AndroidHealthClinic

vermageringsoperaties

duckieduncie

Dutch Bodybuilder
Lid sinds
25 mrt 2005
Berichten
591
Waardering
7
zelf heb ik altijd ondervonden: ieder pondje gaat door het mondje. Maar ik merk in mijn omgeving dat steeds vaker dikke mensen kiezen voor een afslankoperatie onder het mom: wij hebben ALLES geprobeerd en niets werkt. Wij eten evenwichtig en gezond en verliezen geen gewicht.

Mijn vraag is: is dit mogelijk en hoe kan je dat fysiologisch verklaren? Zelf heb ik altijd de neiging die mensen te veroordelen.
 
We hebben alles geprobeerd buiten minder eten en meer beweging.
 
Zij hebben alles geprobeerd wat zij kunnen, maar houden dit meestal niet vol vanwege emotionele redenen zegmaar. Of ze hebben echt honger omdat ze altijd honger hebben (en denken dan: ik moet eten). Dan is zo'n operatie best nuttig, alleen moeten ze wel echt aan hun emotionele deel en hun kennis werken.
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #4
zo denk/dacht ik er ook over. Dat is een sonja bakker 5 dagen, gaan ze even van 150 naar 146 en dan denken ze: pffff, moet ik dit volhouden tot de 80/90, alle remmen los en de weegschaal geeft na een tweetal weken 153 aan, modifastkuurtje maar: 148 maar wat een trek in patat, een hele week junkfood en 155.
Wat schiet er nog over? Na een tijdje hebben ze "alles" geprobeerd en het getal gaat enkel de hoogte in.

Nu, wat wel kan ( denk ik), is dat hun metabolisme na een tijd zo traag werkt dat wanneer ze beginnen met een gezond evenwichtig voedingspatroon dat het niet meteen effect heeft. Ze eten niet veel en verliezen toch weinig, maar dat is dan te danken aan hun vele dieetpogingen.

Ik hoop eigenlijk dat iemand hier toch kan uitleggen dat sommige mensen er niet aan kunnen doen. Ik heb namelijk altijd zo'n felle zin om met die mensen in discussie te gaan, puur omdat zij een verkeerd beeld geven van vetverlies. Ze geven aan de maatschappij het signaal: een operatie is okay hoor en het is nog makkelijk ook.
 
De grootste problemen zijn dat veel mensen geen benul hebben van kcal in vs kcal out en ze staan ook mentaal zwak, ze kiezen voor de goeie emoties op het heden moment ipv de (niet directe) goeie emoties in de toekomst. Dit gaat zelfs zo ver dat mensen zichzelf dood eten.
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #6
Vaak ondergaan die mensen ook een ingreep omdat "de dokter" heeft gezegd dat er niets anders meer mogelijk is. Die dokter zal zijn eigen winkel niet tegenspreken.

Nu, die vrouw die beweerde dat ze een jaar niet gesnoept had, enkel gezond en evenwichtig had gegeten en toch nog geen gram was afgevallen. Dat vind ik vreemd. Ze is voor de rest een doodeerlijke vrouw en heb haar in zovele jaren op nog geen leugen of schranspartij betrapt.

---------- Post toegevoegd 2 August 2013 om 20:46 ----------

Onlangs ging ik met een ander dikker persoon eten: gepaneerde vis, goeie kwak mayonaise, frietjes en klein beetje groente. Ik zei: morgen weer gezond want dit was niet goed waarop ze zei: komaan vis is toch gezond. Het ontbreekt velen inderdaad aan kennis.
 
zelf heb ik altijd ondervonden: ieder pondje gaat door het mondje. Maar ik merk in mijn omgeving dat steeds vaker dikke mensen kiezen voor een afslankoperatie onder het mom: wij hebben ALLES geprobeerd en niets werkt. Wij eten evenwichtig en gezond en verliezen geen gewicht.

Mijn vraag is: is dit mogelijk en hoe kan je dat fysiologisch verklaren? Zelf heb ik altijd de neiging die mensen te veroordelen.

Simpel, een verstoorde hormoon-balans zorgt dat die mensen veel meer en sneller honger hebben en automatisch te veel van de verkeerde dingen eten zonder dat ze dat in de gaten hebben. "evenwichtig en gezond".. iets vagers bestaat er niet. Zolang ze een calorisch-tekort creëren zullen ze afvallen. De kunst is om ze op dat tekort te houden zonder dat ze eronder lijden.
 
Er spelen vele factoren een rol welk mensen brengt tot dusdanig gewicht waarbij operaties van dit soort worden overwogen. Een gebrek aan inzicht in behoefte en kalorie hoeveelheden is daarin een belangrijke factor. Maar lang niet de enige.

Een belangrijk bijkomend probleem wat een rol lijkt te spelen is een late verzadiging. En dit is iets welk de afgelopen jaren op academisch niveau veel aandacht heeft gekregen, gezien dit een middels hormonen gestuurd gevoel van honger is welk na een operatie verlaagd. En dat is uiteindelijk iets wat een persoon slecht te wijten valt, gezien de hormoonspiegels met het daarbij komende hongergevoel niet iets is welk zij actief kunnen sturen.

Waarom sommige mensen dit wel hebben terwijl andere het niet hebben is nog niet veel over bekend. Er wordt nog veel onderzoek gedaan naar betrokken genen, en eventuele alternatieven welk gebruikt kunnen worden naast een operatie om dit te sturen.

Wat wel blijkt is dat bijv. binnen landen waar langdurige armoede heeft geheerst en de afgelopen decennia een introductie hebben gehad van westerse fast food ketens, de introductie van obesitas des te sneller lijkt te verlopen. Waartoe goeppert is dat het eigenlijk een voorheen evolutionair voordeel is welk nu in ons nadeel werkt. Welk men er toe dreef om in perioden van voedsel overvloed zoveel mogelijk naar binnen te werken om schaarste te kunnen overleven. Maar schaarste is binnen onze samenleving niet aan de orde.

En dan wordt het erg lastig om een gezonde levensstijl na te streven voor dit soort mensen. Want om op gewicht te blijven, betekent het eigenlijk niets anders dan levenslang in zekere mate bewust een cut aangaan. Je hele leven in zekere mate een hongergevoel overhouden. En dat is moeilijk vol te houden.
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #9
Heel erg veel dank voor de uitleg, maar zelfs wanneer ik die laatste verklaring voorleg aan die persoon zegt ze: ik eet niet veel. Alles wat ik eet, is gezond. Ze schreef het eens op en er was niets op aan te merken. Uitgerekend zo'n 1600 kcal voor een vrouw met middelbare lengte. Nooit gezondigd,....
Het gekke is dat ze na zo'n operatie dan wel vermagerde.
 
Mijn moeder heeft ook zo'n traject doorlopen en is na een gastric bypass 44 kilo kwijtgeraakt. Omdat ik het onderwerp interessant vind heb ik veel sessies meegemaakt, van de intake tot de nabehandeling, welke best intensief zijn. Het schijnt dat er bij ongeveer 2% van de mensen daadwerkelijk iets mis is met de schildklier zodat ze makkelijk aankomen maar bij de rest komt het toch voornamelijk door teveel eten. Wat vaak wordt veroorzaakt door deels een genetische bepaling die ervoor zorgt dat het beloningssysteem in de hersenen niet verzadigd raakt en deels door de manier waarop er altijd met eten is omgegaan.
Elke keer dat je bijvoorbeeld zoet eet krijg je meer receptoren die jouw behoefte naar zoet en/of stimuleren en op deze manier raakt iemand ook daadwerkelijk verslaafd aan dit ongezonde eten. Het is mijn inziens dan ook niet puur een kwestie van afvallen maar ook een kwestie van afkicken. Daarbij is het vaak ook echt een kwestie van kennis over voeding. Veel mensen aten dan wel kip, maar dan wel kipschnitsels, aardappels werden gebakken in een dikke laag boter en op een of andere manier denkt de halve wereld ook dat ontbijtkoek supergezond is. Al deze kleine dingetjes werden ook vaak vergeten op te schrijven en zo kwamen er bij sommigen in de groep nog weleens 1000 kcal bij op hun lijstje.
Ook merk ik dat deze mensen vaak bijna niet bewogen, je zit hier dan ook vaak al op het niveau scootmobile. Dan is het ook al wel heel moeilijk om onder je behoefte te gaan zitten. Wat dat betreft ben ik dan ook wel gaan geloven in de nood voor maagoperaties en dergelijke. Maar in een ideale wereld zouden de meeste van deze mensen ook een soort 'obese' traject kunnen doorlopen en leren om hun levensstijl aan te passen, alleen denk ik dat hier zoveel begeleiding bij zou moeten komen dat het waarschijnlijk goedkoper en/of makkelijker is om het via een operatie te laten doen.
 
  • Topic Starter Topic Starter
  • #11
bedankt voor je bijdrage, ijsbeerbas!
Wat ik me afvraag is: als je tot die 2 procent behoort bij wie het aan de schildklier ligt, kan je dan met zo'n GB afvallen? Hebben wijzigingen in de darmen en maag een invloed op de schildklier? Want die persoon die ik ken, beweert dat haar voedingspatroon altijd zooo evenwichtig was dat ze er echt niets kon aan doen.
 
Lijkt me vooral de gevoeligheid voor koolhydraten en de daaraan gelinkte afgifte van insuline. Er moet veel meer gegeten worden voor het signaal wordt gegeven de afgifte van insuline te stoppen, wat met die hoge inname gepaard gaat met vetopslag. Voor die mensen zal het nodig zijn om die gevoeligheid te verhogen waardoor men daadwerkelijk kan afvallen. Maar daar moet je maatregelen voor nemen die anders zijn dan 'laat de friet een week staan'.

---------- Post toegevoegd 3 August 2013 om 23:54 ----------

Mijn moeder heeft ook zo'n traject doorlopen en is na een gastric bypass 44 kilo kwijtgeraakt. Omdat ik het onderwerp interessant vind heb ik veel sessies meegemaakt, van de intake tot de nabehandeling, welke best intensief zijn. Het schijnt dat er bij ongeveer 2% van de mensen daadwerkelijk iets mis is met de schildklier zodat ze makkelijk aankomen maar bij de rest komt het toch voornamelijk door teveel eten. Wat vaak wordt veroorzaakt door deels een genetische bepaling die ervoor zorgt dat het beloningssysteem in de hersenen niet verzadigd raakt en deels door de manier waarop er altijd met eten is omgegaan.
Elke keer dat je bijvoorbeeld zoet eet krijg je meer receptoren die jouw behoefte naar zoet en/of stimuleren en op deze manier raakt iemand ook daadwerkelijk verslaafd aan dit ongezonde eten. Het is mijn inziens dan ook niet puur een kwestie van afvallen maar ook een kwestie van afkicken. Daarbij is het vaak ook echt een kwestie van kennis over voeding. Veel mensen aten dan wel kip, maar dan wel kipschnitsels, aardappels werden gebakken in een dikke laag boter en op een of andere manier denkt de halve wereld ook dat ontbijtkoek supergezond is. Al deze kleine dingetjes werden ook vaak vergeten op te schrijven en zo kwamen er bij sommigen in de groep nog weleens 1000 kcal bij op hun lijstje.
Ook merk ik dat deze mensen vaak bijna niet bewogen, je zit hier dan ook vaak al op het niveau scootmobile. Dan is het ook al wel heel moeilijk om onder je behoefte te gaan zitten. Wat dat betreft ben ik dan ook wel gaan geloven in de nood voor maagoperaties en dergelijke. Maar in een ideale wereld zouden de meeste van deze mensen ook een soort 'obese' traject kunnen doorlopen en leren om hun levensstijl aan te passen, alleen denk ik dat hier zoveel begeleiding bij zou moeten komen dat het waarschijnlijk goedkoper en/of makkelijker is om het via een operatie te laten doen.

No offence richting je moeder, maar ik vind het in 90% van de gevallen gewoon tergend. Ik ken mensen die al 3-4 jaar moddervet zijn en nog geen idee hebben wat ze er aan kunnen doen. 4 Jaar emotioneel, zeuren, futloos en constant zweten en dan nog niet de moeite nemen om er daadwerkelijk wijzer uit te worden. Ik kan er gewoon niet bij dat mensen dat zichzelf aan kunnen doen. Het is gewoon pure luiheid. 90% van die mensen kan sporten, 90% van die mensen is slim genoeg om basiskennis over voeding op te doen en nog wordt het niet gedaan. Ik vind het een schande.
 
Mijn buurvrouw kon geen kinderen krijgen omdat ze te vet was. Maagband gekregen, eerste kindje gekregen (die nu al extreme x poten heeft omdat haar pootjes haar gewicht niet kunnen dragen), en na een tijdje kreeg ze een ontsteking aan haar maagband. Oorzaak? Structureel teveel eten en door blijven met proppen.
Na het tweede kindje heeft het zich allemaal herhaalt

Zij hebben alles geprobeerd wat zij kunnen, maar houden dit meestal niet vol vanwege emotionele redenen zegmaar. Of ze hebben echt honger omdat ze altijd honger hebben (en denken dan: ik moet eten). Dan is zo'n operatie best nuttig, alleen moeten ze wel echt aan hun emotionele deel en hun kennis werken.
Lastig dat ze dan nooit eens honger hebben in gewoon een halve kilo sperziebonen, broccoli oid

---------- Post toegevoegd 4 August 2013 om 00:22 ----------


Onlangs ging ik met een ander dikker persoon eten: gepaneerde vis, goeie kwak mayonaise, frietjes en klein beetje groente. Ik zei: morgen weer gezond want dit was niet goed waarop ze zei: komaan vis is toch gezond. Het ontbreekt velen inderdaad aan kennis.
Ze weet anders blijkbaar heel goed dat vis beter is dan de rest wat ze at. Mensen zien wat ze willen zien, en dat is daarmee niet anders..
 
Elke keer dat je bijvoorbeeld zoet eet krijg je meer receptoren die jouw behoefte naar zoet en/of stimuleren en op deze manier raakt iemand ook daadwerkelijk verslaafd aan dit ongezonde eten.

Wat ik zelf had ondervonden toen ik moest/ging afvallen een aantal jaar geleden is dat wanneer je suikers/fastfood/gezoete drankjes volledig eet je dieet haalt voor een aantal weken dat je behoefte ernaar sterk daalt met iedere week. Ik weet overigens niet of dat gevoelsmatig is of wetenschappelijk te verklaren.

Een maagband vind ik zelf persoonlijk meer een korte termijn oplossing. In het begin zal het misschien helpen, maar als degene nooit een keer leert gezond te eten en niet iedere keer als ze trek hebben meteen een zak chips open te trekken zal het nooit wat worden. Maar volgens mij krijg je zo'n maagband ook pas als je echt zo dusdanig dik bent dat je al niet meer je veters kan strikken en dan zou het wel eens een duwtje in de goede richting zijn.
 
Lijkt me vooral de gevoeligheid voor koolhydraten en de daaraan gelinkte afgifte van insuline. Er moet veel meer gegeten worden voor het signaal wordt gegeven de afgifte van insuline te stoppen, wat met die hoge inname gepaard gaat met vetopslag. Voor die mensen zal het nodig zijn om die gevoeligheid te verhogen waardoor men daadwerkelijk kan afvallen. Maar daar moet je maatregelen voor nemen die anders zijn dan 'laat de friet een week staan'.

---------- Post toegevoegd 3 August 2013 om 23:54 ----------



No offence richting je moeder, maar ik vind het in 90% van de gevallen gewoon tergend. Ik ken mensen die al 3-4 jaar moddervet zijn en nog geen idee hebben wat ze er aan kunnen doen. 4 Jaar emotioneel, zeuren, futloos en constant zweten en dan nog niet de moeite nemen om er daadwerkelijk wijzer uit te worden. Ik kan er gewoon niet bij dat mensen dat zichzelf aan kunnen doen. Het is gewoon pure luiheid. 90% van die mensen kan sporten, 90% van die mensen is slim genoeg om basiskennis over voeding op te doen en nog wordt het niet gedaan. Ik vind het een schande.


Ik vind het zelf ook tergend hoor.. En nog steeds. Alle mensen die op deze manier afvallen hadden in principe ook gewoon minder kunnen eten. Maar het is ook toch een stukje verslaving en alles wat erbij komt. Wat niet wegneemt dat hetzelfde resultaat bereikt kan worden met wat zelfdiscipline en kennis over voeding en beweging.

bedankt voor je bijdrage, ijsbeerbas!
Wat ik me afvraag is: als je tot die 2 procent behoort bij wie het aan de schildklier ligt, kan je dan met zo'n GB afvallen? Hebben wijzigingen in de darmen en maag een invloed op de schildklier? Want die persoon die ik ken, beweert dat haar voedingspatroon altijd zooo evenwichtig was dat ze er echt niets kon aan doen.

Meer dan Fornix kan ik hier ook niet over zeggen. Ik heb van de dietisten wel geleerd dat de schildklier wel anders gaat werken. Ook na het afvallen duurt het vaak even voor de insuline afgifte weer hersteld is. In veel gevallen 'zoals ook bij mijn moeder' werkt de schildklier 'niet goed' mijn moeder heeft bijvoorbeeld hypo's zonder dat ze diabetes heeft. Waaraan dit precies ligt heb ik nog niet geleerd maar het betekent dat ze nog meer op haar voeding moet gaan letten, wat ze niet echt 100% doet en wat aardig frustreert.

Het schijnt in sommige gevallen ook zelfs zo te werken dat de receptoren en neuronen na een operatie opeens ook anders kunnen gaan werken. Sommige mensen kunnen opeens niet meer tegen zoet of vet of soms zelfs beide. Erg interessant maar de wetenschap heeft dit naar mijn weten nog niet uitgevonden hoe dit helemaal precies werkt.

Tot slot wou ik nog ff kwijt dat 98% van de mensen die beweren dat ze gezond eten vaak totaal niet weten wat daadwerkelijk gezond is, en/of hiervan teveel eet en daarbij niet genoeg beweegt. De overige twee procent is gewoon genetisch gedupeerd.
 
Terug
Naar boven