Het worstelen is een krachtsport waarbij niet geslagen of getrapt mag worden.
Er bestaan in het worstelen twee stijlen: Grieks-Romeinse en de vrije stijl. Bij de Grieks-Romeinse stijl mag alleen het bovenlichaam bewerkt worden, d.w.z. de armen, de romp en het hoofd. Bij de vrije stijl mogen ook de benen gebruikt worden. Technieken die pijn of kwetsuren teweegbrengen zijn ten strengste verboden.
Vaak is er een begripsverwarring tussen worstelen en catch. Catch is een komediespel, dat je kunt vergelijken met een toneelstuk; Elk onderdeel wordt zorgvuldig ingestudeerd, en zodoende is ook de winnaar op voorhand gekend. Worstelen daarentegen is een kwestie van goed nadenken, snel reageren en een flinke dosis techniek.
Er wordt individueel geworsteld (man tegen man, vrouw tegen vrouw). Maar meestal is er ook een rangschikking per beste ploeg op land, deze is dan afhankelijk van de behaalde uitslagen van elke individuele worstelaar. Een worstelaar wordt ingedeeld in een bepaalde gewichtsklasse. Zodoende dient er voor elk toernooi gewogen te worden, om te bepalen in welke reeks er geworsteld zal worden.
De tijdsduur van een wedstrijd is als volgt verdeeld:
Hoe overwinnen?
Voor elke greep krijgt men een aantal punten (1,2,3 of 5 punten). Winnen kan dus op de volgende manieren:
De training bestaat uit het worstelen van volgende onderdelen:
Competitie
In Nederland en België zijn er regelmatig Toernooien voor de Jeugd en Senioren. Ook is er in Nederland een competitie voor de Senioren Klasse A en B. De jeugdcompetitie bestaat uit clubs uit Nederland en België.
Geschiedenis
Hoewel ook in de oosterse vechtsporten het worstelen een belangrijke plaats inneemt (vb. Japans "Sumo", Chinees "Shuai Jiao, Indisch- en Pakistaans worstelen), worden deze vormen vrijwel niet in het westen beoefend. Toch is worstelen bij ons ook zeer populair, zoals o.m. de Grieks-Romeinse stijl. Hoewel er duidelijke gelijkenissen bestaan met de oosterse worstelvormen, gaat de onderstaande tekst vooral in op de geschiedenis in het westen. Worstelen is een van de oudste sporten die er bestaat. Door de eeuwen heen zijn er altijd mannen geweest die hun krachten met elkaar wilden meten. De oervorm van worstelen is eigenlijk niets anders dan enkele ongereglementeerd aanvallen en afweren, waaruit langzamerhand, naarmate het intellect meer op de voorgrond kwam, een bedachte manier van aanval en verdediging groeide, die op haar beurt de worstelkunst deed ontstaan. Het "staand" worstelen was de kunst om de tegenstander door alle mogelijke middelen op de grond te krijgen, om hem daarna te overmannen.
Vele oude boeken vertellen over de roem en de glorie die men kon verkrijgen door het beoefenen van de worstelkunst. Zelfs in de oude sagen en verhalen over klassieke halfgoden, treffen we het worstelen aan (bv. de sage over de "Ilias" van Homerus). Hierin wordt gezegd dat worstelen niet bestaat uit brute kracht, maar uit de list en techniek.
Uit opgravingen in Egypte en aan blootgelegde tempelwanden uit de Egyptische en Babylonische tijd zijn talrijke aanwijzingen ontleend in verband met de worstelkunst. In deze tijden had ieder volk zowat zijn eigen vechtkunst. Het eerste gevonden spoor in Egypte van worstelen, is een tekening van zes vechtende koppels van kinderen. Daarna zijn nog vele andere tekeningen, fresco's en muurschilderingen gevonden. De vechtsport kende zeker een hoogtepunt bij de Grieken en de Romeinen. In de oude sagen en mythen is er sprake van gevecht als sport. De regels van die sport werden door de mannen van Athene besproken. In de legendes bevestigt men dat ze werden gemaakt door Herakles (mythologie),(mythologie)Hermes, Palestra, de dochter van Hermes, en anderen.
Bij de eerste Olympische Spelen in de Klassieke Oudheid bleek dat het worstelen een grote discipline vereiste. In 776 v.Chr. werd het als een centrale sport in de Olympische Spelen beschouwd.
De Oude Grieken leidden de jongeren ook op in de vechtkunst. Hiervan zijn oude geschriften op sommige scholen nog getuige. De Romeinen kenden op gebied van verdediging en vechten een grote invloed van de Etrusken en de Grieken, maar zij hielden meer van ruwere gevechten en competities. We vinden vanuit de oudheid nog grote gelijkenissen tussen worstelvormen uit Centraal-Azië, de Scandinavische Landen, Centraal_Europa, enz. Vooral in Japan kende de vechtsport een grote evolutie rond de periode van de Olympische Spelen. Nieuwe technieken zoals het "Sumo""ontstonden. Maar ook in Iran ontstonden er nieuwe vechttechnieken (bv. Koshti, Guilan). In Turkije richtte men scholen op voor vechtopleidingen, de zogeheten Tékés. Na de 17e eeuw kende deze scholen echter een verval. Zo was er in elk land een periode vol nieuwe ontdekkingen voor de vechtsporten en in het begin van de 20e eeuw was het gevecht de meest begeerde sport van het volk.
De ontwikkeling van het gevecht na de heropleving van de Olympische Spelen, kunnen we onderverdelen in drie grote groepen: het professionele gevecht, het amateur-gevecht en het traditionele gevecht. Het amateur-gevecht was het meest voorkomende, maar niettemin waren er slechts vijf deelnemers voor deze categorie in het eerste Olympisch Toernooi in 1896 in Athene.
In 1904 tijdens de Olympische Spelen in Saint Louis (Missouri}, ging men ook de Grieks-Romeinse stijl bij de competitie voegen. Vanaf 1920 stonden deze stijlen dan ook vast op het programma. In de Grieks-Romeinse stijl waren er onder meer in volgende steden wedstrijden georganiseerd op Olympisch niveau:
Professioneel worstelen
Naast het competitieworstelen, wordt het hedendaags ook al gebruikt als vermaak, in Amerika genoemd "Sports Entertainment". Er zijn van dit soort vermaakt meerdere bedrijven geweest, zoals Extreme Championship Wrestling (ECW) en World Championship Wrestling (WCW), maar er zijn er eigenlijk maar twee die er bovenuit zijn gekomen, Total Nonstop Action Wrestling (TNA) en de WWE. Hierbij wordt worstelen gecombineerd met de meest bizarre worstelmatches, zoals vechten in een kooi, of levend begraven worden, of met tafels, ladders en ijzeren stoelen. En zelfs zover dat er verhaallijnen worden bedacht op een pas overleden worstelaar (Eddie Guerrero). Dit alles levert de worstelaars natuurlijk een som geld op, wat hen echter anders maakt van gewone worstelaars, is dat ze ook getraind zijn in het interactief omgaan met het publiek.
Er bestaan in het worstelen twee stijlen: Grieks-Romeinse en de vrije stijl. Bij de Grieks-Romeinse stijl mag alleen het bovenlichaam bewerkt worden, d.w.z. de armen, de romp en het hoofd. Bij de vrije stijl mogen ook de benen gebruikt worden. Technieken die pijn of kwetsuren teweegbrengen zijn ten strengste verboden.
Vaak is er een begripsverwarring tussen worstelen en catch. Catch is een komediespel, dat je kunt vergelijken met een toneelstuk; Elk onderdeel wordt zorgvuldig ingestudeerd, en zodoende is ook de winnaar op voorhand gekend. Worstelen daarentegen is een kwestie van goed nadenken, snel reageren en een flinke dosis techniek.
Er wordt individueel geworsteld (man tegen man, vrouw tegen vrouw). Maar meestal is er ook een rangschikking per beste ploeg op land, deze is dan afhankelijk van de behaalde uitslagen van elke individuele worstelaar. Een worstelaar wordt ingedeeld in een bepaalde gewichtsklasse. Zodoende dient er voor elk toernooi gewogen te worden, om te bepalen in welke reeks er geworsteld zal worden.
De tijdsduur van een wedstrijd is als volgt verdeeld:
- Beloften 06-16 jaar 3 x 1.5 minuten
- Junioren 17-19 jaar 3 x 2 minuten
- Senioren vanaf 20 jaar 3 x 2 minuten.
Hoe overwinnen?
Voor elke greep krijgt men een aantal punten (1,2,3 of 5 punten). Winnen kan dus op de volgende manieren:
- Door vloering (d.w z . de beide schouders van de tegenstrever tegen de mat gedrukt)
- Door meerderheid van punten (als het verschil 10 punten of meer bedraagt)
- Door punten (als de reglementaire tijd verstreken is tellen de punten)
- Door uitsluiten of opgave van de tegenstrever
- 5 : 0 bij touché
- 5 : 0 bij overwinning door opgave tegenstander wegens blessure
- 5 : 0 in geval van diskwalificatie bij overtreding van de reglementen
- 4 : 0 bij overwinning met technisch overwicht (6 punten verschil tijdens twee perioden) en de verliezer heeft geen punt gescoord
- 4 : 1 bij overwinning met technisch overwicht (6 punten verschil tijdens twee perioden), maar verliezer heeft ten minste 1 technisch punt gescoord
- 3 : 0 bij puntenoverwinning in twee van de drie perioden zonder technisch punt voor de verliezer
- 3 : 1 bij puntenoverwinning in twee van de drie perioden, maar verliezer heeft ten minste 1 technisch punt
- 0 : 0 indien beide worstelaars zijn gediskwalificeerd wegens overtreding van de reglementen.
De training bestaat uit het worstelen van volgende onderdelen:
- Opwarming/conditie : een aantal gymnastische oefeningen, wel zo gericht dat ze het
- Technische training : een aantal grepen aanleren en herhalen.
- Matchtraining : wedstrijden onder elkaar, aangevuld met tactische en technische wenken.
Competitie
In Nederland en België zijn er regelmatig Toernooien voor de Jeugd en Senioren. Ook is er in Nederland een competitie voor de Senioren Klasse A en B. De jeugdcompetitie bestaat uit clubs uit Nederland en België.
Geschiedenis
Hoewel ook in de oosterse vechtsporten het worstelen een belangrijke plaats inneemt (vb. Japans "Sumo", Chinees "Shuai Jiao, Indisch- en Pakistaans worstelen), worden deze vormen vrijwel niet in het westen beoefend. Toch is worstelen bij ons ook zeer populair, zoals o.m. de Grieks-Romeinse stijl. Hoewel er duidelijke gelijkenissen bestaan met de oosterse worstelvormen, gaat de onderstaande tekst vooral in op de geschiedenis in het westen. Worstelen is een van de oudste sporten die er bestaat. Door de eeuwen heen zijn er altijd mannen geweest die hun krachten met elkaar wilden meten. De oervorm van worstelen is eigenlijk niets anders dan enkele ongereglementeerd aanvallen en afweren, waaruit langzamerhand, naarmate het intellect meer op de voorgrond kwam, een bedachte manier van aanval en verdediging groeide, die op haar beurt de worstelkunst deed ontstaan. Het "staand" worstelen was de kunst om de tegenstander door alle mogelijke middelen op de grond te krijgen, om hem daarna te overmannen.
Vele oude boeken vertellen over de roem en de glorie die men kon verkrijgen door het beoefenen van de worstelkunst. Zelfs in de oude sagen en verhalen over klassieke halfgoden, treffen we het worstelen aan (bv. de sage over de "Ilias" van Homerus). Hierin wordt gezegd dat worstelen niet bestaat uit brute kracht, maar uit de list en techniek.
Uit opgravingen in Egypte en aan blootgelegde tempelwanden uit de Egyptische en Babylonische tijd zijn talrijke aanwijzingen ontleend in verband met de worstelkunst. In deze tijden had ieder volk zowat zijn eigen vechtkunst. Het eerste gevonden spoor in Egypte van worstelen, is een tekening van zes vechtende koppels van kinderen. Daarna zijn nog vele andere tekeningen, fresco's en muurschilderingen gevonden. De vechtsport kende zeker een hoogtepunt bij de Grieken en de Romeinen. In de oude sagen en mythen is er sprake van gevecht als sport. De regels van die sport werden door de mannen van Athene besproken. In de legendes bevestigt men dat ze werden gemaakt door Herakles (mythologie),(mythologie)Hermes, Palestra, de dochter van Hermes, en anderen.
Bij de eerste Olympische Spelen in de Klassieke Oudheid bleek dat het worstelen een grote discipline vereiste. In 776 v.Chr. werd het als een centrale sport in de Olympische Spelen beschouwd.
De Oude Grieken leidden de jongeren ook op in de vechtkunst. Hiervan zijn oude geschriften op sommige scholen nog getuige. De Romeinen kenden op gebied van verdediging en vechten een grote invloed van de Etrusken en de Grieken, maar zij hielden meer van ruwere gevechten en competities. We vinden vanuit de oudheid nog grote gelijkenissen tussen worstelvormen uit Centraal-Azië, de Scandinavische Landen, Centraal_Europa, enz. Vooral in Japan kende de vechtsport een grote evolutie rond de periode van de Olympische Spelen. Nieuwe technieken zoals het "Sumo""ontstonden. Maar ook in Iran ontstonden er nieuwe vechttechnieken (bv. Koshti, Guilan). In Turkije richtte men scholen op voor vechtopleidingen, de zogeheten Tékés. Na de 17e eeuw kende deze scholen echter een verval. Zo was er in elk land een periode vol nieuwe ontdekkingen voor de vechtsporten en in het begin van de 20e eeuw was het gevecht de meest begeerde sport van het volk.
De ontwikkeling van het gevecht na de heropleving van de Olympische Spelen, kunnen we onderverdelen in drie grote groepen: het professionele gevecht, het amateur-gevecht en het traditionele gevecht. Het amateur-gevecht was het meest voorkomende, maar niettemin waren er slechts vijf deelnemers voor deze categorie in het eerste Olympisch Toernooi in 1896 in Athene.
In 1904 tijdens de Olympische Spelen in Saint Louis (Missouri}, ging men ook de Grieks-Romeinse stijl bij de competitie voegen. Vanaf 1920 stonden deze stijlen dan ook vast op het programma. In de Grieks-Romeinse stijl waren er onder meer in volgende steden wedstrijden georganiseerd op Olympisch niveau:
- Wenen (1910, 1920)
- Helsinki (1921)
- Stockholm (1922)
Professioneel worstelen
Naast het competitieworstelen, wordt het hedendaags ook al gebruikt als vermaak, in Amerika genoemd "Sports Entertainment". Er zijn van dit soort vermaakt meerdere bedrijven geweest, zoals Extreme Championship Wrestling (ECW) en World Championship Wrestling (WCW), maar er zijn er eigenlijk maar twee die er bovenuit zijn gekomen, Total Nonstop Action Wrestling (TNA) en de WWE. Hierbij wordt worstelen gecombineerd met de meest bizarre worstelmatches, zoals vechten in een kooi, of levend begraven worden, of met tafels, ladders en ijzeren stoelen. En zelfs zover dat er verhaallijnen worden bedacht op een pas overleden worstelaar (Eddie Guerrero). Dit alles levert de worstelaars natuurlijk een som geld op, wat hen echter anders maakt van gewone worstelaars, is dat ze ook getraind zijn in het interactief omgaan met het publiek.
