frankrijk lag open.
Bronnen: Overlord: The D-Day landings, US Department of the Navy, The Struggle For Europe, D-Day June 6, 1944: The Climactic Battle of World War II
http://www.nu.nl/weekend/3794568/70-jaar-d-day-terugblik-wereldgebeurtenis.html
Fotoserie in de link
ANP
70 jaar D-day in Normandië Fotoserie
In 1944 zuchtte West-Europa al vier jaar onder het juk van Nazi-Duitsland. Er was toen sprake van relatieve rust; de Tweede Wereldoorlog werd sinds de verovering van Frankrijk vooral in andere delen van de wereld uitgevochten.
De hardste strijd woedde in Oost-Europa, waar de legers van Adolf Hitler na verliezen bij Stalingrad en Koersk (Oekraïne) langzaam maar zeker werden teruggedrongen. De Sovjet-Unie krabbelde op, nadat de Duitse oorlogsmachine het Rode Leger sinds de invasie van Rusland (1941) op de hielen had gezeten. Nu waren de rollen omgedraaid.
De Amerikanen en Britten lieten zich eveneens niet onbetuigd, maar boekten minder vooruitgang dan de Sovjets. Nadat het Afrikakorps van de Duitse generaal Erwin Rommel in Afrika was verslagen, landden de geallieerden in het zuiden van Italië.
Vooral de Britse premier Winston Churchill wilde via Zuid-Europa Nazi-Duitsland op de knieën dwingen, maar de Amerikanen, die de meeste troepen en materieel leverden, wilden ook een invasie in West-Europa. Sovjet-dictator Jozef Stalin drong al langer aan op dit idee. Hij hoopte dat door de opening van een groot westfront de Duitsers van twee kanten konden worden bestreden.
Bij de Britten en Amerikanen leefde bovendien de angst dat het Rode Leger eigenhandig Duitsland zou verslaan, waardoor Europa grotendeels onder Sovjet-controle zou vallen.
Calais
Na lang beraad stond het besluit vast: Er kwam een invasie in West-Europa. De operatie die de codenaam Operatie Overlord kreeg, was in handen van de Amerikaanse generaal Dwight Eisenhower en zijn Britse ranggenoot Bernard Montgomery.
Aanvankelijk werd gedacht aan een oversteek van het Nauw van Calais, waar de afstand tussen Engeland en Frankrijk het kortst is. Het achterland van Calais is door enkele kanalen en rivieren echter ongunstig voor een snelle opmars. Het oog viel hierdoor op de brede stranden van Normandië. Het nadeel dat de geallieerden dan niet direct beschikten over een grote zeehaven, werd ondervangen met de aanleg van kunstmatige ‘Mulberry’-havens. Deze werden gevormd met enorme drijvende betonnen bakken.
Misleiding
De geallieerden zetten echter wel alles op alles om de Duitsers te laten denken dat de invasie in Calais zou plaatsvinden. Ze richtten zelfs een fictief leger op. Met opblaasbare tanks en voertuigen die in de regio van Dover stonden opgesteld, werden de Duitsers in de waan gelaten dat Calais het doel was.
Ondertussen waren de voorbereidingen voor de invasie in Normandië begin 1944 in volle gang. Ruim een miljoen Amerikaanse en Canadese troepen verbleven in het zuiden van Engeland. Op Engelse stranden werd geoefend en de geallieerde luchtmacht trof de noodzakelijke voorbereidingen met aanvallen boven Frans grondgebied. De geallieerden genoten toen al een luchtoverwicht boven West-Europa.
Atlantikwall
Duitsland was een stuk minder goed voorbereid, maar had wel de beschikking over de Atlantikwall. Deze weliswaar onvoltooide reeks bunkers, mijnenvelden, tankversperringen en anti-scheepsobstakels moest een geallieerde aanval kunnen weren. De beste verdedigingswerken stonden echter in Calais, en niet in Normandië. Duitslands beste troepen vochten bovendien aan het Oostfront.
Helemaal onvoorbereid op een invasie in Normandië waren de Duitsers ook weer niet. Diverse divisies werden achter de hand gehouden om in te zetten zodra duidelijk werd waar de invasie plaatsvond.
De aanval
In de avond van 5 juni vlogen transporttoestellen en zweefvliegtuigen vol luchtlandingstroepen van Engeland naar Normandië. Het was hun taak om die nacht snel bruggen en belangrijke wegen in het achterland van de landingsstranden onder controle te krijgen, om zo een Duitse tegenaanval te bemoeilijken.
Veel ‘airborne’-troepen kwamen echter onbedoeld verspreid over Normandië terecht. Dit verwarde de Duitsers dusdanig dat gerichte tegenaanvallen uitbleven.
Terwijl voor de luchtlandingstroepen D-Day al was begonnen, voer een armada aan geallieerde schepen naar de Normandische kust. Daar openden de marineschepen om 5.45 uur het vuur op de Atlantikwall. Drie kwartier later gingen de eerste troepen aan land. De Amerikanen namen twee stroken strand voor hun rekening, met de codenaam Omaha –beach en Utah-beach. Britse, Canadese en Franse soldaten landden op Gold, Juno en Sword-beach.
Omaha-beach
De ontvangst verschilde per strand. Waar de Amerikanen op Utah-beach met relatief weinig tegenstand aan land kwamen, kregen hun landgenoten op Omaha-beach de volle laag. Dit strand was het sterkst verdedigd van alle landingsstranden. Bovendien verliepen de landingen op Omaha allesbehalve volgens plan. De tegenstand was sterker dan verwacht, en veel Amerikanen uit de eerste aanvalsgolven sneuvelden op het strand.
Pas aan het einde van de dag wisten kleine groepjes soldaten door de Duitse verdedigingslinie te breken. Uiteindelijk lieten ongeveer drieduizend Amerikanen het leven op Omaha beach, met afstand het hoogste aantal van alle landingsstranden.
De voortgang van de Britse, Canadese en Franse troepen verliep redelijk, al werden ook op die stranden lang niet alle doelen voor de eerste dag behaald. Vooral de Britse en Franse troepen die landden op Sword-beach stuitten op veel tegenstand. Ze kregen te maken met de enige serieuze Duitse tegenaanval van D-Day, die de geallieerden er van weerhield om de nabijgelegen Franse stad Caen te bereiken.
Geen direct succes
Uiteindelijk maakten omstreeks 160.000 geallieerde troepen op D-Day de oversteek van Engeland naar Frankrijk. Daarbij vielen zeker 12.000 slachtoffers, waaronder 4.400 doden. De Duitse verliezen waren met ongeveer duizend doden aanzienlijk lager.
In de avond van 6 juni was het nog te vroeg om D-Day succesvol te noemen. Het doel om de steden Carentan, Bayeux, St. Lô en Caen op de eerste dag te veroveren op de Duitsers was geenszins behaald en het duurde tot 12 juni voor de vijf landingsstranden met elkaar waren verbonden tot één breed front. Een lange strijd om de controle over het noordwesten van Frankrijk volgde.
Het uiteindelijke succes van de invasie in Normandië volgde halverwege augustus, toen met een tangbeweging (de zak van Faláise) tienduizenden Duitse troepen en hun materieel konden worden overmeesterd. De weg naar Parijs en de bevrijding van Frankrijk lag open.
Bronnen: Overlord: The D-Day landings, US Department of the Navy, The Struggle For Europe, D-Day June 6, 1944: The Climactic Battle of World War II
http://www.nu.nl/weekend/3794568/70-jaar-d-day-terugblik-wereldgebeurtenis.html
Fotoserie in de link
