Yo listen up here's a story...

[Thielen]

Hallo mede-DBBers ik ben Thielen, ik ben 24 jaar, student en al geruime tijd lid van dit prachtige forum waar ik al veel informatie en tips heb kunnen krijgen en ook genoeg heb gelachen en vermaakt (weerwolfgame ftw).

De laatste 3 jaar heb ik gestreden met depressie en andere mentale klachten.
In dit topic wil ik graag mijn verhaal delen,
dit doe ik zodat mensen die zich misschien ook zoiets meegemaakt hebben of zich zo voelen of gevoeld hebben weten dat ze niet alleen op de wereld zijn.

Ook wil ik hier om jullie hulp vragen, indien het verhaal te lang is voor jullie staat dit gedeelte onderaan.

Maar om een duidelijk beeld te scheppen over hoe mijn uiteindelijke problem ontstaan zijn zal ik bij het begin beginnen

Vroege jeugd
Vanaf eigenlijk groep 2 van de basisschool ben ik systematisch gepest omdat ik overgewicht had, laterna ook een bril had en omdat andere kinderen gewoonweg vonden dat ik anders was.
Natuurlijk hielp het ook niet dat op dat moment de enige dingen waar ik op de basisschool in uitblonk studeren en zingen in het koor waren.
Ook begreep en pikte ik zeer gemakkelijk moeilijke woorden en begrippen op en praatte dus soms meer als een volwassene dan een kind, ik kon alleen niet inschatten en begrijpen dat je als kind niet zo hoort te praten.
Begrijp me niet verkeerd ik was niet eenzaam en had wel vrienden maar bij het pesten hielpen zij amper tot niet, ik neem het ze niet kwalijk maar ook dat was moeilijk om te accepteren.
Natuurlijk hebben mijn ouders en leraren toendertijd stappen geprobeerd te ondernemen om het pesten te stoppen helaas was het resultaat hiervan meestal dat het pesten en niet geaccepteerd worden juist erger werd.
Naast dat ik door al het pesten een zeer laag zelfbeeld ontwikkeld had en een (nog) slechtere relatie met eten is hier eigenlijk is hier het eerste gedeelte van mijn problemen waardoor alles uiteindelijk mis is gegaan onstaan
Doordat elke keer als ik om hulp vroeg het de situatie alleen maar erger maakte heb ik door de jaren heen een angst ontwikkeld om hulp te vragen hoe hard ik deze ook nodig had.

Middelbare schooltijd
Op de middelbare school ging het pesten en niet geaccepteerd worden door, ik was een stuudje had flink overgewicht en nog steeds vonden mensen me anders.
Zelf merkte ik in die tijd ook dat het sociaal gedrag en begrijpen wanneer iets grappig of sarcastisch bedoeld was voor mij niet natuurlijk kwam en dat heb ik dan ook met vallen en opstaan moeten leren.
Toendertijd dacht ik er zelf niets bij met die moeite om sociaal gedrag te leren nu kan ik maar aan een ding denken maar dat kom later.
En eigenlijk zijn zo de eerste 4 jaar van mijn middelbare schooltijd voorbij gehobbeld. Ongelukkig, maar ook doodsbang om hulp te vragen.
In deze tijd is eigenlijk mijn 2e grote probleem onstaan, paranoia. Dit door gefluister, wijzen en lachen om het zo maar te zeggen.
Vooral als ik me niet lekker in mijn vel zit dan steekt dit de nek nog steeds op.

Op een gegeven moment halverwege het 5e jaar op het vwo kregen we sportkeuzelessen.
In die tijd heb ik toen fitness gekozen, hier vond ik eindelijk iets waar ik niet slecht in was, wat ik leuk vond om te doen en waarbij ik me besefte dat dit me ook nog kon helpen eindelijk van mijn "lelijke" lichaam af te komen.
Meteen na deze lessen ben ik toen ook bij een sportschool gegaan en een van mijn passies was geboren.
uiteindelijk ben ik toen dan ook op dit prachtige forum beland.
Ik begon spieren te kweken en verloor mijn flinke buik, dat in combinatie dat na jaren vallen en opstaan ik eindelijk het sociale gebeuren begon door te krijgen leek alles eindelijk beter te worden.
En zo is het ook een tijd gegaan, mensen in mijn omgeving waren steunend en zagen ook dat ik gelukkiger was.
M'n school tentamens gingen goed en ik ben toen ook geslaagd voor het VWO.
Na veel koppijn en denken uiteindelijk voor de studie (medical) biology gekozen.
Eigenlijk werd door de moeilijkheid van de keuze ondanks dat ik eigenlijk allang wist dat ik biologie wilde gaan doen hier al een belangrijk punt zichtbaar.
Maar achteraf is het natuurlijk makkelijk praten.
Ook heb ik over de loop van mijn leven al veel vriendengroepen meegemaakt, dit doordat ik bang was om mezelf te durven bloot te geven en mezelf durven te zijn.
Dit heeft er toe geleid dat ik vaak ook verraden ben door mensen die me alleen erbij hielden voor het nut.

gevorderd onderwijs
Het beginnen op de universiteit was heerlijk, gelijkgestemden die ook met interesse naar de wereld en het menselijk lichaam keken.
De eerste 2 jaar gingen dan ook zeer goed. In deze werd ik ook serieuzer met voeding en training en sloeg de stemming van naasten over van positief naar bezorgd want ik werd toch wel "gespierd" en ik trainde toch wel veel.
Maar ook commentaar van mensen zoals je hebt anabolen gebruikt (ik heb later in mijn leven ook een beginners test-kuur geprobeerd maar het is niet mijn ding).
Hierdoor begon ik steeds meer te twijfelen over mijn passie en liet het dan ook soms verslappen waardoor mijn fysiek omlaag ging en mijn zelfbeeld ook.

In het 3e jaar veranderden er helaas dingen, opeens in plaats van een vaste route moest ik nu zelf de keuzes maken. Op het begin was het nog makkelijk maar des te belangrijker de keuzes werden des te moeilijker werd het voor mij.
Dit in combinatie met het niet hulp durven vragen, want dan zou het erger worden of zou ik "falen" omdat ik alles tot die tijd dus zelf had gedaan, heeft er voor gezorgd dat ik eigenlijk maar moeilijk voor uit kwam vanaf dat derde jaar.
Ik kon dit helaas niet toegeven aan anderen want het enige waar mijn ouders en familie altijd trots op waren was dat ik altijd zo goed op school was en zo zelfstandig was voor mijn leeftijd.
Dit heeft dus een paar jaar aangehobbeld en de stress van het wel willen maar het niet kunnen heeft toen tot mijn eerste depressie geleid.
Daarvoor ben ik naar een psycholoog geweest en dat in combinatie met een andere passie, muziek, hervinden heeft mij er toen doorheen gekregen.
Helaas bleef het niet goed gaan want er was nog niets constructiefs opgelost. Dat is dan ook een tijd op en neer gegaan tussen depressief en productief en tussendoor een kruisbandblessure waardoor ik niet kon sporten en dus ook weer in de put kwam.
Maar deze ups and downs en het niet verder komen leidde tot vluchtgedrag in andere hobbies en uiteindelijk drugs (wiet).

Psychose
Dit heeft in januari 2016 dan ook uiteindelijk geleid tot een psychose waarvoor ik toendertijd ook ben opgenomen in een instelling.
De hele ervaring daar is een verhaal opzich waard en zal ik hier ook niet op in gaan.
Toen ik eenmaal psychosevrij en "rustig" genoeg was werd ik naar een instelling voor minder ernstige patiënten overgebracht.
Mijn ouders wilden me niet meer thuis omdat ze bang waren dat we dan weer in hetzelfde ritme terecht zouden komen.
Achteraf ben ik hier natuurlijk blij om omdat ik nu mijn eigen plekje dicht bij de universiteit heb waar ik kan leven zoals ik dat wil.

Maar door de lange procedure om dit voor elkaar te krijgen zat ik maanden (te) lang vast in een instelling waar het meer dood dan levend was en waar zeer weinig te doen was en wat er wel te doen was niet voor mij weg gelegd was (tekenen, schilderen).
Het enige waar ik op het begin naar uitkeek was 1x in de week in de sportzaal halfslap sporten.
Deze levenloosheid heeft dan ook geleid tot een depressie die zich daarna ontwikkeld heeft tot een suïcidale depressie.
Uiteindelijk wel een onderzoek voor depressie gekregen maar ik liet natuurlijk niet merken dat ik dood wilde. Want heel cru gezegd lukt het dan al helemaal niet natuurlijk.
Wel kreeg ik antidepressiva.

Na een tijdje was er een woning voor mij beschikbaar en ben ik na een paar keer wennen dan ook naar deze studentenkamer verhuisd.
Ik was doodsongelukkig, ik kende niemand meer en had ook geen energie noch drive om weer te gaan sporten of om nieuwe vrienden te maken in de omgeving.
Voornamelijk was ik aan het zoeken om manieren om er een eind aan te maken en hoe aan bepaalde middelen te komen om dit dan ook voor elkaar te krijgen.
Ik wilde namelijk niet dat ik als een opengesneden varken gevonden zou worden ik gunde mijn ouders en familie op zijn minst een "mooi" lijk.
Natuurlijk was het zo goed als onmogelijk om aan de juiste middelen voor een mooie zelfmoordpoging te komen.
Steeds meer begon ik erover na te denken om het dan toch maar minder mooi te doen.
In alle gesprekken die ik met studieadviseurs en de zorginstelling die mij moest begeleiden had zei ik ja en amen met de gedachte, wat maakt mij het uit ik ben er straks toch niet meer.
Mijn inschrijving voor de uni had ik nog wel gedaan zodat ik nog leefgeld zou hebben, maar deze bleek ook uiteindelijk fout gegaan te zijn.
Ook at ik tijdens deze depressie slecht en ongezond want het eten gaf nog een klein beetje smaak aan het leven.

De weg naar herstel
Uiteindelijk boeide niks me meer ik lag in bed, at slecht en deed hoogstens wat gamen om de dag door te komen.
Op een gegeven moment had ik ook zoiets van waarom neem ik die medicijnen eigenlijk nog (antipsychotica en antidepressiva) en ben ook gestop met die nemen.
Dit is uiteindelijk de eerste goede stap geweest. In de weken nadat ik gestopt was met de medicatie begonnen mijn hersenen weer normaler te denken.
Ik begon weer meer te lezen en me dingen af te vragen. Daarna kwam ik mijn oude sportteam een keer toevallig tijdens een feest, ook voor mijn vrienden hield ik de schijn perfect op, tegen.
Zij waren zo verwelkomend en zeiden ook dat ze nog een speler op een bepaalde positie misten. Dit was het eerste zetje in de goede richting.
En ook de gedachten aan de dood werden minder.

Maar uiteindelijk ben ik heel toevallig via wat bekenden mee op bezoek geweest bij een jongen van mijn leeftijd die het nog veel erger had. Hij heeft namelijk een auto ongeluk gehad en zit daardoor in een rolstoel, kan alleen zijn hoofd en een arm een klein beetje bewegen en moest praten via een toetsenbord.
Toch wilde hij er hard voor werken om weer meer zelf te kunnen en trakteerd hij onze hele groep op eten en drinken op zijn kosten, hij genoot ook van elk moment dat we met of ja meer voor hem deden dansen.
Dit heeft me veel gedaan en uiteindelijk de ogen geopend. "als iemand in zo'n situatie nog hoop en moed heeft waar ben ik dan in godsnaam mee bezig" ging het rond in mijn gedachten.
Ik kreeg weer zin in het leven maar toen kwam ik er dus ook achter dat mijn inschrijving voor de uni fout gegaan was.
Dus ik had weer levenslust maar geen manier om dit ook te vervullen. Uiteindelijk nadat m'n ouders vlak voor de feestdagen terug van vakantie kwamen, ik kon het na het afgelopen jaar niet over m'n hart krijgen om alles voor hun vakantie te vertellen, samen met een zeer behulpzaam familielid met mijn ouders gepraat.
Ze waren begripvol en vreesden eigenlijk al, maar hoopte het natuurlijk niet, dat het zo erg met me was geweest. Ze hebben me toen ook beloofd zoveel mogelijk te helpen waar nodig, ook financiëel.

Na de feestdagen ben ik dan ook meteen begonnen om alles weer op de rit te krijgen.
Ik heb het trainen weer opgepakt (m'n ego opzijgezet ook en nu dus in m'n 4e week weer vol intensief bezig zijn) en m'n voeding helemaal opgeschoond.
Heb alles opgebiecht aan mijn begeleiders aan de universiteit en bij de zorginstelling.
En heb me door mijn angsten en drempels heen geduwt en heb nu administratief ook alles in orde om aan een verse start te beginnen.
Ook gaan we nu een onderzoek laten doen om te kijken of ik asperger.
Mijn moeilijkheid met keuzes in combinatie met de angst om hulp te vragen en vantrouwendheid die ik door de jaren heen heb opgebouwd gaan we nu ook aanpakken met intensieve therapie.
Ik weet dat ik er nog niet lang niet ben, nu gaat alles goed maar er zullen ook weer slechtere tijden aankomen, daar hoop ik me dit komend jaar tegen te kunnen wapenen.s

In iedergeval bedankt voor het lezen en veel succes in de verdere (sport)doelen in 2017 en verder.