Antiheld
Wanneer ik eens echt rustig moet worden, mijn gestresste studentenbestaan eventjes wil vergeten, kijk ik altijd naar TV-schilder Bob Ross. Een half uur lang staar ik doodstil en met open mond naar deze adembenemende verfvirtuoos. Hij is een echte cultfiguur geworden, waarschijnlijk omdat het zo'n ontzettende antiheld is. Hij is lelijk, heeft een vreemd kroeskopkapsel, maar is ongenaakbaar in hetgeen hij doet.
Ik ben altijd een beetje fan geweest van de zogenaamde antiheld. Bij acteurs, schrijvers, politici, maar vooral bij voetballers. Niet Gullit maar 'ons' Berry van Aerle, niet Johan Cruijff maar oud-international Johnnie 'als er geschopt moet worden, schop ik het eerst' Dusbaba. Die als een echte Haagse straatventer het materiaalhok van de chique Belgische club Anderlecht had omgebouwd tot een illegale winkel waar hij voor 70.000 frank per week, leren jassen, TV's en videorecorders verkocht en die niet om politieke redenen wegbleef van het WK '78 in Argentinië, dat toen nog onder het Videla-bewind stond, maar omdat hij eigenlijk gewoon niet zo'n zin had.
Het mooiste voorbeeld blijft de alcoholist Garrincha die ook zonder Pelé, bijna solo, in 1962 met Brazilië wereldkampioen werd. Garrincha is de ongekroonde koning van het voetbal, de beste en puurste voetballer die er ooit op deze aardbol heeft rondgelopen. Hij was als een romanfiguur. De Charlie Chaplin van het voetbalveld. Zijn linkerbeen was zes centimeter langer maar desondanks was hij op het veld een artiest, een clown die tegenstanders tegen elkaar liet oplopen. De Brazilianen noemde hem dan ook 'a alegia do povo', de vreugde van het volk. Hij heeft slechts één interland verloren en dat was, ter verhoging van de dramatiek, zijn laatste.
Sommige mensen dachten dat hij enigszins psychisch gestoord was. Maar dat boeide hem niet. Het enige wat hem interesseerde was drank, vrouwen en voetbal. Een man naar mijn hart! Soms vergat hij dat hij moest voetballen. Een delegatie van zijn club Botafogo kwam hem dan van zijn barkruk slepen, bracht hem naar Rio de Janeiro, waar Garrincha de doelpunten scoorde die hij beloofde om daarna onmiddellijk weer terug te gaan naar zijn vrienden in de kroeg. Hij had een beetje vreemde humor. Op de vraag van de bondscoach hoe hij gewend was te spelen zei hij: "Op schoenen." En toen de Braziliaanse pers hem na het winnen van de Wereldbeker in '62 smeekte om een reactie met de vraag: "Maestro alstublieft, voor het volk, twee woorden maar", zei Garrincha de legendarische twee woorden: "Adios Microfono!". Hij stierf in 1983 als een eenzame ster, berooid, dronken en verlaten.
Garrincha hangt met een grote foto boven mijn bed, zodat ik onthoud vooral de dingen te doen die ik zelf graag wil, op mijn manier, om me te herinneren het leven te relativeren en vooral te genieten.
Maar waar is het lef om écht mijn eigen weg te gaan? De wereld rond te reizen zonder me zorgen te maken over mijn pensioen of andere vastgeroeste, levensbeperkende Hollandse waarden.
Ontroerd kijk ik Garrincha aan en zie dat we elkaar begrijpen. Morgen! Morgen, dán ben ik echt weg!
bron: Wortel
ergens van een krantensite......
Wanneer ik eens echt rustig moet worden, mijn gestresste studentenbestaan eventjes wil vergeten, kijk ik altijd naar TV-schilder Bob Ross. Een half uur lang staar ik doodstil en met open mond naar deze adembenemende verfvirtuoos. Hij is een echte cultfiguur geworden, waarschijnlijk omdat het zo'n ontzettende antiheld is. Hij is lelijk, heeft een vreemd kroeskopkapsel, maar is ongenaakbaar in hetgeen hij doet.
Ik ben altijd een beetje fan geweest van de zogenaamde antiheld. Bij acteurs, schrijvers, politici, maar vooral bij voetballers. Niet Gullit maar 'ons' Berry van Aerle, niet Johan Cruijff maar oud-international Johnnie 'als er geschopt moet worden, schop ik het eerst' Dusbaba. Die als een echte Haagse straatventer het materiaalhok van de chique Belgische club Anderlecht had omgebouwd tot een illegale winkel waar hij voor 70.000 frank per week, leren jassen, TV's en videorecorders verkocht en die niet om politieke redenen wegbleef van het WK '78 in Argentinië, dat toen nog onder het Videla-bewind stond, maar omdat hij eigenlijk gewoon niet zo'n zin had.
Het mooiste voorbeeld blijft de alcoholist Garrincha die ook zonder Pelé, bijna solo, in 1962 met Brazilië wereldkampioen werd. Garrincha is de ongekroonde koning van het voetbal, de beste en puurste voetballer die er ooit op deze aardbol heeft rondgelopen. Hij was als een romanfiguur. De Charlie Chaplin van het voetbalveld. Zijn linkerbeen was zes centimeter langer maar desondanks was hij op het veld een artiest, een clown die tegenstanders tegen elkaar liet oplopen. De Brazilianen noemde hem dan ook 'a alegia do povo', de vreugde van het volk. Hij heeft slechts één interland verloren en dat was, ter verhoging van de dramatiek, zijn laatste.
Sommige mensen dachten dat hij enigszins psychisch gestoord was. Maar dat boeide hem niet. Het enige wat hem interesseerde was drank, vrouwen en voetbal. Een man naar mijn hart! Soms vergat hij dat hij moest voetballen. Een delegatie van zijn club Botafogo kwam hem dan van zijn barkruk slepen, bracht hem naar Rio de Janeiro, waar Garrincha de doelpunten scoorde die hij beloofde om daarna onmiddellijk weer terug te gaan naar zijn vrienden in de kroeg. Hij had een beetje vreemde humor. Op de vraag van de bondscoach hoe hij gewend was te spelen zei hij: "Op schoenen." En toen de Braziliaanse pers hem na het winnen van de Wereldbeker in '62 smeekte om een reactie met de vraag: "Maestro alstublieft, voor het volk, twee woorden maar", zei Garrincha de legendarische twee woorden: "Adios Microfono!". Hij stierf in 1983 als een eenzame ster, berooid, dronken en verlaten.
Garrincha hangt met een grote foto boven mijn bed, zodat ik onthoud vooral de dingen te doen die ik zelf graag wil, op mijn manier, om me te herinneren het leven te relativeren en vooral te genieten.
Maar waar is het lef om écht mijn eigen weg te gaan? De wereld rond te reizen zonder me zorgen te maken over mijn pensioen of andere vastgeroeste, levensbeperkende Hollandse waarden.
Ontroerd kijk ik Garrincha aan en zie dat we elkaar begrijpen. Morgen! Morgen, dán ben ik echt weg!
bron: Wortel
ergens van een krantensite......
