Stel nu dat de afbraak van spiereiwitten door cortisol een trainingsstimulus is? We kennen allemaal het beroemde supercompensatie grafiekje. Eerst krijg je de afbraak, daarna volgt het traingshertsel.
Ik kan me voorstellen dat het contraproductief is om het cortisol tijdens de training te remmen. Let op: ik zeg "Ik kan me voorstellen". Misschien draagt cortisol wel helemaal niet bij aan de trainingsstimulus. Dan zou het remmen van de afgifte van cortisol inderdaad gunstig zijn.
Als cortsiol van belang is voor een trainingsstimulus dan is het ook nog de vraag voor welke! Spiergroei, energieopslag in de spier, bloedvatgroei, vetverbranding? Kan allemaal.
Wat wel te verwachten is, is dat je vetverbranding tijdens de training op z'n gat gaat als je suikerwater gaat lurken.
In het aangehaalde stukje wordt het mechanisme beschreven waarin cortisol via gluconeogenese de organen behoedt voor een energietekort. Ik denk dat het van belang is om te beseffen dat dit waarschijnlijk maar een zeer geringe rol speelt bij training van kleine spiergroepen of bij sommige HIT trainingen. Als je 1 set to failure per oefening doet zal (vermoed ik) de bloedsuikerspiegel niet al te veel dalen. Zolang je niet heel lang gaat HIT-ten of erg lang geleden hebt gegeten valt het misschien wel mee met die cortsiol productie.
Maar ik kan er helemaal naast zitten hoor. Ik heb zo geen studies in gedachten die dit zouden kunnen bevetsigen.
Heeft het geciteerde stukje overigens voldoende diepgang om in het subforum wetenschap en onderzoek geplaatst te worden? Misschien beter bij voeding?
