Skylar
Novice
- Lid geworden
- 7 jun 2022
- Berichten
- 7
- Waardering
- 12
- Lengte
- 1m58
- Massa
- 57kg
- Vetpercentage
- 15%
Hi,
Ik ben nu 32 en ben begonnen met bodybuilding op mijn 21e. Het leven was makkelijk: 100% focus op eten trainen slapen en langzaam kreeg ik een waanzinnig fysiek. Al was het nooit genoeg natuurlijk. Een wedstrijd stelde ik altijd uit. Ik was geobsedeerd door het fysiek van anderen en insta was mijn verslaving. Als ik afgetraind was vond ik mij klein, als ik voller was weer te dik.
Ik snapte niet dat mensen niet konden bereiken wat ik had bereikt, met minder goede genen, want tja, als je iets echt wilt, no excuses..
Wat had ik my head up in my ass..
Na de sluit van de sportscholen tijdens corona ben ik wegens mijn persoonlijke leefsituatie niet meer terug gegaan en ben ik thuis gaan trainen. Ik stopte met insta en het plaatsen van foto's. Af en toe ging het goed maar het was niet meer als voorheen, intussen slokte de negatieve opeenstapelingen in mijn priveleven mij op. Mijn lichaam en geest veranderde, ik geloof nu dat ik toch een beetje depri was. Ik proveerde af en toe te sporten en eetschema te houden maar het ging voor geen meter.Ondertussen had ik vage lichamelijke klachten die mijn internist niet serieus nam. Ik drong aan op scans. Toen ik eenmaal een beetje bijkwam en het wat rustiger werd hoorde ik dat ik kanker heb. Het blijkt tot zover iets minder erg dan gedacht, maar even dacht ik dat ik het misschien niet zou overleven. Nu heb ik medicatie en later in het jaar weer een scan.
Intussen is alles in mijn hoofd voorbijgekomen: ik vond bb een tijdverspilling geweest, wist dat alles is gekomen uit onzekerheid en dan dat obsessieve gedrag op insta, ik wilde mijzelf pamperen omdat ik mezelf zielig vond met ongezond eten en drinken en doordat mensen zich opeens heel anders gingen gedragen wilde ik nog meer op mezelf zijn.
Nu het ergste voorbij lijkt te zijn probeer ik weer een beetje strak te worden en mijn leven op te pakken. Ik train nog steeds thuis maar heb nu een machine waar ik wat rug borst en benen kan doen.
Als ik mijn foto's terug zie kijk ik met weemoed; ik ga waarschijnlijk nooit meer zo fanatiek zijn (als in zwaar trainen) en daardoor dat fysiek niet meer krijgen, maar ik ga wél werken aan een gezond, strak lichaam en een gebalanceerde lifestyle.
Ik weet nu dat het erg makkelijk is om mensen te veroordelen op hun uiterlijk, niet altijd alles is zwart wit. Ik besef nu dat ik iedereen had kunnen zijn en hetzelfde als hen zou doen met diegene zijn verleden en ervaringen.
Ik ben van nature een planner met allerlei doelen, jullie herkennen dit vast wel: over 10 weken dit verpercentage, over een jaar deze functie enz enz. Maar een mens heeft niks te willen en totaal geen controle. Soms heb je mega pech en moet alles wijken omdat je emmer soms vol zit. Life happens en je kan liever met de stroming mee dan er tegen in.
Dat is niet negatief bedoeld, ik hoop dat mijn bericht mensen laat nadenken over wat ze doen en waarom, en of ze er gelukkig van worden. Ik werd wel blijer en zelfverzekerder van een gezond fysiek, maar toen het extremer werd, werd ik uiteindelijk meer ongelukkig en sport werd werk waarbij social media een sadistische werkgever was. Áls ik ooit nog het podium zou op gaan, zou ik de weg er naar toe heel anders aanpakken dan hoe ik eerst bezig was. Maar goed wat ik vind van wedstrijden is weer een ander onderwerp
Ik ben nu 32 en ben begonnen met bodybuilding op mijn 21e. Het leven was makkelijk: 100% focus op eten trainen slapen en langzaam kreeg ik een waanzinnig fysiek. Al was het nooit genoeg natuurlijk. Een wedstrijd stelde ik altijd uit. Ik was geobsedeerd door het fysiek van anderen en insta was mijn verslaving. Als ik afgetraind was vond ik mij klein, als ik voller was weer te dik.
Ik snapte niet dat mensen niet konden bereiken wat ik had bereikt, met minder goede genen, want tja, als je iets echt wilt, no excuses..
Wat had ik my head up in my ass..
Na de sluit van de sportscholen tijdens corona ben ik wegens mijn persoonlijke leefsituatie niet meer terug gegaan en ben ik thuis gaan trainen. Ik stopte met insta en het plaatsen van foto's. Af en toe ging het goed maar het was niet meer als voorheen, intussen slokte de negatieve opeenstapelingen in mijn priveleven mij op. Mijn lichaam en geest veranderde, ik geloof nu dat ik toch een beetje depri was. Ik proveerde af en toe te sporten en eetschema te houden maar het ging voor geen meter.Ondertussen had ik vage lichamelijke klachten die mijn internist niet serieus nam. Ik drong aan op scans. Toen ik eenmaal een beetje bijkwam en het wat rustiger werd hoorde ik dat ik kanker heb. Het blijkt tot zover iets minder erg dan gedacht, maar even dacht ik dat ik het misschien niet zou overleven. Nu heb ik medicatie en later in het jaar weer een scan.
Intussen is alles in mijn hoofd voorbijgekomen: ik vond bb een tijdverspilling geweest, wist dat alles is gekomen uit onzekerheid en dan dat obsessieve gedrag op insta, ik wilde mijzelf pamperen omdat ik mezelf zielig vond met ongezond eten en drinken en doordat mensen zich opeens heel anders gingen gedragen wilde ik nog meer op mezelf zijn.
Nu het ergste voorbij lijkt te zijn probeer ik weer een beetje strak te worden en mijn leven op te pakken. Ik train nog steeds thuis maar heb nu een machine waar ik wat rug borst en benen kan doen.
Als ik mijn foto's terug zie kijk ik met weemoed; ik ga waarschijnlijk nooit meer zo fanatiek zijn (als in zwaar trainen) en daardoor dat fysiek niet meer krijgen, maar ik ga wél werken aan een gezond, strak lichaam en een gebalanceerde lifestyle.
Ik weet nu dat het erg makkelijk is om mensen te veroordelen op hun uiterlijk, niet altijd alles is zwart wit. Ik besef nu dat ik iedereen had kunnen zijn en hetzelfde als hen zou doen met diegene zijn verleden en ervaringen.
Ik ben van nature een planner met allerlei doelen, jullie herkennen dit vast wel: over 10 weken dit verpercentage, over een jaar deze functie enz enz. Maar een mens heeft niks te willen en totaal geen controle. Soms heb je mega pech en moet alles wijken omdat je emmer soms vol zit. Life happens en je kan liever met de stroming mee dan er tegen in.
Dat is niet negatief bedoeld, ik hoop dat mijn bericht mensen laat nadenken over wat ze doen en waarom, en of ze er gelukkig van worden. Ik werd wel blijer en zelfverzekerder van een gezond fysiek, maar toen het extremer werd, werd ik uiteindelijk meer ongelukkig en sport werd werk waarbij social media een sadistische werkgever was. Áls ik ooit nog het podium zou op gaan, zou ik de weg er naar toe heel anders aanpakken dan hoe ik eerst bezig was. Maar goed wat ik vind van wedstrijden is weer een ander onderwerp