MuscleMeat

Waarom nog veel volume en/of hoge intensiteit na 20 jaar trainen? (1 bezoeker)

Bezoekers in dit topic

Of je kijkt in de spiegel, dan weet je genoeg. Het is nooit goed genoeg, op de helft is al heel wat.:thumb:
 
Ik deed voor de lockdown 3x90 met matige uitvoering maar ga volgende weer starten 80 kilo vor 8 reps moet wel lukken met stricte vorm.
 
Ik hou niet van filmpjes en ik hoef mijzelf niet te bewijzen dus adios
 
Nog even en ik tik 40 jaar trainen aan, ik kan dus wel zeggen dat ik al een trainingsleven achter de rug heb.
Wat tymboo noemde is zeker ook voor mij herkenbaar, in de zin van dat trainen altijd een rode draad in mijn leven is geweest.
Een soort baken van houvast, welke er met name in slechte tijden voor heeft gezorgd dat ik mijn leven op de rails kon houden.
En natuurlijk ook de grote, sterke vent-functie, iets dat zeker naarmate je ouder wordt zeer waardevol is.

Dat gevoel wat jij omschrijft, kort gezegd dat je dacht dat je volledig versleten was, herken ik ook maar al te goed.
Meerdere keren op zo'n punt geweest en daardoor zelfs overwogen er helemaal maar mee te stoppen, omdat ik dacht dat ik te oud werd.
De conclusie achteraf was dat ik niet te oud ben, maar gewoon te snel, te veel, te vaak te zwaar ging voor mijn "leeftijd".
In termen van trainingsfysiologie: De totaalsom van inspanning en stress overschreed voortdurend mijn herstelcapaciteit.
Dit betaalde zich uit in allerlei vage pijntjes, onrust (zowel psychisch als fysiek) en dat gevoel dat alles tegelijk kwam qua blessures.

De oplossing voor mij was -in beeldspraak- gewoon minder hard die trap op willen rennen.
Niet met 2 treden tegelijk omhoog, maar 1 trede per keer. (gradueel gedoseerde progressie)
Niet moeilijk doen om wat langer op een bepaalde trede te blijven staan als je je nog niet klaar voelt voor de volgende stap (consolideren)
Je ego opzij zetten als alle signalen er op duiden dat je beter eerste even een stapje terug doet. (deload/reload)
Op die manier maak je het "onderweg zijn" meer een bewust doel op zich en staar je je niet te snel blind op dat fictieve eindpunt.

Ik denk dat jij prima in staat bent om dit te begrijpen en vertalen naar je trainingen...

Wat ik herkenbaar vind is dat ik tijdens mijn goede momenten in het leven ook bijna altijd goed in vorm ben in de gym.
Of goed trainen nu zorgt voor geluk of dat je goed traint wanneer je gelukkig bent ben ik nog niet over uit, misschien wel beide.

Goed idee om gewoon het plezier erin te houden, goed trainen zonder al te gek te doen en wanneer het eens kan een aantal maanden wat zwaarder gaan.
Het hele jaar zwaar deed ik de afgelopen 5 jaar toch al niet meer, had maar 3 maanden nodig om naar pr's toe te werken na 9 maanden een beetje op onderhoud aan te kloten, mede door tijdgebrek in mijn drukke zomermaanden waarbij echte pl schema's volgen niet haalbaar is.

Het voordeel van ervaring is ook wel weer dat die basiskracht altijd wel op 90% blijft al doe je een half jaar niks, maar van 90% naar die 100% dat vergt toch wel veel en moet je echt zin in hebben om voor te gaan en pijnvrij zijn.

Voor de anderen die ergens last hebben en denken dat het nooit meer over zal gaan, omdat je veel teksten tegenkomt als "hersteld de pees niet binnen 2 maanden, is er peesdegeneratie en zal dit blijvend zijn" en dat soort dingen. Soms kan iets na maanden toch nog spontaan weg gaan, juist als je er niet meer teveel mee bezig bent.
 
Of goed trainen nu zorgt voor geluk of dat je goed traint wanneer je gelukkig bent ben ik nog niet over uit, misschien wel beide.

Voor de anderen die ergens last hebben en denken dat het nooit meer over zal gaan, omdat je veel teksten tegenkomt als "hersteld de pees niet binnen 2 maanden, is er peesdegeneratie en zal dit blijvend zijn" en dat soort dingen. Soms kan iets na maanden toch nog spontaan weg gaan, juist als je er niet meer teveel mee bezig bent.
Mooi geformuleerd. Ik ben er van overtuigd dat heel veel dingen psychisch zijn. Als je in je hoofd denkt dat iets permanent kapot is dan is de kans groot dat het lichaam daar naar luistert en het zo zal zijn.
Zo heb ik meerdere autoimmuum ziektes, maar leef gezond voorkom stress neem geen medicatie en het gaat tot verbazing van de specialisten erg goed.
 
Wat ik herkenbaar vind is dat ik tijdens mijn goede momenten in het leven ook bijna altijd goed in vorm ben in de gym.
Of goed trainen nu zorgt voor geluk of dat je goed traint wanneer je gelukkig bent ben ik nog niet over uit, misschien wel beide.

Waarschijnlijk is dit een wisselwerking, complementair.
Goed idee om gewoon het plezier erin te houden, goed trainen zonder al te gek te doen en wanneer het eens kan een aantal maanden wat zwaarder gaan.
Het hele jaar zwaar deed ik de afgelopen 5 jaar toch al niet meer, had maar 3 maanden nodig om naar pr's toe te werken na 9 maanden een beetje op onderhoud aan te kloten, mede door tijdgebrek in mijn drukke zomermaanden waarbij echte pl schema's volgen niet haalbaar is.

Als je dan toch zwaar wilt gaan, mik dan op een 3RM of een 5RM, maar geen 1RM.

Het voordeel van ervaring is ook wel weer dat die basiskracht altijd wel op 90% blijft al doe je een half jaar niks, maar van 90% naar die 100% dat vergt toch wel veel en moet je echt zin in hebben om voor te gaan en pijnvrij zijn.

De kunst is denk ik, dat je niet van 90% naar 100% probeert 'te springen', maar dat je die 100% de nieuwe baseline probeert te maken.
De onderliggende progressie-methode hierbij is om eerst die 90% aanzienlijk makkelijker te laten zijn/voelen, voordat je -haast onmerkbaar- verzwaart.
De enige manier om dat te doen is door zeer geleidelijk er naar toe werken, daar héél veel tijd in te steken en door een relatief ontspannen manier van trainen..

Voor de anderen die ergens last hebben en denken dat het nooit meer over zal gaan, omdat je veel teksten tegenkomt als "hersteld de pees niet binnen 2 maanden, is er peesdegeneratie en zal dit blijvend zijn" en dat soort dingen. Soms kan iets na maanden toch nog spontaan weg gaan, juist als je er niet meer teveel mee bezig bent.

Zaken als een golf of tennis elleboog hebben vaak 3-6 maanden nodig om helemaal weg te gaan.
Bedenk dan ook nog eens dat dit nog veel langer kan duren doordat je ouder wordt.
Ik ben inmiddels op het punt gekomen dat ik me er mee verzoend heb dat bepaalde pijntjes gewoon nooit meer weg zullen gaan.
Voor mij is het een kwestie van 'damage control' geworden, het er zodanig om heen trainen dat het draaglijk en onder controle blijft.
 
Laatst bewerkt:
Back
Naar boven