Fitness Seller

Sticky Wat maakt(e) vandaag jouw dag goed? (9 bezoekers)

Bezoekers in dit topic

  • Aan het eind van de dag pindakaas uit de pot eten om aan je vetten te komen :brew:
     
    na dit gevonden te hebben https://forum.bodybuilding.nl/topics/leroy-kakiay-natural-bodybuilder.339121/

    idgefp.jpg


    en de kers op de taart


    2lvistl.gif

    :haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha::haha: plat gaan :roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol::roflol:
     
    Irl had je een paar stompen te pakken
     
    Dat topic is echt goud ja, Big-T heeft het ook mooi on de epic treads gezet
     
    Moest vandaag iemand inwerken om 9.00. Laat hem een uurtje langer wachten zodat ik wat langer in mijn bed kan blijven liggen.
     
    Pas op je ava mag dan nog we zo lekker zijn
     
    Wat een geweldige post :roflol::roflol: rip lauw
    https://forum.bodybuilding.nl/topics/lauw-lowlands-2005.44260/
    Lowlands 2005, een ooggetuige verslag.

    Donderdag 18 augustus 2005.
    Het kaartje ligt voor me op de salontafel. YES! Ik ga naar Lowlands! Een vriend van me heeft op het allerlaatste moment nog een kaartje kunnen scoren. Hij zit naast me op de bank en samen zijn we druk bezig met ‘testen’ of de hash en wiet die we meenemen wel voldoende kwaliteit heeft. We zijn dus ape-stoned. Mijn tas had ik al vantevoren ingepakt. Tussen de slaapzak en kleren heb ik zorgvuldig de verschillende medicamenten verborgen. De efedrine zit tussen een spijkerbroek en de paddo’s in een sok. Uit ervaring weet ik dat er niet moeilijk wordt gedaan over enorme hoeveelheden wiet, hash en alcohol, dus die heb ik gewoon in een aparte tas gedaan. De organisatie van lowlands zegt wel dat ze optreden als er meer als 5 gram softdrugs wordt aangetroffen, maar de praktijk is gelukkig minder streng.
    Het regelen van goede XTC is op het laatste moment mislukt, beetje jammer.
    Om een uurtje of 11 zoek ik mijn bedje op zodat ik helemaal fit ben voor een gezellig weekendje rockmuziek.
    De rest van de vriendengroep is alvast naar het festival terrein vertrokken om een fijn plaatsje op de camping veilig te stellen.

    Vrijdag 19 augustus.
    Na een autorit van iets meer als een uur komen we om 11.30 aan op het festival terrein. We moeten op de achterste parkeerplaats parkeren wat betekend dat het gros van de festival bezoekers al op donderdag avond is gearriveerd. Het is een flink end sjouwen naar de ingang, maar gelukkig hoeven we niet lang te wachten voor de ingang. Ik zeg nog tegen een security medewerker dat m’n kameraad crack in z’n anus verstopt heeft, maar helaas trapt de beste man er niet in. Met zijn anus nog intact mag hij doorlopen.
    Zonder enig overleg sjouwen we met de zware tassen richting een camping. Omdat lowlands in totaal 5 campings heeft besluiten we dat het toch wel verstandig is om even te bellen waar de rest van de vriendengroep staat. Ze staan op camping 5. Dat is de camping naast de hoofdingang waar we doorheen zijn gekomen. We kijken om ons heen en zien dat we bij camping 2 staan. ****! Kunnen we dat hele takke-end terug lopen. Om het moreel op te peppen wordt er eerst maar eens een jointje gedraaid. En daarna word er een zak chips los getrokken. Na een half uur hervinden we onze moed en sjokken met de zware bepakking terug naar camping 5.

    Eindelijk herken ik de grote tipi-achtige witte tent van mijn vrienden. Ze hebben ons ook gezien en halen gelijk de tas met bier tevoorschijn voor een welkomstdrankje. Op de valreep loop ik nog een jongen omver. Ken je potverdomme niet uit je doppen kijkuh!? blaft hij me toe. Ik loop met zware tassen en jij loopt met lege handen, wie kan er dan makkelijker even aan de kant gaan kankernek!? is mijn boze antwoord. Het verbaast me niets dat hij blank is en dreadlocks heeft, vies hippietuig. Mijn vrienden liggen helemaal dubbel. Eerst maar een lauwwarm biertje tegen de schrik. Na nog een biertje en nog een jointje is het tijd om het festival terrein te bezoeken.

    Op het festival terrein bel ik met Rob G, via DBB hebben we tel.nr uitgewisseld. We ontmoeten elkaar bij de bravo tent. Ik zie direct dat hij een stuk breder is als mij, maar dat is eigenlijk ook niet zo moeilijk want zo breed ben ik niet. Al snel is het voor mij duidelijk, Rob G is een relaxte brabo. Dat is toch een opluchting want voor hetzelfde geldt is het een mega-kneus, en dan is het altijd weer een hele opgave om dat enigszins subtiel duidelijk te maken (zeg, ik ga weer want ik vind je een sukkel :D). Daarna wordt ik voorgesteld aan wat vrienden van Rob G, die zijn gelukkig al net zo relaxed, en het vriendinnetje van Rob G. Het vriendinnetje van Rob G is een mooi meisje met mooie groene ogen, dat heeft onze Rob dus goed voor elkaar. Even later komt Ramonoviets ook aangelopen met zijn 1 ei-ige tweelingbroer. Ramonoviets illustreert perfect wat krachtraining voor iemand kan betekenen. Want zijn tweelingbroer is een typische ecto, terwijl je aan Ramonovietsj duidelijk kan zien dat hij regelmatig met het ijzer sleurt & pleurt, hij heeft een gedrongen powerlift-achtige bouw die in de verste verte niet op een ectomorf lijkt. Na een gezellig kletspraatje over muziek en krachtsport onder het genot van een biertje besluit ik mijn vrienden maar weer op te zoeken. Maar eerst gebruik ik de rest van mijn biertje om een portie paddos weg te spoelen. Helaas kan bier de zure smaak van paddo’s niet verhullen, bleh.
    Omdat ik nog nooit paddos op een festival heb genomen hoop ik vooral dat ik niet flip, maar ach, dat is aan de andere kant ook wel weer spannend. Ik waarschuw Rob en Ramonoviets dat ze op het communicatieve vlak niets van me moeten verachten tijdens de trip. Paddo’s werken erg vervreemdend, en communiceren met andere mensen is als proberen te praten met buitenaardse wezens. Ramonoviets meld nog terloops dat hij hoopt dat ik over een uurtje volkomen doorgeflipt met mijn lul uit mijn broek schreeuwend over het festivalterrein ren.

    Al snel vind ik mijn vrienden op de heuvels bij de alpha tent. De hash is op, dus het is tijd om terug te gaan naar de tent voor meer hash en om effe wat te eten. Onderweg voel ik rillingen langs mijn ruggengraat. De paddos beginnen sneller te werken als verwacht. In de tent is het tijd voor een voedzame maaltijd, knakworsten met mueslirepen weggespoeld met warm bier. De stemming zit er goed in. Mijn vrienden zijn ape-stoned en erg melig en de paddos beginnen flink te werken wat bij mij leidt tot een stevige lachkick.

    Om 21.00 is het tijd voor het eerste concert wat we graag willen zien, namelijk Social Distortion. Hallucinerende middelen en vlotte punkrock blijkt een prima combinatie want het is een supervet concert. Daarna is het tijd voor het volgende concert, the Prodigy in de enorme Alpha tent. Onderweg daar naartoe wordt de trip steeds intenser. Mijn vrienden moeten me af en toe meetrekken omdat ik met open mond naar lichtzuilen, schijnwerpers en lichtshows in de verschillende festivaltenten zit te kijken.

    De Alpha tent zit bom en bomvol. Dankzij de paddos wordt ik hier flink paranoïde van, ik ben ervan overtuigd dat iedereen naar me kijkt! En iedereen is nogal wat, want in de Alpha tent passen misschien wel 20.000 man. Overal hoor ik geluid en af en toe hoor ik mijn naam. PANIEK! Ik MOET hier weg! Zonder mijn vrienden te waarschuwen ren ik in galop de tent uit. Ik vlucht naar de top van een helling aan de zijkant van de tent. Hier staan geen mensen en ik heb prima uitzicht op de tent. Plotseling springen de schijnwerpers op het podium aan en zie ik de ENORME mensenmassa in de tent. Duizenden en duizenden mensen gaan uit hun dak op the Prodigy. De paranoia is op slag verdwenen. Ik kan de energie uit de tent voelen en zien. De bassen pompen als warme golven door de atmosfeer terwijl de mensenmassa in perfecte balans is met de muziek. Hmmmm, lekker trippen. Na een paar minuten heb ik genoeg gezien en wil ik de rest van het Lowlands universum verkennen. Het zou ook kunnen dat ik er een half uur gestaan i.p.v. een paar minuten, mijn gevoel voor tijd is compleet verdwenen. Ik weet geeneens zeker of het nou avond is of de vroege ochtend, en eigenlijk kan het me geen donder schelen.

    Terwijl ik me verbaas over het gebrek aan tijdgevoel merk ik dat ik plotseling niet meer op de heuvel naast de Alpha tent sta. Ik weet überhaupt niet waar ik ben. Ik sta bij een gigantische wortel-raket. Raar, een wortelraket. Ik bewonder het ding een paar tellen, of een paar minuten, of een half uur ik weet het niet precies. Ik besluit dat ik het niet snap en loop verder.
    [Afbeelding niet meer beschikbaar]

    Ik kom terecht bij een tent waar kalm kabbelende klanken uit vloeien, het blijkt een optreden van Roykskop te zijn. Nuchter zou ik deze muziek compleet 100% k*t vinden, maar nu kan ik de kalme melodieuze electropop op waarde schatten. Ik ga in het gras bij de tent liggen en staar tevreden naar de lichtshow die bij het optreden hoort. Een rode schijnwerper hier, een gele schijnwerper daar, heel veel blauwe schijnwerpers tegelijkertijd. Alles is perfect in balans. De lichtman heeft zijn Ying helemaal in balans met zijn Yang en ik vind dat ik hem dat moet vertellen. Ik sta op en zweef op elegante lichtbundels en zoete muziekklanken richting tent.

    Onderweg staat er vanuit het niets een vent voor mijn neus, hij vraagt om een vuurtje. Ik weet niet wat hij van me wil? Een vuurtje? Wat voor een vuurtje? Ik kijk hem aan en probeer te ontdekken wat deze man van plan is. Er bungelt een sigaret in zijn mondhoek. Heb je een aansteker vraagt hij. Ik zou het niet weten. Heb ik een aansteker? Wie weet. Ik vind de man ondraaglijk gecompliceerd en maak me uit de voeten. Je hebt dus geen vuurtje voor me roept hij me na. Ik weet niet of ik een vuurtje voor je heb, hoe moet ik dat nou weten? Rare vent. Ik draai me nog een keer om maar de rare vent lijkt in rook te zijn opgegaan, raar raar raar. Ik begin te denken dat ik de enige normale kerel ben op Lowlands.

    Plotseling voel ik een enorme behoefte aan zoetigheid opkomen. Ik weet het! Ik ga fruit eten! Ik ga op zoek naar een standje waar ze ruit verkopen. Ik heb een missie! Ik voel me een eenzame ruimtereiziger geland op een vreemde planeet op zoek naar fruit. Wauw, wat een avontuur. Ground control to Major Tom….
    Ik baan me een weg door een jungle van geluid, licht en rare mensen. Ik vraag mensen of ze soms fruit hebben gezien. Hier krijg ik de meest uiteenlopende reacties op, behalve een duidelijke richtingaanwijzing. Ik ben helemaal alleen op deze planeet, niemand kan me helpen ook niet de rare humanoids die ik her en der zie lopen en liggen. Dr. Livingstone is een mislukte padvinder in vergelijking met mij. Wat een avontuur! Overal loert het gevaar! Plotseling zie ik een bordje met Fruit 5 muntjes. Dat is het! Eureka! Het bordje hangt aan standje waar ondraaglijk wit licht uit schijnt. Ik besluit dat ik me door het witte licht moet knokken. Eindelijk sta ik voor het standje, ik heb mijn ogen bijna dichtgeknepen om het witte licht te kunnen verdragen. Een wonderschoon meisje vraagt of ik al geholpen wordt. Geholpen? Waarmee wordt ik geholpen? Ik vraag haar of ze fruit heeft gezien. Of ik fruit wil? Ik denk even na, fruit is best een goed idee. Ze zegt dat het 5 muntjes kost. Wat wil ze NOU weer van me? Ik kijk haar vragend aan. Muntjes herhaalt ze nog een keer, 2 collega’s staan naast haar besmuikt te lachen. Ik vraag me af waarom ze lachen. Ik vind het allemaal verre van grappig. Hoe krijg ik in hemelsnaam een bordje met fruit? Het mooie meisje laat een roze muntje zien. Haar collega’s giechelen dapper verder. Plotseling herinner ik me dat ik soortgelijke muntjes in mijn broekzak heb zitten. Het kwartje valt. Ik haal een paar muntjes tevoorschijn en biedt die aan het mooie meisje aan. Hier aapmens, muntjes. Ruilen tegen bordje fruit? Ze pakt een paar muntjes van mijn hand en gooit die in een grote ton onder de bar. Daarna loopt ze weg om een bordje fruit op te scheppen. Ik voel me intens blij en trots op mezelf. Met een bord vol fruit loop ik richting een bankje om het fruit op te eten.

    Terwijl ik lekker op het bankje zit valt het me op wat fruit voor een mooie structuur en kleur heeft. Behalve de aardbeien. De aardbeien vind ik niks. Vooral de kleine groene pitjes storen me mateloos. Wie heeft dat in godsnaam verzonnen? Wie doet er nou kleine groene pitjes op een rode vrucht? De aardbeien worden zorgvuldig tussen de rest van het wonderschone fruit vandaan gevist. Hupsakee, weg met jullie en jullie stomme groene pitjes. Als de aardbeien eindelijk weg zijn wordt het tijd om het fruit te eten. Wauw! Wat een smaken allemaal! Het gele fruit explodeert op het puntje van mijn tong terwijl het sappige rode fruit mijn smaakpapillen haast laat verdrinken in een poel van fruitig genot. Ik meen te voelen hoe mijn ingewanden het fruit als een spons absorberen, helemaal te gek! Zo blijf ik nog een paar minuten of een half uur of nog veel langer nagenieten. Langzaam maar zeker daalt de realiteit weer neer in mijn hoofd. Ik was effe vergeten dat snelle suikers de effecten van een paddotrip flink kunnen verminderen. Eigenlijk vind ik het wel lekker dat mijn realiteit langzaam weer overeenkomt met de realiteit van de meeste mensen. Het communiceert in ieder geval een stuk eenvoudiger.

    Ik hoor dikke vette Drum & Bass uit de Bravo tent komen. Ik bel mijn vrienden en die blijken al lang en breed in de Bravo tent te staan. Ze zijn blij dat ik niet bij de EHBO ben beland nadat ze me kwijt zijn geraakt.
    In de Bravo tent blijkt ene Roni Size te draaien. Ik heb nog nooit van hem gehoord maar hij schijnt een bekende naam te zijn in de drum en bass scene. Onder het genot van een dikke joint en de laatste stuiptrekkingen van de paddo’s sta ik lekker te springen op supervette drum en bass.
    Als Roni Size zijn laatste plaatje heeft gedraaid vinden wij het ook wel leuk geweest. Bij de tent nog een laatste biertje en daarna onder de wol voor een welverdiende nachtrust want morgen is er weer een dag vol goede muziek en drugsmisbruik…

    Edit: zo hee, wat een lang verhaal. Best leuk om te typen. Als ik tijd heb typ ik nog de zaterdag (drank, heeel veeeel drank en een beetje naaktloperij) en de zondag (xtc, coke, hash en the foo fighters). Ik kan trouwens wel merken dat je drank & drugsgebruik echt moet beperken tot 1 a 2 keer per jaar want het trekt echt wel een zware wissel op je gezondheid. Ik hoop dat ik nu, een week later, weer op het oude spoor zit qua training.
     
    Hahaha ik geniet gewoon met hem mee
     
    Pa van m'n vriend vraagt of ik om brood kan voor hem bij onze bakker, dan komt hij het halen. :roflol:

    rare vent
     
    Wat een geweldige post :roflol::roflol: rip lauw
    https://forum.bodybuilding.nl/topics/lauw-lowlands-2005.44260/
    Lowlands 2005, een ooggetuige verslag.

    Donderdag 18 augustus 2005.
    Het kaartje ligt voor me op de salontafel. YES! Ik ga naar Lowlands! Een vriend van me heeft op het allerlaatste moment nog een kaartje kunnen scoren. Hij zit naast me op de bank en samen zijn we druk bezig met ‘testen’ of de hash en wiet die we meenemen wel voldoende kwaliteit heeft. We zijn dus ape-stoned. Mijn tas had ik al vantevoren ingepakt. Tussen de slaapzak en kleren heb ik zorgvuldig de verschillende medicamenten verborgen. De efedrine zit tussen een spijkerbroek en de paddo’s in een sok. Uit ervaring weet ik dat er niet moeilijk wordt gedaan over enorme hoeveelheden wiet, hash en alcohol, dus die heb ik gewoon in een aparte tas gedaan. De organisatie van lowlands zegt wel dat ze optreden als er meer als 5 gram softdrugs wordt aangetroffen, maar de praktijk is gelukkig minder streng.
    Het regelen van goede XTC is op het laatste moment mislukt, beetje jammer.
    Om een uurtje of 11 zoek ik mijn bedje op zodat ik helemaal fit ben voor een gezellig weekendje rockmuziek.
    De rest van de vriendengroep is alvast naar het festival terrein vertrokken om een fijn plaatsje op de camping veilig te stellen.

    Vrijdag 19 augustus.
    Na een autorit van iets meer als een uur komen we om 11.30 aan op het festival terrein. We moeten op de achterste parkeerplaats parkeren wat betekend dat het gros van de festival bezoekers al op donderdag avond is gearriveerd. Het is een flink end sjouwen naar de ingang, maar gelukkig hoeven we niet lang te wachten voor de ingang. Ik zeg nog tegen een security medewerker dat m’n kameraad crack in z’n anus verstopt heeft, maar helaas trapt de beste man er niet in. Met zijn anus nog intact mag hij doorlopen.
    Zonder enig overleg sjouwen we met de zware tassen richting een camping. Omdat lowlands in totaal 5 campings heeft besluiten we dat het toch wel verstandig is om even te bellen waar de rest van de vriendengroep staat. Ze staan op camping 5. Dat is de camping naast de hoofdingang waar we doorheen zijn gekomen. We kijken om ons heen en zien dat we bij camping 2 staan. ****! Kunnen we dat hele takke-end terug lopen. Om het moreel op te peppen wordt er eerst maar eens een jointje gedraaid. En daarna word er een zak chips los getrokken. Na een half uur hervinden we onze moed en sjokken met de zware bepakking terug naar camping 5.

    Eindelijk herken ik de grote tipi-achtige witte tent van mijn vrienden. Ze hebben ons ook gezien en halen gelijk de tas met bier tevoorschijn voor een welkomstdrankje. Op de valreep loop ik nog een jongen omver. Ken je potverdomme niet uit je doppen kijkuh!? blaft hij me toe. Ik loop met zware tassen en jij loopt met lege handen, wie kan er dan makkelijker even aan de kant gaan kankernek!? is mijn boze antwoord. Het verbaast me niets dat hij blank is en dreadlocks heeft, vies hippietuig. Mijn vrienden liggen helemaal dubbel. Eerst maar een lauwwarm biertje tegen de schrik. Na nog een biertje en nog een jointje is het tijd om het festival terrein te bezoeken.

    Op het festival terrein bel ik met Rob G, via DBB hebben we tel.nr uitgewisseld. We ontmoeten elkaar bij de bravo tent. Ik zie direct dat hij een stuk breder is als mij, maar dat is eigenlijk ook niet zo moeilijk want zo breed ben ik niet. Al snel is het voor mij duidelijk, Rob G is een relaxte brabo. Dat is toch een opluchting want voor hetzelfde geldt is het een mega-kneus, en dan is het altijd weer een hele opgave om dat enigszins subtiel duidelijk te maken (zeg, ik ga weer want ik vind je een sukkel :D). Daarna wordt ik voorgesteld aan wat vrienden van Rob G, die zijn gelukkig al net zo relaxed, en het vriendinnetje van Rob G. Het vriendinnetje van Rob G is een mooi meisje met mooie groene ogen, dat heeft onze Rob dus goed voor elkaar. Even later komt Ramonoviets ook aangelopen met zijn 1 ei-ige tweelingbroer. Ramonoviets illustreert perfect wat krachtraining voor iemand kan betekenen. Want zijn tweelingbroer is een typische ecto, terwijl je aan Ramonovietsj duidelijk kan zien dat hij regelmatig met het ijzer sleurt & pleurt, hij heeft een gedrongen powerlift-achtige bouw die in de verste verte niet op een ectomorf lijkt. Na een gezellig kletspraatje over muziek en krachtsport onder het genot van een biertje besluit ik mijn vrienden maar weer op te zoeken. Maar eerst gebruik ik de rest van mijn biertje om een portie paddos weg te spoelen. Helaas kan bier de zure smaak van paddo’s niet verhullen, bleh.
    Omdat ik nog nooit paddos op een festival heb genomen hoop ik vooral dat ik niet flip, maar ach, dat is aan de andere kant ook wel weer spannend. Ik waarschuw Rob en Ramonoviets dat ze op het communicatieve vlak niets van me moeten verachten tijdens de trip. Paddo’s werken erg vervreemdend, en communiceren met andere mensen is als proberen te praten met buitenaardse wezens. Ramonoviets meld nog terloops dat hij hoopt dat ik over een uurtje volkomen doorgeflipt met mijn lul uit mijn broek schreeuwend over het festivalterrein ren.

    Al snel vind ik mijn vrienden op de heuvels bij de alpha tent. De hash is op, dus het is tijd om terug te gaan naar de tent voor meer hash en om effe wat te eten. Onderweg voel ik rillingen langs mijn ruggengraat. De paddos beginnen sneller te werken als verwacht. In de tent is het tijd voor een voedzame maaltijd, knakworsten met mueslirepen weggespoeld met warm bier. De stemming zit er goed in. Mijn vrienden zijn ape-stoned en erg melig en de paddos beginnen flink te werken wat bij mij leidt tot een stevige lachkick.

    Om 21.00 is het tijd voor het eerste concert wat we graag willen zien, namelijk Social Distortion. Hallucinerende middelen en vlotte punkrock blijkt een prima combinatie want het is een supervet concert. Daarna is het tijd voor het volgende concert, the Prodigy in de enorme Alpha tent. Onderweg daar naartoe wordt de trip steeds intenser. Mijn vrienden moeten me af en toe meetrekken omdat ik met open mond naar lichtzuilen, schijnwerpers en lichtshows in de verschillende festivaltenten zit te kijken.

    De Alpha tent zit bom en bomvol. Dankzij de paddos wordt ik hier flink paranoïde van, ik ben ervan overtuigd dat iedereen naar me kijkt! En iedereen is nogal wat, want in de Alpha tent passen misschien wel 20.000 man. Overal hoor ik geluid en af en toe hoor ik mijn naam. PANIEK! Ik MOET hier weg! Zonder mijn vrienden te waarschuwen ren ik in galop de tent uit. Ik vlucht naar de top van een helling aan de zijkant van de tent. Hier staan geen mensen en ik heb prima uitzicht op de tent. Plotseling springen de schijnwerpers op het podium aan en zie ik de ENORME mensenmassa in de tent. Duizenden en duizenden mensen gaan uit hun dak op the Prodigy. De paranoia is op slag verdwenen. Ik kan de energie uit de tent voelen en zien. De bassen pompen als warme golven door de atmosfeer terwijl de mensenmassa in perfecte balans is met de muziek. Hmmmm, lekker trippen. Na een paar minuten heb ik genoeg gezien en wil ik de rest van het Lowlands universum verkennen. Het zou ook kunnen dat ik er een half uur gestaan i.p.v. een paar minuten, mijn gevoel voor tijd is compleet verdwenen. Ik weet geeneens zeker of het nou avond is of de vroege ochtend, en eigenlijk kan het me geen donder schelen.

    Terwijl ik me verbaas over het gebrek aan tijdgevoel merk ik dat ik plotseling niet meer op de heuvel naast de Alpha tent sta. Ik weet überhaupt niet waar ik ben. Ik sta bij een gigantische wortel-raket. Raar, een wortelraket. Ik bewonder het ding een paar tellen, of een paar minuten, of een half uur ik weet het niet precies. Ik besluit dat ik het niet snap en loop verder.
    [Afbeelding niet meer beschikbaar]

    Ik kom terecht bij een tent waar kalm kabbelende klanken uit vloeien, het blijkt een optreden van Roykskop te zijn. Nuchter zou ik deze muziek compleet 100% k*t vinden, maar nu kan ik de kalme melodieuze electropop op waarde schatten. Ik ga in het gras bij de tent liggen en staar tevreden naar de lichtshow die bij het optreden hoort. Een rode schijnwerper hier, een gele schijnwerper daar, heel veel blauwe schijnwerpers tegelijkertijd. Alles is perfect in balans. De lichtman heeft zijn Ying helemaal in balans met zijn Yang en ik vind dat ik hem dat moet vertellen. Ik sta op en zweef op elegante lichtbundels en zoete muziekklanken richting tent.

    Onderweg staat er vanuit het niets een vent voor mijn neus, hij vraagt om een vuurtje. Ik weet niet wat hij van me wil? Een vuurtje? Wat voor een vuurtje? Ik kijk hem aan en probeer te ontdekken wat deze man van plan is. Er bungelt een sigaret in zijn mondhoek. Heb je een aansteker vraagt hij. Ik zou het niet weten. Heb ik een aansteker? Wie weet. Ik vind de man ondraaglijk gecompliceerd en maak me uit de voeten. Je hebt dus geen vuurtje voor me roept hij me na. Ik weet niet of ik een vuurtje voor je heb, hoe moet ik dat nou weten? Rare vent. Ik draai me nog een keer om maar de rare vent lijkt in rook te zijn opgegaan, raar raar raar. Ik begin te denken dat ik de enige normale kerel ben op Lowlands.

    Plotseling voel ik een enorme behoefte aan zoetigheid opkomen. Ik weet het! Ik ga fruit eten! Ik ga op zoek naar een standje waar ze ruit verkopen. Ik heb een missie! Ik voel me een eenzame ruimtereiziger geland op een vreemde planeet op zoek naar fruit. Wauw, wat een avontuur. Ground control to Major Tom….
    Ik baan me een weg door een jungle van geluid, licht en rare mensen. Ik vraag mensen of ze soms fruit hebben gezien. Hier krijg ik de meest uiteenlopende reacties op, behalve een duidelijke richtingaanwijzing. Ik ben helemaal alleen op deze planeet, niemand kan me helpen ook niet de rare humanoids die ik her en der zie lopen en liggen. Dr. Livingstone is een mislukte padvinder in vergelijking met mij. Wat een avontuur! Overal loert het gevaar! Plotseling zie ik een bordje met Fruit 5 muntjes. Dat is het! Eureka! Het bordje hangt aan standje waar ondraaglijk wit licht uit schijnt. Ik besluit dat ik me door het witte licht moet knokken. Eindelijk sta ik voor het standje, ik heb mijn ogen bijna dichtgeknepen om het witte licht te kunnen verdragen. Een wonderschoon meisje vraagt of ik al geholpen wordt. Geholpen? Waarmee wordt ik geholpen? Ik vraag haar of ze fruit heeft gezien. Of ik fruit wil? Ik denk even na, fruit is best een goed idee. Ze zegt dat het 5 muntjes kost. Wat wil ze NOU weer van me? Ik kijk haar vragend aan. Muntjes herhaalt ze nog een keer, 2 collega’s staan naast haar besmuikt te lachen. Ik vraag me af waarom ze lachen. Ik vind het allemaal verre van grappig. Hoe krijg ik in hemelsnaam een bordje met fruit? Het mooie meisje laat een roze muntje zien. Haar collega’s giechelen dapper verder. Plotseling herinner ik me dat ik soortgelijke muntjes in mijn broekzak heb zitten. Het kwartje valt. Ik haal een paar muntjes tevoorschijn en biedt die aan het mooie meisje aan. Hier aapmens, muntjes. Ruilen tegen bordje fruit? Ze pakt een paar muntjes van mijn hand en gooit die in een grote ton onder de bar. Daarna loopt ze weg om een bordje fruit op te scheppen. Ik voel me intens blij en trots op mezelf. Met een bord vol fruit loop ik richting een bankje om het fruit op te eten.

    Terwijl ik lekker op het bankje zit valt het me op wat fruit voor een mooie structuur en kleur heeft. Behalve de aardbeien. De aardbeien vind ik niks. Vooral de kleine groene pitjes storen me mateloos. Wie heeft dat in godsnaam verzonnen? Wie doet er nou kleine groene pitjes op een rode vrucht? De aardbeien worden zorgvuldig tussen de rest van het wonderschone fruit vandaan gevist. Hupsakee, weg met jullie en jullie stomme groene pitjes. Als de aardbeien eindelijk weg zijn wordt het tijd om het fruit te eten. Wauw! Wat een smaken allemaal! Het gele fruit explodeert op het puntje van mijn tong terwijl het sappige rode fruit mijn smaakpapillen haast laat verdrinken in een poel van fruitig genot. Ik meen te voelen hoe mijn ingewanden het fruit als een spons absorberen, helemaal te gek! Zo blijf ik nog een paar minuten of een half uur of nog veel langer nagenieten. Langzaam maar zeker daalt de realiteit weer neer in mijn hoofd. Ik was effe vergeten dat snelle suikers de effecten van een paddotrip flink kunnen verminderen. Eigenlijk vind ik het wel lekker dat mijn realiteit langzaam weer overeenkomt met de realiteit van de meeste mensen. Het communiceert in ieder geval een stuk eenvoudiger.

    Ik hoor dikke vette Drum & Bass uit de Bravo tent komen. Ik bel mijn vrienden en die blijken al lang en breed in de Bravo tent te staan. Ze zijn blij dat ik niet bij de EHBO ben beland nadat ze me kwijt zijn geraakt.
    In de Bravo tent blijkt ene Roni Size te draaien. Ik heb nog nooit van hem gehoord maar hij schijnt een bekende naam te zijn in de drum en bass scene. Onder het genot van een dikke joint en de laatste stuiptrekkingen van de paddo’s sta ik lekker te springen op supervette drum en bass.
    Als Roni Size zijn laatste plaatje heeft gedraaid vinden wij het ook wel leuk geweest. Bij de tent nog een laatste biertje en daarna onder de wol voor een welverdiende nachtrust want morgen is er weer een dag vol goede muziek en drugsmisbruik…

    Edit: zo hee, wat een lang verhaal. Best leuk om te typen. Als ik tijd heb typ ik nog de zaterdag (drank, heeel veeeel drank en een beetje naaktloperij) en de zondag (xtc, coke, hash en the foo fighters). Ik kan trouwens wel merken dat je drank & drugsgebruik echt moet beperken tot 1 a 2 keer per jaar want het trekt echt wel een zware wissel op je gezondheid. Ik hoop dat ik nu, een week later, weer op het oude spoor zit qua training.

    rip taalfouten. ALS MIJ
     
    https://forum.bodybuilding.nl/topics/mijn-vakantie-in-spanje.38576/ :roflol:

    Dag lieve mensen!
    Ik ben op vakantie geweest naar zuid Spanje. Hebben jullie mij gemist? Ik jullie ook niet.
    En nu ga ik jullie vervelen met mijn vakantie verhalen, want ik heb vanmiddag een flink gat in mijn agenda en wat is dan leuker om je tijd op te vullen met het typen van verhalen die niemand wil lezen. Het is jammer dat ik jullie de uitgebreide dia serie van mooie landschappen niet kan laten zien.

    Voorwoord:
    Afgelopen december vroegen mijn schoonouders of wij (hun kinderen & aanhang, ik ben de enige aanhang tot nu toe) mee wilden op vakantie naar zuid-spanje. Mijn schoonvader zijn conditie is niet al te best dus onze begeleiding was gewenst, de vlucht en het vakantiehuisje werden door mijn ouders betaald. Het vakantie huisje bevond zich bij een groot golfpark. Jottum, dacht ik, fijn 2 weken relaxen bij een golfpark en ook nog wat cultuur opsnuiven. En misschien leer ik de elegante golfsport kennen als een fijne hobby naast het woest brullend tekeer gaan in een squatrek.

    Dag 1.
    De vlucht is prettig en zonder vertraging. Het huisje is lekker ruim en voorzien van alle gemakken. De locatie is inderdaad temidden van vele drukbezochte golfvelden. De huurauto is een gloednieuwe Ford Focus. Fijn.
    ’S Avonds een supermarkt opgezocht. Ik heb besloten 2 weken mijn sportieve hobbies en dito eetgedrag te laten voor wat het is, het boodschappen karretje puilt uit van de zakken chips, chocola, moddervette bbq worsten en heel veel bier. De vakantie kan beginnen!

    Dag 2.
    Vandaag heb ik te voet de omgeving verkend. Er lijkt geen einde te komen aan de golfvelden. Omdat golfvelden en de mensen die er op golfen allemaal op elkaar lijken ben ik hopeloos verdwaald. Ten einde raad klim ik over een hek richting een aantal golfers die rond een vlaggetje op een kortgeknipt stuk gras staan. Ze lijken me nogal Engels, op de één of andere manier pik je Engelsen er altijd tussenuit. Het zal wel te maken hebben met het feit dat ze op een eiland leven, dan krijg je na verloop van tijd inteelt en dat zie je. Met mijn beste Engels vraag of ze me de way kunnen showen. Maar in plaats van een beleefd antwoord vragen ze me op strenge toon wat ik op de green te zoeken heb. De green? Waar heeft die man het over? Nogmaals vraag ik naar the way. Hij zegt de way niet te weten en verzoekt mij vriendelijk doch dringend van de green te gaan. Ik weet niet wat deze hork van me wil, maar ik besluit maar te vertrekken. Na een poosje vind ik de weg weer, maar niet dankzij die golfer.

    Dag 3.
    Vandaag heb ik geprobeerd een biertje te bestellen bij het golfcentrum. Dit is een centrum met allemaal golfwinkels en ook nog een kroeg. Op een golfcentrum heet een kroeg trouwens een Grand-Café. Omdat het 35 graden is heb ik alleen maar een korte broek aan en badslippers. De serveerster weigert me een biertje te brengen omdat ze wil dat ik eerst een t-shirt aandoe op het terras. Ik vraag haar of mijn afgetrainde lichaam haar soms afleid. Ze zegt dat het onfatsoendelijk om ‘halfnaakt’ op een terras te zitten. Dat schiet me in het verkeerde keelgat. Ik wil alleen maar een biertje en die stomme muts zit te zeuren over mijn blote getrainde body, om over de afkeurende blikken van alle golfers nog maar te zwijgen. Dit roept om een daad. Ik besluit haar te laten zien wat halfnaakt echt inhoudt dus trek ik mijn korte broek uit en houdt mijn badslippers aan, de plastic terrasstoel is aangenaam koel voor mijn testikels. De serveerster komt met een rode kop naar buiten gehold terwijl ze met een mobieltje in haar hand zegt dat ze de politie gaat bellen. Ik sta op, pak het mobieltje en wrijf die uitgebreid door mijn zweterige bilnaad. Plotseling staat er een wat oudere golfer op die vraagt of ik wil vertrekken. Alweer een golfer die wil dat ik wegga. Voor mij is het duidelijk, ik wordt niet geaccepteerd omdat ik er iets anders uitzie als hun. Ik ben lang genoeg beleefd gebleven en een snelle rechtse hoek maakt een einde aan het gezever van de oude golfnazi. Het terras stroomt leeg en ik zie wat mensen met hun mobieltje bellen. Ik pak mijn korte broek en ga ook maar, maar niet voordat ik nog snel een flesje import heineken meeneem uit de kroeg, euh, Grand-Café.

    Dag 4.
    Ik besluit vandaag maar thuis te blijven. De verveling maakt zich snel meester van me. Wat een saaiheid.
    Vanaf de weg golfers moonen blijkt ook sneller te vervelen als gedacht.

    Dag 5.
    Met vriendin en schoonzus naar het strand geweest. Ook al niet al te spannend.

    Dag 6.
    Ik vrees dat ik gek word van verveling. Ik heb dringend nieuwe impulsen nodig! Ik wil wat te doen hebben, ik wil een uitdaging! ’S Avonds is er op de televisie een uitgebreide reportage over de Commando’s. Ze hebben jungle training en leren hoe ze dodelijk efficiënte hinderlagen kunnen opzetten.

    Dag 7.
    Geïnspireerd door de reportage van gisteravond loop ik naar een golf veld. Ik bestudeer de omgeving en zie een perfecte plaats voor een hinderlaag. Zorgvuldig smeer ik me in met op de stoep gevonden uitwerpselen zodat mijn prooi me niet kan ruiken. Ik klim in een boom en wacht rustig af. Na 10 minuten is er nog steeds geen golfer voorbij gekomen. Na 15 minuten nog steeds niks. Langzaam begin ik te vermoeden dat Commando zijn helemaal niet zo spannend is, en met al die strontvliegen om me heen is het ook nog eens oncomfortabel. Eindelijk zie ik in de verte een golfer aankomen. Gekleed in een geruite korte broek en roze Lacoste polo loopt hij precies onder mijn strategische hinderlaag door. Mijn hart bonst in mijn keel, het is nu of nooit! Ik laat me uit de boom vallen en brul mijn strijdkreet PRINS BERNHAAAAARD!!!!!!! Met enkele welgmikte vuistslagen overmeester ik de golfer, de veters uit zijn golfschoenen gebruik ik om hem te boeien.
    Geboeid en wel stamelt de golfer wat ik van hem wil. Tsja, goeie vraag. Wat zou een commando doen? Ondervragen, dat zou een commando doen! Ik pak een ijzeren 6 uit de golftas een druk deze tegen het poepertje van de golfer. Maar wat vraag je een golfer? Ik vraag hem wat een green is. Het blijkt een kortgeknipt stuk gras te zijn rond het gaatje waar het balletje in moet. Ik vraag hem of hij heteroseksueelis. Met een van doodsangst bevende stem antwoord hij bevestigend. Ik vraag hem waarom hij dan in Godsnaam een roze poloshirt aanheeft. Hij zegt het niet weten. Fout antwoord. Ik moet met mijn hele gewicht duwen om de ijzeren 6 naar binnen te krijgen, dat zal hem leren met zijn roze poloshirt! Omdat de lol er wel een beetje af is ga ik naar huis voor een welverdiende douche.

    Dag 8.
    Ik zie op het lokale nieuws dat de politie op zoek is naar een met uitwerpselen besmeerde man die een golfer seksueelheeft misbruikt. Nou ja zeg! Ik heb alleen maar een golfstick in z’n anus geduwt, die golfers zijn wel erg preuts hoor. Ik besluit me niet meer te vertonen rond de golfvelden, dadelijk beland ik nog in de gevangenis voor zoiets pietluttigs.

    Dag 9.
    Uit verveling houdt ik een uitgebreide masturbatie sessie. Het resultaat hiervan mik ik in de pot met mayonaise. Als mijn schoonmoeder ’s avond de gebarbecuede bratwurst uitgebreid in de mayonaise doopt krijg ik onwillekeurig een harde erectie.

    Dag 10.
    Mijn schoonmoeder klaagt de hele dag over buikpijn en ze heeft allemaal zweren rond haar mond. Misschien moest ik eens langs de dokter.

    Dag 11.
    Op de televisie zie ik de nationale volksport van Spanje, stierenvechten. Het klinkt stoerder als het is. Stierenvechten gaat als volgt in zijn werk. Een man gehuld in strakke felroze legging probeert met een grote roze doek een stier te irriteren, en als hem dat begint te vervelen dan steekt hij de stier neer, maar niet voordat hij nog wat gekleurde speren (deze zijn ook opvallend vaak roze) in de nek van de stier heeft gestoken. De stier is 600 kg afgetrainde spiermassa. Het verbaasde me dan ook niet dat de stier wel eens wint. De man in de roze legging toont zich dan een slechte verliezer door de hulp in te roepen van 5 andere mannen in strakke felgekleurde leggingen (inderdaad, de meeste zijn roze). Samen leiden ze dan de stier af en steken hem vervolgens alsnog neer. Voor mensen die niet weten dat er naast bodybuilding ook nog andere vormen van tijdverdrijf bestaan zal ik het uitleggen met een voorbeeld. Stel je voor dat Leonardo di Caprio ruzie zoekt met Ronnie Coleman. Als Ronnie dan dreigt te winnen dan roept Leonardo de hulp in van 5 andere matige acteurs en samen steken ze Ronnie een dolk in zijn rug. Niet echt stoer dunkt mij.
    Morgen staat een bezoek aan Sevilla gepland. Aangezien daar één van de grootste stierenvecht arena’s staat besluit ik mijn kans te grijpen voor een ludieke actie.

    Dag 12.
    Aangekomen in Sevilla gaan mijn schoonouders de toerist uithangen op een terras en mijn vriendin en schoonzus willen winkelen. Ik heb dus tijd genoeg voor mijn ludieke actie. Met een rugzak vol noodzakelijke spullen loop ik door het mooie Sevilla.
    De ‘plaza del Torro’ is snel gevonden. Onopvallend sluip via een achteringang naar binnen. Ik ga op zoek naar de enige sympathieke deelnemer aan het stierengevecht, de stier. Ik volg de bordjes met Torro. Onderweg proberen 2 Spanjaarden mij de doorgang te versperren. Omdat Spanjaarden allemaal het postuur van een Hobbit hebben is het voor mij een kleine moeite om mijn knie in hun gezicht te rammen, dat houdt ze wel effe rustig.
    Al snel vind ik mijn vriend, volgens het info bordje heet hij Juan en weegt hij een indrukwekkende 620 kg. Het vetpercentage staat er niet bij, maar gezien de harde look en definitie schat ik het op 6-7%. Juan staat vredig te herkauwen, klaar om laf te worden vermoord door mannen in roze leggings. Maar niet als het aan mij ligt! Wat ben ik blij dat ik onder het mom van ‘je weet maar nooit waar het goed voor is’ een flinke hoeveelheid amfetamine en cheque drops anaal Spanje heb binnengesmokkeld. Ik pak de speed en de cheque drops voorzichtig uit mijn rugzak. Voor degene die het niet weten, cheque drops is een oraal werkzame zeer levergiftige testosteron variant, eigenlijk bedoeld om reutjes geil te krijgen wordt dit middel ook gebruikt door vechtsporters om de agressie flink te verhogen. Amfetamine of speed is een soort cafeïne voor gevorderden. Mijn complete stash aan speed en cheque drops prop ik in een paar sappige groene appels. Juan eet de appels luidt smakkend op, ondanks dat Juan er bijzonder vredelievend uitziet ben ik toch blij dat hij vastzit met een vuistdikke ketting. Voorzichtig gluur ik door de de spleten van de toegangsdeur naar de arena. Daar staat de man in de roze legging met een zelfingenomen grijns naar het publiek te wuiven, zijn helpers staan in hun al even strakke leggingen achter hem en wuiven ook glimlachend naar het publiek. Plotseling hoor ik Juan achter me woest briesen, verschrikt kijk ik achterom en zie dat Juan schuimbekkend naar de toegangsdeur staart. Juan heeft een rare blik in zijn ogen en ik besluit dat het beter is me uit de voeten te maken. Een fractie van een seconde nadat ik me in veiligheid heb gebracht trekt Juan de vuistdikke ketting in 2 stukken en stormt als een op hol geslagen locomotief op de toegangsdeur af. Juan ramt zich met zoveel kracht door de toegangsdeur dat deze lijkt te exploderen. De mannen in de strakke leggingen kijken verschrikt om, maar het is al te laat om te vluchten. Juan neemt in volle vaart één van de mannen op de hoorns, in een fontein van bloed en ingewanden worden boven en onderlichaam van elkaar gescheiden. Ha! 1-0 voor de stier! In blinde paniek rennen de mannen in legging alle kanten op. Krijgen ze een keer te maken met een echte uitdaging, rennen ze weg! Lafaards.
    Juan weet één van de lafaards in zijn vlucht te onderscheppen en slingert hem als een lappenpop door de lucht. Het publiek gilt en ik gil mee van verrukking. Met een tevreden gevoel sluip ik de arena uit. In de verte hoor ik loeiende ambulance sirenes.

    Dag 13.
    Niet veel gedaan op de één na laatste dag. Het lokale nieuws bericht van een drama in de stierenvecht arena. Volgens de nieuwslezer heeft een op hol geslagen stier 12 mensen, waaronder het complete lokale Matadoren team afgeslacht. Ik weet niet wat Matadoren zijn maar ik ben trots op Juan. Dat zal die lafaards in hun roze leggingen leren!

    Dag 14.
    Nog snel een souvenir voor mijn moeder gekocht op het vliegveld (een tax-free slof zware shag), en daarna met het vliegtuig naar huis.

    Nawoord:
    Het was een leuke vakantie. In Spanje wonen fijne mensen met een boeiende cultuur. Volgend jaar ga ik maar eens cultuur snuiven in België ofzo.
     
    Back
    Naar boven